Hier is ie weer: de verloren zoon keert terug! Schrijven werd onmogelijk gemaakt door... Hoe heet dat ook weer? Examens! Het waren de laatsten van 12-jarig huwelijk met het college. De poort naar nieuwe werelden wordt opengebeukt. Vanavond omstreeks 8 uur.
Het waren hectische tijden. Alhoewel, de opbouw van de dagen was vrijwel gelijk. En dat twee weken lang. Structuur is belangrijk, maar ze moeten niet beginnen overdrijven. In ieder geval: mijn openingswedstrijd was tegen gevaarlijke outsider wiskunde. Wist mij dit jaar al een paar keer te verslaan, maar op het einde van het lange seizoen zou hij gecounterd worden. Is dat gebeurd? Mjoah, ik kon afsluiten met een goed gevoel. Een Pyrrusoverwinning?
Maar dé opener was vrijdag. De boeken opzij, de tv aan en genieten van Zuid-Afrika - Mexico. Fan-tas-tisch! De eerste doelpuntenmaker van deze editie: Siphiwe Tshabalala. Een naam als een bel, onuitspreekbaar maar vanaf heden onvergetelijk. Nu al de man van het toernooi, ondanks de vroegtijdige uitschakeling.
Grote landen kenden moeilijke momenten. Ook ik kende een kleine inzinking. Het examen waarmee ik wilde bewijzen dat ik ook kon slagen voor vakken die me minder lagen, ging de mist in. Black Out. Of zoals mijn nichtje het mooi omschreef: je hersenen zijn als de woestijn waar een eenzame hooibal door rolt. Leeg en doelloos. Pijnlijk. De helft haal ik wel, maar of er overschot is...
Hoe dan ook, gisteren zat het erop. De klasbarbecue was ge-wel-dig! De laatste keer met ons klasje. Eigenlijk om even bij stil te staan. Of toch niet, want dan verlies je jezelf in melancholie. Melancholy van Lively Lucy: de single ligt binnenkort in de rekken. En dan uit-'blazen'. Nu weet ik weer hoe het voelt om écht weg te gaan, ervan te genieten. Ben ik blij, zeg! Amusementswaarde: 100. Het sms'je 's morgens bevestigde alleen maar mijn gevoel.
Vandaag is het zover. A, uitstel of C? We gaan voor de A uiteraard, maar soms weet je het niet. Je weet het nooit zeker. Do or die. It ain't over till the fat lady sings.
