Gisteren geen blog. Schrijven over het verleden is slechts enkelen gegeven. Tacitus, Caesar, Vanderschoot. Zij die erbij waren, hebben geluk. Anderen zullen het aan zich voorbij moeten laten gaan. Althans, via deze weg wordt er geen info verschaft. Zijn diegenen blij dat er zoiets als riooljournalistiek bestaat.
De lijn. En erover gaan. Alhoewel. Als zovelen het doen, is het dan nog slecht? Het hangt af van wat je er zelf van vindt. Ik vind het troep. Nog steeds. En toch... Gelukkig (ge)dronken. Iets anders dan doordraaien. Hou hem tegen, stop de gek. Ik ga het gevaar niet uit de weg. Let them come. Welkom in mijn hel. Troje anno 2010. De geschiedenis herhaalt zich. Ik heb Achilles, Priamos en Hector aan mijn zijde. Wie ik ben? Hij die het spel op de wagen zette. Hopelijk sleep ik het lijk van mijn tegenspeler na de strijd achter mijn koets. Laat het ophouden. Voorgoed.
Zijn we er nog na dit weekend? Of maken we het seizoen nog af? De toekomst ziet er bijzonder slecht uit. Geld, daar draait het om. Altijd. En het tekort eraan. 't Ziet er niet goed. Wordt de slapende reus nooit meer wakker? Antwerp till I die.
"Amai, mijn orgel". Als ik verschiet. Gisteren ook. Maar niet mijn orgel. Een juweeltje, het Decap-orgel. Belcanto maakte er mooi gebruik van. Hij en wij waren gisteren daar. Hadden we allemaal op de Bosuil moeten zitten? Voor de laatste match? It ain't over till it's over. Niets. Ik kan het weten. Tot de laatste snik.
Dan toch. Vrijdag schooldag is achter de rug. Het is nog nooit zo snel gegaan. Altijd enthousiast. De anderen zagen het niet zo. Ik wel. Leven van moment tot moment. Uitkijken naar 11.20u. Pasje bij. Het was nog nooit zo snel 13.50u. Of hoe de beste momenten het snelste voorbij gaan.
De roodwitten in slechte papieren. Antwerp till I die. Till they die. De kruik gaat zolang te water tot hij barst. De kroniek van een aangekondigde dood. Dank u papa. En Hugo. Lokeren - Anderlecht bijwonen. Binnenkort. De kijk is breed, de interesse enorm. Als de bal maar rolt. In het goede doel.
Een doelman pakt de ballen. De spits scoort simpelweg. Uitersten. Just love it. Just do it.
Morgen werken? Ja. Hard? Ja. Eigen keuze? Ja. Maar het is het waard. Op naar een weekend zoals er gerust nog mogen volgen. En er zullen er nog volgen. Oh ja. Nog veel.
Paul Michiels leidde me met verheven tonen naar Antwerpen. Why don't we stay young? J'y pense et puis j'oublie: c'est la vie. Modernisme. De Belgische erfenis. Bedankt, Amelinckx. Een patent op lelijkheid. Gelukkig zijn er andere nalatingen. Erkende schoonheid. Tacitus had ons goed liggen. De ideale auteur om over Augustus' vrouw Livia te schrijven. De geschiedenis kon het niet beter voorzien. Zo heeft alles een bedoeling. Lot? Nee. Het is gewoon zo.
Uitstel is geen afstel. Niet bij mij. Morgen moet mijn maag ook weer gevuld worden. Altijd honger. Wat of wie kan het milderen?
Geen tegen één. De nummers 66 en 11 van de FIFA wereldranglijst namen een afwachtende attitude aan. Klasse maakte het verschil. Maturiteit geeft net dat ietsje meer. Die klasse. Op zoek naar.
Even de drive kwijt. De journalist zoekt zijn pen. De doelman de handschoenen. Bij de student zijn de boeken zoek. Bij de mens de gevoelens. Op zoek naar. Naar meer. Waar zijn ze? Allemaal. Ik zal ze nog nodig hebben. Want de weg is nog lang. En juni is nog ver. Te ver.
Mens sana in corpore sano. Ja Luna, ook voor jou. Waar een mens allemaal niet aan denkt tijdens zo'n inspanning. Het kopje leegmaken. Om het dan weer te vullen. Met media en hip hop, la voix de la ville. Houdt het ooit op?
Jiu Jitsu. Niks voor mij. Ik ben veel te breekbaar. Of ik dat nog niet wist. Een leraar die zijn klas zomaar voor 10 minuten kan achterlaten: bestaat hij? Ja. Dat doet hij. Sterk groep, sterk. Musicals. Een dansende, zingende, springende school. Kan het hand in hand? I'm in.
Lachen. Gieren. Brullen. Kortom: veel plezier. Het is echt niet nodig veel geld uit te geven om de tranen over de wangen te laten rollen. Simpelweg met een kameraad de stad intrekken. En dan gedraag ik me soms... zo? Mijn God, wat kan ik een loeder zijn.
Een namiddagje thuis. Heerlijk. Het weekend is haast waarneembaar. Nu de aardse rotatie versneld is, duurt het minder lang tot half vier. Mijn eerste weekend in 12 dagen. En wat voor één. Maar alles kan beter. Je weet nooit wat er je nog te wachten staat. Of het nu van goed, of slechte aard is.
Museummiddag. Samen, en toch alleen. Ik heb honger. Veel trek in morgen.
Een moeilijk begin. Anders valt het niet te benoemen. Lichtpunt. De boeddhistische levenscyclus redde mijn punten. Even bezinnen doet best wel deugd. Jammer dat de Heer niet meer tijd kon vrijmaken. Media. Middelen. Manipulatie. Geen al te vreugdevolle tekst. De journalist wordt niet bepaald positief benaderd. Tijd om daar wat verandering in te brengen. Maar de weg is nog lang.
Even opschudding tijdens de middag. Wat ik van plan ben? Joost mag het weten. Blijkbaar weten sommigen meer dan ikzelf. Moet duidelijk op zoek naar meer zelfkennis. Ik zoek naar iets anders. Of... Oskar is en blijft een 'specialleke'. Fysiek 9, psychisch 16. Krankjorum. Het einde ontglipte me. Nee, geen slaap. De dokter. Die wel heel makkelijk geld verdient.
Bellen. Stress. Niet mijn beste kant. Geen zenuwen, Ben. De vragen zijn opgesteld, de antwoorden notitieklaar. Ja, er hangt veel van af. Maar je kan het wel. Niet struikelen met de eindstreep in zicht. De wachttoon. Altijd maar wachten... Bellen. Minder stress. Niets moet, alles mag. Spontaniteit is het kernwoord. Natuurlijk. Geen wachttoon. Antwoordapparaat. Geen bericht. Zo moeilijk was dat nu toch niet?
Plots klaart de hemel weer 'hemelaal' op. Score. Score. Identiek. En toch anders. Maar o zo indrukwekkend. Intrigerend. Wachten hoe de kaarten zullen geschud zijn. Geen geluk in het spel...
