De vakantie is voorbij en ik vertrek met het vliegtuig terug naar China. Alles is in gepakt maar niet te veel want ik heb nogal wat spullen in China achtergelaten. Als een echte wereld reiziger vertrek ik thuis in een kaki hemdje met korte mouwen (want het is goed weer); ik was nog niet goed ingecheckt in Zaventem of ik heb me dat al beklaagd. Airco is leuk maar tegenwoordig wil men zelfs in België al laten zien dat ze het koud krijgen, en het werd er niet beter op. Zaventem, Heatrow, Hong Kong, hoe kouder hoe liever. Gelukkig hadden ze bij Virgin lekkere dekentjes en zelfs Virgin sokken.
Landen op Hong Kong is speciaal, je komt aan over een zee die zeer druk bevaren wordt, en op het laatst vlieg je op 20m boven zee om dan uiteindelijk te landen op een strip enkele meters boven zeeniveau. Eens in Hong Kong heb ik de SIM kaart van m'n mobiel weer veranderd naar m'n chinees nummer, de chinese SMS'en stroomden binnen. Enig nieuws van belang: ik kan in m'n huidig appartement blijven voor nog enkele weken.

Op Hong Kong airport nog snel even een Atlas Copco gespot op een bouwwerf, kwestie van af en toe ook aan het werk te denken.

Na m'n eerste keer in china wist ik ongeveer al wel wat de mensen hier waarderen als je het meebrengt: de rode tabletjes van Côte d'or. En dit om verschillende redenen: er zit een papierke rond (da vinden ze hygiënisch), ze zijn rood (dit is een kleur die geluk brengt, en wat dit betreft zijn ze heeeel bijgelovig) en er staat een olifant op en ze zijn er hier van overtuigd dat het de Lolex van de chocolade is. 
Verder had ik nog een cadeau bij van Vera en Michel voor Helene (westerse naam) die trouwde op zaterdag 5 september in het Lijing. Alle info die ik had was haar westerse naam en het feit dat ze een lerares engels-chinees is.
Om mijn tijd te vullen beschouw ik het altijd als een uitdaging om dit tot een goed einde te brengen. Dus vrijdag avond op verkenning naar het Lijing om te vragen hoeveel huwelijks feesten er de volgende dag zouden plaatshebben. Wat een geluk, het waren er maar drie. Vermits ik moest werken op zaterdag kon ik enkel 's avonds het cadeau komen afgeven, dus voor alle zekerheid maar een briefje geschreven met m'n telefoon, voor het geval dat.

Op zaterdag na het werk naar de Lijing, voor alle zekerheid heb ik m'n lange broek en deftige schoenen (geen Sidi's) maar aangelaten en dat is een hele opgave bij 38°C.
Toen ik aankwam stond een bruidspaar juist mensen buiten te verwelkomen onder een hartvormige boog gemaakt van bloemen. De bruid had m'n briefje duidelijk gekregen want ze deed enthousiast teken dat ik de juiste te pakken had. Nadat ik het cadeau had afgegeven werd ik vriendelijk uitgenodigd op het feest. Na nog wat beleefd tegenspartelen: "da is nu echt nie nodig zenne"; ging ik toch maar naar de feestzaal. Gelukkig zaten een aantal vriendinnen van de bruid in dezelfde sector en kwam ik aan een tafel terecht met chinezen die deftig engels spraken. Het gezelschap aan tafel zat dus wel goed.
Ook in China komt het bruidspaar blijkbaar binnen op de tonen van 'Taaratata taaratata...dus geen verrassingen daar, daarna volgen de speeches en dan de schranspartij.
Eerst was de bruid gekleed in wit, dit is de jurk voor overdag en na een ongemerkt changement de decor was wit plots rood. Een bruid in rood verpakt is net als een Côte d'or tabletje: dat brengt geluk en is ook lekker om uit te pakken...
Het eten was gewoon de traditionele betere chinees, dus geen rijst of noedels maar eend (inclusief kop) en varkensribbekes en allerlei soorten vlees en vis. Een minimum aan groenten want dat is geen feest eten.
Voor het feest gedaan was ging het bruidspaar iedereen begroeten en daarbij moesten ze aan elke tafel klinken met Maotai (straf graanspul van 40°) of trucjes doen zoals een kippebil opeten aan een touwtje. 
Tot zover niet veel verschil maar dansen enzo is er niet bij, tegen 21.30u was bijna iedereen verdwenen en was onze tafel de laatste om te vertrekken.
Het was een fijn feest, veel gelukwensen voor Helene en Davy.