De vakantie is voorbij en ik vertrek met het vliegtuig terug naar China. Alles is in gepakt maar niet te veel want ik heb nogal wat spullen in China achtergelaten. Als een echte wereld reiziger vertrek ik thuis in een kaki hemdje met korte mouwen (want het is goed weer); ik was nog niet goed ingecheckt in Zaventem of ik heb me dat al beklaagd. Airco is leuk maar tegenwoordig wil men zelfs in België al laten zien dat ze het koud krijgen, en het werd er niet beter op. Zaventem, Heatrow, Hong Kong, hoe kouder hoe liever. Gelukkig hadden ze bij Virgin lekkere dekentjes en zelfs Virgin sokken. Landen op Hong Kong is speciaal, je komt aan over een zee die zeer druk bevaren wordt, en op het laatst vlieg je op 20m boven zee om dan uiteindelijk te landen op een strip enkele meters boven zeeniveau. Eens in Hong Kong heb ik de SIM kaart van m'n mobiel weer veranderd naar m'n chinees nummer, de chinese SMS'en stroomden binnen. Enig nieuws van belang: ik kan in m'n huidig appartement blijven voor nog enkele weken.
Op Hong Kong airport nog snel even een Atlas Copco gespot op een bouwwerf, kwestie van af en toe ook aan het werk te denken.
Na m'n eerste keer in china wist ik ongeveer al wel wat de mensen hier waarderen als je het meebrengt: de rode tabletjes van Côte d'or. En dit om verschillende redenen: er zit een papierke rond (da vinden ze hygiënisch), ze zijn rood (dit is een kleur die geluk brengt, en wat dit betreft zijn ze heeeel bijgelovig) en er staat een olifant op en ze zijn er hier van overtuigd dat het de Lolex van de chocolade is. Verder had ik nog een cadeau bij van Vera en Michel voor Helene (westerse naam) die trouwde op zaterdag 5 september in het Lijing. Alle info die ik had was haar westerse naam en het feit dat ze een lerares engels-chinees is. Om mijn tijd te vullen beschouw ik het altijd als een uitdaging om dit tot een goed einde te brengen. Dus vrijdag avond op verkenning naar het Lijing om te vragen hoeveel huwelijks feesten er de volgende dag zouden plaatshebben. Wat een geluk, het waren er maar drie. Vermits ik moest werken op zaterdag kon ik enkel 's avonds het cadeau komen afgeven, dus voor alle zekerheid maar een briefje geschreven met m'n telefoon, voor het geval dat.
Op zaterdag na het werk naar de Lijing, voor alle zekerheid heb ik m'n lange broek en deftige schoenen (geen Sidi's) maar aangelaten en dat is een hele opgave bij 38°C. Toen ik aankwam stond een bruidspaar juist mensen buiten te verwelkomen onder een hartvormige boog gemaakt van bloemen. De bruid had m'n briefje duidelijk gekregen want ze deed enthousiast teken dat ik de juiste te pakken had. Nadat ik het cadeau had afgegeven werd ik vriendelijk uitgenodigd op het feest. Na nog wat beleefd tegenspartelen: "da is nu echt nie nodig zenne"; ging ik toch maar naar de feestzaal. Gelukkig zaten een aantal vriendinnen van de bruid in dezelfde sector en kwam ik aan een tafel terecht met chinezen die deftig engels spraken. Het gezelschap aan tafel zat dus wel goed. Ook in China komt het bruidspaar blijkbaar binnen op de tonen van 'Taaratata taaratata...dus geen verrassingen daar, daarna volgen de speeches en dan de schranspartij. Eerst was de bruid gekleed in wit, dit is de jurk voor overdag en na een ongemerkt changement de decor was wit plots rood. Een bruid in rood verpakt is net als een Côte d'or tabletje: dat brengt geluk en is ook lekker om uit te pakken... Het eten was gewoon de traditionele betere chinees, dus geen rijst of noedels maar eend (inclusief kop) en varkensribbekes en allerlei soorten vlees en vis. Een minimum aan groenten want dat is geen feest eten. Voor het feest gedaan was ging het bruidspaar iedereen begroeten en daarbij moesten ze aan elke tafel klinken met Maotai (straf graanspul van 40°) of trucjes doen zoals een kippebil opeten aan een touwtje. Tot zover niet veel verschil maar dansen enzo is er niet bij, tegen 21.30u was bijna iedereen verdwenen en was onze tafel de laatste om te vertrekken. Het was een fijn feest, veel gelukwensen voor Helene en Davy.
Eindelijk zou het er van komen, de rivier Li afvaren tussen Guilin en Yangshou. Dit is het beroemde stuk van op het briefke van 20 Yuan. In plaats van één van de grote boten te nemen hebben we een privé speedboot gehuurd kwestie van niet heel de dag erover te doen. We vertrokken om 9 uur wat later was dan de grote boten en het eerste uur was het zeer rustig op het water. Daarna sprongen we gedurende een tweetal uren over de boeggolven van deze grote jongens. Leuk om zien waren de keukens ingericht op de achtersteven van deze boten, één wok om te koken voor 100 man. Dat is pas echte chinese keuken. Tegen de middag waren we in Yangshou, hier waren we natuurlijk direct toerist onder de vele andere toeristen. Tot vervelens toe werden we aangesproken om iets te doen: fietsen, bamoerafting, grotten...Uiteindelijk lieten we ons overhalen om bij Wendy een fiets te huren, zij zou ons in de middag meenemen over kleine weggetje tussen de velden. Toen we langs "Moonhill" kwamen zijn we maar naar boven gegaan om van het uitzicht te genieten. Toen we begonnen aan de vele trapkes werden we gevolgd door drie dames met elks een koelbox rond de nek. Halverwege kregen we een geweldige dorst (temperatuur tegen de 40°C) dus bestelden we wat te drinken. Prijs 10 Yuan/stuk (1 euro) waar het normaal in niet toeristich gebied ongeveer 2 Yuan is. Allez bij deze temperaturen laat een mens zich ompraten en zeker als er ondertussen nog met een waaier koelte wordt toegewuifd. Bovengekomen sloeg de dorst weer toe; de prijs van de drank was ondertussen verdubbeld (uit dezelfde koelbox). Even genieten van het uitzicht, rustig blikje drinken bij een koel wapperwindje en terug naar beneden. Beneden gekomen, voor we met de fiets vertrekken, toch nog even drank kopen: de prijs is ondertussen terug gezakt tot het niveau van 5 Yuan. Je ziet de prijzen schommelen hier zoals beurs.
Ik ben ondertussen weeral een week terug in China. Dit weekend gaan we een trip naspelen uit de Lonely Planet, het scenario is dat we een voettocht gaan maken van Ping'an naar Dazai in de Longji terras rijstvelden en dit zonder gebruik te maken van één of andere chinees. Drie vlamingen gewapend met een woordenboek en het nodige lef. Om terplaatse te geraken vertrekken we vrijdag avond met de bus naar Guilin waar we overnachten. 's morgens vertrekken we met een andere bus naar Ping'an. De weg kronkelt gestaag omhoog naar de rijstvelden. Door de overvloedige regens van de voorbije weken zijn er op verschillende plaatsen aardverschuivingen geweest die nog steeds een gedeelte van de rijbaan blokkeren of gewoon een stuk rijbaan dat in de dieperik is verdwenen. Gelukkige rijden de chinezen als zotten maar nooit snel. Ping'an is de plaats waar alle toeristen met bussen toekomen om naar enkele viewpoints in de rijstvelden te wandelen. Hier zoals verwacht weer veel volk en het gevoel van "daar gaat mijn unieke ervaring". Dit zou snel beteren, we lieten het dorp achter ons en enkel op de beschrijving uit de Lonely Planet en enkele wegwijzers zouden we deze velden doorkruisen naar het volgende dorp dat bereikbaar was met auto of bus. Eerst was alles OK want het met platte stenen geplaveide pad was duidelijk te volgen maar we werden ondertussen wel geschaduwd door een plaatselijke rijstchinees (v). Halverwege kwamen we in een dorpje met het aanzien van een sloppenwijk, het was een wirwar van kleine paadjes tussen de huizen. Vanuit dit doolhof leidde verschillende paadjes naar de rijstvelden, maar wat was nu het goede? Telkens als we het vroegen aan een 'local' zei die van niks te weten maar we zouden die 'bergbitch' moeten volgen en dan kwamen we er wel. Dit lag ons niet maar na 7 keer terug op hetzelfde punt te zijn weergekeerd moesten we wel buigen voor dit komplot. Tegen onze zin begonnen we onze nieuwe gids te volgen richting Dazai. Ze deed onderweg nog enkele slinkse pogingen om ons af te leiden van ons doel recht in de armen van een bevriende hotelbaas maar we hielden voet bij stuk en een enkele wegwijzer gaf ons hernieuwde kracht om in de tegenaanval te gaan. Na een speedmars van 2uur kwamen eindelijk in Dazai en stuurden we onze gids wandelen met 20yuan. Het hotel die avond was helemaal van ons zoals ook bijna de rest vh dorp. Dit was echt een boerengat. Over de prijs van de kamer konden we ook niet klagen: 80yuan voor ons drie (2,6 euro/man voor een hotelkamer !!).
Ondertussen zit ik in Franklin, Indiana. Het is weekend, ik heb een auto ik kan hier lezen en spreken dus niets houdt me tegen voor een aantal actieve dagen. Zaterdagochtend wordt geopend onder luide knallen van zwaar kaliber; Indiana is één van die staten waar wapenbezit zeer normaal is. Een collega neemt me mee naar een schietstand (tot 100yards) met een kleine greep uit zijn collectie: AR15, Winchester, Mauser, Colt 45, Weatherby (een grendelgeweer voor olifanten of groter), Long rifle..en een sportzak vol met de verschillende munitie. Op zo'n schietstand wordt al snel duidelijk: wapenfreaks zijn al even bezeten van hun sport als computernerds of wielertoeristen. In de namiddag ga ik naar de 'Brickyard'; dat is de naam die het snelheidsovaal van Indianapolis hier heeft omdat het vroeger geplaveid was met klinkers. 's Avonds staat gokken en paarderennen op het programma. Op de piste van Indiana Downs worden op zaterdagavond tientallen koersen gereden en elke keer kan je gokken op de winnaar (minimum inzet 2$). Deze weddingschappen moet je plaatsen bij de 'bookies' nadat je de paarden hebt geinspecteerd een een winnaar hebt gekozen. Dit alles gaat volgens een vast protocol (tussen haakjes mijn balans was op het einde van de avond 1,2$ positief). Volgende dag een bezoek aan "Brown County national park" en 's avonds naar een typisch amerikaanse 'fair' geweest. Dit is een soort boerenkermis: er worden de mooiste beesten gekozen, er is vanalles te eten onder het motto hoe vettiger hoe prettiger en er zijn activiteiten als trekker trek (tractorpulling). We waren nog maar net gezeten op de geimproviseerde tribunes met onze mond nog vol hamburger en een free refill in onze rechterhand of het werd ineens muisstil en iedereen ging staan. Ik besefte niet direct wat er gebeurde maar ging ook maar staan en toen werd door iedereen uit volle borst (zeer letterlijk bij sommige) het amerikaanse volkslied gezongen; dit kunnen wij ons toch niet voorstellen. Na dit verplichte nummer kon het mechanisch geweld worden losgelaten. Met al die activiteiten vliegt een weekend zo voorbij, en de kilo's die ik kwijt was geraakt in China vliegen er ook terug bij. In de week was er 's avonds tijd om naar een golfterein te gaan. In tegenstelling tot bij ons is dit hier geen dikke nekke bedoening en mag je direkt het veld in voor het echte werk. Op tweeënhalf uur hebben we een full size 9-hole circuit afgelegd (par 3 voor de kenners) met een gemiddelde score per hole voor mezelf van 8 à 9. Wat niet mag ontbreken in de US, is steak eten van de grill (een BBQ met deksel); formaat van deze dingen een kleine LP (de steak wel teverstaan hé). Wat me wel verbaasde was dat er maar weinig amerikanen zijn die hun steak rood - roze verkiezen (medium rare) boven de doorbakken welldone.
Vrijdag stond de terugrit naar Chicago op het programma, ik had speciaal een hele dag uitgetrokken om een beetje te kunnen relaxen. Zonder gebruik te maken van de interstates was ik van plan om eerst noordwaarts te rijden op de 31 richting Nappanee tot in het hartje van Amish land. Daarna zou ik de 12 volgen naar het westen langs het duinen nationaal park van Indiana dat grenst aan het Michigan meer. Het fantastische is dat deze wegen n iet van nummer wijzigen over grote afstanden. De 12 zou me tot in hartje Chicago brengen; al cruisend bleef ik deze maar volgen. Dit bracht me door de haven van Chicaco en door buitenwijken vol zwarten met gouden kettingen en huizen met dichtgespijkerde ramen. Hier worden de scenes opgenomen van bende-oorlogen en drive by shootings. Voor ik de stad verlaat voor de luchthaven nog snel even eten in een typische diner. Nadat de dienster een kleine 25 keer was komen vragen of alles OK was, en ik zeven free refills cola ophad en een stevige mexicaanse schotel, was het tijd om de states te verlaten.
Woensdag 8-7 vertrokken, vier dagen onderweg geweest en het is vrijdagavond 10-9? Hoe kan dit zal je zeggen, wel ik leg het uit (de foto's volgen later). Woensdagavond met de bus vretrokken naar Guilin airport en daar het vliegtuig genomen naar Shanghai. Het vliegtuig had vertraging en rond 2u 's nachts lag ik in een rond bed op Pudong airport. De volgende dag zou de vlucht naar Chicago vertrekken om 16.00 dus ik had een voormiddag de tijd om Shanghai te verkennen. De snelste manier vd luchthaven naar het stadscentrum leek mij een combinatie vd Maglev (een magneettrein die met 430 km/u raast over een betonnen rail) en de metro. Ik had een uur of 3 om de grootste winkelstraat te bekijken en naar het deel te gaan waar alle nieuwe wolkenkrabber staan. Donderdag om 16.00 vertrekken in Shanghai en aankomen na 13u vliegen om 17.00u in Chicago op donderdag! Ik ben dus over de datum grens gevlogen en de eerste keer over de stille oceaan. Technisch gesproken heb ik nu dus de wereld rondgevlogen, want waar ik nu ben was ik ook al geweest via de atlantische oceaan. Maar ik zat dus in Chicago, het plan was om op de luchthaven een auto te huren en dan te vertrekken naar Franklin, Indiana. Ik had echter alles bij behalve m'n rijbewijs want dat zou ik in China toch niet nodig hebben. Bij de autoverhuur alle smoezen geprobeerd, rijbewijs gestolen, sis kaart van Belgie afgegeven en beweerd dat een Belgisch rijbewijs er zo uit ziet (weten zij veel, ze weten Belgie nog geeneens liggen)... maar geen auto. Dan maar de hulp ingeroepen vd thuisbasis: even rijbewijs scannen en per mail naar mij sturen. Vermits het in Belgie op deze moment middernacht is moet ik een nachtje overblijven in Chicago. Dus ook hier een avond en een ochtend om ook naar de skyline te kijken. Om even snel het vergelijk te maken met Shanghai; doe mij maar een portie Chicago. In een ander Hertz kantoor deden ze niet moeilijk, even wapperen met een fotokopie met een zwarte foto en een creditcard (vooral dat) en ik kon vertrekken met een Toyota Yaris automatic. Chicago Indianapolis is ongeveer een trip van 4uur rijden over verschillende Interstates die zo kenmerkend worden aangeduid met een wapenschild met een nummer in. Onderweg ook nog wat geleerd: even nummers van interstates lopen oost-west, oneven nummers lopen noord-zuid en aan de staatsgrens begint de mijlenteller vd interstate te tellen en de afritten krijgen geen opvolgende nummers maar een nummer dat overeenkomt met het aantal mijl verwijderd vd staatsgrens. Zo zie je maar we reizen om te leren.
Dit weekend staat er een tripje op het programma dat in elke georganiseerde China reis is inbegrepen. Ook in boeken als de Lonely planet is dit een aanrader zal ik later merken. De rivier Li afvaren van Guilin naar Yangshou (deze Li is dezelfde Li die ook door Liuzhou kom). Vrijdagavond vertrokken we met onzen amerikaan naar Guilin, ongeveer 3 uur rijden over de autostrade. Het regende op die moment al twee dagen pijpestelen en er was al twijfel of alles kon doorgaan maar ja we hadden vanalles geregeld. Vrijdagavond in Guilin, tijd voor een stapje in de wereld, er was ons een trendy bar aanbevolen waar we eens een kijkje gingen nemen. Bij ons zou het niet kunnen; de Carré binnenstappen op teensletsen en binnen de 2 minuten worden aangesproken door een bende Chinese poppetjes. Achter de DJ staat een gehelmde security man mee te shaken op de beat. Verder wordt er niet veel gedanst en worden er vooral drank en dobbel spelletjes gedaan aan de verschillende tafeltjes. Het bier bestel je hier in blikjes met een minimum hoeveelheid van 3 blikken per keer. Dit kan je dan uitdrinken uit een 'shot' glas (= ne grote borrel). De volgende dag bleek er zoveel water en de nodige kleine overstromingen dat er geen boten uitvoeren. Dan maar wat rondwandelen in Guilin stad. In het stadspark gaan kijken naar een reuzepanda, hij was echter aan het slapen en kon alleen zijn achterkant op de foto plaatsen. Verder in het park: Camel hill een rotsformatie in de vorm van een kameel. Deze berg is voor de rest ook bekend omdat Bill "I did not have..." Clinton hier een speech heeft gegeven. Ook hier in de stad weer veel winkeltjes en je ziet duidelijk dat deze stad meer gewend is aan buitenlandse toeristen. In een ambachtelijk winkeltje waren ze zijderupsen aan het ontdoen van hun zijde jasje. Als ze er zo heel veel gespaard hebben dan kunnen ze daarmee een traditionele chinese jurk maken om er vrouwen in te verpakken. 's Avonds de bus naar Yangshou voor het stuk dat we normaal met de boot zouden doen. Het stuk langs de rivier heeft die wereldberoemde zichten van de bergen die uit het water oprijzen. Hier in China staat dit op het briefje van 20 Yuan. Yanshou is zo'n typisch hippie dorpje dat al jaren geleden gekoloniseerd is door reizigers van de Lonely Planet (praktisch elk café of hotel heeft een bord buitenhangen: aanbevolen door de Lonely planet). Opschriften in chinglish en uitroepen van "you buy" zijn hier normaal. Hier lopen de straten vol met backpackers die hier op adem kunnen komen van hun reis door een land waar ze analfabeet zijn. Even buiten het dorp zijn we gaan zien naar de "butterfly" cave, deze grot was zo nep dat er opstond "made in China". Zelfs de stalagmieten en tieten waren nep en gemaakt uit beton. Alleen mooi was het Indiana Jones- uitzicht van de grot met hangbrug.
Eindelijk verhuist van het hotel naar een appartement. Het is het oude appartement vh bedrijf dat ze gaan verkopen maar momenteel staat het leeg. Ik heb de beschikking over enkele slaapkamers met dubbel bed, twee badkamers, keuken, bureel, living... Allez zeker groot genoeg. De meeste deuren van de kamers die ik niet gebruik houdt ik gesloten en daar is het ongeveer 40°C heet, in de rest zet ik de airco op een graad of 27; aangenaam fris en toch niet te koud. Alleen wonen hier op appartement heeft z'n voordelen maar het grootste nadeel is wel dat je voor veel zelf moet zorgen, mijn gebarentaal gaat met rasse schreden vooruit (mijn chinees iets minder). De grote truc hier is de GSM, wie mij kent weet dat ik niet zo verknocht ben aan dit ding maar de laatste dagen verzamel ik telefoonnummers aan de lopende band: de hulplijn. Lilli is bijvoorbeeld m'n taxi-chauffeur die wat engels spreekt. 's ochtends staat ze me op te wachten, 's middags bel ik haar en komt ze me ophalen vh werk handig. Vivian is een andere hulplijn zij is leraares engels voor kindjes vd lagere school. In haar piepkleine appartement (alles bij elkaar 20m²) geeft ze soms les aan wel 10 kinderen. Als tegenprestatie voor de hulp heb ik vd week eens westers gekookt. Dat was een heel avontuur, gewapend met een woordenboek ben ik inkopen gaan doen: aardappelen, bloemkool, vlees, melk en bloem. Boter was niet te vinden in de supermarkt...Het gerecht moest dus bloemkool in witte saus met gekookt aardappelen worden. Probleem: in de keuken is er1 wok en een 2 hakmessen verder geen bestek of potten. Het kookvuur bestaat uit een afgedankte straalmotor van een MIG 21. Aardappelen en bloemkool tesamen in de wok, naverbranding op voor een minuutje en het water kookt al. Daarna de witte saus in de wok, die was gemaakt met pinda olie ipv met boter, je proefde het hard maar de chinezen vonden het lekker. Als laatste het vlees; het was een mooi steak maarja zonder messen en vorken in huis... niks aan te doen. In kleine stukjes hakken en ook in de wok. Daarna opdienen op de schoolbanken en smullen met stokjes.
Xining hoofdstad van Qinghai province is voor de volgende dagen ons hoofdkwartier. 't is niet zomaar dat we 3000 km verder naar het noord-westen zijn gevlogen maar voor het werk, getuige daarvan mijn obligate veiligheidsschoenen. Xining ligt aan de rand van het tibetaanse plateau op een hoogte van 2200m en is de vertrekplaats van de hoogste spoorlijn ter wereld naar Lhasa (stations boven de 5000m!). Als je in de stad rond wandelt is niets dat er op wijst dat je op grote hoogte bent. In Europa lopen er op deze hoogte koeien met een bel rond hun nek of oostenrijkers in lederhosen. Je zou denken enkele dagen naar de bergen voor frisse lucht maar dit is buiten de aftandse transportmiddelen gerekend. Alle vrachtvervoer groot en klein loopt hier op diesel en op deze hoogte met verminderde zuurstof roken deze motoren dat het een lieve lust is. De voorbije drie dagen nog nooit zoveel roet gegeten als nu. De ligging maakt dat deze stad ideaal is als startpunt voor onze missie, namelijk starten op grote hoogte van onze diesel compressoren. Op de rug van een truck rijden we met onze compressoren in trapjes naar 3500m, test geslaagd. Eén van de stops ligt aan de oevers van Qinghai lake, dit meer van een slordige 100km lang ligt op 3200m hoogte en hier voelen yaks en Tibetanen zich al thuis. Sommige opschriften zijn tweetalig, Tibetaans en Chinees, maar dat maakt me niet veel wijzer. Het klimaat is hier zeer hard, er valt maar 300mm water, en de helft van het jaar vriest het hier niet (de andere dus wel). De Gobi woestijn is niet veraf...
