Daar was het dan: Rock Werchter 2010. En nu is het al weer voorbij. Heb ik ervan genoten? Ik dacht het wel. Het was fan-tas-tisch. Iedereen geniet op zijn eigen manier, soms in zijn eigen wereld. Ik begeer altijd op mijn manier, in mijn eigen imperiumpje. Hier volgt een bloemlezing, een ode, een getuigenis. De mijne. Op mijn manier, in mijn stijl.
Woensdag 30 juni en dag 1: donderdag 1 juli
De dag ervoor. La veille, the day before. Inpakken heeft altijd zoiets dubbel: uitgelaten omdat je mag vertrekken, ingetogen omdat je iets achterlaat. En iemand, of iemanden. Maar je gaat dan weer op pad met andere vertrekkers en dat schept een band. Er worden combinaties gevormd die je bij aanvang van het avontuur niet voor mogelijk houdt. Nooit gedacht dat op het plein voor het Leuvense station een stel uitgelaten Ieren aan ons zou vragen mee de vierdaagse in te zetten. To go losh noemen zij dat. Wij vonden dat bangelijk, zij djecent. Het kon echt niet beter beginnen. Het avontuur had een vliegende start genomen. Ruim drie uur zaten we daar allemaal gezellig te keuvelen. Tot we merkten dat het dagelijkse leven op gang kwam. Hoe we dat wisten? De postdienst die zijn eerste ronde doet, de eerste vuilniskar die voorbij snelt, de eerste backpackers die de trein richting Leuven namen om zo naar de wei te pendelen. Dit was ook voor ons het teken om te gaan. Dag 1 was begonnen, zonder 1 minuut van slaap. Ideaal.
De bus op, nadat ons gezelschap met twee eenheden was uitgebreid. Het leek wel of ik ze allemaal al zolang kende. Dat ligt deels aan mezelf, maar vooral aan hen. Hun warme en aangename persoonlijkheden vergemakkelijkten de kennismaking en het vriend-worden. Zo heb ik het graag en ik denk zij ook. Ik moet wel zeggen: zo vroeg nam ik nog nooit de bus. Om 6 uur de diensten van De Lijn aanwenden, het is een apart gevoel. Maar het doel heiligt de middelen. En dat doel was camping B0. Een kleine tien minuten stappen van de wei. Gelegen aan een stroompje, ideaal als verkoeling tijdens dat warme weer dat ons te wachten stond. Nee, niet om in te zwemmen. Dat raad ik ten strengste af. Ik mag dan nog maar één keer in Werchter zijn geweest, dat wist ik meteen. Ik ontpopte me al snel tot 'de man van Werchter' door tenten in elkaar te steken, boterhammen te smeren en vrienden te maken. Onze charmante buren konden niet anders dan appreciëren. En dat deden ze, een Cara Pils was mijn welverdiende beloning. Zo gaat dat daar. Een vreemde ruilhandel op dag 1, volstrekt vanzelfsprekend op dag 4. Daar komen de volgende 'Werchteraars'. Nichtje en kameraad. Opnieuw een eerste kennismaking. Opnieuw een succes. Opnieuw een geslaagde dag tegemoet. Nadien kwam de felbegeerde wagen met alles - maar werkelijk alles: je zou denken dat het gerief voor de hele wei erin vervoerd werd - aangebold. Het opzetten van slaapplaatsen, stoelen en zelfs een zwembad kon verdergezet worden. En dan wachten, uitrusten en jezelf klaarstomen voor het eerste optreden.
Dat misten we dan al. Schitterende binnenkomer. Midlake pikten we wel helemaal mee, en dat was voor mij de eerste verrassing van het festival. De bebaarde beren combineerden sterk gitaarwerk met Iers aandoende gezangen. Ik vond dat mooi. Met de rug in het toen nog overvloedige gras genoot ik van elke noot. En ondertussen een tukkie doen. Ook dat is Werchter. Uiteindelijk besloten we maar eens terug te keren naar onze stek, onze bakermat. Eten klaarmaken: water opwarmen, het doosje openen en de Aiki Noedels voorzien van een flinke scheut kokende vloeistof. En dan weer naar de wei. Het broeide ondertussen nog steeds. En eigenlijk is er geen verschil tussen camping en Werchterwei, misschien in benadering wel. De broeierige hoop tenten tegenover de broeierige wei. Warmte en ambiance. Je vond ze op allebei. Vooral op B0, ergens aan de berm aan het water. 's Avonds was het dan tijd voor de eerste electro beats. The Bloody Beetroots brachten de Pyramid Marquee in een voor mij ongeziene trance. Toch was ik blij met m'n oorstopjes. Ze dienden niet om de muziek die speelde niet meer te horen, maar om de muziek te horen die ik later zou beluisteren. Muse leek van ver een knaller, want we zijn niet dichterbij geraakt. Elke stap is weloverwogen op de wei. En één te veel is een stap minder ergens anders. Wat wil je ook, met zo'n hitte...
Dag 2: vrijdag 2 juli.
De warmste dag uit de Rock Werchter geschiedenis. Ik heb er weer eentje uitgekozen. Wat doe je dan op zo'n dag? Wat zeiden ze op de radio: geen inspanningen tussen 12 en 20 uur. 't Is maar een woord. Een dagje liggen onder het geïmproviseerde zeil dan maar. 1207 heeft het geweten. Vragen stellen over de belachelijkste zaken eerst. Echt goed gelachen. Van Caddy Home tot de Drugspreventie en van de klantendienst van de Nationale Inlichtingen tot het meldpunt voor UFO's. Spacekippen op frisbees en zoveel meer. Zo klein is de wereld van de Werchterse wei. Rond half zeven dan maakten we de uiterst vermoeiende trip naar de openluchtconcertenhal. Thirty Seconds To Mars was veel show, maar weinig noten. Ik maakte me tijdens dat optreden trouwens de bedenking hoe groots die artiesten zichzelf soms voelen of wanen. Alsof heel de wereld aan hun voeten ligt. Gelukkig zijn er nog muzikanten die met beide voeten in het leven staan. Ik denk aan Lively Lucy. Toppers.
Jack Johnson was voor op zijn planning dus ook op de onze. Gelukkig konden we nog enkele van zijn rustgevende tonen meepikken. Op de achtergrond hoorden we The Editors, voor mij hét hoogtepunt van de dag. Wat ben ik fan van die groep. Een puik optreden, om nog eens te doen. De afsluiter was opnieuw een ontdekking. Niet dat Green Day een volslagen onbekende groep voor me was, maar ik heb echt genoten van die act. Sterk werk. En toeval of niet: mijn initialen stonden op de gitaar van zanger Billy Joe. I got the message, Billy. Een subtiele hint, ik apprecieer dat enorm.
Dag 3: zaterdag 3 juli
De dag die in mijn ogen de topdag was. Een dag ook waarin ik meermaals de oversteek wilde wagen. Om twee uur in de namiddag deden we dat ook. The Temper Trap stond dan in de Marquee het beste van zichzelf te geven. En of het het beste was. Voor mij het optreden van het festival. Waarschijnlijk heeft het feit dat ik een fan ben daar iets mee te maken, maar het was écht goed. Meezingers, swingers en luisterdinges; het was allemaal aanwezig. Bovendien was de temperatuur bijzonder aangenaam, omdat het een kwartier daarvoor nog lichtjes had geregend. Een ideale verfrissing en voor sommigen de eerste en enige douche van die dagen. Niet voor mij, ik schraapte drie keer de moed bijeen om mezelf te verfrissen in de barakken. Slechts twee keer betaald. Tja, kan ik niet doen. De douche deed prompt meer deugd dan de dag ervoor. Alles voor de hygiëne moeten ze in Werchter gedacht hebben. Zo bood Randstad de mogelijkheid aan je tanden te poetsen in hun stand. De Randstadstadsrandstand. Wat was het vreemd om jezelf na drie dagen nog eens in de spiegel te zien. En stromend water. Lang niet gezien. Het leek even of we ons weer in de maatschappij bevonden. Stel je voor...
Tegen de avond dan weer naar de Main Stage. Daar stond P!nk op het punt de planken te betreden. Veel had deze Rock Chick niet om het lijf. Maar vinden we dat erg? Antwoord vrijblijvend. Ook de zang zat snor, net als de omkadering. Weer met een tevreden gevoel naar de Marquee waar Empire of the Sun zijn hits en nieuwe beats aan zijn fans voorschotelde. Dus ook aan mij. En wat een kostuums. Ik genoot. Al een heel festival lang. En er moest nog een avond en een volledige dag doorgedraaid worden. Zalig. Booka Shade was ook echt een feestje. Dansbare nummers blijven jong en oud aanspreken. Sommigen beslissen spontaan van zich erbij te leggen. In het midden van het parket. Dronkenmansverhalen. En dan zijn er nog mensen die daar aandacht aan schenken. Bespaar je de moeite, je zou je eigen plezier wel eens in gevaar kunnen brengen. Voor niets. Iets wat ik een keer wilde zien, was het optreden van de Duitse Rammstein. De muziek die hij speelt is niet echt m'n ding, ik vind het gewoon grappig. Zeker toen 'Ich Will' door de boxen knalde, moest ik even terugdenken aan die goede, oude tijd op mijn college. De deur is definitief dichtgetrokken. Ik begin het te voelen. Een hoofdstuk werd afgesloten. Op naar het volgende.
Dag 4: zondag 4 juli
De laatste dag. Dat besef je niet wanneer je 's morgens ontwaakt om half twaalf. De voorbije dagen dreef ik uit mijn voorverwarmde tent, nu dobberde ik rustig tot ik ervan wakker werd. Toch nog snel douchen, want er stond geen ellenlange rij die dag. Gewassen en gestreken at noon. Klaar om te vertrekken, zeg je? Nee hoor, het uitgebreide gezelschap vervoegen op onze berm. Man, wat heb ik daar weer gelachen. Muziek spelen met alles wat er in de buurt lag. Een pot appelmoes, aanstekers als drumstokken, een leeg conservenblik van Zwan, gazettenpapier. Hemelse stemmen. In crescendo, tot de stukken sandwich in het rond vlogen. Strijkgaan. Vampire Weekend kon mij wel bekoren die middag. Luchtige tonen ondersteund met fijn gezang. Tof tof. Wat erop volgde was een totale stijlbreuk van de Main. Them Crooked Vultures, Rock 'n' Roll in de zuiverste zin van het genre. Ik smaakte het best wel. Alweer was ik blij met mijn oordopjes.
Het plan was om Absynthe Minded ook nog live in de Marquee te bekijken na het eten (Aiki Noedels, what else?), maar een optreden vanop de camping is ook eens iets anders. The Black Box Revelation zagen we live aan het werk, vooraleer we ons voor de laatste keer richting Joe Piler Saloon begaven. Nog even de benen los zwieren. Oh ja, een hint voor mensen die zich plots in het midden van een mosh pit bevinden: heb geen drinken vast. Mijn volle pint was in één duw-en trekbeweging drie kwart leeg. 2,5 weggekapt. Ach ja, dat houdt de economie draaiende, zeker? Vitalic tenslotte was een 'muug' bangelijke afsluiter van Rock Werchter in de Marquee. Knap werk van de DJ. Hij heeft me kunnen overtuigen van zijn kunnen. Vooral de opbouw naar die ene climax waarbij iedereen door zijn knieën ging om dan recht te springen maakte indruk. PearlJam pikten we even mee tijdens het voorbij lopen, maar een big fan zal ik ooit worden.
Die avond was onze tent, samen met de door mij in elkaar gestoken partytent van onze buren, het epicentrum van de sfeer en ambiance van camping B0. Een machtige gitarist was in ons midden en schotelde ons verschillende meezingers van formaat voor. Dé absolute cilmax was op het nummer "Don't Worry Be Happy". Tenten rondom de onze klapten hun handpalmen stuk, anderen zongen dan weer uit volle borst mee. Dit was hét hoogtepunt van vier dagen Werchter. Een magische afsluiter van de beste vier opeenvolgende dagen van mijn jaar, misschien wel van mijn leven.
Onze 'fellowship' verdient een waardige vermelding op deze pagina. Ik bedank Jeroen, William, Arthur, Beau, Anouk, Mitia, Mattias en zijn meisjes voor de geweldige tijd die ik beleefde in Leuven, de camping en de wei. Zonder hen had dit nooit zo'n geslaagde editie kunnen worden. Daarnaast is ook een klein bedankje weggelegd voor Mathieu, die op zondag iedereen op een spontane en ludieke manier liet kennismaken met zijn gevoel voor humor, improvisatievermogen en zangtalent. Ook van onuitspreekbaar belang zijn de buren op een festival. Ik zou speciaal Elke en Valerie willen bedanken, want ik kan zeggen dat het bijzonder aangenaam ontwaken is wanneer het eerste wat je ziet als je je tent openritst, twee zulke bevallige meisjes zijn. Volgend jaar zelfde plaats, zelfde uur?
Ik kom aan het einde van dit lange verslag, sfeerverhaal of noem maar op. Waarschijnlijk vergeet ik nog vermeldenswaardige zaken, maar die dragen alleen die aanwezigen van dat moment mee. Dat maakt het allemaal zo uniek en onvergetelijk. Ik dank jullie, allemaal.
