Het doek is gevallen, het pleit beslecht. Of 'begoed', in mijn geval en dat van heel mijn klasje. Het A-attest was voor de meesten vanzelfsprekend, voor anderen was het een mirakel. Maar die bestaan, dat is bij deze nog maar eens bewezen. En je weet wel hoe dat gaat, op zo'n officiële ceremonie: felicitaties hier en handjes schudden daar, dankwoorden hier en kusjes daar. Ik heb het daar allemaal niet zo voor. Ik kies liever zelf mijn moment om afscheid te nemen van 'mijn' college. En dat was niet die vrijdag, dat staat vast. En toch, even voelde het alsof ik na twaalf jaar de deur voldaan achter mij mocht dichttrekken. "Ik kreeg dan wel vier prijzen, den Bennie kreeg de mooiste", liet een vriend zich ontvallen. Wel ja, het is een mooie beloning. Bedankt zuster Roes, de naar jou vernoemde titel zal ik lang meedragen. Langer dan een dozijn jaren.
En van de ene feestelijkheid duiken we in de andere. Een inhoudelijk verschil, maar even intens. Nu stond niet ik, maar 'de papa' in de bloemetjes. Hij schonk het bruidsboeket aan zijn aanstaande. Kiekjes waren er te overvloed, net als proficiats en andere gelukswensen. Of zoals het op een kaartje stond: 'Trouwen is zalig, maar het moet geen gewoonte worden.' Het zou weer niet vroeg worden, de klok tikte 3.26u toen ik m'n bedstee opzocht. Ach ja, zo'n dag als die maak je maar één keer mee. Toch?
Wat na? Een vraag die ik al van een antwoord wist te voorzien, één dat ik bijna probeerde te herzien. De schoolstrijd maar op een kleiner slagveld: mijn koppie. Sorry voor al degenen die me op andere gedachten probeerden te brengen, maar ik ben blijven vasthouden aan mijn eigen voorgevoel. En dat van mensen die me al sinds bijna achttien jaar dag in, dag uit opvolgen.
En dan was het zover: ik verbond opnieuw, voor iets korter deze keer. Minstens drie jaar, maximum vijf. Ja, ik ben vol vertrouwen. Ik zal opnieuw een vlekkeloos parcours afleggen. Kies ik de makkelijke weg? Dat zal blijken. Maar geen nood: ik kan het mezelf ook moeilijk maken en daar kan geen enkele universiteit aan tippen.
Bovendien is het zomer en dat betekent dat het tijd is om te dromen. Dromen van A. Ik zal geduld moeten hebben, want een belangrijk deel van al dat moois vertrekt voor bijna 2 maanden. Maar ik heb tijd, veel tijd. Het is vakantie, weet je. En er komen nog maanden, veel maanden. Maar ik ben een romanticus, weet je nog? Ik baad in rusteloos verlangen...
