Weer met de voetjes op de grond. Dat zal de algemene tendens zijn in de kleedkamer van Standard na de nederlaag tegen Genk. Waar was de ploeg die twee weken geleden Anderlecht van het kastje naar de muur speelde? Nergens, dat bleek zondag. Waar waren Defour en Witsel gisteren? Ze waren aan het zwemmen, proberen niet te verzuipen op het Limburgse middenveld. Tegen Hubert en Töszèr, spelers die niet (zogezegd) worden achterna gezeten door Europese topclubs en subtoppers. Ik denk dat de kapitein zich best even beraad vooraleer hij zijn ploeg nog eens tot titelkandidaat uitroept en zo de druk op zijn medespelers onnodig opvoert.
De 22ste niet-nederlaag van Genk was niet uitsluitend aan de Luikse onkunde te danken. Het koningskoppel Ogunjimi-Vossen was weer in bloedvorm, Duivelse vorm noemde men het in De Standaard. Als ze dan tegen Ramos en Felipe spelen (toch niet bepaald de beste vervangers van Onyewu en Sarr), ontploffen ze. Dat deed trouwens ook de doelman, Sinan Bolat. Ik kan, als doelman, begrijpen dat hij zich even kwaad maakte, maar om nu zon scène te maken; dat was ook niet nodig. Als hij daarbij Vossen verbaal bedreigde, dan was rood een correcte beslissing. Als we willen dat de manieren rondom het veld weer gehouden worden, moeten we misschien op het veld paal en perk stellen. Vandaar proficiat aan de Nederlandse scheids van gisteren.
De twee weken interbellum door het interlandvoetbal hebben Anderlecht duidelijk geen goed gedaan. Integendeel, de uittredende kampioen speelde met de daver op het lijf. Weinig of geen doelgevaar in de samenvatting op Studio 1, het zou niet mogen zijn. Dat opnieuw een ex-speler hen de das omdeed, zal opnieuw pijn doen. Zo ook bij Iachtchouk. Ik dacht even dat hij de scheids zou vragen het doelpunt af te keuren, zo erg vond hij het te scoren. Ondanks die ene treffer was de vereniging de enige, verdiende winnaar. Bob Peeters maakt het de topclubs uit onze vaderlandse competitie meermaals lastig, ook Club beet tegen de buren in het zand. Respect voor Peeters en de zijnen, foei voor Jacobs en Koster. Benieuwd of DOnofrio dezelfde fout zal maken.
Dat Anderlecht een verkeerd inkoopbeleid heeft gevoerd, mag wel duidelijk zijn. Dé sterkhouder verkocht en wat in de plaats? Een jonge, Tsjechische middenvelder (Marecek), een scorende in eigen doel weliswaar linksback (Lecsjak), een niet-spelende, Amerikaanse middenvelder (Kljestan) en twee Zuid-Amerikaanse wissels op de toekomst (Chavarria en Barrios). Geen meteen inzetbare spits die de geblesseerde De Sutter kon vervangen of de vermoeide Lukaku kon aflossen. Geen spelverdeler die Boussoufa eindelijk eens het vuur aan de schenen legt. De Marokkaan is de absolute vedette, maar zelfs dat soort voetballers heeft concurrentie nodig om beter te worden. En die is er niet. Spijtig. En het is niet omdat Standard in extremis 3 aanvallers erbij haalde, dat ze kampioen worden. Bij de één te weinig moeite in één periode, bij de ander te veel op één dag.
De enigen die hebben geleerd uit hun fouten van vorige speeldag, zijn in mijn ogen Brugge en Gent. Gent omdat het weer efficiëntie aan de dag legde en zich zo oplaadde voor de Europese wedstrijd tegen Sporting Clube de Portugal aanstaande donderdag. Brugge omdat het met goed controlevoetbal Zulte-Waregem al voor de rust uittelde. Ik ben geen Bruggefan of Gentliefhebber, maar het moet gezegd dat die twee ploegen weten waar ze mee bezig zijn. Loon naar werken heet zoiets. Frank Vercauteren zal ongetwijfeld begrijpen wat ik bedoel. Alsof hij mijn blog zou lezen
Tell me your politics
Een knoeiboel, dat maken ze ervan in de Wetstraat. Aan beide kanten van de (taal)grens is men niet geneigd op hetzelfde moment toegevingen te doen. Nog niet zo lang geleden besloot de grote overwinnaar van de laatste verkiezingen de onderhandelingen op te blazen. Hij kreeg er de benoeming tot verduidelijker gratis bij. Toen dacht ik dat het hij en zijn partij waren die geen toegevingen wilden doen. De Franstaligen waren verontwaardigd door die plotse beslissing. Het deed me denken aan een verder verleden, toen de uitdrukking er de stekker uittrekken honderden malen van de drukpers rolde.
Maar goed, het werd de taak van Bart De Wever om een nota te construeren om opnieuw te kunnen beginnen onderhandelen. Na amper een paar uur bleek de 48 paginas tellende tekst klaar om weggegooid te worden. Ik las meermaals vandaag: afgeschoten. Dit keer waren het de Franstaligen die overleg onmogelijk maakten. Zij zagen in de nota van De Wever constant een onderliggend programma. Deels goed gezien, een gebrek aan creativiteit kan je hen niet verwijten. Maar het is tekenend voor het onderlinge wantrouwen dat heerst onder de politici die door de stemgerechtigden van ons land werden verkozen. Ik heb hier niets mee te maken, ik was mijn handen in onschuld.
Oké, hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen, maar ik zal mogen opdraaien voor de beslissing van anderen. Ons land dompelt zich stilaan in anarchie: de treinen staken te pas en te onpas en de reiziger is de dupe; onze politiekers schuiven elkaar de schuld in de schoenen voor het afspringen van de constructieve gesprekken; ons Belgisch voetbal krijgt de ene klap na de andere en Antwerp verliest in Dender. Er zijn geen zekerheden meer, in Frankrijk zijn ze voor minder op straat gekomen. Wij, Belgen zijn te braaf. In eender welk ander land zou er nu één woord overheersen in de kranten, op straat, in de volksmond: revolutie.
Zover zal het waarschijnlijk in ons landje niet komen. Van alle Germanen waren de Galliërs de dappersten, schreef ooit een Romeins veldheer. Wel, hij zou ons nu eens moeten bezig zien: lachwekkend zou hij het vinden. Misschien is dat iets wat we allemaal zouden moeten doen in tijden van collectieve en individuele crisis: er eens goed mee lachen. Rideo ergo sum: ik lach dus ik ben of Risus abundat in ore stultorum: de gek lacht om alles. Dus stop met lezen en ga lachen: de wereld heeft het nodig. De uwe, de mijne, de onze.
Standard-Anderlecht: 5-1. Cijfers zeggen niet alles, maar gisteren wel. De Luikenaars wilden vijf keer meer winnen dan de Brusselaars. Dat kon je al op voorhand afleiden. Anderlecht moest na de afgang in Hajduk met een goed resultaat terugkeren uit Luik. Een punt zou dus niet slecht zijn. Dan bleef de achterstand op leider Genk slechts 4 punten. Met zo'n ingesteldheid ga je niet naar Sclessin, ook niet als je Anderlecht heet.
Ik las vanmorgen in de krant volgende kop: "we gaan voor de titel." Amper één dag na de klinkende overwinning stelt kapitein Defour de ambites bij: van een Europees ticket naar het kampioenschap. Met de voeten op de grond blijven, dat is nu de boodschap. Is de spelverdeler dan vergeten hoe moeilijk zijn team het eigenlijk wel had vorige week in de stille Kempen tegen Westerlo? Kampioen word je wanneer je een constante in je spel kan leggen. Anderlecht haalde vorig jaar een voortdurend hoog niveau in de terugronde/play-offs. Daarom werd het met een straatlengte voorsprong kampioen. Standard heeft nog een lange weg te gaan. En dat net de man die enkele weken geleden roept dat zijn ploegmaats voor de spiegel moeten gaan staan, zoiets zegt: onwijs vind ik dat.
Ondertussen rommelt het in het Astridpark. Er waren gisteren kansen, maar wie niet (genoeg) scoort, wint niet. Zo simpel is voetbal. Dat net ex-speler Tchité gisteren tweemaal de weg naar doel vond, moet pijn hebben gedaan bij Van Holsbeeck en Collin. Lukaku kreeg enkele mogelijkheden, maar worstelt duidelijk nog met zijn goede vorm. Mazuch was ook gisteren een bron van gevaar in eigen rangen. Ook donderdag ging hij in de fout door onbezonnen uit te stappen en die jonge, Kroatische spits vrije doorgang te verschaffen. Waarom gebeurden zo'n dingen vorig jaar niet? Aan trainer Jacobs om een recept te bedenken om zijn groep weer aan elkaar te doen klitten.
Dat de supporters van Anderlecht zo uit hun dak gingen na de zware nederlaag valt te begrijpen. Niet goed te keuren, want noch manager Van Holsbeeck, noch trainer Jacobs zorgen ervoor wié er op het veld. Dat doet één man: Phillipe Collin. Het is de taak van Jacobs om die spelers te laten renderen. Dat dat niet gebeurt, ligt niet uitsluitend aan hem. Maar Collin blijft uit de wind en Van Holsbeeck mag incasseren.
Over die andere wedstrijd van Super Sunday. Gents burgemeester Termont zegt in HLN: "Nu spelen we beter dan vorig jaar en toen werd het 6-2." Nu verwachtte hij een klinkende overwinning van 2-7 op Brugge. Waar zijn we mee bezig? Zo'n holle woorden de krantenpagina's laten vullen, dat doet pijn aan de ogen. Mensen moeten in ons voetbal dringend leren relativeren, anders zal het pijlsnel achteruit gaan. Zowel in Luik als in Gent, in Anderlecht maar ook in Brugge. Al lees ik vrij nuchtere commentaar uit West-Vlaanderen. Dat zit enerzijds in het bloed, anderzijds heeft een crisissituatie hen dat geleerd. Nu is het zaak van snel de puntjes op de i te zetten, men moet woorden omzetten in daden. Nog zo'n oud zeer van ons voetbal.
Zaterdagavond zat ik op de Bosuil. Antwerp verloor er met 1-2 van Bergen. Na de wedstrijd krijgen de spelers een staande ovatie van de thuisaanhang. In Antwerpen krijgen de spelers een staande ovatie, u leest het goed. Vorige maand blokkeerde men in Luik de spelersbus. Gisteren deden de Brusselse uitsupporters die gijzeling nog eens over. In Gent en Brugge kijken ze allemaal naar elkaar en de scheidsrechter. Ben ik blij dat ik naar tweedeklassevoetbal ga kijken in Antwerpen. Spijtig dat er aan die afdeling niet de pagina's worden gegeven die men anders vol kladt met loze ambities en ophemelende voorbeschouwingen van falende, Europees spelende ploegen.
De wedstrijd na de uitspraak. Of nee, de zoveelste wedstrijd na het zoveelste uitstel. Antwerp ontving Bergen, dat zichzelf voor aanvang van het seizoen tot promotiekandidaat nummer 1 bombardeerde. Ze stonden om 21.34u nog twee punten achter de échte nummer 1. Toen kwam de jeugdigheid van dit Antwerp en de leepheid van dit Bergen bovendrijven. Doodzonde.
In de eerste helft was Bergen duidelijk baas. Meer balvastheid voorin, een gebalanceerder middenveld. Waarom coach Andrews het evenwicht uit zijn ploeg haalde door Di Gregorio alleen voor de defensie te plaatsen, blijft mij een raadsel. Voorin stonden met Oris, Put, Zevne, Van Zundert en De Vriese maar liefst 5 aanvallend ingestelde spelers. En het is een publiek geheim dat onze kapitein beter rendeert met een voetballer naast hem die uitsluitend verdedigend denkt. Blijkbaar vergis ik me en kent Andrews de capaciteiten van zijn spelers grondiger.
Kansen vielen er vrijwel niet te noteren. Even was het alle hens aan dek bij Bergen toen doelman Berthelin de bal onbegrijpelijk loste. Er was geen Sinjoor in de buurt om eenvoudig binnen te tikken. Voor thuisdoelman Wauthy werden het een rustige 45 minuten. Maar Bergen domineerde, doelpunten waren dan weer onverdiend geweest.
De tweede helft was amper begonnen en Antwerp mocht opnieuw aftrappen. Matthijs dweilde de rechterflank af, legde simpel opzij en Sanogo bedankte vriendelijk (0-1). Antwerp dus naar goede gewoonte op achterstand en zoals de gewoonte dat wil, kwam Antwerp enkele minuten later weer langszij. De Vriese kreeg zijn tweede kans in ongeveer evenveel minuten en benutte deze wel (1-1). Antwerp nam het commando over, voortgestuwd door de massaal aanwezige aanhang. Dat leverde één reuzekans op, dé mogelijkheid om de wedstrijd te beslissen. Oris kopte de voorzet op de voeten van Berthelin. Iedereen leek vrede te nemen met een gelijkspel.
Nog 10 minuten te gaan. De jeugdige Jef Vogels vergeet dat er nog andere spelers op het veld staan dan die van Antwerp. Jarju snoepte de bal af, omspeelde Wauthy en legde de bal simpel in doel. Het zou niet mogen zijn. "Komoan Jefke, komoan Jefke" sprak de achterban. Jefke speelde weer een prima wedstrijd, maar één kapitale blunder van hem beïnvloedde het resultaat. En dat zal herinnerd worden. Doodzonde.
Dit Antwerp is niet klaar voor een rol bovenin het klassement. Thuis slechts één overwinning (2-1 tegen promovendus Rupel Boom) en twee gelijke spelen (2-2 tegen Roeselare en 1-1 tegen Waasland-Beveren), dat volstaat niet. Dit Antwerp is aan het groeien, we spelen met veel jonge spelers. Maar krijgt dit Antwerp nog kans om te groeien? Voor de bijgelovigen onder ons: de kampioen van de laatste drie seizoenen kwam winnen op de Bosuil. Ga maar na: Kortrijk (1-2), STVV (1-2) en Lierse (0-1) overleefden de Hel van Deurne-Noord. Het seizoen ligt dus al in een definitieve plooi. Proficiat Bergen, je wordt toch kampioen. Doodzonde.
Er is zoveel gebeurd. Nieuws is permanent. Het is in beweging, het bruist van de activiteit. In die energieke wereld ben ik mij gaan onderdompelen. Mijn studie heeft me daarbij geholpen. Ik las nog nooit zoveel kranten, vandaag zelfs nog een Franstalige en een Engelse kwaliteitskrant. Ik zag nog nooit zoveel nieuws, BBC is niet meer weg te denken uit mijn dagelijkse tv-moment. Maar ik keek ook nog nooit zoveel voetbal. Vorige week pikte ik twee maal Studio 1 mee, het is te mooi om waar te zijn. Maar ondertussen draait een wereld in beweging verder. Mijn wereld, maar ook die van u en mij.
Echt waar, alles wat ik leer op school, ik vind het fantastisch. Het ene studeer ik dan weer wat liever dan het andere, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Economie bijvoorbeeld: een vak dat ik nog nooit voorgeschoteld kreeg. Toch weet het me te boeien. Ik heb het gevoel dat alles wat ik opsteek van waarde is in mijn latere leven. Eindelijk heb ik dat gevoel. Ik heb er twaalf jaar op moeten wachten, lijkt het wel. Plantijn doet na een week waar Sint-Lievens na een dozijn jaar niet in is geslaagd. Let wel: ik zeg bij Plantijn 'alles', Sint-Lievens heeft me dan weer een manier van denken aangeleerd waardoor ik alles nu weet te appreciëren. Had u deze bedenking zelf gemaakt als ik ze er niet had achteraan geplakt? Waarschijnlijk niet, maar dat was één van m'n voornaamste lessen vandaag: schrijf kristalhelder.
Dat was tijdens de les Redactie: Televisie. Daar leren we korte, duidelijke, heldere boodschappen schrijven. Met korte zinnen, die slechts één gedachte bevatten, moet je de luisteraar/kijker kunnen vangen. Hij moet weten wat er nieuw(s) is. Niet eenvoudig, maar als jouw antwoord overeenstemt met dat van de lector, dan weet je dat je het niet slecht doet.
Nu heb ik nog vertrouwen, maar er zal een tijd komen dat we werkelijk gequoteerd worden. Enfin: wij niet, onze werken. Ik vrees dat ik dan snel met de voeten op de grond zal staan. Ik sta dan ook nog nergens, ik heb nog niets bewezen. Ja, ik schrijf een blog en ja, ik schrijf af en toe een tekstje voor exqileague.be. Maar dat maakt mij nog geen journalist. Ik probeer me dat doorgaans in te prenten, maar dat is verdomd niet simpel. Ik wil echt een goede zijn en ik doe er werkelijk alles voor, maar ik heb echt nog veel te leren. En dat terwijl ik me inbeeld dat ik er al heel wat van kan.
Wat ik wel eens graag zou doen, is een soort column schrijven over het voetbalweekend. Zonet beluisterde ik nog het fragment waarin Peter Vandenbempt zijn mening gaf over het Belgisch voetbal, vandaag met de focus op de 'topclubs'. Ik droomde even weg en zag mezelf daar al zitten: in die studio, klaar met een scherpe, maar eerlijke en nog niet eens zo'n foute mening over onze geliefde balsport. Dus binnenkort, dat kan zelfs tijdens de week zijn en wanneer ik iets interessants opmerk, schrijf ik een pagina over een nieuwsfeit - dat hoeft zelfs geen voetbalnieuws te zijn - dat me aan het denken zet. Ik kijk er al wel naar uit.
Eindigen doe ik graag met een zin uit een liedje van Editors. Vandaag beluisterde ik een van hun CD's en die 'lyric'bleef hangen. Vraag me niet waarom, maar ik vind hem mooi. Kinderlijk simpel, zoals een journalist ook hoort te schrijven.
"When something has to change, than it always does"
Één maand. Zolang is er geen nieuwe blog te lezen geweest. In tussentijd is er dan weer heel wat gebeurd: vakantie, werken, Sicilië. Daarover later meer, de tekst is in aanmaak. Maakt u zich vooral geen zorgen, lezer. Maar vandaag stond er iets magisch te gebeuren, iets unieks: Ben Jacobs startte zijn eerste dag aan de Plantijn Hogeschool, richting Journalistiek. Het was begonnen, de weg naar de top. Mijn top. Een journalist zijn. Maar de weg is lang; Longa Via Est.
Naar goede gewoonte was ik weer ruim op tijd om me aan te melden. Jacobs Ben. Groep 1 JOU M. Voilà, ik had een klasje gekregen. Toch maar even opnieuw gaan checken, want aan het prikbord hing hoegenaamd geen uurrooster van de deelgroep M. Jacobs Ben. 1 JOU L. Oef, een goede beslissing. De eerste van (hopelijk) een hele hoop.
Nog een goede keuze was volgens de departementsoverste onze beslissing om aan deze hogeschool te studeren. Stel je voor dat hij dat niet vond: het zou geen reclame zijn voor de campus communicatie. Bovendien communiceerde ik nog even met iemand met een ver Sint-Lievensverleden. Zuster Roes heeft het allemaal graag gezien van daarboven. Met op de wolk naast haar meneer Van den Eynde. Ik dacht veel aan hem vandaag. Vooral toen ik in mn cursus checks and balances zag staan. Het waren begrippen die ik bij hem had geleerd.
De inleiding was duidelijk: plagiaat kan niet. Iedereen hield de adem in. Dat woord wil elke journalist zo weinig mogelijk uitspreken, laat staan ermee in contact komen tijdens zijn carrière. Die van ons is nog pril, zoniet onbestaande, toch zijn we ons allen daar al van bewust. Na de rondleiding tijd voor de middagpauze. Ik at met Dre. Aangename kerel, dat zeker. Ex-voetballer bij de rood-gele Mechelse reserven en ex-ploegmakker van één van mijn grote voorbeelden Filip Joos. De klik was er: mijn eerste nieuwe vriend op mijn nieuwe school. Zo snel gaat dat.
De eerste les, werkelijk fantastisch. Meneer Vanderhaeghen boeide me vanaf de eerste seconde. Radionieuws en hoe ernaar te luisteren. We zouden allemaal nooit meer op dezelfde manier als voorheen een bulletin aanhoren. Met passie verklaarde hij elk gebruik van de minst opvallende techniek die je niet opmerkt wanneer je als particulier luisteraar aan de radio gekluisterd bent. Ik noteerde veel die eerste les en dat is een goed teken. We zijn eraan begonnen, aan de lange weg naar boven.
De eerste wedstrijd was voor beide ploegen meteen van levensbelang. Volgens een prognose werd Tubize namelijk als voorname kandidaat zakker naar voor geschoven. Antwerp daarentegen ambieerde een plek in de eindronde en nam daarom best een goede start. Vorig seizoen eindigde de partij op een nipte overwinning voor de rood-witten (1-2).
Na de ploegfoto van de thuisspelende club en het bij elkaar steken van de koppen van de bezoekers werd de Exqileague voor deze twee ploegen op gang getrapt. De eerste doelman die in actie moest komen was Kevin Wauthy (ex-Tubize): hij bokste een vrijschop van Baseggio uit zijn zestien. Na vijf minuten vuurde Ladrière een vluchtschot af dat evenwel naast ging. Op het kwartier kregen beide teams enorme kansen om de score te openen. Antwerp zette een leuke aanval op aan de rechterkant met Zevne, Martin en Oris. Die laatste kon doelman Nkela niet verontrusten met zijn inzet. De uitrap van de goalie leverde ei zo na een doelpunt op. Villano passeerde Wauthy, leek de bal in doel te gaan leggen, maar Phibel bleek eens te meer de rots in de branding. Twee kansen in evenveel minuten.
Dan bleef het geruime tijd kalm op het veld, wat niet gezegd kon worden van het Antwerpse supportersvak. Luidkeels moedigden zij hun troepen aan. Even werden de gezangen in de kiem gesmoord wanneer Baseggio met een snel genomen vrije trap op het halfuur de Italiaan Daddi alleen voor de bezoekende doelman zette. De spits bleef ijzig kalm en lepelde de 1-0 in doel. Antwerp kreeg het balbezit, maar het ontbrak hen aan creativiteit om hiermee om te springen. Ook Tubize kon nog eens tegenprikken. Na een snelle tegenaanval schudde Ambroise verdediger Van Zundert af en trapte op doel, maar de scheidsrechter had een fout gesignaleerd.
De beste kans van Antwerp was op vrijschop. Op een uitstekende plek voerde de bezoekers, voor de gelegenheid in het donkergroen, een ingestudeerd nummertje uit. Oris aan het kanon maar hij zag zijn poging uiteen spatten op de kruising. Dit had meteen het doelpunt van de week geweest. Sorry, Kevin De Bruyne. Wat nog volgde was een (onterechte?) gele kaart voor Phibel, een afgeblokt schot van Zevne en een kwieke tegenprik via Baseggio, maar ook het laatste wapenfeit van de eerste periode leverde niets meer op. 1-0 was dan ook de terechte tussenstand.
De tweede helft begon met een kopkans(je) voor Oris, Nkela pakte simpel. Nadien verwaterde het spel en waren beide ploegen niet echt bezig met het verwennen van het publiek. Een opeenvolging van fouten haalde het tempo volledig uit de wedstrijd, met een lelijke trap op de ingevallen Pivaljevic als treurig hoogtepunt. Geen goede ervaringen heeft de ervaren rot met het Stade Leburton. Twee seizoenen geleden trapte Neels hem enkele weken in de ziekenboeg. Nu kon de Serviër gewoon verder. De tweede gele kaart van de wedstrijd was ook voor Antwerp, Martin ontving het karton. Dan volgden enkele leuke minuten omdat er plots weer aan voetbal gedacht werd. Interceptie op het middenveld en Tubeke brak snel uit, maar Ambroise vond het zijnet.
Twee minuten later was het aan Antwerp en het was meteen raak. Na een lang uitgesponnen aanval over veel stationnetjes combineerden Di Gregorio en Martin door de Waalse as en vonden op die manier de slim gelopen Oris. Die verschalkte de thuisdoelman met een overhoeks schot. Het bezoekersvak ontplofte na de 1-1. De Sinjoren gingen door op hun elan, gesteund door de uitbundige achterban. Peersman, overgekomen van het failliete Beveren, onderschepte de bal aan de eigen zestien en stormde voorwaarts. Targetman Oris liet goed bijsluiten en vond Martin aan de linkerkant. De mee opgekomen Peersman nam over en speelde opnieuw goed in op Oris, die nu Zevne alleen voor Nkela zette. De nieuwkomer faalde niet en bracht Antwerp in een delirium. 1-2 na 65 minuten, na twee minuten had de Great Old de achterstand omgebogen. Bij de nieuwe spelmaker Baseggio sloegen even de stoppen door toen hij na een late ingreep zijn tweede geel pakte. Na de rode kaart controleerde Antwerp de partij zonder echt gevaarlijk te zijn. Via Oris kwam het nog wel aan kleine kansjes die door Nkela onschadelijk werden gemaakt. Tubize probeerde op de counter een doelpunt te lukken, maar stuitte telkens op een stevige achterlijn. In de slotfase kreeg Wauthy nog geel voor tijd rekken.
Antwerp kon dus na een sterke tweede periode tevreden naar de Bosuil terugkeren. Bij Tubeke toonde Baseggio zich meteen een versterking met zijn gemeten en splijtende passes, maar veel lopen is er (nog) niet bij. Nu is de uitdaging voor AFC het redden zonder de ex-speler van Anderlecht, want hij zorgt toch voor heel wat ideeën en creativiteit en dat zal gemist worden wanneer hij geschorst is. Bij Antwerp maakte de jonge Pelgrims een bevredigende invalbeurt na het uitvallen van De Corte. Benieuwd of deze jonge garde onder de hoede van kapitein Di Gregorio hoge toppen kan scheren in de Exqileague.
Goed, kan ik zeggen. Ik heb al een aangename vakantie achter de rug, ben nu goed centjes aan het verdienen en ondertussen weet ik nog te genieten van mn vrije tijd.
Waarheen ging de vakantie dit jaar?
In juli trok ik naar Corsica, echt een prachtig eiland. Wanneer je denkt dat je het mooiste gezien hebt, krijg je achter een volgende bocht een nieuw, schitterend panorama voorgeschoteld. Werkelijk: als je de kans krijgt, ga er zeker heen!
Zijn jullie steeds op dezelfde plaats gebleven?
Nee, we zijn het hele eiland rondgereden. Onze reis begon in Bonifacio, waar we de eerste nacht doorbrachten in een soort motel. De volgende dag trokken we al noordwaarts richting Bastia. Ondertussen hadden we onze eerste camping al gevonden. Echt waar, het leek daar armoe troef! Maar dat was net het avontuur dat we zochten op het eiland.
Wat was het opzet van deze reis? Een globaal beeld krijgen van Corsica?
Zoiets, ja. Natuurlijk kan je niet alles zien op twee weken tijd, maar wij hebben er alles aan gedaan om een zo correct mogelijk beeld te krijgen van la Corse. Dat is ons zeker gelukt.
Wat zal je het meest bijblijven van het eiland?
Er zijn een paar zaken die zullen blijven hangen. Allereerst de betoverende natuur: dat zal ik hoogst waarschijnlijk nergens anders kunnen zien. Onze wandeling in Corte was voor mij het hoogtepunt: bergen beklimmen naar meren die op hoogtes van respectievelijk 1700 een 2000 meter liggen letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. De stad Ajaccio kon mij ook zeker bekoren. Gezellig, leuke straatjes en lekker eten in een rustig steegje: heerlijk! Je hoeft niet altijd de drukte op te zoeken om het gevoel te hebben dat je op vakantie bent.
Nog straffe verhalen die je kwijt wil?
Ja, bijna hadden we een hond mee naar huis genomen! We gingen langs een riviertje wandelen aan de camping in Corte. Nu, we liepen meer in dan uit het water, maar soit. Ik had de leiding genomen van ons viertal en zag als eerste een hond aan de oever staan. Ik dacht dat die aan het wandelen was met zijn baasje, dus verwittigde ik de rest alvast dat er een hond stond. Ik stapte richting dat beest, toen ik zag dat zijn les doorgebeten was! Heel vreemd, vond ik dat. Ik ging dichterbij om mezelf niet als gevaar voor te doen. De hond was blijkbaar tevreden eens iemand te zien, want hij was o zo vriendelijk. Ondertussen was er nog niemand de bespeuren in de ruime omgeving. In tussentijd hadden mama, Werner en Floren kennis gemaakt met onze nieuwe compagnon. Maar duidelijk was: voor Nestor zo noemde ik hem was ik de leider van de roedel! Overal waar ik ging, volgde hij me. Best grappig, maar hij kon me niet eeuwig blijven achterna zitten. Even verderop lag er een man te slapen met een andere hond naast hem op een deken. Ik dacht meteen dat Nestor ook bij die man hoorde, maar de hond zelf gaf geen krimp bij het aanschouwen van zijn baasje. Na rijp beraad beslisten we een hoop eten te kopen voor Nestor, opdat hij daaraan zou beginnen eten en wij zouden kunnen vluchten. Zover moest het zelfs niet komen, want toen we ons een weg naar de bewoonde wereld zochten, bleef Nestor gewoon achter! Wanneer wij dan van boven een blik wierpen van op een brug, zagen we Nestor gewoon naast die slapende man zitten! Achteraf vond ik het een beetje spijtig, maar Nestor zal ik zeker nooit vergeten. Ook in Corte op de wandeling kwamen we een dier tegen. Ik stond even uit te blazen toen ik achter mij in de struiken een geruis hoorde. Wat een vreemde weg om af te dalen, dacht ik nog. Bleek het toch wel een koe te zijn die daar plots tevoorschijn kwam! Dat beest deed niks, toch was het even schrikken. Maar daar moest je echt geen schrik van hebben, zo tam was dat dier.
Kon je op de hoogte blijven van wat er in België allemaal gebeurde?
Jazeker. Elke dag probeerden we een krant te bemachtigen. Dat leek evident, maar dat was het zeker niet. Toch wisten we overal wel onze weg naar dagelijks leesvoer te vinden. Te weten komen via de krant wie de Tour won of wie de Supercup veroverde, was wel apart. Maar laat ons zeggen dat ik het meer zag als een soort leerschool: hoe maak een krant tijdens de vakantie?
Werd je op de hoogte gebracht van je favoriet club, Antwerp?
Ja hoor, ik had mijn persoonlijke verslaggevers! Op het moment dat Yannick Put den derby besliste, stond ik fotos te trekken in Zonza. Ik vind het spijtig dat ik er niet kon bijzijn, maar als Antwerp volgend seizoen weer in eerste klasse speelt, kan ik mijn schade inhalen
Hoe heb je de start van het nieuwe seizoen van de Jupiler Pro League beleefd?
Ik was echt content toen ik weer op vrijdag, zaterdag en zondag mijn vertrouwde afspraak had met Studio 1. Wat me opviel was opnieuw het puntenverlies van Standard en de onterechte uitsluiting van Stijn Meert. Ach, dat is voetbal, zeker? Bovendien vond ik het spijtig van de Brugse nederlaag. Misschien was ze wel verdiend omdat Kortrijk sterker was, maar Club moet altijd zijn openingsmatch winnen. Dat houdt het spannend op het eind van het seizoen, al kan er met die vervloekte play-offs nog vanalles gebeuren. Ook de prestatie van Eupen verdient een vermelding. Ik ken die ploeg al van vorig jaar, dus ik weet wel dat Lepiller een stevige rechter en linker heeft. Blijkbaar heeft Anderlecht zijn huiswerk wat minder gemaakt. Als de Pandas bij de rust op 0-2 staan, zal niemand daarover vallen. Uiteindelijk hebben de individuele klasse van de recordkampioen en de collectieve break-down van de promovendus de wedstrijd doen kantelen. Spijtig, want AS verdiende meer na zon sterke eerste periode. Uit de andere wedstrijden onthoud ik dat er heel veel drang was om naar voor te voetballen. Dat vind ik positief. Dat is het positieve aan het nieuwe systeem: iedereen wil bij de grote jongens horen door die top zes te spelen. Daarom moet er worden aangevallen. Dat komt ons allemaal ten goede, de supporters op kop!
Wat zijn jouw prognoses na ondertussen twee speeldagen?
Voor Eupen voorspel ik een moeilijk seizoen. Ondanks hun goed voetbal halen ze geen punten en dat is zorgwekkend. Want wat gedaan als er met slecht voetbal ook geen punten worden gepakt? Lierse kent een moeilijke start, maar zoekt nog het juiste ritme. Wanneer al die ervaring het niveau van weleer oppikt, zal die ploeg ons nog mooie dingen laten zien. Naast Eupen denk ik dat ook STVV een lastig seizoen gaat kennen. Zon jaar als het vorige gaan ze niet nog eens kennen op Staaien. Hun jonge en onervaren kern zou zich nu wel eens tegen hen kunnen gaan keren. Ook voor Charleroi zal het knokken zijn. Ploegen als Cercle, Westerlo en Kortrijk zullen weinig problemen kennen. Bovenin hoop ik op een remonte van Brugge. Dit jaar moeten zij Anderlecht, dat torenhoog favoriet is, naar de kroon steken. Gent kent een crisis en dat is vreemd. Ook jammer voor Dury, niet leuk om in zon sfeer bij een hongerige club te werken. Standard zal wel kunnen aanknopen, maar voor een nieuwe hoofdrol is het nog te vroeg. De jonge spelers van nu zullen over een paar jaar top zijn en dan is Luik misschien klaar voor een nieuwe triomf. Hun Genkse buren zie ik makkelijk de eerste zes halen, maar dan zullen ze elke wedstrijd absoluut top moeten zijn en ik denk dat een probleem wordt. Maar spannend wordt het alleszins. En dan zijn er de ploegen als Beerschot, dat weer een seizoen met hoogtes en laagtes zal kennen, en Zulte-Waregem, dat een sterke terugronde gaat spelen. Hopelijk geloven de ploegen van play-off 2 ook volop in hun kansen voor Europees voetbal, want dat is toch de bedoeling geweest van heel dat systeem.
Hoe ziet de rest van de vakantie eruit?
Voorlopig vul ik mijn dagen met afwassen. Het geld dat ik daarmee verdien zal dan dienen voor mijn reis naar Sicilië. Met zeven schoolvrienden gaan we ons rot amuseren, dat weet ik nu al! Het is een ook een beetje een afscheid, want dan zal iedereen zijn eigen weg een beetje gaan. We zullen elkaar blijven zien natuurlijk, maar het wordt anders. Zeker voor mij. Mijn beste vriend trekt weg uit Antwerpen naar waar dan wel weet niemand dus moet ik het nu zonder hem zien te rooien. Maar de telefoon is bij de hand en zijn nummer staat nu al bij de snelkeuzes!
Hoe zit het in de liefde, zijn daar nog veranderingen op komst?
Laat ons hopen van wel! Kijk, ik heb een tijdje te nadrukkelijk op zoek geweest naar hét lief. Dat is blijkbaar niet de tactiek. Ik denk nu: ik laat het op me afkomen en dan zie ik wel. Zon coup de foudre is wel leuk, maar je mag geen overhaaste beslissingen gaan nemen. Ik heb het graag zoals het nu is: gewoon tof doen met iedereen zonder dat ik mezelf de vraag stel of het dé vrouw van mijn leven. En op een dag schiet Cupido wel eens een pijl die niet enkel mij raakt.
De eerste blog sinds mijn achttiende verjaardag. Zal er veel veranderen? Nee. Verander ik van schrijfstijl? Nee. Blijf ik met evenveel passie schrijven als voorheen? Ja. Geniet van de volgende tekst, want ik heb genoten van de momenten die ik hier neerpen. En laat me dit nog zeggen: bedankt voor jullie trouw, lezers!
B-Day @ Bennie's
Eindelijk was het zover, ik betrad het rijk der volwassenen. Ik voelde niet echt een verschil met de dag ervoor, maar dat is niet zo abnormaal. t Is niet dat je plots een lange baard hebt, er hopen belastingsbrieven op je liggen te wachten of je een hele koffer met verantwoordelijkheden meedraagt. Officieel wel natuurlijk, maar die avond zouden we met zn allen nog eens een keer gek doen. Of nee, gewoon doen wat we leuk vinden. En dat is samenzijn.
Om half zeven was iedereen welkom en er was nog wel wat werk aan de winkel. Waar zouden de mensen op zitten? Hadden wij wel 24 couverts? Nee, tuurlijk niet. Daarom trokken we naar een oude schuur. Daar vonden we banken en tafels. Ideaal. Dan op zoek naar het bestek. Dat kregen we ook te pakken. Onze gastvrouw, of meid, zag er op zn zachtst uitgedrukt bijzonder aantrekkelijk uit. Zo mag ze altijd de deur openen. Misschien was het voor mijn verjaardag. Een leuk cadeau om mee te beginnen. Spijtig dat ik het niet mocht uitpakken.
Thuis zetten we alles klaar. Dat ging veel te snel en een uur voor de eerste gasten zouden arriveren stond alles gereed en was iedereen met zn vingers aan t draaien. Ik keek verwachtingsvol uit het raam, wachtend op de eerste genodigden. Daar stapten ze uit de auto, stipt om half zeven. Beladen met tentjes en slaapzakken betraden ze mn huisje en tuintje. Geen kindje, niet overdrijven. De tuin werd aardig gevuld, het volume van de bakken bier was recht evenredig. Tegen half tien moesten er al drie nieuwe gehaald worden. Mijn vrienden, ze kunnen drinken. Sponzen.
Het feest ging door tot in de vroege uurtjes. Drinkspelletjes hielpen ons door de nacht. Ik maakte kennis met een nieuw soort gezelschapspelen. Toen het licht van de zon de horizon oversteeg, besloten we allemaal onze tentjes op te zoeken. Of toch de meesten, want er waren er die liever de nacht doorbrachten onder de sterrenhemel. Om 10 uur ging de achterbuur zijn haag scheren. Iedereen was wakker en de dag kon beginnen.
Na een flink ontbijt kregen de meesten weer wat kleur op hun gezicht. Iedereen had zich rot geamuseerd en was blij dat ze eens in Zwijndrecht geraakt waren. Dat vind ik mooi. Ergens vanop een wolk keek zuster Roes toe. Ze zou trots zijn op haar laureaat. Bedankt allemaal voor de mooie en onvergetelijk dag!
Koning Voetbal
Het epicentrum van het mondiale voetbal verplaatste zich naar Johannesburg. De dag ervoor had Duitsland zich opnieuw verzekerd van de derde plaats. Je bent er nooit mee klaar. Is het niet, Uruguay?
Voor Spanje was het de eerste finale ooit, Nederland maakte het voor een derde keer mee. Niet nog een trauma. Cruijff is er nog altijd niet goed van. Het begon wel als de voorbode van een trauma. Ramos verpletterde de rechterflank en bracht Spanje bijna twee keer op voorsprong. Stekelenburg en Heitinga brachten redding. De Spaanse storm was gaan liggen na tien minuten en Nederland kwam stilaan in de wedstrijd. Net als tegen Brazilië sloop Oranje in de hoofden van de tegenstander. Dat gebeurde in eerste instantie niet door oogstrelend voetbal. Van Bommel en de Jong deelden uit. In mijn ogen staan zij voor het nieuwe Holland: brutaal en scherp in balverlies, geniaal en sterk in balbezit. Ik denk niet dat Iniesta en Alonso mijn mening delen.
Casillas kreeg op het einde van de eerste 45 minuten nog wat werk, maar echt in gevaar kwam hij nooit. Alleen op een slecht teruggetrapte fairplaypass van van Bommel. Die waaide ei zo na in doel. Nee, toch niet. Wat een geluk voor het voetbal. In de tweede helft had Nederland de eindzege aan de voet. Robben had de eindzege aan de voet. Ironisch genoeg redde Casillas de eerste inzet met jawel, de voet. De tweede keer had Robben zich moeten laten vallen zodat er een krater in het veld van Johannesburg ontstond. Puyol offerde zich op voor het vaderland, maar opnieuw bracht zijn doelman broodnodige redding. De klaagzang van de winger bij ref Howard Webb leverde hem enkel een gele kaart op. Spanje versterkte zijn greep op de wedstrijd en kreeg met de inbreng van Fabregas een extra troef in handen. La Roja nam zo een optie op het in handen nemen van de nakende verlengingen.
Daarin was de Europese kampioen niet van plan te wachten op strafschoppen, iets wat de Nederlanders duidelijk wel deden. Dat leek te lukken, maar hun defensieve aanpak kreeg wel een knauw na een rode kaart voor Heitinga. Terecht, maar bijzonder onaangenaam. Spanje maakte er handig gebruik van. Nederland had moeite de organisatie strak te houden en Fabregas zette met een listig pasje Iniesta vrij voor doel. En nee, Jack de Gelder: het was geen buitenspel. Il Blaquito nam aan, liet de bal één keer opspringen en poeierde hem voorbij een kansloze Stekelenburg. Spanje in delirium, Nederland ontnuchterd. De wereldtitel ging voor de eerste keer in de geschiedenis naar de Europese kampioen, in dit geval Spanje. Gracias, Andrès.
De zevende hemel
Ik zou heel de line-up van TW Classic kunnen bespreken, maar daar zijn mensen speciaal voor opgeleid, hebben er jaren voor op de schoolbanken gezeten. Humo is een gespecialiseerd tijdschrift dat ik jullie kan aanraden en daarmee ga ik echt niet concurreren. Nee, ik vertel jullie over een ontmoeting. Een ontmoeting die me de rest van mijn leven zal bijblijven. Een ontmoeting met Erika Van Tielen.
Iemand van de mensen waarmee ik op de wei was, had ze gespot. Dat moest ik me geen twee keer laten zeggen. Ik liep langs alle standjes eten, drinken, tanden poetsen maar zag geen Erika. Dan kwam ik aan het einde van een lange rij eetcontainers. En daar zag ik ze. Ze liep daar met een pak friet met mayonaise in haar hand. Ze kan nog flink eten ook. Ik wachtte even. Zag ik haar of wilde haar zien? Dat laatste sowieso en later bleek dat eerste ook te kloppen. Ze was het echt, op twee meter van mij vandaan. Ik zocht een pen, want dat heb je nodig om een handtekening te vragen ne vooral te laten optekenen. De eerste de beste MNM-medewerker moest me dat maar geven. En dat deed hij. Hij moest eens weten waarvoor.
Lap, ze was weg. Ik zag haar vrienden en zag maar één optie: vragen waar ze was. Dat vond ik al een heuse overwinning. Haar vrienden dachten dat het geen probleem zou zijn. En dat was het ook niet. Verlegen en ingetogen stond ik naast haar. Ze zat. Ze lachte. Een handtekening? Geen probleem. Voor wie? Ze zei mijn naam. Pure magie in de zevende hemel. Ik vertrok zo trots als iemand die net een handtekening van Erika Van Tielen had gekregen weer naar mijn mede-festivalgangers. Die vonden dat ik ook nog eens een foto moest gaan laten nemen. Eerst bekomen van de eerste emoties.
Karen, mijn nicht, nam me bij de arm om die dekselse foto te nemen. Daar gingen we, ik voor een tweede keer. Opnieuw stress, maar iets minder. t Leek wel of ik op een gewone vriendin afstapte. Heel even dan, want wanneer ze weer in my atmosphere kwam, kreeg ik het weer warm vanbinnen. Toch vroeg ik het, het was opnieuw geen probleem. Fantastische meid toch. Even bracht ik ze spontaan aan het lachen. Ik zei dat, wanneer ze het echt niet wilde, ze me altijd opzij mocht duwen. Ze lachte. Score. Het klinkt nu misschien stom, maar er op zon moment opkomen, ik vind het geniaal. En ze heeft toch maar mooi gelachen. Alsjeblieft.
Een van de mooiste minuten uit mijn leven moeten dat geweest zijn. Wat ben ik gelukkig. Nog steeds. Een gelukzalige roes.
Vlaanderen Vakantieland
Donderdag verlaat ik het Europese vasteland en ga ik nog een eiland van de Middellandse Zee verkennen. Corsica wordt de bestemming. Zou Erika er al geweest zijn voor Vlaanderen Vakantieland? Wie weet bewandel ik wel paden die zij ook betrad. Dit klinkt obsessief, maar is het niet een beetje normaal voor iemand met een coup de foudre?
Dus, liefste bloggers, niet getreurd: binnenkort ben ik er weer. In augustus ben ik heel de maand thuis, dus heb ik veel tijd om te bloggen. Naast mn werk natuurlijk. Hopelijk droogt de warme maar deugddoende zon mijn inspiratiebron niet uit.
Daar was het dan: Rock Werchter 2010. En nu is het al weer voorbij. Heb ik ervan genoten? Ik dacht het wel. Het was fan-tas-tisch. Iedereen geniet op zijn eigen manier, soms in zijn eigen wereld. Ik begeer altijd op mijn manier, in mijn eigen imperiumpje. Hier volgt een bloemlezing, een ode, een getuigenis. De mijne. Op mijn manier, in mijn stijl.
Woensdag 30 juni en dag 1: donderdag 1 juli
De dag ervoor. La veille, the day before. Inpakken heeft altijd zoiets dubbel: uitgelaten omdat je mag vertrekken, ingetogen omdat je iets achterlaat. En iemand, of iemanden. Maar je gaat dan weer op pad met andere vertrekkers en dat schept een band. Er worden combinaties gevormd die je bij aanvang van het avontuur niet voor mogelijk houdt. Nooit gedacht dat op het plein voor het Leuvense station een stel uitgelaten Ieren aan ons zou vragen mee de vierdaagse in te zetten. To go losh noemen zij dat. Wij vonden dat bangelijk, zij djecent. Het kon echt niet beter beginnen. Het avontuur had een vliegende start genomen. Ruim drie uur zaten we daar allemaal gezellig te keuvelen. Tot we merkten dat het dagelijkse leven op gang kwam. Hoe we dat wisten? De postdienst die zijn eerste ronde doet, de eerste vuilniskar die voorbij snelt, de eerste backpackers die de trein richting Leuven namen om zo naar de wei te pendelen. Dit was ook voor ons het teken om te gaan. Dag 1 was begonnen, zonder 1 minuut van slaap. Ideaal.
De bus op, nadat ons gezelschap met twee eenheden was uitgebreid. Het leek wel of ik ze allemaal al zolang kende. Dat ligt deels aan mezelf, maar vooral aan hen. Hun warme en aangename persoonlijkheden vergemakkelijkten de kennismaking en het vriend-worden. Zo heb ik het graag en ik denk zij ook. Ik moet wel zeggen: zo vroeg nam ik nog nooit de bus. Om 6 uur de diensten van De Lijn aanwenden, het is een apart gevoel. Maar het doel heiligt de middelen. En dat doel was camping B0. Een kleine tien minuten stappen van de wei. Gelegen aan een stroompje, ideaal als verkoeling tijdens dat warme weer dat ons te wachten stond. Nee, niet om in te zwemmen. Dat raad ik ten strengste af. Ik mag dan nog maar één keer in Werchter zijn geweest, dat wist ik meteen. Ik ontpopte me al snel tot 'de man van Werchter' door tenten in elkaar te steken, boterhammen te smeren en vrienden te maken. Onze charmante buren konden niet anders dan appreciëren. En dat deden ze, een Cara Pils was mijn welverdiende beloning. Zo gaat dat daar. Een vreemde ruilhandel op dag 1, volstrekt vanzelfsprekend op dag 4. Daar komen de volgende 'Werchteraars'. Nichtje en kameraad. Opnieuw een eerste kennismaking. Opnieuw een succes. Opnieuw een geslaagde dag tegemoet. Nadien kwam de felbegeerde wagen met alles - maar werkelijk alles: je zou denken dat het gerief voor de hele wei erin vervoerd werd - aangebold. Het opzetten van slaapplaatsen, stoelen en zelfs een zwembad kon verdergezet worden. En dan wachten, uitrusten en jezelf klaarstomen voor het eerste optreden.
Dat misten we dan al. Schitterende binnenkomer. Midlake pikten we wel helemaal mee, en dat was voor mij de eerste verrassing van het festival. De bebaarde beren combineerden sterk gitaarwerk met Iers aandoende gezangen. Ik vond dat mooi. Met de rug in het toen nog overvloedige gras genoot ik van elke noot. En ondertussen een tukkie doen. Ook dat is Werchter. Uiteindelijk besloten we maar eens terug te keren naar onze stek, onze bakermat. Eten klaarmaken: water opwarmen, het doosje openen en de Aiki Noedels voorzien van een flinke scheut kokende vloeistof. En dan weer naar de wei. Het broeide ondertussen nog steeds. En eigenlijk is er geen verschil tussen camping en Werchterwei, misschien in benadering wel. De broeierige hoop tenten tegenover de broeierige wei. Warmte en ambiance. Je vond ze op allebei. Vooral op B0, ergens aan de berm aan het water. 's Avonds was het dan tijd voor de eerste electro beats. The Bloody Beetroots brachten de Pyramid Marquee in een voor mij ongeziene trance. Toch was ik blij met m'n oorstopjes. Ze dienden niet om de muziek die speelde niet meer te horen, maar om de muziek te horen die ik later zou beluisteren. Muse leek van ver een knaller, want we zijn niet dichterbij geraakt. Elke stap is weloverwogen op de wei. En één te veel is een stap minder ergens anders. Wat wil je ook, met zo'n hitte...
Dag 2: vrijdag 2 juli.
De warmste dag uit de Rock Werchter geschiedenis. Ik heb er weer eentje uitgekozen. Wat doe je dan op zo'n dag? Wat zeiden ze op de radio: geen inspanningen tussen 12 en 20 uur. 't Is maar een woord. Een dagje liggen onder het geïmproviseerde zeil dan maar. 1207 heeft het geweten. Vragen stellen over de belachelijkste zaken eerst. Echt goed gelachen. Van Caddy Home tot de Drugspreventie en van de klantendienst van de Nationale Inlichtingen tot het meldpunt voor UFO's. Spacekippen op frisbees en zoveel meer. Zo klein is de wereld van de Werchterse wei. Rond half zeven dan maakten we de uiterst vermoeiende trip naar de openluchtconcertenhal. Thirty Seconds To Mars was veel show, maar weinig noten. Ik maakte me tijdens dat optreden trouwens de bedenking hoe groots die artiesten zichzelf soms voelen of wanen. Alsof heel de wereld aan hun voeten ligt. Gelukkig zijn er nog muzikanten die met beide voeten in het leven staan. Ik denk aan Lively Lucy. Toppers.
Jack Johnson was voor op zijn planning dus ook op de onze. Gelukkig konden we nog enkele van zijn rustgevende tonen meepikken. Op de achtergrond hoorden we The Editors, voor mij hét hoogtepunt van de dag. Wat ben ik fan van die groep. Een puik optreden, om nog eens te doen. De afsluiter was opnieuw een ontdekking. Niet dat Green Day een volslagen onbekende groep voor me was, maar ik heb echt genoten van die act. Sterk werk. En toeval of niet: mijn initialen stonden op de gitaar van zanger Billy Joe. I got the message, Billy. Een subtiele hint, ik apprecieer dat enorm.
Dag 3: zaterdag 3 juli
De dag die in mijn ogen de topdag was. Een dag ook waarin ik meermaals de oversteek wilde wagen. Om twee uur in de namiddag deden we dat ook. The Temper Trap stond dan in de Marquee het beste van zichzelf te geven. En of het het beste was. Voor mij het optreden van het festival. Waarschijnlijk heeft het feit dat ik een fan ben daar iets mee te maken, maar het was écht goed. Meezingers, swingers en luisterdinges; het was allemaal aanwezig. Bovendien was de temperatuur bijzonder aangenaam, omdat het een kwartier daarvoor nog lichtjes had geregend. Een ideale verfrissing en voor sommigen de eerste en enige douche van die dagen. Niet voor mij, ik schraapte drie keer de moed bijeen om mezelf te verfrissen in de barakken. Slechts twee keer betaald. Tja, kan ik niet doen. De douche deed prompt meer deugd dan de dag ervoor. Alles voor de hygiëne moeten ze in Werchter gedacht hebben. Zo bood Randstad de mogelijkheid aan je tanden te poetsen in hun stand. De Randstadstadsrandstand. Wat was het vreemd om jezelf na drie dagen nog eens in de spiegel te zien. En stromend water. Lang niet gezien. Het leek even of we ons weer in de maatschappij bevonden. Stel je voor...
Tegen de avond dan weer naar de Main Stage. Daar stond P!nk op het punt de planken te betreden. Veel had deze Rock Chick niet om het lijf. Maar vinden we dat erg? Antwoord vrijblijvend. Ook de zang zat snor, net als de omkadering. Weer met een tevreden gevoel naar de Marquee waar Empire of the Sun zijn hits en nieuwe beats aan zijn fans voorschotelde. Dus ook aan mij. En wat een kostuums. Ik genoot. Al een heel festival lang. En er moest nog een avond en een volledige dag doorgedraaid worden. Zalig. Booka Shade was ook echt een feestje. Dansbare nummers blijven jong en oud aanspreken. Sommigen beslissen spontaan van zich erbij te leggen. In het midden van het parket. Dronkenmansverhalen. En dan zijn er nog mensen die daar aandacht aan schenken. Bespaar je de moeite, je zou je eigen plezier wel eens in gevaar kunnen brengen. Voor niets. Iets wat ik een keer wilde zien, was het optreden van de Duitse Rammstein. De muziek die hij speelt is niet echt m'n ding, ik vind het gewoon grappig. Zeker toen 'Ich Will' door de boxen knalde, moest ik even terugdenken aan die goede, oude tijd op mijn college. De deur is definitief dichtgetrokken. Ik begin het te voelen. Een hoofdstuk werd afgesloten. Op naar het volgende.
Dag 4: zondag 4 juli
De laatste dag. Dat besef je niet wanneer je 's morgens ontwaakt om half twaalf. De voorbije dagen dreef ik uit mijn voorverwarmde tent, nu dobberde ik rustig tot ik ervan wakker werd. Toch nog snel douchen, want er stond geen ellenlange rij die dag. Gewassen en gestreken at noon. Klaar om te vertrekken, zeg je? Nee hoor, het uitgebreide gezelschap vervoegen op onze berm. Man, wat heb ik daar weer gelachen. Muziek spelen met alles wat er in de buurt lag. Een pot appelmoes, aanstekers als drumstokken, een leeg conservenblik van Zwan, gazettenpapier. Hemelse stemmen. In crescendo, tot de stukken sandwich in het rond vlogen. Strijkgaan. Vampire Weekend kon mij wel bekoren die middag. Luchtige tonen ondersteund met fijn gezang. Tof tof. Wat erop volgde was een totale stijlbreuk van de Main. Them Crooked Vultures, Rock 'n' Roll in de zuiverste zin van het genre. Ik smaakte het best wel. Alweer was ik blij met mijn oordopjes.
Het plan was om Absynthe Minded ook nog live in de Marquee te bekijken na het eten (Aiki Noedels, what else?), maar een optreden vanop de camping is ook eens iets anders. The Black Box Revelation zagen we live aan het werk, vooraleer we ons voor de laatste keer richting Joe Piler Saloon begaven. Nog even de benen los zwieren. Oh ja, een hint voor mensen die zich plots in het midden van een mosh pit bevinden: heb geen drinken vast. Mijn volle pint was in één duw-en trekbeweging drie kwart leeg. 2,5 weggekapt. Ach ja, dat houdt de economie draaiende, zeker? Vitalic tenslotte was een 'muug' bangelijke afsluiter van Rock Werchter in de Marquee. Knap werk van de DJ. Hij heeft me kunnen overtuigen van zijn kunnen. Vooral de opbouw naar die ene climax waarbij iedereen door zijn knieën ging om dan recht te springen maakte indruk. PearlJam pikten we even mee tijdens het voorbij lopen, maar een big fan zal ik ooit worden.
Die avond was onze tent, samen met de door mij in elkaar gestoken partytent van onze buren, het epicentrum van de sfeer en ambiance van camping B0. Een machtige gitarist was in ons midden en schotelde ons verschillende meezingers van formaat voor. Dé absolute cilmax was op het nummer "Don't Worry Be Happy". Tenten rondom de onze klapten hun handpalmen stuk, anderen zongen dan weer uit volle borst mee. Dit was hét hoogtepunt van vier dagen Werchter. Een magische afsluiter van de beste vier opeenvolgende dagen van mijn jaar, misschien wel van mijn leven.
Onze 'fellowship' verdient een waardige vermelding op deze pagina. Ik bedank Jeroen, William, Arthur, Beau, Anouk, Mitia, Mattias en zijn meisjes voor de geweldige tijd die ik beleefde in Leuven, de camping en de wei. Zonder hen had dit nooit zo'n geslaagde editie kunnen worden. Daarnaast is ook een klein bedankje weggelegd voor Mathieu, die op zondag iedereen op een spontane en ludieke manier liet kennismaken met zijn gevoel voor humor, improvisatievermogen en zangtalent. Ook van onuitspreekbaar belang zijn de buren op een festival. Ik zou speciaal Elke en Valerie willen bedanken, want ik kan zeggen dat het bijzonder aangenaam ontwaken is wanneer het eerste wat je ziet als je je tent openritst, twee zulke bevallige meisjes zijn. Volgend jaar zelfde plaats, zelfde uur?
Ik kom aan het einde van dit lange verslag, sfeerverhaal of noem maar op. Waarschijnlijk vergeet ik nog vermeldenswaardige zaken, maar die dragen alleen die aanwezigen van dat moment mee. Dat maakt het allemaal zo uniek en onvergetelijk. Ik dank jullie, allemaal.
Het doek is gevallen, het pleit beslecht. Of 'begoed', in mijn geval en dat van heel mijn klasje. Het A-attest was voor de meesten vanzelfsprekend, voor anderen was het een mirakel. Maar die bestaan, dat is bij deze nog maar eens bewezen. En je weet wel hoe dat gaat, op zo'n officiële ceremonie: felicitaties hier en handjes schudden daar, dankwoorden hier en kusjes daar. Ik heb het daar allemaal niet zo voor. Ik kies liever zelf mijn moment om afscheid te nemen van 'mijn' college. En dat was niet die vrijdag, dat staat vast. En toch, even voelde het alsof ik na twaalf jaar de deur voldaan achter mij mocht dichttrekken. "Ik kreeg dan wel vier prijzen, den Bennie kreeg de mooiste", liet een vriend zich ontvallen. Wel ja, het is een mooie beloning. Bedankt zuster Roes, de naar jou vernoemde titel zal ik lang meedragen. Langer dan een dozijn jaren.
En van de ene feestelijkheid duiken we in de andere. Een inhoudelijk verschil, maar even intens. Nu stond niet ik, maar 'de papa' in de bloemetjes. Hij schonk het bruidsboeket aan zijn aanstaande. Kiekjes waren er te overvloed, net als proficiats en andere gelukswensen. Of zoals het op een kaartje stond: 'Trouwen is zalig, maar het moet geen gewoonte worden.' Het zou weer niet vroeg worden, de klok tikte 3.26u toen ik m'n bedstee opzocht. Ach ja, zo'n dag als die maak je maar één keer mee. Toch?
Wat na? Een vraag die ik al van een antwoord wist te voorzien, één dat ik bijna probeerde te herzien. De schoolstrijd maar op een kleiner slagveld: mijn koppie. Sorry voor al degenen die me op andere gedachten probeerden te brengen, maar ik ben blijven vasthouden aan mijn eigen voorgevoel. En dat van mensen die me al sinds bijna achttien jaar dag in, dag uit opvolgen.
En dan was het zover: ik verbond opnieuw, voor iets korter deze keer. Minstens drie jaar, maximum vijf. Ja, ik ben vol vertrouwen. Ik zal opnieuw een vlekkeloos parcours afleggen. Kies ik de makkelijke weg? Dat zal blijken. Maar geen nood: ik kan het mezelf ook moeilijk maken en daar kan geen enkele universiteit aan tippen.
Bovendien is het zomer en dat betekent dat het tijd is om te dromen. Dromen van A. Ik zal geduld moeten hebben, want een belangrijk deel van al dat moois vertrekt voor bijna 2 maanden. Maar ik heb tijd, veel tijd. Het is vakantie, weet je. En er komen nog maanden, veel maanden. Maar ik ben een romanticus, weet je nog? Ik baad in rusteloos verlangen...
Hier is ie weer: de verloren zoon keert terug! Schrijven werd onmogelijk gemaakt door... Hoe heet dat ook weer? Examens! Het waren de laatsten van 12-jarig huwelijk met het college. De poort naar nieuwe werelden wordt opengebeukt. Vanavond omstreeks 8 uur.
Het waren hectische tijden. Alhoewel, de opbouw van de dagen was vrijwel gelijk. En dat twee weken lang. Structuur is belangrijk, maar ze moeten niet beginnen overdrijven. In ieder geval: mijn openingswedstrijd was tegen gevaarlijke outsider wiskunde. Wist mij dit jaar al een paar keer te verslaan, maar op het einde van het lange seizoen zou hij gecounterd worden. Is dat gebeurd? Mjoah, ik kon afsluiten met een goed gevoel. Een Pyrrusoverwinning?
Maar dé opener was vrijdag. De boeken opzij, de tv aan en genieten van Zuid-Afrika - Mexico. Fan-tas-tisch! De eerste doelpuntenmaker van deze editie: Siphiwe Tshabalala. Een naam als een bel, onuitspreekbaar maar vanaf heden onvergetelijk. Nu al de man van het toernooi, ondanks de vroegtijdige uitschakeling.
Grote landen kenden moeilijke momenten. Ook ik kende een kleine inzinking. Het examen waarmee ik wilde bewijzen dat ik ook kon slagen voor vakken die me minder lagen, ging de mist in. Black Out. Of zoals mijn nichtje het mooi omschreef: je hersenen zijn als de woestijn waar een eenzame hooibal door rolt. Leeg en doelloos. Pijnlijk. De helft haal ik wel, maar of er overschot is...
Hoe dan ook, gisteren zat het erop. De klasbarbecue was ge-wel-dig! De laatste keer met ons klasje. Eigenlijk om even bij stil te staan. Of toch niet, want dan verlies je jezelf in melancholie. Melancholy van Lively Lucy: de single ligt binnenkort in de rekken. En dan uit-'blazen'. Nu weet ik weer hoe het voelt om écht weg te gaan, ervan te genieten. Ben ik blij, zeg! Amusementswaarde: 100. Het sms'je 's morgens bevestigde alleen maar mijn gevoel.
Vandaag is het zover. A, uitstel of C? We gaan voor de A uiteraard, maar soms weet je het niet. Je weet het nooit zeker. Do or die. It ain't over till the fat lady sings.
De eindproeven zijn in zicht, het Beloofde Land dient zich aan. Nog even "klepperen", "knallen" en andere werkwoorden die het proces van studeren zo aantrekkelijk mogelijk maken.
Naast school hebben we nog maar eens een dag in Duitsland vertoefd. Om het af te leren? Keulen en zijn Dom ontvingen de immer voorbeeldige studenten van ons college. Museum Ludwig was boeiend, maar door de voor 95% afwezige Pop Art was de dag van de vakleerkracht al om 5 na 10 om zeep. Even een lesje improviseren over Kandinsky. Waarom ook niet. Klasse, dat vind ik ervan. Ook m'n collega's toonden hun kunnen door enkele werken zelf voor te stellen. Van Duchamp tot Dali, van Pollock - een van de duurste schilderijen ter wereld zagen we daar - tot Magritte: allemaal present. Maar niet de 'tegenwoordige' Pop Art. Contradictio in terminis.
De middag was echt fantastisch. Nadat we de rest hadden afgeschud, trokken we naar de boorden van de Rijn. Zalig in de zon, genieten op het gras. Nadien een bezoekje aan de 3 Koningen. Althans hun beenderen die volgens de legende daar geborgen zijn. Bij dit bezoek werd nog maar eens bewezen hoe belangrijk een goede gids is. Mopje hier, anekdote daar. Magnifiek. Wat ook indruk maakte op mij was het Museum Kolumba. Echt een meesterlijke architectuur. Spelen met de ruimte, bepaald door de ligging. Van kille kamers naar bruinwarme bureau's. Ik verloor er mezelf in en vond me er dan weer in terug. Zo heb ik het graag.
"Feunen op het dakterras elke show gaat het dak eraf". Hef heeft me kunnen bekoren. Ik ben 'into Nederhop', van de ene dag op de andere. Mijn begeleiding kan niet beter: twee toppers leren me de flows, de beats, de tracks. Zoals mijn eigen Hef en Önder. "Ik dank God dat ik kan praten met Hef ik hoop alleen dat Hij dat beseft". Lees deze lijn nog even na en bedenk wie 'Hij' is. Of is het eigenlijk 'hij'?
Politiek debat op maandag. Het nieuws wordt niet enkel gemaakt op zondag, Indra en Ivan. Ik was Groen! en heb laten zien wat ik kan doen. Aan de toekomst, aan de energie, wat is de kern? Ik scoorde, hoog. Als ik me inzet, kom ik er. Beter dan gedacht. Heb dus geen angst, zij die aan me twijfelen. Want dat gebeurt meer tegenwoordig. Niet doen. We worden er allemaal beter van.
De komende 3 weken wordt bloggen eindelijk blokken. Nog even puffen, nog even zweten en dan van het leven geneten. Genieten natuurlijk, maar dichterlijke vrijheid kent geen grenzen noch regels. Al een geluk dat het verkeer wel een reglement heeft, zodat ik het kon kennen. 45 op 50 maar liefst. "Feunen in me huurbak".
Zo, tot over drie weken! Dan is het Sint-Lievenstijdperk definitief voorbij. Dan begint... de vakantie.
Fijn pinksteren gewenst. Weten we eigenlijk wel wat dat betekent? Na een kijkje op Wikipdedia leerde ik dat het 'de uitstorting van de Heilige Geest' betekent en dat het 'het begin van de christelijke Kerk inhuldigde'. Zo, dat weten we dan ook weer. Want hoe kan je iets vieren dat je niet eens kent?
Donderdagavond. Zaal D maakt zich op voor de prijs van de Raad van Bestuur. Iedereen propertjes uitgedost, klaar om de zes laureaten te aanhoren. De mens - een gesofisticeerd wezen, Dromen, Siamese Tweelingen, Waterstof, Sissi en Malaparte: ze waren er allemaal. De laatsten zullen de eersten zijn. Mijn Maat kwam als laatste op, had tijdens dat opkomen het publiek al op zijn hand (met de Publieksprijs tot gevolg) en demonstreerde. Als een vis in het water. Als een fascist in de oorlog, als een communist in de gemeenschap, als een leerling in de school. Die avond was het even zijn school. Een staande ovatie tot gevolg. En trots dat we zijn: familie, vrienden en ik.
Wat een middagje aan het Museum voor Schone Kunsten al niet teweeg brengt. Rustig hadden we onze boterhammetjes verorberd, en daar kwam een heus camerateam van twee personen op ons afgestormd. 't Was complimentendag, moet u weten. Voor die gelegenheid mochten enkelen iets inspreken. Recht in de camera. "Ja, dat is iets voor den Bennie", werd geappelleerd. En de gebeden werden aanhoord. Ik zei iets. En ik kwam op antenne. Om twintig voor zes op VTM en om half acht op Jim TV. Kijk zeker eens op www.zoomtube.be; Recente afleveringen; 21/05/2010. Het eerste shot zowaar. Ze kennen hun vak, die journalisten van Zoom TV. Dag collega's in spe, hopelijk tot binnenkort.
De apotheose van het voetbalseizoen voor clubs, op zaterdag. "The Special One vs. Das Phantom". De Argentijnse speerpunt besliste de wedstrijd met twee doelpunten op psychologisch belangrijke momenten. Al had het Duitse veulen Müller de kans het spannend te maken gekregen. Eén tegen één na 46 minuten had iets meer tot de verbeelding gesproken. Maar als je Italianen hun favoriete spelletje laat spelen - speculeren - , dan mag je je aan een nederlaag verwachten. Zo ook Louis van Gaal. Verloren van zijn leerjongen. De omwenteling. De jeugd van 47 jaar neemt het commando over. En binnenkort schittert hij in Madrid, waar hij gisteren als een veldheer de tribunes aanschouwde. Prospectie heet zo iets.
Vandaag staat er in Zwijndrecht nog een klepper op het programma. Verandert de Kerkenkouter in moeras voor onze Zwanen of voor de Oost-Mallenaars? Antwoord omstreeks vijf uur post meridiem. Op naar tweede provenciale.
Wir sind nach Berlin gegangen. Echt een puike stad: veel groen en rust, de voordelen van een grootstad zonder de nadelen van een grootstad. Echt de moeite waard. En dan dat stadion. Jongens toch, zo'n kanjer. Hopelijk staat dat er binnenkort ook in Antwerpen, Petrolium-Zuid. Twee ploegen zullen er elkaar vinden, twee supporterclans zullen er elkaar liever niet vinden. Wordt vervolgd.
Verlengd weekend. Ideaal om even te bekomen van de Duitse impressies. Maar we staan niet stil. Want stilstaan is achteruit gaan. En dan wil ik niet. De weg is vooruit. Aan het einde van deze weg ligt een beloning. Een diploma. Studeren heeft mijn weekend beheerst. En ik ben er trots op. Ik ga mij niet laten vangen aan de stapels leerstof die nu al onoverwinnelijk lijken. Maar hoe meer er op voorhand wordt gedaan, hoe sneller die hoop krimpt. En klein zal ik hem krijgen. Mijn toekomst hangt er van af.
Over dat deel van het leven gesproken. Waar zal ik binnenkort mijn favoriete sport beoefenen? Ik ben opgenomen in de kern van mijn huidig team, net als mijn kameraad en collega. Hopelijk gebeurt er met hem niet hetzelfde als bij mij. Blessures, weinig spelen, beenharde concurrentie terwijl er ergens elders een vacature vrij is. Maar ik zal hem steunen, zoals vrienden dat doen.
Er is maar één nummer 1. En als jij dat ruim 12 jaar bent geweest, doet het vreemd om van die plaats te worden gestoten. Ach, ik zal me wel schikken. De wereld draait tenslotte niet rond mij. En toch is het vreemd. Een stap opzij zetten, geen fijne beweging. Verbitterd schrijf ik het einde van mijn blog. Zo zuur als een pruim.
Nog een nieuwtje van vorige week. Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Zijn tasjes van Vuitton en Delvaux ook bij deze bondscoach verboden? Als de resultaten maar dezelfde blijven, de manier waarop mag verwaarloosd worden. Vrijheid en dartelheid gaan hand in hand, al is discipline onontbeerlijk. Dat zal Georges "de puinruimer" onze jonge Bengels bijbrengen. Het gareel om de halzen van de veulens, die tegeljkertijd goudhaantjes zijn.
Dat het maar snel woensdag is, dacht ik maandag. Nog veel te doen die middag, maar dat woog niet op tegen wat er die avond nog op het programma stond. Met 16 000 waren we, en toch was het nog gezellig. Onder ons twee. Gewoon een "chille avond". Zoals het zou moeten zijn. Net als het optreden. As it should be, Comme il faut, Zoals het hoort. Springen en zingen, dansen en zwanzen: het hoort er allemaal bij. Je dois dire: ça était vraiment "malade".
Antwerpen verenigd. Antwerp United. Germinal Antwerp United. Stel je voor. Nu de twee al in hetzelfde stadion willen en dus zullen spelen, is alles mogelijk. Zo ook een ouderwetse derby. Op zondag 18 juli is 't Stad met zijn volle gedachten bij één gebeurtenis. de Derby der Derby's. Paars en rood treffen elkaar op de Bosuil. Het zal zonder mij zijn. Wie weet speelt Ajaccio ook een leuke wedstrijd...
Weer vrijdag. Dat hebben we weer goed voor elkaar gespeeld. Het einde werd nog maar eens bereikt. Van de week, maar ook van de uitstapjes. Berchem zou de plek worden waar ik de laatste keer het glas hief. Een glas cola. Er werd geen alcohol gedronken. Althans niet door mij, ik had nog een verantwoordelijkheid. Goed dat ik dat gevoel op tijd heb terugggevonden. Ik voelde me meteen op mijn gemak daar. Bleek dat er mensen aanwezig waren, die ik van haar noch pluim ken, die mijn verhaaltjes op www.bloggen.be volgen. Dat doet zeker goed. Mijn netwerk reikt verder dan vrienden, kennissen en familie. Degenen waarvan ik gisteren ontdekte dat ze deze blog ook lezen, noem ik 'fans'. Liefhebbers kan ook een term zijn. Nee, mensen zijn geen termen, maar producten van het leven. Individuen.
Berlijn wenkt. Zondag op tijd op om monter de bus te betreden. Een lange trip staat ons allen te wachten, maar we hebben het er voor over. Ik kijk uit naar het Olympisch Stadion, waar volgend seizoen een tweedeklasser huist. Hertha, eens groot(s), nu ganz klein. Een beetje het verhaal van de stad zelf.
Een nieuwe week. Nog even en de weken op het college zijn geteld. Al lang niet meer op één hand te tellen. We zitten in de laatste rechte lijn. Het einde komt in zicht. Zonder te vallen de finish bereiken. En dan als winnaar erover gaan. Wat een gevoel moet dat niet geven...
Vorige week bevonden we ons op dezelfde lijn. Ik dacht dat onze frequenties anders georiënteerd waren. Kijk, zelfs ik kan me vergissen. Verschil: hij doet alsof, ik ben mezelf. Gewoon beleefd gedag zeggen, niet pretenderen dat het je beste vriend is. "Het blijft grappig".
Ik heb het al meermaals gezegd, maar de voorspelling blijft kloppen: op het eind winnen de Duitsers. Ook nu in Frankrijk. Een bedrijvige Kroaat ontnam Lyon de hoop op de finale van het meest prestigieuze toernooi voor clubteams. De liga van de kampioenen wordt dit jaar gewonnen door 'Italianen' of een Beierse ploeg. Indertijd bondgenoten, nu lijnrecht tegenover elkaar. Met maar één doel: hetzelfde.
Vrijdag. De verdediging moest staan als een huis. En dat deed ze. Met vuur en passie weerlegde ik de correcte vragen van de assessor. Ik heb ervan genoten. Veel plezier en succes. Ik hoopte op een vervolg die avond. Dat kwam er, in Hoboken. Een amusementswaarde van 100 op 100. De sfeer zat goed, net als de das. Alles ging goed, en dan: licht uit.
Hij is terug! Na een afwezigheid van drie weken keert de blogger in Ben weer. Vakantie, school en studeren dwongen me tot deze lange schrijfstilte. Er is veel gebeurd, en er staat nog wat op de agenda en nu, nu schrijf ik. Hetgeen ik graag doe. En wat je graag doet, doe je goed.
Pasen. Omstreeks die tijd laste ik een pauze in. Tijd om te bezinnen, om tot mezelf te komen. Het was nodig. Want bloggen wordt blokken. Reken dus niet elke avond op een stukje tekst, maar kijk vooral op zondagavond eens op dit URL-adres. U zal meer genieten van dat ene tekstje dan van die dagelijkse berichten. "Want het nieuws wordt gemaakt op zondag".
Ook ik herrees. Niet alleen de Messias stond op uit het graf. De moed is hernieuwd, de ambitie bijgescherpt. Zo hoort het ook. Nu leef ik in een fantastische tijd. Dus moet ik ervan genieten. Met volle teugen. Dat zouden we allemaal wat meer moeten doen.
Die eerste week van de vakantie trok ik naar Vielsalm. Richting Ardennen, en dat betekent wandelschoenen aan! Het weer was prachtig, net als het gezelschap. Lachen, lachen en nog eens lachen. Tot ik er buikpijn van kreeg. Soms moet je de gevolgen van iets leuks achteraf er maar bijnemen. Ik deed het met graagte. Tweede week, de bergen in. Op een bord de helling afkomen. Zalig. Geen hindernis was te groot, geen ijsplek te glad. Vol overgave stortte ik me keer op keer het dal in. Achtervolgd of voorgegaan door m'n beste maat. Wat hebben we daar een zalige tijd beleefd! Wij met z'n twee. Alhoewel...
Dan naar school. Hoe ging dat nu weer? Ik stond meteen op scherp. Opletten zoals nooit tevoren. Op het storende af, zelfs. Maar zo moet het, nog even op de tanden bijten en dan de deur na twaalf jaar dichttrekken. Het zal emotioneel zijn. Want ik weet wat het is, om na een dozijn jaar uit elkaar te gaan. Niet persoonlijk, maar ik was erbij. Op de eerste rij.
Week één met glans overleefd. Op naar dat weekend. Werken. Oké, ik heb er zelf voor gekozen. En ik ben blij dat ik er aan de slag ben. Ik ben er bijzonder geliefd. Ijver en enthousiasme helpen me daarbij. Het beste moest nog komen. De bloesemfeesten. Maar zelfs daarvoor stond er nog iets gepland. De pintjes stonden koud. De vaten konden worden aangeslagen. En dat werden ze ook. Het gouden water bleef maar binnenglippen. Water vindt zijn weg altijd. Op naar Verbrandendijk. Daar stond het tentje. Gevuld met uitgelaten jongelingen en anderen eiste hij ons op voor de nacht. We betraden de parketten vloer, al dan niet rechtdoor lopend. Amuseren met iedereen die er was. Plezant hoor. Dan vertrekken, want de volgende dag zou het werk weer wenken. En plichtsbewust als ik ben... En de macadam van Zwijndrecht van dichtbij eens zien, het blijft een aparte gebeurtenis.
Met de 'k' van koppijn en houten kop. Dat was een harde ochtend. Net als mijn koppie. Tegen de middag ging het beter. Wat een geluk. De opruim was het zwaarst. Cleaning up the mess. Om tien uur thuis en het bedje in. Want om twintig voor zeven gaat de wekker af. Voor opnieuw een weekje Sint-Lievens.
En op het eind winnen de Duitsers. Ook gisteren. Het is eens anders geweest. 1999. Toen trokken de Mancunians aan het langste eind. Nu besliste Olic het plijt. Met dank aan Gomez, die zich krachtig doorzette, en Evra, die zich makkelijk liet aftroeven door de aanstormende Kroaat. En dat in de extra tijd. De openingstreffer van Rooney in minuut 1 werd volledig ongedaan gemaakt. Zit zijn seizoen er trouwens op? Weer aan die voet. Veel sterkte, Wayne. Ik weet wat het is om lang geblesseerd te zijn. De grootten der aarde begrijpen elkaar.
Wedstrijd twee die wordt uitgezonden. Mijn vooropgestelde finale. Misschien maar goed dat het dit niet werd. De wedstrijd had al na 6 minuten gespeeld kunnen zijn. Het belang van een goede keeper werd door mijn Spaanse collega nog maar eens onderstreept. The Gunners probeerden het evenwicht te herstellen, maar hadden het moeilijk tegen - wie twijfelt er nog aan? - het beste voetbalteam van de wereld. Al na één minuut in de tweede helft nette de Zweedse Zlatan zijn eerste tegen een Engelse tegenstander. Er zou er nog één volgen. Een weergaloze Walcott vuurde opnieuw zijn troepen aan. En dan het moment voor de Catalaanse kapitien van de Londenaars. Strafschop. Feilloos omgezet. Dan even naar de kant. Last aan de knie. Maar daar staat hij weer. Kop omhoog, borst vooruit. Wat een spanning. Maar hier blijft het bij. Camp Nou wordt het strijdtoneel voor een plaats in de halve finale. Dat wordt genieten.
Een middagje rustig thuis. Wat kan dat deugd doen. Zo alles op het eigen tempo. Op de eigen manier. De eigen bezigheden. Zalig.
Geen eerste uur als een ander. We beginnen met de Romantiek. 6.1.10. De vakleerkracht slaat de nagel op de kop. Beschrijft hij één van zijn leerlingen, namelijk mij? De romantische kunstenaar streeft naar, is uit op het bezitten van het opperste geluk. Voordat hij dit bereikt heeft, leeft de romanticus in een staat van rusteloos verlangen. Dit gevoel wordt in de hand gewerkt door eenzaamheid (waardoor hij zich eventueel gaat afzetten van de wereld) en geluksverlangen.
Wat opvalt is de heersende dualiteit, de combinatie van 2 tegenpolen: hier en daar, stad en natuur, licht en donker (clair-obscur). Nog zo'n tegenstelling is die tussen realiteit en ideaal. Die gapende kloof lijkt onoverbrugbaar. Weemoed en zwaarmoedigheid dringen zich op. Spleen und Weltschmerz. De romanticus wil die onmacht uiten door bijvoorbeeld een brief aan zichzelf te schrijven, of een dagboek bij te houden. Komt het u bekend voor?
In de kunst. De romantische kunstenaar Caspar David Friedrich wordt gebruikt als voorbeeld. In zijn werken beeldt hij de figuren vaak af met de rug naar het publiek. Op die manier vervullen de personages een intermediaire functie: zij vormen de verbinding tussen de toeschouwer en wat er te zien is. Daardoor lijkt het alsof de waarnemer mee in het schilderij stapt. Omdat de gezichten niet getoond worden, kan het publiek vrij interpreteren.
De kunstenaar (en dit kan algemeen genomen worden) ontwikkelt zijn persoonlijke stijl. Hierdoor wordt het moeilijker voor ons om de beeldtaal te begrijpen en moeten we ons engageren om het kunstwerk te vatten. Rinkelt er geen belletje? Opnieuw die dualiteit. Het lichtspel op de voor- en achtegrond tussen aarde en hemel valt op. In die kosmos staan wij, nietige mensjes. Ook dat wordt geaccentueerd door Friedrich. Een verschijnsel dat regelmatig optreedt. Dan nog enkele werken van de man die het voorgaande illustreren. Zeker eens het bekijken waard.
Het vervolg van de dag beloofde moeilijk te worden. De 'm' een zwarte klank? Tja, niet echt. Ik ben een romanticus. Ik baad in rusteloos verlangen. De rest van de wereld begrijpt dat niet. Nog zo'n kenmerk. Ik heb mijn stijl gevonden, denk ik. En dan klaart de hemel weer op. Ik ontstijg de aardse duisternis bij het onverwachte nieuws. Ik laat het niet merken. Ik ben even in mezelf gekeerd. Mijn hart bonkt hijgend hard. Romantiek is passie.
2 vrienden. 2 verhalen. Verschillend en toch ineenlopend. We helpen elkaar aan antwoorden op onze vragen. Maar er zijn nog veel mysteries. Mysteries die nooit voor een man te vatten zullen zijn. De beeldtaal van het sterke geslacht zullen wij nooit volledig begrijpen. We doen onze best. Meer kunnen we echt niet doen. Hopelijk is dat genoeg. Het zou de kroon op ons werk zijn.
"What we talk, when we talk about love? Well, we talk about you"
Wakker worden en denken wat er vandaag te doen viel. Oh ja, toen wist ik het weer. School. Ik dacht dat het nog weekend was. Geestig begin van de week. Wat was ik onder de indruk. En dat al na één lesuur. Hij nam de les zo in handen dat hij de ondervraging omvormde tot een betoog. Heerlijk. Ik genoot werkelijk. Het staat hem op het lijf geschreven. Spreken en blijven spreken. Om dan de woorden te laten bezinken in het hersenvocht van het publiek. Sterk.
Alles went, behalve een compliment. Echt leuk, zo'n hart onder de riem. Op zo'n momenten besef je waarvoor je het doet. Ik schrijf dan toch niet alleen voor mezelf. Mijn verhaal wordt gelezen. Dat voelt pas goed aan. Door velen. Hopelijk genieten ze allen even veel als ik dat doe van het schrijven.
Vandaag veel naar muziek geluisterd. Lyrics die blijven hangen. Die iets willen zeggen. Die me dompelen in de realiteit. Wat een te ontwarren knoop. Way to go. De weg is nog lang.
