Nog een nieuwtje van vorige week. Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Zijn tasjes van Vuitton en Delvaux ook bij deze bondscoach verboden? Als de resultaten maar dezelfde blijven, de manier waarop mag verwaarloosd worden. Vrijheid en dartelheid gaan hand in hand, al is discipline onontbeerlijk. Dat zal Georges "de puinruimer" onze jonge Bengels bijbrengen. Het gareel om de halzen van de veulens, die tegeljkertijd goudhaantjes zijn.
Dat het maar snel woensdag is, dacht ik maandag. Nog veel te doen die middag, maar dat woog niet op tegen wat er die avond nog op het programma stond. Met 16 000 waren we, en toch was het nog gezellig. Onder ons twee. Gewoon een "chille avond". Zoals het zou moeten zijn. Net als het optreden. As it should be, Comme il faut, Zoals het hoort. Springen en zingen, dansen en zwanzen: het hoort er allemaal bij. Je dois dire: ça était vraiment "malade".
Antwerpen verenigd. Antwerp United. Germinal Antwerp United. Stel je voor. Nu de twee al in hetzelfde stadion willen en dus zullen spelen, is alles mogelijk. Zo ook een ouderwetse derby. Op zondag 18 juli is 't Stad met zijn volle gedachten bij één gebeurtenis. de Derby der Derby's. Paars en rood treffen elkaar op de Bosuil. Het zal zonder mij zijn. Wie weet speelt Ajaccio ook een leuke wedstrijd...
Weer vrijdag. Dat hebben we weer goed voor elkaar gespeeld. Het einde werd nog maar eens bereikt. Van de week, maar ook van de uitstapjes. Berchem zou de plek worden waar ik de laatste keer het glas hief. Een glas cola. Er werd geen alcohol gedronken. Althans niet door mij, ik had nog een verantwoordelijkheid. Goed dat ik dat gevoel op tijd heb terugggevonden. Ik voelde me meteen op mijn gemak daar. Bleek dat er mensen aanwezig waren, die ik van haar noch pluim ken, die mijn verhaaltjes op www.bloggen.be volgen. Dat doet zeker goed. Mijn netwerk reikt verder dan vrienden, kennissen en familie. Degenen waarvan ik gisteren ontdekte dat ze deze blog ook lezen, noem ik 'fans'. Liefhebbers kan ook een term zijn. Nee, mensen zijn geen termen, maar producten van het leven. Individuen.
Berlijn wenkt. Zondag op tijd op om monter de bus te betreden. Een lange trip staat ons allen te wachten, maar we hebben het er voor over. Ik kijk uit naar het Olympisch Stadion, waar volgend seizoen een tweedeklasser huist. Hertha, eens groot(s), nu ganz klein. Een beetje het verhaal van de stad zelf.
Een nieuwe week. Nog even en de weken op het college zijn geteld. Al lang niet meer op één hand te tellen. We zitten in de laatste rechte lijn. Het einde komt in zicht. Zonder te vallen de finish bereiken. En dan als winnaar erover gaan. Wat een gevoel moet dat niet geven...
Vorige week bevonden we ons op dezelfde lijn. Ik dacht dat onze frequenties anders georiënteerd waren. Kijk, zelfs ik kan me vergissen. Verschil: hij doet alsof, ik ben mezelf. Gewoon beleefd gedag zeggen, niet pretenderen dat het je beste vriend is. "Het blijft grappig".
Ik heb het al meermaals gezegd, maar de voorspelling blijft kloppen: op het eind winnen de Duitsers. Ook nu in Frankrijk. Een bedrijvige Kroaat ontnam Lyon de hoop op de finale van het meest prestigieuze toernooi voor clubteams. De liga van de kampioenen wordt dit jaar gewonnen door 'Italianen' of een Beierse ploeg. Indertijd bondgenoten, nu lijnrecht tegenover elkaar. Met maar één doel: hetzelfde.
Vrijdag. De verdediging moest staan als een huis. En dat deed ze. Met vuur en passie weerlegde ik de correcte vragen van de assessor. Ik heb ervan genoten. Veel plezier en succes. Ik hoopte op een vervolg die avond. Dat kwam er, in Hoboken. Een amusementswaarde van 100 op 100. De sfeer zat goed, net als de das. Alles ging goed, en dan: licht uit.
