De wedstrijd na de uitspraak. Of nee, de zoveelste wedstrijd na het zoveelste uitstel. Antwerp ontving Bergen, dat zichzelf voor aanvang van het seizoen tot promotiekandidaat nummer 1 bombardeerde. Ze stonden om 21.34u nog twee punten achter de échte nummer 1. Toen kwam de jeugdigheid van dit Antwerp en de leepheid van dit Bergen bovendrijven. Doodzonde.
In de eerste helft was Bergen duidelijk baas. Meer balvastheid voorin, een gebalanceerder middenveld. Waarom coach Andrews het evenwicht uit zijn ploeg haalde door Di Gregorio alleen voor de defensie te plaatsen, blijft mij een raadsel. Voorin stonden met Oris, Put, Zevne, Van Zundert en De Vriese maar liefst 5 aanvallend ingestelde spelers. En het is een publiek geheim dat onze kapitein beter rendeert met een voetballer naast hem die uitsluitend verdedigend denkt. Blijkbaar vergis ik me en kent Andrews de capaciteiten van zijn spelers grondiger.
Kansen vielen er vrijwel niet te noteren. Even was het alle hens aan dek bij Bergen toen doelman Berthelin de bal onbegrijpelijk loste. Er was geen Sinjoor in de buurt om eenvoudig binnen te tikken. Voor thuisdoelman Wauthy werden het een rustige 45 minuten. Maar Bergen domineerde, doelpunten waren dan weer onverdiend geweest.
De tweede helft was amper begonnen en Antwerp mocht opnieuw aftrappen. Matthijs dweilde de rechterflank af, legde simpel opzij en Sanogo bedankte vriendelijk (0-1). Antwerp dus naar goede gewoonte op achterstand en zoals de gewoonte dat wil, kwam Antwerp enkele minuten later weer langszij. De Vriese kreeg zijn tweede kans in ongeveer evenveel minuten en benutte deze wel (1-1). Antwerp nam het commando over, voortgestuwd door de massaal aanwezige aanhang. Dat leverde één reuzekans op, dé mogelijkheid om de wedstrijd te beslissen. Oris kopte de voorzet op de voeten van Berthelin. Iedereen leek vrede te nemen met een gelijkspel.
Nog 10 minuten te gaan. De jeugdige Jef Vogels vergeet dat er nog andere spelers op het veld staan dan die van Antwerp. Jarju snoepte de bal af, omspeelde Wauthy en legde de bal simpel in doel. Het zou niet mogen zijn. "Komoan Jefke, komoan Jefke" sprak de achterban. Jefke speelde weer een prima wedstrijd, maar één kapitale blunder van hem beïnvloedde het resultaat. En dat zal herinnerd worden. Doodzonde.
Dit Antwerp is niet klaar voor een rol bovenin het klassement. Thuis slechts één overwinning (2-1 tegen promovendus Rupel Boom) en twee gelijke spelen (2-2 tegen Roeselare en 1-1 tegen Waasland-Beveren), dat volstaat niet. Dit Antwerp is aan het groeien, we spelen met veel jonge spelers. Maar krijgt dit Antwerp nog kans om te groeien? Voor de bijgelovigen onder ons: de kampioen van de laatste drie seizoenen kwam winnen op de Bosuil. Ga maar na: Kortrijk (1-2), STVV (1-2) en Lierse (0-1) overleefden de Hel van Deurne-Noord. Het seizoen ligt dus al in een definitieve plooi. Proficiat Bergen, je wordt toch kampioen. Doodzonde.
Er is zoveel gebeurd. Nieuws is permanent. Het is in beweging, het bruist van de activiteit. In die energieke wereld ben ik mij gaan onderdompelen. Mijn studie heeft me daarbij geholpen. Ik las nog nooit zoveel kranten, vandaag zelfs nog een Franstalige en een Engelse kwaliteitskrant. Ik zag nog nooit zoveel nieuws, BBC is niet meer weg te denken uit mijn dagelijkse tv-moment. Maar ik keek ook nog nooit zoveel voetbal. Vorige week pikte ik twee maal Studio 1 mee, het is te mooi om waar te zijn. Maar ondertussen draait een wereld in beweging verder. Mijn wereld, maar ook die van u en mij.
Echt waar, alles wat ik leer op school, ik vind het fantastisch. Het ene studeer ik dan weer wat liever dan het andere, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Economie bijvoorbeeld: een vak dat ik nog nooit voorgeschoteld kreeg. Toch weet het me te boeien. Ik heb het gevoel dat alles wat ik opsteek van waarde is in mijn latere leven. Eindelijk heb ik dat gevoel. Ik heb er twaalf jaar op moeten wachten, lijkt het wel. Plantijn doet na een week waar Sint-Lievens na een dozijn jaar niet in is geslaagd. Let wel: ik zeg bij Plantijn 'alles', Sint-Lievens heeft me dan weer een manier van denken aangeleerd waardoor ik alles nu weet te appreciëren. Had u deze bedenking zelf gemaakt als ik ze er niet had achteraan geplakt? Waarschijnlijk niet, maar dat was één van m'n voornaamste lessen vandaag: schrijf kristalhelder.
Dat was tijdens de les Redactie: Televisie. Daar leren we korte, duidelijke, heldere boodschappen schrijven. Met korte zinnen, die slechts één gedachte bevatten, moet je de luisteraar/kijker kunnen vangen. Hij moet weten wat er nieuw(s) is. Niet eenvoudig, maar als jouw antwoord overeenstemt met dat van de lector, dan weet je dat je het niet slecht doet.
Nu heb ik nog vertrouwen, maar er zal een tijd komen dat we werkelijk gequoteerd worden. Enfin: wij niet, onze werken. Ik vrees dat ik dan snel met de voeten op de grond zal staan. Ik sta dan ook nog nergens, ik heb nog niets bewezen. Ja, ik schrijf een blog en ja, ik schrijf af en toe een tekstje voor exqileague.be. Maar dat maakt mij nog geen journalist. Ik probeer me dat doorgaans in te prenten, maar dat is verdomd niet simpel. Ik wil echt een goede zijn en ik doe er werkelijk alles voor, maar ik heb echt nog veel te leren. En dat terwijl ik me inbeeld dat ik er al heel wat van kan.
Wat ik wel eens graag zou doen, is een soort column schrijven over het voetbalweekend. Zonet beluisterde ik nog het fragment waarin Peter Vandenbempt zijn mening gaf over het Belgisch voetbal, vandaag met de focus op de 'topclubs'. Ik droomde even weg en zag mezelf daar al zitten: in die studio, klaar met een scherpe, maar eerlijke en nog niet eens zo'n foute mening over onze geliefde balsport. Dus binnenkort, dat kan zelfs tijdens de week zijn en wanneer ik iets interessants opmerk, schrijf ik een pagina over een nieuwsfeit - dat hoeft zelfs geen voetbalnieuws te zijn - dat me aan het denken zet. Ik kijk er al wel naar uit.
Eindigen doe ik graag met een zin uit een liedje van Editors. Vandaag beluisterde ik een van hun CD's en die 'lyric'bleef hangen. Vraag me niet waarom, maar ik vind hem mooi. Kinderlijk simpel, zoals een journalist ook hoort te schrijven.
"When something has to change, than it always does"
