Wir sind nach Berlin gegangen. Echt een puike stad: veel groen en rust, de voordelen van een grootstad zonder de nadelen van een grootstad. Echt de moeite waard. En dan dat stadion. Jongens toch, zo'n kanjer. Hopelijk staat dat er binnenkort ook in Antwerpen, Petrolium-Zuid. Twee ploegen zullen er elkaar vinden, twee supporterclans zullen er elkaar liever niet vinden. Wordt vervolgd.
Verlengd weekend. Ideaal om even te bekomen van de Duitse impressies. Maar we staan niet stil. Want stilstaan is achteruit gaan. En dan wil ik niet. De weg is vooruit. Aan het einde van deze weg ligt een beloning. Een diploma. Studeren heeft mijn weekend beheerst. En ik ben er trots op. Ik ga mij niet laten vangen aan de stapels leerstof die nu al onoverwinnelijk lijken. Maar hoe meer er op voorhand wordt gedaan, hoe sneller die hoop krimpt. En klein zal ik hem krijgen. Mijn toekomst hangt er van af.
Over dat deel van het leven gesproken. Waar zal ik binnenkort mijn favoriete sport beoefenen? Ik ben opgenomen in de kern van mijn huidig team, net als mijn kameraad en collega. Hopelijk gebeurt er met hem niet hetzelfde als bij mij. Blessures, weinig spelen, beenharde concurrentie terwijl er ergens elders een vacature vrij is. Maar ik zal hem steunen, zoals vrienden dat doen.
Er is maar één nummer 1. En als jij dat ruim 12 jaar bent geweest, doet het vreemd om van die plaats te worden gestoten. Ach, ik zal me wel schikken. De wereld draait tenslotte niet rond mij. En toch is het vreemd. Een stap opzij zetten, geen fijne beweging. Verbitterd schrijf ik het einde van mijn blog. Zo zuur als een pruim.
