Het is een hele tijd stil geweest op deze blog. Eerst en vooral omdat ik – ik geef het toe – niet de beste blogger ben. Ik schrijf er wat op als ik het gevoel heb echt wat te willen vertellen aan de buitenwereld.  Eigenlijk is het meer mijn plekje voor een standpunt of tribune en niet zozeer mijn dagboek met mijn diepste zieleroerselen.  Maar daarnaast waren er ook de ellendige gebeurtenissen in onze partij. Dat die bij mij diepe gevoelens van frustratie, over verdriet tot ergernis, maar ook vechtlust (elkaar soms razendsnel afwisselend) hebben veroorzaakt is zeker. Dat ik ze niet à-la -minute wilde neerpennen, was mijn bewuste keuze. Maar nu het stof wat is gaan liggen, en ook nu ik een bepaalde rol krijg toegedicht door Knack , is het toch tijd om één en ander te verduidelijken.

Ik zou – aldus een trouwens lezenswaardig artikel in Knack (zie www.knack.be) - een paar weken voor sp.a het kartel met onze partij opblies - aan Bert voorgesteld hebben om met een Lijst Anciaux naar de kiezer te trekken. Een op zijn minst zeer vrije interpretatie van de feiten.
Natuurlijk heb ik met Bert gepraat de weken voorafgaand aan de kartelbreuk en de stap van Bert en zijn volgelingen richting sp.a. Mocht ik dat niet gedaan hebben, ik zou het mezelf nooit vergeven hebben. Een breuk in je partij, een breuk tussen mensen met wie je soms  vijftien jaren en meer  hebt samengewerkt: een fijn gevoel is dat niet. En uiteraard geef je dan het beste van jezelf om het niet zover te laten komen. Maar dat ik zou voorgesteld hebben om met een Lijst Anciaux naar de kiezer te trekken? Dat is gewoonweg ‘zever in pakjes’. Jammer dat Knack me niet even opbelde om één en ander dubbel te checken dus.

Wat was de context van het gesprek waarnaar Knack refereert? Het drong die dagen langzaam maar zeker tot velen in de partij door dat het einde van de kartelformule in zicht was. Sp.a had de eis om na de verkiezingen over te gaan naar een integratiescenario immers dwingend op tafel gelegd. Niet voor de eerste keer overigens. Nieuw was evenwel dat ook mensen in onze partij dit scenario gingen promoten. Kortom, een crisissituatie. Zeker omdat het voor mij van meet af aan duidelijk was dat voor dit integratiescenario nooit een meerderheid zou gevonden worden in onze partij. Wat mij betreft ook terecht, overigens. Niet alleen omdat wij nu eenmaal geen socialisten, maar links-liberalen zijn. Maar ook omdat de strak hiërarchische partijcultuur die een machtspartij als sp.a eigen is, haaks staat op onze manier van politiek bedrijven.

Gezien de integratie-eis op tafel lag, restten er nog twee opties: buigen of barsten (of sp.a compleet belazeren door meteen na de verkiezingen onze samenwerking op te zeggen, maar dat is alvast voor mij nooit een optie geweest). Ik ben dan ook naar Bert getrokken om hem te overtuigen om – indien deze situatie zich zou doorzetten – met onze partij desnoods alleen naar de kiezer te trekken.
Niet als een Lijst Anciaux op de leest van het Oostendse enfant terrible DD. Maar als een eigenstandige , authentieke , sociaal-liberale partij, met Bert als belangrijke trekker.   Daar geloof ik ook vandaag nog rotsvast in, hoe zwaar de uitdaging (die er door het vertrek van Bert en zijn volgelingen uiteraard niet kleiner op geworden is) ook zal zijn.

Maar laat ons daarbij een aantal begrippen niet met elkaar verwarren. Als links-populisme slaat op de stijl waarmee mensen als Jan Marijnissen en zijn partij SP in Nederland aan politiek doen, dan zouden we wel gek zijn om daar niets van op te willen steken. Maar als links-populisme slaat op de oude, linkse recepten die Jan Marijnissen, maar ook mensen in Vlaanderen als Erik De Bruyn en zijn SP.a Rood naar voor schuiven, dan bedank ik daar feestelijk voor. Niet omdat ik het niet eens zou zijn met hun sociale doelstellingen. Wel omdat ik eenvoudigweg niet geloof in de oud-linkse methodieken die zij naar voor schuiven om die sociale doelstellingen ook daadwerkelijk te realiseren. Daartoe biedt onze links-liberale ideologie inhoudelijk immers veel sterkere garanties.

Geloof ik in een eigenstandige partij aan de linkerzijde van het politieke spectrum die niet bevreesd is voor een flinke dosis anti-establishment en ‘anders dan de anderen’ aan politiek wil doen? Zeker en vast. Geloof ik in het links-liberalisme als ideologische onderbouw van die partij? Meer dan ooit tevoren. Had ook Bert zich thuis kunnen voelen in dit project? Ik heb hem daar met hart en ziel – zij het zonder succes – van proberen te overtuigen. Die bladzijde is omgeslagen nu. Wij gaan er voor en kijken niet meer om. Met nieuwe mensen en hernieuwde moed. En veel goesting om er stevig tegenaan te gaan.

10-12-2008, 16:02 geschreven door Els Van Weert