zie ook www.zegeensja.be

30-11-2008, 19:11 geschreven door Els Van Weert  

14-10-2008, 10:29 geschreven door Els Van Weert  

Dit opiniestuk verscheen vandaag in De Morgen.

 “Moet Vl. Pro per se als aparte formatie overeind blijven? Is een eigen partij nog wel het juiste vehikel om ‘VlaamsProgressieve’ ideeën door te drukken? Dat is erg twijfelachtig. Zeg maar gewoon neen”, oordeelde Ruud Goossens, chef politiek bij De Morgen, zaterdag over onze linksliberale partij en haar kartel met de sp.a. Ik kroop in de pen voor een scherpe reactie. 

Beste Ruud Goossens,

‘VlaamsProgressieven, stoppen is geen schande’ was de kop die afgelopen zaterdag boven jouw analyseartikel prijkte. Hoewel verpakt als een dwingende uitnodiging tot euthanasie, las je bijdrage als het doodsbericht van onze partij.  Inclusief de bijhorende respectvolle ondertoon: over de doden niets dan goeds, toch?Laat me je om te beginnen iets onthullen over mezelf. Aan het eind van deze Vlaamse legislatuur (in juni 2009 dus) neem ik afscheid van de nationale politiek. Het is een keuze die ik voor mezelf in wezen al maakte enkele dagen vóór ik nu goed een jaar terug Bettina Geysen vroeg om een gooi te doen naar het voorzitterschap van onze partij.

Die keuze is zowel positief als negatief geïnspireerd. Positief, omdat ik als moeder van drie levensvrolijke en talentvolle opgroeiende kinderen een heel sterke drang voel om structureel meer tijd met hen door te brengen dan de afgelopen tien jaar door het hectische politieke leven vaak mogelijk bleek, niet zelden tot mijn eigen grote frustratie overigens. Positief ook omdat een afscheid van de nationale politiek betekent dat er toch ook nog dat tikje extra energie vrijkomt voor mijn schepenambt in Lier, die zo boeiende uitdaging waarvoor ik me ook de volgende jaren vol overgave en met ambitie zal smijten.

Maar Ruud, mijn afscheid van de nationale politiek is ook negatief geïnspireerd. Noem het een zwakte, maar het voortdurende en slopende gevecht tegen het  cynisme waarvan het Wetstraatmilieu zo doordrongen is, heeft zijn tol geëist: het is een gevecht waarvoor ik niet langer de daartoe zo noodzakelijke kracht kan opbrengen, althans niet in het spotlicht van media en parlement. Want van mijn al bij al vrij eenvoudige visie op de wezenlijke opdracht van de politiek –samen met gelijkgestemden en andersdenkenden verantwoordelijkheid opnemen om samen vorm geven aan een betere samenleving hier en elders – vind ik de afgelopen jaren in de Wetstraat nog te weinig sporen terug. Wel integendeel. Cynisme is de alom aanwezige parasiet die dat ideaal almaar meer leegzuigt en de mensen massaal doet afhaken. Onze democratie verwordt in een verschroeiend tempo tot een verdorde plant. Kwetsbaar om krakend vertrapt te worden wanneer de Dedeckers, Dewervers en Dewinters van deze wereld vroeger of later zouden besluiten om de rechtse handen in elkaar te slaan.

Authenticiteit
   
Wat ik me afvraag, Ruud: voelt ook een Wetstraatjournalist zich ooit medeschuldig aan de steile opgang van dat cynisme? Wordt op een Wetstraatredactie nog doorgedebatteerd over de eigen rol in dit verhaal? Wordt er nog doorgediscussieerd over de deontologische vraag waar als journalist schrijven over politiek eindigt, en waar als journalist politiek bedrijven begint? Niet alleen in jullie krant was de grens nooit eerder zo flinterdun. 

Want even terug naar mijn politieke partij die jij zaterdag haast bekommerd een spoedig levenseinde toewenste.  Natuurlijk is VlaamsProgressieven als politieke formatie in deze fase nog kleiner dan dat we dit voor onszelf dromen en ambiëren; misschien kunnen we inderdaad wel een bijkomende charismatische figuur als Bert Anciaux gebruiken in onze rangen, al werd de afgelopen tien jaar geen enkele politicus door Wetstraatpers meer verguisd dan Bert; en wellicht is links-liberalisme in het Vlaamse politieke landschap inderdaad de meest complexe ideologie om duiden.
 
Maar Ruud, mag er misschien ook nog een politieke formatie als de onze bestaan voor wie authenticiteit de voornaamste drijfveer vormt? En voor wie zin voor nuance geen belediging, maar een geuzentitel vormt? Wij zijn nu eenmaal geen partij van schreeuwers en demagogen. We beweren zelden dat een waarheid gitzwart of helderwit is. We hunkeren naar een clash tussen visies op de samenleving zoals die in politieke partijen worden vormgegeven, en kijken soms gefrustreerd toe hoe alles verengd wordt tot een haantjesgevecht tussen individuen. Individuen die door de media bovendien aan een zorgvuldige selectie onderworpen worden: want een soap met te veel acteurs zou voor de lezers of kijkers wel eens te moeilijk om volgen kunnen worden.

Voor onze partij – en ik kan hier ook spreken uit eigen ervaring – was de afgelopen jaren vaak slechts een bescheiden rol weggelegd in de politieke soap zoals die door jou en je collega’s journalisten mee wordt geschreven, Ruud. Maar als politieke partij weggeschreven worden uit het scenario? Ook scenarioschrijvers moeten weten waar de grenzen van hun deontologie liggen.

Politiek laboratorium

VlaamsProgressieven – en voordien spirit – mag er fier op zijn om in haar al bij al nog jonge bestaan al vele malen dienst gedaan te hebben als een progressief politiek laboratorium waar tal van vernieuwende ideeën bedacht en vormgegeven werden. Denk aan de verstrengde regels omtrent privéwapenbezit of aan onze voorstellen omtrent de omvorming van het huidige indexsysteem tot een rechtvaardigheidsindex, ideeën waarvan ik zelf aan de basis lag.

Maar ook aan onze innovatieve voorstellen omtrent nieuwe samenlevingsvormen, aan onze unieke visie op de interculturele samenleving of aan de concrete invulling van artikel 35 van de Grondwet om uit de communautaire impasse te geraken. We zijn een voorhoedepartij die nieuwe ideeën op de agenda plaatst die niet alleen hun weg vinden naar tal van maatschappelijke organisaties, maar die vaak ook door andere politieke partijen – niet in het minst door onze kartelpartner –worden overgenomen.
Die rol van progressieve voorhoedepartij zullen we ook de volgende jaren voluit opnemen, desnoods tegen de cynische stroom in. Soms met nieuwe mensen in de spotlichten dus. Maar daarom niet minder gesteund door de mensen die hen vooraf gingen.

17-09-2008, 10:38 geschreven door Els Van Weert  

Ziezo, het is er uit: zoals de meesten onder jullie inmiddels wel ergens konden lezen of horen, kondigde ik vandaag mijn afscheid aan uit de nationale politiek. Tot juni 2009 blijf ik uiteraard actief in het Vlaams parlement: ik heb er nog tal van voorstellen in petto rond thema’s als armoedebestrijding, geweld op school of gezonde voeding. Daarna wil ik me voluit concentreren op mijn schepenambt in Lier waar ik bevoegd ben voor Cultuur, Wijkwerking, Evenementen, Onderwijs, Duurzame Ontwikkeling en Ontwikkelingssamenwerking.

Sinds 1999 bekleedde ik een nationaal politiek mandaat. Als voorzitter van spirit (nu VlaamsProgressieven) smeedde ik samen met o.m. Patrick Janssen het kartel met sp.a. In 2004 trad ik toe tot de federale regering: ik was er verantwoordelijk voor de departementen Duurzame Ontwikkeling en Sociale Economie. Vorig jaar nam ik opnieuw mijn mandaat op als Vlaams parlementslid waarvoor ik in 2004 door de kiezers van de provincie Antwerpen werd verkozen. Sinds begin dit jaar cumuleerde ik dit nationaal mandaat met mijn schepenambt in Lier.

Al komt het velen onder jullie wellicht als een verrassing en spijt het me dat ik haast niemand voor deze aankondiging op de hoogte kon stellen: voor mezelf is dit wellicht de meest overwogen beslissing die ik ooit nam in mijn leven. En zelfs al was ik er op dat moment nog niet klaar voor om dit te verkondigen aan de buitenwereld: eigenlijk maakte ik deze keuze vorig jaar reeds op het moment dat ik Bettina Geysen aanzocht om zich kandidaat te stellen tot het voorzitterschap van onze partij.

Ik kies in de eerste plaats voor levenskwaliteit. Tien jaar bekleedde ik een nationaal mandaat, vijf jaar ervan bovendien in een extra opslorpende functie als partijvoorzitter of staatssecretaris. Ik heb prachtige tijden beleefd in de nationale politiek en geregeld ook mijn stempel kunnen drukken. Ik ben best wel fier dat ik aan de basis lag van de verstrengde regelgeving rond privéwapenbezit, dat ik als staatssecretaris twaalfduizend nieuwe banen in de sociale economie hielp creëren, dat ik via het Open Stadion Fonds de sociale rol van voetbal stimuleerde, dat ik de federale duurzaamheidstoets invoerde waardoor beleidsbeslissingen voortaan getoetst dienen te worden aan hun duurzaamheidsgehalte,  dat ik mee aan de wieg stond van het Vlaams Vredesinstituut, …

Al waren er ook mindere momenten: het is mooi geweest dus. Maar wat mensen soms al eens over het hoofd zien: dat vergt ook opofferingen, niet in het minst wat tijdsbesteding aan je gezin betreft. Ik kijk er dan ook enorm naar uit om de volgende jaren wat meer tijd en energie in mijn drie opgroeiende en levensvrolijke kinderen te kunnen investeren. Daarnaast wil ik me de komende jaren ook voluit smijten voor mijn mandaat als schepen in Lier. Mijn stad verdient die extra aandacht. Er is zoveel werk aan de winkel hier. Binnen enkele maanden volgt een referendum over de heraanleg van de Grote Markt waarvoor ik resoluut de JA-campagne zal ondersteunen. Ik koos ook bewust voor een heel ruime en boeiende bevoegdheidsportefeuille.

Nu ik na juni 2009 niet voortdurend zal hoeven te pendelen tussen Brussel en Lier, zal ik zeker ook nog een extra tandje bij kunnen steken om goede plannen te smeden en te realiseren voor de inwoners van Lier en Koningshooikt.Ik neem dan wel afscheid van de nationale politiek, ik blijf ook actief als partijmilitant van VlaamsProgressieven. Mijn partij zal altijd op mij kunnen blijven rekenen. Niet alleen als schepen in Lier, maar ook als basismilitant en lid van het partijbestuur en de partijraad.

Toegegeven, tegen het cynisme van het Wetstraatmilieu was ik soms wat moe gevochten. Vooral de manier waarop sommige media onze partij voortdurend in het hoekje trachten te drummen, voelde en voelt erg onrechtvaardig. Maar we zullen blijven vechten tegen die vooringenomenheid en onze plek in het politieke landschap veroveren en verzekeren. Onze partij, haar programma, haar mandatarissen en haar leden zijn het waard om voor gevochten te worden. Het is daarom goed dat frisse krachten het roer overnemen om die strijd in de nationale spotlichten voluit verder te voeren. Op mijn raad en daad mogen ze ook in de toekomst blijvend rekenen.

15-09-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

Interne milieuzorg op de kabinetten van de Vlaamse regering vormt hoegenaamd geen prioriteit voor Vlaams minister van Openbare Werken, Energie, Leefmilieu en Natuur Hilde Crevits. Dat blijkt overduidelijk  uit een antwoord dat ik van haar ontving op een schriftelijke vraag ter zake. Ontgoochelend is dat. Net nu in de politieke wereld en in de publieke opinie stilaan doordringt hoe urgent de milieuproblemen zijn waarmee we wereldwijd geconfronteerd worden, blijkt de voorbeeldfunctie van de Vlaamse ministeriële kabinetten voor bevoegd minister Crevits van geen tel.

In een schriftelijke vraag polste ik minister Crevits naar haar ambities om – in navolging van o.m. een aantal ministeriële kabinetten en overheidsdiensten op federaal niveau – ook op het niveau van de Vlaamse kabinetten en administraties een zgn. EMAS (Eco-Management & Audit Scheme of milieubeheer & milieu-auditsysteem van de Europese Unie) in te voeren. EMAS is een doorgedreven vorm van intern milieubeleid: deelnemende organisaties onderzoeken de impact van hun activiteiten op het milieu, werken een concreet actieplan uit om die milieu-impact in aanzienlijke mate terug te dringen en durven daarbij zowel een interne als externe vorm van controle aan. De praktijk leert dat enkel een dergelijke doorgedreven, planmatige en begeleide aanpak tot betekenisvolle resultaten leidt. Zo niet verzandt interne milieuzorg al heel snel in vrijblijvende ad hoc maatregelen.

Maar dat laatste schijnt geen bekommernis te zijn van minister Crevits. Enkel binnen het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie lopen momenteel de voorbereidingen om een ISO 14001-certificaat te behalen: dat is bovendien een milieuzorgsysteem van niveau 3 en geen milieuzorgsysteem van niveau 4 zoals EMAS dat is. Achter dat voor niet-ingewijden wellicht weinigzeggend onderscheid gaat nochtans een wezenlijke beleidskeuze schuil: als zelfs het voor milieu bevoegd departement geen hogere ambities koestert, zegt dat veel over de prioriteit die interne milieuzorg momenteel geniet op het Vlaamse niveau.

Wat de Vlaamse ministeriële kabinetten betreft, is het antwoord van Crevits nog meer veelzeggend. Crevits minimaliseert de milieu-impact van de Vlaamse kabinetten, hoewel die met ca. 450 werknemers de proportie aannemen van een flink uit de kluiten gewassen bedrijf. Verder stelt ze onomwonden dat het geen zin heeft milieuzorgsystemen op te leggen tegen de wil van ‘het management’ in.

Ik ben er nochtans van overtuigd dat bij verschillende Vlaamse ministers er wel degelijk bereidheid is om werk te maken van een gestructureerd systeem van interne milieuzorg. Maar dat vraagt wel om een bevoegd minister die de maatschappelijke voorbeeldfunctie van ministeriële kabinetten ernstig neemt en het voortouw neemt om de reële milieu-impact van de Vlaamse kabinetten terug te dringen. Niet om een minister die zich tevreden stelt met de jaarlijkse deelname van kabinetten aan een aantal mediagenieke acties als de Dikke Truien-dag.

09-07-2008, 09:33 geschreven door Els Van Weert  

Volgende melding bereikte mij zeer recent vanuit het Bureau van het Vlaams parlement:

“Het Bureau neemt kennis van de brief van Vlaams volksvertegenwoordiger Els Van Weert van 16 juni 2008 betreffende een voorstel in verband met de indexering van de weddes van de Vlaamse volksvertegenwoordigers. Het Bureau neemt akte van het verzoek, maar is van mening dat het niet opportuun is het mechanisme van de loonindexering in vraag te stellen.”

Waarvan acte dus.

08-07-2008, 14:41 geschreven door Els Van Weert  

Mijn blog van 3 januari

Voor een leefloontrekker, arbeider of bediende met een bescheiden inkomen betekent een indexaanpassing met 2% een druppel op een hete plaat. Want 2% verhoging betekent voor een gezin dat moet rondkomen met een leefloon concreet maar 18 euro extra per maand. 2% voor iemand met een inkomen van 1500 euro betekent 30 euro extra. Terwijl 2% voor een minister of topmanager dan weer om en bij de 150 euro extra per maand oplevert. Dat zijn minstens twee onrechtvaardigheden samen. (....) Om deze onrechtvaardigheid weg te werken heb ik het voorstel van de rechtvaardigheidsindex gelanceerd. Een nieuwe indexformule die bestaat uit twee onderdelen. Enerzijds moeten de basisproducten zwaarder doorwegen in de indexkorf en anderzijds pleit ik voor een verhoging van de index in centen in plaats van procenten. Iedereen hetzelfde bedrag dus, wat ten opzichte van het huidige systeem een verbetering zal betekenen voor de lagere en middeninkomens. Om de nieuwe regering aan te sporen nu snel werk te maken van concrete oplossingen voor de koopkrachtproblemen zullen we de komende week met spirit in de verschillende Vlaamse provincies actie voeren.

Om de huidige inflatiecrisis te bestrijden gaan inmiddels stemmen op om een indexaanpassing over te slaan, een zgn. indexsprong (zie bvb. professor Marc De Vos van de Universiteit Gent, De Morgen van 8 april). Onaanvaardbaar is dit voor mij niet, mits deze operatie uitgaat van eenzelfde sociale rechtvaardigheidsgedachte die ook aan onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex ten gronde ligt. Laat het mij concreet maken: een indexsprong voor lonen van 4000 euro bruto of meer lijkt mij gezien de ernst van de economische crisis best verdedigbaar. Nog maar net na de aanpassing in februari van dit jaar zou ikzelf als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf mei maandelijks op nog eens 167 euro extra mogen rekenen. Voor ACV-topman Luc Cortebeeck vermoed ik – mij baserend op wat hij over zijn loon zelf zei in een interview met Vacature – maandelijks een extra bedrag van ca. 110 euro. En Guy Quaden – u weet wel, vier keer beter betaald dan zijn Amerikaanse ambtscollega Ben Bernanke – zou bij een nieuwe indexaanpassing maandelijks mogen rekenen op zowat 790 euro extra. .

Laat ons wel wezen: geen van ons drieën heeft deze bedragen nodig om zijn of haar koopkracht op peil te houden, zoals dat dan heet. Mensen met lagere inkomens des te meer. Laat de rijken de crisis betalen, luidde het in de tijd. Dit lijkt mij een uitstekend moment om die slogan van kleinlinks op een erg verdedigbare manier om te zetten in beleidspraktijk.

Zoals de inflatie nu evolueert zal er in 2008 drie keer een aanpassing van de lonen aan de index zijn.
Ongeacht of je een hoog of een laag loon hebt, komt er binnenkort 2% bij je loon bij.Voor de mensen met een laag loon is dat weliswaar soms een magere maar noodzakelijke troost; voor mensen met een hoog loon zoals parlementsleden of laat staan ministers begint het dit jaar stilaan gênant te worden.

Els Van Weert : “ Nog maar net na de aanpassing van mijn loon in februari van dit jaar mag ik als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf volgende maandmaandelijks nog eens op 167 euro extra rekenen. Als de berichten over de steeds stijgende inflatie waarheid blijken, komt er in november of december een derde keer dit jaar een verhoging van dezelfde grootte.
Concreet stijgt het loon van een Vlaams parlementlid in 2008 dan met een slordige 500 euro.
Dat is niet meer rechtvaardig en ik vind het zelfs gênant worden.”

Ook andere mensen met een hoog inkomen – denk bijvoorbeeld maar aan topambtenaren, maar ook aan topmensen bij de vakbond – hebben geen nood aan drie procentuele indexaanpassingen per jaar.Niemand van deze groep heeft deze bedragen nodig om zijn koopkracht op peil te houden, zoals dat heet. Mensen met lagere inkomens des te meer.

13-06-2008, 07:12 geschreven door Els Van Weert  

In Villa Politica kon ik ons idee van een centenindex uitleggen. Ook mijn voorstel voor een indexsprong voor hoge lonen kwam aan bod. Het interview begint op 60m32s

10-06-2008, 23:59 geschreven door Els Van Weert  

Daarnaast is de invoering van een centenindex in plaats van een procentenindex een voorstel dat nu echt eens serieus moet bestudeerd worden door de sociale partners.

Voor hoge lonen is een indexsprong ( het overslaan van een indexaanpassing) gezien de ernst van de economische situatie best verdedigbaar. Daarnaast moet er door de sociale partners eens goed bestudeerd worden of we de procentenindex niet stilaan kunnen vervangen door een centenindex .VlaamsProgressieven wil een index die wordt uitgekeerd in centen en niet in procenten. Een indexaanpassing levert dan evenveel op voor een minister of topmanager als voor een leefloontrekker, gepensioneerde, arbeider of gewone bediende.

Zoals de inflatie nu evolueert zal er in 2008 drie keer een aanpassing van de lonen aan de index zijn.
Ongeacht of je een hoog of een laag loon hebt, komt er binnenkort 2% bij je loon bij.Voor de mensen met een laag loon is dat weliswaar soms een magere maar noodzakelijke troost; voor mensen met een hoog loon zoals parlementsleden of laat staan ministers begint het dit jaar stilaan gênant te worden.

Els Van Weert : “ Nog maar net na de aanpassing van mijn loon in februari van dit jaar mag ik als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf volgende maandmaandelijks nog eens op 167 euro extra rekenen. Als de berichten over de steeds stijgende inflatie waarheid blijken, komt er in november of december een derde keer dit jaar een verhoging van dezelfde grootte.
Concreet stijgt het loon van een Vlaams parlementlid in 2008 dan met een slordige 500 euro.
Dat is niet meer rechtvaardig en ik vind het zelfs gênant worden.”

Ook andere mensen met een hoog inkomen – denk bijvoorbeeld maar aan topambtenaren, maar ook aan topmensen bij de vakbond – hebben geen nood aan drie procentuele indexaanpassingen per jaar.Niemand van deze groep heeft deze bedragen nodig om zijn koopkracht op peil te houden, zoals dat heet. Mensen met lagere inkomens des te meer.

VlaamsProgressieven roept de sociale partners op om dit debat eindelijk aan te durven gaan.
De uitgangspunten van het indexsysteem (met o.m. de automatische koppeling van de lonen aan de index) kunnen behouden blijven, maar de modaliteiten moeten rechtvaardiger worden ingevuld opdat ook de koopkracht van de meest kwetsbaren in onze samenleving beter kan worden gevrijwaard dan volgens het huidige indexsysteem het geval is.

Kijk ook nog eens naar www.bloggen.be/rechtvaardigheidsindex

29-05-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

‘Kathleen, of de schijn van het zijn' luidde gisteren de titel van ‘Pauli’s pen’, een rubriek waarin De Morgen-journalist Walter Pauli geregeld zijn licht laat schijnen over het reilen en zeilen in de Wetstraat. Kern van zijn boodschap: Vlaams minister Kathleen Van Brempt – ooit een beloftevolle politica die mee symbool stond voor de vernieuwing binnen sp.a – is verworden tot een mediageile tafelspringer die niet te beroerd is om naast zichzelf desnoods ook haar eigen kinderen te prostitueren om toch nog maar eens met haar snoetje in de krant of op TV te komen. Een zwierig geschreven column, zij het qua tonaliteit niet bepaald verfijnd. Niet gespeend van enige zelfingenomenheid ook. Pauli’s pen, maar Hugo Camps was nooit veraf.

De kritiek aan het adres van Kathleen oogde sterk overtrokken en onnodig persoonlijk. En ontbrak geloofwaardigheid wegens onvoldoende ‘fond’. Want Pauli verwijt Kathleen Van Brempt haar kunstjes te vertonen in het circus genaamd Wetstraat. Maar ontbeert zelfs maar een minimale zin voor zelfkritiek om toe te geven dat journalisten in deze metafoor niet zelden de rol van circusdirecteur spelen, die de circusartiesten alsmaar aanporren om het publiek te geven wat het wil: licht verteerbaar vertier; amusement en sensatie; en als je ‘babe-gehalte’ groot genoeg bevonden wordt, graag ook een tikje sensualiteit.

‘Meedraaien in de mallemolen!’ luidt het ordewoord dat je als politicus zowel door journalisten als spin doctors wordt toegeroepen. Je politieke idealen, initiatieven en realisaties grotendeels prediken in de woestijn is immers het weinig aanlokkelijke alternatief. Toch laat ik het circus graag aan mij voorbijgaan. Dat journalisten de wetmatigheden van de Wetstraat hekelen alsof zij op die wetmatigheden zelf geen gigantische impact hebben, stoort me mateloos. Of hij dat nu graag hoort of niet: ook Walter Pauli maakt deel uit van de cocon van de Wetstraat. Een cocon die alsmaar minder mensen weet te beroeren. Een cocon waar alsmaar meer mensen het hoofd van afwenden.

Liever dan als pot de ketel te verwijten dat hij (of in dit geval: zij) zwart ziet, zouden Pauli en zijn collega’s een debat ten gronde kunnen openen over de scheefgelopen relaties tussen media, politiek en publieke opinie. Mijn pen is dan wel niet zo scherp als de zijne, toch zal ik dat debat graag mee helpen stofferen.

24-05-2008, 13:23 geschreven door Els Van Weert  

Bij uw aantreden als minister in de regering Leterme gunden wij u – en met ons het gros van de humanitaire organisaties – graag het voordeel van de twijfel. Vooreerst omdat migratie en asiel voor de eerste maal in onze politieke geschiedenis als voldoende belangwekkend werden beschouwd om behartigd te worden door een minister die daar voluit voor kan gaan. Vervolgens omdat de teksten van het regeerakkoord – hoewel badend in een flou politique – indien voluntaristisch geïnterpreteerd u toch de mogelijkheid boden om verder te evolueren naar een beleid dat in de eerste plaats op humanitaire leest is geschoeid.

Amper anderhalve maand na uw aantreden heeft die voorzichtige hoop plaats gemaakt voor bittere ontgoocheling en diepe verontwaardiging. U weet ongetwijfeld wat de aanleiding vormt voor deze radicale omslag. Toen op dinsdag 29 april enkele honderden mensen betoogden voor de gebouwen van de Dienst Vreemdelingenzaken om uiting te geven aan hun grieven, werden tientallen actievoerders hardhandig opgepakt door de politie. Diezelfde Dienst Vreemdelingenzaken besloot daarop wraak te nemen op de meest cynische manier denkbaar: elf aangehouden actievoerders zonder papieren kregen immers te horen dat ze kortelings ons land zouden worden uitgezet.

Mevrouw de minister, wij zijn zondermeer verbijsterd over deze beslissing van uw diensten die wij – weloverwogen – durven catalogeren als een maatregel die volstrekt haaks staat op onze democratische traditie. Eén van de meest fundamentele mensrechten – met name het recht op vrije meningsuiting – wordt hier immers op flagrante wijze met voeten getreden. Ook mensen zonder papieren, mevrouw de minister, genieten dit universele mensenrecht.

Enkel in totalitaire regimes worden kritische stemmen ten aanzien van de overheid op een dergelijk vergaande wijze monddood gemaakt. Van u die zich als politica expliciet inschrijft in een liberale traditie kunnen wij de uitwijzing van deze actievoerders begrijpen noch aanvaarden. Wij vragen u dan ook met de sterkst mogelijke klem, mevrouw de minister: laat onze vrienden vrij.

Teken de internetpetitie en steun de actievoerders die dreigen uitgewezen te worden op http://www.ipetitions.com/petition/laatonzevriendenvrij/

Els Van Weert (Vlaams parlementslid voor VlaamsProgressieven)
Frank Wauters (partijbestuurslid VlaamsProgressieven en initiatiefnemer van de humanitaire organisatie Laat Onze Vrienden Blijven)    

13-05-2008, 07:11 geschreven door Els Van Weert  

Vrije tribune in De Morgen van 8 mei

De problemen met crimineel ontspoorde jongeren nemen toe, de ernstige feiten verplichten politici tot een krachtige reactie. Als VlaamsProgressieven nemen we de handschoen op, maar dan zonder te vervallen in simplistische voorstellen genre boot camps of heropvoedingskampen. Onze samenleving heeft heus geen nood aan een afdankertje van de Amerikaanse conservatieven dat haar failliet reeds lang bewezen heeft.

Het is niet voor niets dat in de VS het ene boot camp na het andere gesloten wordt nu blijkt dat ze meer wantoestanden veroorzaken dan dat ze jongeren op het juiste pad brengen. Het is dwaas en populistisch of minstens pijnlijk ondoordacht om te denken dat je de problematiek van moeilijke en criminele jongeren met dergelijke kampen zal klaren. Heropvoeden en klaar is kees? Vergeet het maar, zo werkt het niet.

Laat ons duidelijk zijn: ook als VlaamsProgressieven willen we geweld en misdrijven van jongeren niet vergoelijken of bedekken met de mantel der liefde. Een duidelijke en vroegtijdige reactie op normoverschrijding is zondermeer noodzakelijk. Maar wij ijveren voor oplossingen die werken. Oplossingen die niet alleen de probleemjongeren zelf, maar ook hun natuurlijke leefomgeving (hun gezin, school en netwerk van kennissen) mee in ogenschouw nemen. Want een jongere even weghalen uit een negatief milieu en hem of haar er een paar maanden later weer in droppen zonder tegelijkertijd ook dat milieu beïnvloed te hebben, zal weinig effect ressorteren. Zeker omdat die moeilijke levenscontext vaak mee aan de oorzaak ligt van het ontspoorde gedrag.

In Vlaanderen is via de bijzondere jeugdzorg het gepaste instrumentarium aanwezig om ter zake ook effectieve resultaten te boeken. Alleen, we hebben schandalige lange wachttijden die een welvarende regio als de onze onwaardig zijn. Het Globaal Plan van Inge Vervotte en Steven Vanackere is too little, too late. Het kan toch niet dat het soms meer dan een jaar duurt voor er iets gebeurt met de jongere? Want die tijd blijkt niet zelden ruim voldoende om van kleine feiten naar ernstige misdrijven te evolueren.

Wij pleiten daarom voor voldoende opvang- en begeleidingsmogelijkheden om alle kinderen en jongeren te helpen, of ze nu het slachtoffer zijn van bepaalde criminele feiten of er zelf plegen. Daarom stellen wij voor de financiële instroom voor de bijzondere jeugdzorg af te stemmen op de zorgvragen die er zijn in plaats van omgekeerd, zoals vandaag helaas het geval is.

Vergelijk het met de gezondheidszorg. Je bent ernstig ziek, maar de dokter laat weten dat je pas binnen vier maanden kan behandeld worden omdat je 43ste staat op de wachtlijst. Dan is het misschien al te laat. Dat is ook zo voor de jongeren die op het criminele pad geraken. Keer daarom de logica om: elke hulpvraag moet direct en adequaat worden opgepakt. Daar moet de overheid – vooral de Vlaamse – het nodige geld voor vrijmaken.

Opsluiten kan in ultieme gevallen de enige aangewezen aanpak zijn. Het is daarbij onaanvaardbaar dat wie erge feiten pleegt, dezelfde dag het politiekantoor of het bureau van de jeugdrechter uitwandelt, omdat er geen ‘plaats’ wordt gevonden. Maar tegelijk moet het sanctioneren ook opgevolgd worden. Jongeren die morgen een jeugdgevangenis of een gesloten instelling uitwandelen, maar niet intens worden begeleid door een sociale werker, komen later in 2/3de van de gevallen terug.

Jongeren in jeugdgevangenissen wegstoppen, is het probleem parkeren tot ze 18 jaar zijn. Vaak zijn die jeugdgevangenissen ook leerscholen van criminaliteit en broedplaatsen van recidive. Gevolg: na de jeugdgevangenis zijn jongeren enkel rijp voor de volwassenengevangenis en niet voor de samenleving. Jongeren actief aanzetten om zich te herpakken is daarom de boodschap. Eenvoudig is dat niet, maar toch zijn er behoorlijk wat succesverhalen.

Het klinkt misschien minder stoer aan de toog, maar als we echt resultaten willen boeken in de richting van een veiligere samenleving waarin minder jongeren ontsporen, dan is er voor ons slechts één krachtdadig antwoord: keer de logica om van de financiering van de jeugdzorg.

De hulpvraag moet de financiering bepalen, net zoals in de gezondheidszorg. En daar moeten we als hoog ontwikkelde samenleving het nodige geld voor uittrekken. Om te voorkomen dat we nog meer criminaliteit krijgen. En ja, dat zal behoorlijk wat geld kosten … Maar finaal veel minder dan al te laks te handelen om dan over 10 jaar vast te stellen dat we steeds meer volwassen gevangenen hebben, met een crimineel parcours dat in hun jeugdjaren startte, maar steeds verwaarloosd is.

08-05-2008, 07:22 geschreven door Els Van Weert  

28-04-2008, 23:15 geschreven door Els Van Weert  

26-04-2008, 10:07 geschreven door Els Van Weert  

Een Vlaams gezin genereert gemiddeld per jaar 39 kg huis-aan-huis reclame papierafval. Veel gezinnen helpen al mee aan het verminderen van die papierberg door nutteloos papier buiten de deur te houden via allerlei soorten stickers op de brievenbus.

Weinig gezinnen ontsnappen echter aan de ongeveer 2,5 kg papier die elk jaar in de periode augustus, september door de firma Truvo (voorheen Promedia) voor de deur van elke woning in de vorm van een witte en een gele telefoongids wordt neergelegd.

De firma Truvo stelt de informatie die men in de gidsen vindt ook ter beschikking op de websites www.1207.be en www.goudengids.be.

Vlaanderen telt meer dan 2,4 miljoen internetaansluitingen en ongeveer 2,7 miljoen gezinnen. Het spreekt voor zich dat vele honderdduizenden gezinnen, omdat ze de telefoongegevens via internet kunnen raadplegen, geen gebruik meer maken van de papieren gidsen. Bij veel gezinnen gaat de 2,5 kg papier zelfs onmiddellijk bij het oud papier.

Het aan ieder gezin ter beschikking stellen van de papieren gidsen is dan ook volledig achterhaald. Een selectieve verspreiding lijkt aangewezen. Het reduceren van het aantal gidsen met bijvoorbeeld 30 %, wat zeker haalbaar is gezien de verspreiding en het gebruik van internet, levert een reductie van meer dan 2 miljoen kg papier op. Volgens cijfers van de Vlaamse papierindustrie zorgt de productie van 1 ton papier voor 525 kg CO². Een reductie van 2000 ton papier zorgt dan ook onmiddellijk voor een verminderde uitstoot van meer dan 1 miljoen kg CO².

Momenteel is het mogelijk om zich via www.1207.be uit te schrijven voor de bedeling van de witte gids. Veel mensen gaan ervan uit dat dit automatisch betekent dat men ook geen gele gids meer krijgt, maar volgens een woordvoerder van Truvo is dat een vergissing, want het niet aanleveren van de gele gids is met de nieuwe telecomregelgeving wettelijk niet geregeld. Truvo behoudt zich dus het recht voor om iedereen een gele gids te blijven leveren.

Het lijkt logisch dat er in het kader van afvalpreventie bekeken wordt of een structurele vermindering van het aantal telefoongidsen mogelijk is.

1. Heeft de minister al laten nagaan in welke mate het terugdringen van het aantal telefoongidsen dat bij de Vlaamse gezinnen verspreid wordt, een bijdrage kan leveren in het halen van nog betere cijfers qua afvalpreventie?

2. Heeft de minister binnen haar bevoegdheden reeds stappen gezet richting Truvo of richting federale regering om het selectief verspreiden van telefoongidsen ingang te doen vinden?

3. Heeft de minister een bepaalde doelstelling inzake het terugdringen van het aantal kg papierafval dat een gemiddeld gezin produceert ?
Zo ja, over hoeveel kg gaat het en binnen welke termijn wil de minister dat realiseren?

ANTWOORD van minister Crevits op vraag nr. 475 van 6 maart 2008 van ELS VAN WEERT

1. In het kader van het Uitvoeringsplan Milieuverantwoord beheer van huishoudelijke afvalstoffen onderneemt de OVAM samen met de betrokken actoren/organisaties, afvalpreventie-initiatieven, ook voor papierafval. Zo werd nog in november 2007 via de STIP-berichten van de OVAM de aandacht gevestigd op de mogelijkheid om via www.1207.be te laten registreren of de klant nog een papieren telefoonboek (witte en gouden gids) wenste te ontvangen of niet.

Daarnaast beschouwen wij de telefoonboeken als reclamedrukwerk. De nieuwe milieubeleids-overeenkomst reclamedrukwerk (principieel goedgekeurd door de Vlaamse Regering op 14.3.2008) voorziet de opmaak van een afvalpreventieplan. Een actie om de verspreiding van papieren telefoonboeken te voorkomen moet hierin opgenomen worden. Aangezien de overeen-komst nog definitief moet worden goedgekeurd is de sector van het reclamedrukwerk nog niet begonnen met een onderzoek naar de impact van dergelijke preventiemaatregel.

2. Op dit moment werd door de OVAM nog geen contact opgenomen met Truvo of de federale overheid in verband met de verspreiding van papieren telefoonboeken. Er wordt gewacht op de definitieve goedkeuring van de milieubeleidsovereenkomst reclamedrukwerk en het bijhorende afvalpreventieplan om op dit vlak actie te ondernemen samen met de betrokken organisaties.

3. Het Uitvoeringsplan Milieuverantwoord beheer van huishoudelijke afvalstoffen 2008-2015, dat begin 2008 van kracht is geworden, voorziet globaal een afvalpreventie van 2% per jaar voor de droge fracties (waaronder papier en karton) om de toename door economische en bevolkingsgroei te compenseren. Hoe die preventie specifiek binnen de fractie papier en karton wordt verwezenlijkt, is niet verder gespecificeerd in het voormelde uitvoeringsplan. Dat behoort tot de vrijheid van de betrokken sectoren.

In de milieubeleidsovereenkomst reclamedrukwerk wordt ook gestreefd naar een reductie in gewicht van de effectieve oplage van 8% tegen 31 december 2008 en zelfs van 16% tegen 31 december 2010, ten opzichte van de oplage in het referentiejaar 2005. Deze doelstellingen gelden eveneens voor de telefoonboeken.

24-04-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

23-04-2008, 16:43 geschreven door Els Van Weert  

Toen ik daags voor ons partijcongres van afgelopen zaterdag overpeinsde welke boodschap ik wou meegeven, stootte ik op internet op het levensverhaal van Martha, een dappere gepensioneerde vrouw die haar leven lang al vecht tegen armoede en sociale uitsluiting in haar eigen bestaan.

Haar levensverhaal (je kan het in zijn volledige versie lezen via Indymedia) greep me heel erg aan. Ik besloot de congresgangers even mee te nemen in het levensverhaal van Martha. Ik sprak over haar tegenslagen, maar ook over de veerkracht waarmee ze telkens weer wist terug te vechten. Over haar angst , maar ook over haar hoop. Over haar droefenis, maar ook over de lichtpuntjes in haar soms donkere bestaan.

Het verhaal van Martha is helaas geen alleenstaand verhaal. In een periode waarin honderdduizenden kooplustigen met hun geld eigenlijk nog amper blijf weten, kreunen honderdduizenden anderen onder de stijging van voedselprijzen en andere basisproducten. In een periode waarin Vlaanderen jaar na jaar bijna triomfantelijk kan uitpakken met mooie begrotingsresultaten, leveren honderdduizenden lotgenoten van Martha een dagelijkse strijd om de eindjes aan elkaar te knopen.

Vele politieke partijen schijnen kansarmoede te beschouwen als een onvermijdbaar randfenomeen in onze grotendeels welvarende samenleving. Als mandataris van een radicaal progressieve partij als de onze die rechtvaardigheid en solidariteit tot haar absolute kernwaarden rekent, zal ik die cynische houding met al mijn kracht bestrijden.

Daarom zeggen wij ‘neen’ aan de vlaktaks van Open VLD die er enkel op gericht is de inkomenskloof te vergroten in plaats van te verkleinen. Daarom zal armoedebestrijding door ons steeds opnieuw bovenaan de politieke agenda geplaatst worden indien de Vlaamse regering nog maar eens vaststelt dat er voldoende middelen voorradig zijn.

En daarom durft onze partij tegen de behoudsgezindheid van werkgevers en vakbonden in voluit te pleiten voor de hervorming van de huidige index tot een rechtvaardigheidsindex. Voor een index dus waarin basisproducten veel zwaarder dan vandaag zouden doorwegen in verhouding tot luxeproducten. Voor een index ook die wordt uitgekeerd in centen en niet langer in procenten.

Daar wil ik samen met al onze militanten voor vechten. Want voor de Martha’s van deze wereld doen wij samen aan politiek.

22-04-2008, 00:10 geschreven door Els Van Weert  

Het was een enthousiasmerend congres gisteren. Het laatste congres van spirit, tegelijk het eerste van onze tot VlaamsProgressieven herdoopte partij.

Een operatie die ik als voormalig spirit-voorzitter ten volle ondersteun. We zochten naar duidelijkheid en hebben die gevonden. Dat VlaamsProgressieven minder trendy zou klinken dan spirit: het zij zo. Grappig om horen bovendien als die kritiek dan komt uit de mond van mensen die de naam spirit vroeger afdeden als te frivool of te weinigzeggend.

We hebben inmiddels bewezen dat we over de nodige veerkracht beschikken om een electorale tegenslag zoals die van juni 2007 te verwerken. Een tegenslag waarvan we overigens – en dat schijnen sommigen wel eens over het hoofd te zien – meer slachtoffer dan oorzaak waren.

Liever dan die frustratie publiek te ventileren, hebben we gekozen voor een grondige herbronning. Dat proces heeft zijn vruchten afgeworpen. Samen met het zelfvertrouwen is ook de strijdlust terug. Geen beter symbool om die wederopstanding te bezegelen en duidelijk te maken aan de publieke opinie dan een nieuwe naam.

Als VlaamsProgressieven minstens 5% van het Vlaamse electoraat veroveren: het is een uitdaging waar ik maar wat graag mee de schouders onder zet.

20-04-2008, 20:03 geschreven door Els Van Weert  

19-04-2008, 20:11 geschreven door Els Van Weert  

“2008 wordt het jaar van de waarheid voor de index”, orakelt Guy Quaden dezer dagen ten aanzien van iedereen die het horen wil. De gouverneur van de Nationale Bank voelt de hete adem van zijn Europese collega’s in de nek en lonkt nauwelijks verholen naar de afschaffing van de automatische koppeling van de lonen aan de index. Want die is al langer een doorn in het oog van het Europese neoliberaal establishment. Een selecte herenclub waartoe ook Quaden graag behoort. En waarbinnen immoreel misbruik van een instrument als de notionele interest ongetwijfeld eerder instemmend gegniffel dan kritiek oplevert. Ontluisterende praktijken toch voor iemand met socialistische roots.

Redenen om de automatische koppeling van de lonen aan de index in vraag te stellen, zie ik niet. Ik steun de vakbonden dan ook in hun verzet tegen ideeën in die richting die de sociale ongelijkheid enkel zouden versterken en bovendien wel erg eenzijdig de werkgeversbelangen voor ogen hebben. Maar angst voor hervormingen in neoliberale richting ontslaat de vakbonden niet van de plicht om zelf mee na te denken over een meer sociale invulling van het indexsysteem. .

Een meer sociale invulling van het indexsysteem is exact wat we met spirit beogen met onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex. Voor ons moeten basisproducten die voor iedereen noodzakelijk zijn (voedingsmiddelen, kleding, GSM, computer, …) in de indexkorf veel zwaarder doorwegen dan luxegoederen die niet in ieders bereik liggen (dure wagens, exclusieve reizen, elektronische snufjes, …). Want het huidige indexsysteem vormt – in tijden van stijgende prijzen van basisproducten en dalende prijzen van luxeproducten – een aanslag op de portemonnee van mensen die in hoofdzaak op basisproducten zijn aangewezen. Bovendien willen we een index die wordt uitgekeerd in centen en niet in procenten. Een indexaanpassing levert dan evenveel op voor een minister of topmanager als voor een leefloontrekker, gepensioneerde, arbeider of gewone bediende. .

Onze voorstellen omtrent een fundamentele hervorming van het huidige indexsysteem tot een rechtvaardigheidsindex zijn voorstellen die – daar zijn we ons van bewust – slechts op middellange termijn kunnen gerealiseerd worden: de geesten daartoe moeten rijpen, niet in de laatste plaats bij de vakbonden. Fundamentele hervormingen als deze voer je ook beter door in economisch meer stabiele tijden. .

Om de huidige inflatiecrisis te bestrijden gaan inmiddels stemmen op om een indexaanpassing over te slaan, een zgn. indexsprong (zie bvb. professor Marc De Vos van de Universiteit Gent, De Morgen van 8 april). Onaanvaardbaar is dit voor mij niet, mits deze operatie uitgaat van eenzelfde sociale rechtvaardigheidsgedachte die ook aan onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex ten gronde ligt. Laat het mij concreet maken: een indexsprong voor lonen van 4000 euro bruto of meer lijkt mij gezien de ernst van de economische crisis best verdedigbaar. Nog maar net na de aanpassing in februari van dit jaar zou ikzelf als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf mei maandelijks op nog eens 167 euro extra mogen rekenen. Voor ACV-topman Luc Cortebeeck vermoed ik – mij baserend op wat hij over zijn loon zelf zei in een interview met Vacature – maandelijks een extra bedrag van ca. 110 euro. En Guy Quaden – u weet wel, vier keer beter betaald dan zijn Amerikaanse ambtscollega Ben Bernanke – zou bij een nieuwe indexaanpassing maandelijks mogen rekenen op zowat 790 euro extra. .

Laat ons wel wezen: geen van ons drieën heeft deze bedragen nodig om zijn of haar koopkracht op peil te houden, zoals dat dan heet. Mensen met lagere inkomens des te meer. Laat de rijken de crisis betalen, luidde het in de tijd. Dit lijkt mij een uitstekend moment om die slogan van kleinlinks op een erg verdedigbare manier om te zetten in beleidspraktijk.

Meer over de rechtvaardigheidsindex en over de index in het algemeen kan je vinden op mijn themablog www.bloggen.be/rechtvaardigheidsindex

11-04-2008, 11:24 geschreven door Els Van Weert