Kathleen, of de schijn van het zijn' luidde gisteren de titel van Paulis pen, een rubriek waarin De Morgen-journalist Walter Pauli geregeld zijn licht laat schijnen over het reilen en zeilen in de Wetstraat. Kern van zijn boodschap: Vlaams minister Kathleen Van Brempt ooit een beloftevolle politica die mee symbool stond voor de vernieuwing binnen sp.a is verworden tot een mediageile tafelspringer die niet te beroerd is om naast zichzelf desnoods ook haar eigen kinderen te prostitueren om toch nog maar eens met haar snoetje in de krant of op TV te komen. Een zwierig geschreven column, zij het qua tonaliteit niet bepaald verfijnd. Niet gespeend van enige zelfingenomenheid ook. Paulis pen, maar Hugo Camps was nooit veraf.
De kritiek aan het adres van Kathleen oogde sterk overtrokken en onnodig persoonlijk. En ontbrak geloofwaardigheid wegens onvoldoende fond. Want Pauli verwijt Kathleen Van Brempt haar kunstjes te vertonen in het circus genaamd Wetstraat. Maar ontbeert zelfs maar een minimale zin voor zelfkritiek om toe te geven dat journalisten in deze metafoor niet zelden de rol van circusdirecteur spelen, die de circusartiesten alsmaar aanporren om het publiek te geven wat het wil: licht verteerbaar vertier; amusement en sensatie; en als je babe-gehalte groot genoeg bevonden wordt, graag ook een tikje sensualiteit.
Meedraaien in de mallemolen! luidt het ordewoord dat je als politicus zowel door journalisten als spin doctors wordt toegeroepen. Je politieke idealen, initiatieven en realisaties grotendeels prediken in de woestijn is immers het weinig aanlokkelijke alternatief. Toch laat ik het circus graag aan mij voorbijgaan.
Dat journalisten de wetmatigheden van de Wetstraat hekelen alsof zij op die wetmatigheden zelf geen gigantische impact hebben, stoort me mateloos.
Of hij dat nu graag hoort of niet: ook Walter Pauli maakt deel uit van de cocon van de Wetstraat. Een cocon die alsmaar minder mensen weet te beroeren.
Een cocon waar alsmaar meer mensen het hoofd van afwenden.
Liever dan als pot de ketel te verwijten dat hij (of in dit geval: zij) zwart ziet, zouden Pauli en zijn collegas een debat ten gronde kunnen openen over de scheefgelopen relaties tussen media, politiek en publieke opinie. Mijn pen is dan wel niet zo scherp als de zijne, toch zal ik dat debat graag mee helpen stofferen.
24-05-2008, 13:23 geschreven door Els Van Weert 
|
