In tegenstelling tot de tandarts, waar ik als een trouwe puppy iedere 6 maand op het appel verschijn voor een inspectie en een grote schoonmaakbeurt, ga ik bijna nooit naar de dokter.  Ik denk dat het te maken heeft met de neiging tot hypochondrie van mijn moeder.  Geen kwaad woord over de doden zeggen ze wel eens, maar ’t is ook geen kwaadsprekerij.  Mijn mama dacht écht dat er voor elk probleem een pilletje bestond.  Droge mond, een pilletje. Te veel speeksel, een pilletje.  Angstgevoelens (omdat je zonder pillen zou vallen voor je droge mond), een pilletje.  Serieus, ik kende als kind meer namen van medicijnen dan van zangers of zangeressen en voelde me op een bizarre manier zelfs een beetje een ongediplomeerde dokter.

We keken heel veel naar medische rapportages en als er één of andere bizarre ziekte op tv kwam wist ik: mijn moeder zou het waarschijnlijk ook hebben en als ze niet zeker was dan zou ze toch wel even checken of misschien zou één van haar dochters het wel hebben.  Maar ze is niet alleen hoor.  Zeker deze dagen.  Veel dokters klagen dat mensen het internet afschuimen om hun ‘symptomen’ te checken en dan naar de dokter gaan om te zeggen wat ze denken te hebben.

Ik ben ervan overtuigd dat het grote merendeel van de ziektes gewoon vanzelf verdwijnt en geloof sterk in het woord ‘rust’.  Als je je een keer niet lekker voelt moet je lichaam rusten en dan komt het wel in orde.  En meestal heb ik gelijk.  Ik zie mijn huisdokter dan ook zelden of nooit.  En als ik hem al eens zie stelt hij vaak zo’n stomme vragen.

“Ah goedemiddag... hoe is ‘t?”  “Hoe zou het zijn dokter?  Niet goed, of ik zou hier toch niet in uw wachtzaal zitten, nietwaar?”

Dit gezegd zijnde ben ik enkele weken terug toch eens naar de dokter moeten gaan.  Ik had regelmatig zware aanvallen van hoofdpijn.  Een mens sterft er niet van maar het is vrij vervelend.”Ah, goedenamiddag... hoe is ‘t?”  Ik denk dat ik mijn dokter met een kwade blik bekeken heb. “Ik heb regelmatig last van zware hoofdpijn.  Voelt alsof ze met een drilboor aan één kant een put aan ’t boren zijn in mijn schedel.”  Na wat onderzoek bleek het een vorm van migraine te zijn.  “Wanneer heb je dat?”, vroeg mijn arts curieus.  Lap, weer zo’n domme vraag (dacht ik!).  “Meestal om kwart na acht”, zei ik op een spottend toontje dat mijn dokter goed begrepen had.  “Neen, dat bedoel ik niet.  Zijn er momenten dat je het vaker hebt?  We moeten de trigger zoeken.  Sommige mensen krijgen dat na het eten van bepaalde voedingsstoffen, andere bij het ruiken van geuren, anderen gewoon als ze moe zijn... Allez... de trigger.”

Ik beloofde samen met hem naar de trigger te zoeken en we kwamen tot de conclusie dat mijn hoofdpijn zich vooral in het weekend manifesteerde.  Dan heeft een mens een keertje vrije tijd en dan voelt het alsof je hoofd in een pletwals steekt. “Aha... da’s simpel”, zei m’n doc plots opgetogen alsof hij het wiel heruitgevonden had.

“Jij hebt ontspanningsmigraine!”  “Wat?”  “Ja, het feit dat de spanning van de week wegebt is bij jou de trigger voor het krijgen van een zware hoofdpijn aanval.  In het weekend ben je meer relaxed en dan krijg je dus die hoofdpijn.”

Het rare is: hij had gelijk die dokter van me.  Maar nu dat ik besef dat het ontspanningshoofdpijn is... nu als het vrijdag gaat worden ben ik zo vreselijk bang om hoofdpijn te krijgen.  Werkelijk ik loop er zó gestresseerd van wetende dat het weekend gaat worden en dat ik weer ga afzien, dat die ontspanningshoofdpijn plots verdwenen is.  Ik heb het niet meer.  Ik ben gewoon te gespannen zeker uit vrees dat ik ontspanningshoofdpijn ga krijgen.  Probleem opgelost!

12-07-2014 om 08:25 geschreven door Lilly L.  

Voetbal... het moest ervan komen... ik schrijf iets over voetbal!  Waarom?  Wel omdat ik het de afgelopen weken ontzettend spannend heb gevonden.  Natuurlijk supporterde ik voor onze Rode Duivels.  Na de match tegen de USA heeft mijn vriend een beetje schrik van me gekregen denk ik.  Hij vertrouwde me toe dat hij een kant van mij ontdekt had die hij nog niet echt kende en hij kent me al héél erg lang.  En dat heeft hem compleet verrast. Het was dan ook een nagelbijtend spannende match en ik kan een ontzettend groot inlevingsvermogen hebben. 

Ik heb een schietgebedje gedaan dat onze Duivels mochten winnen tegen Argentinië.  Ik had beter moeten weten: wie bidt er nu tot God om de Duivel(s) te laten winnen?  Spijtig, maar nu gaan we dus volop voor Oranje.  Ik heb mijn Nederlandse vrienden wat geplaagd dat de Hollandse leeuw Loeki was (je weet wel,van de ‘Asjemenou-reclame’ op tv) maar ik gun het ze heel erg hard, die finaleplaats.  Ook al ben ik niet helemaal overtuigd dat ze de grote winnaars gaan worden, ik hoop toch dat ze vanavond winnen.  Ik heb te veel Nederlandse vrienden die anders zwaar teleurgesteld zouden zijn dus: HUP-HOLLAND-HUP! 

Ik vertelde aan mijn vriend dat Duitsland Brazilië zwaar vernederd had met een zeven-één score.  Misschien beetje de omgekeerde wereld: een madam die haar ventje inlicht over de voetbalscores maar zo is het nu éénmaal! 

“Tegen wie speelt Nederland vandaag?”, vroeg hij curieus.  “Tegen Argentinië”, zei ik alsof ik mijn hele leven al niets anders gedaan had dan voetbalscores bijgehouden.  “Wacht eens even...”, zei hij “... als Nederland wint is het dus Duitsland – Nederland?”  “Ja”, antwoordde ik ietwat afwachtend.  En toen vervolgde hij met een slecht Hollands accent: “Tjonge, jonge, ... dat zal daar dan wat worden Boven de Moerdijk!”

09-07-2014 om 20:48 geschreven door Lilly L.  

Ik gooi niet graag eten weg.  Da’s nog een understatement: ik heb er écht een hekel aan! En het gaat me niet eens om het geld.  Ik denk dan altijd aan beelden van zwaar ondervoede Ethiopische kindjes die ik als jonge ‘gamine’ voor het eerst op het nieuws zag. Hun betraande oogjes vol vliegen bekijken me en ze steken hun beenderige armpjes uit en willen naar me roepen:  “Neen, da’s eten voor een week!”  Ik voel er me echt onbehaaglijk bij en dus probeer ik het te voorkomen.

Maar af en toe gebeurt het nog wel eens.  Zo onlangs twee keer op rij met rijsttaartjes die mijn vriend gekocht had omdat hij er zin in had.  Nu, ik ben niet zo gek op rijsttaart en had al serieus ‘gedreigd’ dat het gedaan moest zijn met dingen voor de vuilbak te kopen.  Deze keer had hij echter geen rijsttaarten gekocht maar twee éclairs.  Nu... ik ben stapelzót op éclairekes.  Echt... ik kan er niet afblijven.  Op dag één was de mijne dus al weg.  Kwatongen beweren dat ik hem zou verslonden hebben! Pfff...allemaal roddel.   De éclair van mijn vriend was echter nog onaangeroerd gebleven.  Iedere keer als ik  de frigo opende zag ik geen Ethiopische kindjes maar een lekkere, goed gevulde éclair met lekkere chocolade.

Het leek wel alsof het éclaireke mijn naam riep.  Ik wou die koelkastdeur niet meer openen want ik wist dat ik mezelf niet veel langer onder controle zou hebben.  We hadden de éclairtjes zaterdagnamiddag gekocht en zondagavond lag de zijne er nog!

En toen heb ik nogmaals moeten dreigen.  Ik heb gezegd dat hij deze éclair wel best op tijd zou opeten want dat ik er zeker geen haar op zou laten komen.  Toen ik vandaag de deur van de koelkast opendeed zag ik het: de éclair was verdwenen.

Opgelucht maar toch ergens met wat spijt in het hart sloot ik de deur van de koelkast. En toen zag ik een chocoladevlek op het t-shirt van mijn vriend.  “Dat moet het laatste stukje éclair zijn...”, dacht ik bij mezelf.  En toen had ik hem bijna afgelekt... dat t-shirt.

08-07-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Mijn blog mag dan misschien nét nog niet de top 5 bij de columns halen maar ‘who needs a f*%@!*? blog’ als je een Youtube star kan worden?

Ik heb nooit beweerd dat ik goed kan rijden.  ’t Is publiek geheim dat ik rijvrees heb. Toen ik vanavond thuiskwam was de plaats waar ik gewoonlijk parkeer volzet en ik moest een ander plekje zoeken.  Ik vond een plek die groot genoeg was en ging me achterwaarts parkeren.  Meestal lukt me dat dus aardig maar soms draai ik nét iets te diep in waardoor ik bijvoorbeeld met m’n wielen op het trottoir kom.

Ik wéét dat de beste manier is om er dan gewoon uit te rijden maar ik had veel plaats en laten we gewoon stellen dat ik té lui was.  Ik heb dus ettelijke keren naar voor en naar achter moeten rijden en zat behoorlijk te klungelen.  Toen ik eindelijk geparkeerd geraakt was merkte ik dat een verdachte rode wagen met twee jonge mensen in die aan de overkant geparkeerd op de stoep stond vertrok vlak na mijn helse parkeerervaring.  Ik nam een vreemde grijns gewaar op het gezicht van de jonge man.

Volgens mij heeft die dus alles zitten filmen en krijgen we binnenkort weeral eens een filmke te zien op Youtube genaamd:  Blondje-dat-niet-kan-parkeren.  Ik word een STER!!!  Ben ik niet beschaamd over mijn geklungel?  Eigenlijk wel maar ik zal niet de eerste en ook niet de laatste zijn. En weet je wat?  Diene gast in de rode wagen heb ik al eens in z’n neus zien peuteren.  Als ik een filmke vind op Youtube ‘starring myself’ dan zal ik zeker niet aarzelen om ook eens op de loer te liggen met m’n cameraatje!  Big Brother is watching but watch out because Big Sister is watching closer!  Let the war begin!

PS Mijn blog stond vandaag even op nummer 3 in de columns categorie!  Thks trouwe lezertjes xxx

07-07-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Een vriendin van mij postte vandaag op Facebook devolgende wijsheid: "Hell had no fury like a 4 year old whose sandwich has been cut into squares when he wanted triangles".  Even vrij vertaald:  Het is een echte hel als je een 4-jarige een boterham geeft die in vierkantjes gesneden is terwijl de vierjarige driehoekige boterhammetjes wou.  Dàt is nu eens een waarheid als een koe en ik spreek uit ervaring...

Vooraleer ik mijn diploma van lerares ben gaan behalen in de USA (ik heb een beetje vanalles gedaan tot nog toe maar weet nog altijd niet goed wat ik wil worden J) besloot ik om eerst even 'substitute teacher' te zijn om te zien of ik lesgeven wel uberhaupt leuk zou vinden vooreleer de studies aan te vangen. Ik kwam dus in heel verschillende klassen terecht van heel verschillende leeftijden.  Mijn meest angstaanjagende ervaring ooit was in een kleuterklas. 

Ik kwam binnen om een lerares te vervangen en onmiddellijk begon er al een klein meisje te wenen.  Ze kende me niet en was bang.  Ik nam aanvankelijk de kleine meid op m’n schoot om haar een beetje gerust te stellen maar twee uur later was ze nog bezig...  Enfin, het lesplan dat de lerares had achtergelaten was heel duidelijk.  We begonnen de dag met ‘het weer’.  Ik moest vragen aan de klas hoe het weer was en dat op het bord tekenen.  Een zonnetje voor een zonnige dag, een wolkje voor een bewolkte dag, ... je kent dat wel hé! 

Ik begon er meteen aan en vroeg hoe het weer was.  ‘A SUNNY DAY’, antwoordde de klas bijna volmondig in koor (behalve miss traantje die nog steeds aan het snikken was).  ‘A sunny day... very good!’ , bevestigde ik.  Nu... in Texas is het heel vaak heel zonnig dus veel variatie zat er niet in. Ik besloot het zonnetje op het bord te tekenen.  Ik liep naar het bord, pakte een krijtje in de hand en vooraleer ik nog maar mijn tweede streepje kon zetten was het plots één grote chaos in de klas.  Een stuk of twintig kleutertjes riepen opgewonden allen door elkaar dat het zo niet kon zijn.  Ik schrok me een hoedje.  Uiteindelijk bleek dat de échte juf het zonnetje links op het bord zette en ik had het aan de rechterkant van het bord willen tekenen.  Enfin... dat was maar één klein voorbeeld van hoe de rest van de dag verliep.  Alles moest precies gebeuren hoe de juf het deed en ondanks het feit dat ik al heel precieze instructies van de juf op een blaadje papier had, waren die nog nét niet nauwkeurig genoeg.  De hele dag liep ik op eieren en toen de ouders van ‘traantje’ haar kwamen ophalen viel er een blok beton van mijn schouders. 

Conclusie: Tenzij ik ooit zelf als lerares in een eigen kleuterklas zou staan, zou men mij nooit of te nimmer nog moeten vragen om vervanglerares te zijn in zo’n klasje.  Uiteindelijk heb ik vier jaar les gegeven in het middelbaar onderwijs aan leeftijdsgroepen van 12 tot 18 jaar.  Geef mij maar een groep lekker puberende tieners!

06-07-2014 om 11:27 geschreven door Lilly L.  

Soms zie je ze op één: de mededelingen van openbaar nut.  Als we dat even ‘normaal’ zeggen zouden dat nuttige boodschappen moeten zijn voor de bevolking.  Meer en meer wordt een verdoken vorm van reclame echter ook toegelaten als mededeling van openbaar nut. 

Zo denk ik bijvoorbeeld aan het spotje van Belgische kazen.  We willen Belgische producten promoten en dat is natuurlijk goed en nuttig voor de kaasindustrie en Belgische economie maar heeft het veel openbaar nut voor de algehele Belgische bevolking?  Kaas is vettig.  Kaas heeft veel cholesterol.  Als je veel kaas eet word je dik.  En als we dat dus allemaal doen hebben niet alleen de mensen die in de Belgische kaasindustrie tewerkgesteld zijn een job, maar ook diëtisten, hartspecialisten, fitnesscentra, dokters... en ik kan zo nog wel even doorgaan.  In die zin is er een nut voor die groem mensen maar om te zeggen dat Belgisch kaas promoten nu openbaar nuttig is? Neen!

Aan de andere kant heb ik hier wel een échte boodschap van openbaar nut.  Een waarschuwing aan de bevolking als het ware.  Het gaat om een product dat ik in den Aldi gekocht heb.  Niets tegen Aldi hoor!  Ik ga er vaak.  Ze hebben er onder andere het beste wc-papier én de beste scampi’s.  Maar  je moet goed weten wat je er koopt want niet alles is er goed.  Vandaar mijn mededeling van openbaar nut:

Bevolking van Vlaanderen en omstreken.  U weze gewaarschuwd.  De alombekende Duitse winkelketen Aldi verkoopt Twido allesreiniger met Jasmijn en Marseille zeep.  Dit product reinigt wel degelijk doch laat helaas een ‘frisse’ geur na die men kan vergelijken met de geur van een openbaar stationstoilet dat veel gebruikt wordt en weinig gereinigd wordt. Wij raden mensen met gevoelige reukorganen daarom aan dit product te vermijden en een waardig alternatief te zoeken.  Gebruik van dit product kan voor gevoelige mensen tot misselijkheid en hoofdpijn leiden. Einde mededeling van openbaar nut.

05-07-2014 om 11:47 geschreven door Lilly L.  

Je kent dat wel, van die Amerikaanse tv spotjes waarin ze je één of ander keukentoestel of verfsysteem willen verkopen of denken dé oplossing te hebben voor je bilspieren.  Het wordt dan gedubd met een vals Nederlands-Amerikaans accent en terwijl de mond van de persoon naar links gaat gaat de klank naar rechts als je snapt wat ik bedoel.

Ik ben al wel een paar keer bijna in de verleiding gekomen om zoiets te kopen.  Vooral als het gaat om keukenspullen.  Dan zie je wat die koks allemaal kunnen met zo’n wondertoestelletje : fijn hakken aan topsnelheden, grof hakken, dunne plakjes snijden, julienne... kortom, de mogelijkheden zijn écht oneindig en dan weet je... jij moet dat ook hebben!  Het is dé oplossing voor al je keukenproblemen.  Gelukkig heb ik me tot nu toe kunnen inhouden maar ik vond in het huis van mijn mama een keukentoestel genaamd ‘mandoline’.  Nog ongebruikt in de doos!  Ik besloot deze mee te nemen en op een gepast tijdstip eens een poging te wagen.  ’t Is niet dat mijn mama hem nog zou gebruiken vermits zij nu enkel nog rijstpap met gouden lepeltjes eet.

Zo gezegd, zo gedaan.  Ik bekeek de DVD die erbij zat en het ging allemaal zo ‘vlotjes’.  Oh ... ik zou kommetjes met vanalles en nog wat op tafel toveren en het zou er mooi uitzien én lekker smaken.  Ik begon met een komkommer maar daar ging het al behoorlijk fout mee. “Je komkommer is té zacht”, wist m’n vriend me te vertellen.  Die komkommer was hélemààl niet zacht en so what... zelfs als hij zacht zou zijn dan zou dat machien toch ook moeten werken? Er stond toch nergens in de manual dat dat toestel niet geschikt zou zijn voor zachte komkommers?

Ik besloot dan maar over te schakelen op wortels.  Harde wortels.  Maar wéér ging het niet.  Mijn vriend, die een ietsie pietsie technischer aangelegd is dan ikzelf kwam ter hulp.  Ook hij had het lastig. “De wortelen zijn te klein”, zei hij nu. 

“Verdorie zeg, wat is dat voor een rottoestel?  Niet geschikt voor zachte komkommers, niet geschikt voor kleine wortelen...  ’t Is knudde dat toestel!  Dàt zeg ik!”, antwoordde ik zwaar geïrriteerd.  Uiteindelijk slaagde mijn vriend er min of meer in om de wortelen toch te raspen met die mandoline maar het leek wel of er een bom ontploft was in mijn keuken.  Beiroet is er niks tegen!

Enkele uurtjes later zag ik een dotje bloed op z’n t-shirt.  “Vanwaar komt dat bloed?”, vroeg ik curieus.  Hij stak z’n vinger omhoog.  “Van mandoline te spelen.  Stout muziekinstrument!”

05-07-2014 om 09:47 geschreven door Lilly L.  

Het is publiek geheim: ik heb rijvrees!  Het verkeer maakt me bloednerveus.  De borden die achter struiken staan, de borden die voor verkeerslichten staan, het gebrek aan parkeerplaats, de hooligans in het verkeer... Kortom, ALLES maakt me nerveus. 

Dit gevoel ken je vast ook: je rijdt bijvoorbeeld met je klein Audi A1-tje op de linker rijstrook (misschien zelfs al wat harder dan toegelaten?) en je steekt de mensen die rechts van je rijden gestaag voorbij.  Plots merk je in je achteruitkijkspiegel dat vanuit het niets er een wagen aan je derrière plakt.  Niet alleen levensgevaarlijk maar ook behoorlijk irritant.  En meestal is die wagen een BMW, een andere Audi of een andere wagen van één of ander luxemerk.  En je wil nog wel wat sneller gaan maar niet véél sneller want je wil geen monsterboete.  En dan begint de wagen achter jou met z’n lichten te knipperen.  En je wil niet van rijvak veranderen want je rijdt aan een gestaag tempo en wil dit aanhouden en bovendien kan je niet van rijvak veranderen want het is druk verkeer en er is niet genoeg plaats.  En je rijdt toch al behoorlijk wat te snel maar Speedy Gonzales achter je wil op z’n minst 180 km/u rijden in z’n dikke Mercedes.  En er wordt nog maar eens met de lichten geknipperd.   En er wordt wat gegesticuleerd en in je achteruitkijkspiegel zie je dat de persoon achter je aan ’t vloeken is.  Behoorlijk irritant niet? 

Niet zo irritant als wat ik vandaag meegemaakt heb.  “Wat kan er dan nóg irritanter zijn? Hoe kan er nog iets irritanter dan dàt zijn?”, hoor ik je al denken.  Welnu, je neemt al het voorgaande: de dikke voiture, de ‘in het gat zitten’, de met de lichten knipperen, het nog wat dichter komen, de vieze gestes...  MAAR je vervangt die dikke voiture door een kleine knalrode KIA die je A1-tje van de baan wil rijden.  DÀT is pas irritant!  Want denkt diene pee in zijne KIA wel?  Dat hij de 24 uur van Le Mans rijdt? Dat hij een coole sportbak heeft? Dat hij Vettel is misschien?...

01-07-2014 om 19:49 geschreven door Lilly L.  

Soms zie je mensen dingen doen waarvan je denkt: “Hoe idioot kan die nu in hemelsnaam zijn...?”   Zoals bijvoorbeeld dit weekend: ik kom terug van boodschappen doen, wil mijn karretje in een rij karretjes zetten en zie dat aan de laatste kar van de rij karretjes ernaast een hond is vastgebonden.

Je ziet dat wel eens vaker, mensen die hun hond buiten vastbinden, maar toch niet aan een karretje?

Er waren maar twee rijen karretjes dus indien mijn rij karretjes op geweest zou zijn dan zou men dus verplicht zijn geweest een karretje te nemen waar een hondje aanhing.

En plots dacht ik:  “Verdorie... da’s echt een gemiste kans geweest.”  Ik wou stiekem dat dat hondje er al was toen ik een karretje zou nodig hebben om te gaan winkelen.  Dan had ik vast en zeker het karretje met het hondje aan gepakt.  En dan zou er ‘iemand’ van de winkel me wel gezegd hebben: “Mevrouw... u moet uw hond buiten laten.”  En dan zou ik geantwoord hebben: “Natuurlijk... maar dat is mijn hond helemaal niet... Die hing gewoon aan het karretje.”  En waarschijnlijk zou de stomme eigenaar van het lieve diertje ook wel verwonderd gekeken hebben toen ik met zijn of haar huisdier door de winkel paradeerde... Dat zou ik wel eens willen gezien hebben!

29-06-2014 om 17:26 geschreven door Lilly L.  

Mensen hebben gevoelens  - allez de meeste toch!  Ik denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn.  Als ik zeg dat ook dieren gevoelens hebben, geloof ik dat een ruime meerderheid hier ook wel mee kan instemmen.  Planten?  Dat ligt al iets moeilijker!  Hebben planten gevoelens?  Ik denk het dus wel.  ’t Is te zeggen dat als planten zich goed voelen ze dat ook tonen.  Ze bloeien mooier, hun kleur wordt dieper.  Een ‘ongelukkige’ plant laat vaak het kopje hangen en ze kunnen ook hun bladeren laten vallen, verkleuren of sterven. In die zin hebben planten volgens mij ook wel iets dat je als gevoelens kan omschrijven.

Maar nu komt het... objecten!  Hebben ‘dingen’ ook gevoelens?  Tot voor kort dacht ik van niet.  Anders had ik me al wel duizend keer geexcuseerd tegen m’n tafel omdat ik tegen haar poot liep.  Maar na ‘het voorval’ weet ik het niet meer zo goed...

‘Het voorval’ heeft betrekking op mijn koffiezetmachine.  Ik heb een knalblauwe Senseo die afgrijselijk afsteekt tegen mijn strakke witte keuken maar omdat ik maar moeilijk zaken kan weggooien heb ik besloten hem te houden zolang hij functioneel is en me een lekker bakkie troost biedt.  De laatste tijd - en ik heb het dan over een periode van enkele weken - haperde de aan/uit knop wel wat en dit begon echt vervelend te worden. “De knop hapert weer”, zei m’n vriend die zichzelf een kopje wou zetten.  “Ik wéét het”, antwoordde ik.  “...misschien is hij wel aan vervanging toe.  Het wordt tijd dat we een nieuwe kopen”, zei ik luidop.  “Zaterdag ga ik een nieuwe halen!”

Je gelooft het of niet... maar nadat ik dat gezegd heb werkte die aan/uit knop plots weer perfect.  Heb ik de gevoelens van mijn koffiezet misschien geraakt?  Héél vreemd!  Ik ben nog altijd geen nieuwe machine gaan halen want het aan/uit probleem is plots gewoon weg... verschwunden...  maar telkens ik nu in mijn woning rondloop kijk ik met andere ogen naar de dingen die er staan en zéker naar mijn Senseo.  Wacht eens...SENSEo... to sense... dat wil toch zeggen voelen...?

28-06-2014 om 11:16 geschreven door Lilly L.  

Vorige week bestelde ik pizza en toen het geleverd werd stond mijn naam foutief op het kasticket.  Er werd geleverd aan een zeker ‘Elvis’.  De pizza smaakte naar meer en ik had goed gelachen met de bestemmeling en dus besloot ik vanavond nogmaals te bellen en bestellen.  “Spel je naam deze keer!”, zei m’n vriend bezorgd.  Natuurlijk ging ik dat zeker NIET doen.  Ik wou wel eens weten wat ze er nu van zouden maken.  Lekkere pizza en iedere keer geleverd op naam van iemand anders.  Dubbele verrassing dus!

Ik belde en bestelde. De pizzaman vroeg m’n naam en prevelde iets dat erop leek.  Spannend! En toen vroeg hij m’n adres en bus nummer.  Bus?  Mijn pizza moet niet in mijn brievenbus gestoken worden.  Da’s echt niet praktisch en waarschijnlijk is hij al koud tegen dat ik zou ontdekken dat hij geleverd is.  Neen, ik heb écht wel liever dat ze aanbellen!

27-06-2014 om 18:32 geschreven door Lilly L.  

Voor mijn job moet ik regelmatig bellen met een dame die ik voor het gemak hier ‘Nathalie’ zal noemen.  Nathalie is nogal een speciale dame.  Ze eet regelmatig aan telefoon en maakt bijhorende smakgeluiden. Soms begint ze in mijn oor te zingen. Dan hoor ik een kreet omdat een collega haar aan ’t plagen is of iets dergelijks... Enfin, ’t is verre van het standaard call-center madammeke, maar het klikt!  Kan mij niks schelen dat ze aan het eten is terwijl ze me probeert te helpen.  Ze probeert ten minste te helpen.  En het lukt haar vaak nog vrij goed ook.  We hebben dus een vrij informele omgang als we met elkaar op regelmatige basis praten.

Ook vandaag probeerde ik Nathalie te bereiken maar haar plichtsgetrouwe assistent nam op.  “Ze is nu eventjes bezig...” , meldde hij me spontaan.  “Ok... zoals gewoonlijk... laat je haar weten dat ik gebeld heb?”  “Natuurlijk, met veel plezier! Da-a-g  Klik...”  Normaal belt Nathalie dan altijd vrij snel terug maar drie uur waren reeds gepasseerd en nog geen teken van leven. 

“Misschien is ze het vergeten?”, dacht ik.  Ik besloot om zelf maar even terug te bellen.  En toen volgde deze conversatie:

Telefoon: “Ring, ring...”

Nathalie:  “Hallo?”

Ik: “Nathalie?”

Nathalie: “Ja...”

Ik: “Aha mevrouwtje, was jij misschien erg bezig met andere klanten?”

Nathalie: “Pardon?”

Ik: “... Ja... dat je niet terug belt!”

Nathalie: “Euh...?”

Ik: “... Nathalie...?”

Nathalie: “... Ja...”

(kleine vreemde ongemakkelijke stilte aan weerszijde van de telefoon)

Ik: “... euh... ik heb de indruk dat jij niet Nathalie De Smet bent...”

Nathalie: “... ik heet wel Nathalie maar ik ben een andere Nathalie...”

Ik: “... Dat vermoedde ik al toen ik uw reactie hoorde. Tja, Nathalie is ook een vrij veel voorkomende naam hé!”

Nathalie: “... Dat is waar!”

Ik: “Sorry voor de vergissing Nathalie!”

Nathalie: “...geen probleem mevrouw.”

Klik!

Toen heb ik dus naar de JUISTE Nathalie gebeld en m’n vreemde verhaal gedaan.  En toen heeft Nathalie héél hard in de hoorn gelachen.  Het zindert nu nog altijd na(thalie)!

25-06-2014 om 22:05 geschreven door Lilly L.  

Toen ik gisteren naar m’n werk tufte waande ik me in een video-game.  Eerst zag ik een grote oplegger een zeer gevaarlijk manoeuvre uitvoeren.  Hij was zijn oprit bijna vergeten en de chauffeur van het metalen monster besloot last minute over de schuine strepen toch nog de afrit te nemen.  De chauffeur die op het linker rijvak op de oprit reed moet waarschijnlijk in één klap tien jaar ouder geworden zijn toen hij plots in zijn spiegels keek. Hij moest vervaarlijk uitwijken maar helaas reed er op het rechter rijvak ook een wagen. Ik was getuige van een nét-niet ongeval dat zeer zware gevolgen zou kunnen gehad hebben.  Gelukkig was ik nog vrij ver verwijderd maar ik vloekte in gedachte in de plaats van de arme chauffeur.

Vijf minuutjes later hoorde ik plots een kletterend geluid. Ik keek naar de lucht?  Weer zo’n zomerhagelbui?  Neen, kletter-de-kletter-de-kletter.  En toen zag ik dat de camion op het rechter rijvak zandmannetje aan het spelen was.  Ik reed naast een vrachtwagen die steengruis verloor.  Snel heel eventjes optrekken om mijn voorruit te vrijwaren van mogelijke sterretjes.  Ik wou zeker niet bijdragen aan het succes van Carglass.

“Oef...wat een ochtend“, dacht ik opgelucht toen ik weer wat snelheid minderde en verder op het middenvak reed maar de opluchting was van korte duur. Ik reed weer achter een vrachtwagen.  Wat doen al die verdomde vrachtwagens eigenlijk op het middenvak? Gelukkig hield ik afstand maar plots zwaaide zijn laaddeur open.  Ik schrok me een hoedje!  De vrachtwagen was leeg. De deur klapperde vervaarlijk heen en weer.  Nu was het genoeg!  Ik zette mijn pinker op en besloot het linker rijvak op te rijden.  Ik reed misschien wel een ietsje te hard maar zelfs dan zat er in minder dan geen tijd een BMW in mijn gat! 

Ook dat nog!  En nu begon ik te vloeken: “Plakker...pot kol...wegpiraat...verkeershouligan...!”  Oh, oh, ik was een stressbom klaar om te ontploffen.   Ik smeet me weer op het middenvak want mijnheer kon me niet snel genoeg passeren en kreeg toen een douche van de wagen voor mij die ostentatief onnodig veel gebruik maakte van zijn ruitensproeier vloeistof.  Ik moest zelf ook mijn ruitenwissers aanzetten en toen merkte ik dat het tijd was om naar de carwash te gaan vermits er zich wat smurrie gevormd had in de hoeken van mijn voorruit.

Ongeveer een kilometer of tien gebeurde er niks.  De grootste stress was eindelijk wat weggeebd toen het plots leek alsof ik dronken was.  Ik zag nog wel door mijn voorruit maar alles leek een beetje scheef en vervormd.  Er was een doorschijnende plastiek folie op mijn voorruit terechtgekomen en die was een beetje geplooid zodat ik een soort van scheve lijn zag.  Het duurde maar een fractie van een seconde en toen vloog de folie weg van mijn voorruit om andere chauffeurs te verrassen.

Voor de mensen die het nog niet wisten – ik heb rijvrees maar dwing mezelf elke ochtend om het woon-werkverkeer te trotseren.  Dit was GEEN goede ochtend!  Bibberend op mijn benen kwam ik het kantoor binnengevallen en ik besloot dat ik na dit hindernissenparcours een dubbele koffie verdiend had. Maar ik had het overleefd!  GAME OVER!

21-06-2014 om 08:08 geschreven door Lilly L.  

Mijn vriend is een fantastische man!  Raar dat ik dat hier nu schrijf want nog maar zo’n vier jaar geleden was ik ervan overtuigd dat alle mannen monsters waren.  Niet zo vreemd als je zou weten met wat voor een exemplaar ik ooit getrouwd ben geweest maar toch... Ik was ervan overtuigd dat ik nooit nog een man zou vertrouwen.  En nu zijn we vier jaar verder en nu vind ik mijn ventje fantastisch.

Hij rookt.  Da’s misschien niet zo geweldig want ik ben een verstokte niet-rookster maar dat is dan ook één van de weinige zaken die ik niet warm onthaal. Het tien-minuutjes-alleen-op-restaurant-zitten- tureluren omdat hij per sé eentje moet gaan smoren is niet bepaald het hoogtepunt van het avondje uit.  En als je met een vliegtuig vanuit een zonnige vakantiebestemming terugreist naar het koude België in het holst van de nacht, dan mag je ook niet verwachten direct in een taxi te kunnen duiken.  Neen, eerst gaan we  om 02:00 u ’s morgens lekker fris uitwaaien want mijnheer moet eerst even een siggi opsteken. Klapper de klapper de klapper (dat zijn mijn tanden van de koude!)

Dat zijn dus de ‘grote klachten’ die ik heb maar vermits we toch al een tijdje samenzijn is dat dus verwaarloosbaar.  Het is en blijft een fantastische man: zijn humor, zijn parate kennis, zijn handigheid, zijn speelsheid, zijn warm karakter, zijn... (ok we gaan hier niet té ver in detail treden!)  En de laatste tijd scoort hij nog wat extra punten.  Nog niet zo lang geleden verraste hij mij met twee trendy handtassen.  Ik schrok me een hoedje, want dat is helemaal zijn stijl niet.  Wij kopen zelfs geen verjaardagcadeaus voor elkaar. 

Het geschenkje viel echter bijzonder in de smaak. Hij vond dat ik niet genoeg tassen had!  Voor de ladies... als een man zoiets zegt, dan weet je toch gewoon dat het een ‘keeper’ is!  Ik liet langs mijn neus weg vallen dat ik niet genoeg kleren had.  Helaas... hij is te slim om daar in te trappen.  Alle gekheid op een stokje! Ik vond het heel leuk zo’n onverwacht cadeautje. 

Maar nu komt het... ik kom daarnet thuis en er ligt een gloednieuw bling-bling uurwerk op mijn keyboard.  Héél fake maar heel schoon!  “ ’t Was helemaal niet duur hoor”, zei hij happend naar adem terwijl ik hem misschien niet helemaal gewenst overlaadde met een verrassings-kusaanval.  Je ziet natuurlijk dat het geen duur horloge is maar het is de attentie die telt.  “Wat krijg jij nu?”, vroeg ik verwonderd.  “Vorige week die sjakossen en nu dat horloge?”  En toen begon mijn fantasie op hol te slaan.  “Oh neen, hij is al zijn geld aan het uitgeven vooraleer hij beslist er een eind aan te maken...”  Ik dacht luidop.  Hij hoorde mij en schudde zijn hoofd.  “Neen... dat is het niet.  Je hebt me bedrogen en je voelt je schuldig!  Jàààà dat moet het zijn.”  Hij keek met z’n ogen richting plafond (dat doet hij wel vaker, ik denk dat het een tic is) en dan antwoordde hij bijna stoïcijns:  “Als ik een minnares zou hebben, dan zou ik HAAR toch die horloge cadeau doen en zéker niet aan jou!”  Woehahaha... wat heb ik gezegd... hij is fantastisch, die vriend van mij!

18-06-2014 om 20:42 geschreven door Lilly L.  

Ik ben denk ik een sociaal mens. Ik probeer rekening te houden met de mensen rondom mij.  “Doe nooit aan iemand anders wat je zelf niet graag zou hebben” , da’s zo’n beetje mijn motto en het werkt meestal heel goed voor mij.

Gisteren was mijn vriend hier en hij was tv aan ’t kijken.  Autoracing!  Ik was van plan om ne keer goed te stofzuigen maar ik weet hoe vervelend dat is als iemand met een stofzuiger passeert vlak voor je scherm terwijl er net een fantastisch inhaalmanoeuvre gaande is. 

De ‘sociale’ mens in mij ging hem dat niet aandoen.  Ik ging gewoon eventjes wachten.  Eventjes op Facebook bezig zijn, eventjes wat lezen, eventjes een verhaaltje schrijven...  En dan verlies ik dus de tijd uit het oog.  Vier uur later besef ik dat ik nog altijd ‘eventjes’ bezig ben.   Ik ben sociaal maar ik heb ook zo mijn grenzen! 

Kordaat stap ik op mijn vriend af en confronteer hem met het feit dat het me allemaal wat lang duurt.  “Wat ben je eigenlijk aan ’t kijken?”, vraag ik plots curieus.  “Ah... de vierentwintig uur van Le Mans tiens”, antwoordt hij mij alsof het de normaalste zaak van de wereld is.  “Wacht eens ff...24-uur van Le Mans?  Die duurt waarschijnlijk wel 24 uur!!!”  Verdomme zeg, zóóó lang ging ik nu ook weer niet wachten om mijn vloer te stofzuigen.  En toen ben ik dus heel even heel asociaal geweest!

15-06-2014 om 09:29 geschreven door Lilly L.  

Stoor jij je er ook zo aan: etiketjes die te pas en te onpas geplakt worden op producten die je in de winkel koopt?  Ik weet dat dit vaak gedaan wordt voor reclamedoeleinden maar het stoort me enorm.  Ik begrijp dat je een verpakking hebt die je moet openen en weg moet smijten, maar is het dan echt nodig om nog zo’n vettig stickerke op het product te plakken?

En dan slaat de twijfel toe:  Zal je het stickertje eraf halen als je weet dat de kans erin zit dat het niet helemaal lukt en er dan een vettige restant lijm blijft plakken die je soms wel kan verwijderen met dissolvant of zoiets (maar ook niet altijd want de kleur kan afgaan)  of laat je het lelijke fel gekleurde stickertje zitten?

Ik kocht onlangs een huisparfum.  Je weet wel, in zo’n sjiek potje met stokjes erin.  Op het potje plakte echter een klein maar knalblauwe stickertje.  We gaan deze dus NIET verwijderen had ik me voorgenomen.  Helaas had ik dat dus niet gecommuniceerd aan mijn vriend die noest aan het stickertje begon te prutsen.  “Neen...”, riep ik nog maar het was al te laat.  Hij had het hoekje al losgepeuterd. 

Ik snokte het potje uit z’n handen en duwde het min of meer terug op z’n plaats.  Hij rukte de zaak weer uit mijn handen en ging het plakkertje er wel helemaal aftrekken.  NIET dus...  Een vettige lijmrest plakte nu waar het knalblauwe stickertje ooit gezeten had.  Een product om de lijm eraf te krijgen kon ik niet gebruiken want dan riskeerde ik mijn schattig sjiek potteke ook te beschadigen.  “Goed gedaan!”,  mopperde ik.  En mijn innerlijke barometer duidde plots aan dat het wel eens onweerachtig kon worden.  “Gij luistert ook NOOIT eens naar mij...  Ik zal het potje dan maar met de vuile vettige grijs gestreepte plakselresten van het etiket naar achter zetten zeker?”, zei ik beteuterd.  En mijn vriend...?  Die begon gewoon te lachen.  En dan kon ik dus niet kwaad blijven.  Aan de mensen die me ooit een thuisbezoek brengen vraag ik om niet naar de achterkant of onderkant te kijken van de zaken die bij mij thuis op de kast staan.  Anders zou je wel eens tot een shockerende ontdekking kunnen komen.

15-06-2014 om 09:04 geschreven door Lilly L.  

In de beenhouwerij die ik iedere week frequenteer, werkt een heel vriendelijk jong meisje.  Ik zou ze zo adopteren.  Zo een lief kind!   Altijd een lach op haar gezicht, altijd gedienstig, werkt door...  Enfin, mensen die klagen en zagen over ‘de jeugd van tegenwoordig’ zijn gewoon oud want de jeugd van tegenwoordig is volgens mij helemaal niet anders dan de jeugd van mijn tijd.  Wat er duidelijk  wel anders is, is de ruime keuze aan producten die je in winkels vindt. 

Toen ik nog een klein meiske – correctie jong meiske was (ik ben nooit écht klein geweest) dan vond je bijvoorbeeld in de winkelrekken fruit zoals daar zijn: appels, peren, appelsienen, nectarinen, als het even kon een ananas etc... Ik wist perfect hoe die dingen heetten, smaakten en hoe ik ze moest bereiden voor verbruik. Nu moet ik vaak gaan opzoeken op internet wat iets is en hoe je het schoonmaakt:  een sharon, een rambutan, een pitahaya, een maracuya,  een mangistan... (geen nood als je dit niet allemaal kent – ik ben ook gaan googlen hoor!).  Die sharon kan ik trouwens aanbevelen!

Het zijn spannende tijden en als ik een eigenaardig fruitje in mijn handen krijg dan voel ik me zo’n beetje als een ontdekkingsreiziger.  Zou het lekker smaken?  We zulllen het moeten proberen.

Ook in de beenhouwerij zijn er heel wat smaken en keuzes bijgekomen. Bij de hamburgers bijvoorbeeld: de gewone hamburger, de kaas-hamburger, de light-burger... en ga zo maar even door.  Vandaag bestelde ik dus bij het lieve kind van de beenhouwerij twee hamburgers.  Dat ging als volgt:

Ik: “Twee hamburgers alsjeblieft.”

Vriendelijke vleesdame: “Normale?...”

En toen moest ik dus even nadenken.

Ik: “Neen, doe maar liever géén normale hamburgers.  Graag twee abnormale hamburgers!”

En toen viel er een korte stilte en ik zag een lach op het lieve gezicht verschijnen. Ik zeg het u... écht een lief kind daar in die beenhouwerij... lacht constant maar stelt soms wel heel rare vragen.

14-06-2014 om 15:07 geschreven door Lilly L.  

Ik ben zo avontuurlijk als een grasparkiet in een gesloten kooitje.  Vermits ik twee linker handen en dito voeten heb zoek ik risicosituaties normaliter niet op.  Zij zoeken mij wel... Ik ben niet mensenschuw.  Op dat gebied durf ik wél heel wat risico’s te nemen, maar als het op sporten en fysieke uitdagingen uitkomt ben ik eerder wat afwachtend terughoudend.

Mijn vriend hield dan ook zijn hart vast als hij hoorde dat ik op een vrijdag de dertiende ging indoor skydiven.  Ik zou er zelf nooit aan gedacht hebben om me daarvoor in te schrijven maar de gelegenheid bood zich aan.  Da’s zoals met dat over vuur lopen.  Ook daarvan had ik nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen.  Maar toen was ik daar toevallig in de buurt... en toen vroeg ‘iemand’ of ik ook een keertje wilde proberen om met mijn poezelige voetjes over een hete vuurmat te lopen.  Op dat moment maakte de nieuwsgierigheid zich meester van mij.  Mijn hart klopte in mijn keel, het zweet brak uit, maar ik besloot het toch te doen.  Ongeschonden bereikte ik de overkant.  Het was trouwens alsof je over heel zacht tapijt liep.  Een heel vreemde ervaring.  Mijn voetzolen waren zwart maar ik had geen brandwonden.  Volgens mij had ik uit angst zodanige ‘zweetpateekes’  dat er zich een beschermend waterlaagje gevormd had onder mijn voeten.  Soit... ik ben hier weer aan ’t afwijken! 

Ik ging dus skydiven op een vrijdag de dertiende en wist dat mijn bus deodorant na afloop nog goed van pas zou komen. Op naar het zonnige Nederland!  We gingen met een groepje en onze auto kwam als eerste aan.  Ik meldde ons dus alvast aan: “We hebben ons ingeschreven voor een Skydive”, zei ik tegen de eerste de beste Nederlander waarvan ik merkte dat hij een Outfit aan had van het Skydive etablissement.  Ik weet niet of het mijn franse ‘r’ was maar hij knikte en zei: “Bonjour...”  Uh?  Qu’est-ce que je vous? “U mag het gerust in het Nederlands zeggen hoor”, zei ik ietwat geïrriteerd met een vals Nederlands accent.

Ik zag dat de Nederlander mijn geprikkelde reactie niet begreep maar ik wou hem niet uitleggen dat hij met een stressbom was aan het praten was en dat het nu geen tijd was voor grapjes als ik straks mijn leven in hun handen zou leggen terwijl ik ergens als een blad in de wind zou ronddwarrelen.  “Juist ja...”, antwoordde hij en hij begon vanalles uit te leggen.  We zouden eerst een maaltijd nuttigen.  Ik nam me voor iets licht te eten want ik zou nadien een fysieke inspanning gaan doen.  En toen dacht ik: “Misschien was het wel mijn laatste maaltijd?”  Ik veranderde van gedacht.  Ik zou niet op een dissectietafel terecht komen met enkel wortels in mijn maag.  “Geef mij maar die Skydive burger mét frietjes!”.

Er waren een aantal groepsleden die besloten het zeker voor het onzekere te nemen en niet mee te doen met de Skydive maar enkel van het uitje te genieten door een maaltijd te verorberen en nadien de luchtzwemmers te aanschouwen.  “Misschien had ik dat beter ook wel gedaan?”, dacht ik toen ik naar buiten kwam gekleed in een veel te grote blauwe overall. Enfin, moest ik van de schrik in mijn broek schijten dan was er nog ruimte genoeg in mijn pakske.  Ik had zelfs iemand overtuigd om mee te skydiven maar was er zelf helemaal niet gerust in.  Maar mijn curiositeit nam weer de overhand.  Ik durfde eigenlijk niet écht maar was weer véél te nieuwsgierig naar hoe dat nu zou voelen.  En die nieuwsgierigheid maakte dat de stress plaatsruimde voor een spannende verwachting.

Eerst kregen we een filmpje te zien terwijl we in vliegtuigstoelen zaten.  Leuk concept! Na afloop konden we nog vragen stellen.  De enige die vragen stelde was... jawel, ik.  Ik vond het filmpje meer een reclamefilm dan een instructiefilm.  Er werd gezegd hoe je naar voor en naar achter moest gaan maar ik wou natuurlijk ook weten hoe je naar boven en benden moest navigeren.  En hoe je moest draaien...

Enfin de vragen werden professioneel beantwoord en dan was het dus zover.  Je staat in een smal deurgat en dan moet je je lichaam in de handen laten van een vreemde man die – zo had ik al gezien bij m’n voorgangers – aan je enkels trekt of je elleboog vasthoudt en als hij even loslaat vlieg je dus meters de lucht in en dan moest hij dus soms achter je springen om je weer naar benenden te halen enz... Dat beloofde!

Uiteindelijk ben ik vier keer in die luchtkoker geweest en ik moet zeggen: ‘I did suck’ maar ik vond het superplezant!  Het deed me denken aan mijn kindertijd toen ik met mijn hoofd uit het autoraam hing toen mijn moeder aan een maximum snelheid van 90 km per uur de autostrade onveilig maakte en riep dat ik mijn hoofd niet uit het raam mocht steken (jaja... dit verklaart veel!)

Ik was totaal niet angstig maar ik bleek toch niet goed begrepen te hebben hoe te navigeren in dat ding.  Ik kon naar omhoog en naar omlaag gaan als een jojo.  Geen probleem!  Maar toen was de opdracht

van punt a naar punt b gaan.  Tjonge, jonge...  Ik had altijd de neiging om te zwemmen.  Kon er niet aan doen het was sterker dan mezelf.  Ik probeerde de lucht weg te duwen zoals je dat met water in een zwembad zou doen maar ik zal je een geheimpje verklappen: dat werkt dus niet!  Van zodra je je arm ook maar een klein beetje beweegt schiet je lichaam een richting uit die je niet wenst. 

Mijn lichaam was als een gevaarlijk projectiel in de luchtbuis en de begeleider had denk ik heel wat moeite om een stamp van mijn lange benen of een slag van mijn dito armen te vermijden maar hij had dat nog al gedaan.  Als een slangenmens vloog hij om mij heen en als het juist héél erg plezant begon te worden, dan voelde ik hem aan mijn enkels trekken.

Conclusie: ik ben een luchtzwemmer en geen skydiver maar heb er wel een super plezante namiddag opzitten en jawel... ik ruik nog steeds fris en ben nog steeds gipsvrij!

14-06-2014 om 09:31 geschreven door Lilly L.  

Er zijn niet écht veel dingen waar ik goed in ben maar in één ding blink ik echt uit: ik krijg alles kapot!  Tot vervelens toe ben ik in mijn kindertijd geconfronteerd geweest met een hoofdschuddende zuchtende moeder als ik weer eens afkwam met ‘iets’ dat stuk was.

Trouwens, niet altijd zonder gevaar voor de eigen gezondheid of veiligheid...  De voorbeelden zijn talrijk: het gaat van een nieuwe pul kapot doen met mijn beugel (het slachtoffer spreekt er trouwens nog altijd over...) tot  met mijn vinger ergens in vastzitten waardoor men het object moet beschadigen om mij uit m’n hachelijke positie te bevrijden en alles er tussenin.

Ik zou in de sloopbusiness moeten gegaan zijn of producttester geworden zijn want als er iets verkeerd kan gaan met een product, dan zorg ik wel dat het ook zo gebeurt.  Ik had gehoopt dat het met het ouder worden zou verbeteren maar euh... laten we zeggen dat minder lichaamsdelen betrokken worden bij mijn voorvallen maar dat mijn talent nog lang niet verdwenen is. 

Nodeloos te zeggen dat ik een man in mijn leven nodig heb die ‘poten aan zijn lijf heeft’. Zo’n echte MacGyver. Ik vind dat trouwens heel sexy... zo’n man die dingen kan maken. En ik heb er gelukkig ook één gevonden!  ’t Is niet zo’n klusser van twaalf stielen dertien ongelukken hoor.  Neen, wat hij maakt maakt hij altijd heel goed!  En ik vind dat natuurlijk fantastisch!  Niet alleen herstelt hij alle schadegevallen die ik veroorzaak... hij werkt bovendien ook nog eens ‘de projectjes’ uit die in mijn hoofd rondspoken maar die ik door gebrek aan rechter handen zelf niet kan verwezenlijken.  En ik ben natuurlijk een vat vol inspiratie...

Ik ben er echt fier op dat hij kan wat hij kan maar héél soms... laat ik heel eerlijk zijn... hangt het me ook wel eens de keel uit.  Het feit is dat al wat technisch is voor hem kinderspel lijkt en dat ik alle moeite van de wereld moet doen om te begrijpen waar hij het in hemelsnaam over heeft.  Soms wordt hij ook kwaad op mij, omdat het voor hem ‘evident’ is dat je iets zus of zo doet maar voor mij is de ‘evidentie’ ver zoek en daarom deed ik het (natuurlijk) op de verkeerde manier. Ik heb wel al geleerd om de handleiding van zaken te lezen maar hij heeft dat dus meestal niet nodig.

Ik ga niet in competitie over techniek – ik zou het toch trouwens verliezen – en ben dus blij dat hij zo’n MacGyver is maar heel af en toe krijg ik wel eens een verwijt over mijn ‘gebrek aan technisch inzicht’ en dan doen dagen zoals gisteren wel eens goed.

“Wat is er dan gisteren wel gebeurd?”, hoor ik je al denken.  Wel gisteren stond hij voor mijn keramisch kookfornuis.  Hij had hier wel al gekookt maar vaak als ik het vuur al had aangestoken kennelijk.  Gisteren wou hij zichzelf een omeletje bakken.  Ik hoor dat hij lichtelijk geïrriteerd geraakt en dan... dan gebeurde het... hij riep mij ter hulp!  “Filleke...ik krijg het vuur niet aan...”  De woorden zinderden na in mijn hoofd. “Ik krijg het vuur niet aan...”  “Hoezo?”, vroeg ik enigzins verwonderd. “Ja... “, zei hij bijna met een hoofd hangend naar beneden,”... ik denk niet dat het kapot is, maar ik krijg het niet aan.”  En hij toonde mij hoe hij met alle kracht zijn wijsvinger trachtte te gebruiken om het vuur aan te zetten maar er gebeurde niks... En nog een keer...  Niks...!

Toen begon ik te glunderen.  Dit was dus iets ‘technisch’ en ik kon hèm voor de verandering eens helpen.  Ik stak mijn wijsvinger met een grote geste in de lucht. Duwde hem met mijn linker arm lichtjes opzij (zoals hij zo vaak ook met mij doet als hij eens gaat demonstreren hoe het moet).  Plaatste mijn wijsvinger heel zachtjes op de keramische plaat en wachtte twee seconden.  Na twee seconden sprong het vuur aan. TATAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA...  ’t Zijn uitzonderlijke dagen zoals deze die ik in mijn geheugen opsla en ‘gebruik’ als ik weer eens kom aandraven met iets dat niet werkt of dat ik stuk gedaan heb en ik moet horen dat het toch evident is dat je het zo niet doet. Het zijn dagen als deze die hem tot nederigheid nopen!  ’t Zijn dagen zoals deze die mijn zelfvertrouwen ook wel eens een opkikkertje geven.  Wat een fijne uitzonderlijke dag!

09-06-2014 om 10:01 geschreven door Lilly L.  

Vermits ik aan de verleiding had kunnen weerstaan om in het buitenland een echte valse pimped-up bling-bling merkhandtas met aangetast chroom te kopen, besloot ik dat als ik uit vakantie kwam, ik hier naar een winkel in België zou gaan om me een mooie degelijke tas te kopen.  En aangezien ik maar elke 8 tot 10 jaar een handtas koop mag dat gerust ook iets duurder zijn.  Ik was dus op zoek naar een lederen, niet te kleine handtas met strap en liefst in het zwart of wit.

Ik trok naar een heel mooie winkel en het leven en de sjakossjen lachten me toe.  En de zon scheen en ik wist dat daar ergens een tas zou staan die ik heel mooi zou vinden. En ik zou ermee thuiskomen en eraan ruiken.  En mijn vriend zijn mond zou openvallen van verbazing. En ik zou nog enkele minuten van opperste geluk beleven als ik voor de eerste keer mijn nieuwe tas zou gebruiken.  Ik had nog gevraagd aan m’n vriend of hij niet wou meekomen omdat ik heel moeilijk kan kiezen.  Hij toonde weinig interesse dus ben ik er alleen op uitgetrokken.  Dat had ik dus beter niet gedaan!

Het was een lijdensweg want er stonden drie tassen waar ik maar niet uit kon kiezen. Uitendelijk hakte ik de knoop door en ben ik met een Furla tas thuisgekomen.  ’t Was in mijn ogen een prachtige tas: mooi afgewerkt, groot genoeg, klassevol...  Maar... vermits ik niet kon kiezen tussen een witte of een zwarte was het een gebroken wit met donkerblauw en zwarte tas geworden mèt goudkleurige ritssluiting en embleem.  Lijkt misschien een vreemde combinatie maar ik vond het super.  Met zo veel te combineren.  Mijn vriend was echter minder onder de indruk.  “En waar is je schouderband?”, vroeg hij bijna een beetje belerend.  Het was waar.  Ik had ‘gesteld’ dat ik een schouderband moest en zou hebben en dit was een draagtas.  “Ach ja... ik heb besloten dat het toch niet zo nodig was als ik dacht”, vervolgde ik. Toen ook nog eens bleek dat het geen lederen tas was (en ik had zelf zo gehamerd op een lederen tas) begreep mijn vriend er geen sikkepit meer van.

Hij werd kwaad.  “Jouw logica...vrouw... ontgaat me totaal!”  En hij draaide zich om en verliet de kamer. Vrouw... zei hij, maar in mijn oren klonk het bijna als een scheldwoord.  Ik gaf toe dat ik me had laten verleiden. “Ik heb me laten VERLEIDEN...ok”, riep ik hem bijna verontschuldigend na maar ik vond het feit dat hij de tas niet mooi vond héél erg. Hij vond het vooral erg dat ik mijn logica had laten varen.  Hij is een uiterst rationeel persoontje en ik ga héél vaak op mijn gevoel af ook al heb ik alles eerst grondig geanalyseerd maar dan laat ik mijn uitgewerkte ideeën vaak schieten omdat het toch anders aanvoelt.  Het maakt hem zot!  “Kan je gewoon niet blij voor me zijn? Je hebt verdomme mijn geluksmomentje verpest!”.  Ik voelde dat een gevoel van boosheid zich nu van mij meester maakte.

Enfin, zijn mond viel dus open maar niet van verbazing omdat hij mijn tas zóóó knap vond. Mijn gevoel van opperste gelukzaligheid was ver zoek en in de plaats ervan had ik eerder een vreemde kramp in mijn darmen. En toen wist ik... ik moest die handtas terugbrengen.  Ik vond ze nog steeds mooi en ik wist dat als ik ze gewoon zou houden, mijn vriend wel zou bijdraaien wat betreft die logica.  Hij zou ze nog steeds lelijk vinden maar hij zou er niet boos over blijven.  Maar ik... ik zou gek worden!  Iedere keer dat ik mijn handtas ergens mee naartoe zou nemen zou ik denken aan de woorden van mijn vriend dat hij ze lelijk vond en dat ik geen logisch persoon ben.  Ben ik ook niet... maar dan nog...  Enfin, ik kon niet meer genieten van mijn tas.  Ik belde de winkel op.  “Ik heb zonet een Furla tas bij jullie gekocht maar nu heb ik een probleem. Mijn vriend vindt de tas archi-lelijk en hij wil zo niet meer met mij over straat lopen...(lichte overdrijving van mijnentwege om een standpunt duidelijk te maken)”.  Natuurlijk mocht ik ze komen inwisselen voor een andere tas. Ik zou dus terug naar de winkel gaan maar deze keer zou ik ervoor zorgen dat mijn commentaar delende vriend wèl mee ging.

Ik stònd erop.  Hij sputterde tegen.  “Je hebt nét aan die mensen gezegd dat ik hun tas lelijk vond...”, protesteerde hij nog.  “Wel... dat is toch ook zo”, je hebt het zelf gezegd baasde ik rond.  “Meekomen en help me maar een andere te kiezen!”

Duidelijk met enige tegenzin vergezelde hij me naar de boetiek.  In de winkel waren ze heel vriendelijk maar vroegen toch ter info wat hij zo lelijk aan de tas vond.  “Dat is geen tas... eerder een boekentas van een teenager...”  Daar was ik het dus totaal niet mee eens.  Het was wel een aktetas model maar een heel stijlvolle.  Maar goed... de pret was eraf ik hoefde ze niet écht meer. 

En toen... tot mijn grote verbazing... na lang rondkijken in de winkel kwam mijn vriend op de proppen met een handtas.  Kleuren: zwart en wit, materiaal: leder, om in de hand te dragen of met een strap en qua grootte nog nèt iets kleiner dan de Furla (die ik naderhand gezien toch iets té groot vond).  Ooooh...zoooooo mooi... mijn perfect sjakosjke.  Hoe had ik dat modelleke kunnen voorbij lopen?  Love it   <3 <3 <3     Hij is fantastisch die vriend van mij. Heb nog wel enkele Eurootjes moeten opleggen maar dat was het meer dan waard.  Hij blij... ik blij... everybody happy!  The end.

31-05-2014 om 20:30 geschreven door Lilly L.