't Moet weer eens lukken, deze week (maandag 7/3 tot en met zaterdag 13/3) was ik weer van China naar Japan gereisd voor het werk. Tot vrijdag 14.50u lokale tijd was alles OK.

Tijdens de meeting begon alles eerst een beetje te trillen en te schudden maar kleine schokjes zijn ze daar wel gewoon. Dus iedereen bleef gewoon zitten op z’n stoel. Toen het gedaver echter aanzwelde zeiden ook de locals, dat het tijd was om naar buiten te gaan. Ik beschrijf het nu wel rustig maar op de moment dat ze zeiden van dat het ernstig was werd er niet meer getwijfeld. Alles bleef achter (jas, GSM, computer), het was een spurt naar buiten.

De nooduitgang was gelukkig dichtbij en we zaten in een industrieel gebouw opgetrokken uit staal en maar op de tweede verdieping.

De nooduitgangen waren stalen brandtrappen aan de zijkant van het gebouw en op de moment dat ik de trap afrende moest ik mij al goed vasthouden. Alles bewoog. De mensen verzamelden op het parkeerterrein tussen de gebouwen en gingen op hun hukken zitten. Vermits ik veronderstelde dat dit behoorde tot de standaard aardbeving dril, deed ik maar hetzelfde en maar goed want het zou onmogelijk geweest zijn om recht te blijven.

De auto’s op het parkeerterrein schudde heen en weer alsof er onzichtbare hooligans op aan het dansen waren.

Na een tiental minuten was de eerste grote schokgolf voorbij. Er werd druk gekeken op smartphones voor de eerste info. En al na enkele minuten was het duidelijk dat dit serieus was, een “Tsunami warning” volgde direct hierop.

Gelukkig zat ik op het moment van de aardbeving in Kawagoe (Saitama) wat een 50km ten noord-westen van Tokio ligt.

We hebben de schok gevoeld en we waren toch allemaal een beetje aangedaan maar voor de rest geen schade en konden we terug opgelucht ademen.

In de namiddag zijn we een tijdje later nog een keer naar buiten gelopen voor één van de naschokken. Deze naschokken kunnen enkele dagen aanhouden wisten ze me te vertellen maar ze waren altijd minder in magnitude dus het ergste was voorbij.

’s Avond toen we terug wilden gaan naar ons hotel in het centrum van de stad waren er geen taxi’s beschikbaar en hebben we een stuk te voet moeten afleggen.

Het Prince hotel waar we verbleven is gelegen vlakbij het treinstation (in hetzelfde gebouw) en daar waren we getuige van vele pendelaars die niet naar huis konden. Het treinverkeer en de autostrades waren afgesloten, gsm’s werkten niet meer (alleen sms en internet was ok).

Allez het was een grote soep. Voor ons viel het allemaal goed mee maar er zijn veel mensen die een oncomfortabele nacht hebben gehad. De lobby van het hotel was afgesloten en maar een beperkt aantal mensen konden er blijven voor de nacht.

Aan de busstations werd met een megafoon informatie gegeven aan de reizigers. Ondertussen was er ook nog een grote brand uitgebroken in Tokio in een gas opslagplaatst dus spectaculaire beelden waren alom te zien.

In het hotel waren de liften buiten werking gezet en moesten we met de brandtrappen naar onze kamers. Makkelijk zo wist ik ineens de nooduitgang, indien niet dan had ik dit zeker even nagekeken. Een andere tip die ik had meegekregen is om ’s nachts moest er een harde schok zijn zeker eerst je deur open te doen, want als ze klemt in het deurkader ben je helemaal ge-‘charel’d.

Gelukkig bleef het bij lichtere naschokken waar bij het gewoon leek alsof er een bronstig nijlpaard onder je bed zat; iepe-iepe-iepe.

De volgende dag naar Haneda voor onze vlucht terug naar Shanghai. Met trein, metro en monorail, zijn we er geraakt. Onze vlucht had geen vertraging wat een geluk was want achteraf bleek ook nog eens een kerncentrale geknald een half uur nadat we waren opgestegen. Wie zou ooit denken dat ik zou zeggen “eindelijk terug veilig in China”.

 ’t Is weeral efkes geleden dat ik nog iets gepost heb, maar ja je moet ook af en toe iets leuks vinden om over te schrijven. Moeilijk is dat natuurlijk niet hier in China, want zelfs de meest evidente dingen waar je zelfs niet bij stilstaat dat ze wel eens anders kunnen zijn; zijn anders in China!

Een voorbeeldje dat ik al lang wou vertellen is het “turven” oftewel het zetten van streepjes om iets te tellen.

Op het bureau hier worden de koffie’s geteld want er moeten op het eind van de maand bonen gekocht worden, dus hangt er aan de koffiemachine een lijst. De eerste keer dat ik begon ik gewoon met één verticaal streepje (zie eerste kolom). Ik kreeg al direct commentaar natuurlijk dat ik niet juist aan het tellen was, want het eerste streepje is een horizontaal streepje (tweede kolom).

Toen was ik toch wel even verward, maar na een hele uitleg bleek dat chinezen tellen door het karakter “zhèng” te schrijven; wat iets betekent wat niks met 5 te maken heeft.

Zoals je weet bestaat een chinees karakter uit een aantal pennetrekken, waarvan het aantal en de volgorde waarin ze gezet worden belangrijk zijn. Om te turven hebben ze dus gewoon een teken gekozen met 5 pennetrekken maar het had net zo goed een ander teken kunnen zijn. Dus ik stelde voor waarom tellen jullie niet door het karakter “wǔ” te schrijven. Dat betekent namelijk 5 en bestaat uit vijf streepjes (dacht ik; zie derde kolom).

Mis dus, wǔ bestaat maar uit 4 streepjes.

Ondertussen zijn we een paar maanden verder en heb ik het systeem wel door. Ik denk zelfs dat ik al een vijftigtal karakters kan herkennen (dus nog maar een kleine 4000 te gaan voor ik mezelf geletterd mag noemen in China).

Voor de chinezen is het momenteel de belangrijkste vakantie periode van het jaar. Er wordt namelijk Nieuwjaar gevierd (van 2 op 3 februari). Tijdens deze periode vinden er hele volksverhuizingen plaats, de stad loopt letterlijk leeg.

In Wuxi bleven de meeste winkels dicht en was het opvallend rustig op de straat. De mensen die normaal in de stad wonen om er te werken trekken nu terug naar het platteland om Nieuwjaar te vieren met de familie.

Elk jaar heeft in de chinese kalender een bepaald dier, dit gaat in cycli van 12 jaar. Er zijn allerlei dieren zoals hond, varken, muis, tijger, draak…maar dit jaar is het jaar van het konijn.

Omdat er deze week weinig te doen was ben ik nog eens naar Liuzhou getrokken voor daar nog te gaan kijken. “Oudejaarsavond” werd ik vriendelijk ontvangen bij de grootouders van een vriend. Er geraken was weeral een heel avontuur want de grootouders woonden niet echt in het centrum van de stad.

Toen ik er aankwam was iedereen volop bezig met de voorbereidingen: sommigen waren bezig met het kuisen van de groenten aan de pomp, anderen waren nog snel kleren aan het wassen aan de beek! (En dat in deze tijd, ik dacht even dat ik 100 jaar was teruggeflitst in het verleden).

De deur naar de eetkamer werd versierd met rode papieren met daarop chinese tekens die geluk en voorspoed moeten brengen voor het komende jaar. Het eten werd door de vader bereid op een houtvuurtje in het schuurtje ernaast.

Tegen valavond was alles klaar en konden we aan tafel. Het menu bestond voornamelijk uit verschillende soorten vlees (varken, koe, kip) maar wel klaargemaakt op z’n chinees. Het was lekker maar je moet er wel de beentjes, kraakbeen en vet bijnemen. Alles wat echt niet eetbaar was werd door mijn tafelgenoten lustig op de grond gespuwd en de kippen waren er als eerste bij om het op te pikken. Voor drank kwam er een goedje op tafel dat volgens mij geklasseerd moet worden onder ‘Toxic waste’ (het spul waarvoor greenpeace zich vastketend aan de spoorweg). Dus na één vlammend glaasje uit beleefdheid hield ik het voor gezien.

Na het eten werden er onder de familieleden kleine rode envelopjes uitgedeeld met daarin geld.

Ook in Liuzhou waren veel zaken gesloten dus de stalletjes die wel open waren deden gouden zaken. Vermits de temperatuur al aangenaam tegen de 20°c aanliep was het leuk om in dit gewoel en plaatsje te veroveren en nog eens een lekker pikant bordje noedels te eten.

Een populair tijdverdrijf in deze vakantie is natuurlijk het spelen van Mahjong. Dit kan uren doorgaan en wordt gespeeld in een hoog tempo. Een spelletje duurt maar enkele minuten en het is werkelijk fascinerend om te zien hoe snel er gespeeld wordt. Bij het nemen van de volgende steen wordt er gevoeld met hun vingers welke steen het is, zodat zelfs zonder te kijken ze al weten wat ze gekregen hebben. Ik heb geprobeerd om het spelletje te doorgronden maar telkens je denkt dat je het hebt is er toch weer een spelregel die voor dat geval weer iets anders zegt. Afblijven dus of het kost je veel geld (ja er wordt hier altijd voor geld gespeeld).

Gedurende de week hoorde je elk moment van de dag wel vuurwerk, maar het vuurwerk van de stad was gepland voor vrijdag. Dit vuurwerk was weer van een andere orde dan al wat je kan zien in Europa. Tegen 8uur ’s avonds was het donker genoeg en werd een knallend bombardement van vuurwerk in gang geschoten.

We zullen deze week afsluiten met een welgemeende “Xin Nian kuaile!”. (Gelukkig Nieuwjaar in het chinees).

Bij mijn terugkeer na een leuk kerstverlof heb ik blijkbaar de sneeuw van België mee naar hier gebracht. Mijn vliegtuig was maar goed geland of de eerste vlokjes kwamen hier naar beneden gedwarreld. Nog meer als bij ons zijn hier zeker niet ingesteld op sneeuw. Veel mensen met een eigen auto laten deze aan de kant staan en kiezen voor de taxi of het openbaar vervoer. Dit heeft als gevolg dat er geen taxi’s te krijgen zijn en ik genoodzaakt ben om ’s morgens te voet naar het werk te stappen (20min.). De politie doet er ondertussen alles aan om het verkeer vlot te houden; wat wil zeggen zout strooien met de hand uit de achterkant van een pick-up.  

Bussen die een brug opkunnen wegens te glad, uren vertraging, geweldig chaotische opstoppingen, ze kennen het hier allemaal bij 1 cm sneeuw.

De temperatuur is rond het vriespunt maar echt warm kan ik het stoken in mijn appartement. De airco’s draaien dag en nacht in achteruit om het warm te krijgen en na één week zit ik ongeveer op 17°C binnen. Echt veel warmer ga ik het niet meer krijgen denk ik want de verdampers van de airco’s zijn ondertussen grote ijsklompen geworden.

Het is hier nu nog één week voor chinees Nieuwjaar (oudjaar is 2 februari) en ook hier krijgen ze koopkoorst. Ik weet niet wat ik moet verwachten dus ik zal ook maar mijn voorzorgen nemen deze week en genoeg eten inslaan om een week te overleven op fruit en droge koeken. Er gaan in elk geval aardbeien bij zijn want dat is nu blijkbaar het seizoen en ze zijn nog lekker ook.

 http://www.garagetv.be/video-galerij/johanv34/Picture_302_avi.aspx

Niet alleen de koopkoorst maar ook de “vuurwerkkoorst” scheert al hoge toppen, als je buiten bent hoor je regelmatig wel ergens knallen. Vanmiddag toen ik eindelijk eens rustig mijn chinees aan het leren was begon er een chinees te oefenen met vuurwerk onder mijn raam. (zie filmpke). Gewoon luid knallen da’s al wat het hier moet doen dat vuurwerk want het is om de boze geesten te verjagen.

http://en.wikipedia.org/wiki/Grand_Buddha_at_Ling_Shan

Vorige week zijn we naar één van de grootste Buddha’s ter wereld gaan (88m hoog) kijken; dus gelukkig nog altijd kleiner dan ons aller cathedraal van A. Normaal als je naar zo’n een site gaat dan denk je dat daar minstens duizend jaar geschiedenis aan vooraf gaat, in China is niks minder waar. Al de paleizen en tempels en de Buddha zelf natuurlijk zijn minder oud dan ikzelf.

Ze hadden hier gewoon een mooi stukje grond waar ze een thema-park van maken, zoiets als Plopsaland hé. Geen railways maar mooi aangelegde paadjes tussen gevaarlijk diepe vijvers (zie bordje), paleizen waar je geld kan achterlaten bij beeldjes of gewoon in het restaurant of de giftshop.

Elk Buddha beeldje in het park (en dat zijn er veel), daarvan wil men de handen, voeten of het hoofd aanraken (dat brengt geluk, gezondheid, geld en geweldige sex (om met een g- te beginnen hé)). De bronzen beelden blinken dan ook enorm op sommige plaatsen. De grote Buddha heeft zeker geen last van tenenkaas want dat is zowat het enige stukje dat je kan aanraken en dat blinkt bijgevolg als een spiegel.

Het voordeel van geen chinees te kunnen lezen is natuurlijk ook dat je niet kan lezen wanneer je ergens niet mag komen. Zo belanden we na een kriskras wandeling bij de slaap plaatsen van de thema park figuranten (de Boeddhistische monniken). Dit was een rustgevend plekje waar de indian summer prachtige kleuren had getoverd op de bomen.

Ter afsluiting van deze dag nog snel even langs de gebedsmolens wandelen om enkele boodschappen de ruimte in te sturen naar de allerhoogste tegen 45 toeren per minuut. In elk geval sneller en gemakkelijker dan een hoop Weesgegroetjes.

Vandaag staat er nog eens een dagje Shanghai op de planning. Eigenlijk is het zeer makkelijk om van Wuxi naar Shanghai te gaan. Er is een rechtstreekse verbinding met een supersnelle trein (350km/u) die je op een klein uurtje tot in hartje Shanghai brengt. Vandaar kan je met de metro alle uithoeken van deze metropool bezoeken.

Vandaag geen speciale dingen gepland, we gaan mensen bezoeken en we zien wel waar de flow ons brengt. Blijkbaar gaat de flow naar hogere sferen want we belanden in het hoogste gebouw van Shanghai “de Shanghai World Financial center” (dat gebouw met dat gat erin). Op een kleine 500m hoogte heb je een mooi zicht op de stad alleen is de lucht niet heel helder vandaag, maar dat is meer de regel dan een uitzondering (smog hé). Dan volgen we de oevers van de Huangpu naar Yuyuan wat een wirwar is van kleine steegjes vol met winkeltjes speciaal voor toeristen. Leuk om eens door te lopen maar als je hier iets koopt betaal je zeker te veel als langneus. Daarna richting french concession om in een duitse bar schnitzels met frieten te gaan eten, dit zegt iets over het internationale karakter van Shanghai.

Op de foto’s staat er verschillende keren een blonde toerist die steeds voor de lens kwam lopen, raar, maar jullie moeten maar zoeken op welke foto’s deze “waar is Wally” staat.

De eerste verkenning van Shanghai was leuk maar er zullen er nog wel volgen.

Personeelsfeest

Af en toe mag het ook wel eens over het werk gaan. Vrijdag 12 november was een speciale dag voor Atlas Copco (Wuxi) compressor Co. zoals het hier officieel heet. Het was namelijk 15 jaar geleden dat de fabriek hier werd ingehuldigd en dat moest gevierd worden. Personeelsfeestjes in China zijn toch anders dan wat we kennen in België. Het was een uitgelaten feestje met enkele geweldige optredens van lekkere violisten, flexibels turndames, een goochelaar enz. Het meest speciale was echter dat een aantal werknemers zelf op het podium kruipen om een liedje te zingen. Dat zie ik in België nog niet veel mensen doen, maar hier met al dat karaoke gedoe zijn ze dit gewoon. En het moet gezegd er zijn er bij die een serieus stukske kunnen zingen, buiten het obligate “wo ai ni” * versta ik er dan wel niks van maar het klinkt toch. Om te zorgen dat niet iedereen naar huis trekt nadat hun buik vol is wordt er nog een kleine lotterij gehouden, en mag ik ook op het podium om onschuldige hand te spelen.

Het mag echter niet baten om 20u. staat hun klak naar huis en stromen ze en masse naar buiten. De achterblijver blijken allemaal belgen te zijn en er zit niks anders op om nog een biertje te drinken want het is nog vééél te vroeg om te gaan slapen.

*ik hou van u

Vorige week ben ik hier de plas overgestoken, meer bepaald de Oost Chinese zee. Hetzelfde als je in België het kanaal oversteekt kom je terecht in een andere wereld waar ze links rijden. Idem voor Japan, het contrast met China kan moeilijk groter zijn. De rit van Haneda airport naar het hotel in het stadscentrum van Tokio heeft me bijvoorbeeld geen hartaanval bezorgt. Geen getoeter onderweg, of kamikaze manoeuvres (waren de Japanners daar nu niet de uitvinder van?).

Hoewel de stad ook een organisch kluwen is van verhoogde rijbanen, betonnen torens en tunnels toch heeft ze een andere aanblik als bijvoorbeeld Shanghai, properheid en rust zijn hier troef.

Op 3 dagen heb ik een trip gemaakt met de Shinkansen (de japanse kogeltrein) van Tokio naar Fukui dan per auto naar Shiga en per Shinkansen terug naar Tokio. Tijdens de trein reis kwamen we voorbij de bekende Fuji berg en net zoals op de alom bekende foto’s lag er een kleine kraag van sneeuw om de top.

Het japanse platteland flitste aan ons voorbij maar het gaf toch een beetje een gevoel van het land. Hier geen hoogbouw (aardbevingen, we hebben er trouwens eentje van 5 op de schaal van Richter  gehad) (http://www.gdacs.org/reports.asp?eventType=EQ&ID=97451&system=asgard&alertlevel=Green&glide_no=&location=JPN&country=Japan )

Den elektriek loopt hier op zijn amerikaans door een bos van palen en draden boven de grond.

In Fukui een bezoekje gebracht waarop het verder ging per auto. Het was een soort rechthoekig koekjestrommel op wielen: een Toyota Voxy; maar wat zijn vorm of chauffeur (60plusser), niet deed vermoeden was zijn snedig rijgedrag. Dit stukje weg van 200km reed hij enkele keren per week wisten we later.  De weg van Fukui naar Shiga was zo ongeveer de natte droom van elke motard of petrol head in het algemeen. Een slingert lint asfalt tussen allemaal zeer scherpe bergen en dalen. Eén minpuntje: in haarspeld bochten zijn dwarse stroken over de weg aangebracht om snelheid te minderen.

Volgende dag in Shiga nog een bezoekje en dan met de trein terug naar Tokio. ’s Avonds was het daar eten in een zeer traditioneel restaurant met één Michelin ster. Het eten was Ozashiki-tempura, wat zo veel wil zeggen als alles soppen in deeg en bakken zoals smoutebollen (maar iets verfijnder). Hierna nog één nachtje in het ANA Intercontinental, tijdelijk mijn sjieke rustoord.

De volgende dag alweer op het vliegtuig richting getoeter en smog. Jochei!