Veel stof om over te schrijven. Soms werkt zo'n dagje blog-afwezigheid inspirerend, motiverend, verademend. Drukte noopte me tot het overslaan van mijn dagelijkse portie internetdagboek. Sorry, trouwe lezers. Ik zal het ruimschoots goedmaken.
Donderdagavond. Europa maakt zich op voor de optredens van de Belgische vertegenwoordigers. Ik had gelijk. De Hamburger Sport Verein trok aan het langste eind. Ondanks een parel van mister Europe. En Ruud, hij scoort altijd. En zeker tegen ons. Reken er maar op. De Grieken kennen niet enkel een financiële crisis. Ook het bezoek van de Luikenaars zal een kater hebben nagelaten. Lane was in goede doen. Stuur hem voor mijn part maar elke woensdag, met of zonder de nationale selectie, naar Algerije. Het werkt inspirerend, motiverend, verademend. Opnieuw verliet de kapitein het dobberende vaartuig. Hopelijk heeft hij volgend seizoen de wind volop in de zeilen. Zeilen van het schip dat België naar Oekraïne en Polen moet leiden. Laat ons niet lijden.
Oef. Weer de laatste van de vijfdaagse. Maar wel een belangrijke. SID-in beurs in de stomende Expo. Bereidt deze warme zaal ons voor op de vuurdoop van het leven? Veel uitleg, en veel nieuwe vragen. De nabije toekomst lag al vast, maar wat erna? Nog even inspannen of meteen die job beethebben? Is er een toekomst voor mij bij Defensie? De toekomst. Waarom zijn belangrijke keuzes meestal de moeilijkste?
Franse Olympiade. Even tonen wat je in je Sarkoziaanse mars hebt. Kijk eens wie we daar hebben. Een oude bekende. Ze wordt rood. De Italiaanse zonnevloed keert even terug. Niet genoeg ingesmeerd? Ze had de zon niet verwacht. Gisteren was ik de zon. Even iets drinken. Heel even maar. De vorm ontbrak me. Je hebt zo van die avonden waarop je voelt dat je niet hetgeen kan brengen wat je zelf wil brengen. Zo een kende ik gisteren. Op tijd het bedje in, om tien voor zes loopt het wekkertje af. Blijkbaar was het nadien nog plezant. Blij dat ik heb plaatsgemaakt voor mensen die wel het nodige wisten te vertellen. Oh ja, het waren vrouwen. Ja, goede beslissing, Ben. Daar hebben de boys wat aan.
Trabajar. Met 'de vroege'. En dat het vroeg was, mag je aannemen. Maar toch weer o zo tof. Ik heb een geweldige compagnon. En hij mag me ook. Dat werkt aanstekelijk. Een tandem berijd je ook met twee. Als de ene remt, geraak je geen meter vooruit. Die wisselwerking is er. Zo heb ik het graag.
Het Bal van Sint-Lievens. 30 april 2010. Red & Blue. Ik ben er al klaar voor. Enfin, wat kleding betreft, want zonder ticket geraak je niet binnen. Die zijn morgen allemaal gedrukt. Ontwerp: mijn maten. De drie musketiers. Wat ben ik trots op zulke vrienden. Het zijn echte. Even deelde ik mee in de glorie. Ere wie ere toekomt. Ik heb er niets mee te maken. Gewoon de juiste man op de juiste plaats. De outfit is er dus. Zien en gezien worden. Salle des pas perdus. De zaal zal gevuld zijn met pasjes. Danspasjes. Een hele avond lang. Maar alles kan beter. Nescit quid vesper vehat.
Einde van deze blog. Of dit blog. Ik zou het moeten nakijken. Vergeef me, want ik ben moe. Morgen moet ik er weer staan. Broodjes smeren, bordjes keren en naar huis terugkeren. Om me op het volgende werk te storten. School. Weer een gevuld weekend. Rusten is er niet bij. Laat het snel vakantie zijn. Zomer. Met een dikverdiende A. Zot van -A-.
Van de hemel naar de hel en terug. Ik bleef steken op het aardse. Met de voeten op de grond. Hels. Dat was de morgen. Om van een zwaar gemoed te spreken. Naargelang de dag vorderde, klaarde de lucht steeds meer op. Met dé opklaring tijdens de middag. Bedankt. De reddende engel. Mijn engelbewaarder. Plots een onverwachte ontmoeting. Aangenaam. Het werd de start van een verlichte namiddag. Zo zou het moeten zijn. Geen pessimisme. Geen zelfmedelijden. Er zijn er altijd anderen die het erger hebben. Maar op het eind van de donkere tunnel is er licht. Voor iedereen.
In orde. Boeiend. Meer moet dat niet zijn. Geen reden tot paniek. Een beetje vertrouwen kan wonderen doen. Eindwerk. Werk op het einde. Wat men op het einde van je heeft, daarmee word je herinnerd. Laat ik er een mooi stuk van maken. Ik wil het. Zo graag.
De maagdelijk witte, Madrileense miljoenen geklopt door het lepe Lyon. Na 45 minuten had het al afgelopen kunnen zijn. Nu duurde het tot de 70ste. 6 jaar op rij eruit in de 8ste finale. In de Spaanse hoofdstad hebben ze spiegels nodig. Meer dan er spelers in de kern zitten. Sommige ego's zijn te groot voor één. Buenas noches, Manuel Pelligrini.
Op het eind winnen de Duitsers. Liefst niet vandaag. De intredende landskampioen geeft er 11 partij. Het fenomeen speelt. Onbevangen en frivool, als een veulen in de Hamburgse wei. Griekenland ontvangt de Rouches. Gebrand op een goed resultaat. Wat in België niet lukt, moet maar in Europa. Winnen. Ons landje werd te klein voor de uittredende eindwinnaar. Europa was te groot. Daarom verloren ze zichzelf in de vaderlandse competitie. Hervind jezelf, Standard. De kapitein wijst de weg.
Loslaten. Wat niet kan, moet je aanvaarden. Laat het geluk zelf kiezen. Ook voor mij zal de keuze gemaakt worden. Leren relativeren. Moeilijk gaat ook.
Een genot om te lezen. Lang leve Sport/Voetbalmagazine. Jacques Sys spreekt harde taal. Maar duidelijk. Eerlijk. Zo heb ik het graag. Eerste interview met Stijnen. Het zet de toon die de hoofdredacteur zette, verder. Die eerlijkheid. Ik hou ervan. Wie weet ben ik ook zo wel. Het is wat je zelf gelooft. Maar vergeet niet naar je naasten te luisteren. Zij zien het soms beter. Meestal. Juister.
Sporten blijft de beste uitlaatklep. Alles uit het lijf transpireren. En laat ook de voeten maar spreken. Scoren en laten scoren. Ontelbare dribbels, al dan niet geslaagd. Tot ergernis van vriend en vijand. Geen jaloezie. Gewoon vrienden onder elkaar. Plagerijen. Je kent dat wel. Concentratie is een noodzakelijk goed op school. Het ontbreekt me er even aan. Ergens anders met de gedachten. Maar niet al te ver weg. Het werkt verslavend. Ik wil het steeds opnieuw. Ook al ken ik de gevolgen. Ze zijn telkenmaal dezelfde. Keer op keer. Ooit keert het tij. Hopelijk smacht ik dan niet meer naar dat gevoel. Maakt het plaats voor iets anders. Maar ooh, wanneer blijf je?
Blijft de nummer 1 bestaan? De vrees neemt toe. Communicatie is weer niets. Hoe is het met onze geliefde club? Waar hebben we, supporters, dit aan verdiend? Dompel niet in zelfmedelij. It ain't over till it's over. I know it and I'm sure of it: I am Antwerp till I die.
Indrukwekkend. Het wekt indruk. Dat zeker. Arshavin toverde, Bendtner was opportunist. Nasri ging op wandel, Vermaelen was onverzettelijk. Onder het leidende oog van een Belg. De Engelsen stoten door. Drie van de twee protagonisten zien we nog terug. Bye bye Porto. Op het eind winnen de Duitsers. Zo ook gisteren. Gedragen door Nederlandse doeltreffendheid en de Italiaanse wind. Fiorentiona ten spijt. Arrivederci. Auf Wiedersehen.
Was het allemaal maar simpel. Het zou er zo veel beter kunnen uitzien. Nee. Dat is het niet. Wat zou kunnen, is niet. Realisme is handig, maar werkt niet zo verslavend. Dromen mag, moet. Hoe meer, hoe beter.
Iets minder gedreven. Veel vragen. Nee. Gewoon ergernis. Het moet stoppen. 't Is 'of of ', niet 'en en'. En het zijn uiteindelijk altijd dezelfden die moeten plooien. Ik bereid me er al op voor. En het zal pijn doen, veel pijn.
Middag. Museum. Met een maat. Gewoon eens babbelen, het hart uitstorten. En hij luistert. Deugd doet dat. Verdomme, het lucht op. Bedankt. Dan even geprikkeld reageren. "We gaan zitten waar er plaats is". Wees nu toch eens rustig, Ben. Jongen, zij kunnen er niets aan doen dat jij overhoop ligt met jezelf. Sorry mannen, ik zal veranderen.
Thuis. De dag heeft lang genoeg geduurd. En hij is nog niet gedaan. Even joggen, al dat gezever en al die sleur van me aflopen. Terug thuis. Nee, daar is ie weer. Opnieuw die ergernis die me al heel de dag kwelde. Tot zeven maal zeventig maal vergeef ik een ander zijn schuld. De Heer heeft met mij ook geduld. Sorry Heer, het mijne is op. Nadat mensen die mij nauw aan het hart liggen werden belachelijk gemaakt, werden geprovoceerd, werden behandeld als humus: is vergiffenis dan nog wel mogelijk? Nadat ikzelf werd 'bedreigd' (tussen aanhalingstekens, want veel stelde het echt niet voor), nadat er ook tegen mij schijnheilig en achterbaks werd gedaan: moet ik nog een kans geven? Vergeef me Vader, want ik zal zondigen. Ik doe het niet. Laat me dan maar een slechte belijder van het geloof zijn, op andere vlakken zal ik er met kop en schouders bovenuit steken. Verdrijf het Kwade uit het leven van zij die het niet ziet. En doen zal ik het, mijn eerste duivelsuitdrijving. De exorcist.
Zwijgen als het graf. Dat zal ik doen. Op mij kan gerekend worden. Op mij kan gebouwd worden. Vertrouwen is een basis. De basis.
Overactief. Het valt niet anders te betitelen. Maar gelukkig. En het viel op. Ben ik anders zo'n depressieve sukkel? Ik moet duidelijk aan m'n imago werken. Arrogantie viel ook te noteren. Omdat je het opneemt voor anderen? Deze wereld is niets meer gewoon. Al wat goed is, wordt als slecht gezien. Of ben ik degene die het zo somber voorstelt? Beslist niet. Want ik ben gelukkig. Het leven door een roze bril.
Durven of niet. Het maakt een wereld van verschil. Soms moet je al eens iets doen waar je zelf niet helemaal achter staat. Het een kans geven. Het komt onze (ver)ziek(t)e wereld zeker ten goede. Gewoon doen man, niets aantrekken van wat anderen zeggen. En weet steeds: je weet het uiteindelijk altijd zelf het beste. Wat er ook op je af komt.
Reden van een twist. Tja, het komt al eens voor. Waarom? Ik deed niets. Denk maar niet dat ik ophoud. Ik ben het niet die waanbeelden ziet. Ianus heeft zijn gezichten getoond. Alletwee. Alleen waren het niet de goddelijke, want die zijn zoek. Ver zoek. En die worden nooit meer teruggevonden. Zeker weten.
Beethoven, Bach, Pachelbel en Wim Mertens. Ze brengen me allemaal tot rust als het stormt in mijn hoofd. Die klassieke klanken kletteren dan door de kamer. Of dwarrelen dartel neer op mijn donzen deken. Soms dreiging, soms melancholie. Rust. Innerlijk. Uiterlijk enthousiasme. Het houdt geen steek.
We redden het niet. De ratten dansen op ons graf. Zoals 'wij' indertijd bij hen. Ben ik dan 'wij'? Is papa 'wij'? Wij zijn voor Antwerp, niet tegen Beerschot. Trouwens, dat bestaat niet meer. Wij nog wel. Nu nog. Ik hoop op een vervolg, al is het in vierde. Want trouw is een deugd. Doet deugd.
