Gisteren dag van het verzet tegen de extreme armoede. Ik weet het, het is een huizenhoog cliché, maar ik vind het op zijn minst cynisch dat er in onze welvarende maatschappij zoiets moet zijn als een dag van het verzet tegen extreme armoede. Zouden we niet altijd alles op alles moeten zetten – dag in dag uit – om armoede volledig uit onze samenleving te bannen?

Maar dit even opzijgezet, zijn er wel heel wat goeie kanten aan zo’n dag tegen de armoede. Er wordt gesensibiliseerd en gelukkig is de laatste jaren de betuttelende, caritatieve aanpak omgeturnd in een emancipatorisch verhaal, waar veel meer plaats is voor ontmoeting, voor respect, voor een brede benadering van de armoedeproblematiek.

Zo was er in mijn stad de vertoning van een kortfilm van Joke Nyssen over het project Kunstproeven. Mensen in armoede die via kunst en cultuur even hun wereld kunnen verlaten en vooral weer zelfrespect krijgen, ontdekken dat ze iets waard zijn als mens, dat ze geen complete mislukking zijn. Mensen die als gevolg daarvan ook weer durven solliciteren, of opnieuw de schoolbanken opzoeken, die hun leven in handen nemen en zich gesteund voelen door lotgenoten. Mensen die op die manier de kans krijgen om gewoon te genieten van kunst en cultuur. Een honderdtal mensen waren er toch op afgekomen. Het zaaltje was te klein, de film moest twee maal vertoond worden. Gesprekjes achteraf met fiere hoofdrolspelers en figuranten. Mooi.

Dit optimisme staat in schril contrast met de cijfers over de armoede in België. 1 op 7 leeft onder de armoedegrens en de kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter. Het klinkt misschien vreemd, maar dat laatste opent meteen ook perspectief op beterschap. Onze gemeenschappelijke rijkdom gaat er niet op achteruit, integendeel. Nu nog de moed om herverdeling weer bovenaan de politieke agenda te plaatsen. Want laat ons eerlijk zijn. Projecten als kunstproeven zijn fantastisch en moeten absoluut verder uitgebouwd worden, maar als je met mensen in armoede spreekt, is en blijft de eerste zorg: de dagelijkse strijd om de eindjes aan elkaar te knopen en het einde van de maand halen.

Dus beste onderhandelaars, blaas het stof van het rapport van de Hoge Raad voor Financiën – een toch wel respectabele instelling – en lees de aanbevelingen nog eens grondig na. Heb de moed om tegen de erg rijken te zeggen dat het nodig is om solidair te zijn met die mensen die soms op het einde van de maand geen vlees of brood meer kunnen kopen voor hun kinderen. Want dat is gewoon een kwestie van elementaire rechtvaardigheid.

19-10-2007, 17:02 geschreven door Els Van Weert