Na de bewogen dag van gisteren gaan we vandaag een bezoekje brengen aan de wereldtentoonstelling in Shanghai. Hoewel de meeste mensen hier het ons afraden wegens te druk, lange wachtrijen enzomeer ben ik toch vast van plan om er een kijkje te gaan nemen. Je weet wel “been there, done that..”.

We mochten de driver van het bedrijf lenen en die bracht ons groepje van 5 (3 Belgen en 2 Amerikanen) naar de Expo.

We waren allemaal voorzien van een ticket en de inkom was duidelijk berekend op een massale stortvloed van mensen en vermits dat goed meeveel waren we zo binnen. Het eerste wat je overweldigt is het Chinese paviljoen. Het is immens groot(s) en overschaduwt alle andere paviljoenen. Kwestie van duidelijk te maken wie er een thuismatch speelt.

Onze strategie voor vandaag is dat we gaan naar de paviljoenen waar we niet moeten aanschuiven. België is nummer 1, met ons paspoort mochten we direct binnen via de vip ingang. Het Belgische paviljoen is samen met dat van de europese gemeenschap in één gebouw, maar de tentoonstellingen zijn wel gescheiden. Het algemene thema van deze hele expo is ecologische ontwikkeling voor de volgende decennia. De Belgische tentoonstelling sloot wel niet geheel aan bij dit thema; Hergé, de smurfen, het koningshuis ze passeren allemaal de revue. Wat die te maken hebben met ecologie weet ik niet maar eigenlijk moet wel gezegd worden dat het Belgische paviljoen wel één van de beste was wat we vandaag zouden zien. Het toonde tenminste waar België voor staat: bier, frieten met stoofvlees en chocolade en in het zuiden van de land rijden ze nog met paard en kar. Het restaurant had bijzonder veel aantrek en de chocolade nog veel meer.

Na onze “Belgische lunch” gingen we naar het paleis van de VS. Ook daar mochten we met de paspoorten van onze Amerikaanse gezellen binnen via de vip ingang. In het Amerikaanse paleis kregen we 2 filmpjes voorgeschoteld met een hoog “yes we can” gehalte en meliger dan een zak bloem. Dit moet een koude douche zijn als je voor deze 20 minuten 3uur hebt moeten aanschuiven.

De paspoorten waren op, volgende tactiek was “doe u voor als iemand anders”. Naast de VS lag het Canadese paviljoen dus onze Amerikanen mogen proberen een Canadees accent te imiteren. We vielen echter al snel door de mand en proberen met we onderhandelen toch binnen te komen maar dit lukte niet. Ons volgend doel was Nederland, het nederlands paviljoen zag eruit als een enorme attractie van de sinksefoor. Niet wat je van architectuur minnend Nederland gewend bent. Een eerste poging met een nederlands accent aan de vip ingang mislukte ook, maar zo snel zouden we het niet opgeven. Eerst het zweedse paleis; niet dat we Zweeds kennen maar Atlas Copco is behoorlijk zweeds en één van de sponsors. Even met wat business kaartjes zwaaien en we waren binnen. Ecologie was hier duidelijk wel het thema. Hop nu terug naar Nederland, ondertussen was de hostess aan de vip gewisseld en mochten we binnen (we hadden ons wel eerlijk als belgen voorgesteld). Dit paleis kreeg de eer het slechtste te zijn dat we hebben gezien. Oranje en nijntje (in het oranje) da’s alles wat me is bijgebleven.

Het duitse paviljoen zag er indrukwekkend uit, het was een kruising tussen een stealth bommenwerper en een bunker. De buitenbekleding was volledig uit een metaal gaas. Nu moesten we hier ook nog binnen geraken. Het heeft stevig wat onderhandelen gevraagd maar ook hier zijn ze gezwicht voor de vlaamse talenkennis. Binnen was het OK, met enkele mooie voorstellingen van de duitse technische suprematie (met dank aan BMW en andere bekenden).

Laatste poging om ergens binnen te komen was bij onze zuiderburen. Daar was het superdruk en aan de vip ingang stonden ook vele tientallen in een poging om binnen te komen. De hostess daar was van oosterse origine en sprak ik gewoonte getrouw direct aan in het engels met het verhaal dat we fransen waren maar dat ons paspoort op de immigratie dienst lag en dat we dus niet konden tonen dat we Frans staatsburger waren. Hmm, dat kan iedereen wel zeggen, en om ons te strikken schakelde ze over in het Frans. Een mens moet een beetje flexibel zijn en ik schakelde dus ook vlot over en dit overtuigde haar van mijn hele verhaal. Ze was gelukkig ook niet Frans van origine want anders had ze ons accent wel doorzien. Het franse paviljoen was ook wel mooi aangekleed met klimop over een metalen raster. Binnen waren het vooral sfeerbeelden van Parijs en enkele reproducties uit het louvre van Van Gogh en Gaugin. Dat gaat er altijd wel in bij de chinezen.

Na dit laatste paleis restte ons alleen nog de wandeling terug, tussen de paleizen, die nu de nacht was gevallen feestelijk verlicht werden.

Zes paleizen op één dag is sterke prestatie en tevreden keerden we huiswaarst.

Vrijdag avond was ik uitgenodigd op een house warming party en daar kwam het fenomeen “Hash” ter sprake. Ik moet zeggen ik had er nog nooit van gehoord maar ik hoorde dat het iets met lopen te maken heeft en was dus direct geïnteresseerd. Ik wrong me mee in de groep en na een paar hints was ik mee uitgenodigd om de volgende dag m’n eerste hash mee te maken. (Wil je er zelf ook wat meer over weten : http://wuxih3.org/hash/ of http://wuxi.hash.house.harriers.over-blog.org/ ).

Om kort te gaan zijn de “hashers” gewoon een internationaal stelletje buitenlanders die een excuus zoeken om met elkaar eens een pintje te gaan drinken. Zoiets als al die wielertoeristen in België, die zich eerst een paar uur moeten uitsloven op de fiets om daarna zonder schuldgevoel, voor 12 uur, hun eerste Trappist naar binnen te kunnen kappen.

In plaats van te fietsen is het lopen en om er voor te zorgen dat iedereen tesamen aankomt is het een sporentocht waarbij de snelsten de sporen zoeken en dus voortdurend foutlopen. zoeken.

Zo, dat ging ik dus morgen doen.

Eens op de afspraak stond er een bus klaar om ons naar het platteland te rijden. Het was ondertussen stevig aan het regenen dus dat werd leuk. Ondanks het slechte weer kwam er toch veel volk opdagen en in totaal waren we met een 50-tal, waarvan een gedeelte hasher waren van het naburige Suzhou (toeristisch bekend voor parels en zijde).

Onderweg hadden we een kleine kopstaart aanrijding met een chinese pipo die stopt voor groen (je weet maar nooit of er iemand door het rood rijdt natuurlijk dus beter even stoppen…).

Gelukkig waren we met 2 bussen en kon iedereen in de andere bus, waardoor de bezettingsgraad steeg naar 200%.

De looptoer zelf was alles bij elkaar een goede 10km en ging over kleine single track paadjes tussen een mandarinnekesplantage (woord met hoog scrabble gehalte). Ondanks het slechte weer voelde ik mij in mijn nopjes en kon ik af en toe eens deftig doortrekken op dit cross parcours. Dus dit gedeelte was zeker voor herhaling vatbaar.

Na het lopen kwam het drinken, dit gedeelte noemen ze de “circle” en is eigenlijk een beetje cantus-achtig. Als nieuweling moet je natuurlijk een keer naar voren treden om je voor te stellen en een biertje te legen. Dat was ook allemaal niet zo kwaad want een getraind “wielertoerist” is meer gewoon dan chinees fluitjesbier.

De avond zouden we afsluiten met een diner in een chinees restaurant. Vermits we op het platteland waren werden er behoorlijk wat zaken geserveerd waar de meeste buitenlanders hun neus voor ophalen. Zoals de gebruikelijk “chicken feet” en de “drunken prawns”. Dat laatste was voor mij ook nieuw. Dit is gewoon een grote glazen schaal gevuld met levende grote garnalen (lengte 4cm) overgoten met een soort van rijstwijnazijn (2 X woordwaarde). De eerste tien minuten op tafel springen die beesten dus rustig op en neer en regelmatig kan er zelfs één ontsnappen over de rand. Smakelijk dus.

Toen de rijst eindelijk op tafel kwam werd klonk er een zucht van opluchting, maar de avond was nog niet voorbij…

Bij het betalen van de rekening begonnen de problemen pas goed. Door een meningsverschil over de reservatie en een restaurant baas die al die buitenlanders eens een goede poot zou uitdraaien kwam het tot wat geroep tussen de “hash”-organisatie en de andere partij.

Uiteindelijk draaide het erop uit dat het keuken personeel de bus had geblokkeerd en dat wij de politie hadden gebeld.

Na 2 uur verhoren afnemen en pv’s opmaken konden we eindelijk naar huis vertrekken. Het was een boeiende dag maar de volgende keer mag het ook iets minder zijn behalve dan voor het lopen.