Ondertussen zit ik in Franklin, Indiana. Het is weekend, ik heb een auto ik kan hier lezen en spreken dus niets houdt me tegen voor een aantal actieve dagen. Zaterdagochtend wordt geopend onder luide knallen van zwaar kaliber; Indiana is één van die staten waar wapenbezit zeer normaal is. Een collega neemt me mee naar een schietstand (tot 100yards) met een kleine greep uit zijn collectie: AR15, Winchester, Mauser, Colt 45, Weatherby (een grendelgeweer voor olifanten of groter), Long rifle..en een sportzak vol met de verschillende munitie. Op zo'n schietstand wordt al snel duidelijk: wapenfreaks zijn al even bezeten van hun sport als computernerds of wielertoeristen.
In de namiddag ga ik naar de 'Brickyard'; dat is de naam die het snelheidsovaal van Indianapolis hier heeft omdat het vroeger geplaveid was met klinkers. 's Avonds staat gokken en paarderennen op het programma. Op de piste van Indiana Downs worden op zaterdagavond tientallen koersen gereden en elke keer kan je gokken op de winnaar (minimum inzet 2$). Deze weddingschappen moet je plaatsen bij de 'bookies' nadat je de paarden hebt geinspecteerd een een winnaar hebt gekozen. Dit alles gaat volgens een vast protocol (tussen haakjes mijn balans was op het einde van de avond 1,2$ positief).
Volgende dag een bezoek aan "Brown County national park" en 's avonds naar een typisch amerikaanse 'fair' geweest. Dit is een soort boerenkermis: er worden de mooiste beesten gekozen, er is vanalles te eten onder het motto hoe vettiger hoe prettiger en er zijn activiteiten als trekker trek (tractorpulling). We waren nog maar net gezeten op de geimproviseerde tribunes met onze mond nog vol hamburger en een free refill in onze rechterhand of het werd ineens muisstil en iedereen ging staan. Ik besefte niet direct wat er gebeurde maar ging ook maar staan en toen werd door iedereen uit volle borst (zeer letterlijk bij sommige) het amerikaanse volkslied gezongen; dit kunnen wij ons toch niet voorstellen. Na dit verplichte nummer kon het mechanisch geweld worden losgelaten. Met al die activiteiten vliegt een weekend zo voorbij, en de kilo's die ik kwijt was geraakt in China vliegen er ook terug bij.
In de week was er 's avonds tijd om naar een golfterein te gaan. In tegenstelling tot bij ons is dit hier geen dikke nekke bedoening en mag je direkt het veld in voor het echte werk. Op tweeënhalf uur hebben we een full size 9-hole circuit afgelegd (par 3 voor de kenners) met een gemiddelde score per hole voor mezelf van 8 à 9.
Wat niet mag ontbreken in de US, is steak eten van de grill (een BBQ met deksel); formaat van deze dingen een kleine LP (de steak wel teverstaan hé). Wat me wel verbaasde was  dat er maar weinig amerikanen zijn die hun steak rood - roze verkiezen (medium rare) boven de doorbakken welldone.

Vrijdag stond de terugrit naar Chicago op het programma, ik had speciaal een hele dag uitgetrokken om een beetje te kunnen relaxen. Zonder gebruik te maken van de interstates was ik van plan om eerst noordwaarts te rijden op de 31 richting Nappanee tot in het hartje van Amish land. 
Daarna zou ik de 12 volgen naar het westen langs het duinen nationaal park van Indiana dat grenst aan het Michigan meer. Het fantastische is dat deze wegen n iet van nummer wijzigen over grote afstanden. De 12 zou me tot in hartje Chicago brengen; al cruisend bleef ik deze maar volgen. Dit bracht me door de haven van Chicaco en door buitenwijken vol zwarten met gouden kettingen en huizen met dichtgespijkerde ramen. Hier worden de scenes opgenomen van bende-oorlogen en drive by shootings.
Voor ik de stad verlaat voor de luchthaven nog snel even eten in een typische diner. Nadat de dienster een kleine 25 keer was komen vragen of alles OK was, en ik zeven free refills cola ophad en een stevige mexicaanse schotel, was het tijd om de states te verlaten.