De meeste mensen kennen het wel: de win-winsituatie.  Management boeken staan er vol van.  Voor wie het echter niet zou kennen: een win-winsituatie is simpel gezegd een situatie die zich voordoet waarbij alle betrokken partijen winnaar zijn.  Te theoretisch?  Tja,  ik hou daar ook niet zo van.  Vandaar een concreet en uit het leven gegrepen voorbeeld.

Stel: jij hebt grootse plannen.  Je hebt een projectje waarvoor je 10 kilo ijsblokjes nodig hebt en wil deze in je vriesvak maken (je zou ze natuurlijk ook kunnen gaan kopen maar je bent creatief!)  Helaas, je freezer zit vol crème-glace.  Je besluit me uit te nodigen voor een lekker crèmeke.  Win-win!  Ik éét heel graag ijsjes en krijg een gratis ijsje en leuk gezelschap en jij?  Wel euh... ook leuk gezelschap (mag ik hopen) en een freezer die leeg genoeg is om ijsblokjes te kunnen maken.

Bon, nu we met dit praktisch en realistisch voorbeeld aangetoond hebben wat een win-winsituatie is, dien ik dus nu de auw-bahsituatie uit te leggen.  Een auw-bahsituatie is als het ware een beetje het omgekeerde van een win-win situatie maar nét niet helemaal dat.  Het is een situatie waarin je belandt en je automatisch bepaalde instincten gaat tegenwerken, waarna je beseft dat dat eigenlijk geen goed idee is en je – te laat – je instinct volgt om achteraf dan te denken dat je dat beter toch niet zou gedaan hebben.  Te theoretisch?  Tja,  je wil zeker weer een praktisch en uit het leven gegrepen voorbeeld.

Niet zo simpel!  Om dit voorbeeld te begrijpen moet je twee dingen weten.  Numero uno: ik ben een kaasliefhebster maar hou helemaal niet van roquefort. Ik  weet niet waarom, maar kennelijk val ik steeds op mannen die héél graag blue-cheese eten.  Ik krijg dat dus écht niet door m’n strot!    Nummer twee: ik maak zelf vaak pizza, vers.  Allez... semi-vers!  Ik koop regelmatig pizzadeeg (ik ga er écht niet aan beginnen om dat ook zelf te gaan maken!) en decoreer dat dan met allerlei zaken die ik graag eet.  Vind ik leuk.  Zo’n hele pizza is té veel, dus nodig ik mijn vriend dan uit en dan maak ik twee helften: één voor mij en één naar zijn smaak. 

Ooit heb ik de helften eerst eens doorgesneden maar dan wordt het zo’n smeerboel omdat de saus er langs de gesneden kant afdruipt.  Vandaar, één pizza maar met twee verschillende toppings.  En ze kunnen niet meer verschillend zijn dan de onze.  Voor mij: tomatensaus, blokjes ham of spek, mozarella, nog wat andere kaas, ananas, oregano, champignons, basilicum, olijfjes.  Zijn toppings: tomatensaus, geitenkaas, honing, ansjovis, mozarella én ... heel veel roquefort!  Bah!

Gisteren was mijn vriend héél territoriaal zoals een hondje dat overal plast om zijn territorium af te bakenen.  Hij ging zich eens moeien met de pizza en kwam mij ‘helpen’.  Hij legde de stukjes roquefort véél te dicht bij de scheidingslijn.  “Back off,”  zei ik zwaar geïrriteerd, “... je bent wéér veel te territoriaal bezig.  Allez... zie dat nu... stukken blue-cheese zó dicht bij de scheidingslijn tussen jouw en mijn stuk.  Je beseft toch wel dat dat kaas is en smelt in de oven?  Ik ga roquefort op mijn deel hebben.  En je weet hoe ik dat hààt!”  Vele mensen zouden nu denken dat ik aan het zagen was.  Maar ’t is niet leuk als je gedwongen wordt iets te eten door de territoriumdrift van je partner.  Enfin, na wat heen-en-weer gedoe met stukjes kaas – hetgeen bijna uitmondde in een kaasbolletjes gevecht (maar dat is een ander verhaal) – was de pizza klaar voor de oven. 

Ik was er echter nog steeds van overtuigd dat bepaalde stukjes roquefort nog steeds té dicht bij het grensgebied lagen en ik had gelijk.  Toen ik een kwartiertje later de gloeiend hete pizza uit de oven haalde en in twee sneed plakte de roquefort in mijn snijroller en viel er een hele klot op mijn gedeelte.  De afschuw was enorm!  In een – wat ik bijna reflex noem – probeerde ik het stukje kaas van mijn gedeelte te zwieren.  Ik had niet direct een vork bij de hand maar in het geval van roquefort telt elke seconde, dus zonder veel nadenken – en soms impulsief als ik ben – probeerde ik met mijn vinger de gloeiend hete kaas van mijn pizzahelft te schrapen.  En nu komen we dus bij de auw-bah situatie. 

Ik kreeg een klot gloeiend hete roquefort op mijn vinger.  Het brandde!  Als dat nu een andere kaas zou geweest zijn, een kaas die ik lekker zou gevonden hebben, dan zou deze situatie in een win-win kunnen uitgemond zijn.  Ik zou dan in een reflex even mijn vinger in mijn mond gestoken hebben.  Mijn vinger zou gestopt zijn met branden, en ik zou een heerlijke kaassmaak in mijn mond gehad hebben.  Goed voor mijn vinger en goed voor mijn smaakpapillen. Niet met roquefort dus! 

Situatie:

Mijn vriend stond achter me, de weg naar de gootsteen ietwat te belemmeren.

Ik had gloeiend hete kaas op mijn vinger. 

Het brandde maar nét niet hard genoeg om mijn reflexen niet de baas te kunnen. 

Reflex zou zijn... vinger in de mond. 

Maar het was blue-cheese! 

Mijn vinger... op 1cm van mijn mond... en ik kom tot dit besef. 

Mijn vinger terug naar beneden. 

Maar het brandde en het deed pijn! 

Vinger toch maar in de mond!

Een auw-bahsituatie dus! 

Mijn afkeer voor blue cheese heeft ervoor gezorgd dat ik de verkeerde beslissing nam.  Mijn vinger deed dus pijn en uiteindelijk belandde ik toch met de afschuwelijke smaak van vers gesmolten roquefort in mijn mond!

17-08-2014 om 07:07 geschreven door Lilly L.  

Ik heb een eitje te pellen met een beroemde kok!  Hé, dat klinkt raar.  Lijkt wel of we samen gezellig zouden staan kokerellen.  Neen, het ‘figuurlijke’ eitje bedoel ik dan.  Een eitje met de sympathieke Jeroen Meus en zijn recept voor pannekoeken.

Via het internet kan je zijn recepten van Dagelijkse Kost opzoeken.  Ik probeer die recepten van tijd tot tijd, ook al omdat je het heel gemakkelijk kan aanpassen.  Standaard zijn de recepten voor 4 personen maar klik je op ‘2 personen’, dan moet je de wiskunde niet zelf doen en berekent een programma al de maten en gewichten voor jou.  Handig!   Ik heb het niet echt nodig want rekenen lukt vrij goed, maar ’t is gemakkelijk. Af en toe krijg je dan natuurlijk eigenaardigheden zoals een recept dat vraagt om een half ei.  Begin er maar eens aan, een half ei te zoeken in de winkel.  NIEMAND verkoopt halve eieren J.

Ik klikte dus vandaag op een recept voor pannekoeken voor twee personen.  In het recept stond dat het genoeg zou zijn voor 3 à 4 pannekoeken per persoon.  Vermits ik mijn pannekoeken vrij dun maak - ik vind ze het lekkerst zo maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak - vermoedde ik dat het wel genoeg zou zijn.  Toen ik, na de hele bereidingsprocedure gevolgd te hebben de hoeveelheid deeg aanschouwde, rezen echter de eerste twijfels.

Ik had me niet vergist met maten en gewichten maar het leek zo weinig.  Mijn twijfel bleek – helaas – gegrond.  Het was amper genoeg voor 5 pannekoeken.  2,5 pannekoeken elk!  Jeroen, man, ik heb HONGER!  Ik vermoed nu dat Jeroen misschien wel heel kleine pannetjes heeft.  Smurfenpannetjes!  Maar ik heb een prachtige non-stick superdeluxe Greenpan waar ik nu trouwens ook even heel véél reclame voor wil maken.  Tefal is er niks tegen!  De béste pannen ever zijn deze van het merk Greenpan.  Sinds ik deze pannen heb is er bij mij nooit nog iets aangebakken (en ik was daar quasi expert in).  Neen, ik heb geen percentje bij Greenpan, verkoop deze dingen niet en heb geen persoonlijke belangen in het bedrijf maar als iets goed is mag het ook een keertje gezegd (of geschreven) worden. 

Greenpan toppie!  Pannekoekenrecept van el Meus: voor kleine eters of mensen met smurfenpannen die hiermee minstens drie pannekoeken per persoon willen maken.

15-08-2014 om 14:10 geschreven door Lilly L.  

Vanochtend, op weg naar het werk waren er wegomleidingen.  Voor diegenen die het nog niet weten: ik heb rijvrees.  Naar het werk rijden gaat nét, maar als er bijvoorbeeld omleidingen aan te pas komen, hoe klein ook, ben ik één bal zenuwen.  Anders, na een ritje eigenlijk ook, maar als er onvoorziene zaken gebeuren (zoals omleidingen) is het erger.  Vanochtend was ik dus één bal zenuwen toen ik aankwam op het werk.

Gewoontegetrouw op dinsdagochtend zet ik de twee vuilniscontainers binnen.  Een grijze en een blauwe.  Ik zag een grijze container staan, maar de blauwe was nergens te bespeuren.  Ik liep tot bij de buren want de afvalmannen willen deze al eens vrij ver terug zetten.  Geen blauwe afvalcontainer te bespeuren.  “Wie pikt er nu papiercontainers?”, dacht ik geïrriteerd en verstomd bij mezelf. 

Ik besloot dan maar de grijze container binnen te rijden en op z’n plaats te zetten.  Ik reed de container binnen, deed de deur van het containerkot open en tot mijn grote verbazing zag ik zowel onze grijze als onze blauwe container staan.

Onze poetsvrouw, die uitzonderlijk op dinsdag was komen werken, was zo lief geweest om de lege vuilnisbakken al binnen te zetten.  En toen schoot ik dus héél hard in de lach omdat ik dan plots tot het besef kwam dat ik zojuist de grijze container van onze buurman mee naar binnen gesleept had.  Ik merkte nu dat onze ‘kenmerkende’ plakker er niet opstond.  Ik heb hem dus heel rap terug naar buiten gerold in de hoop dat de sympathieke buurman mij niet heeft bezig gezien.  Die zou anders wel gedacht hebben: “Waar gaat die nu met mijn container naartoe?”  Zou niet willen gearresteerd worden voor het stelen van een afvalcontainer.  Stel je voor!

12-08-2014 om 19:49 geschreven door Lilly L.