Vorige week ben ik hier de plas overgestoken, meer bepaald de Oost Chinese zee. Hetzelfde als je in België het kanaal oversteekt kom je terecht in een andere wereld waar ze links rijden. Idem voor Japan, het contrast met China kan moeilijk groter zijn. De rit van Haneda airport naar het hotel in het stadscentrum van Tokio heeft me bijvoorbeeld geen hartaanval bezorgt. Geen getoeter onderweg, of kamikaze manoeuvres (waren de Japanners daar nu niet de uitvinder van?).

Hoewel de stad ook een organisch kluwen is van verhoogde rijbanen, betonnen torens en tunnels toch heeft ze een andere aanblik als bijvoorbeeld Shanghai, properheid en rust zijn hier troef.

Op 3 dagen heb ik een trip gemaakt met de Shinkansen (de japanse kogeltrein) van Tokio naar Fukui dan per auto naar Shiga en per Shinkansen terug naar Tokio. Tijdens de trein reis kwamen we voorbij de bekende Fuji berg en net zoals op de alom bekende foto’s lag er een kleine kraag van sneeuw om de top.

Het japanse platteland flitste aan ons voorbij maar het gaf toch een beetje een gevoel van het land. Hier geen hoogbouw (aardbevingen, we hebben er trouwens eentje van 5 op de schaal van Richter  gehad) (http://www.gdacs.org/reports.asp?eventType=EQ&ID=97451&system=asgard&alertlevel=Green&glide_no=&location=JPN&country=Japan )

Den elektriek loopt hier op zijn amerikaans door een bos van palen en draden boven de grond.

In Fukui een bezoekje gebracht waarop het verder ging per auto. Het was een soort rechthoekig koekjestrommel op wielen: een Toyota Voxy; maar wat zijn vorm of chauffeur (60plusser), niet deed vermoeden was zijn snedig rijgedrag. Dit stukje weg van 200km reed hij enkele keren per week wisten we later.  De weg van Fukui naar Shiga was zo ongeveer de natte droom van elke motard of petrol head in het algemeen. Een slingert lint asfalt tussen allemaal zeer scherpe bergen en dalen. Eén minpuntje: in haarspeld bochten zijn dwarse stroken over de weg aangebracht om snelheid te minderen.

Volgende dag in Shiga nog een bezoekje en dan met de trein terug naar Tokio. ’s Avonds was het daar eten in een zeer traditioneel restaurant met één Michelin ster. Het eten was Ozashiki-tempura, wat zo veel wil zeggen als alles soppen in deeg en bakken zoals smoutebollen (maar iets verfijnder). Hierna nog één nachtje in het ANA Intercontinental, tijdelijk mijn sjieke rustoord.

De volgende dag alweer op het vliegtuig richting getoeter en smog. Jochei!