‘ACV-topman Luc Cortebeeck haalt zwaar uit naar te blauwe Leterme I’ blokletterde De Morgen gisteren. CD&V zit verveeld met die kritiek, luidt het vandaag. Er zitten wel degelijk sociale maatregelen in de pijplijn, reageert voorzitter Etienne Schouppe. Om die stelling vervolgens zelf te ondergraven via een oranje variant op de donkerblauwe dooddoener dat de taart eerst moet gebakken worden vooraleer ze kan worden aangesneden. Hoe het verder zal lopen, staat in de sterren geschreven. Eerst mogen de hogere en de middeninkomens zich verheugen om aan te schuiven aan de bescheiden feestdis. De kruimels op het eind van het gelag worden bewaard voor mensen aan de zelfkant van onze samenleving. Minder doen, zou niet netjes zijn.

Rechts zwaait de plak in dit land, zoveel is duidelijk. Meer dan wat neoliberale concepten overgoten met een scheutje caritas hoeven we van deze regering niet te verwachten. De striemende kritiek van het ACV aan het adres van CD&V is meer dan begrijpelijk. CD&V verbindt nu al jaren haar lot aan een kartelgenoot die onverbloemd ijvert voor het stopzetten van de solidariteit met onze Waalse medeburen en die zichzelf ongegeneerd als rechts en conservatief bestempelt. CD&V heeft tijdens de maandendurende oranje-blauwe soap zelfs niet eenmaal overwogen om de mogelijkheden van een sociaal alternatief voor deze rechtse coalitie – m.n. een olijfboomcoalitie – te exploreren.

Ik begrijp dat een christelijk geïnspireerde arbeidersbeweging vanuit een gedeelde levensbeschouwelijke overtuiging geneigd is om haar invloed bij voorkeur aan te wenden via een partij als CD&V. Maar wanneer zal de sociale verontwaardiging over de koers van CD&V/N-VA de overhand nemen op vervagende levensbeschouwelijke banden? Wanneer zal een zeker begrip van de ACV-basis voor het machtsdenken van de top plaats maken voor contestatie? Tot hoe ver reikt de spreidstand? Kan de kritiek van het ACV aan het adres van CD&V de voorbode vormen van meer fundamentele verschuivingen?

Misschien kan oranje-blauw toch nog een nuttige bijdrage leveren aan een meer solidaire samenleving. Zij het dan geheel ongewild.

14-03-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

In de bouwsector worden heel wat prijzen uitgereikt, maar bij geen enkele daarvan heeft de (ver)bouwer zelf iets in de pap te brokken. Daarom lanceerde het bouwmagazine ‘Beter bouwen & verbouwen’ de Eerste Prijs. Lezers konden kiezen wie volgens hen in de loop van het voorbije jaar het meest gedaan heeft voor die zovele (ver)bouwers van dit land op gebied van duurzaam bouwen, betaalbaar bouwen en de bescherming van de bouwheer.

De trofee, een cijfer 1 gemaakt van Foamglas, werd op 3 maart tijdens Batibouw uitgereikt aan de website www.energiesparen.be. Dit initiatief vergaarde 42% van alle uitgebrachte stemmen. Zelf was ik best tevreden: ik behaalde de tweede plaats, met 25% van de stemmen. Relatief natuurlijk, maar toch fijn om horen.

Het structureel inbedden van het concept ‘duurzaam (ver)bouwen’ op Batibouw was één van de eerste beleidsinitiatieven die ik als voormalig staatssecretaris van Duurzame Ontwikkeling nam. Via de introductie en gestage uitbouw van de veel bezochte stand ‘Duurzaam Bouwen’ in het Adviespaleis, boden we talloze kandidaat-(ver)bouwers de kans om hun bouwplannen door experts en architecten te laten doorlichten op hun duurzaamheidsgehalte. Duurzaam bouwen en verbouwen groeide dit jaar zelfs uit tot het hoofdthema van Batibouw. Ik durf wedden dat ook de volgende jaren duurzaamheid niet meer is weg te denken op Batibouw.

Want duurzaamheid is duidelijk geen modegril meer beleden door overjaarse hippies met geitenwollen sokken, maar een concept dat ingang heeft gevonden in zeer brede lagen van de bevolking. Duurzaamheid vertrekt niet louter vanuit sociaal of ecologisch engagement, maar appelleert ook heel uitdrukkelijk aan het gezond verstand van mensen. En net die combinatie leidt tot groeiende nieuwsgierigheid en concrete actie.

Daarom is het zo pijnlijk om vast te stellen dat ons land nu met een federale regering zit opgescheept die ter zake bijzonder weinig ambities koestert. Tenzij de ambitie om gerealiseerde zaken terug te schroeven dan. Zo werd de door mij zo fel bevochten duurzaamheidstest al gauw herleid tot een instrument zonder slagkracht waarvoor de rechts-liberale ministers van dienst niet langer hoeven te vrezen. En moeten progressieve partijen lijdzaam toezien hoe – met instemming van de PS en mijn opvolger Paul Magnette, godbetert – de rechts-liberale en christendemocratische regeringspartners plat op de buik gaan voor de kernlobby.

Democratie betekent terugknokken na een nederlaag. Daar gaan we als progressieve beweging voluit voor. Maar de tussentijds aangerichte schade zal nauwelijks te overzien zijn. Van de christen-democraten kon nauwelijks meer verwacht worden. En het aanschurken tegen Al Gore van Verhofstadt en Open VLD bleek enkel een schaamteloze campagnestrategie. En dat allemaal op de kap van de nieuwe generatie.

03-03-2008, 19:05 geschreven door Els Van Weert  

El lider maximo treedt voorgoed terug als president en opperbevelhebber van het Cubaanse leger, functies die hij bijna een halve eeuw lang bekleedde. Cuba beleeft daarmee het einde van een tijdperk. Want tenzij zijn broer Raul de vergissing zou begaan om de onvermijdbare en legitieme roep om meer democratie met nog veel hardere hand dan voorheen te negeren, kan het terugtreden van Fidel Castro haast niet anders dan een tijdperk van verandering inluiden. Of die omslag er snel komt of nog even op zich zal laten wachten, is koffiedik kijken. Of er geweld mee zal gepaard gaan, kan niemand op dit ogenblik voorspellen. Hopelijk beseft Raul zelf dat democratisering onontkoombaar en wenselijk is. Indien niet kunnen we enkel hopen dat het de Tsjechoslowaakse Fluwelen Revolutie is die het Cubaanse volk tot voorbeeld zal strekken. Want wat er ook van komt, verandering is nu onvermijdelijk.

Fidel Castro was een dictator, maar laat niet enkel nare herinneringen na. Samen met zijn revolutionaire strijdkompaan Ernesto Che Guevara groeide hij uit tot een symbool van verzet tegen de ideologische en geopolitieke arrogantie van de Verenigde Staten – een verzet dat het waard was en is om gevoerd te worden. De revolutie die hij gestalte gaf, was steeds oprecht sociaal geïnspireerd: hoewel onvolkomen, verdient het Cubaanse sociaal model meer respect dan dat van heel vele andere landen in de wereld. De decennialange handelsboycot van de westerse landen tegen Cuba – illegitiem en hypocriet, want getuigend van een onaanvaardbaar grove selectiviteit – maakt een eerlijke beoordeling van de economische politiek op Cuba eenvoudigweg onmogelijk, hoe graag velen hun neoliberaal geïnspireerde kritiek ook spuien.

Als democraat in hart en nieren kan ik voor mezelf niet anders dan besluiten dat de balans van Castro’s regime negatief uitvalt. Maar dat wil niet zeggen dat vele van de daden van verzet tegen de Verenigde Staten van Fidel Castro en Ernesto Che Guevara hen niet tot eer zouden strekken. Dat wil ook niet zeggen dat vele van hun sociale uitgangspunten geheel verwerpelijk zouden zijn. Zelf ben ik geen dweper. Maar wie niet inziet waarom zoveel miljoenen jongeren overal ter wereld ook in de toekomst zullen blijven dwepen met figuren als Fidel en Che, is stekeblind. Of weigert het eigen neoliberale, rechtse en conservatieve gelijk zelfs maar minimaal in vraag te stellen. Alsof dát model voor een eerlijke verdeling van de welvaart in de wereld heeft gezorgd.

19-02-2008, 22:47 geschreven door Els Van Weert  

De wegen van Eric Van Rompuy zijn ondoorgrondelijk. Als voorzitter van de commissie Economie, Werk en Sociale Economie in het Vlaams parlement, presteerde hij het vandaag om een door mij ingediende vraag aan minister Ceyssens omtrent Vlaamse expansiesteun voor Janssens Pharmaceutica van tafel te vegen wegens ‘te specifiek’. Lees en oordeel zelf.

Ruim een jaar geleden (in december 2006) besliste de voorganger van minister Ceyssens, Fientje Moerman dus, om ruim 23 miljoen euro Vlaamse middelen vrij te maken voor expansie of groeisteun voor negen Vlaamse bedrijven. De titel van het persbericht dat toen verspreid werd, luidde: “23,5 miljoen euro expansiesteun voor bedrijfsinvesteringen creëert 609 nieuwe banen.”

De grootste brok, m.n. 8 miljoen euro of bijna 35% van de totaal toegekende steun, was bestemd voor Janssens Pharmaceutica, de grootste Europese dochter van het Johnson & Johnson concern. Amper negen maanden later (in september 2007) maakte Janssens Pharmaceutica bekend dat het 688 banen zou schrappen. Met één pennentrek schrapte deze firma meer banen dan minister Moerman er met 23,5 miljoen euro expansiesteun wou creëren. De Vlaamse regering – bij monde van minister-president Kris Peeters – ‘betreurde’ het verlies aan arbeidsplaatsen, maar ‘onthield ook dat er geen sprake is van delokalisatie van Johnson & Johnson uit Vlaanderen’. Dat moet zowat de meest apathische reactie ooit zijn geweest op een sociaal bloedbad van deze omvang.

Daar niemand zich de vraag schijnt te stellen waarom de Vlaamse regering 8 miljoen euro expansiesteun uittrekt voor een bedrijf dat enkele maanden later (en ondanks mooie financiële bedrijfsresultaten) net het tegenovergestelde doet, nam ik die taak graag op mij.

Zie ook mijn tribune in De Morgen van september 2007 Waar blijft de politieke verontwaardiging over Johnson&Johnson  

Ik ben immers benieuwd om te vernemen van minister Ceyssens hoe zij het schrappen van bijna 700 banen in een dossier van groeisteun evalueert. Ik ben nog meer benieuwd om te vernemen of er al eens gedacht werd aan het opleggen van extra voorwaarden voor bedrijven om te voorkomen dat groeisteun zijn doel volstrekt voorbijschiet. Of er al ooit aan gedacht werd om procedures voor terugeising op te starten. Of het dossier van de 8 miljoen euro groeisteun voor Janssens Pharmaceutica misschien geen goede aanleiding zou zijn om dit eindelijk te overwegen.

Maar dat was helaas buiten Eric Van Rompuy gerekend. Want die vond mijn vraag – handelend over ruim een derde van het totale Vlaamse budget voor expansiesteun – ‘te specifiek’ om behandeld te worden in de commissie waarvan hij de ongetwijfeld trotse voorzitter is.

Zou het misschien kunnen dat Eric Van Rompuy er mee verveeld zat dat in zijn commissie net vandaag een meerderheidsresolutie ter stemming lag waarin enkele van mijn politieke streekgenoten de Vlaamse regering oproepen tot een urgentieplan voor de Kempen? Zou het misschien kunnen dat kritische vragen over 8 miljoen verloren belastingsgeld daarom liever naar een volgende zitting werden verschoven? Op zich zou ik daar niet eens een levensgroot probleem mee hebben, ieder diertje zijn pleziertje.

Maar bespaar me excuses als zou dit een ‘te specifieke vraag’ zijn geweest. Want als de regels van het Vlaams parlement zouden bepalen dat over specifieke, maar problematische dossiers van deze omvang in de betreffende commissie geen vragen meer mogen gesteld worden, dan schort er iets aan deze regels. Niet aan de vragen die worden ingediend.

31-01-2008, 20:08 geschreven door Els Van Weert  

Mevrouw de burgemeester van Lier en voorzitster van het Vlaams parlement

Beste Marleen,

Samen met CD&V/N-VA besloten jij en jouw partij maandagavond om – met actieve en noodzakelijke steun van Vlaams Belang, – een hoofddoekenverbod voor stadspersoneel door de gemeenteraad van Lier te jagen. Dat laat bij mij en mijn partij om meerdere redenen een erg bittere nasmaak na, en geloof me vrij dat dit de meest hoffelijke omschrijving is die ik voor die gevoelens op dit moment kan verzinnen.

Je houding roept ook een aantal vragen op waarop ik het antwoord misschien wel vermoed, maar niet weet. Ik stel je ze daarom graag langs deze weg.

Je roemt graag de inspanningen die onze stad levert op het vlak van diversiteit. Geheel niet onterecht overigens. Je herinnert je zeker de vele maatregelen daaromtrent die Lier Leeft (sp.a, spirit & onafhankelijken) verzocht om op te nemen in het bestuursakkoord dat we samen sloten na maanden van moeilijke onderhandelingen. Draagt het hoofddoekenverbod dat je ons maandagavond op de gemeenteraad door onze strot duwde – opnieuw, ik vind geen elegantere uitdrukking – naar jouw mening bij tot het harmonieus samenleven tussen de diverse culturele gemeenschappen die onze stad rijk is? Kun je begrijpen dat je met deze maatregel niet alleen je progressieve coalitiepartners op het hart trapt, maar dat deze verbodsbepaling vooral ook een slag in het gezicht betekent van o.m. de Marokkaanse en Turkse gemeenschap, met wie het nochtans rustig en goed samenleven is in onze stad?

Als links-liberale en vrouwelijke politicus acht ik het verbieden van hoofddoeken even verwerpelijk als het opleggen ervan. Ook jij bestempelt jezelf wel eens als links-liberaal, maar toch schijn je die fundamentele overtuiging niet te delen. Je stelt dat ambtenaren wiens religieuze identiteit visueel tot uiting komt een regelrechte bedreiging vormen voor de ‘neutraliteit’ van onze stadsdiensten en daardoor ook voor de kwaliteit van de dienstverlening in onze stad. Vind je het daarom niet enigszins cynisch dat de enige ambtenaar die in onze stad een hoofddoek draagt, net die ambtenaar is die – en ik durf aannemen dat je het daarmee eens bent – op onze integratiedienst uitermate kwaliteitsvol werk levert en die dus in de feiten de spil is van het ook door jou geroemde integratiebeleid van onze stad?

Je zag als er als liberale politica geen graten in om dit hoofddoekenverbod goed te laten keuren dankzij de actieve steun van een partij die zichzelf als islamofoob bestempelt. Je wist ook op voorhand dat zonder de steun van de extreem-rechtse fractie dit hoofddoekenverbod geen democratische meerderheid kon wegdragen in Lierse gemeenteraad: je herinnert je immers zeker dat zowel Lier Leeft als de stadspartij Lier & Ko je op voorhand duidelijk lieten verstaan hoe hun stemgedrag ter zake zou zijn. Kun je me daarom in herinnering brengen wat jij verstaat onder het cordon sanitaire? Mag ik besluiten dat wisselmeerderheden met Vlaams Belang door jou voortaan als een legitieme handelswijze beschouwd worden om je eigen agenda door te drukken ten koste van je coalitiepartners? En geldt dit alleen voor Lier of mogen we ons hieraan van nu af ook verwachten in bijvoorbeeld het Vlaams parlement waarvan jij toch de eerbiedwaardige voorzitster bent?

Ik kijk met nieuwsgierigheid uit naar je antwoord op bovenstaande vragen.

Collegiale groet,

Els Van Weert - Vlaams parlementslid en schepen in Lier

30-01-2008, 10:29 geschreven door Els Van Weert  

Collega’s van de gemeenteraad, Collega’s van het schepencollege, Mevrouw de burgemeester,

Het is met een mengeling van triestheid en verontwaardiging dat ik het woord tot jullie richt over het hoofddoekenverbod voor stadspersoneel waarover hier straks gestemd wordt. Waar zijn we in godsnaam mee bezig? Dat is de vraag die nu al dagenlang door mijn hoofd spookt. Het antwoord heb ik nog steeds niet gevonden.

Welke goede redenen zijn er om de politieke agenda van onze stad te laten bepalen door de extreem-rechtse fractie in deze gemeenteraad, wat in dit dossier onmiskenbaar het geval is? Zijn er misschien onoverbrugbare samenlevingsproblemen tussen de verschillende culturele gemeenschappen in onze stad die een verregaande maatregel als een hoofddoekenverbod voor stadspersoneel noodzakelijk maken ? Zijn er onder jullie die oprecht kunnen geloven dat een dergelijke maatregel kan bijdragen tot een meer harmonieuze lokale samenleving? Ik kan mij onmogelijk voorstellen dat dit uw overtuiging kan zijn. Het tegendeel is waar zelfs. Deze gemeenteraad staat op het punt om een maatregel goed te keuren waarvan men moet beseffen dat hij een slag in het gezicht betekent van vooral de Marokkaanse en Turkse gemeenschap in onze stad. Een maatregel die enkel spanningen creëert in plaats van harmonieus samenleven dichterbij te brengen. Een voor onze stad ook volstrekt irrelevante maatregel die een lokale Kafka-test nooit zou kunnen doorstaan. Een maatregel die enkel verklaard kan worden door electorale angst voor extreem-rechts.

Collega’s, Niet alleen is er geen aanleiding om deze maatregel zelfs maar te overwegen, er zijn volgens ons ook geen redelijke argumenten om een verbodsbepaling van deze aard op te leggen aan ons stadspersoneel. Net als de initiatiefnemers van de online petitie die recent werd opgestart tegen dit hoofddoekenverbod, pas ik voor een overheid die onder het mom van ‘neutraliteit’ evolueert tot een kil apparaat waarin personeelsleden hun recht op religieuze identiteit ontnomen wordt. Voor mij primeert de kwaliteit van de dienstverlening die wij als overheid aan onze burgers willen aanbieden. Ik zie niet in hoe een ambtenaar met een kruisteken om de hals plots meer kwaliteitsvolle dienstverlening zal aanbieden wanneer hij of zij verplicht wordt dat kruisteken weg te moffelen.

Ik zie niet in hoe een vrouwelijke ambtenaar die een hoofddoek draagt en die over alle nodige kwaliteiten beschikt om als loketbeambte te functioneren, plots meer kwaliteitsvolle dienstverlening zal aanbieden wanneer zij als gevolg van een hoofddoekenverbod verbannen wordt naar een andere functie waarvoor zij misschien minder geschikt is. Ambtenaren moeten beoordeeld worden op hun competentie en klantvriendelijkheid en indien nodig bijgestuurd of gesanctioneerd indien zou blijken dat ze in hun handelen niet neutraal zijn. Maar, omgekeerd, ambtenaren een gebrek aan neutraliteit verwijten enkel en alleen omdat ze hun religieuze overtuiging niet wegmoffelen, dat is voor ons veel meer dan een brug te ver.

Maar het gaat over meer dan dat vanavond natuurlijk. Het gaat over vrijheid en openheid als basiswaarden waarop onze samenleving gestoeld is. Het gaat over respect voor ieders identiteit en over een pluralistische overheid wiens neutraliteit gestoeld is op de weerspiegeling van de diversiteit. Dat is trouwens ook de basisfilosofie van het diversiteitsplan personeel dat daarstraks door deze raad is goedgekeurd. Begrijpe wie kan.

En ik wil ook duidelijk zijn ten aanzien van al diegenen die ons willen afschilderen als de grote verdedigers van de Islam en de promotoren van de hoofddoek. Wie dat denkt, heeft het mis. Wij promoten niets meer of niets minder dan het liberale principe van de keuzevrijheid. Niemand mag verplicht worden een hoofddoek te dragen, maar we mogen het ook niet verbieden. Trouwens, ik ken geen enkele emancipatiebeweging die op een geslaagde manier is opgelegd. Emancipatie komt steeds van onderuit.

Collega’s, 28 januari dreigt een zwarte dag te worden voor onze stad. Want vanavond staan christelijk geïnspireerde politici en liberale vrijzinnigen op het punt om, de facto, een monsterverbond aan te gaan met een islamofobe partij waartegenover tot vandaag een cordon sanitaire gold. Vanavond dicteert extreem-rechts niet alleen de agenda, maar zelfs de wet in onze stad. En dat is een vaststelling die elke democraat tot bezinning zou moeten dwingen. Ik dank u.

29-01-2008, 00:43 geschreven door Els Van Weert  

Het is crisis in Lier. Vanavond dreigt – onder impuls van Vlaams Belang – een hoofddoekenverbod voor stadspersoneel via een wisselmeerderheid van ‘Open’ VLD, CD&V/N-VA, Lijst Dedecker en Vlaams Belang goedgekeurd te worden op de Lierse gemeenteraad. Dat zou een schaamteloos doorbreken van het cordon sanitaire betekenen in de stad waar de voorzitter van het Vlaams parlement burgemeester is, jawel. En uiteraard een slag in het aangezicht van de allochtone gemeenschappen in onze stad met wie het nochtans aangenaam en rustig samenleven is hier.

Ik ben de laatste dagen als bezeten bezig geweest om het tij alsnog te keren. Vanavond weten we of het cynisme zegeviert dan wel de redelijkheid. Ook geëngageerd Lier wierp zich inmiddels in de strijd. Op http://www.ipetitions.com/petition/openlier/ kun je hun online petitie ondertekenen. Zeker doen, want alle steun is meer dan welkom.

28-01-2008, 10:57 geschreven door Els Van Weert  

Ziezo, de kop is er af. Vandaag voor de eerste keer het woord genomen in het Vlaams parlement. Geen dag te vroeg trouwens. Want negen maanden kamperen in een regering van lopende zaken, daar is werkelijk niets boeiends aan.

Meteen een pittig debat wel. Ik wou van Kris Peeters (helaas afwezig wegens de jaarlijkse bijeenkomst van het World Economic Forum in het Zwitserse Davos) wel eens horen wat hij vond van de recente uitspraken van federaal minister van Begroting Yves Leterme en van CD&V-voorzitter Etienne Schouppe, beiden toch notoire partijgenoten van de Vlaams minister-president.

Schouppe wil geld voor de federale verkiezingsbeloften van zijn partij waar te maken. Leterme wil geld om de federale begroting – in het rood na negen maanden non-beleid – weer vlot te trekken. En oppert meteen de suggestie om dat geld dan maar bij de regionale overheden te halen, door hen veel meer te laten bijdragen voor de pensioenlasten van de eigen ambtenaren. ‘Want als men België graag ziet, moet men die inspanning willen doen’, argumenteert Leterme. De man die naar België trok om Vlaanderen te redden, vraagt nu aan Vlaanderen om België te redden. Il faut le faire.

Die vlieger gaat natuurlijk niet op. Zonder dat ook de bijhorende bevoegdheden worden overgeheveld, zal Vlaanderen de financiële noden van de federale overheid niet helpen lenigen. Wie zoals CD&V andere signalen uitzendt, is dwaas of heeft een andere agenda. Op zich verdenk ik mijn collega Vlaams parlementslid Eric Van Rompuy van geen van beide. Vreemd dan toch dat hij die zo hunkert naar enige spankracht in het Vlaams parlement, vandaag ogenblikkelijk reageerde als gestoken door een wesp. Had hij dan gedacht dat alleen de mening van CD&V van tel is in het Vlaams parlement?

23-01-2008, 21:22 geschreven door Els Van Weert  

Ja, het was feest gisteren in enkele Vlaamse steden. Want Jean-Marie Dedecker en zijn kompanen besloten winkelend Vlaanderen te vergasten op gratis wafels. Nu de pensen en compote tot een folkloristisch politiek verleden behoren, staat een nieuwe selfmade man klaar om het volk te behagen. Van VDB tot JMD: alles komt terug. De bijhorende boodschap gisteren blonk zoals steeds uit in subtiliteit: Jean-Marie zal ook in 2008 zijn ‘wafel niet houden’. Kwestie van het niet te moeilijk te maken voor de mensen.

Als mens vind ik Jean-Marie Dedecker zeker de kwaadste niet. Stoere bonk met een klein hartje, u kent het type wel. Maar waar je Dedecker zelf – weliswaar met een flinke portie verbeelding – een zeker Tijl Uilenspiegel-gehalte kan toedichten, valt die stelling voor Lijst Dedecker onmogelijk vol te houden. Constructieve ideeën vallen nauwelijks te bespeuren. De zuurtegraad van die partij stijgt zienderogen. De stijl waarmee Lijst Dedecker politiek bedrijft evolueert consequent in eenzelfde richting: plat, platter, platst.

Als ik zie welke mensen in mijn regio Lijst Dedecker schragen, verbaast die evolutie niet. Het zijn stuk voor stuk ultraliberalen die het egoïsme van het individu – in de eerste plaats het hunne – als hoogste goed waarderen. Frustratie en rancune vormen hun voornaamste drijfveer. Neen, dat wordt geen fraai schouwspel eens het ooit wat minder zou gaan met Lijst Dedecker.

Net als andere kleinere partijen grijpt ook spirit geregeld terug naar actie als middel om onze ideeën duidelijk te maken aan de publieke opinie. De wetten van medialand laten ons wat dat betreft overigens weinig keuze. Zolang de ideeën die je op deze actiegerichte manier aan de man of vrouw in de straat brengt, misschien wel gedurfde maar tegelijk ook onderbouwde ideeën zijn die de nuance niet schuwen, heb ik met deze manier van werken hoegenaamd geen probleem. Maar aan de mensen wafels uitdelen om duidelijk te maken dat ‘spirit ook in 2008 zijn wafel niet zal houden’? Neen bedankt, daar pas ik voor. Het is ver gekomen met Jean-Marie.

20-01-2008, 22:04 geschreven door Els Van Weert  

12-01-2008, 15:34 geschreven door Els Van Weert  

Het pleit voor Philip Verwimp (UA) dat hij het in een tribune opneemt voor een groene markteconomie, voor een duurzame aanpak van de energieproblematiek en dat hij het stookoliefonds en de stookoliecheques afdoet als slechte maatregelen. Tot daar mijn appreciatie voor zijn tribune. Voor het overige staat zijn pleidooi vol elementaire fouten. Van een universitair onderzoeker verwacht ik toch minstens dat zijn data kloppen voor hij er conclusies uit trekt. Wat zijn de feiten?

De stookoliecheques zijn geen idee van Freya Vandenbossche (sp.a) of de PS, maar werden gelanceerd door de liberalen Guy Verhofstadt (Open VLD) en Didier Reynders (MR) in een weekendinterview bij de politieke rentree na de zomer van 2005.

Mijn reactie als staatssecretaris voor Duurzame Ontwikkeling volgde enkele uren later en liet weinig aan de verbeelding over. Ik stelde dat een energiecheque van 75 euro voor elk gezin, zoals voorgesteld door de twee liberale kopstukken, een weinig duurzame manier was om de energieproblemen aan te pakken. Dat Verhofstadt en Reynders met hun voorstellen een bodemloos vat wilden vullen, en er het milieu bovendien geen stap mee vooruit hielpen.

Het rechts-liberale voorstel omtrent de energiecheque hield niet alleen weinig rekening met sociale ongelijkheden, de maatregel focuste bovendien te eenzijdig op de korte termijn. Vanuit een links-liberale visie en overtuiging stelde ik daarom voor om de 200 à 300 miljoen euro extra inkomsten op een meer gerichte en duurzame manier te investeren in onze gezinnen. Enerzijds door fors en ondubbelzinnig te investeren in de ontwikkeling van hernieuwbare energiebronnen die onze afhankelijkheid van olie op termijn verkleinen. En anderzijds door krachtig te focussen op energiebesparende besparende maatregelen in gezinswoningen. Want enkel op die manier, zo luidde mijn argumentatie, zorgen we dat binnen enkele jaren iederéén structureel lagere energiefacturen krijgt voorgeschoteld. Dat leek mij verstandiger dan een eenmalige energiecheque van 75 euro uit te delen. Zeker aan gezinnen die over een dermate hoog inkomen beschikken dat ze heus geen boterham minder zullen eten omwille van de hogere energiefacturen.

Ik heb toen ook aangedrongen op het verschaffen van financiële en logistieke steun aan bedrijven en gezinnen die door energiebesparende en isolerende investeringen hun energiefactuur op een structurele manier naar omlaag willen helpen. Want niet alleen helpen we daar de gezinnen écht mee vooruit, ook op langere termijn. Bovendien geven we via energiebesparende investeringen ook een sterke impuls aan de verbetering van het leefmilieu. Wat gezien ondermeer de Kyoto-doelstellingen toch ook een wezenlijk onderdeel vormt van het energiedebat.

Mijn reactie beperkte zich niet tot een persmededeling met bijhorende persaandacht, maar leverde ook beleidsresultaat op. Op mijn voorstel werd op de federale ministerraad van 14 oktober 2005 de principebeslissing genomen tot oprichting van het FRGE (Fonds ter Reductie van de Globale Energiekost), zeg maar het Energiebesparingsfonds. Op 5 mei 2006 keurde de ministerraad mijn ontwerp van KB goed dat het beheerscontract van het FRGE vastlegt.

Het Energiebesparingsfonds (www.frge.be) beantwoordt naar mijn bescheiden mening volstrekt aan het door Dhr. Verwimp gevraagde ‘energie – en milieubeleid op rationele gronden’. Het fonds heeft als doel om goedkope leningen toe te kennen voor structurele energiebesparende maatregelen in woningen bevorderen. Het werkt daartoe samen met lokale entiteiten (bvb. een autonoom gemeentelijk bedrijf, een sociale huisvestingsmaatschappij, een OCMW,…) en richt zich in de eerste plaats op gezinnen uit kansengroepen die – omdat ze zich niets beters kunnen veroorloven – veroordeeld zijn tot de meest ongezonde woningen van onze huisvestingsmarkt. Energiebesparende ingrepen aan deze ongezonde en slecht geïsoleerde woningen kunnen via het fonds geprefinancierd worden. De gezinnen betalen de lening terug a rato van de besparingen die ze dankzij deze investeringen realiseren op hun energiefactuur. Het Energiebesparingsfonds voorziet bovendien in financiële, juridische en technische trajectbegeleiding voor deze meest kwetsbare gezinnen.

De federale regering maakte 100 miljoen euro vrij voor het Energiebesparingsfonds, een eerste schijf van extra middelen ter waarde van 50 miljoen euro werd via obligaties in januari 2006 op een mum van tijd opgehaald bij individuele beleggers. Op termijn zal het Energiebesparingsfonds daardoor beschikken over 200 miljoen euro. Met de stad Oostende werd reeds een contract ondertekend om via het Energiebesparingsfonds 200 woningen energiezuinig te maken. Andere lokale entiteiten zullen spoedig volgen. Tenminste als de klok niet radicaal wordt teruggedraaid. Want het Energiebesparingsfonds werd in de tweede formateursnota van Leterme, onder impuls van de rechts-liberale onderhandelaars, zonder enige vorm van schroom op de helling gezet.

Ik behoef van Dhr. Verwimp geen jubeltribune over het door mij gevoerde beleid inzake Duurzame Ontwikkeling, hoewel ik zonder schroom durf stellen dat we enkele structurele stappen vooruit hebben gezet richting de ‘groene markteconomie’ die we beiden nastreven. Maar wie – zoals Dhr. Verwimp in zijn opiniebijdrage – mijn partij spirit of mezelf een ‘oorverdovend stilzwijgen tegenover Freya’s chequebeleid’ verwijt, weet dus eenvoudigweg niet waarover hij spreekt. Van een wetenschapper verwacht ik dat hij zich laat leiden door feiten, en niet door perceptie. Want die perceptie neemt in onze mediasamenleving nu al een vaak te dominante positie in.

09-01-2008, 09:35 geschreven door Els Van Weert  

05-01-2008, 13:10 geschreven door Els Van Weert  

Deze maand mogen de uitkeringsgerechtigden uitkijken naar een verhoging van hun inkomen omdat er een indexaanpassing komt. Volgende maand is het de beurt aan de ambtenaren. Met andere woorden: na maandenlange onheilstijdingen over stijgende prijzen komt er dan toch een indexaanpassing die voor wat meer ademruimte in de portemonnee moet zorgen. Maar is dat ook werkelijk zo? Volstaat de indexaanpassing om die fameuze stijgingen van voedingsproducten of energiekosten te dekken? En vooral: haalt het de druk van de ketel voor diegenen die dit het meest nodig hebben? Geloof me vrij: dat is niet het geval. Reken even mee.

Als de prijs van een brood stijgt met 10% of 0,2 euro dan ben je als gezin al snel 6 euro per maand extra kwijt. De prijs van aardappelen steeg 0,30 euro per kilo sinds begin 2006. Bij een gemiddeld gezinsgebruik van 20kg per maand is dat nog eens 6 euro extra per maand. Een vlootje margarine werd in diezelfde periode 0,25 euro duurder. Dus nog eens een paar euro per maand extra. Doe daar de prijsstijgingen bij van o.a. melk, vleeswaren, koffie en verwarming en je weet genoeg. Voor basisproducten is het hek van de dam.

Voor een leefloontrekker, arbeider of bediende met een bescheiden inkomen betekent een indexaanpassing met 2% een druppel op een hete plaat. Want 2% verhoging betekent voor een gezin dat moet rondkomen met een leefloon concreet maar 18 euro extra per maand. 2% voor iemand met een inkomen van 1500 euro betekent 30 euro extra. Terwijl 2% voor een minister of topmanager dan weer om en bij de 150 euro extra per maand oplevert. Dat zijn minstens twee onrechtvaardigheden samen.

Ten eerste: de 18 euro extra per maand voor een gezin dat rond moet komen met een leefloon volstaat hoegenaamd niet om de stijgende kosten van de basisproducten – producten dus die je niet of nauwelijks kan omzeilen of schrappen van je boodschappenlijstje – te dekken. Dient de index misschien om enkel de koopkracht van de hogere inkomens veilig te stellen? En ten tweede: de lagere inkomens zijn twee keer de dupe. Want ze kunnen ook niet – of slechts in zeer beperkte mate – profiteren van de dalende kostprijs van luxeproducten zoals exotische reizen of dure wagens. Prijsdalingen dus die voor de hogere inkomens de koopkrachtbalans veel beter in evenwicht houden.

Om deze onrechtvaardigheid weg te werken heb ik het voorstel van de rechtvaardigheidsindex gelanceerd. Een nieuwe indexformule die bestaat uit twee onderdelen. Enerzijds moeten de basisproducten zwaarder doorwegen in de indexkorf en anderzijds pleit ik voor een verhoging van de index in centen in plaats van procenten. Iedereen hetzelfde bedrag dus, wat ten opzichte van het huidige systeem een verbetering zal betekenen voor de lagere en middeninkomens. Om de nieuwe regering aan te sporen nu snel werk te maken van concrete oplossingen voor de koopkrachtproblemen zullen we de komende week met spirit in de verschillende Vlaamse provincies actie voeren.

Wil je meer weten over de index in het algemeen of over het voorstel van de rechtvaardigheidsindex in het bijzonder? En vooral: wil je ook jouw mening kwijt op een directe en interactieve manier? Dat kan dat voortaan op.
www.bloggen.be/rechtvaardigheidsindex

03-01-2008, 23:55 geschreven door Els Van Weert  

Vorige week zaterdag in de gietende regen met enkele honderden mensen gemanifesteerd voor een beleid dat ambitieus is op het vlak van de aanpak van de klimaatproblemen. Ok, er was een treinstaking, maar het blijkt nog steeds moeilijk te zijn mensen te mobiliseren rond één van de meest urgente problemen die ons leven en onze levenswijze ernstig bedreigt.

Deze week ook twee krantenartikels gelezen die hiermee verband houden. Eén waarin Vlaams minister-president Kris Peeters op de rem gaat staan en de engagementen van Vlaanderen en België inzake het terugdringen van de CO2-uitstoot en de productie van hernieuwbare energie wil beperken. Europa gaat voor 20 % maar daar wil Vlaanderen niet aan meedoen. Voor zover u het al wist: vindt u het niet vreemd dat die man die dat zegt niet alleen Vlaams minister-president, maar ook Vlaams minister voor Duurzame Ontwikkeling is? Triest om vast te stellen welke uitspraken iemand met een dergelijke verantwoordelijkheid zich veroorlooft.

In schril contrast met deze kruideniersmentaliteit van de vroegere topman van de middenstand, staat het verhaal van Jef Colruyt. In een interview belijdt hij nogmaals zijn geloof in duurzaam ondernemen. Een aanpak die hij met zijn bedrijf al jaren toepast. En met succes. Niet alleen heeft hij recent nog de energieprijs gekregen – wegens de combinatie van efficiënt energieverbruik en investeringen in hernieuwbare energie- ook de economische prestaties van het bedrijf zijn excellent. Van de distributiebedrijven is Colruyt het meest succesvol. Conclusie: met enig voluntarisme en creativiteit kunnen succesvol ondernemen en duurzaamheid hand in hand gaan.

Maar er is nog een lange weg te gaan. Zeker in Vlaanderen. Ook deze week in de krant: meer dan 85 % van de ondernemers maakt momenteel geen gebruik van alternatieve energiebronnen en ruim vier op de tien zegt dat ook niet van plan te zijn . In Wallonië ziet 60% het gebruik van alternatieve energie zitten, in Vlaanderen is dat slechts 27%. Vandaar wellicht ook het moeizame politieke gevecht om duurzame ontwikkeling en duurzaam ondernemen hoger op de agenda van mensen als Kris Peeters te krijgen. Want in tijden van opiniepeilingdemocratie zijn dit soort cijfers dodelijk. Dat heb ik de voorbije jaren als staatssecretaris voor duurzame ontwikkeling meermaals mogen ondervinden.

Misschien is het tijd om een man van de praktijk in het veld te sturen. Een succesvol ondernemer bovendien. Misschien kan hij oranje-blauw op dit punt toch nog een beetje een geweten schoppen. Want tot nu toe is van enige belangstelling voor deze thema’s weinig te merken. Wel integendeel: één van de weinige zaken waar oranje en blauw het roerend over eens waren, is het terugdraaien van de uitstap uit de kernenergie.

We passen met spirit voor een federale regeringsdeelname, een kwestie van elementaire bescheidenheid. Maar onze steun verlenen aan een voluntaristische vakminister voor Duurzame Ontwikkeling in de persoon van Jef Colruyt, als hij dat ooit zou willen overwegen ? Daartoe zijn we meer dan graag bereid.

16-12-2007, 16:33 geschreven door Els Van Weert  

De vakbonden mobiliseren zaterdag massaal – en terecht – voor een nationale manifestatie voor het behoud van de koopkracht, die vooral voor de lage en middeninkomens ernstig onder druk staat. Het koopkrachtdebat wordt voluit gevoerd, niets te vroeg overigens.

Vaak wordt daarbij vertrokken van dezelfde vaststellingen, maar al naargelang het petje dat men op heeft, worden andere accenten gelegd. De gouverneur van de nationale bank waarschuwt voor de inflatie en voor de concurrentiekracht van de bedrijven; de vakbonden focussen op de welvaartsvastheid van de uitkeringen en op vrije loonsonderhandelingen, en herhalen het nog eens: handen af van de index.

De klassieke stellingen dus, en dat is – vooral dan van vakbondszijde – perfect te begrijpen. Maanden van rooms-blauw gepalaver over de regeringsvorming maakte één zaak duidelijk: elke interim – of andere regering waarvan deze rooms-blauwe partijen de as zouden uitmaken, dreigt een rechts, conservatief en vooral asociaal beleid tot gevolg te hebben. De rechts-liberalen van Open VLD zouden bijvoorbeeld maar wat graag de aanval inzetten op de automatische koppeling van de lonen en de uitkeringen aan de index (nochtans een sociale verworvenheid waar ons land fier op mag zijn). Kortom geen vertrouwenwekkend klimaat, zo oordelen de vakbonden, om fundamentele discussies zoals deze over de index aan te gaan.

Aan die begrijpelijke strategie is echter ook een keerzijde verbonden: de klassieke recepten volstaan vandaag immers niet om de problemen van vooral de lagere inkomens het hoofd te bieden. Zo heeft de samenstelling van de indexkorf voor deze lagere inkomens vandaag perverse effecten. Luxeproducten uit deze korf – neem nu een Porsche, citytrips of bepaalde elektronische hoogstandjes – dalen vandaag immers in prijs. Dat is goed nieuws voor wie zich deze luxeproducten kan veroorloven, maar slecht nieuws voor wie omwille van een bescheiden gezinsinkomen enkel kan dromen van een citytrip naar Parijs, laat staan van de aankoop van Porsche 911. Want de prijsdalingen van deze luxeproducten uit de indexkorf neutraliseren immers in niet geringe mate de sterke prijsstijging van basisproducten uit diezelfde indexkorf als voedsel en energie. Een indexaanpassing laat daardoor langer op zich wachten, wat fundamenteel onrechtvaardig is ten aanzien van iedereen die zich bepaalde in prijs dalende luxegoederen niét kan veroorloven: de laagste en middeninkomens – die net als iedereen uiteraard wél zijn aangewezen op de in prijs stijgende basisproducten zoals voedsel en energie – zijn met andere woorden de dupe en zien hun koopkracht aan een sneltempo dalen.

Daarom mijn pleidooi om vanuit sociaal-progressieve hoek het debat over de index te durven aangaan. Namens spirit pleit ik voor een rechtvaardigheidsindex die beter tegemoet komt aan de actuele noden van vooral de lagere en middeninkomens in onze samenleving. Die rechtvaardigheidsindex kan uit twee componenten bestaan. Enerzijds dient – zeker in tijden van stijgende prijzen voor basisproducten en dalende prijzen van luxeproducten – de samenstelling van de indexkorf beter afgestemd te worden op het consumptiepatroon van de lagere en middeninkomens: een Porsche 911 of exotische reizen horen echt niet thuis in deze indexkorf, het aandeel van energie en basisvoedselproducten mag daarentegen een flink stuk toenemen.

Anderzijds herhalen we met spirit ons pleidooi om de index uit te keren in centen in plaats van procenten. Op basis van een gemiddeld loon wordt de index van procenten omgezet naar centen, met als gevolg dat de reële stijging voor de lagere inkomens groter wordt en die van de hogere inkomens procentueel kleiner. Dat laatste moet er ook voor zorgen dat het systeem betaalbaar blijft voor overheid en bedrijven. We zijn als kleine partij niet te beroerd om toe te geven dat onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex technisch wellicht nog onaf zijn (zo hangt wat de centenindex betreft uiteraard veel af van de hoogte van het referentie-inkomen, mogen bedrijven met proportioneel meer laaggeschoolden in dienst niet het slachtoffer worden van een centenindex, enz.).

Het is dan ook niet onze ambitie om een technisch koninklijk uitvoeringsbesluit te schrijven, maar wel om over deze rechtvaardigheidsindex een noodzakelijk debat aan te zwengelen om zo te komen tot concrete oplossingen voor prangende sociale noden van vandaag. Een debat waar vakbonden en sociaal-progressieve politieke partijen zich best samen op voorbereiden. Want vergis u niet: oranje-blauw moet dan wel tijdelijk wijken om uit de impasse te geraken die ze zelf hebben gecreëerd, de zorgwekkende maatschappelijke fundamenten ervan zijn de afgelopen maanden gelegd en worden – vroeg of laat – zeker van onder het stof gehaald.

14-12-2007, 15:03 geschreven door Els Van Weert  

RTBF een variant op de Rwandese haatzender Radio Mille Collines: onze zelfverklaarde goede Vlaming – de man van 800.000 – heeft gesproken. “Vertolkt wat leeft in politieke middens”, haast hij zich nu. Alvast niet de middens waar ik me in vertoef. Nogal laf bovendien, je uitschuivers afwentelen op anderen.

De frustratie moet diep zitten bij Yves Leterme. Maar dat legitimeert geenszins dit soort misplaatste uitvallen. Uitspraken als deze zijn dermate buiten proportie dat enkel nederige en herhaalde excuses gepast zijn. Liefst nog gemeende excuses ook. Want Walen zijn onze buren, geen bende opgehitste en geïndoctrineerde heethoofden die klaarstaan de vijand te bestormen.

08-12-2007, 22:38 geschreven door Els Van Weert  

De absurditeit van deze formatie is nog amper in woorden te vatten. Aan metaforen en beeldspraak gelukkig geen gebrek. “Zelfs in Togo wordt zo geen regering gevormd”, liet een Franstalige onderhandelaar zich gisteren ontvallen. Zie je wel dat ook Franstaligen gelijk kunnen hebben.

Ken uw pappenheimers: een spreekwoordelijke raad die aan Leterme & co duidelijk niet besteed was toen ze besloten om met de rechts-nationalisten van N-VA in zee te gaan. Wie de heren en dames aldaar kent, besluit in normale omstandigheden niet om er de banden mee aan te halen. Maar acht jaar zonder machtsdeelname zijn geen normale omstandigheden voor de Vlaamse christendemocraten. Daarom een kartel met N-VA. Daarom ook een langgerekt populistisch en anti-Waals discours met slechts één doel voor ogen: de verkiezingen te winnen. En winnen deden ze.

Call me old fashioned, maar in mijn overtuiging zijn verkiezingen geen doel op zich, maar een middel om de waarden waar je voor staat om te zetten in beleidspraktijk. Tenzij je een absolute meerderheid weet te verwerven – gezien ons verkiezingssysteem onmogelijk in een federale context – ben je daartoe aangewezen op onderhandelingen met politici, partijen en zelfs landsgedeelten die er minstens gedeeltelijk andere waarden dan jezelf op nahouden.

Die andere politici, partijen en landsgedeelten gedurende jaren beledigen – de favoriete methodiek van N-VA – kan in het beste geval een manier zijn om een gunstig verkiezingsresultaat te boeken, maar kan nooit de beste manier zijn om je waarden ook effectief te realiseren. Franstalige onderhandelaars, vrienden van N-VA, boezem je geen vertrouwen in door met vrachtwagens nepgeld naar Wallonië te trekken en zo onze Waalse landsgenoten collectief af te schilderen als een bende luie profiteurs. Tweederde meerderheden, vrienden van de N-VA, worden niet gevormd door de voorzitter van een daartoe noodzakelijke Waalse politieke partij middels een volstrekt smaakloze campagne af te schilderen als een halve gangster. Politieke akkoorden, mijnheer de voorzitter van de N-VA, bereik je niet door je op een ziekmakende manier steevast te wentelen in het vermeende eigen rechtse, conservatieve en separatistische gelijk.

Een niet onbelangrijk gedeelte van de Vlaamse Beweging – politiek vertolkt door Vlaams Belang en N-VA – heeft het sluiten van politieke akkoorden en dus het boeken van vooruitgang steeds consequent afgeschilderd als verraad. Liever schreeuwden ze langs de zijlijn. Liever beleden ze een verongelijkt kaakslagflamingantisme. Liever waren ze zuur en zuiver dan oplossingsgericht.

Zolang ze met die houding langs de zijlijn stonden, was dat voor oplossingsgerichte politici en politieke partijen – waartoe ik mezelf en mijn partij reken – hoogstens een onprettig gevoel. Zeker als je, zoals ik, wortelt in de weliswaar progressieve flank van de Vlaamse Beweging. Maar nu de zelfverklaarde zuivere Vlamingen zich in het centrum van een formatieverhaal bevinden, maakt dat onprettig gevoel plaats voor afkeer. Want wat hebben ze bereikt met die opeenstapeling van populistische methodieken? Dat Franstalige politici geen vertrouwen meer koesteren in hun Vlaamse collega’s, en achter zowat alle legitieme vragen naar meer autonomie verborgen seperatistische agenda’s vermoeden. Dat de unionisten aan Franstalige kant zich sterker gesteund voelen dan ooit tevoren. Dat een grote staatshervorming – niet ondanks, maar net omwille van de stoere, anti-Waalse machoretoriek – verder weg is dan ooit tevoren, en de schade nog amper te meten is.

Want laat het duidelijk zijn: de communautaire voorstellen die nu op de formatietafel liggen – nota bene het resultaat van 170 dagen onderhandelen – zijn volstrekt ondermaats, ja haast lachwekkend en onwaardig. De Vlaamse pitbulls zijn gemuilkorfd, ze zijn verst(r)ikt in hun eigen gelijk. Ze kunnen geen kant meer op. Tenzij naar de zijkant dan, hun natuurlijke politieke biotoop.

29-11-2007, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

Vandaag in De Morgen met veel interesse en verwachting de tribune gelezen van Luc Van Doorslaer onder de titel “ Waar is het linkse post-België project ?” Hij legt terecht de vinger op de wonde als het gaat over de angst of zelfs afkeer van links in Vlaanderen voor alles wat te maken heeft met identiteit, het streven naar meer autonomie, de invulling van een Vlaams project. Hij schrijft in zijn analyse ondermeer: “Onze linkse angst voor Vlaanderen en ons onvermogen om daar offensief en vernieuwend in te denken maken ons de facto Belgicistisch en extreem behoudsgezind.”

Een analyse die ik volkomen deel en die in mijn politiek engagement van meer dan 20 jaar al voor veel frustratie heeft gezorgd. Ik ben immers, zoals de auteur van de tribune, al meer dan 20 jaar én links-progressief én Vlaamsgezind: een combinatie die me vaak kritiek opleverde, zowel in progressieve kringen (waar Vlaamsgezindheid – onterecht – vaak verward wordt met rechts en conservatief) als in meer traditioneel Vlaamse milieus (waar sommigen al jaren verwoede pogingen ondernemen om van de Vlaamse Beweging een uitsluitend rechtse en conservatieve beweging te maken). In de verdere ontwikkeling van zijn redenering blijft de auteur, tot mijn ontgoocheling, steken in het traditionele communautaire discours dat gelardeerd is met anti-Waalse en anti-Belgische clichés ( de Walen zijn expansionistisch en hebben een dedain tegenover de inferieure cultuur…) zonder een al te bruikbaar alternatief naar voren te schuiven.

Ik verwoord het nu misschien wat ongenuanceerd, maar ik ben er van overtuigd dat we met dat soort retoriek geen stap verder zullen geraken. Dat stellen we nu trouwens al meer dan 150 dagen lang vast. Het is mijn overtuiging dat als we grondige stappen vooruit willen zetten, we in de Vlaamse Beweging – en dan vooral vanuit de progressieve hoek in die beweging –duidelijk het signaal moeten geven dat respect voor elkaar en dialoog tussen de gemeenschappen, de enig mogelijke weg is om Vlaanderen meer autonomie te geven, om op een ongecompliceerde manier om te gaan met onze identiteit en eigenheid en om van ons complex af kunnen raken dat Vlaams gelijk is aan rechts, onverdraagzaam en egoïstisch.

En misschien moeten we dan als Vlaams-gezinden ook durven afstappen van onze fetisj van de overbodigheid van België. Omdat nu eenmaal precies dat discours het wantrouwen bij onze Waalse partners voedt en hen sterkt in de overtuiging dat we – als het er op aan komt – toch de solidariteit en de bevoorrechte relatie met Wallonië willen afbreken. En dat zorgt er dan weer voor dat elke stap richting uitgebreide bevoegdheidsoverdrachten – en dus richting een echt confederaal België – steeds weer wordt afgeblokt en elke gesprek onmogelijk wordt. Geen gemakkelijke oefening voor mensen zoals ik die hun hele politieke leven besteed hebben aan het uitkleden van de Belgische staat ten voordele van de deelstaten.

Daarom is het hoog tijd om oude schema’s in vraag te stellen en te zoeken naar nieuwe benaderingen. Dat is wat de auteur vraagt en dat is wat we met spirit de afgelopen weken ook gedaan hebben. Hij noemt het ‘een links-communautair project om deel te nemen aan het onvermijdelijke debat over post-België’. Wij hebben met spirit als eerste partij invulling gegeven aan zo’n progressief en oplossingsgericht communautair project, waarin een helder confederalisme en solidariteit met Wallonië samen centraal staan. En of dat dan zal leiden tot een post-België periode? Dat zal de toekomst uitwijzen. Voor ons is dat alvast niet de hoofdzaak. Want geef nu zelf toe: gemeenschap is leuker met twee.

Alles over ons project is te vinden op www.gemeenschapisleuk.be

16-11-2007, 17:05 geschreven door Els Van Weert  

Het is moeilijk helder schrijven als je bloed kookt van verontwaardiging. Wat zich de afgelopen uren, of - zo blijkt nu - de afgelopen 152 dagen heeft afgespeeld , is een hypocriet schouwspel, met slechte acteurs, niet zozeer op het vlak van de acteerprestaties, want ze hebben minstens enkele miljoenen mensen op het verkeerde been gezet, als wel op het vlak van het spelen van onverantwoorde spelletjes. Dat het tromgeroffel en de stoerdoenerij in the end niet veel zou opleveren, zegden we al lang. Al van voor de verkiezingen, maar die eerlijkheid werd niet in dank aanvaard. Niet door de pers en niet door de Vlaamse publieke opinie. Maar goed dat is nu eenmaal het politieke spel. Het volstaat niet gelijk te hebben, je moet ook gelijk krijgen, zeggen we dan steeds.

Maar wat veel erger is, is dat de aanpak van de Vlaamse oranje-blauwe partijen hen dan misschien wel stemmen heeft opgeleverd, maar ons geen stap dichter gebracht heeft bij meer autonomie voor de deelstaten en bij een beter bestuur. Want veel meer nog dan een schijnsplitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, zijn meer en homomgenere bevoegdheidspaketten  de hefbomen die we nodig hebben om werk te maken van een beter bestuur in Vlaanderen bv. op het vlak van het arbeidsmarktbeleid of het gezinsbeleid. Door de “heldendaad” van de stemming hebben ze nu- wellicht voor lange tijd- de Franstaligen het alibi gegegeven om hierover niet te willen praten. Bovendien zijn de lijnen tussen Vlaamse en Waalse toppolitici zo goed als volledig doorgeknipt, wat zeker geen goed klimaat is om stappen vooruit te zetten.

Twee bittere conclusies kunnen we vandaag alvast trekken. De scherpslijpers van de NV-A,  die naar aanleiding van het Lambermontakkoord (het was allemaal niet genoeg weet je nog ?),  het einde van de VU mee hebben ingezet en de slappelingen  die de compromissen sloten de deur uit joegen, zullen met hun stoere aanpak straks minder dan niks hebben bereikt. En een tweede conclusie- er zijn nog zekerheden- de schijnvertoning van de laatste 150 dagen heeft het bewezen : tsjeven blijven tsjeven.

 
PS : Ik weet dat het niet mijn stijl is om zo hard te zijn, maar het moest me van het hart..

09-11-2007, 15:37 geschreven door Els Van Weert  

Profileringsdrang viert hoogtij dezer dagen – niet alleen in de Wetstraat en omstreken, maar blijkbaar ook op en rond het Gentse stadhuis. Daar willen Open VLD, CD&V/N-VA en Vlaams Belang – mooi trio is dat – de strijd aanbinden met alle politieke en religieuze symbolen, maar toch in het bijzonder met de hoofddoek van de moslima’s. Zijn er problemen in Gent met moslima’s in de stadsdiensten? Naar verluidt niet. Aanzien de inwoners van Gent hun stedelijke diensten als propagandamachines voor de Islam? Deze klacht hebben we nog niet gehoord.

Maar toch vindt men dat dit debat moet gevoerd worden. Wellicht vooral ook omdat - wat gisteren ook bewezen is - lokale politici zo nationale schijnwerpers op zich kunnen krijgen. Ruzie in het huishouden, spektakel verzekerd en voor enkelen ook die zo fel begeerde five minutes of fame: de media vragen, politici dansen. Worden daarmee problemen, laat staan vermeende problemen, opgelost? Niet voor zover ik zie. Maar we viseren alweer een bevolkingsgroep die dezer dagen het zwarte schaap van dienst is. Rechts Vlaanderen, arm Vlaanderen.

Natuurlijk weet ik wel dat het verhaal van de neutrale overheid geen dwaasheid is. Maar een neutrale overheid kan evengoed vorm krijgen door een politiek van actief pluralisme. Een neutrale overheid hoeft niet grijs te zijn. Een neutrale overheid moet niet iemands identiteit afnemen. En vooral, een overheid wiens neutraliteit niet in vraag wordt gesteld, gaat niet in een zoektocht naar goedkoop succes een non-debat voeren.

06-11-2007, 12:44 geschreven door Els Van Weert