Dit opiniestuk verscheen vandaag in De Morgen.

 “Moet Vl. Pro per se als aparte formatie overeind blijven? Is een eigen partij nog wel het juiste vehikel om ‘VlaamsProgressieve’ ideeën door te drukken? Dat is erg twijfelachtig. Zeg maar gewoon neen”, oordeelde Ruud Goossens, chef politiek bij De Morgen, zaterdag over onze linksliberale partij en haar kartel met de sp.a. Ik kroop in de pen voor een scherpe reactie. 

Beste Ruud Goossens,

‘VlaamsProgressieven, stoppen is geen schande’ was de kop die afgelopen zaterdag boven jouw analyseartikel prijkte. Hoewel verpakt als een dwingende uitnodiging tot euthanasie, las je bijdrage als het doodsbericht van onze partij.  Inclusief de bijhorende respectvolle ondertoon: over de doden niets dan goeds, toch?Laat me je om te beginnen iets onthullen over mezelf. Aan het eind van deze Vlaamse legislatuur (in juni 2009 dus) neem ik afscheid van de nationale politiek. Het is een keuze die ik voor mezelf in wezen al maakte enkele dagen vóór ik nu goed een jaar terug Bettina Geysen vroeg om een gooi te doen naar het voorzitterschap van onze partij.

Die keuze is zowel positief als negatief geïnspireerd. Positief, omdat ik als moeder van drie levensvrolijke en talentvolle opgroeiende kinderen een heel sterke drang voel om structureel meer tijd met hen door te brengen dan de afgelopen tien jaar door het hectische politieke leven vaak mogelijk bleek, niet zelden tot mijn eigen grote frustratie overigens. Positief ook omdat een afscheid van de nationale politiek betekent dat er toch ook nog dat tikje extra energie vrijkomt voor mijn schepenambt in Lier, die zo boeiende uitdaging waarvoor ik me ook de volgende jaren vol overgave en met ambitie zal smijten.

Maar Ruud, mijn afscheid van de nationale politiek is ook negatief geïnspireerd. Noem het een zwakte, maar het voortdurende en slopende gevecht tegen het  cynisme waarvan het Wetstraatmilieu zo doordrongen is, heeft zijn tol geëist: het is een gevecht waarvoor ik niet langer de daartoe zo noodzakelijke kracht kan opbrengen, althans niet in het spotlicht van media en parlement. Want van mijn al bij al vrij eenvoudige visie op de wezenlijke opdracht van de politiek –samen met gelijkgestemden en andersdenkenden verantwoordelijkheid opnemen om samen vorm geven aan een betere samenleving hier en elders – vind ik de afgelopen jaren in de Wetstraat nog te weinig sporen terug. Wel integendeel. Cynisme is de alom aanwezige parasiet die dat ideaal almaar meer leegzuigt en de mensen massaal doet afhaken. Onze democratie verwordt in een verschroeiend tempo tot een verdorde plant. Kwetsbaar om krakend vertrapt te worden wanneer de Dedeckers, Dewervers en Dewinters van deze wereld vroeger of later zouden besluiten om de rechtse handen in elkaar te slaan.

Authenticiteit
   
Wat ik me afvraag, Ruud: voelt ook een Wetstraatjournalist zich ooit medeschuldig aan de steile opgang van dat cynisme? Wordt op een Wetstraatredactie nog doorgedebatteerd over de eigen rol in dit verhaal? Wordt er nog doorgediscussieerd over de deontologische vraag waar als journalist schrijven over politiek eindigt, en waar als journalist politiek bedrijven begint? Niet alleen in jullie krant was de grens nooit eerder zo flinterdun. 

Want even terug naar mijn politieke partij die jij zaterdag haast bekommerd een spoedig levenseinde toewenste.  Natuurlijk is VlaamsProgressieven als politieke formatie in deze fase nog kleiner dan dat we dit voor onszelf dromen en ambiëren; misschien kunnen we inderdaad wel een bijkomende charismatische figuur als Bert Anciaux gebruiken in onze rangen, al werd de afgelopen tien jaar geen enkele politicus door Wetstraatpers meer verguisd dan Bert; en wellicht is links-liberalisme in het Vlaamse politieke landschap inderdaad de meest complexe ideologie om duiden.
 
Maar Ruud, mag er misschien ook nog een politieke formatie als de onze bestaan voor wie authenticiteit de voornaamste drijfveer vormt? En voor wie zin voor nuance geen belediging, maar een geuzentitel vormt? Wij zijn nu eenmaal geen partij van schreeuwers en demagogen. We beweren zelden dat een waarheid gitzwart of helderwit is. We hunkeren naar een clash tussen visies op de samenleving zoals die in politieke partijen worden vormgegeven, en kijken soms gefrustreerd toe hoe alles verengd wordt tot een haantjesgevecht tussen individuen. Individuen die door de media bovendien aan een zorgvuldige selectie onderworpen worden: want een soap met te veel acteurs zou voor de lezers of kijkers wel eens te moeilijk om volgen kunnen worden.

Voor onze partij – en ik kan hier ook spreken uit eigen ervaring – was de afgelopen jaren vaak slechts een bescheiden rol weggelegd in de politieke soap zoals die door jou en je collega’s journalisten mee wordt geschreven, Ruud. Maar als politieke partij weggeschreven worden uit het scenario? Ook scenarioschrijvers moeten weten waar de grenzen van hun deontologie liggen.

Politiek laboratorium

VlaamsProgressieven – en voordien spirit – mag er fier op zijn om in haar al bij al nog jonge bestaan al vele malen dienst gedaan te hebben als een progressief politiek laboratorium waar tal van vernieuwende ideeën bedacht en vormgegeven werden. Denk aan de verstrengde regels omtrent privéwapenbezit of aan onze voorstellen omtrent de omvorming van het huidige indexsysteem tot een rechtvaardigheidsindex, ideeën waarvan ik zelf aan de basis lag.

Maar ook aan onze innovatieve voorstellen omtrent nieuwe samenlevingsvormen, aan onze unieke visie op de interculturele samenleving of aan de concrete invulling van artikel 35 van de Grondwet om uit de communautaire impasse te geraken. We zijn een voorhoedepartij die nieuwe ideeën op de agenda plaatst die niet alleen hun weg vinden naar tal van maatschappelijke organisaties, maar die vaak ook door andere politieke partijen – niet in het minst door onze kartelpartner –worden overgenomen.
Die rol van progressieve voorhoedepartij zullen we ook de volgende jaren voluit opnemen, desnoods tegen de cynische stroom in. Soms met nieuwe mensen in de spotlichten dus. Maar daarom niet minder gesteund door de mensen die hen vooraf gingen.

17-09-2008, 10:38 geschreven door Els Van Weert  

Ziezo, het is er uit: zoals de meesten onder jullie inmiddels wel ergens konden lezen of horen, kondigde ik vandaag mijn afscheid aan uit de nationale politiek. Tot juni 2009 blijf ik uiteraard actief in het Vlaams parlement: ik heb er nog tal van voorstellen in petto rond thema’s als armoedebestrijding, geweld op school of gezonde voeding. Daarna wil ik me voluit concentreren op mijn schepenambt in Lier waar ik bevoegd ben voor Cultuur, Wijkwerking, Evenementen, Onderwijs, Duurzame Ontwikkeling en Ontwikkelingssamenwerking.

Sinds 1999 bekleedde ik een nationaal politiek mandaat. Als voorzitter van spirit (nu VlaamsProgressieven) smeedde ik samen met o.m. Patrick Janssen het kartel met sp.a. In 2004 trad ik toe tot de federale regering: ik was er verantwoordelijk voor de departementen Duurzame Ontwikkeling en Sociale Economie. Vorig jaar nam ik opnieuw mijn mandaat op als Vlaams parlementslid waarvoor ik in 2004 door de kiezers van de provincie Antwerpen werd verkozen. Sinds begin dit jaar cumuleerde ik dit nationaal mandaat met mijn schepenambt in Lier.

Al komt het velen onder jullie wellicht als een verrassing en spijt het me dat ik haast niemand voor deze aankondiging op de hoogte kon stellen: voor mezelf is dit wellicht de meest overwogen beslissing die ik ooit nam in mijn leven. En zelfs al was ik er op dat moment nog niet klaar voor om dit te verkondigen aan de buitenwereld: eigenlijk maakte ik deze keuze vorig jaar reeds op het moment dat ik Bettina Geysen aanzocht om zich kandidaat te stellen tot het voorzitterschap van onze partij.

Ik kies in de eerste plaats voor levenskwaliteit. Tien jaar bekleedde ik een nationaal mandaat, vijf jaar ervan bovendien in een extra opslorpende functie als partijvoorzitter of staatssecretaris. Ik heb prachtige tijden beleefd in de nationale politiek en geregeld ook mijn stempel kunnen drukken. Ik ben best wel fier dat ik aan de basis lag van de verstrengde regelgeving rond privéwapenbezit, dat ik als staatssecretaris twaalfduizend nieuwe banen in de sociale economie hielp creëren, dat ik via het Open Stadion Fonds de sociale rol van voetbal stimuleerde, dat ik de federale duurzaamheidstoets invoerde waardoor beleidsbeslissingen voortaan getoetst dienen te worden aan hun duurzaamheidsgehalte,  dat ik mee aan de wieg stond van het Vlaams Vredesinstituut, …

Al waren er ook mindere momenten: het is mooi geweest dus. Maar wat mensen soms al eens over het hoofd zien: dat vergt ook opofferingen, niet in het minst wat tijdsbesteding aan je gezin betreft. Ik kijk er dan ook enorm naar uit om de volgende jaren wat meer tijd en energie in mijn drie opgroeiende en levensvrolijke kinderen te kunnen investeren. Daarnaast wil ik me de komende jaren ook voluit smijten voor mijn mandaat als schepen in Lier. Mijn stad verdient die extra aandacht. Er is zoveel werk aan de winkel hier. Binnen enkele maanden volgt een referendum over de heraanleg van de Grote Markt waarvoor ik resoluut de JA-campagne zal ondersteunen. Ik koos ook bewust voor een heel ruime en boeiende bevoegdheidsportefeuille.

Nu ik na juni 2009 niet voortdurend zal hoeven te pendelen tussen Brussel en Lier, zal ik zeker ook nog een extra tandje bij kunnen steken om goede plannen te smeden en te realiseren voor de inwoners van Lier en Koningshooikt.Ik neem dan wel afscheid van de nationale politiek, ik blijf ook actief als partijmilitant van VlaamsProgressieven. Mijn partij zal altijd op mij kunnen blijven rekenen. Niet alleen als schepen in Lier, maar ook als basismilitant en lid van het partijbestuur en de partijraad.

Toegegeven, tegen het cynisme van het Wetstraatmilieu was ik soms wat moe gevochten. Vooral de manier waarop sommige media onze partij voortdurend in het hoekje trachten te drummen, voelde en voelt erg onrechtvaardig. Maar we zullen blijven vechten tegen die vooringenomenheid en onze plek in het politieke landschap veroveren en verzekeren. Onze partij, haar programma, haar mandatarissen en haar leden zijn het waard om voor gevochten te worden. Het is daarom goed dat frisse krachten het roer overnemen om die strijd in de nationale spotlichten voluit verder te voeren. Op mijn raad en daad mogen ze ook in de toekomst blijvend rekenen.

15-09-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert