Zo, die centjes zijn weer verdiend. Dat gaat lekker. Het voelt wel prettig aan, zo wetende dat je wat kapitaal achterhoudt. Bovendien kreeg ik een fooi, de volle 2.30, van een ex-speler van Club Brugge en Tubeke. Wat je allemaal niet meemaakt op een zondagmorgen. Of nacht. Opeens stond het huishouden op z'n kop. Ik wist nergens van. Ik dacht nochtans dat ik de eerste storm eigenhandig had bedaard. Het bleek de storm voor de stilte. En dan een nieuwe. Maar heftiger. Veel.
Waar je tijdens het smeren van een Martino al niet aan denkt. Ik denk aan mijn knuffeltje. Inkie en ik. Al 17 jaar onafscheidelijk. Al 17 jaar het bed delend. Lief en leed. Broederlijk naast elkaar. Ik zou hem niet meer kunnen missen. Ook gisterennacht niet. Ik liet hem niet los. Hij wist er evenveel van als ik. Broederlijke onwetendheid.
Excrucior. Met dank aan Catullus die me aan deze werkwoordsvorm hielp. Het klopt als een bus. Heel het gedicht. Liefde en haat kunnen zo dicht bij elkaar liggen. Soms leven ze zelfs samen. Een ode aan de Latijnse dichter. Twee lijnen die barsten van de stijlfiguren. Veel plezier ermee.
"Odi et amo. quare id faciam, fortasse requiris? nescio, sed fieri sentio et excrucior."
Wat een avondje. Jinbar, Vibes, Pure, bed. Het leven kost geld. Maar ja, 't is het waard gebleken. Ik heb een mooie afsluiter van de week gekend. Hopelijk was ik niet de enige. Ik denk van niet. Eerst even een babbeltje en op een spijker slaan. Niet verloren. Valt dat even mee. Dan naar een... etablissement waar ik nooit was geweest. Wel oké. Vastgesteld, en goedgekeurd.
Dan naar de Indiëstraat. Stempeltje op de hand en hopsakee. De vestiaire. Ditmaal zonder uren aanschuiven. Het is eens anders geweest. Dan een feestje bouwen. Of er iets gebeurd is? Nee, eigenlijk niet. Al was het wel... intens. Het vlees is zwak. Mijn vlees. En dat van de medespeler. Het was een langere weg naar huis. Zoals het een echte gentleman betaamt. Tot aan de voordeur. Stijl. Avec panache.
Een Daknam-gevoel. Een degradatietopper verliezen. Het heeft erin gezeten, maar we kwamen tekort. Gepakt op onze waarde. Ik speelde niet mijn beste wedstrijd. Geen blunders, wel fouten. Die tot een doelpunt leidden. Zuur, maar onvermijdelijk. Misschien wat vroeger onder de wol kruipen in het vervolg?
Daar is dat gevoel weer. Ik dacht dat het over was. Niet dus. Het is terug, sterker dan ooit. Ik ben, naar verluid, een "emotiebeest". Dat zou wel eens kunnen kloppen. Van hoge pieken naar diepe dalen en weer terug. Deze piek kan hoger, maar zal waarschijnlijk nooit dat niveau halen. Al weet je nooit. Nescit quid vesper vehat. Ik heb het gezien. Dat had ik niet verwacht. Alhoewel.
Uiteindelijk komen we allemaal op onze pootjes terecht nadat we onze vleugels hebben uitgeslaan. Een oud-leerling kwam een voordracht houden om ons van stof te voorzien om een verhandeling te schrijven. Een kolfje naar m'n hand. De ene metafoor na de andere. Soms over the top. Ach, het hoort er allemaal bij. Timing is alles. Vlak voor ik mijn synthese begin neer te pennen, krijg ik de melding dat mijn promotor me nog wil zien. Oei. Ik heb al wel een defintieve versie afgedrukt. Die zal dan toch niet zo definitief zijn als oorspronkelijk bedoeld. Sommige dingen vallen gewoon niet te plannen. Spijtig genoeg.
Hier en daar een aanpassing en alles komt goed. Geen reden tot paniek. Het ziet best oké uit. Gisteren heerste drama, vandaag euforie. Het is afgelopen. Het is definitief. Nu voor echt.
Tijd voor ontspanning vanavond. Eerst de maten van de scouts uitbetalen in de vorm van de drank waar de mannen het waarom van weten. Dan rein de nacht in. Puur. Om dan dat doel te verdedigen. We leven maar één keer. Zoveel mogelijk proberen te doen. Actie. Ready, set, go.
Hoera. Met de fiets op uitstap. Wanneer de eerste zonnestralen onze ontdooiende wangen strelen, wordt het stalen ros van stal gehaald. Voor school dan nog. Je zag dat het tijd werd dat de tweewieler de garage verliet. Voor voertuig en bestuurder. Leuke trip. Op veel plaatsen geweest die me voordien nog onbekend waren. Toerist in de eigen provincie.
Na lang trappen, zwoegen en zweten eindelijk weer thuis. Daar ligt de scriptie te wachten. Net echt tevreden. Ik kan toch beter dan... dit? 't Is niet slecht, maar dit is een onvoldoende. Voor mij. Een teleurstelling. Een droom aan diggelen geslagen. Naar analogie van heel het schooljaar. Beter kunnen, maar niet tonen. Een korte blog. Maar de boodschap zindert lang na. Een gemiste kans. Dju toch.
