Hij is terug! Na een afwezigheid van drie weken keert de blogger in Ben weer. Vakantie, school en studeren dwongen me tot deze lange schrijfstilte. Er is veel gebeurd, en er staat nog wat op de agenda en nu, nu schrijf ik. Hetgeen ik graag doe. En wat je graag doet, doe je goed.
Pasen. Omstreeks die tijd laste ik een pauze in. Tijd om te bezinnen, om tot mezelf te komen. Het was nodig. Want bloggen wordt blokken. Reken dus niet elke avond op een stukje tekst, maar kijk vooral op zondagavond eens op dit URL-adres. U zal meer genieten van dat ene tekstje dan van die dagelijkse berichten. "Want het nieuws wordt gemaakt op zondag".
Ook ik herrees. Niet alleen de Messias stond op uit het graf. De moed is hernieuwd, de ambitie bijgescherpt. Zo hoort het ook. Nu leef ik in een fantastische tijd. Dus moet ik ervan genieten. Met volle teugen. Dat zouden we allemaal wat meer moeten doen.
Die eerste week van de vakantie trok ik naar Vielsalm. Richting Ardennen, en dat betekent wandelschoenen aan! Het weer was prachtig, net als het gezelschap. Lachen, lachen en nog eens lachen. Tot ik er buikpijn van kreeg. Soms moet je de gevolgen van iets leuks achteraf er maar bijnemen. Ik deed het met graagte. Tweede week, de bergen in. Op een bord de helling afkomen. Zalig. Geen hindernis was te groot, geen ijsplek te glad. Vol overgave stortte ik me keer op keer het dal in. Achtervolgd of voorgegaan door m'n beste maat. Wat hebben we daar een zalige tijd beleefd! Wij met z'n twee. Alhoewel...
Dan naar school. Hoe ging dat nu weer? Ik stond meteen op scherp. Opletten zoals nooit tevoren. Op het storende af, zelfs. Maar zo moet het, nog even op de tanden bijten en dan de deur na twaalf jaar dichttrekken. Het zal emotioneel zijn. Want ik weet wat het is, om na een dozijn jaar uit elkaar te gaan. Niet persoonlijk, maar ik was erbij. Op de eerste rij.
Week één met glans overleefd. Op naar dat weekend. Werken. Oké, ik heb er zelf voor gekozen. En ik ben blij dat ik er aan de slag ben. Ik ben er bijzonder geliefd. Ijver en enthousiasme helpen me daarbij. Het beste moest nog komen. De bloesemfeesten. Maar zelfs daarvoor stond er nog iets gepland. De pintjes stonden koud. De vaten konden worden aangeslagen. En dat werden ze ook. Het gouden water bleef maar binnenglippen. Water vindt zijn weg altijd. Op naar Verbrandendijk. Daar stond het tentje. Gevuld met uitgelaten jongelingen en anderen eiste hij ons op voor de nacht. We betraden de parketten vloer, al dan niet rechtdoor lopend. Amuseren met iedereen die er was. Plezant hoor. Dan vertrekken, want de volgende dag zou het werk weer wenken. En plichtsbewust als ik ben... En de macadam van Zwijndrecht van dichtbij eens zien, het blijft een aparte gebeurtenis.
Met de 'k' van koppijn en houten kop. Dat was een harde ochtend. Net als mijn koppie. Tegen de middag ging het beter. Wat een geluk. De opruim was het zwaarst. Cleaning up the mess. Om tien uur thuis en het bedje in. Want om twintig voor zeven gaat de wekker af. Voor opnieuw een weekje Sint-Lievens.
