Toen ik dit weekend in de Renmans beenhouwerij stond wou de dame achter de toog een klant haar bestelling meegeven.  “En euh... dan ook nog die kippeborsten?”, hoorde ik haar vragen.  “Neen”, zei de klant, “... die zijn niet van mij maar van die vorige mevrouw!”

De winkeldame begon te blozen.  Ze was vergeten de vorige klant haar kippeborsten te geven.  “Oei... ik ... ik zal ze maar opzij leggen”, stotterde ze verlegen.  Haar collega, een jobstudentje die vorig jaar ook al in de beenhouwerij stond, zat behoorlijk in haar zakken. “Ah... ben je iets vergeten?” , zei ze met een behoorlijke grimas op haar gezichtje.  De vaste medewerkster bloosde nog wat meer. “Ja, kan jou toch ook overkomen...?”  Lief plagend antwoordde de jobstudente dat dat haar niet overkwam.

Toen was het aan mijn beurt.  Ik werd bediend door de jobstudente. “Wat zal het zijn?...”  Op het einde van mijn bestelling vroeg ik 150 gram americain préparé met ajuintjes.  Maar de americain was op.  “Nog even geduld mevrouw... ze zijn het aan ’t maken.” De jobstudente verdween naar achter en ongeveer een minuutje later toonde ze haar hoofdje weer: “Nog even geduld...”  Jaja,  ik ging nergens naartoe zonder mijn americain met ajuintjes.

En toen verscheen ze ten tonele met een grote schaal americain.  “Vers gemaakt”, zei ze zo fier als een gieter.  “Ja... ’t lijkt wel of het beest er nog in zit”, grapte ik.  Ze gaf me 150 gram americain en toen presenteerde ze me de rekening.  De vaste medewerkster zat achteraan in de beenhouwerij.

“Juffrouw...”, zei ik toen beleefd, “...voordat uw collega terug komt - je weet wel, die die alles vergeet - zal ik het maar zeggen...  Want anders zal ze denk ik in jouw ‘zakken zitten’....  Je bent mijn ajuintjes vergeten!”

De jobstudente sloeg knalrood aan maar haalde opgelucht adem dat haar collega het niet gehoord had.  En nu zet ik het dus op mijn blog ;-)  Woehahaha!

13-07-2014 om 13:25 geschreven door Lilly L.  

In tegenstelling tot de tandarts, waar ik als een trouwe puppy iedere 6 maand op het appel verschijn voor een inspectie en een grote schoonmaakbeurt, ga ik bijna nooit naar de dokter.  Ik denk dat het te maken heeft met de neiging tot hypochondrie van mijn moeder.  Geen kwaad woord over de doden zeggen ze wel eens, maar ’t is ook geen kwaadsprekerij.  Mijn mama dacht écht dat er voor elk probleem een pilletje bestond.  Droge mond, een pilletje. Te veel speeksel, een pilletje.  Angstgevoelens (omdat je zonder pillen zou vallen voor je droge mond), een pilletje.  Serieus, ik kende als kind meer namen van medicijnen dan van zangers of zangeressen en voelde me op een bizarre manier zelfs een beetje een ongediplomeerde dokter.

We keken heel veel naar medische rapportages en als er één of andere bizarre ziekte op tv kwam wist ik: mijn moeder zou het waarschijnlijk ook hebben en als ze niet zeker was dan zou ze toch wel even checken of misschien zou één van haar dochters het wel hebben.  Maar ze is niet alleen hoor.  Zeker deze dagen.  Veel dokters klagen dat mensen het internet afschuimen om hun ‘symptomen’ te checken en dan naar de dokter gaan om te zeggen wat ze denken te hebben.

Ik ben ervan overtuigd dat het grote merendeel van de ziektes gewoon vanzelf verdwijnt en geloof sterk in het woord ‘rust’.  Als je je een keer niet lekker voelt moet je lichaam rusten en dan komt het wel in orde.  En meestal heb ik gelijk.  Ik zie mijn huisdokter dan ook zelden of nooit.  En als ik hem al eens zie stelt hij vaak zo’n stomme vragen.

“Ah goedemiddag... hoe is ‘t?”  “Hoe zou het zijn dokter?  Niet goed, of ik zou hier toch niet in uw wachtzaal zitten, nietwaar?”

Dit gezegd zijnde ben ik enkele weken terug toch eens naar de dokter moeten gaan.  Ik had regelmatig zware aanvallen van hoofdpijn.  Een mens sterft er niet van maar het is vrij vervelend.”Ah, goedenamiddag... hoe is ‘t?”  Ik denk dat ik mijn dokter met een kwade blik bekeken heb. “Ik heb regelmatig last van zware hoofdpijn.  Voelt alsof ze met een drilboor aan één kant een put aan ’t boren zijn in mijn schedel.”  Na wat onderzoek bleek het een vorm van migraine te zijn.  “Wanneer heb je dat?”, vroeg mijn arts curieus.  Lap, weer zo’n domme vraag (dacht ik!).  “Meestal om kwart na acht”, zei ik op een spottend toontje dat mijn dokter goed begrepen had.  “Neen, dat bedoel ik niet.  Zijn er momenten dat je het vaker hebt?  We moeten de trigger zoeken.  Sommige mensen krijgen dat na het eten van bepaalde voedingsstoffen, andere bij het ruiken van geuren, anderen gewoon als ze moe zijn... Allez... de trigger.”

Ik beloofde samen met hem naar de trigger te zoeken en we kwamen tot de conclusie dat mijn hoofdpijn zich vooral in het weekend manifesteerde.  Dan heeft een mens een keertje vrije tijd en dan voelt het alsof je hoofd in een pletwals steekt. “Aha... da’s simpel”, zei m’n doc plots opgetogen alsof hij het wiel heruitgevonden had.

“Jij hebt ontspanningsmigraine!”  “Wat?”  “Ja, het feit dat de spanning van de week wegebt is bij jou de trigger voor het krijgen van een zware hoofdpijn aanval.  In het weekend ben je meer relaxed en dan krijg je dus die hoofdpijn.”

Het rare is: hij had gelijk die dokter van me.  Maar nu dat ik besef dat het ontspanningshoofdpijn is... nu als het vrijdag gaat worden ben ik zo vreselijk bang om hoofdpijn te krijgen.  Werkelijk ik loop er zó gestresseerd van wetende dat het weekend gaat worden en dat ik weer ga afzien, dat die ontspanningshoofdpijn plots verdwenen is.  Ik heb het niet meer.  Ik ben gewoon te gespannen zeker uit vrees dat ik ontspanningshoofdpijn ga krijgen.  Probleem opgelost!

12-07-2014 om 08:25 geschreven door Lilly L.  

Voetbal... het moest ervan komen... ik schrijf iets over voetbal!  Waarom?  Wel omdat ik het de afgelopen weken ontzettend spannend heb gevonden.  Natuurlijk supporterde ik voor onze Rode Duivels.  Na de match tegen de USA heeft mijn vriend een beetje schrik van me gekregen denk ik.  Hij vertrouwde me toe dat hij een kant van mij ontdekt had die hij nog niet echt kende en hij kent me al héél erg lang.  En dat heeft hem compleet verrast. Het was dan ook een nagelbijtend spannende match en ik kan een ontzettend groot inlevingsvermogen hebben. 

Ik heb een schietgebedje gedaan dat onze Duivels mochten winnen tegen Argentinië.  Ik had beter moeten weten: wie bidt er nu tot God om de Duivel(s) te laten winnen?  Spijtig, maar nu gaan we dus volop voor Oranje.  Ik heb mijn Nederlandse vrienden wat geplaagd dat de Hollandse leeuw Loeki was (je weet wel,van de ‘Asjemenou-reclame’ op tv) maar ik gun het ze heel erg hard, die finaleplaats.  Ook al ben ik niet helemaal overtuigd dat ze de grote winnaars gaan worden, ik hoop toch dat ze vanavond winnen.  Ik heb te veel Nederlandse vrienden die anders zwaar teleurgesteld zouden zijn dus: HUP-HOLLAND-HUP! 

Ik vertelde aan mijn vriend dat Duitsland Brazilië zwaar vernederd had met een zeven-één score.  Misschien beetje de omgekeerde wereld: een madam die haar ventje inlicht over de voetbalscores maar zo is het nu éénmaal! 

“Tegen wie speelt Nederland vandaag?”, vroeg hij curieus.  “Tegen Argentinië”, zei ik alsof ik mijn hele leven al niets anders gedaan had dan voetbalscores bijgehouden.  “Wacht eens even...”, zei hij “... als Nederland wint is het dus Duitsland – Nederland?”  “Ja”, antwoordde ik ietwat afwachtend.  En toen vervolgde hij met een slecht Hollands accent: “Tjonge, jonge, ... dat zal daar dan wat worden Boven de Moerdijk!”

09-07-2014 om 20:48 geschreven door Lilly L.  

Ik gooi niet graag eten weg.  Da’s nog een understatement: ik heb er écht een hekel aan! En het gaat me niet eens om het geld.  Ik denk dan altijd aan beelden van zwaar ondervoede Ethiopische kindjes die ik als jonge ‘gamine’ voor het eerst op het nieuws zag. Hun betraande oogjes vol vliegen bekijken me en ze steken hun beenderige armpjes uit en willen naar me roepen:  “Neen, da’s eten voor een week!”  Ik voel er me echt onbehaaglijk bij en dus probeer ik het te voorkomen.

Maar af en toe gebeurt het nog wel eens.  Zo onlangs twee keer op rij met rijsttaartjes die mijn vriend gekocht had omdat hij er zin in had.  Nu, ik ben niet zo gek op rijsttaart en had al serieus ‘gedreigd’ dat het gedaan moest zijn met dingen voor de vuilbak te kopen.  Deze keer had hij echter geen rijsttaarten gekocht maar twee éclairs.  Nu... ik ben stapelzót op éclairekes.  Echt... ik kan er niet afblijven.  Op dag één was de mijne dus al weg.  Kwatongen beweren dat ik hem zou verslonden hebben! Pfff...allemaal roddel.   De éclair van mijn vriend was echter nog onaangeroerd gebleven.  Iedere keer als ik  de frigo opende zag ik geen Ethiopische kindjes maar een lekkere, goed gevulde éclair met lekkere chocolade.

Het leek wel alsof het éclaireke mijn naam riep.  Ik wou die koelkastdeur niet meer openen want ik wist dat ik mezelf niet veel langer onder controle zou hebben.  We hadden de éclairtjes zaterdagnamiddag gekocht en zondagavond lag de zijne er nog!

En toen heb ik nogmaals moeten dreigen.  Ik heb gezegd dat hij deze éclair wel best op tijd zou opeten want dat ik er zeker geen haar op zou laten komen.  Toen ik vandaag de deur van de koelkast opendeed zag ik het: de éclair was verdwenen.

Opgelucht maar toch ergens met wat spijt in het hart sloot ik de deur van de koelkast. En toen zag ik een chocoladevlek op het t-shirt van mijn vriend.  “Dat moet het laatste stukje éclair zijn...”, dacht ik bij mezelf.  En toen had ik hem bijna afgelekt... dat t-shirt.

08-07-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Mijn blog mag dan misschien nét nog niet de top 5 bij de columns halen maar ‘who needs a f*%@!*? blog’ als je een Youtube star kan worden?

Ik heb nooit beweerd dat ik goed kan rijden.  ’t Is publiek geheim dat ik rijvrees heb. Toen ik vanavond thuiskwam was de plaats waar ik gewoonlijk parkeer volzet en ik moest een ander plekje zoeken.  Ik vond een plek die groot genoeg was en ging me achterwaarts parkeren.  Meestal lukt me dat dus aardig maar soms draai ik nét iets te diep in waardoor ik bijvoorbeeld met m’n wielen op het trottoir kom.

Ik wéét dat de beste manier is om er dan gewoon uit te rijden maar ik had veel plaats en laten we gewoon stellen dat ik té lui was.  Ik heb dus ettelijke keren naar voor en naar achter moeten rijden en zat behoorlijk te klungelen.  Toen ik eindelijk geparkeerd geraakt was merkte ik dat een verdachte rode wagen met twee jonge mensen in die aan de overkant geparkeerd op de stoep stond vertrok vlak na mijn helse parkeerervaring.  Ik nam een vreemde grijns gewaar op het gezicht van de jonge man.

Volgens mij heeft die dus alles zitten filmen en krijgen we binnenkort weeral eens een filmke te zien op Youtube genaamd:  Blondje-dat-niet-kan-parkeren.  Ik word een STER!!!  Ben ik niet beschaamd over mijn geklungel?  Eigenlijk wel maar ik zal niet de eerste en ook niet de laatste zijn. En weet je wat?  Diene gast in de rode wagen heb ik al eens in z’n neus zien peuteren.  Als ik een filmke vind op Youtube ‘starring myself’ dan zal ik zeker niet aarzelen om ook eens op de loer te liggen met m’n cameraatje!  Big Brother is watching but watch out because Big Sister is watching closer!  Let the war begin!

PS Mijn blog stond vandaag even op nummer 3 in de columns categorie!  Thks trouwe lezertjes xxx

07-07-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.