Weer met de voetjes op de grond. Dat zal de algemene tendens zijn in de kleedkamer van Standard na de nederlaag tegen Genk. Waar was de ploeg die twee weken geleden Anderlecht van het kastje naar de muur speelde? Nergens, dat bleek zondag. Waar waren Defour en Witsel gisteren? Ze waren aan het zwemmen, proberen niet te verzuipen op het Limburgse middenveld. Tegen Hubert en Töszèr, spelers die niet (zogezegd) worden achterna gezeten door Europese topclubs en subtoppers. Ik denk dat de kapitein zich best even beraad vooraleer hij zijn ploeg nog eens tot titelkandidaat uitroept en zo de druk op zijn medespelers onnodig opvoert.
De 22ste niet-nederlaag van Genk was niet uitsluitend aan de Luikse onkunde te danken. Het koningskoppel Ogunjimi-Vossen was weer in bloedvorm, Duivelse vorm noemde men het in De Standaard. Als ze dan tegen Ramos en Felipe spelen (toch niet bepaald de beste vervangers van Onyewu en Sarr), ontploffen ze. Dat deed trouwens ook de doelman, Sinan Bolat. Ik kan, als doelman, begrijpen dat hij zich even kwaad maakte, maar om nu zon scène te maken; dat was ook niet nodig. Als hij daarbij Vossen verbaal bedreigde, dan was rood een correcte beslissing. Als we willen dat de manieren rondom het veld weer gehouden worden, moeten we misschien op het veld paal en perk stellen. Vandaar proficiat aan de Nederlandse scheids van gisteren.
De twee weken interbellum door het interlandvoetbal hebben Anderlecht duidelijk geen goed gedaan. Integendeel, de uittredende kampioen speelde met de daver op het lijf. Weinig of geen doelgevaar in de samenvatting op Studio 1, het zou niet mogen zijn. Dat opnieuw een ex-speler hen de das omdeed, zal opnieuw pijn doen. Zo ook bij Iachtchouk. Ik dacht even dat hij de scheids zou vragen het doelpunt af te keuren, zo erg vond hij het te scoren. Ondanks die ene treffer was de vereniging de enige, verdiende winnaar. Bob Peeters maakt het de topclubs uit onze vaderlandse competitie meermaals lastig, ook Club beet tegen de buren in het zand. Respect voor Peeters en de zijnen, foei voor Jacobs en Koster. Benieuwd of DOnofrio dezelfde fout zal maken.
Dat Anderlecht een verkeerd inkoopbeleid heeft gevoerd, mag wel duidelijk zijn. Dé sterkhouder verkocht en wat in de plaats? Een jonge, Tsjechische middenvelder (Marecek), een scorende in eigen doel weliswaar linksback (Lecsjak), een niet-spelende, Amerikaanse middenvelder (Kljestan) en twee Zuid-Amerikaanse wissels op de toekomst (Chavarria en Barrios). Geen meteen inzetbare spits die de geblesseerde De Sutter kon vervangen of de vermoeide Lukaku kon aflossen. Geen spelverdeler die Boussoufa eindelijk eens het vuur aan de schenen legt. De Marokkaan is de absolute vedette, maar zelfs dat soort voetballers heeft concurrentie nodig om beter te worden. En die is er niet. Spijtig. En het is niet omdat Standard in extremis 3 aanvallers erbij haalde, dat ze kampioen worden. Bij de één te weinig moeite in één periode, bij de ander te veel op één dag.
De enigen die hebben geleerd uit hun fouten van vorige speeldag, zijn in mijn ogen Brugge en Gent. Gent omdat het weer efficiëntie aan de dag legde en zich zo oplaadde voor de Europese wedstrijd tegen Sporting Clube de Portugal aanstaande donderdag. Brugge omdat het met goed controlevoetbal Zulte-Waregem al voor de rust uittelde. Ik ben geen Bruggefan of Gentliefhebber, maar het moet gezegd dat die twee ploegen weten waar ze mee bezig zijn. Loon naar werken heet zoiets. Frank Vercauteren zal ongetwijfeld begrijpen wat ik bedoel. Alsof hij mijn blog zou lezen
Tell me your politics
Een knoeiboel, dat maken ze ervan in de Wetstraat. Aan beide kanten van de (taal)grens is men niet geneigd op hetzelfde moment toegevingen te doen. Nog niet zo lang geleden besloot de grote overwinnaar van de laatste verkiezingen de onderhandelingen op te blazen. Hij kreeg er de benoeming tot verduidelijker gratis bij. Toen dacht ik dat het hij en zijn partij waren die geen toegevingen wilden doen. De Franstaligen waren verontwaardigd door die plotse beslissing. Het deed me denken aan een verder verleden, toen de uitdrukking er de stekker uittrekken honderden malen van de drukpers rolde.
Maar goed, het werd de taak van Bart De Wever om een nota te construeren om opnieuw te kunnen beginnen onderhandelen. Na amper een paar uur bleek de 48 paginas tellende tekst klaar om weggegooid te worden. Ik las meermaals vandaag: afgeschoten. Dit keer waren het de Franstaligen die overleg onmogelijk maakten. Zij zagen in de nota van De Wever constant een onderliggend programma. Deels goed gezien, een gebrek aan creativiteit kan je hen niet verwijten. Maar het is tekenend voor het onderlinge wantrouwen dat heerst onder de politici die door de stemgerechtigden van ons land werden verkozen. Ik heb hier niets mee te maken, ik was mijn handen in onschuld.
Oké, hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen, maar ik zal mogen opdraaien voor de beslissing van anderen. Ons land dompelt zich stilaan in anarchie: de treinen staken te pas en te onpas en de reiziger is de dupe; onze politiekers schuiven elkaar de schuld in de schoenen voor het afspringen van de constructieve gesprekken; ons Belgisch voetbal krijgt de ene klap na de andere en Antwerp verliest in Dender. Er zijn geen zekerheden meer, in Frankrijk zijn ze voor minder op straat gekomen. Wij, Belgen zijn te braaf. In eender welk ander land zou er nu één woord overheersen in de kranten, op straat, in de volksmond: revolutie.
Zover zal het waarschijnlijk in ons landje niet komen. Van alle Germanen waren de Galliërs de dappersten, schreef ooit een Romeins veldheer. Wel, hij zou ons nu eens moeten bezig zien: lachwekkend zou hij het vinden. Misschien is dat iets wat we allemaal zouden moeten doen in tijden van collectieve en individuele crisis: er eens goed mee lachen. Rideo ergo sum: ik lach dus ik ben of Risus abundat in ore stultorum: de gek lacht om alles. Dus stop met lezen en ga lachen: de wereld heeft het nodig. De uwe, de mijne, de onze.
