Toen een zeer goede vriendin me uitnodigde met de vraag of ik een weekendje Amsterdam wel zag zitten moet ik iets geantwoord hebben in de zin van: “Hebben kiekens pluimen?”  Ja, dus... En dit weekend was het zover.  Ik had er erg naar uitgekeken.

We waren van plan er een ‘gemoedelijk’ weekendje van te maken.  Wij waren ons er echter niet bewust van dat 26 april een héél  speciale dag was.  Onze Euro begon echter te vallen toen we ons hotel naderden.  Een zéér grote rommelmarkt was aan de gang en we zagen heel veel oranje op straat.  “Nederlanders zijn toch écht veel chauvinistischer dan wij Belgen”, spookte het door mijn hoofd.  Toen we echter een halve kilomter van ons hotel moesten parkeren vermoedde zowel ik als mijn vriendin dat er iets gaande was.  We vroegen het aan de eerste de beste Nederlander die we tegenkwamen.  “Vandaag is Koningsdag”, luidde het. Natuurlijk... Koningsdag... daar ging ons gemoedelijk weekendje en het zou moeten plaatsruimen voor een weekend vol ambiance, ook goed!

Spijtig genoeg reed het openbaar vervoer niet maar vermits het een prachtige dag werd besloten we de stad te voet te verkennen.  Eerst even onze bagage in het hotel afzetten.  Toen we de lobby van het gezellige en nette hotel binnenstapten, luidde er een enorm vervelend ‘beep’ geluid en dat bleef maar aanhouden.  Met mijn luidst mogelijk stem om het alarm te overstemmen zei ik goedemorgen aan de receptioniste: “IK HOU ENORM VAN UW ACHTERGROND MUZIEK HIER”, schreeuwde ik.  “DAT IS HET ALARM VAN HET INVALIDEN TOILET”, bulderde ze terug.  Een kind had er per ongeluk op geduwd.

Dat invaliden toilet bleek trouwens in het Engels aangekondigd als ‘Disabled Toilet’ wat zoveel wil zeggen als ‘kapot toilet’.  Ik vertelde de dame van de receptie dat hun vertaling niet juist was en dat het moest zijn ‘Toilet for people with a disability’.  De vriendelijke dame geloofde me niet.  “Hier komen zoveel Engelsen en Amerikanen en niemand heeft dit ooit opgemerkt”, was de reactie.  ’t Is niet omdat er niemand iets over gezegd had dat het niet zo was, maar ik besloot het zo te laten.  Dat ze maar verder sukkelen met hun kapot toilet.  Mijn slimme vriendin schoot in de lach, want zij had het wél begrepen.

Vermits het prachtig weer was besloten we de rest van de dag buiten te spenderen en we zouden eerst even de stad verkennen om vervolgens naar de welbekende Artis zoo te gaan.  Misschien was een boottochtje de moeite, maar toen we aan de kanaaltjes aankwamen zaten de boten propvol met dronken Hollanders.  Leuke ambiance maar het zou dus niet de dag worden om gemoedelijk een rondleiding met gids te krijgen.  “Waar gaan die boten eigenlijk naartoe?”, vroeg mijn vriendin curieus. Ik wist het ook niet maar na een tijdje de taferelen te hebben gadegeslagen wisten we het antwoord.  Naar nergens!  Het was gewoon héél leuk om dronken op een propvolle boot in het midden van het water te zitten.

We besloten een broodje te nemen dat tegen onze verwachting in - we waren niet met hoge cullinaire verwachtingen naar Nederland getrokken - best wel ‘te pruimen’ was.  Na een snelle maaltijd genuttigd hebben wilden we betalen.  “Pinnen...?”, zei de dame die met de rekening kwam.  Wat?  Pinnen!!! ’t Is niet omdat ik nog geen fooi gelegd heb dat ze ons mocht uitschelden!  Ze bedoelde natuurlijk ‘of we met de kaart wilden betalen?’.  “Ik zou pinnen als ik u was”, zei ze attentvol, "want heel veel automaten zijn al leeg en aan heel veel kraampjes kan u alleen cash betalen."  Zo gezegd zo gedaan... er werd gepind!

We stonden even stil bij het werkwoord ‘pinnen’.  Zo onbelgisch hé!  Ik pin... jij pint...  Als men tegen mij zou zeggen: “Jij pint...” zou mijn antwoord iets zijn in de zin van:  “Ja, natuurlijk een pintje en neem er zelf ook één!”

We zetten nadien onze tocht door de gezellige drukke stad voort om aan te komen bij de Artis dierentuin.  Het was een leuke dag maar ik bespaar u momenteel wat we daar gezien hebben vermits ik bijna ga eten en ik dit daarom even niet wil herbeleven. 

Na het zoo bezoekje zochten we een taverne om een avondmaal te nuttigen.  We vonden een gezellige plek waar we een drie-gangen-menu met een glaasje rode wijn bestelden “... en een glas ‘spuitwater’”, zei m’n vriendin.  Ik corrigeerde haar onmiddelijk.  “Spa rood bedoelen we eigenlijk!”  De vrouwelijke garçon (hé dat klinkt raar een vrouwelijke garçon is dat dan geen fille?)  had het wel begrepen maar giechelde toch even.  En weerom ... het eten was best te pruimen.  Ik schrijf het niet graag maar eigenlijk zelfs lekker te noemen!  Asjemenou... er bestaat toch nog iets anders dan kroket uit de muur en pindakaas bij onze Noorderburen.

De rekening was ook heel goed te verteren.  Het zou slechts een dikke twintig Euro per persoon zijn.  Toen men de rekening niet bracht besloten we deze maar zelf te gaan halen.  Mijn vriendin stapte met zekere tred op de toog af waarachter de dames aan het werk waren.  “De rekening aub”, zei ze op beleefde doch kordate toon.  “Was dat voor de chocomelk en de pannekoek en de...?”, vroeg de dame twijfelend.  Mijn vriendin en ik bekeken elkaar vragend.  “Euh... ik denk het niet”, antwoordde ik, “behalve als dat veel goedkoper is dan wat wij gegeten hebben... jaja, ik denk dat we de chocomelk...”  De diensters lachten vriendelijk en schotelden ons de zeer democratische rekening voor van het drie-gangen-menu.

Nadien zouden we nog een stapje in de wereld zetten.  Alleszins... dat was het plan.  Maar na het nuttigen van onze maaltijd beseften we dat we meer dan 6 uur gestapt hadden en waarschijnlijk al meer dan 10 kilometer op onze teller hadden.  Onze voeten wisten het ook.  We besloten met unanimiteit van stemmen terug naar het hotel te gaan.

De volgende morgen nuttigden we een lekker ontbijt in het hotel.  “Hagelslag “, zei mijn vriendin, “da’s al heel lang geleden.”  “Aah een boke met muizenstrontjes”, zei ik.  “Ja zóóó lang geleden”, herhaalde ze en ik schudde m’n hoofd.  Ze zou het NOOIT leren!!! Ik weet dat je dit waarschijnlijk leest lieve vriendin:  “In Nederland eten ze muisjes..  beschuit met muisjes!”

De zon van zaterdag had plaats geruimd voor een wenende hemel.  Het regende en dat was natuurlijk ook niet de ideale moment om een boottochtje door de kanalen te maken.  Dat zou voor een toekomstige Amsterdam reis zijn.  We besloten dan maar naar het Rijksmuseum te gaan en vermits het nog vroeg was wandelden we zo naar binnen.  Geen lange wachtrijen!

Een kaartje kostte €15 maar voor mensen tot 19 jaar was het gratis.  Ik begaf me naar de kassa. “Als ik u zou zeggen dat ik 18 ben, zou u me geloven?”, vroeg ik aan de glimlachende onthaaldame.  Ze schoot hard in de lach. “Uw reactie spreekt voor zich”, zei ik gespeeld verontwaardigd, “geeft u me dan maar twee tickets voor twee volwassenen.” 

Het museum stelde heel veel kunstwerken tentoon en het was wel eens de moeite maar veel van die kunstwerken deden me helaas niets.  Dat stond ook geschreven op de A3 bladen die op de muur hingen.  Dat er waarschijnlijk veel kunstwerken niet tot mijn verbeelding zouden spreken.  Uiteindelijk spraken de A3 bladen met de zeer droge humoristische opmerkingen op die naast de kunstwerken hingen nog het meest tot mijn verbeelding.  Ik las ze dan ook bijna allemaal en merkte dat mijn vriendin dit ook aan het doen was. 

“Die Nederlanders zijn toch zo veel losser dan wij stijve Belgen”, merkte ze terecht op.  “In België zouden ze zoiets nooit durven hangen in een serieus museum.” Uiteindelijk vonden wij beiden dat het een meerwaarde voor het museum was.  Na een leuke voormiddag beleefd te hebben en nog een kleine maaltijd genuttigd te hebbend die helaas wel voldeed aan ons Hollands verwachtingspatroon was het tijd om ‘de biezen te pakken’. 

Mijn vriendin reed terug richting Belgenland en tijdens die lange rit bleef ik maar zagen – niet over onze uitstap want die was heel fijn geweest – maar over dingen des levens die op mijn lever lagen en ik kon heel eventjes haar gedachten lezen “... ik heb je wel graag maar ik ga héél blij zijn om thuis te komen en mijn vriend terug te zien.” Ik begrijp het hoor.  Ze heeft naar verluidt een heel fijne man leren kennen en het is haar van harte gegund want het is een fantastische vrouw.  Maar ik heb nog steeds geen foto gezien!!! Picture pleazzzzzzzzzzzzzzzz...

27-04-2014 om 18:48 geschreven door Lilly L.  

Assertiviteit... mijn vriend zegt dat dat bij mij schromelijk ontbreekt... en hij heeft gelijk.  Het probleem stelt zich niet zozeer als ik vreemde mensen tegen kom.  Ik durf écht wel mijn gedacht te zeggen!  Het probleem is eigenlijk dat ik té veel empathie heb en vanaf het moment dat ik iemand ook maar een beetje ken ga ik meestal trachten om die persoon zijn gevoelens te sparen!  Fout natuurlijk want daardoor ben ik al in situaties gekomen waar ik liever niet in wilde zitten. 

Met het ouder worden is het wel wat gebeterd.  Ik durf nu al meer een keer ‘neen’ zeggen omdat mijn leven korter wordt en ik beslist heb dat het ok is dat ik meer quality time voor mezelf eis.  Maar het is en blijft een strijd! 

Sommige mensen zijn er echter super goed in.  Ze kunnen je afwimpelen en op je plaats zetten zonder dat je er erg in hebt.  Ik kan dat ook... met vreemden!  Onlangs moest ik naar een helpdesk bellen omdat bepaalde softwareproblemen moesten aangekaart worden.  Aan de andere kant van de lijn zat een heel vriendelijke mijnheer die vanachter zijn bureautje kon zien wat er op mijn computer scherm gebeurde.

Ik: “Kijk mijnheer, ik zal u nu eens tonen wat er gebeurt als ik op dit knopje druk...”

Mijn computer begon heel raar te doen.

IT’er: “Oei mevrouw... dat behoeft geen verdere uitleg...”

En hij nam een screenshot.

Ik: “Ja mijnheer... je kan begrijpen dat het zo héél moeilijk is om...”

Ik word abrupt onderbroken

IT’er:  “Ik zie het... behoeft inderdaad geen verdere uitleg.”

Ik: “Ja  is erg lastig.”

IT’er: ”Inderdaad de beelden spreken voor zich.  Geen bijkomende uitleg meer nodig.”

Ik: “Mijnheer... bent u mij nu hier al drie maal op een lieve manier aan ’t zeggen dat ik eigenlijk best mijn mond moet houden?”

En toen schoot de vriendelijke man aan de andere kant van de lijn heel hard in de lach.

26-04-2014 om 07:39 geschreven door Lilly L.  

Copywriter zijn... lijkt me een zàààlig beroep.  Heel de dag spelen met taal en schrijven... veel schrijven. En het zijn vaak nog dik betaalde jobs ook.  Niet altijd gemakkelijk denk ik want er bestaat wel degelijk zoiets als een schrijversblok.  De inspiratie komt dan niet en dat kan je je als copywriter dus echt niet veroorloven.

Dit gezegd zijnde denk ik dat sommige copywriters toch beter een ander beroep zouden kiezen.  Ik denk hier nu aan welbepaalde reclame: deze van Boursin.  Ik weet niet of jullie die reclamespot op tv al gehoord hebben maar hij luidt als volgt...

Wacht... ga eerst zeker even zitten voordat je het leest.  Ik wil zeker zijn dat je niet overweldigd wordt door de originaliteit waardoor je je plots onwel zou voelen.  Zit je neer?  Wat een stomme vraag!  Je zat waarschijnlijk al neer want heel waarschijnlijk lees je dit vanop een computer of een i-Pad en dan is zitten wel zo gemakkelijk.  Of misschien ook niet?  Misschien heb je je I-phone in je hand en loop je al lezend in het rond? Gevaarlijk hoor.  Zorg dan zeker dat je niet tegen iets opbotst! 

Enfin, hier komt de superdeluxe fantastisch originele slogan van Boursin:

“Als je Boursin eet... dan eet je Boursin...”

Wat heb ik je gezegd?  Fantastisch hé!  Een fantastisch voorbeeld van hoe het volgens mij niet moet.  En waarschijnlijk hebben ze die persoon die dit uitgeschreven heeft een hoge verloning gegeven.  Of misschien was het een strategie?  Misschien wisten ze dat er wel ergens een ambetant persoontje zoals ik zou zijn die hier kritiek op zou uiten?

Jàààààà... dat moét het zijn!   Nu wordt erover gesproken en gelezen.  Het merk Boursin wordt gewoon verschillende keren vermeld.  Die copywriter of marketeer is gewoon geniaal!  Ze hebben me goed liggen!  Wat ben ik een kieken.  En ik die dacht dat dat een oerslechte slogan was.  Waar is de pain en de vin gebleven?  Who needs fucking ‘pain’ en ‘vin’!

Boursin... boursin... boursin.  Als je Boursin eet... dan eet je Boursin. Geniaal!

24-04-2014 om 20:01 geschreven door Lilly L.  

Het feit dat ik ik ben is te danken (of te wijten, ’t is hoe je ’t maar bekijkt) aan het feit dat er één spermatozoïde veel sneller kon zwemmen dan honderdduizenden andere en de eicel het eerst bereikte.  Als je me nu ziet zwemmen zou je niet zeggen dat er ergens in mij een ‘snelle zaadcel’ verborgen zit.  Ik ben als een baksteen in het water.  Nu... da’s misschien overdreven, ik kan het hoofd wel boven water houden maar ik was in een vorig leven geen zeemeermin, zo veel is zeker.

Enfin, ik hou al veertig jaar het hoofd boven water en denk dat nog wel even vol te houden.  Alleen... met het ietsje ouder worden beginnen er zich bepaalde kwaaltjes te manifesteren.  Ik ben er gelukkig tot nog toe grotendeels van bespaard gebleven.  Er zijn wel twee zaken die me regelmatig tergen:  rugpijn en spierkrampen in de benen en voeten.

Voor die zéér pijnlijke spierkrampen consulteerde ik onlangs mijn huisarts.  “Waarschijnlijk een tekort aan magnesium”, zei deze spontaan.  “Je moet meer bananen eten...”  “Bananen... ja zeg, ik ben wel geen aap!”, antwoordde ik verontwaardigd.  En toen stopte ik met praten en dacht even na.  Natuurlijk ben ik wel een aap.  En jij ook!  Wist je dat genetisch gezien als je naar het DNA gaat kijken we maar 2% verschillen van de mensapen?

Trouwens, als je objectief kijkt naar het gedrag van mensen en dan analyseer je het gedrag van de mensapen dan zijn er toch opmerkelijke gelijkenissen, niet?  Niet alleen het gedrag maar zelfs het uiterlijk... 

Jaren geleden zat ik op de trein en voor me zat een dame die... tja, hoe moet ik het schrijven zonder grof te klinken...?  Lukt niet dus ik schrijf maar gewoon hoe ik het toen aanvoelde: de dame leek op een baviaan!  De baviaan is niet eens een mensaap en ik vind het heel erg voor die onbekende dame dat ik dit hier schrijf, maar ze deed me écht aan een baviaan denken.  Heel spits gezicht en ogen te dicht bij elkaar.  De héle rit lang... da’s jaren geleden en ik herinner het me nog. Maar zelfs dichter bij eigen huis.  Mijn ex had ongeloofelijk veel borsthaar en ook rughaar... Apen dus...

En dan komen we tot het rugpijn hoofdstuk.  Nu ik ervan overtuigd ben dat er op zijn minst een aapje in elk van ons schuilt begon ik na te denken over het gedrag van apen.  Wat zijn de essentiële gelijkenissen en verschillen?  Eén heel groot verschil is dat wij bijna altijd (en ik schrijf bijna omdat ik regelmatig wel eens de grond kus) rechtop lopen en apen hangen vaak ondersteboven in de bomen.  Nu... ik weet niet of er veel apen met rugpijn zijn, ik vermoed het niet, maar ik ken genoeg mensen die last hebben van hun rug. 

Mijn theorie - en ik ben geen medisch geschoold iemand - is dat de aantrekkingskracht van de aarde ons eigenlijk wat naar beneden trekt.  Daardoor worden onze rugwervels heel subtiel tegen elkaar getrokken.  Trouwens, als je iemand ’s morgens of ’s avonds meet is er vaak een merkelijk verschil.  Bij apen gebeurt dat natuurlijk ook maar doordat deze zo vaak op hun kop hangen werkt die kracht ook in de andere richting waardoor de wervels weer van elkaar getrokken worden en daardoor hebben apen gewoonweg veel minder rugklachten dan mensen.  Als we meer ons natuurlijk apengedrag - t.t.z. ondersteboven hangen - zouden vertonen, zouden we volgens mij minder rugpijn hebben. Ge kunt ermee lachen, met mijn roots-theorie, maar ik vind het zo dom nog niet.

Eigenlijk zou ik het willen uittesten.  Ik ben in mijn appartement op zoek gegaan naar een plaats waar ik mijn één meter tachtig lange lichaam ondersteboven kon keren maar dat bleek een uitdaging.  Eerst heb ik gezocht naar de handleiding van mijn kleerkast.  Ik wou weten hoeveel gewicht mijn kledingroede aankon maar het stond er helaas niet in.  Daar ik al brokken genoeg maak met ‘normaal’ te doen besloot ik dat het misschien beter was om mijn kleerkast maar niet als test-case te gebruiken.

De enige andere mogelijkheid was mijn balkon.  Maar dan zou ik met mijn lichaam naar buiten moeten hangen en eerlijk gezegd, lijkt me een beetje gevaarlijk van de eerste verdieping. Zo heldhaftig ben ik nu ook weer niet!  Ik heb trouwens het sterke vermoeden dat als ik dat doe, mijn overburen naar de politie zouden bellen.  Voordat je het weet beland je zo in de psychiatrie.  Leg het dan maar eens uit, nadat ze je vol met pillen gestoken hebben, dat je geen einde wou maken aan je leven maar gewoon je roots-theorie wou testen.  Geen kat die het gelooft!

En toen dacht ik aan de speeltuin!  Daar staat een rek waaraan je ondersteboven kan hangen.  Ik denk wel dat het mijn gewicht kan houden.  Misschien... als het weer niet te mooi is en de terrasjes recht tegenover de speeltuin niet gevuld zijn met koffiedrinkende mama’s...  Misschien dat ik dan wel eens de gelegenheid krijg om mijn theorie te testen.  Ik zal er wel aan moeten denken om het eventuele kleingeld uit m’n zakken te halen.

Conclusie: als je een veertig jarige vrouw in het park van Zaventem ondersteboven aan een rek ziet hangen, denk dan niet dat dat ‘het oud zot’ is.  Het is gewoon iemand die probeert een natuurlijke oplossing te vinden voor haar rugkwaaltje.  Of misschien is het wel iemand die graag ondersteboven hangt en het kind in haar wil loslaten en daarvoor  een verdomd goed excuus bedacht heeft? 

21-04-2014 om 07:21 geschreven door Lilly L.