Mijn brievenbus... ik noem ze ook wel eens smalend de ‘BSN-bus’.  BSN staat voor brol en slecht nieuws. 

Slecht nieuws dat verstaat toch iedereen: facturen, overlijdensberichten, mensen die geld vragen... en brol.  Tja, die reclame van steunkousen kan ik op dit moment nog écht geen plaats geven.  En een rieten dak?  Wie wil er nu een rieten dak leggen op een nieuwbouw appartement met plat dak? 

Enfin, heel sporadisch misschien eens een leuk verjaardagskaartje (één keer per jaar dus!) , een nieuwjaars- of kerstwens of een leuke vakantiekaart van héél lieve mensen die je veel te weinig ziet.  Wat die vakantiekaart betreft:  fijn voor hen dat ze in het zonnige zuiden zitten terwijl jij in een uitgeregend België vertoeft!   En dan wrijven ze het nog eens letterlijk plàt in je gezicht met hun wit-strand-met-palmbomen-kaart met de tekst:  “Zonnige groetjes van de Costa xxxx (en die xxxx kan je dus niet ontcijferen want de schrijver van de kaart hing waarschijnlijk al aan de Sangria!).  Getekend Tam en Frans.  Maar je kent geen Tam en Frans.  En je herleest het nog eens en breekt je hoofd over wie in hemelsnaam Tam en Frans kunnen zijn. Ha, wacht eens even... je kent wel een Tamara en Fons! Dàt zal het dan wel zijn.  “Oh... hoe leuk... een kaartje van Tamara en Fons!” En dan nog drie namen van illustere onbekenden met véél kruisjes.  The kids!  Ja, dat waren schatjes toen je ze twee jaar geleden ontmoette. Hoe heetten ze ook alweer? Neen, nu overdrijf ik natuurlijk wat, ik vind het wel fijn dat die mensen aan  me denken en zo lief zijn om een kaartje te sturen. ’t Is echt een héél lief gebaar!

Enfin, vandaag was het geen BSN-dag en ook geen kaartjes-dag.  Het was puur goednieuws dag in mijn brievenbus.  Eerst begon het met een brief van mijn pensioenfonds.  Daar stond in te lezen dat ik geld ga krijgen.  Als ik het tot mijn pensioen zou uithouden krijg ik een éénmalige storting van €11,06.  Yihaaaaaaaaaaaaaa!  Maar dàt was nog niet alles.  Ik kreeg nog veel spannendere zaken in mijn bus.  Ik zou het bijna een soort van ‘liefdesbetuiging’ kunnen noemen.

“Wij missen u... “ , stond er in grote letters te lezen op romantisch Valentijnsrood papier. Ik kreeg er zowaar een krop in de keel van en toen ik op punt stond een traan weg te pinken een andere mail  “b Happy”.  De wij missen u was van Wijnvoordeel waar ik ooit al wel eens een aantal flessen wijn gekocht heb.  Mijn vriend, die soms zéér negativistisch is ingesteld, beweert nu dat Bauke en Juliette waarschijnlijk lesbisch zijn en mij hélemaal niet missen maar enkel mijn geld missen.  Ik heb hem met zijn neus een keer goed op dat bhappy boekske van bpost gedrukt!  Neen,  mijn dag kon niet meer stuk...

19-09-2014 om 18:00 geschreven door Lilly L.  

Hier is 'one to remember'.  Iets wat ik NOOIT meer mag doen! OMG...plan vandaag om 5 liter bolognaise saus te maken.  Heb gisteren alvast de groentjes gekuist waaronder ook 1 bol look.  Alles mooi in stukjes gesneden en in een kommetje gedaan met een folieke over.  Ik doe vanochtend mijn frigo open en val bijna flauw van de lookgeur die uit m'n frigo komt.  Mijn hele open keuken en living stinken naar de look. OMG... ik heb straks gasten die hier nog nooit geweest zijn!  Welkom in mijn stinkend lookstulpje!   Raam opengezet, Febreze verstoven, wierrookstokskes zijn hier om 7 uur 's morgens al aan 't branden.  Ik vraag me af hoeveel maand mijn frigo gaat stinken.  En ALLES zal waarschijnlijk een lookaroma hebben. Positief lichtpunt: ik denk niet dat ik de volgende dagen enige vrees moet hebben voor muggen of vampiers!  (Tiens, lichtpunt is altijd positief, tenzij je geen licht kan verdragen natuurlijk...)

14-09-2014 om 08:32 geschreven door Lilly L.  

“Bent u sportief?”, dat is een vraag die jij waarschijnlijk ook al wel eens voorgeschoteld hebt gekregen.  Ik vind dat moeilijk te beantwoorden.  Als de vraag zou zijn: “Doet u regelmatig aan sport?” Dan zou ik volmondig: “neen, nu niet meer!” antwoorden.

Vroeger wel.  Ik heb nog geturnd.  Later twee keer meegedaan aan een loopwedstrijd en twee keer gewonnen.  Ik kwam met mijn boeket bloemen en mijn gouden medaille thuis en mijn ma, zo fier als een gieter!  Maar dat vond ik nu eens écht stom.  Ik liep niet graag.  Ik wou zelfs niet aan die wedstrijd deelnemen maar ’t waren interscolaire wedstrijden en ik had niet echt de keuze.  De reden dat ik als eerste over de meet kwam was gewoon dat ik er écht snel vanaf wou  zijn en misschien ook wel dat ik eens een medaille wou winnen!

Toen ik een jaar of 23 was ben ik dan intensief beginnen fitnessen.  Ik ging iedere werkdag.  De baas van het fitnesscentrum zei wel eens lachend tegen me: “Ja... jij bent hier om je spieren te ontwikkelen, maar dan vooral je mondspieren!”  Tja,  ik kon daar toch ook niet aan doen dat ik daar heel veel leuke mensen heb leren kennen en graag een babbelke doe.   En dan is het stilgevallen. 

Neen, niet mijn mond... de fitness.  Sedert mijn 25 doe ik eigenlijk niet meer aan sport.  Tenzij je trappen doen natuurlijk als een sport beschouwt.  Ik loop echt héél veel trappen op en af.  Dagelijks!  Maar  dat is het dan ook.

Een paar dagen geleden, op het einde van een werkdag, stond ik te wachten aan een rood licht om het zebrapad over te steken.  Ik was gekleed in een leuk bloemig kleedje en blinkende zwarte ballerinekes.  Verre van sportief dus.  Naast me,  ook aan het wachten voor het rode licht, stonden drie sportievelingen.  Een dame en twee heren.  Ik schat ze ergens achteraan in de twintig tot vooraan in de dertig.  Ze waren ‘cool’ gekleed in échte loperskledij.  Spannende Lycra pakjes met felle fluorescerende kleuren.  De dame pronkte zelfs met een  ‘kastje’ van aanzienlijk formaat aan haar bovenarm. 

Ik weet niet wat dat ding deed.  Haar hartslag meten?  Haar passen en afstand meten?  Allebei?  Ik had heel erg zin om te vragen of ze daarmee ook een brood kon bakken maar toen sprong het licht op groen.  Ik stapte met zelfzekere tred over het zebrapad en onze drie sportievelingen begonnen te lopen.  Toen ik de overkant bereikte heb ik heel hard de slappe lach gekregen.  Je vraagt je misschien af : “Waarom?”  Ik stond daar als een onnozele in mijn eentje te lachen omdat ik besefte dat ik al stappend sneller aan de overkant was dan onze super-uitgeruste pimped- en dressed up sportievelingen die pretendeerden te lopen.  Ok, als men mij nu vraagt of ik sportief ben, dan is het antwoord volmondig: Oh ja, ik ben een sportster... !

... of ligt het gewoon weer eens aan mijn lange benen... ?

05-09-2014 om 17:36 geschreven door Lilly L.  

De voorbije twee weken waren weken gevuld met kleine ongelukjes en verloren voorwerpen.  Zo heb ik mijn vingers geraspt, bakvet in mijn gezicht gekregen, twee keer met een klink in mijn hand gestaan, een collega met een kop koffie van de trap zien totteren, bijna een scherp stuk plastiek ingeslikt dat op mijn donut kleefde en een vreemd voorwerp tegen de achterflank van mijn wagen gekregen toen ik op de E19 reed.  Wat dat laatste betreft heb ik een correctiestift gekocht om de kras op mijn wagen toch een beetje te verdoezelen. Vermits ik van plan ben de herstellingswerken dit weekend te laten uitvoeren door mijn vriend - die hier nu nét dat tikkeltje handiger in is dan ik -  besloot ik dat dit best zou gebeuren als mijn wagen proper zou zijn.  Na het werk ben ik dus even gestopt bij de carwash.  Eerst nog wat benzine getankt en toen ik naar de kassa wandelde om mijn ticketje voor de carwash te gaan halen was er een mijnheer met nét voor.  Ook hij vroeg een ticket voor de carwash.  Verdorie, ik zou dus iets langer moeten wachten.  

Toen ik aangereden kwam stond zijn wagen net in de carwash en hij stond buiten te wachten.  Hij tikte op mijn raam.  “Sorry mevrouw”, zei hij, “...als ik geweten had dat u ook naar de carwash zou gaan had ik u voor laten gaan.”  Wat een charmeur, dat pakt niet bij mij!  Maar allez wel vriendelijk.  “Ik ben Momo”, zei hij en hij strekte spontaan de hand uit.  Ik schudde hem de hand vanuit mijn wagen.  “U bent taxichauffeur?”, vroeg ik eigenlijk al het antwoord kennende vermits er een taxi voor mij in de carwash stond.  “Daar lijkt het sterk op”, antwoordde Momo.  “Als u ooit eens een taxi nodig heeft?”  En toen dacht ik aan de vele keren dat ik uitgescholden geweest ben aan de luchthaven als ik daar een taxi naar huis wil pakken omdat ik in Zaventem woon en dat voor hen niks opbrengt. Dat zou die aardige mijnheer vast en zeker niet doen!  “Geef me uw nummer maar”, zei ik. Hij gaf me z’n nummer en toen was het tijd om zijn wagen uit de carwash te halen.  Ik was de volgende.

Ik reed tot voor het toestel en besefte dan dat ik mijn code kwijt was.  Door met Momo wat te babbelen was ik vergeten wat ik met het briefke gedaan had.  Ik vond het nergens.  Ik haalde mijn hele sjakosj leeg.  Drie appelsienen, ne gps, nen usb stick, mijne portefeuille, een andere sjakosj (jaja ik heb een tas in mijn tas), een fles deodorant , een paraplu, een zonnebril... maar geen spoor van het ticketje.  Ik kon niet meer vooruit of achteruit en diene achter mij stond al te claxoneren.

Ik zette het op een drafje naar de kassa en schoot een file wachtenden voorbij.  “Ik... ik ben mijn ticketje kwijt!”, hijgde ik.  Het meisje aan de kassa bekeek me met een blik alsof dat nog nooit gebeurd was.  Het was een groot probleem.  Ze haalde er iemand bij.  Ondertussen bekeek de man wiens beurt ik een beetje abrupt onderbroken had me een beetje geërgerd en ik lachte een beetje beschaamd het voorval weg.  Ik keek naar buiten en ondertussen was de file aan de carwash al aangegroeid.

Een tweede dame – kennelijk ook geen supervisor – wist ook niet wat gedaan. “In principe mogen wij u geen nieuw ticket geven”, zei ze kordaat.  “Allez toe zeg”, antwoordde ik nog kordater, en ik kruiste mijn armen.  Mijn lichaamstaal toonde dat ik niet van plan was om zonder gratis ticketje weg te gaan en ik zou niet alleen een monsterfile aan de kassa, maar ook een file aan de carwash veroorzaken.  De vrouw bekeek me kwaad.

Op dat moment voelde ik me in een Western.  Je hoort zo’n Bonanza geluid, ziet een tumbelweed door de woestijn waaien en dan verschijnen er twee cowboys oog in oog.  Hun vingers, nerveus jeukend nabij de trekker van hun revolver. Clint Eastwood en een slechterik.  En ik was de Clint!  Ik zou dat duel winnen.  Een close-up van onze gerimpelde ogen en back to reality!

Ik stond daar nog steeds met m’n armen gekruist.  Ze brak en gaf me een tweede ticket zonder meerkost.  Ik spurtte naar m’n wagen en kwam onderweg Momo nog eens tegen die me nariep om te vragen of alles ok was.  “Oui, oui...”, antwoordde ik (Momo was franstalig!).

Toen ik eindelijk terug bij m’n wagen kwam zag ik het gezicht van de chauffeur achter mij.  Z’n innerlijke barometer stond op stormweer en achter hem stond een monsterfile. Ik lipte nog een ‘pardon’ maar de bruut kon het niet op prijs stellen.  Ach pfff.. binnen enkele minuutjes zou mijn wagen weer blinken en ik was het nummer van een vriendelijke taxichauffeur rijker (je weet nooit waar het goed voor is)!

29-08-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Met het iets 'rijper' worden ben ik zeker ook wat filosofischer geworden.  Ik denk nu veel meer dan vroeger na over dingen zoals de zin van het leven, het geluk en dergelijke en ik besef... ik ben een gelukkig mens!  Ben ik altijd gelukkig? Natuurlijk niet.  Zeker niet als ik mezelf toelaat veel te denken aan mijn dochtertje, maar ik probeer me te focussen op wat ik noem ‘kleine geluksmomentjes’.  Een straaltje zon door een wolkendek, gaan tanken héél vroeg op een zondagmorgen om er dan achter te komen dat het daar vol konijntjes zit als de mensen weg zijn, een fijne avond met vrienden... dàt zijn allemaal dingen die me gelukkig maken.

Een plaats waar ik echter zelden dat gevoel beleef is achter het stuur van mijn wagen.  Rijden... is lijden voor mij!  Toch probeer ik er het beste van te maken.  Vermits ik heel graag muziek hoor, zet ik altijd de radio op.  Dat maakt het allemaal wat minder erg.  Maar dan moet ik dus veel in Antwerpen rijden... de stad van de omleidingen.  Er zijn zóveel omleidingen dat het wel lijkt alsof het een ‘plaatsnaam’ is.  Vele plaatsen hebben trouwens ook geen ‘normale’ naam in deze voor mij vreemde stad.

De meeste steden en gemeenten hebben straten, steenwegen, lanen en boulevards.  Antwerpen niet!  Die hebben leien, kaaien, eilandjes, omleidingen en ’t Zuid.  Onlangs kwam ik er een Amerikaan tegen die uitgerekend mij aansprak om z’n weg te vinden in Antwerpen.  “Is this ‘the South?”, vroeg hij.  Ik had er alle moeite van de wereld mee om de heer uit te leggen dat het Zuid geen straatnaam is maar hij had afgesproken aan ’t Zuid.  Maar alle gekheid op een stokje... Antwerpen is wel een mooie stad en ik heb tot nog toe alleen maar fijne ervaringen met Antwerpenaren.

Enfin, terug naar mijn geluk en zen momentjes.  Ik zat in m’n wagen te wachten voor het rode licht.  Ik heb heel véél geduld met mensen maar als het aankomt op ‘wachten op iets’ ben ik niet de meest geduldige persoon.  Daarom ook dat mijn kookprobeersels regelmatig mislukken, ik kan niet wachten tot het klaar is en zet het vuur gewoon hoger omdat het ‘rapper’ zou gaan.   In de wagen tracht ik dan altijd IETS te doen.  Ofwel kuis ik mijn dashboard (ik heb er doekjes voor liggen), ofwel doe ik wat lippenstift op, ofwel kuis ik mijn handtas uit...allez, alles om maar niet gewoon te hoeven zitten wachten voor dat stomme licht. 

Ik stond weer stil en merkte dat de zon laag binnenscheen.  Het contour van mijn hand was duidelijk zichtbaar op de binnendeur van mijn wagen.  En dan ben ik dus beginnen spelen...  Schaduwspel!  Ik maakte een hond, en een papegaai en een andere vogel en iets dat eruit zag als en mens en eerlijk gezegd, ik was bijna vergeten dat ik achter het stuur van mijn wagen zat tot het licht op groen sprong en ik plots beweging rondom mij opmerkt.  Ik kon het bijna niet geloven, maar ik had een ZEN-momentje gehad in mijn wagen!

29-08-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

... de hoofdprijs dan nog wel!  Het komt altijd een beetje vreemd aan als je een wedstrijd wint waarvan je niet eens wist dat je eraan deelgenomen hebt. Ik had mezelf niet ingeschreven.  Honderden deelnemers waren er klaarblijkelijk maar de jury was unaniem: ik was de beste!

Nu, ik moet niet vals bescheiden zijn, ik heb dergelijke wedstrijden al meerdere malen gewonnen.  Nochtans speelt ervaring kennelijk geen belangrijke rol.  Je hebt het, of je hebt het niet... en euh... ik heb hét gewoon denk ik.

De jury is hier langsgeweest om me persoonlijk de prijs te overhandigen.  Ik wou er eigenlijk voor bedanken maar die nemen geen ‘neen’ voor antwoord.  Heb ik een flesje gekraakt?  Neen, maar vanmorgen toen ik opstond voelde ik toch het resultaat van de roem.

De jury – bende bloedzuigers – had me tot vier maal toe bedankt!  Weerom won ik de populariteitscontest bij muggen!  Van al de potentiële kandidaten die hier in de buurt vertoeven moesten ze er mij uitpikken.  Mijn rechterarm vertoont drie joekels van muggebeten en ook op mijn been ben ik gezegend met de hoofdprijs.

25-08-2014 om 07:01 geschreven door Lilly L.  

Iemand zei me ooit dat het aan mijn sterrebeeld ligt.  Ik weet niet of ik het moet geloven maar ik kan soms héél moeilijk beslissen.  Pas op, ’t is niet dat ik een meningloos of karakterloos individu ben.  Als ik éénmaal iets in mijn hoofd heb, dan kan ik – volgens bronnen die me goed kennen – zelfs een vrij koppig persoontje worden.  Maar voor mij is het vaak gewoon ‘om het even’.   Ik denk dat ik daarom meestal ook gewoon goed opschiet met iedereen.  “Gaan we iets drinken?”  “Ok”  “Gaan we iets eten?”  “ Ook ok” “Naar de film?”  “Mij goed!” “Theaterke?” “Zalig!” “Een blauwe of een rode wagen?” “Als ’t maar rijdt” “Wandelingske maken?”  “Ja”.

Over ’t algemeen is het een goede karaktertrek omdat ik gewoon vaak heel gelukkig ben met wat ik ook kies of wat er gekozen wordt.  Maar soms... soms maak ik het mezelf een beetje gecompliceerd.  Gisteren bijvoorbeeld: ik kon – weeral eens – niet kiezen tussen een croque monsieur, een croque madame (met een eitje) of een croque Hawaï (met ananas).  En toen bedacht ik plots dat ik ooit al eens een oplossing voor dit zware dilemma had gevonden.  Waarom kiezen?  Dat hoeft toch niet!

Gisteren maakte ik dus een zààààlige croque-monsieur-madame-hawaï.  Mijn vriend die mee aan tafel zat vond het zo lekker dat hij zei dat dat wat hem betreft iedere week wel op het menu mag staan J

23-08-2014 om 07:40 geschreven door Lilly L.  

Toen ik onlangs met een zeer goede vriendin wou Skypen hoorde ik haar wel maar ik zag haar niet.

Ik: “Hello-o-o... ik hoor je wel maar ik zie je niet!”

Dierbare vriendin: “Euh... momentje...”

En dan werd de horizon plots scheef en uiteindelijk zag ik haar.

Ik:”Wat was dat allemaal...?”

Vriendin: “Oh...wel ik heb gehoord dat ‘ze’ via je camera op je laptop ook kunnen binnenkijken, vandaar dat ik er een briefje over plak.  Kwaad kan het niet hé....?”

Nu, dit is écht wel een wat ik beschouw ‘normale’ vriendin.  Geen rare tics, geen vervelende gewoontes, eerlijk, rechtuit, logisch, intelligent... Moest ik dat laatste nu in vraag stellen?  Ik dacht erover na.  Technisch is het natuurlijk mogelijk.  Maar wie zijn zé?  En waarom zouden ze nu twee huismoeders bespioneren?  Om onze geheime recepten voor kaaskroketten te ontfutselen?  Om te kijken hoe ik soms maar half aangekleed voor mijn computer zit?  Maar technisch... tja, ik ben er zeker van dat het wel mogelijk zal zijn.  Gisteren kwam dat tijdens een dineetje met m’n vriend weer ter sprake.  Mijn laptop stond open op de kast naast de tafel en kon eigenlijk alles bespioneren wat we aan het zeggen waren.  Plots springt m’n vriend recht, haalt een roze post-it te voorschijn, en plakt dat over de cameralens op mijn laptop.  “Wa-a-t doe je nu?”, riep ik verwonderd.  “’t Is zoals je vriendin zegt, kwaad kan het niet hé!”.  Woehaha... aan al diegenen die me kennen en ooit bij mij thuis zouden komen: als je een roze, neen maak het fuchsia post-it op mijn laptop zie plakken, aub stel géén vragen.  Dat is mijn gesofisticeerde anti-spionage tool!  Got it!  Do not pass the message or I will have to kill you J

21-08-2014 om 07:19 geschreven door Lilly L.  

De meeste mensen kennen het wel: de win-winsituatie.  Management boeken staan er vol van.  Voor wie het echter niet zou kennen: een win-winsituatie is simpel gezegd een situatie die zich voordoet waarbij alle betrokken partijen winnaar zijn.  Te theoretisch?  Tja,  ik hou daar ook niet zo van.  Vandaar een concreet en uit het leven gegrepen voorbeeld.

Stel: jij hebt grootse plannen.  Je hebt een projectje waarvoor je 10 kilo ijsblokjes nodig hebt en wil deze in je vriesvak maken (je zou ze natuurlijk ook kunnen gaan kopen maar je bent creatief!)  Helaas, je freezer zit vol crème-glace.  Je besluit me uit te nodigen voor een lekker crèmeke.  Win-win!  Ik éét heel graag ijsjes en krijg een gratis ijsje en leuk gezelschap en jij?  Wel euh... ook leuk gezelschap (mag ik hopen) en een freezer die leeg genoeg is om ijsblokjes te kunnen maken.

Bon, nu we met dit praktisch en realistisch voorbeeld aangetoond hebben wat een win-winsituatie is, dien ik dus nu de auw-bahsituatie uit te leggen.  Een auw-bahsituatie is als het ware een beetje het omgekeerde van een win-win situatie maar nét niet helemaal dat.  Het is een situatie waarin je belandt en je automatisch bepaalde instincten gaat tegenwerken, waarna je beseft dat dat eigenlijk geen goed idee is en je – te laat – je instinct volgt om achteraf dan te denken dat je dat beter toch niet zou gedaan hebben.  Te theoretisch?  Tja,  je wil zeker weer een praktisch en uit het leven gegrepen voorbeeld.

Niet zo simpel!  Om dit voorbeeld te begrijpen moet je twee dingen weten.  Numero uno: ik ben een kaasliefhebster maar hou helemaal niet van roquefort. Ik  weet niet waarom, maar kennelijk val ik steeds op mannen die héél graag blue-cheese eten.  Ik krijg dat dus écht niet door m’n strot!    Nummer twee: ik maak zelf vaak pizza, vers.  Allez... semi-vers!  Ik koop regelmatig pizzadeeg (ik ga er écht niet aan beginnen om dat ook zelf te gaan maken!) en decoreer dat dan met allerlei zaken die ik graag eet.  Vind ik leuk.  Zo’n hele pizza is té veel, dus nodig ik mijn vriend dan uit en dan maak ik twee helften: één voor mij en één naar zijn smaak. 

Ooit heb ik de helften eerst eens doorgesneden maar dan wordt het zo’n smeerboel omdat de saus er langs de gesneden kant afdruipt.  Vandaar, één pizza maar met twee verschillende toppings.  En ze kunnen niet meer verschillend zijn dan de onze.  Voor mij: tomatensaus, blokjes ham of spek, mozarella, nog wat andere kaas, ananas, oregano, champignons, basilicum, olijfjes.  Zijn toppings: tomatensaus, geitenkaas, honing, ansjovis, mozarella én ... heel veel roquefort!  Bah!

Gisteren was mijn vriend héél territoriaal zoals een hondje dat overal plast om zijn territorium af te bakenen.  Hij ging zich eens moeien met de pizza en kwam mij ‘helpen’.  Hij legde de stukjes roquefort véél te dicht bij de scheidingslijn.  “Back off,”  zei ik zwaar geïrriteerd, “... je bent wéér veel te territoriaal bezig.  Allez... zie dat nu... stukken blue-cheese zó dicht bij de scheidingslijn tussen jouw en mijn stuk.  Je beseft toch wel dat dat kaas is en smelt in de oven?  Ik ga roquefort op mijn deel hebben.  En je weet hoe ik dat hààt!”  Vele mensen zouden nu denken dat ik aan het zagen was.  Maar ’t is niet leuk als je gedwongen wordt iets te eten door de territoriumdrift van je partner.  Enfin, na wat heen-en-weer gedoe met stukjes kaas – hetgeen bijna uitmondde in een kaasbolletjes gevecht (maar dat is een ander verhaal) – was de pizza klaar voor de oven. 

Ik was er echter nog steeds van overtuigd dat bepaalde stukjes roquefort nog steeds té dicht bij het grensgebied lagen en ik had gelijk.  Toen ik een kwartiertje later de gloeiend hete pizza uit de oven haalde en in twee sneed plakte de roquefort in mijn snijroller en viel er een hele klot op mijn gedeelte.  De afschuw was enorm!  In een – wat ik bijna reflex noem – probeerde ik het stukje kaas van mijn gedeelte te zwieren.  Ik had niet direct een vork bij de hand maar in het geval van roquefort telt elke seconde, dus zonder veel nadenken – en soms impulsief als ik ben – probeerde ik met mijn vinger de gloeiend hete kaas van mijn pizzahelft te schrapen.  En nu komen we dus bij de auw-bah situatie. 

Ik kreeg een klot gloeiend hete roquefort op mijn vinger.  Het brandde!  Als dat nu een andere kaas zou geweest zijn, een kaas die ik lekker zou gevonden hebben, dan zou deze situatie in een win-win kunnen uitgemond zijn.  Ik zou dan in een reflex even mijn vinger in mijn mond gestoken hebben.  Mijn vinger zou gestopt zijn met branden, en ik zou een heerlijke kaassmaak in mijn mond gehad hebben.  Goed voor mijn vinger en goed voor mijn smaakpapillen. Niet met roquefort dus! 

Situatie:

Mijn vriend stond achter me, de weg naar de gootsteen ietwat te belemmeren.

Ik had gloeiend hete kaas op mijn vinger. 

Het brandde maar nét niet hard genoeg om mijn reflexen niet de baas te kunnen. 

Reflex zou zijn... vinger in de mond. 

Maar het was blue-cheese! 

Mijn vinger... op 1cm van mijn mond... en ik kom tot dit besef. 

Mijn vinger terug naar beneden. 

Maar het brandde en het deed pijn! 

Vinger toch maar in de mond!

Een auw-bahsituatie dus! 

Mijn afkeer voor blue cheese heeft ervoor gezorgd dat ik de verkeerde beslissing nam.  Mijn vinger deed dus pijn en uiteindelijk belandde ik toch met de afschuwelijke smaak van vers gesmolten roquefort in mijn mond!

17-08-2014 om 07:07 geschreven door Lilly L.  

Ik heb een eitje te pellen met een beroemde kok!  Hé, dat klinkt raar.  Lijkt wel of we samen gezellig zouden staan kokerellen.  Neen, het ‘figuurlijke’ eitje bedoel ik dan.  Een eitje met de sympathieke Jeroen Meus en zijn recept voor pannekoeken.

Via het internet kan je zijn recepten van Dagelijkse Kost opzoeken.  Ik probeer die recepten van tijd tot tijd, ook al omdat je het heel gemakkelijk kan aanpassen.  Standaard zijn de recepten voor 4 personen maar klik je op ‘2 personen’, dan moet je de wiskunde niet zelf doen en berekent een programma al de maten en gewichten voor jou.  Handig!   Ik heb het niet echt nodig want rekenen lukt vrij goed, maar ’t is gemakkelijk. Af en toe krijg je dan natuurlijk eigenaardigheden zoals een recept dat vraagt om een half ei.  Begin er maar eens aan, een half ei te zoeken in de winkel.  NIEMAND verkoopt halve eieren J.

Ik klikte dus vandaag op een recept voor pannekoeken voor twee personen.  In het recept stond dat het genoeg zou zijn voor 3 à 4 pannekoeken per persoon.  Vermits ik mijn pannekoeken vrij dun maak - ik vind ze het lekkerst zo maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak - vermoedde ik dat het wel genoeg zou zijn.  Toen ik, na de hele bereidingsprocedure gevolgd te hebben de hoeveelheid deeg aanschouwde, rezen echter de eerste twijfels.

Ik had me niet vergist met maten en gewichten maar het leek zo weinig.  Mijn twijfel bleek – helaas – gegrond.  Het was amper genoeg voor 5 pannekoeken.  2,5 pannekoeken elk!  Jeroen, man, ik heb HONGER!  Ik vermoed nu dat Jeroen misschien wel heel kleine pannetjes heeft.  Smurfenpannetjes!  Maar ik heb een prachtige non-stick superdeluxe Greenpan waar ik nu trouwens ook even heel véél reclame voor wil maken.  Tefal is er niks tegen!  De béste pannen ever zijn deze van het merk Greenpan.  Sinds ik deze pannen heb is er bij mij nooit nog iets aangebakken (en ik was daar quasi expert in).  Neen, ik heb geen percentje bij Greenpan, verkoop deze dingen niet en heb geen persoonlijke belangen in het bedrijf maar als iets goed is mag het ook een keertje gezegd (of geschreven) worden. 

Greenpan toppie!  Pannekoekenrecept van el Meus: voor kleine eters of mensen met smurfenpannen die hiermee minstens drie pannekoeken per persoon willen maken.

15-08-2014 om 14:10 geschreven door Lilly L.  

Vanochtend, op weg naar het werk waren er wegomleidingen.  Voor diegenen die het nog niet weten: ik heb rijvrees.  Naar het werk rijden gaat nét, maar als er bijvoorbeeld omleidingen aan te pas komen, hoe klein ook, ben ik één bal zenuwen.  Anders, na een ritje eigenlijk ook, maar als er onvoorziene zaken gebeuren (zoals omleidingen) is het erger.  Vanochtend was ik dus één bal zenuwen toen ik aankwam op het werk.

Gewoontegetrouw op dinsdagochtend zet ik de twee vuilniscontainers binnen.  Een grijze en een blauwe.  Ik zag een grijze container staan, maar de blauwe was nergens te bespeuren.  Ik liep tot bij de buren want de afvalmannen willen deze al eens vrij ver terug zetten.  Geen blauwe afvalcontainer te bespeuren.  “Wie pikt er nu papiercontainers?”, dacht ik geïrriteerd en verstomd bij mezelf. 

Ik besloot dan maar de grijze container binnen te rijden en op z’n plaats te zetten.  Ik reed de container binnen, deed de deur van het containerkot open en tot mijn grote verbazing zag ik zowel onze grijze als onze blauwe container staan.

Onze poetsvrouw, die uitzonderlijk op dinsdag was komen werken, was zo lief geweest om de lege vuilnisbakken al binnen te zetten.  En toen schoot ik dus héél hard in de lach omdat ik dan plots tot het besef kwam dat ik zojuist de grijze container van onze buurman mee naar binnen gesleept had.  Ik merkte nu dat onze ‘kenmerkende’ plakker er niet opstond.  Ik heb hem dus heel rap terug naar buiten gerold in de hoop dat de sympathieke buurman mij niet heeft bezig gezien.  Die zou anders wel gedacht hebben: “Waar gaat die nu met mijn container naartoe?”  Zou niet willen gearresteerd worden voor het stelen van een afvalcontainer.  Stel je voor!

12-08-2014 om 19:49 geschreven door Lilly L.  

Ik denk dat ik de laatste tijd een ietsje te hard werk.  Enfin, ik weet het eigenlijk zeker door mijn vreemde slaapervaring.   Zolang ik leef slaap ik al heel slecht.  Ofwel lig ik te lang wakker, ofwel val ik op een onmenselijk vroeg uur in slaap maar dan word ik ook om 03:00 uur ’s morgens wakker.   Komt erop neer dat ik al bijna heel m’n leven te weinig slaap. 

Gisteravond viel ik in slaap voor tv.  Slecht nieuws normaal, want dat wil dan meestal zeggen dat ik weer uren zou wakker liggen, te draaien in bed nadat ik me van de canapé naar boven zou begeven hebben.  Gisteravond dus niet: mijn hoofd raakte het kussen en weg was ik!  En toen werd ik wakker om 07:15.

Dat is me nu nog NOOIT overkomen.  Ik heb meer dan acht uur aan een stuk geslapen.  Ik herinner me niet dat ik ooit zo lang geslapen heb.   Ik moet wel héél moe geweest zijn.

Bon, snel douchen, aankleden en dan naar het werk tuffen!  Toen ik buitenkwam zag ik zoals gewoonlijk de buurvrouw die haar hond aan ’t uitlaten was.  Ik krijg er sedert enige weken ook een goededag van.  Van de buurvrouw wil ik zeggen.  De hond probeert me al langer te groeten. Heeft even geduurd bij de buurmadam, maar niet iedereen is even extravert als ik dus ’t is haar vergeven. Ik zei goedemorgen en kreeg een goedemorgen terug (en de hond wou met me spelen).  Ik ging de hoek om en realiseerde me toen dat ik mijn wagen reeds voorbij gelopen was. Toen ik de hoek nu in de tegengestelde richting terug omkwam stond de buurvrouw vlakbij mijn wagen.  “Nog niet goed wakker, beetje zombie denk ik!”, zei ik enigzins beschaamd enigzins mijn lach inhoudend.  “Ik dacht al”, zei de buurvrouw, “...waar gaat die naartoe?  Haar wagen staat hier!” En er kon warempel een lachje af.  “Ik denk dat ik een koffie nodig heb”, antwoordde ik nog toen ik instapte.

Een uurtje later was ik al hard aan ’t werken achter m’n bureau.  En toen bedacht ik iets waardoor ik van mijn bureau op de tweede verdieping naar beneden liep.  Ik was vrij gehaast, legde het hele parcours af, en toen stond ik dus beneden... en wist ik dus niet meer waarom ik daar in hemelsnaam stond. Ik dus terug naar boven.

Een tijdje later kreeg ik telefoon van de broodjeszaak waar ik normaal gezien iedere dag plichtsgetrouw een bestelling plaats, met de vraag of er vandaag geen broodjes nodig waren.  Da’s nu wel omdat ik ze opdracht gegeven heb om dit te doen (omdat ik mezelf met m’n verstrooid hoofd ook wel een beetje ken) maar het was dus nog nooit nodig gebleken, tot dan toe... 

OMG... wat was ik zombie die morgen.  Help!  Waar is de koffie?

08-08-2014 om 07:16 geschreven door Lilly L.  

We hebben een nieuwe kuisvrouw op de werkplaats.  Iedere morgen als ik binnenkom en haar zie zeg ik goededag.  Ik vind dat gewoon basic beleefdheid.  Vandaag deed ik het dus weer en ze zei plots tegen me: “Mevrouw, u bent écht altijd zo vriendelijk.”  Wat, omdat ik goededag zei?  Ik vind van mezelf nu niet bepaald dat ik zó vriendelijk ben maar ik denk wel dat je elkaar moet respecteren.

“Je zou eens moeten weten hoeveel mensen zich te goed voelen om dag te zeggen tegen het schoonmaakpersoneel...”, ging ze verder.  Ik onderbrak haar: “Kijk ik ben héél rijk geweest, ik ben héél arm geweest en alles daar tussenin.  Ik heb een huis gehad met een binnenzwembad en sauna, ik ben dakloos geweest en alles daar tussenin.  En of ik me nu tussen rijke of arme mensen bevond (of alles daar tussenin), in iedere categorie heb je goede en slechte mensen.  In iedere groep heb je mensen mét en zonder manieren. Mensen die hun neus voor je ophalen en mensen die...” “...U...u...bent dakloos geweest?”, ze schrok.  “Ja... ongeveer 8 weken”, zei ik.  En toen begon ze dus te wenen. 

Ik wist niet wat gedaan. Ik kan daar zo moeilijk mee omgaan.  “Gaat het?”, vroeg ik ietwat bezorgd. Ze kreeg het nog erger.  De tranen spoten uit haar oogjes.  Ik voelde me zo ongemakkelijk.  Ze wreef nu haar gezicht af.   “Ja, ik heb ook een maand zonder huis gezeten.  Het was zo’n moeilijke tijd...”, zei ze snikkend.  Tja... ik begreep wel waarom ze huilde, heb ik toen ook gedaan, maar ik - de schijnbaar vriendelijke dame -  heb de kuisvrouw doen wenen verdomme! Ik heb me er de hele dag écht onbehaaglijk door gevoeld! 

06-08-2014 om 20:14 geschreven door Lilly L.  

Ik richt me hier nu heel even tot de dames: “Kennen jullie dat: Je stelt een vraag aan een man en er komt een heel verkeerd antwoord uit?”

Ik geef een voorbeeld vraag: “Welk kleedje zou ik dragen: het rode of het zwarte?”  En dan krijg je dus iets in de zin van:  “Maakt niet uit!”  of  iets in de zin van: “Rood!” ... Dàt willen we dus niet horen, mannen!  We willen iemand die met ons meedenkt!  Die onze dilemma’s doorbreekt.  Die proactief is.  Die zegt welk kleedje ons volgens hem het beste staat en waarom in die situatie dat bepaald kleedje zou moeten worden gedragen. Ik denk dat ik ooit eens een handleiding van de vrouw voor de man ga moeten schrijven maar ik vrees dat ik veel werk ga hebben want mannen voelen het vaak gewoon soms écht niet aan.

Mijn vriend heeft onlangs ook zo’n totaal verkeerd antwoord gegeven.  Ik was aan ’t roddelen over een vriendin van me.  ’t Is te zeggen, als je héél veel positieve dingen over iemand te zeggen hebt, is dat dan ook roddelen?  Enfin, ik was aan het vertellen over iemand dat ik het echt een heel fijne dame vond en dat ik tot op heden geen enkele karaktertrek aan deze persoon ontdekt had die ik vreemd of ongepast vond of iets dergelijks en dat als ik een man zou zijn, ik het wel zou weten... 

Nu gaan dus sommige mensen hier waarschijnlijk grote ogen trekken!  Even voor alle duidelijkheid: neen... ik voel me totaal niet aangetrokken tot vrouwen, maar ik heb er geen probleem mee om toe te geven dat er een aantal fantastische vrouwen bestaan en ik was louter aan het projecteren dat moest ik een man zijn, ik waarschijnlijk voor dàt soort vrouw zou gaan.  Daar is toch niks mis mee? 

Hoe dan ook, mijn vriend gaf me gelijk.  “Ja, inderdaad !”, zei hij.  In principe geen verkeerd antwoord want we zaten op dezelfde lijn.  Maar toen zei ik plagend: “Ah zo... dus wat als die vriendin avances naar jou zou maken?” Iets waar ik heel gerust in ben dat ze nooit zou doen want dat mens is gewoon quasi perfect en zoiets doe je niet met vriendinnen en ik ben ook zo goed als zeker dat mijn vriend daar nooit op zou ingaan.  Het antwoord van mijn vriend: “Maar allez... wat zeg je nu... die heeft toch geen interesse in zo’n oude kapitein als ik!” 

TOTAAL VERKEERD ANTWOORD!  “Ventje... dàt is nu écht eens een totaal verkeerd antwoord!  Dàt hoor ik dus écht niet graag!  Allez... denk toch eens even na...”, zei ik verbolgen.  Ik zag een denkrimpel op het voorhoofd van mijn vriend verschijnen en hij roefelde even door zijn haar.  Hij wist wat komen ging.  Een speech!  Ik ging verder: “Het juiste antwoord is: neen meisje, ze mag proberen, maar ik heb alleen maar interesse in jou!”  “Ah ...”, zei m’n vriend, “... alsof hij nét de ontdekking van de eeuw gedaan had!”  En die ‘ah...’ was er natuurlijk te veel aan.  Ik had absoluut geen jaloerse bui of zo want ik ben ervan overtuigd dat hij me heel graag ziet maar ik kon gewoon niet geloven dat hij het juiste antwoord op deze relatief simpele testvraag niet wist.  Mannen... ik denk toch echt dat ik eens aan die handleiding ga moeten beginnen!

05-08-2014 om 06:41 geschreven door Lilly L.  

Iedereen komt het al wel eens tegen: een freak-accident!  Een voorval in je leven waarvan je denkt: “Moet dat nu aan mij gebeuren?” of “Hoe kan dat nu dat ik met mijn beugel vast kom te zitten in de nieuwe pullover van mijn vriendin?”  Zo’n soort van accident...

Bij mij gebeurt het... laten we zeggen misschien iets meer dan gemiddeld.  Ik ben gewoon nogal erg onhandig (en onvoetig ook als je het mij vraagt).  Mijn vriend heeft me ooit gezegd dat ik de onhandigste vrouw was die hij kende.  Ik denk niet dat hij dat als compliment bedoelde.  Maar allez... ik zal dan toch wel andere kwaliteiten hebben zeker, want we zijn nog steeds samen.

Zelfspot... ik denk dat ik daardoor wel een gezonde dosis zelfspot gekweekt heb.  Je kan ook niet anders hé!  Ofwel word je depressief en ga je piekeren over alles wat je kapot doet en breekt, ofwel haal je je schouders op en denk je: “Volgende keer beter!”

Enfin, gisteren is het me dus weer overkomen.  Zo’n freak accident.  Het had alles te maken met mijn electrische tandenborstel. Jaja, ik ben nogal bezeten van tandhygiëne.  Als ik m’n studies kon overdoen zou ik zéker proberen om tandarts te worden.  Ik vind dat nu écht zo’n tof beroep.  Misschien gelukkig maar dat ik die studies niet heb aangevangen want met mijn aangeboren handigheid zou het wel eens kunnen dat patiënten me zouden overladen met ‘schadeclaims’.  Geef me een boor in de hand en ik geef je gegarandeerd gaten... véél gaten... maar of ze gaan zitten waar je het wenst, dàt is nog maar de vraag!

Bij de tandarts heb ik trouwens ooit eens een schroevendraaier ingeslikt maar da’s een ander verhaal – we wijken weer af.

Bon, ik heb dus een electrische tandenborstel die ik deel met m’n vriend als hij bij mij is. Je kan het kopje van zo’n tandenborstel heel gemakkelijk vervangen en er een nieuw opzetten.  Mijn vriend was blijven slapen en ik had zijn tandenborstel eraf gehaald en vervangen door de mijne.  Kennelijk had ik deze keer niet zo goed gecheckt dat het wel goed geklikt had en stevig vaststond.  

Dat ding begint dus te draaien aan een snelheid van – ik-weet-niet-wat – bijna 9000 toeren per minuut volgens Virginie Claes.  Aanvankelijk ging het goed en tand voor tand werd gepolijst met een laagje tandpasta.  Maar toen ging het dus fout! 

De kop schoot er gedeeltelijk af, mijn tandenborstel glijdt over mijn kaak , ik heb gelukkig de gepaste reactie om met mijn linkerhand de borstel letterlijk de kop in te drukken en terug over het nog steeds roterende stokje te duwen maar in dat proces, dat slechts een luttele seconde of twee geduurd heeft, vloog de tandpasta in het rond en behalve op de spiegel belandde een grote klot tandpasta in mijn oog.  Dat pikt dus enorm!  Ik slaakte een kreet, zette m’n tandenborstel af en boog me voorover om mijn brandend oog te spoelen.  Mijn vriend die aan de lavabo naast mij stond zijn ding te doen, was zich niet bewust van wat zich zonet afgespeeld had.  Het enige dat hij wist was dat ik geroepen had en dan zag hij me plots gebogen over de lavabo hangen.  Hij dacht dat ik mijn hoofd of iets dergelijks gestoten had. 

“Gaat het?”, vroeg hij bezord.  “Neen... dat pikt verdomme!”, zei ik terwijl ik nog steeds mijn rechter ook aan het ‘bewateren’ was.

Enfin, nu zijn dus niet alleen mijn tanden, maar is ook mijn rechteroog muntfris voor een ‘frisse kijk op het leven’ zullen we maar zeggen...

03-08-2014 om 17:18 geschreven door Lilly L.  

It happens to everyone: a freak-accident!  An accident of which you think: “Why does it have to happen to me?” or “ How did I happen to end up with my braces stuck in the new pullover of my friend?”  That kind of accidents. It happens to me let us say a bit more than average. I am just very clumsy.  Actually, my boyfriend once told me that I am the clumsiest person he knows. I don’t think he meant it as a compliment.  Oh well... I must have other qualities because we are still together.

A decent dose of self-mockery.  That’s what I now have.   In my case, I had to be able to laugh with my clumsyness or I would become depressed.  So now, when somehting happens, I just raise my shoulders and thing: “Next time better!”

Yesterday, it happened again: a freak accident!  It had everything to do with my electric toothbrush.  Yes, I am a bit obsessed with dental hygiene. If I could go back to school, I would try to become a dentist.  Such a great profession!  But maybe fortunately for humanity that I didn’t commence dentist school.  My patients would probably sew the hell out of me. Give me a drill and I will give you a hole!  Lots of holes, but maybe not in the place you want them!  Anyways, back to my storyline.

I have an electric toothbrush which I share with my boyfriend when he sleeps over.  One can easily change the head of the toothbrush en replace it with a new one.  I replaced my boyfriend’s toothbrush head with mine but apparently, I had not done it completely right this time and I didn’t check that the toothbrushhead was well stuck on the rotating device.

 Initially all went well. The toothbrush starts to spin at a speed of about 9000 rotations per minute.  But then it went wrong! The tootbrush head detached and my toothbrush slips over my jaw.  Fortunately, I have the appropriate relex to push the head down agan over the rotating stick but in the process of doing so, toothpaste is flying everywhere, on my mirror… but also in my eye.

OMG!  That burns… toothpaste in your eye!  I screamed, put off my rotating toothbrush and bend over to rinse my burning eye.  My friend, who was standing at the sink next to me, was oblivous of what just had happened. All he knew was that I yelled and that I was now bent over the sink.  He thought I had bumped my head.

“Are you ok?”, he asked concerned.  “No f*@! … my eye burns”, I responded whilst still rinsing my right eye.

Oh well, now not only my breath is mint fresh, but I also have a very fresh view on life… one could say.

03-08-2014 om 17:17 geschreven door Lilly L.  

Jaja... ik geef het toe... ik luister graag naar Nostalgie!  Wil dat zeggen dat ik oud aan het worden ben?  Misschien wel.  So what?  Ze speelden recent het liedje Abacadabra en die toverformule deed me denken aan mijn dochtertje in Texas.

In het huis waar ik woonde hadden we een haardvuur op gas.  Meestal vind ik die dingen verschrikkelijk.  Je hebt in mijn ogen een ‘open haard’ of ‘geen haard’.  Maar zo’n gasdingen zijn vaak archi-lelijk.  Deze niet!  Dit was echt een hele mooie gashaard.  We hadden er ook een afstandsbediening bij waarmee je het ding dus heel gemakkelijk aan en uit kon zetten.

Op een dag gebruikte ik de afstandsbediening zonder dat mijn dochtertje het zag.  “Heee... mama... hoe doe je dat?”, vroeg ze met grote verwondering in de ogen.  Ik hou er natuurlijk niet van om tegen mijn dochtertje te liegen maar wou toch een beetje dollen.  “Mama heeft magische krachten”, jokte ik mysterieus.  “Bibbedi babbedi boe”, zei ik en ik maakte met mijn rechterhand wat tovergestes terwijl ik eigenlijk wat geniepig met de linkerhand op de afstandsbediening drukte die verstopt lag onder mijn kussen.

 Jullie hadden haar gezichtje moeten zien!  Het klaarde op.  Opwinding alom!  “Oooh mama... ik wil dat ook zo graag kunnen”, riep ze joelend.  “Wel schatje, ik kan mijn magische krachten wel even met je delen”, zei ik. Ik maakte nog wat tovergebaren in haar richting en zei: “Bibbedi babbedi boe... bij deze wens ik je mijn krachten toe!”  En toen heeft ze wel een keer of zes het haardvuur aan en uit getoverd telkens heel hard ‘bibbedi babbedi boe-roepend’ en met haar armen zwaaiend.  Toen was het welletjes!  Ik ontnam haar de krachten uit vrees dat ze anders constant voor het haardvuur zou staan.  Ze mokte heel eventjes maar dat nam niet weg dat we een dik half uur echt héél veel plezier gehad hebben. Pas een jaar later of zo heb ik haar het echte geheim van het haardvuur toevertrouwd.  Dat was iets wat ik niet echt graag deed maar ik geloof ook niet in het dom houden van kinderen!  Een mooie herinnering...

03-08-2014 om 07:35 geschreven door Lilly L.  

Recent had ik een conversatie met mijn vriend over het feit dat ik mijn bord niet spoelde voor ik het in mijn vaatwasmachine zette.  De grote voedselresten belanden natuurlijk wel in de vuilbak, ik wil geen verstopte leidingen, maar als er dus wat saus blijft plakken spoel ik dus niet. Enerzijds omdat ik een hekel heb aan afwassen en het verschil tussen spoelen en afwassen is subtiel, en anderzijds omdat ik gelezen had dat het niet hoefde.  Ik geef toe dat als je je vaatwas niet direct opzet, dan begint het wel te stinken en als ik vermoed dat ik hem later die dag niet ga opzetten, doe ik dat dus soms wel. Maar de mijne blijft vaak niet lang genoeg leeg! Ik argumenteerde dat ik het niet deed omdat het in de handleiding van mijn vaatwasser stond dat dat niet nodig was.  En toen kreeg ik ‘dé blik’.  Kennen jullie hem: dé blik?  Zo’n blik van: “Meisje, jij hebt een levendige fantasie!”

Dat is ook waar... ik heb een levendige fantasie, maar ik weet wanneer die te gebruiken en wanneer niet.  Als ik een verhaaltje schrijf, kan ik het misschien soms wat aandikken, maar ik was niet aan het liegen.  Als er nu één ding is waar ik écht niet tegen kan, is dat ik het gevoel krijg dat men mij niet gelooft.  Ik zweer het, dan kan ik dus écht de koppigste persoon ter wereld worden (en nu ben ik mijn fantasie dus NIET aan het gebruiken!).  Serieus, ik voelde de stoom uit mijn oren komen (ok ... dit is dus fantasie, er kwam niet écht stoom uit mijn oren)!  Ik schoot naar de kast met handleidingen, toverde de manual te voorschijn en begon er naarstig in te lezen,  verwoed op zoek naar dat éne zinnetje waarvan ik wist dat ik het ooit gelezen had.

M’n vriend zat met een vreemde grijns op z’n gezicht.  Ik vermoed dat hij me nog steeds niet geloofde en genoot van mijn zogezegde ‘gedreven poging om mijn gelijk te bewijzen’.

En toen vond ik het: op bladzijde 33!  Ik citeer: “ Spoel niet eerst het serviesgoed onder de kraan af (onnodig waterverbruik).”  Nà... in your face!  Ik hield het boekje bijna onder zijn neus en met mijn wijsvinger volgde ik benadrukkend de lijn waarop het in vette letters (ok hier gaan we weer met de fantasie... de letters waren helemaal niet vet) gedrukt stond!

Ik meende een klein moment van verbazing waar te nemen op zijn gezicht en nu was het mijn beurt om te grijnzen.  Ik vermoed dat hij het nu niet zo leuk vond dat ik deze kleine confrontatie gewonnen had.  Heel even werd het stil en toen zei hij: “Tja... als de vaatwasser kapot gaat... Ik ben het niet die in mijn portemonnee zal mogen duiken om een nieuwe te kopen.”  Het is waar, het is mijn vaatwasser.  En weer zag ik de hoeken van zijn lippen zachtjes naar boven krommen.  Hij moest en zou het laatste woord hebben.  Ik ging mezelf hier niet gewonnen geven.  Die éne neuroon in mijn brein deed serieuze overuren maar ik moest en zou dit winnen en toen kwam de verrassende ingeving:  “Geen nood ventje, als mijn vaatwasmachine kapot gaat, dan moet ik niet in mijn portemonnee duiken.  Dan ben jij mijn vaatwasmachine!” Yes!  In de voetbal zouden ze zeggen: GOOOOOOAAAAAAL!  Wie grijnsde er het laatst denk je? 

Z’n glimlach verdween meteen en plots riep hij heel hard: “SPOELEN!”  En toen...toen begon ik pas écht heel hard te lachen.

02-08-2014 om 04:44 geschreven door Lilly L.  

Ik ben een propere dame.  Ik was me iedere dag, poets dagelijks m’n tanden meerdere malen, ik flos, de oorstokjes staan niet ver... allez, je weet wat ik wil zeggen,  basic hygiëne.  Omdat het zonneke schijnt en het dan wel eens warm kan worden, dacht ik dat het raadzaam was ook al preventief wat deo te spuiten.  Vorige week was ik me een extra bus gaan kopen.  Wat betreft deo ben ik niet merkentrouw.  Van vriendinnen kreeg ik wel wat goede tips maar ik koop meestal gewoon wat er in de winkel is en ga geen winkels afschuimen om een bepaald merk te vinden.  Ik kocht een merk dat ik nog nooit eerder geprobeerd had.

Ik weet niet of het daaraan lag, of dat ik niet goed geschud had of misschien van te dicht gespoten maar nadat ik gespoten had zag mijn oksel helemaal wit – nog nooit voorgehad. ’t Was also er zich een winterlandschap had gevormd!  Echt geen zicht.

Allez... ik ben hier een beetje aan het jokken.  Ik heb dit wel al een keertje voorgehad maar dat was omdat ik de tube scheerschuim per ongeluk aanzien had voor de fles deo.  Ik kan toch zo’n verstrooid hoofd hebben! En ik heb ook al eens deo in mijn haar gespoten, denkende dat ik met de haarlak bezig was.  Mijne froe froe viel van haar stokje en zag eruit alsof ze een appelflauwte had gekregen.  Het ergste is me gelukkig bespaard gebleven.  Ik heb ooit eens per vergissing een soort van hechtpasta voor kunstgebitten gekocht.  Ik dacht dat het tandpasta was.  Toen ik de tube echter opende en klaar was om het plakkerige goedje op mijn tandenborstel te smeren vond ik - nog nét op tijd -  dat de tuit van de tube een beetje een vreemde spitse vorm had. Nu kan ik er hier wel mee lachen maar ik weet gelukkig niet wat er gebeurd zou zijn als ik met het goedje mijn tanden zou hebben proberen te poetsen.  Misschien zouden mijn lippen op elkaar plakken en zou ik nooit meer kunnen lachen...?

Ondertussen is gelukkig de winterlaag onder mijn oksels al lang gesmolten en overal waar ik kom laat ik nu een deogeur van vers gesmolten sneeuw achter... of is het de zomergeur van vers geplukte lavendel?

31-07-2014 om 22:28 geschreven door Lilly L.  

Ik heb respect voor het leven en probeer iedereen zijn ding te laten doen.  Als je mij niet lastig valt, ga je met mij ook geen last hebben.  Ik pas dat niet alleen op mensen toe maar ook op dieren en planten.  Ik ben ervan overtuigd dat deze twee categorieën ook in mindere of meerdere mate gevoelens hebben of toch indrukken opdoen van hun omgeving die maken dat ze zich goed voelen of niet. 

Wist je bijvoorbeeld van ficussen dat je die nooit mag verzetten?  Doe je dat wel, als is het maar een meter verder, dan kan het zijn dat die plant begint te ‘mokken’ en al zijn bladeren afgooit.  

Mijn vriend heeft een crassula.  Ik had iets tegen die plant.  Da’s vreemd, want ’t is zoals met mensen.  Het gebeurt echt ZELDEN dat ik iemand zie en deze persoon niet moet.  Ik probeer iedereen een kans te geven maar héél soms voelt het écht niet goed aan.  Heel soms, kom ik in de buurt van iemand die ik niet ken en krijg ik... tja... hoe moet je dat noemen?   Ik krijg een slechte ‘vibe’.  Als dat gebeurt vermijd ik elk contact met die persoon. Zo is er één leverancier die - gelukkig maar - af en toe op het kantoor komt waar ik werk.  Als ik die man zie... ik geef het toe... ik verstop me gewoon.  Achter een kast of zo.  Die vent geeft me gewoon de kriebels (en niet op een fijne manier!)

Met de crassula ligt het echter wat ingewikkelder.  Vermits mijn blog nu 101 dagen oud is kan ik het wel kwijt.  In de tekenfilm ‘de 101 dalmatiers’ is er een Cruella De Ville.  Een slechte akelige dame die het gemunt heeft op onschuldige hondjes en er bontjassen van wil maken.  Cruella... crassula... heb je ‘m?  Die plant deed me altijd aan dat vreselijke tekenfilmfiguurtje denken.  Ik meed die plant dus als de pest.  En toen gebeurde het:  Een goede vriendin kwam op bezoek.  Ze had een ‘plantje’ mee.  Bleek dat toch geen crassula zeker...  En nog wel een héle mooie in een hele mooie pot.  Ik heb mezelf toen gedwongen mijn slechte liaison die ik maakte met crassula’s opzij te duwen en deze plant de nodige verzorging te geven.  Mijn vriend lachte geniepig want hij weet wat ik dacht van crassula’s.  Omdat de plant echter van zo’n goede vriendin komt heeft de rare kronkel in mijn hersenen een nieuwe link gelegd.  Mijn crassula=goede vriendin!  En nu krijg ik enkel nog de kriebels als ik de crassula van mijn vriend zie.

30-07-2014 om 07:44 geschreven door Lilly L.