De eerste blog sinds mijn achttiende verjaardag. Zal er veel veranderen? Nee. Verander ik van schrijfstijl? Nee. Blijf ik met evenveel passie schrijven als voorheen? Ja. Geniet van de volgende tekst, want ik heb genoten van de momenten die ik hier neerpen. En laat me dit nog zeggen: bedankt voor jullie trouw, lezers!

B-Day @ Bennie's

Eindelijk was het zover, ik betrad het rijk der volwassenen. Ik voelde niet echt een verschil met de dag ervoor, maar dat is niet zo abnormaal. ’t Is niet dat je plots een lange baard hebt, er hopen belastingsbrieven op je liggen te wachten of je een hele koffer met verantwoordelijkheden meedraagt. Officieel wel natuurlijk, maar die avond zouden we met z’n allen nog eens een keer gek doen. Of nee, gewoon doen wat we leuk vinden. En dat is samenzijn.

Om half zeven was iedereen welkom en er was nog wel wat werk aan de winkel. Waar zouden de mensen op zitten? Hadden wij wel 24 couverts? Nee, tuurlijk niet. Daarom trokken we naar een oude schuur. Daar vonden we banken en tafels. Ideaal. Dan op zoek naar het bestek. Dat kregen we ook te pakken. Onze gastvrouw, of –meid, zag er op z’n zachtst uitgedrukt bijzonder aantrekkelijk uit. Zo mag ze altijd de deur openen. Misschien was het voor mijn verjaardag. Een leuk cadeau om mee te beginnen. Spijtig dat ik het niet mocht uitpakken.

Thuis zetten we alles klaar. Dat ging veel te snel en een uur voor de eerste gasten zouden arriveren stond alles gereed en was iedereen met z’n vingers aan ’t draaien. Ik keek verwachtingsvol uit het raam, wachtend op de eerste genodigden. Daar stapten ze uit de auto, stipt om half zeven. Beladen met tentjes en slaapzakken betraden ze m’n huisje en tuintje. Geen kindje, niet overdrijven. De tuin werd aardig gevuld, het volume van de bakken bier was recht evenredig. Tegen half tien moesten er al drie nieuwe gehaald worden. Mijn vrienden, ze kunnen drinken. Sponzen.

Het feest ging door tot in de vroege uurtjes. Drinkspelletjes hielpen ons door de nacht. Ik maakte kennis met een nieuw soort gezelschapspelen. Toen het licht van de zon de horizon oversteeg, besloten we allemaal onze tentjes op te zoeken. Of toch de meesten, want er waren er die liever de ‘nacht’ doorbrachten onder de sterrenhemel. Om 10 uur ging de achterbuur zijn haag scheren. Iedereen was wakker en de dag kon beginnen.

Na een flink ontbijt kregen de meesten weer wat kleur op hun gezicht. Iedereen had zich rot geamuseerd en was blij dat ze eens in Zwijndrecht geraakt waren. Dat vind ik mooi. Ergens vanop een wolk keek zuster Roes toe. Ze zou trots zijn op haar laureaat. Bedankt allemaal voor de mooie en onvergetelijk dag!

Koning Voetbal

Het epicentrum van het mondiale voetbal verplaatste zich naar Johannesburg. De dag ervoor had Duitsland zich opnieuw verzekerd van de derde plaats. Je bent er nooit mee klaar. Is het niet, Uruguay?

Voor Spanje was het de eerste finale ooit, Nederland maakte het voor een derde keer mee. Niet nog een trauma. Cruijff is er nog altijd niet goed van. Het begon wel als de voorbode van een trauma. Ramos verpletterde de rechterflank en bracht Spanje bijna twee keer op voorsprong. Stekelenburg en Heitinga brachten redding. De Spaanse storm was gaan liggen na tien minuten en Nederland kwam stilaan in de wedstrijd. Net als tegen Brazilië sloop Oranje in de hoofden van de tegenstander. Dat gebeurde in eerste instantie niet door oogstrelend voetbal. Van Bommel en de Jong deelden uit. In mijn ogen staan zij voor het nieuwe Holland: brutaal en scherp in balverlies, geniaal en sterk in balbezit. Ik denk niet dat Iniesta en Alonso mijn mening delen.

Casillas kreeg op het einde van de eerste 45 minuten nog wat werk, maar echt in gevaar kwam hij nooit. Alleen op een slecht teruggetrapte fairplaypass van van Bommel. Die waaide ei zo na in doel. Nee, toch niet. Wat een geluk voor het voetbal.
In de tweede helft had Nederland de eindzege aan de voet. Robben had de eindzege aan de voet. Ironisch genoeg redde Casillas de eerste inzet met… jawel, de voet. De tweede keer had Robben zich moeten laten vallen zodat er een krater in het veld van Johannesburg ontstond. Puyol offerde zich op voor het vaderland, maar opnieuw bracht zijn doelman broodnodige redding. De klaagzang van de winger bij ref Howard Webb leverde hem enkel een gele kaart op. Spanje versterkte zijn greep op de wedstrijd en kreeg met de inbreng van Fabregas een extra troef in handen. La Roja nam zo een optie op het in handen nemen van de nakende verlengingen.

Daarin was de Europese kampioen niet van plan te wachten op strafschoppen, iets wat de Nederlanders duidelijk wel deden. Dat leek te lukken, maar hun defensieve aanpak kreeg wel een knauw na een rode kaart voor Heitinga. Terecht, maar bijzonder onaangenaam. Spanje maakte er handig gebruik van. Nederland had moeite de organisatie strak te houden en Fabregas zette met een listig pasje Iniesta vrij voor doel. En nee, Jack de Gelder: het was geen buitenspel. Il Blaquito nam aan, liet de bal één keer opspringen en poeierde hem voorbij een kansloze Stekelenburg. Spanje in delirium, Nederland ontnuchterd. De wereldtitel ging voor de eerste keer in de geschiedenis naar de Europese kampioen, in dit geval Spanje. Gracias, Andrès.

De zevende hemel

Ik zou heel de line-up van TW Classic kunnen bespreken, maar daar zijn mensen speciaal voor opgeleid, hebben er jaren voor op de schoolbanken gezeten. Humo is een gespecialiseerd tijdschrift dat ik jullie kan aanraden en daarmee ga ik echt niet concurreren. Nee, ik vertel jullie over een ontmoeting. Een ontmoeting die me de rest van mijn leven zal bijblijven. Een ontmoeting met Erika Van Tielen.

Iemand van de mensen waarmee ik op de wei was, had ze gespot. Dat moest ik me geen twee keer laten zeggen. Ik liep langs alle standjes –eten, drinken, tanden poetsen – maar zag geen Erika. Dan kwam ik aan het einde van een lange rij eetcontainers. En daar zag ik ze. Ze liep daar met een pak friet met mayonaise in haar hand. Ze kan nog flink eten ook. Ik wachtte even. Zag ik haar of wilde haar zien? Dat laatste sowieso en later bleek dat eerste ook te kloppen. Ze was het echt, op twee meter van mij vandaan. Ik zocht een pen, want dat heb je nodig om een handtekening te vragen ne vooral te laten optekenen. De eerste de beste MNM-medewerker moest me dat maar geven. En dat deed hij. Hij moest eens weten waarvoor.

Lap, ze was weg. Ik zag haar vrienden en zag maar één optie: vragen waar ze was. Dat vond ik al een heuse overwinning. Haar vrienden dachten dat het geen probleem zou zijn. En dat was het ook niet. Verlegen en ingetogen stond ik naast haar. Ze zat. Ze lachte. Een handtekening? Geen probleem. Voor wie? Ze zei mijn naam. Pure magie in de zevende hemel. Ik vertrok zo trots als iemand die net een handtekening van Erika Van Tielen had gekregen weer naar mijn mede-festivalgangers. Die vonden dat ik ook nog eens een foto moest gaan laten nemen. Eerst bekomen van de eerste emoties.

Karen, mijn nicht, nam me bij de arm om die dekselse foto te nemen. Daar gingen we, ik voor een tweede keer. Opnieuw stress, maar iets minder. ’t Leek wel of ik op een gewone vriendin afstapte. Heel even dan, want wanneer ze weer in my atmosphere kwam, kreeg ik het weer warm vanbinnen. Toch vroeg ik het, het was opnieuw geen probleem. Fantastische meid toch. Even bracht ik ze spontaan aan het lachen. Ik zei dat, wanneer ze het echt niet wilde, ze me altijd opzij mocht duwen. Ze lachte. Score. Het klinkt nu misschien stom, maar er op zo’n moment opkomen, ik vind het geniaal. En ze heeft toch maar mooi gelachen. Alsjeblieft.

Een van de mooiste minuten uit mijn leven moeten dat geweest zijn. Wat ben ik gelukkig. Nog steeds. Een gelukzalige roes.

Vlaanderen Vakantieland

Donderdag verlaat ik het Europese vasteland en ga ik nog een eiland van de Middellandse Zee verkennen. Corsica wordt de bestemming. Zou Erika er al geweest zijn voor Vlaanderen Vakantieland? Wie weet bewandel ik wel paden die zij ook betrad. Dit klinkt obsessief, maar is het niet een beetje normaal voor iemand met een coup de foudre?

Dus, liefste bloggers, niet getreurd: binnenkort ben ik er weer. In augustus ben ik heel de maand thuis, dus heb ik veel tijd om te bloggen. Naast m’n werk natuurlijk. Hopelijk droogt de warme maar deugddoende zon mijn inspiratiebron niet uit.

Au revoir!