Dit weekend staat er een tripje op het programma dat in elke georganiseerde China reis is inbegrepen. Ook in boeken als de Lonely planet is dit een aanrader zal ik later merken. De rivier Li afvaren van Guilin naar Yangshou (deze Li is dezelfde Li die ook door Liuzhou kom). Vrijdagavond vertrokken we met onzen amerikaan naar Guilin, ongeveer 3 uur rijden over de autostrade. Het regende op die moment al twee dagen pijpestelen en er was al twijfel of alles kon doorgaan maar ja we hadden vanalles geregeld. Vrijdagavond in Guilin, tijd voor een stapje in de wereld, er was ons een trendy bar aanbevolen waar we eens een kijkje gingen nemen. Bij ons zou het niet kunnen; de Carré binnenstappen op teensletsen en binnen de 2 minuten worden aangesproken door een bende Chinese poppetjes. Achter de DJ staat een gehelmde security man mee te shaken op de beat. Verder wordt er niet veel gedanst en worden er vooral drank en dobbel spelletjes gedaan aan de verschillende tafeltjes. Het bier bestel je hier in blikjes met een minimum hoeveelheid van 3 blikken per keer. Dit kan je dan uitdrinken uit een 'shot' glas (= ne grote borrel). De volgende dag bleek er zoveel water en de nodige kleine overstromingen dat er geen boten uitvoeren. Dan maar wat rondwandelen in Guilin stad. In het stadspark gaan kijken naar een reuzepanda, hij was echter aan het slapen en kon alleen zijn achterkant op de foto plaatsen. Verder in het park: Camel hill een rotsformatie in de vorm van een kameel. Deze berg is voor de rest ook bekend omdat Bill "I did not have..." Clinton hier een speech heeft gegeven. Ook hier in de stad weer veel winkeltjes en je ziet duidelijk dat deze stad meer gewend is aan buitenlandse toeristen. In een ambachtelijk winkeltje waren ze zijderupsen aan het ontdoen van hun zijde jasje. Als ze er zo heel veel gespaard hebben dan kunnen ze daarmee een traditionele chinese jurk maken om er vrouwen in te verpakken. 's Avonds de bus naar Yangshou voor het stuk dat we normaal met de boot zouden doen. Het stuk langs de rivier heeft die wereldberoemde zichten van de bergen die uit het water oprijzen. Hier in China staat dit op het briefje van 20 Yuan. Yanshou is zo'n typisch hippie dorpje dat al jaren geleden gekoloniseerd is door reizigers van de Lonely Planet (praktisch elk café of hotel heeft een bord buitenhangen: aanbevolen door de Lonely planet). Opschriften in chinglish en uitroepen van "you buy" zijn hier normaal. Hier lopen de straten vol met backpackers die hier op adem kunnen komen van hun reis door een land waar ze analfabeet zijn. Even buiten het dorp zijn we gaan zien naar de "butterfly" cave, deze grot was zo nep dat er opstond "made in China". Zelfs de stalagmieten en tieten waren nep en gemaakt uit beton. Alleen mooi was het Indiana Jones- uitzicht van de grot met hangbrug.
Eindelijk verhuist van het hotel naar een appartement. Het is het oude appartement vh bedrijf dat ze gaan verkopen maar momenteel staat het leeg. Ik heb de beschikking over enkele slaapkamers met dubbel bed, twee badkamers, keuken, bureel, living... Allez zeker groot genoeg. De meeste deuren van de kamers die ik niet gebruik houdt ik gesloten en daar is het ongeveer 40°C heet, in de rest zet ik de airco op een graad of 27; aangenaam fris en toch niet te koud. Alleen wonen hier op appartement heeft z'n voordelen maar het grootste nadeel is wel dat je voor veel zelf moet zorgen, mijn gebarentaal gaat met rasse schreden vooruit (mijn chinees iets minder). De grote truc hier is de GSM, wie mij kent weet dat ik niet zo verknocht ben aan dit ding maar de laatste dagen verzamel ik telefoonnummers aan de lopende band: de hulplijn. Lilli is bijvoorbeeld m'n taxi-chauffeur die wat engels spreekt. 's ochtends staat ze me op te wachten, 's middags bel ik haar en komt ze me ophalen vh werk handig. Vivian is een andere hulplijn zij is leraares engels voor kindjes vd lagere school. In haar piepkleine appartement (alles bij elkaar 20m²) geeft ze soms les aan wel 10 kinderen. Als tegenprestatie voor de hulp heb ik vd week eens westers gekookt. Dat was een heel avontuur, gewapend met een woordenboek ben ik inkopen gaan doen: aardappelen, bloemkool, vlees, melk en bloem. Boter was niet te vinden in de supermarkt...Het gerecht moest dus bloemkool in witte saus met gekookt aardappelen worden. Probleem: in de keuken is er1 wok en een 2 hakmessen verder geen bestek of potten. Het kookvuur bestaat uit een afgedankte straalmotor van een MIG 21. Aardappelen en bloemkool tesamen in de wok, naverbranding op voor een minuutje en het water kookt al. Daarna de witte saus in de wok, die was gemaakt met pinda olie ipv met boter, je proefde het hard maar de chinezen vonden het lekker. Als laatste het vlees; het was een mooi steak maarja zonder messen en vorken in huis... niks aan te doen. In kleine stukjes hakken en ook in de wok. Daarna opdienen op de schoolbanken en smullen met stokjes.
Xining hoofdstad van Qinghai province is voor de volgende dagen ons hoofdkwartier. 't is niet zomaar dat we 3000 km verder naar het noord-westen zijn gevlogen maar voor het werk, getuige daarvan mijn obligate veiligheidsschoenen. Xining ligt aan de rand van het tibetaanse plateau op een hoogte van 2200m en is de vertrekplaats van de hoogste spoorlijn ter wereld naar Lhasa (stations boven de 5000m!). Als je in de stad rond wandelt is niets dat er op wijst dat je op grote hoogte bent. In Europa lopen er op deze hoogte koeien met een bel rond hun nek of oostenrijkers in lederhosen. Je zou denken enkele dagen naar de bergen voor frisse lucht maar dit is buiten de aftandse transportmiddelen gerekend. Alle vrachtvervoer groot en klein loopt hier op diesel en op deze hoogte met verminderde zuurstof roken deze motoren dat het een lieve lust is. De voorbije drie dagen nog nooit zoveel roet gegeten als nu. De ligging maakt dat deze stad ideaal is als startpunt voor onze missie, namelijk starten op grote hoogte van onze diesel compressoren. Op de rug van een truck rijden we met onze compressoren in trapjes naar 3500m, test geslaagd. Eén van de stops ligt aan de oevers van Qinghai lake, dit meer van een slordige 100km lang ligt op 3200m hoogte en hier voelen yaks en Tibetanen zich al thuis. Sommige opschriften zijn tweetalig, Tibetaans en Chinees, maar dat maakt me niet veel wijzer. Het klimaat is hier zeer hard, er valt maar 300mm water, en de helft van het jaar vriest het hier niet (de andere dus wel). De Gobi woestijn is niet veraf...
Vandaag is er met "onze" amerikaan een trip gepland naar Rongshui, dit ligt een 150km naar het noorden van Liuzhou. Rongshui zou zo'n beetje de stad zijn van een ethnische minderheid genaamd de Miao (spreek uit miauw zoals de poes). Ik wordt om 6.30u opgehaald door David de chinese driver van Mike de amerikaan om vervolgens collega Wouter op te pikken en daarna Mike zelf samen met Bingbing zijn chinese vriendin. De rit zelf is al best de moeite; rijstvelden, waterbuffels, verbluffende valleien...In Rongshui laten we de wagen achter en sluiten we ons aan bij een groep chinese toeristen voor de "standaard" toer bij de Miao. Wat we moeten verwachten probeer ik even op te maken uit de toeristische brochure die voor de verandering ook in het engels is. Ik citeer even een kort stukje dan weet je meteen hoe een typisch Miao dorpje eruit ziet: "the Miao mountain plain bamboo of lovely is so of the misty..." Je ziet van dit soort engels wordt je heel wat wijzer. We zien wel en we stappen in een busje van 8 met zijn elven en vertrekken over een klein weggetje de bergen in. Na een 20-tal minuten komen we aan bij een rivier waar we inschepen in een platbodem aangedreven door een diesel waarvan je de toeren kunt tellen. Hiermee varen we de rivier af tot aan het beruchte dorp. Ontschepen en we worden meteen meegetroond naar het middenplein van het dorp. Hier doen ze wat folkloristische dansen en worden we wat yuans lichter gemaakt, daarna mogen we aan tafel. Nog een hobby van de chinezen is mensen laten drinken. Op elke tafel stond een grote kom met rijstwijn en de glazen werden gevuld en er werd duchtig geklonken: ganbei (hunnen adfundum) tot alles leeg was. Dan zetten we de boottocht verder tot bij een klein arena. O ja, in de brochure stond nog iets van paardenvechten, hier zullen subiet waarschijnlijk twee oude knollen een kunstje opvoeren. Niets is minder waar, er worden drie paarden de arena binnengebracht: twee hengsten met muilkorf en één merrie. De paarden zijn wel iets kleiner maar het gevecht is des te heviger. Dit is geen circus, dit gaat echt hard tegen hard, met de hoeven stampen ze naar mekaars kop. Spectaculair is het als ze stijgeren en aanvallen met de voorpoten. Van hier gaat de reis terug met het busje, de chauffeur is ondertussen flink opgewarmd en gaat op een smal bergweggetje de achtervolging inzetten op een Lexus en Audi A4 die hem hadden gehinderd bij het parkeren. Deze chinese Fangio meent het ook en scheurt met ware doodsverachting en een hoop bleke passagiers de berg af. Tegen dat we in de stad kwamen was het doel bereikt: Lexus en A4 voobijgestoken en afgeschud. De volgende keer neem ik een "camino met zijspan en gordijntje"-taxi. Het avondeten gaan eens zelf klaarmaken, we kopen op een marktje anderhalve kilo steak en een halve kilo varkensvet en laten dit malen. Nog wat groenten en we hebben alles voor hamburgers op de BBQ. Op het marktje kwam ik ook nog een pakje kikkers tegen netjes samengebonden met een koordje zodat ze niet zouden wegspringen, ik begin het te geloven: chinezen eten alles op poten behalve tafels en stoelen. kunnen we aan
De belgen zijn weg dus dit weekend moet ik m'n eigen boontjes doppen. Daar m'n chinees nog wat stroef is waag ik me nog niet aan een trip buiten de stad met openbaar vervoer of taxi. De kans is groot dat ze me op de ambassade moeten komen ophalen. Dan maar een stapje in de stad. Zoals je al gezien hebt op de foto's staan hier in de stad ook zo van die typische bergen (karstgebergte). De hoogste waar ook een "telefrik" naar boven gaat is m'n doel, voor mij geen bakje maar trappen. Halverwege stonden een paar chinezen te badmingtonnen in een grot; lekker koel. Zelfs op zo'n berg met veel trappen ben je nooit alleen. Mensen komen hier trappen doen als fitness. In de namiddag naar Longtan park, dit is echt een gigantisch park dat volledig ingesloten ligt door van die karstbergen. Je kan er maar langs 2 kanten in of uit. Op sommige plekjes in het park waan je je echt in één of andere jungle waaruit van achter elke boom een VC kan springen ware het niet dat je overal chinees gekweel uit slechte speakers hoort knallen. Onvoorstelbaar hoe die chinezen aan lawaai gehecht zijn. Als je zo door de stad wandelt val je van de ene verbazing in de andere maar wat zeker opvalt is dat de straten eigenlijk wel proper zijn. Hondendrollen zijn er niet want de honden worden opgegeten, maar ook papiertjes en blikjes zie je niet en de vuilbakken zijn altijd leeg. Hoe dit komt is heel logisch; er is hier een gigantisch leger van straatvegers aan het werk. Zij kuisen de straten permanent want de mesen gooien wel degelijk alles gewoon op straat. Verder heb je mensen die selectief in de vuilbakken snuffelen. De ene haalt er alle plastic verpakkingen uit de andere het papier en karton. Op die manier verdienen zij wat geld en blijft de stad proper. Wat er aan vuilnis dan nog overblijft wordt opgehaald door allerhande vehicles (bakfietsen, stootkarren, aftandse vrachtwagens..). Zondag, in Belgie is het de baby borrel voor de olifant Kai-mook. Ik ga ook maar eens naar de zoo wandelen. Deze ligt een kilometer of 8 buiten het centrum maar ja ik moet m'n dag toch vol krijgen. Hoe verder ik van het centrum kom hoe meer het gebeurt dat hoofden zich draaien en mij volgen waarbij ze waarschijnlijk zeggen: "die bleekneus kunnen ze straks komen ophalen in de ambassade", maar gewapend met een stadsplanneke slaag ik erin om de zoo te vinden. De zoo is niet te vergelijken met deze van Antwerpen er zijn niet zoveel dieren (waarschijnlijk opgegeten). De grote dieren zoals tijgers en olifanten waar iedereen voor naar de zoo komt zitten hier niet in hun kooien maar figureren hier elke 2 uur in circus-achtige shows. Een speciaal dier is echter de zeldzame koe met zwarte vlekken!
Omdat het niet altijd over eten moet gaan, een stad met zoveel inwoners is constant in beweging en dan bedoel ik niet de mensen maar wel de gebouwen. Bij ons groeit een stad organisch vanuit het centrum naar buiten toe. De oudste gebouwen vind je in het stadscentrum en naar buiten toe wordt er uitgebreid. De chinezen hebben blijkbaar geen enkele band met het verleden en in deze stad vind je dan ook nauwelijks historische gebouwen. Zelfs gebouwen van 20 jaar oud zien er hier al aftands uit. Wanneer een gebouw is uitgeleefd wordt het platgeslagen, dan komen er wat mensen wonen onder shelters, kwestie van 's morgens goed op tijd te beginnen. Die ruimen de boel helemaal op: betonijzer sorteren met een hamerke en een beitelke en puin ruimen met een kruiwagen. Dan komt er een mooi nieuw groot gebouw op en de appartementen worden verkocht in stalletjes op de straat, en de cirkel is rond.
Na de BBQ gisteren heb ik een uitnodiging gekregen om bij mensen thuis te komen eten buiten de stad. Samen met een collega gaan we eten bij z'n chinese vriendin haar ouders.De mensen zijn hier ongelofelijk gastvrij, ze kennen je van haar noch pluim, ze kunnen niets tegen je zeggen aan tafel maar toch kan je bij aanschuiven aan een tafel waar letterlijk geen vierkante centimeter meer vrij is omdat er zoveel verschillende gerechten op staan uitgestald. Regel nummer één in China eet niet met je ogen! Het stoofpotje op tafel zag er lekker uit, dus met de stokjes even grijpen naar een mooi stukje om te proeven. Mmm dat smaakt maar wat is het... haha daar komt komen de kop en de poten van de eend naar boven, mysterie opgelost. De gewone brokjes ok maar ik schrik er toch nog een beetje voor terug om zoals hier met veel smaak de bek van een eend in stukken te knabbelen. Het dessert bestaat uit vers fruit "the king and queen of fruits" staan op het menu (zie wikipedia Doerian en Mangistan). De doerian (noemen ze hier anders) heeft een zeer speciale geur die zeer lang blijft hangen en het is dan ook verboden om deze vrucht mee te nemen op je hotelkamer ofzo. Niet dat ik dat zal doen want binnenin bestaat het uit een smeuïge substantie die niet helemaal m'n ding is. Tot zover de king of fruits. De queen of fruits kan me meer bekoren en doet me denken aan lychees. In de namiddag staat er een zwempartij op het programma binnen een compound (afgesloten woonpark). We ( 4 collega's en enkele buren) zijn hier op uitnodiging van een oude amerikaan die niks beter om handen heeft omdat zijn veel jongere vrouw naar de states is om te bevallen. Wat doe je als westerling in een stad vol chinezen en je komt een andere westerling tegen: juist je nodigt hem thuis bij je uit. Tot mijn verbazing hebben ze hier een volledig 25m bad met niemand erin? Bij ons is dat anders als het 25°C is ( het regent vandaag regelmatig en het is dus wat frisser). Na het zwemmen hot-dogs en film op de grote flatscreen. Alle systemen zijn bijgevuld en ververst voor de eerst volledige werkweek.
Het weekend komt eraan, verschillende collega's gaan bijna vertrekken en zaterdag 6/6 wordt een BBQ georganiseerd op het appartement. De chinese collega's zijn ook uitgenodigd. Om 13.00u begint het feestje en de enige aanwezigen zijn de buitenlanders -geen chinees te bespeuren. Op 3 kleine bakjes wordt er gebakken, het vlees is besteld in een plaatselijk stalletje en bestaat uit satés van koe, spek, kippenvleugels en volledige kwartels. Voor de rest is er 24 kg watermeloenen en 10kg appelsienen. Het is bloedheet om te bakken (40°C in de zon) en het zweet stroomt over onze ruggen, stillaan komen de chinezen binnengedruppelt en nemen het bakken over. Op hun hurken gezeten nemen ze plaats rond de bakjes en beginnen veel lawaai te maken. Er wordt heftig gediscussieerd en ondertussen wordt er rustig met veel smaak op een schedeltje geknauwd. Een voorbeeldje van hoe snel chinezen zich thuis voelen: er was een man die rondliep met een peuter op zijn arm, toen die peuter begon te plassen bleef de man cool staan terwijl dat manneke pis vanuit zijn hoge positie lustig de keukenvloer besprooide. Als hij gedaan had ging iedereen gewoon door met zijn bezigheden?! Tegen een uur of zeven hadden de meesten hun buikje rond en hadden ze het nodige bier op (en veel chinezen kunnen echt niet tegen drank)en gingen zwaar aangeschoten naar huis. Wat er achterbleef was een waar slagveld; geen nood morgen komt de kuisvrouw dus laat alles maar liggen...
Vertrokken uit Kapellen voor 6 maanden China. Zaventem-Frankfurt-Bejing-Liuzhou; alles bij elkaar ben ik goed 21u onderweg en land ik op het kletsnatte tarmac van Liuzhou airport. De luchthaven is vergelijkbaar met Deurne, alleen is dit wel een luchthaven voor een uithoek met 1,5 miljoen inwoners! De eerste reclame is voor het bedrijf waarvoor ik hier ben en dat geeft toch al een goed gevoel dat ik in de buurt kom en niet ergens 5000km verder in Mongolië ben terechtgekomen. Per mail was er in de week vooraf vanalles geregeld dus ik was niet verbaast dat er een kereltje van 18 jaar oud en 1,5m groot me stond op te wachten en m'n tassen van me overnam. Hij stouwde ze in een Chevrolet minivan (ik volgde gedwee) en hij nam plaats op de bestuurdersstoel (met kussen). Na een tijdje rijden en de meest bevreemdende verkeersmaneuvers kwamen we aan bij Liutech, waar ik direct de toer van het bedrijf kreeg door de belgen (die er nu nog zitten voor een 2-tal weken). 's Avonds bracht dat kereltje, wat bleek de company driver te zijn, ons naar het centrum. Eerst even inchecken in het Li Jing Hotel en daarna opweg om te eten. Elke zichzelf respecterende grootstad heeft wel een torengebouw met draaiend restaurant op de topfloor (hier dan toch), daar werd ik hartelijk ontvangen door belgische collega's die ik nog nooit had gezien. Met ons vieren hebben we ons goed laten gaan en die hele braspartij kostte welgeteld 24 euro. stomverbaasd hoorde ik dat dit echt wel een duur restaurant was maar allez voor die ene keer... Volgende dag begon het echte werk: gebriefd worden over al wat er moet gebeuren, tot ik tegen het einde van de dag duizelig was van de input. All systems overload. Het avondeten-avontuur was een welkome afkoeling van mijn hoofd. Alhoewel met temperaturen die nooit onder de 20°C gaan (ook niet 's nachts) is dit relatief. De keuze was gevallen op een gewoon restaurant, daar iets bestellen ging door te wijzen naar een foto op de etalage (hoofdschotel 80 eurocent). De drank moesten we gaan kopen in een stalletje om de hoek (0,6L bier 35 eurocent).
