En op het eind winnen de Duitsers. Ook gisteren. Het is eens anders geweest. 1999. Toen trokken de Mancunians aan het langste eind. Nu besliste Olic het plijt. Met dank aan Gomez, die zich krachtig doorzette, en Evra, die zich makkelijk liet aftroeven door de aanstormende Kroaat. En dat in de extra tijd. De openingstreffer van Rooney in minuut 1 werd volledig ongedaan gemaakt. Zit zijn seizoen er trouwens op? Weer aan die voet. Veel sterkte, Wayne. Ik weet wat het is om lang geblesseerd te zijn. De grootten der aarde begrijpen elkaar.
Wedstrijd twee die wordt uitgezonden. Mijn vooropgestelde finale. Misschien maar goed dat het dit niet werd. De wedstrijd had al na 6 minuten gespeeld kunnen zijn. Het belang van een goede keeper werd door mijn Spaanse collega nog maar eens onderstreept. The Gunners probeerden het evenwicht te herstellen, maar hadden het moeilijk tegen - wie twijfelt er nog aan? - het beste voetbalteam van de wereld. Al na één minuut in de tweede helft nette de Zweedse Zlatan zijn eerste tegen een Engelse tegenstander. Er zou er nog één volgen. Een weergaloze Walcott vuurde opnieuw zijn troepen aan. En dan het moment voor de Catalaanse kapitien van de Londenaars. Strafschop. Feilloos omgezet. Dan even naar de kant. Last aan de knie. Maar daar staat hij weer. Kop omhoog, borst vooruit. Wat een spanning. Maar hier blijft het bij. Camp Nou wordt het strijdtoneel voor een plaats in de halve finale. Dat wordt genieten.
Een middagje rustig thuis. Wat kan dat deugd doen. Zo alles op het eigen tempo. Op de eigen manier. De eigen bezigheden. Zalig.
Geen eerste uur als een ander. We beginnen met de Romantiek. 6.1.10. De vakleerkracht slaat de nagel op de kop. Beschrijft hij één van zijn leerlingen, namelijk mij? De romantische kunstenaar streeft naar, is uit op het bezitten van het opperste geluk. Voordat hij dit bereikt heeft, leeft de romanticus in een staat van rusteloos verlangen. Dit gevoel wordt in de hand gewerkt door eenzaamheid (waardoor hij zich eventueel gaat afzetten van de wereld) en geluksverlangen.
Wat opvalt is de heersende dualiteit, de combinatie van 2 tegenpolen: hier en daar, stad en natuur, licht en donker (clair-obscur). Nog zo'n tegenstelling is die tussen realiteit en ideaal. Die gapende kloof lijkt onoverbrugbaar. Weemoed en zwaarmoedigheid dringen zich op. Spleen und Weltschmerz. De romanticus wil die onmacht uiten door bijvoorbeeld een brief aan zichzelf te schrijven, of een dagboek bij te houden. Komt het u bekend voor?
In de kunst. De romantische kunstenaar Caspar David Friedrich wordt gebruikt als voorbeeld. In zijn werken beeldt hij de figuren vaak af met de rug naar het publiek. Op die manier vervullen de personages een intermediaire functie: zij vormen de verbinding tussen de toeschouwer en wat er te zien is. Daardoor lijkt het alsof de waarnemer mee in het schilderij stapt. Omdat de gezichten niet getoond worden, kan het publiek vrij interpreteren.
De kunstenaar (en dit kan algemeen genomen worden) ontwikkelt zijn persoonlijke stijl. Hierdoor wordt het moeilijker voor ons om de beeldtaal te begrijpen en moeten we ons engageren om het kunstwerk te vatten. Rinkelt er geen belletje? Opnieuw die dualiteit. Het lichtspel op de voor- en achtegrond tussen aarde en hemel valt op. In die kosmos staan wij, nietige mensjes. Ook dat wordt geaccentueerd door Friedrich. Een verschijnsel dat regelmatig optreedt. Dan nog enkele werken van de man die het voorgaande illustreren. Zeker eens het bekijken waard.
Het vervolg van de dag beloofde moeilijk te worden. De 'm' een zwarte klank? Tja, niet echt. Ik ben een romanticus. Ik baad in rusteloos verlangen. De rest van de wereld begrijpt dat niet. Nog zo'n kenmerk. Ik heb mijn stijl gevonden, denk ik. En dan klaart de hemel weer op. Ik ontstijg de aardse duisternis bij het onverwachte nieuws. Ik laat het niet merken. Ik ben even in mezelf gekeerd. Mijn hart bonkt hijgend hard. Romantiek is passie.
2 vrienden. 2 verhalen. Verschillend en toch ineenlopend. We helpen elkaar aan antwoorden op onze vragen. Maar er zijn nog veel mysteries. Mysteries die nooit voor een man te vatten zullen zijn. De beeldtaal van het sterke geslacht zullen wij nooit volledig begrijpen. We doen onze best. Meer kunnen we echt niet doen. Hopelijk is dat genoeg. Het zou de kroon op ons werk zijn.
"What we talk, when we talk about love? Well, we talk about you"
Wakker worden en denken wat er vandaag te doen viel. Oh ja, toen wist ik het weer. School. Ik dacht dat het nog weekend was. Geestig begin van de week. Wat was ik onder de indruk. En dat al na één lesuur. Hij nam de les zo in handen dat hij de ondervraging omvormde tot een betoog. Heerlijk. Ik genoot werkelijk. Het staat hem op het lijf geschreven. Spreken en blijven spreken. Om dan de woorden te laten bezinken in het hersenvocht van het publiek. Sterk.
Alles went, behalve een compliment. Echt leuk, zo'n hart onder de riem. Op zo'n momenten besef je waarvoor je het doet. Ik schrijf dan toch niet alleen voor mezelf. Mijn verhaal wordt gelezen. Dat voelt pas goed aan. Door velen. Hopelijk genieten ze allen even veel als ik dat doe van het schrijven.
Vandaag veel naar muziek geluisterd. Lyrics die blijven hangen. Die iets willen zeggen. Die me dompelen in de realiteit. Wat een te ontwarren knoop. Way to go. De weg is nog lang.
