Ik ben zo avontuurlijk als een grasparkiet in een gesloten kooitje.  Vermits ik twee linker handen en dito voeten heb zoek ik risicosituaties normaliter niet op.  Zij zoeken mij wel... Ik ben niet mensenschuw.  Op dat gebied durf ik wél heel wat risico’s te nemen, maar als het op sporten en fysieke uitdagingen uitkomt ben ik eerder wat afwachtend terughoudend.

Mijn vriend hield dan ook zijn hart vast als hij hoorde dat ik op een vrijdag de dertiende ging indoor skydiven.  Ik zou er zelf nooit aan gedacht hebben om me daarvoor in te schrijven maar de gelegenheid bood zich aan.  Da’s zoals met dat over vuur lopen.  Ook daarvan had ik nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen.  Maar toen was ik daar toevallig in de buurt... en toen vroeg ‘iemand’ of ik ook een keertje wilde proberen om met mijn poezelige voetjes over een hete vuurmat te lopen.  Op dat moment maakte de nieuwsgierigheid zich meester van mij.  Mijn hart klopte in mijn keel, het zweet brak uit, maar ik besloot het toch te doen.  Ongeschonden bereikte ik de overkant.  Het was trouwens alsof je over heel zacht tapijt liep.  Een heel vreemde ervaring.  Mijn voetzolen waren zwart maar ik had geen brandwonden.  Volgens mij had ik uit angst zodanige ‘zweetpateekes’  dat er zich een beschermend waterlaagje gevormd had onder mijn voeten.  Soit... ik ben hier weer aan ’t afwijken! 

Ik ging dus skydiven op een vrijdag de dertiende en wist dat mijn bus deodorant na afloop nog goed van pas zou komen. Op naar het zonnige Nederland!  We gingen met een groepje en onze auto kwam als eerste aan.  Ik meldde ons dus alvast aan: “We hebben ons ingeschreven voor een Skydive”, zei ik tegen de eerste de beste Nederlander waarvan ik merkte dat hij een Outfit aan had van het Skydive etablissement.  Ik weet niet of het mijn franse ‘r’ was maar hij knikte en zei: “Bonjour...”  Uh?  Qu’est-ce que je vous? “U mag het gerust in het Nederlands zeggen hoor”, zei ik ietwat geïrriteerd met een vals Nederlands accent.

Ik zag dat de Nederlander mijn geprikkelde reactie niet begreep maar ik wou hem niet uitleggen dat hij met een stressbom was aan het praten was en dat het nu geen tijd was voor grapjes als ik straks mijn leven in hun handen zou leggen terwijl ik ergens als een blad in de wind zou ronddwarrelen.  “Juist ja...”, antwoordde hij en hij begon vanalles uit te leggen.  We zouden eerst een maaltijd nuttigen.  Ik nam me voor iets licht te eten want ik zou nadien een fysieke inspanning gaan doen.  En toen dacht ik: “Misschien was het wel mijn laatste maaltijd?”  Ik veranderde van gedacht.  Ik zou niet op een dissectietafel terecht komen met enkel wortels in mijn maag.  “Geef mij maar die Skydive burger mét frietjes!”.

Er waren een aantal groepsleden die besloten het zeker voor het onzekere te nemen en niet mee te doen met de Skydive maar enkel van het uitje te genieten door een maaltijd te verorberen en nadien de luchtzwemmers te aanschouwen.  “Misschien had ik dat beter ook wel gedaan?”, dacht ik toen ik naar buiten kwam gekleed in een veel te grote blauwe overall. Enfin, moest ik van de schrik in mijn broek schijten dan was er nog ruimte genoeg in mijn pakske.  Ik had zelfs iemand overtuigd om mee te skydiven maar was er zelf helemaal niet gerust in.  Maar mijn curiositeit nam weer de overhand.  Ik durfde eigenlijk niet écht maar was weer véél te nieuwsgierig naar hoe dat nu zou voelen.  En die nieuwsgierigheid maakte dat de stress plaatsruimde voor een spannende verwachting.

Eerst kregen we een filmpje te zien terwijl we in vliegtuigstoelen zaten.  Leuk concept! Na afloop konden we nog vragen stellen.  De enige die vragen stelde was... jawel, ik.  Ik vond het filmpje meer een reclamefilm dan een instructiefilm.  Er werd gezegd hoe je naar voor en naar achter moest gaan maar ik wou natuurlijk ook weten hoe je naar boven en benden moest navigeren.  En hoe je moest draaien...

Enfin de vragen werden professioneel beantwoord en dan was het dus zover.  Je staat in een smal deurgat en dan moet je je lichaam in de handen laten van een vreemde man die – zo had ik al gezien bij m’n voorgangers – aan je enkels trekt of je elleboog vasthoudt en als hij even loslaat vlieg je dus meters de lucht in en dan moest hij dus soms achter je springen om je weer naar benenden te halen enz... Dat beloofde!

Uiteindelijk ben ik vier keer in die luchtkoker geweest en ik moet zeggen: ‘I did suck’ maar ik vond het superplezant!  Het deed me denken aan mijn kindertijd toen ik met mijn hoofd uit het autoraam hing toen mijn moeder aan een maximum snelheid van 90 km per uur de autostrade onveilig maakte en riep dat ik mijn hoofd niet uit het raam mocht steken (jaja... dit verklaart veel!)

Ik was totaal niet angstig maar ik bleek toch niet goed begrepen te hebben hoe te navigeren in dat ding.  Ik kon naar omhoog en naar omlaag gaan als een jojo.  Geen probleem!  Maar toen was de opdracht

van punt a naar punt b gaan.  Tjonge, jonge...  Ik had altijd de neiging om te zwemmen.  Kon er niet aan doen het was sterker dan mezelf.  Ik probeerde de lucht weg te duwen zoals je dat met water in een zwembad zou doen maar ik zal je een geheimpje verklappen: dat werkt dus niet!  Van zodra je je arm ook maar een klein beetje beweegt schiet je lichaam een richting uit die je niet wenst. 

Mijn lichaam was als een gevaarlijk projectiel in de luchtbuis en de begeleider had denk ik heel wat moeite om een stamp van mijn lange benen of een slag van mijn dito armen te vermijden maar hij had dat nog al gedaan.  Als een slangenmens vloog hij om mij heen en als het juist héél erg plezant begon te worden, dan voelde ik hem aan mijn enkels trekken.

Conclusie: ik ben een luchtzwemmer en geen skydiver maar heb er wel een super plezante namiddag opzitten en jawel... ik ruik nog steeds fris en ben nog steeds gipsvrij!

14-06-2014 om 09:31 geschreven door Lilly L.  

Er zijn niet écht veel dingen waar ik goed in ben maar in één ding blink ik echt uit: ik krijg alles kapot!  Tot vervelens toe ben ik in mijn kindertijd geconfronteerd geweest met een hoofdschuddende zuchtende moeder als ik weer eens afkwam met ‘iets’ dat stuk was.

Trouwens, niet altijd zonder gevaar voor de eigen gezondheid of veiligheid...  De voorbeelden zijn talrijk: het gaat van een nieuwe pul kapot doen met mijn beugel (het slachtoffer spreekt er trouwens nog altijd over...) tot  met mijn vinger ergens in vastzitten waardoor men het object moet beschadigen om mij uit m’n hachelijke positie te bevrijden en alles er tussenin.

Ik zou in de sloopbusiness moeten gegaan zijn of producttester geworden zijn want als er iets verkeerd kan gaan met een product, dan zorg ik wel dat het ook zo gebeurt.  Ik had gehoopt dat het met het ouder worden zou verbeteren maar euh... laten we zeggen dat minder lichaamsdelen betrokken worden bij mijn voorvallen maar dat mijn talent nog lang niet verdwenen is. 

Nodeloos te zeggen dat ik een man in mijn leven nodig heb die ‘poten aan zijn lijf heeft’. Zo’n echte MacGyver. Ik vind dat trouwens heel sexy... zo’n man die dingen kan maken. En ik heb er gelukkig ook één gevonden!  ’t Is niet zo’n klusser van twaalf stielen dertien ongelukken hoor.  Neen, wat hij maakt maakt hij altijd heel goed!  En ik vind dat natuurlijk fantastisch!  Niet alleen herstelt hij alle schadegevallen die ik veroorzaak... hij werkt bovendien ook nog eens ‘de projectjes’ uit die in mijn hoofd rondspoken maar die ik door gebrek aan rechter handen zelf niet kan verwezenlijken.  En ik ben natuurlijk een vat vol inspiratie...

Ik ben er echt fier op dat hij kan wat hij kan maar héél soms... laat ik heel eerlijk zijn... hangt het me ook wel eens de keel uit.  Het feit is dat al wat technisch is voor hem kinderspel lijkt en dat ik alle moeite van de wereld moet doen om te begrijpen waar hij het in hemelsnaam over heeft.  Soms wordt hij ook kwaad op mij, omdat het voor hem ‘evident’ is dat je iets zus of zo doet maar voor mij is de ‘evidentie’ ver zoek en daarom deed ik het (natuurlijk) op de verkeerde manier. Ik heb wel al geleerd om de handleiding van zaken te lezen maar hij heeft dat dus meestal niet nodig.

Ik ga niet in competitie over techniek – ik zou het toch trouwens verliezen – en ben dus blij dat hij zo’n MacGyver is maar heel af en toe krijg ik wel eens een verwijt over mijn ‘gebrek aan technisch inzicht’ en dan doen dagen zoals gisteren wel eens goed.

“Wat is er dan gisteren wel gebeurd?”, hoor ik je al denken.  Wel gisteren stond hij voor mijn keramisch kookfornuis.  Hij had hier wel al gekookt maar vaak als ik het vuur al had aangestoken kennelijk.  Gisteren wou hij zichzelf een omeletje bakken.  Ik hoor dat hij lichtelijk geïrriteerd geraakt en dan... dan gebeurde het... hij riep mij ter hulp!  “Filleke...ik krijg het vuur niet aan...”  De woorden zinderden na in mijn hoofd. “Ik krijg het vuur niet aan...”  “Hoezo?”, vroeg ik enigzins verwonderd. “Ja... “, zei hij bijna met een hoofd hangend naar beneden,”... ik denk niet dat het kapot is, maar ik krijg het niet aan.”  En hij toonde mij hoe hij met alle kracht zijn wijsvinger trachtte te gebruiken om het vuur aan te zetten maar er gebeurde niks... En nog een keer...  Niks...!

Toen begon ik te glunderen.  Dit was dus iets ‘technisch’ en ik kon hèm voor de verandering eens helpen.  Ik stak mijn wijsvinger met een grote geste in de lucht. Duwde hem met mijn linker arm lichtjes opzij (zoals hij zo vaak ook met mij doet als hij eens gaat demonstreren hoe het moet).  Plaatste mijn wijsvinger heel zachtjes op de keramische plaat en wachtte twee seconden.  Na twee seconden sprong het vuur aan. TATAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA...  ’t Zijn uitzonderlijke dagen zoals deze die ik in mijn geheugen opsla en ‘gebruik’ als ik weer eens kom aandraven met iets dat niet werkt of dat ik stuk gedaan heb en ik moet horen dat het toch evident is dat je het zo niet doet. Het zijn dagen als deze die hem tot nederigheid nopen!  ’t Zijn dagen zoals deze die mijn zelfvertrouwen ook wel eens een opkikkertje geven.  Wat een fijne uitzonderlijke dag!

09-06-2014 om 10:01 geschreven door Lilly L.  

Vermits ik aan de verleiding had kunnen weerstaan om in het buitenland een echte valse pimped-up bling-bling merkhandtas met aangetast chroom te kopen, besloot ik dat als ik uit vakantie kwam, ik hier naar een winkel in België zou gaan om me een mooie degelijke tas te kopen.  En aangezien ik maar elke 8 tot 10 jaar een handtas koop mag dat gerust ook iets duurder zijn.  Ik was dus op zoek naar een lederen, niet te kleine handtas met strap en liefst in het zwart of wit.

Ik trok naar een heel mooie winkel en het leven en de sjakossjen lachten me toe.  En de zon scheen en ik wist dat daar ergens een tas zou staan die ik heel mooi zou vinden. En ik zou ermee thuiskomen en eraan ruiken.  En mijn vriend zijn mond zou openvallen van verbazing. En ik zou nog enkele minuten van opperste geluk beleven als ik voor de eerste keer mijn nieuwe tas zou gebruiken.  Ik had nog gevraagd aan m’n vriend of hij niet wou meekomen omdat ik heel moeilijk kan kiezen.  Hij toonde weinig interesse dus ben ik er alleen op uitgetrokken.  Dat had ik dus beter niet gedaan!

Het was een lijdensweg want er stonden drie tassen waar ik maar niet uit kon kiezen. Uitendelijk hakte ik de knoop door en ben ik met een Furla tas thuisgekomen.  ’t Was in mijn ogen een prachtige tas: mooi afgewerkt, groot genoeg, klassevol...  Maar... vermits ik niet kon kiezen tussen een witte of een zwarte was het een gebroken wit met donkerblauw en zwarte tas geworden mèt goudkleurige ritssluiting en embleem.  Lijkt misschien een vreemde combinatie maar ik vond het super.  Met zo veel te combineren.  Mijn vriend was echter minder onder de indruk.  “En waar is je schouderband?”, vroeg hij bijna een beetje belerend.  Het was waar.  Ik had ‘gesteld’ dat ik een schouderband moest en zou hebben en dit was een draagtas.  “Ach ja... ik heb besloten dat het toch niet zo nodig was als ik dacht”, vervolgde ik. Toen ook nog eens bleek dat het geen lederen tas was (en ik had zelf zo gehamerd op een lederen tas) begreep mijn vriend er geen sikkepit meer van.

Hij werd kwaad.  “Jouw logica...vrouw... ontgaat me totaal!”  En hij draaide zich om en verliet de kamer. Vrouw... zei hij, maar in mijn oren klonk het bijna als een scheldwoord.  Ik gaf toe dat ik me had laten verleiden. “Ik heb me laten VERLEIDEN...ok”, riep ik hem bijna verontschuldigend na maar ik vond het feit dat hij de tas niet mooi vond héél erg. Hij vond het vooral erg dat ik mijn logica had laten varen.  Hij is een uiterst rationeel persoontje en ik ga héél vaak op mijn gevoel af ook al heb ik alles eerst grondig geanalyseerd maar dan laat ik mijn uitgewerkte ideeën vaak schieten omdat het toch anders aanvoelt.  Het maakt hem zot!  “Kan je gewoon niet blij voor me zijn? Je hebt verdomme mijn geluksmomentje verpest!”.  Ik voelde dat een gevoel van boosheid zich nu van mij meester maakte.

Enfin, zijn mond viel dus open maar niet van verbazing omdat hij mijn tas zóóó knap vond. Mijn gevoel van opperste gelukzaligheid was ver zoek en in de plaats ervan had ik eerder een vreemde kramp in mijn darmen. En toen wist ik... ik moest die handtas terugbrengen.  Ik vond ze nog steeds mooi en ik wist dat als ik ze gewoon zou houden, mijn vriend wel zou bijdraaien wat betreft die logica.  Hij zou ze nog steeds lelijk vinden maar hij zou er niet boos over blijven.  Maar ik... ik zou gek worden!  Iedere keer dat ik mijn handtas ergens mee naartoe zou nemen zou ik denken aan de woorden van mijn vriend dat hij ze lelijk vond en dat ik geen logisch persoon ben.  Ben ik ook niet... maar dan nog...  Enfin, ik kon niet meer genieten van mijn tas.  Ik belde de winkel op.  “Ik heb zonet een Furla tas bij jullie gekocht maar nu heb ik een probleem. Mijn vriend vindt de tas archi-lelijk en hij wil zo niet meer met mij over straat lopen...(lichte overdrijving van mijnentwege om een standpunt duidelijk te maken)”.  Natuurlijk mocht ik ze komen inwisselen voor een andere tas. Ik zou dus terug naar de winkel gaan maar deze keer zou ik ervoor zorgen dat mijn commentaar delende vriend wèl mee ging.

Ik stònd erop.  Hij sputterde tegen.  “Je hebt nét aan die mensen gezegd dat ik hun tas lelijk vond...”, protesteerde hij nog.  “Wel... dat is toch ook zo”, je hebt het zelf gezegd baasde ik rond.  “Meekomen en help me maar een andere te kiezen!”

Duidelijk met enige tegenzin vergezelde hij me naar de boetiek.  In de winkel waren ze heel vriendelijk maar vroegen toch ter info wat hij zo lelijk aan de tas vond.  “Dat is geen tas... eerder een boekentas van een teenager...”  Daar was ik het dus totaal niet mee eens.  Het was wel een aktetas model maar een heel stijlvolle.  Maar goed... de pret was eraf ik hoefde ze niet écht meer. 

En toen... tot mijn grote verbazing... na lang rondkijken in de winkel kwam mijn vriend op de proppen met een handtas.  Kleuren: zwart en wit, materiaal: leder, om in de hand te dragen of met een strap en qua grootte nog nèt iets kleiner dan de Furla (die ik naderhand gezien toch iets té groot vond).  Ooooh...zoooooo mooi... mijn perfect sjakosjke.  Hoe had ik dat modelleke kunnen voorbij lopen?  Love it   <3 <3 <3     Hij is fantastisch die vriend van mij. Heb nog wel enkele Eurootjes moeten opleggen maar dat was het meer dan waard.  Hij blij... ik blij... everybody happy!  The end.

31-05-2014 om 20:30 geschreven door Lilly L.  

Ik heb er niet aan kunnen weerstaan... Ik ben recent op reis geweest en vlakbij het hotel was een shopping mall waar ze echte valse t-shirts en handtassen enz... verkochten.  Ik weet niet hoe dat toegelaten wordt, want hier zou dat een grote inbeslagname van de douane worden maar in die landen is dat dus de normaalste zaak van de wereld dat je een boetiek kan openen in namaakartikelen.

Ik ging eerst op zoek naar een handtas.  Probleem is wel dat ze er bijna overal gechromeerde onderdelen aanhangen.  Bij de handtassen van een – zal ik het maar noemen écht merk – ziet die chroom er vaak goed uit.  Onze valse sjakossen zager er echter niet zo schitterend uit.  Uiteindelijk vond ik er eentje waar bijna geen chroom op zat.  Maar daar was het leder dan weer helemaal verkleurd.  Na lang zoeken toch een degelijk uitziende tas gevonden.  “How much...?”, vroeg ik.  “164 Euros”, was het antwoord.  Daar begin ik zelfs niet op af te bieden.  Ik wou er maximaal 30 voor geven.

Dan de tassen maar even opzij schuiven voor een t-shirt.  Tegenwoordig is het ook al bijna verboden om af te dingen.  Heel veel handelaars hadden een plakkaatje “no handlen” staan wat denk ik zoveel betekent als niet afbieden in het Duits.   En als je er dan toch een vond die bereid was om je wat ‘rabat’ te geven, dan was hij gewoon dubbel zo duur als de concurrentie die nét hetzelfde verkocht. ’t Is ook niet meer wat het geweest is...  Uiteindelijk vond ik een winkeltje waar je niet kon afbieden (allez... ik heb het geprobeerd maar het werkte niet) maar waar de prijzen toch beduidend lager waren dan in de winkels ernaast. In de winkel ernaast had ik trouwens ook al proberen af te bieden maar ben toen uitgescholden geweest door een kwaaie moslim die vond dat ik hem probeerde uit te buiten.  Ik weet niet precies wat hij tegen mij gezegd heeft, maar aan het volume van zijn stem te horen moet het niet erg vriendelijk geweest zijn. “Al wat dat ge zegt zijt ge zelf”, riep ik dan maar terug in het Nederlands. Ik dus naar de winkel ernaast waar ze niet zo riepen.  Ik had mezelf voorgenomen dat ik een aantal bling-bling t-shirts zou kopen.  Je weet wel... met veel valse diamantjes op enz... Ik draag normaal nooit dergelijke zaken maar wou eens zot doen.  Ik kwam thuis met vier t-shirten waarvan ik één al op het vliegtuig had gedragen. Dat shirt moest nodig gewassen worden maar toen ik het uit de machine haalde bleken mijn bling-blings verdwenen.  Bijna al de steentjes waren ‘verschwunden’... weg... weiiiiiiiiiiiiiiiiii... maar dat heb je natuurlijk met goedkope rommel.

En toen haalde ik de overige kledingstukken uit mijn wasmachine.  Bijna op ieder kledingstuk plakte er wel ergens een vals diamantje.  Nu... telkens ik een was doe... komt er wel ergens een bloes, kleed, broek uit met steentjes.  Ok, de t-shirten waren niks waard maar nu heb ik dus wél een bling-bling wasmasjien.  Ongelofelijk!  Je gooit er een vuil keisaai t-shirt in en het komt eruit alsof het een Hollywood make-over gekregen heeft met hier en daar een glitter steentje ter hoogte van je tepel of net onder je oksel of daar waar je navel normaal zit. Fantastisch gewoon!

30-05-2014 om 09:55 geschreven door Lilly L.  

Op vakantie gaan is altijd een beetje lijden.  Toch als je groter dan 1.80m bent en in een vliegtuigstoeltje moet passen.  Mijn knieën zitten altijd geplet tegen de stoel voor mij en omdat ik heel goed besef hoe vervelend het is als de persoon die voor je zit je knieën constant voelt bewegen heb ik besloten om uit respect voor mijn medemens proberen zo stil mogelijk te zitten.  En dat dus langer dan drie uur aan een stuk.  Ik kom dan ook meestal geradbraakt uit het vliegtuig.  Niet alleen dat... maar heel vaak ben ik ook nog eens gezegend met vreemde of vervelende mensen naast me.

Voorbeeldjes genoeg:  Een keer zat ik naast een redelijk vriendelijke en normaal uitziende man. Hoe tof ik de kerel ook vond, toch was er iets heel storend aan zijn aanwezigheid... hij rook zo vreemd.  Aanvankelijk kon ik het geurtje maar niet thuisbrengen maar aangenaam was het niet, dat kan ik je vertellen.  Maar het was geen zweetgeur en ook geen lookgeur of rookgeur. Gelukkig had ik een pakske Kleenex met menthol geur bij en terwijl ik mijn neus (nog maar eens) aan het snuiten was vertelde hij dat hij in regenwouden apen observeerde.  Dàt was het dus! Die man rook naar aap.   Maanden later heb ik hem eens toevallig in een reportage van National Geographic gezien...

Een van de laatste keren dat ik gevlogen heb zat er een orthodoxe jood naast me maar even na het opstijgen is die plots verdwenen.  Hij zal vermoed ik niet graag naast me gezeten hebben maar eerlijk gezegd, ik ben niet zo vertrouwd met hun rituelen dus voor mij was die onverklaarbare verdwijning eerder een opluchting.

Deze keer wachtte ik om aan boord te gaan van een Airbus 320 en ik was in gesprek geraakt met een sympathieke dame die ook in ons hotel gelogeerd had en om een of andere reden mij had uitgekozen om de krant waar zij iedere dag voor betaalde gratis te delen (wat natuurlijk een heel vriendelijk gebaar was).  Ze vertelde me dat haar heenvlucht een lijdensweg was geweest.  “Kinderen...”, zei ze met een super gestresseerde blik op haar gezicht.  “Tja...”, probeerde ik te relativeren, “met kinderen reizen is natuurlijk niet altijd gemakkelijk.” “Ach... misschien ligt het aan mij”, zei de dame die me anders wel van het verdraagzame type leek, “maar het was een crèche aan boord”.  En toen daagden de mensen op die ook op haar heenvlucht gezeten hadden.  “Oh nee...”, daar zijn ze weer vervolgde ze en ik zag in haar ogen een blik die het midden hield tussen paniek en angst.  Heel even deed ze me denken aan de buurvrouw van Hyacint Bucket uit de serie ‘Schone Schijn’ als ze verneemt dat ze uitgenodigd is voor een koffie.  De dame werd een tikkeltje bleker.  

Ik kan hier nu schrijven... al héél snel begreep ik waarover ze het had.  Dat waren geen kinderen.  Dat was één kind van een jaar of vier en de familie Flodder.  Nog voor we aan boord gingen had de zoon al de hele vertrekhal bijeengekrijst en de papa krijste terug.  OMG!  Ik probeerde te achterhalen op welke rij deze mensen zouden zitten.  De vriendelijke dame was weerom de pineut.  Nu zaten ze achter haar.  Ik had het geluk wat verder te zitten en keek met angstige ogen naar de vier stoelen die naast mij vrij bleven.  Daar zou waarschijnlijk ook een familie komen te zitten.  En jawel... bingo!  Een koppel met twee meisjes.  Maar deze mensen waren welopgevoed en heel even zijn er bij de landing traantjes gevloeid omdat de meisjes wakker gemaakt moesten worden maar dat was van heel korte duur. Een zaligheid om met zo’n mensen te reizen. Op de achtergrond hoorde ik wel het getier en gekrijs van de Flodders.

De man die naast mij zat was ook wel erg groot en dat maakte dat ik absoluut geen speling had voor beenruimte. Na het opstijgen zou ik mijn zetel even naar achter zetten. Het was trouwens al elf uur ’s avonds en dan wou ik mijn ogen wel eventjes sluiten alhoewel ik wist dat ik niet zou slapen.  Ik voelde bij het vertrek wel al heel onaangename knieën in mijn rug. 

De man die achter mij zat was duidelijk niet zo attent als ik voor de passagier die voor mij zat.  Toen ik mijn de rugleuning van mijn stoel zoals iedereen dat deed, zoals de mens die voor mij zat dat had gedaan achteruit wou zetten kreeg ik echter een harde dreun in de rug te verwerken. De kerel zei: “Sorry, zal niet gaan ik heb lange benen.” Die lange benen reiken natuurlijk niet tot het bovengedeelte van de stoel dus hij zat gewoon te duwen.  Pisnijdig riep ik dat ik ook lange benen had.  De grote attente man die naast mij zat keek me bijna verontschuldigend aan want hij kon zijn stoel wel naar achter zetten en ook het hoofd van mijn reisgezel die aan de andere kant zat bleek plots enkele centimeters achter mij te hangen.  Kaarsrecht heb ik gezeten.  Kaarsrecht gedurende bijna vier uur.  En toen het vliegtuig uiteindelijk de grond bereikte en we uitstapten zag ik de ‘rotte stoelterrorist’.  Hij was kleiner dan ik.  Lange benen... m’n voeten ja!

29-05-2014 om 22:47 geschreven door Lilly L.  

Hèhè... net terug van elf dagen heerlijk genieten onder een stralende Turkse zon.  Vakantie!  Het was al heel lang geleden dat ik nog eens op vakantie geweest was en ik had het nodig.  Platte rust... zááálig niets doen... kruiswoordpuzzels oplossen aan de rand van een immens zwembad... af en toe een spelletje darts of boogschieten en lekker eten.  Wat wil een mens nog meer?

Op vakantie is een van mijn favoriete bezigheden ‘people watching’.  Gewoon naar mensen kijken en je afvragen waar ze elkaar van kennen, wat ze doen in het leven etc...  Vermits ik ook af en toe aan de animatie in ons hotel deelnam leer je natuurlijk ook heel snel een pak mensen kennen.  Mijn dagelijks ritueel bestond uit een spelletje darts voor de middag en boogschieten in de namiddag.  En ik bleek er bij wonder nog niet te slecht in te zijn. 

Al heel gauw was duidelijk dat de darts animator het leuk vond om af en toe vals te spelen.  Dat bracht natuurlijk héél wat ambiance in de keet en ik had er mijn persoonlijke missie van gemaakt om deze wanpraktijken tot een halt te brengen wat resulteerde in een soort van persoonlijke ‘gespeelde’ vete tussen mij en de animator tot grote hilariteit van de medespelers. We speelden killer darts en ik moest en zou de ervaren darts animator een lesje leren.  Ik mikte iedere keer weer op zijn nummer om hem uit het spel te spelen.  Dat lukte echter bijna nooit behalve die éne keer toen hij me onbedoeld echt kwaad maakte. “Now... I will definitely kill you...”, zei ik bloedserieus en ik maakte met mijn wijsvinger een snijgebaar over mijn keel.  En met drie pijlen ontnam ik hem in één slag de vier levens die hij nog over had tot groot jolijt van de omstaanders.  Ik haalde de pijltjes uit het dartsbord voor de volgende speler en blies erop alsof je de stoom zou blazen van de loop van een revolver die je net afgevuurd hebt. Nadien had ik ergens respect verdiend van mijn medespelers.  Iedereen dacht dat ik me had ingehouden en eigenlijk beter speelde dan ik tot dan toe had laten merken.  Dat was zeker niet het geval maar als ik echt kwaad ben... tja, dan lukken sommige dingen gewoon beter.

De echte vete was echter snel over en de animator kwam zich excuseren en nadien zijn we Facebook vrienden geworden.  Hoe dan ook... het was wel iedere keer ambiance. Telkens er een nieuwe lading toeristen arriveerden moesten de spelregels natuurlijk uitgelegd worden.  Vermits de animatoren enkel krom Duits en Engels spraken kreeg ik al snel de taak toebedeeld om de Franstalige, Nederlandse en Vlaamse hotelgasten op de hoogte te brengen van de regels die regelmatig gebroken werden.

Op een morgen arriveerde ik wat later dan gewoonlijk en zag ik dat er een hele hoop nieuwe medespelers op het bord bijstonden. Eén ervan heette Hi-man.  Ik sprak het aarzelend op z’n Engels uit... Hi-man...  Wat hebben de animatoren er nu weer van gemaakt?  Ik had al alle moeite van de wereld gehad om hen mijn naam correct te laten schrijven en soms gaven ze ook bijnamen aan bepaalde speler.  Zo werd Peter van boogschieten natuurlijk Peter Pan.  Mijn voorstel om het boogschiet spel wat spannender te maken en de animator vooraan met een appel op z’n hoofd te zetten en dàn te mikken werd op gelach onthaald maar gauw verworpen door de bange animator.

Hi-man...klonk een beetje als superman.  De man zag er sympathiek uit maar zijn superhero gehalte was toch wel eerlijk gezegd aan de lage kant.  Hi-man... ik vroeg me af waar het animatie team die naam vandaan gehaald had.  En toen was het dus de beurt aan ... Hi-man.  Tot mijn grote verwondering sprak de animator de Hi niet op z’n Engels uit.  Het klonk meer als een giechelende lach hi zoals in de helft van ‘hi hi’.  Hi-man... het klonk vreemder en vreemder en ik wou weten waar die man zijn bijnaam vandaan had.  Ik sprak hem aan in het Engels maar het bleken Belgen te zijn. 

“Da’s wat gemakkelijker”, zei ik opgetogen en ik vervolgde in ’t Vlaams.  Het bleken West-Vlamingen te zijn.  “En hoe is uw naam?”, vroeg ik curieus.  “Guy”, antwoordde de vriendelijke man met een zwaar Westvlaams accent. Huy... En toen begreep ik de ‘Hi-man’ bijnaam compleet.  De lachtranen rolden over mijn wangen en ik heb die dag heel slecht gespeeld omdat ik de slappe lach had en door de vele lachtranen in mijn ogen zag ik het dartsbord als één heel wazige vlek...

29-05-2014 om 09:16 geschreven door Lilly L.  

Voor marketingdoeleinden is het belangrijk dat als je een product op de markt brengt, dit ook herkenbaar is door een catchy naam of een leuk logo.  Zo heet de klusdienst waar ik regelmatig een beroep op doen ‘Fixdawell’. Super toch!  Veel leuker dan ‘Handige Harry’ of ‘De Smet en zonen’, ‘Dan de Klusjesman’.  Je begrijpt direct waarover het gaat, het is origineel en het blijft hangen.

Ik heb ook gehoord over een chauffagist die gewoon zijn naam meehad.  Hij werd gedoopt Gérard en zijn familienaam is toevallig Manfroid.  Als je dat in het frans uitspreekt klinkt het als volgt:” J’ai rarement froid” (=ik heb zelden koud).  En dat voor een chauffagist, geniaal gewoon!

Soms is een naam echter heel verkeerd gekozen.  Dovy (keukens) bijvoorbeeld.  Ik dacht aanvankelijk dat dat hoorapparaten waren. Gelukkig sloeg de simpelistische spot van Donald Muyle wel aan waardoor Dovy toch een begrip is geworden.  In de keukenbranche is dat kennelijk schering  en inslag.   Ook Ixina (uitgesproken ik-zien-aa) doet mij eerder denken aan een brillenwinkel dan aan keukens.

Het kan echter nog erger.  De naam kan gewoon totaal ongepast en afstotend zijn.  Zo wandelde ik onlangs een schoenwinkel binnen omdat ik naar een leuke geklede sandaal op zoek was.  En ik vond iets tof en zomers.  De sandalen voelden comfortabel aan en hadden toch een soort van bling-bling gehalte door de vele schitterende steentjes.  Leuke sandalen dus; ik kocht ze meteen.  En toen kreeg ik de doos te zien waarin men mijn sandalen verpakt had.  De merknaam vind ik op z’n zachtst gezegd zeer ongelukkig gekozen voor schoenen:  RIEKER... (en dit behoeft volgens mij geen verdere commentaar)!

18-05-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Een aantal weekjes geleden plaatste ik hier op mijn blog al wat info over wat je best NIET met je CV doet (tenzij je natuurlijk niet uitgenodigd wil worden).  Ik was nog een categorie vergeten te vermelden: té veel info.  Je kan gewoon té veel info geven en dan komt dat soms heel raar over...

12 STIELEN 13 ONGELUKKEN

Misschien ben jij iemand die écht heel veel pech gehad hebt.  Je bent nog altijd op zoek naar de ideale job maar tijdens je zoektocht heb je al zesendertig andere jobs gehad. Meld ze aub niet ALLE 36 in je CV!  ’t Is zeker positief als je geen luie kont hebt en tracht zo veel mogelijk achtief te zijn op de arbeidsmarkt maar... “Trop is te veel... “, zei ook een bekende saucissenfabrikant (... en ’t was niet Balthazar Boma).  Vermeld enkel de jobs die je een tijdje gedaan hebt en tracht creatief te zijn met de leegtes daartussenin.

RIJBEWIJS

Een rijbewijs hebben is voor veel beroepen een pluspunt.  Ik zou zelfs denken... als je taxichauffeur wil worden... go for it!  Misschien ook wel vermelden dat je een eigen wagen bezit. Maar als je op je CV zet dat dat een getunede pimped-Lexus XT86 is... dàt is nu nèt dat ietsje te veel info.  Kan je evengoed als titel plaatsen: “Macho man met sjieke voiture zoekt job om deze te bekostigen.” ...als je snapt wat ik bedoel.

DE ZWARTE WEDUWE

Je burgerlijke stand vermelden.  Sommige mensen doen het.  Ik ook vroeger, maar ik laat dat meer en meer weg op mijn CV.  Waarom ook?  Waarom zou het relevant zijn of je gescheiden of getrouwd bent tenzij je bijvoorbeeld als escort dame solliciteert.  Ik kan aannemen dat ze dan liefst celibataire dames zoeken.  Hoe dan ook, als je weduwe of weduwenaar bent en je voelt de drang om dat op je cv te zetten, zet er dan alsjeblieft niet de naam van je overleden partner op en de datum van overlijden...  Ik weet, het is moeilijk... maar ben je nog aan het rouwen of zoek je een job?

DE FIERE MAMA EN PAPA

Je bent mama of papa en daar ben je fier op!  Terecht, want het is één van de mooiste dingen die in een mensenleven kunnen voorkomen.  Maar is het écht nodig om de naam van je drie kinderen in je CV te vermelden?  Kobe, Ulrike en Katrijntje zullen niet zo fier zijn als hun toffe mama niet uitgenodigd wordt omdat de HR persoon dacht dat het CV van de mama vol irrelevante info stond en er dus twijfel was gerezen of deze persoon wel over juiste vaardigheden beschikte om als secretaresse korte en bondige verslagen van vergaderingen te maken.

DE BEZIGE BIJ

Hobbies hebben is positief.  Dat toont aan de je veel interesses hebt.  Maar een mens kan ook té veel hobbies hebben.  “Wanneer gaat die mens nog tijd hebben om te werken, met z’n vijfentwintig plus hobbies?”, vroeg ik me ooit af.

WTF?

En als je dan hobbies hebt... moet je ze daarom nog niet allemààl vermelden.   Vrijen,  mascotte van een provinciale voetbalploeg zijn, bench drinking, drag queen, paaldansen, de zingende Conchita imiteren... je bedenkt het zo gek niet, mensen zetten het écht soms in hun CV.

17-05-2014 om 07:59 geschreven door Lilly L.  

Georganiseerde en gelegaliseerde misdaad noem ik het; banken en verzekeringen.  Ze veranderen zomaar hun tarieven of beginnen plots niet bestaande kosten aan te rekenen en je kan hier helemaal niets tegen doen.  Misschien... in het beste geval van bank veranderen maar ’t is één pot nat en ze hebben allemaal wel hun eigen maniertjes om geld los te peuteren.  Lijkt wel of ze prijsafspraken maken... en dat is in principe verboden!

Neem nu de ‘equiperingskosten’ die ik maandelijks betaal € 3,52 . ’t Is alsof ik een bankbediende iedere maand een broodjeslunch betaal.  Wat is dat eigenlijk EQUIPERINGSKOSTEN?  Ik ben al goed geequipeerd en dat is niet dankzij mijn bank.  Ze mogen mijn spaargeld al gebruiken om leningen met forse interest toe te staan aan andere mensen waaraan ze al dik  verdienen, maar ik moet nog eens equiperingskosten betalen.

En als ze na het uitbetalen van dikke bonussen aan hun incapabele managers geld te kort komen, dan vinden ze toch gewoon een andere kost uit.

Nu stond er op mijn uittreksel het volgende te lezen:  “bla...bla...bla... speciale tarifering die zal toegepast worden indien het beschikbare saldo op de rekening onvoldoende is.  In het geval dat een verrichting niet uitgevoerd kan worden zal een bedrag van € 4,50 als verrichtingskost afgehouden worden.”

Ik sta nooit negatief maar daar gaat het hier niet om. Lees ik dit goed?  Er kan geen verrichting plaatsvinden maar dan zou er een DIKKE verrichtingskost aangerekend worden?  Dus met andere woorden:  als je denkt genoeg geld op je rekening te hebben maar je komt €3,52 te kort omdat de bank een automatische equiperingskost heeft afgehouden dan wordt je nog eens bestraft met een boete van €4,5 verrichtingskost voor een verrichting die NOOIT heeft plaatsgevonden! 

Wat voor een maffiapraktijk is dat eigenlijk?  Kosten aanrekenen voor zaken die niets kosten en nooit gebeurd zijn? Schandalig vind ik het!  Er is geen kost aan verbonden.  ’t Is niet dat daar een manneke achter een computer zit die ze moeten betalen om na te kijken of er genoeg centjes op je rekening staan.  Dan zou ik het misschien nog begrijpen. 

Wat ik niet begrijp is dat onze politici niet in actie komen!  Of zou er misschien belangenvermenging zijn?  Zouden zij ook geen dikke bonussen krijgen of werkt zoon of dochterlief misschien als directeur of manager van één of andere bank.  Aah... vast niet... dat zou toch beginnen lijken op georganiseerde misdaad.

11-05-2014 om 10:12 geschreven door Lilly L.  

Moederdag... dit is nu een dag in het jaar dat ik altijd serieus ‘down’ ben.  Door omstandigheden die ik hier niet tot in het detail ga beschrijven verloor ik zo’n vier jaar geleden mijn moeder, maar wat nóg veel erger was is dat ik bijna gelijktijdig zelf een soort van ‘moeder af’ ben geworden.  Ik ben mijn dochtertje hierdoor ook kwijtgeraakt.  Ze leeft gelukkig nog hoor, alleen... ik zie haar nooit meer door zaken en keuzes die ik heb moeten maken die buiten mijn wil hebben plaatsgevonden.  Ik schrijf er niet veel over omdat het gewoon te diep zit en ik woorden te kort kom om te uiten hoe ik mij hierbij voel (en geloof me, het gebeurt ZELDEN dat ik verlegen zit om woorden).   Om het kort in het Engels te omschrijven ‘It really sucks!’ en dat is nog een serieuze ‘understatement’.

Ik ben niet alleen triest, maar eigenlijk ook altijd vrij boos. Boos omdat ik in een situatie zit waarin ik niet echt wil zitten, maar ook héél boos op de belastingen.  “Wat heeft dat met moederdag te maken?”, hoor ik je al denken.  Alles eigenlijk.  Ik ben waarschijnlijk één van de eerste Belgen die haar belastingsbrief invult.  Ik kan die bruine enveloppe gewoon niet meer zien liggen. 

“Tax on web”, hoor ik hier een flauwe plezante al zeggen, “... dan heb je daar geen last van.” 

Enfin, ik wil die brief zo snel mogelijk de deur uit en vermits ik hem maandag ontvangen had, ben ik er dan maar meteen ingevlogen.  Ik hekel echter de rubriek waarop je moet zetten hoeveel kinderen  je ‘ten laste hebt’.  Alhoewel ik een dochtertje heb is dat bij mij dus  een dikke vette nul. 

Dat confronteert mij niet alleen ieder jaar rond moederdag met mijn grote gemis, maar maakt mij ook nog eens heel kwaad.  De term ‘ten laste’ werkt als een rode doek op een stier.  Natuurlijk kosten kinderen veel centjes en natuurlijk is dat dus een financiële ‘last’ maar ik vind dat gewoon een uiterst ‘negatieve’ term.   Welke boodschap sturen we hiermee de wereld in?  Dat kinderen ‘lastig’ zijn en dat we ze eigenlijk niet willen?  Hoe voelen kinderen zich als ze volwassenen horen discussiëren over het ‘ten laste zijn’.

Kunnen we niet gewoon zetten ‘onderhoudsgerechtigde kinderen waarop u het voorrecht heeft?’.  Blijft hetzelfde voor mij: een dikke vette nul maar het klinkt me al een stuk positiever dan ‘kinderen ten laste’.  Iedere keer als ik die rubriek zie maakt het me écht kotsmisselijk.  En dan begrijp ik al beter de ‘bruine kotskleur’ van de enveloppe.  Enfin, het formulier is al weg, de bus op zodat ik me niet meer moet ergeren aan het negatieve woordgebruik. Tot volgend jaar althans...

11-05-2014 om 05:53 geschreven door Lilly L.  

Ik weet het nu wel heel zeker: ik ben van ‘generatie V’.  De ‘V’ staat voor vraagteken. Een hele generatie van mensen die is opgevoed met bepaalde zekerheden om deze dan van de kaart te zien worden geveegd. 

Neem nu de spelling van het Nederlands.  Als braaf gewillig studentje noteerde ik ooit eens dat het woord ‘factuur’ met een ‘c’ geschreven werd.  Een aantal jaren verder in mijn opleiding blijkt dat plots met een ‘k’ te zijn.  “Ok... faktuur is dus nu met een ‘k’, “ en ik propte deze belangrijke info in mijn kleine breintje waar de neuroon die nog werkt overuren deed want er waren nog andere woorden in hetzelfde geval.  Een aantal jaren later blijkt faktuur toch plots terug faCtuur te zijn.  Bon, het zal dan wel aan het Nederlands gelegen hebben.  Het is een ‘levende taal’.  Die kan dus veranderen.  Ik moest flexibel zijn.  Als ik dit niet aankon had ik maar verder Latijn moeten studeren zeker?

Maar toen kwam Marc Van Aalst.  “Wie in hemelsnaam is Marc Van Aalst?” hoor ik u denken.  Marc (ik weet niet of dat met een c of een k is, zou dus ook Mark kunnen zijn!) komt uit een ander vak: natuurkunde! 

Ik  heb op 13-jarige leeftijd het volgende zinnetje gememoriseerd: “Zal Marc Van Aalst met Jan Steen uit Nederland praten?”  Dit zinnetje was een ezelsbruggetje om de volgorde van de planten t.o.v. hun stand van de zon te onthouden.  Zon, Mars, Venus, Aarde, Mercurius, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunus en Pluto...  Zie je wel… ik ken ze nog altijd !  Niet dus… Enkele jaren geleden hoorde ik plots op het nieuws dat er een nieuwe definitie van planeet was en dat Pluto dus geen planeet meer was.  “Wat moet Marc Van Aalst nu met Jan Steen doen?”, vroeg ik me verwonderd af.  “Zal Marc Van Aalst met Jan Steen uit Nederland...euh...” .  Verdomme hé... daar gaat mijn parate kennis.  Ik zou een nieuw ezelsbruggetje moeten vinden: “Maak Van Acht Meter Japanse Stof Uw Nachthemd!”  Bon, dat was dan ook opgelost.

Een paar dagen geleden kom ik plots weer tot een verbijsterende vaststelling:  Er is geen zekerheid over hoeveel continenten er zijn.  Mijn kennis van Aarderijkskunde is lamentabel.  Ik geef het toe.  Ik kan geen kaarten volgen omdat daar te veel kronkels op staan. Ik ben het type persoontje dat nog kan verloren lopen in de gemeente waar ze al heel haar leven gewoond heeft.  Bij mij is het meer AarderijksOnkunde. 

Dit gezegd zijnde was ik er wel zeker van dat er zeven continenten zijn.  Toen dit onderwerp toevallig ter sprake kwam en ik het cijfer zeven uitsprak, schoot mijn vriend in een - door mij niet zo op prijs gestelde - lach.  “Zeven...euh neen... vijf...euh...”, corrigeerde ik mezelf héél onzeker.  Ik ben al zó onzeker van mijn Aarderijkskundige talenten en mijnheertje die daar zat te grinikken was niet echt een hulp.  Ik schrok er wel van dat eerst het cijfer zeven en vervolgens het cijfer vijf door mijn brein schoten.  Ik ben dan maar gaan Googelen in de hoop een antwoord te vinden op deze vreemde hersenkronkel van mij.  Uiteindelijk vind ik het antwoord op Wikipedia op de vraag hoeveel continenten zijn er.  Het antwoord is 4 tot 7.  Afhankelijk van hoe je het geleerd hebt.  Ik heb op school altijd 7 geleerd maar mijn vriend had 5 geleerd.  Ik ben heel hard beginnen denken (neen, het deed geen pijn) en alhoewel ik 7 geleerd in had in de lagere school, hing er in de middelbare school wel een oude wereldkaart waarop 5 continenten stonden en waar ik tijdens de les naar had zitten staren.  Vandaar de 5-7 verwarring in mijn hoofdje.  Enfin, de wereld verandert dus moet ik maar flexibel zijn.

In mijn zoektocht naar wat standvastigheid deed ik iets wat ik al in jaren niet meer gedaan heb.  Ik keek naar de halve finales van Eurosong.  Nét zoals vroeger. Op zich is dat al niet standvastig want vroeger waren er geen halve finales en toen mocht bijna ieder land gewoon meedoen maar tja, we moeten flexibel zijn.  In de loop van de avond hoorde ik – het was weliswaar als grap bedoeld – dat Australië ook wou meedoen aan Euro-visie.  En ik dacht terug aan mijn Aarderijkskunde kaarten en mijn verbijsterende ontdekking van niet zo lang geleden.  Neen, 4 tot 7 continenten ok, maar Australië ligt nog altijd niet in Europa! 

En toen verscheen de inzending van Oostenrijk op het podium.  “De vrouw met de baard”, werd het genoemd.  Rechtzetting: “Dat is geen vrouw met een baard... dat is een man met een boezem!!!”  Kennelijk zou het als grap bedoeld zijn.  Niemand neemt Eurosong nog au sérieux.  Wat vroeger ooit een leuke liedjeswedstrijd was is helemaal verknoeid met politiek gekonkelfoes, zeer ouderwets klinkende liedjes en landen die sowiezo al denken meer te zijn dan andere landen want zij mogen altijd meedoen (en waarom dan wel vraag ik me af?) Het zou een teken zijn dat de deelnemer zich ook verzet en dat verzet wordt heel duidelijk getoond met een baard... euh neen... met een boezem.

 Kijk, ik ben een ruimdenkend mens (allez, dat denk ik toch van mezelf).  Laat Pluto een planeet zijn, laat er zeven continenten zijn, blijf af van de Nederlandse spelling en laat een vrouw vrouw zijn en een man man zijn maar niet een ‘Vram’ of een ‘Mouw’ of zoiets... Het is genoeg!  Wij van generatie V hebben er genoeg van.  Eén wijze levensles hebben wij alvast met de paplepel meegekregen... er bestaan bijna geen zekerheden dàt is zeker!

10-05-2014 om 08:13 geschreven door Lilly L.  

Ik werk mezelf soms serieus op de zenuwen.  Het probleem is dat ik heel impulsief kan zijn.  Combineer dat met een aangeboren verstrooidheid en een vergeetachtigheid en van die ‘ezel die zich geen twee maal aan dezelfde steen stoot’ is dus geen sprake meer.  Ik ben soms érger dan de ezel!

Ik doe mezelf dan ook altijd zaken aan waar ikzelf - en soms ook de mensen rondom mij - maar meestal gewoon ikzelf, de dupe van ben.  En dàt werkt dus nogal op mijn eigen zenuwen!

Vroeger konden mensen mijn verhalen op Facebook lezen over hoe ik telkens weer iets vergeet op mijn boodschappenlijstje te zetten als ik ga winkelen.  Vergeet ik het voor een keer niet op mijn lijstje te zetten, dan vergeet ik toch gewoon het hele lijstje mee te nemen naar de winkel!  En ga zo maar door...

De laatste keer bijvoorbeeld dat ik pizza maakte, toen zag mijn oven er niet uit.  Ik nam mezelf voor om de volgende keer aluminium folie op de bodem van de oven te leggen.  Zo zou de kaas die eraf loopt niet aankorsten aan de bodem van mijn oven en dien ik gewoon de folie weg te smijten.  Zo gezegd, zo NIET gedaan!  Ik schuif de pizza in de oven en als ik door het ovendeurtje kijk en zie dat de kaas begint te smelten en te lekken herinner ik me mijn goede voornemens van de laatste keer dat ik pizza maakte.  V#@!!$*!!!

Ik schotelde mijn vriend de ovenpizza voor.  “Smakelijk”, zei ik en bij het nemen van de eerste hap pizza barstte ik in tranen uit.  Mijn vriend begreep er niets van en ik moest hem uitleggen dat ik weeral vergeten was om folie in de oven te leggen en dat ik mezelf daardoor weer een kwartier meer werk gegeven had.  Hij suste mij heel lief met de woorden: “Zóóó erg is dat toch niet...”  Maar ik vond het dus wel erg!

Na het bekijken van de film ‘50 First Dates’ met Drew Barrymore vertelde mijn toenmalige man me dat die film hem aan mij deed denken.  Het hoofdpersonage in de film Lucy, liep een hersenbeschadiging op waardoor haar kortetermijngeheugen niet meer omgezet wordt naar haar langetermijngeheugen waardoor ze iedere keer dat ze wakker wordt de vorige dag compleet is vergeten. 

Zo erg is het nu ook weer niet maar ik geef toe dat ik héél vergeetachtig kan zijn.  Ik herinner het mij meestal wel maar te laat.  Als ik in de winkel sta herinner ik me bijvoorbeeld dat ik mijn boodschappenlijstje in de keuken heb gelegd.

Nog zoiets dat ik mezelf had opgelegd om het te herinneren: als je een staaltje parfum hebt, test dan altijd eerst even of je dat parfum wel graag ruikt!  Waarom?  Wel, uit eerdere ‘ervaring’ had ik dat ooit een keertje niet gedaan met alle gevolgen vandien.  Maar...bij mij bestaan sommige ervaringen dus om gewoon vergeten te worden en ze als het ware opnieuw te ervaren.

Ik had dus een staaltje parfum in mijn handen en spoot het zonder veel aarzelen in het rond.  OMG!  Ik kreeg hoofdpijn van dat parfum.  Stinken man! Maar ik had nét gedoucht en echt geen zin meer om terug onder de waterstraal te gaan staan.  Mijn haar was reeds gebrusht.  En toen herinnerde ik me dus dat ik dat mezelf al wel eens eerder had aangedaan... té laat.

Toen ik mijn vriend naderde begon deze te kuchen.  Hij zwaaide overdreven met z’n hand en bekeek me vragend.  “Jaja”, zei ik zwaar geïrriteerd door mijn eigen stommiteit, “haast en spoed en ik stink goed!”

Eigenlijk moet ik mij trachten te herinneren hier eens een verhaaltje over te schrijven... 

04-05-2014 om 12:22 geschreven door Lilly L.  

Vakantie...!  Ik geniet er veel te weinig van maar dit jaar heb ik besloten dat het anders zou zijn.  Dit jaar zou ik op reis gaan.  Ik ben dus natuurlijk naar Nancy gestapt - da’s die van de beste-prijsgarantie van Neckermann - maar Nancy was er niet.  Marina, de dame die daar anders altijd zit was er ook niet.  Wat?  Geen Nancy... geen Marina... dan hoefde het voor mij al bijna niet meer.  De illustere onbekende dame die daar werkte en van wie ik de naam niet ken, ik zal ze dus maar Jane Doe noemen zoals in de films, die hielp waar ze kon. Ik had mijn reis eigenlijk al online geboekt maar was vergeten een verzekering aan te klikken en geloof me... da’s iets wat ik echt wel nodig heb.  De dag dat ik het vergeet is de dag dat ik ziek zal vallen...!

Goedgemuts wandelde ik het reisbureau buiten.  Ik zou enkele weken later de zon en de zee zien en hele dagen zàààààlig niets doen.  Elf nachten zou ik blijven.  Elf zàààlige nachten.  Of ten minste... dat dacht ik toch.

En dan kwam hij: de e-mail.  Enkele dagen voor vertrek werd ik ingelicht over het reisschema.  Ik vertrok om... 21:00 uur.  Wat?  ’t Was bijna 4 uur vliegen dus ik zou pas iets voor 01:00 uur aankomen.  Dan nog wachten op de valiezen en door de douane en dan wachten tot iedereen op de bus zit.  Is het dus al 02:00 uur.  Vervolgens nog een lange busrit met verschillende tussenstops.  Allez... als ge om 04:00 uur ’s morgens in uw hotel aankomt moogt ge van geluk spreken.  Dan nog even inchecken en een douche nemen en om 05:00 uur ’s morgens ben ik dan gereed om aan mijn eerste nacht in een vreemd land te beginnen.

05:00 uur!  Sorry maar rond dat uur wordt ik meestal wakker.  05:00 uur... da’s toch geen overnachting meer?   En dan moet je fris en monter om 10:00 u op het appel verschijnen omdat een Neckermann dame je wat uitleg wil geven over de toeristische attracties waaraan ze nog een keertje kunnen verdienen.  Misschien is het beter om gewoon niet te gaan slapen en op het strand je jetlag uit te zweten.  Alhoewel... mezelf kennende zou ik daar in slaap kunnen sukkelen in de blakende zon.  ‘En m’n kleureke dan?’ wordt plots ‘En waar is hier een dokter...?’

Zoals je merkt was ik niet erg opgezet met het vertrekuur maar niets aan te doen... ’t Is een charter en dat moet renderen zeker?  Enfin, ik had er mij al min of meer bij neergelegd ware het niet dat ik nadien nog een e-mail van Neckermann ontving en die luidde als volgt:

“Geen zin om vroeg op te staan?  Liever geen gejaag in de ochtend of schrik voor het verkeer? Informeer naar onze hotels aan de luchthaven.”

Vroeg opstaan?  We vertrekken verdomme om 21:00 uur!  Schrik voor het verkeer?  Ik woon op loopafstand van de luchthaven...  En toen dacht ik: “Die zijn er echt mee aan ’t rammelen!”  En om de één of andere reden stond mijn innerlijke barometer plots op onweer.  “Je kijkt zo kwaad”, merkte m’n vriend droogjes op.  Ik mompelde: “Ja... Humormann... ik voel er mij wel door ge-neckt ! ”

04-05-2014 om 08:04 geschreven door Lilly L.  

Solliciteren... het is bijna een job op zich.  Doorheen de jaren heb ik vaak een beroep uitgeoefend waardoor ik veel sollicitatiebrieven onder ogen kreeg.  Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik ‘de waarheid’ in pacht heb.  Moest dat zo zijn, dan zou ikzelf voor elke job waarvoor ik ooit gesolliciteerd heb aangenomen zijn en dat is natuurlijk niet zo.  Maar ik weet wel dat alles begint met een goede cv en begeleidende brief. 

Ik wil het hier nu even niet hebben over het feit dat de layout best verzorgd is, dat er ook niet te veel spellingsfouten in het schrijven mogen staan, dat kandidaten best ook niet té veel overdrijven over hun kunnen en dat je natuurlijk niet moet solliciteren voor een IT-functie als je nog nooit een computer hebt vastgehad maar wel heel goed kan dansen... Dat zijn dingen waarover ik het later nog wel eens zal hebben.

Neen, ik wil het hier even hebben over ‘de foto’. Ik vraag altijd een foto van de sollicitanten omdat een beeld gewoon veel meer zegt dan woorden.  Werkgevers zoeken niet naar ravissant mooie mensen hoor.  Da’s meegnomen als je zo bent maar een foto kan zo veel meer vertellen.  Hieronder mijn top tien van hoe het niet moet.

NUMMER 10: DE LAAT MAAR WAAIEN SPIRIT

Vakantiefoto’s zijn heel leuk alleen... ze passen niet op een CV want het komt helemaal niet professioneel over.  Iemand in een bain soleilke met de haren in de wind en de strandtas op de grond geeft een ‘laat maar waaien’ indruk.  Helaas laat men zo ook vaak de kans op een sollicitatiegesprek voorbij waaien...

NUMMER 9: HET SELFIE-PERSPECTIEF

Het is best dat je een foto laat maken door bijvoorbeeld een vriend of een vriendin of zelfs een fotograaf.  Een selfie kan natuurlijk ook, maar zorg er dan zeker voor dat deze selfie niet uit een rare hoek getrokken wordt.  Als je jezelf van boven fotografeert zie je er klein en nietig uit alsof je een gestraft kind bent dat in de hoek is geplaatst.  Trek je een foto van jezelf langs onder dan zien je neusgaten er waarschijnlijk abnormaal groot uit en lijkt het vaak alsof je hoofd misvormd is.  En je wil je toch van je beste kant laten zien, niet?

NUMMER 8: WAT GEBEURT DAAR OP DE ACHTERGROND?

Staat er op deze sollicitatiefoto werkelijk een jonger broertje op de achtergrond die z’n tong uitsteekt? Commentaar is hier overbodig denk ik.

NUMMER 7: KIJK IK BEN EEN VOORZICHTIGE CHAUFFEUR

Tenzij je solliciteert voor een chauffeur functie is het geen goed idee om jezelf klikvast met de gordel om te fotograferen.  Wat wil je daarmee zeggen?  Dat je een voorzichtige chauffeur bent? Dat je je rijbewijs al behaald hebt?  Of dat je gewoon een heel slechte decorkeuze gemaakt hebt?

NUMMER 6: DE GRAPPIGE HARRY

Pretparken zijn tof maar of dit nu een geschikte plek is om een sollicitatiefoto te maken?  Misschien vond de persoon die me de foto opstuurde het wel leuk om met twee kleurrijke mascottes in pak op de foto te staan.  Ik vond het alleszins een vreemd zicht zo tussen Mickey en Minnie mouse.

NUMMER 5: I’M TOO SEXY

De kledij die je aanhebt op een sollicitatiefoto is ook heel belangrijk.  Tracht neutraal zakelijk te lijken.

Een dame met een decolleté waarin ‘de marchandise’ zeer goed te zien is... dàt is erover.

Een man met de knopjes van z’n hemd los zodat zijn borsthaar er macho uitsteekt... mmm.... zou ik nu precies niet doen.

En dan zijn er natuurlijk ook de ‘overdressers’.  De persoon op de foto ziet er fantastisch mooi uit omdat ze opgemaakt is om naar de eerste communie van Sofieke te gaan.  Kijk mevrouw... het is een hele mooie hoed met die bloemen en die pluim enz...  maar kleedt u zich werklijk zo als u gaat werken?

NUMMER 4: NU HEB IK HET ZUUR...

Zoals reeds eerder vermeld kan de plaats waar je een sollicitatiefoto maakt helemaal verkeerd gekozen zijn.  Geen vakantieplek, geen pretpark, niet achter het stuur van je wagen, maar zéker ook niet na het nuttigen van een maaltijd op restaurant.  Deze persoon had kalkoen of iets dergelijks gegeten en het grote, slecht afgeknabbelde kalkoenbot was de eye-catcher van de foto.  Even kreeg ik het zuur en heb toen de foto terzijde gelegd.

NUMMER 3: DE AFGEKNIPTE KAAK

Een foto waarop een jonge dame te zien is en je ziet dat er iemand heel dicht naast haar stond met de kaak tegen de hare.  Waarschijnlijk haar beste vriendin of haar liefje?  De HR persoon krijgt een foto met een stukje kaak te zien en dan een rare pose van de persoon die er wel helemaal opstaat

NUMMER 2: DE ALCOHOLIST IN SPE

Misschien drinkt deze persoon bijna nooit maar als beide handen op de foto gevuld zijn met een glas bubbels wordt er denk ik toch een verkeerd signaal gegeven.  “Hé, willen jullie een alcoholieker in spé aannemen?”  Ik zou zeggen: “Santé maar u doet niet meer mee!”

NUMMER 1: DE GROEPSFOTO

Op de foto staan met je vrienden is plezant. Maar wie is nu de sollicitant?  Ik vroeg het mij ooit af toen ik vijf jonge mannen op een foto zag staan. Hij had misschien een rood cirkeltje of een pijltje naar z’n hoofd kunnen zetten maar dat is ook maar niks.   Ik vroeg mij inderdaad af wie nu de sollicitant was maar de vraag was niet zo’n teaser dat ik me geroepen voelde om hem uit te nodigen als je snapt wat ik bedoel!

03-05-2014 om 19:23 geschreven door Lilly L.  

Ervaring... da’s zo’n woord dat nogal eens vaak te pas en te onpas gebruikt wordt en dan vooral door ouder wordende personen zoals bijvoorbeeld... euh... ik...

Maar eigenlijk wil ervaring niets zeggen.  ’t Is niet omdat je ‘ervaring’ hebt met iets dat je er ook van leert of dat het positief is.  Ik ken mensen die blijven doorklungelen en daar al heel veel jaren ‘ervaring’ in hebben. Wat hebben ze dan geleerd? Te klungelen... ?

Oudere mensen hebben de neiging om met de jongere generaties hun al dan niet positieve ervaringen te willen delen.  Da’s heel fijn, maar we weten allemaal dat we best uit onze eigen fouten leren. Jongeren lappen de ervaring van anderen - meer bepaald vaak van hun goedmenende ouders - dan ook wel aan eens hun laars of draaien met hun jonge oogjes als het woord ‘ervaring’ valt.

Toch zou men dat beter niet doen en de vele ervaringen die anderen met ons willen delen hartelijk omarmen.  Onlangs had ik een conversatie met een vriend.  Het ging over ‘ervaring’ en hij vertelde dat hij veel kennis had over het leger en dat de oorzaak was dat hij vroeger veel legertje met  z’n Playmobil soldaatjes had gespeeld.  Ervaring dus... Welnu,  ik speelde vroeger met Barbies.  Ik speelde héél veel met Barbies.  Barbie kookt, Barbie kuist het huisje... Heel veel ervaring dus.  Nochtans, ik ben niet bepaald de meest fantastische kok en nog minder beschik ik over geweldige huishoudelijke capaciteiten.  Nochtans mijn Barbiehuis was altijd mega-picco bello!

Ik begon te denken hoe mijn Barbie ervaring mij iets geleerd zou kunnen hebben.  “Ik kan me heel goed en snel uit- en aankleden,” riep ik plots heel blij.  M’n vriend rolde met z’n ogen.  Hij doet dat trouwens wel vaker, ik denk dat het een tic is.

“Waar is dat goed voor?”, hoorde ik hem mompelen, “Ervaring voor een stripper misschien? Maar wacht eens even... een stripper moet zich niet snel kunnen uitkleden... dat moet juist traag gaan”, spotte hij lichtjes.

Natuurlijk had ik - gelukkig misschien maar - mijn Barbie ervaring niet uitgetest als professionele stripper en is dit ook niet bepaald een carrière-move die ik ooit zal nastreven.  Maar inderdaad, strippers kleden zich best niet te rap uit.  Was mijn Barbie ervaring dan nergens goed voor?

“Maar strippers moeten zich wel heel snel kunnen aankleden... ,” opperde ik in een ultieme poging om mijn Barbie ervaring toch nog ergens nuttig voor te kunnen maken. “Hoezo?”, vroeg mijn vriend enigzins nieuwsgierig.  “Welja”, antwoordde ik opgetogen, “na hun optreden hebben ze het waarschijnlijk wel warm van de inspanning, maar als ze stoppen met dansen dan koelt hun lichaam razendsnel af en als ze dan niet rap iets warms aantrekken zouden ze een borstvalling kunnen oplopen! Ze moeten dus in staat zijn om zich snel te kunnen aankleden!”  Ik hoorde hem iets momepelen in de zin van:”...stripper... oh ja natuurlijk... BORSTvalling...” En toen... rolde hij met z’n ogen en keek naar het plafond.

 Ik kan je zeggen... met z’n ogen rollen, daar heeft hij al héél veel ERVARING mee en ik vraag me nog altijd af waar dàt dan goed voor is...

01-05-2014 om 19:09 geschreven door Lilly L.  

Toen een zeer goede vriendin me uitnodigde met de vraag of ik een weekendje Amsterdam wel zag zitten moet ik iets geantwoord hebben in de zin van: “Hebben kiekens pluimen?”  Ja, dus... En dit weekend was het zover.  Ik had er erg naar uitgekeken.

We waren van plan er een ‘gemoedelijk’ weekendje van te maken.  Wij waren ons er echter niet bewust van dat 26 april een héél  speciale dag was.  Onze Euro begon echter te vallen toen we ons hotel naderden.  Een zéér grote rommelmarkt was aan de gang en we zagen heel veel oranje op straat.  “Nederlanders zijn toch écht veel chauvinistischer dan wij Belgen”, spookte het door mijn hoofd.  Toen we echter een halve kilomter van ons hotel moesten parkeren vermoedde zowel ik als mijn vriendin dat er iets gaande was.  We vroegen het aan de eerste de beste Nederlander die we tegenkwamen.  “Vandaag is Koningsdag”, luidde het. Natuurlijk... Koningsdag... daar ging ons gemoedelijk weekendje en het zou moeten plaatsruimen voor een weekend vol ambiance, ook goed!

Spijtig genoeg reed het openbaar vervoer niet maar vermits het een prachtige dag werd besloten we de stad te voet te verkennen.  Eerst even onze bagage in het hotel afzetten.  Toen we de lobby van het gezellige en nette hotel binnenstapten, luidde er een enorm vervelend ‘beep’ geluid en dat bleef maar aanhouden.  Met mijn luidst mogelijk stem om het alarm te overstemmen zei ik goedemorgen aan de receptioniste: “IK HOU ENORM VAN UW ACHTERGROND MUZIEK HIER”, schreeuwde ik.  “DAT IS HET ALARM VAN HET INVALIDEN TOILET”, bulderde ze terug.  Een kind had er per ongeluk op geduwd.

Dat invaliden toilet bleek trouwens in het Engels aangekondigd als ‘Disabled Toilet’ wat zoveel wil zeggen als ‘kapot toilet’.  Ik vertelde de dame van de receptie dat hun vertaling niet juist was en dat het moest zijn ‘Toilet for people with a disability’.  De vriendelijke dame geloofde me niet.  “Hier komen zoveel Engelsen en Amerikanen en niemand heeft dit ooit opgemerkt”, was de reactie.  ’t Is niet omdat er niemand iets over gezegd had dat het niet zo was, maar ik besloot het zo te laten.  Dat ze maar verder sukkelen met hun kapot toilet.  Mijn slimme vriendin schoot in de lach, want zij had het wél begrepen.

Vermits het prachtig weer was besloten we de rest van de dag buiten te spenderen en we zouden eerst even de stad verkennen om vervolgens naar de welbekende Artis zoo te gaan.  Misschien was een boottochtje de moeite, maar toen we aan de kanaaltjes aankwamen zaten de boten propvol met dronken Hollanders.  Leuke ambiance maar het zou dus niet de dag worden om gemoedelijk een rondleiding met gids te krijgen.  “Waar gaan die boten eigenlijk naartoe?”, vroeg mijn vriendin curieus. Ik wist het ook niet maar na een tijdje de taferelen te hebben gadegeslagen wisten we het antwoord.  Naar nergens!  Het was gewoon héél leuk om dronken op een propvolle boot in het midden van het water te zitten.

We besloten een broodje te nemen dat tegen onze verwachting in - we waren niet met hoge cullinaire verwachtingen naar Nederland getrokken - best wel ‘te pruimen’ was.  Na een snelle maaltijd genuttigd hebben wilden we betalen.  “Pinnen...?”, zei de dame die met de rekening kwam.  Wat?  Pinnen!!! ’t Is niet omdat ik nog geen fooi gelegd heb dat ze ons mocht uitschelden!  Ze bedoelde natuurlijk ‘of we met de kaart wilden betalen?’.  “Ik zou pinnen als ik u was”, zei ze attentvol, "want heel veel automaten zijn al leeg en aan heel veel kraampjes kan u alleen cash betalen."  Zo gezegd zo gedaan... er werd gepind!

We stonden even stil bij het werkwoord ‘pinnen’.  Zo onbelgisch hé!  Ik pin... jij pint...  Als men tegen mij zou zeggen: “Jij pint...” zou mijn antwoord iets zijn in de zin van:  “Ja, natuurlijk een pintje en neem er zelf ook één!”

We zetten nadien onze tocht door de gezellige drukke stad voort om aan te komen bij de Artis dierentuin.  Het was een leuke dag maar ik bespaar u momenteel wat we daar gezien hebben vermits ik bijna ga eten en ik dit daarom even niet wil herbeleven. 

Na het zoo bezoekje zochten we een taverne om een avondmaal te nuttigen.  We vonden een gezellige plek waar we een drie-gangen-menu met een glaasje rode wijn bestelden “... en een glas ‘spuitwater’”, zei m’n vriendin.  Ik corrigeerde haar onmiddelijk.  “Spa rood bedoelen we eigenlijk!”  De vrouwelijke garçon (hé dat klinkt raar een vrouwelijke garçon is dat dan geen fille?)  had het wel begrepen maar giechelde toch even.  En weerom ... het eten was best te pruimen.  Ik schrijf het niet graag maar eigenlijk zelfs lekker te noemen!  Asjemenou... er bestaat toch nog iets anders dan kroket uit de muur en pindakaas bij onze Noorderburen.

De rekening was ook heel goed te verteren.  Het zou slechts een dikke twintig Euro per persoon zijn.  Toen men de rekening niet bracht besloten we deze maar zelf te gaan halen.  Mijn vriendin stapte met zekere tred op de toog af waarachter de dames aan het werk waren.  “De rekening aub”, zei ze op beleefde doch kordate toon.  “Was dat voor de chocomelk en de pannekoek en de...?”, vroeg de dame twijfelend.  Mijn vriendin en ik bekeken elkaar vragend.  “Euh... ik denk het niet”, antwoordde ik, “behalve als dat veel goedkoper is dan wat wij gegeten hebben... jaja, ik denk dat we de chocomelk...”  De diensters lachten vriendelijk en schotelden ons de zeer democratische rekening voor van het drie-gangen-menu.

Nadien zouden we nog een stapje in de wereld zetten.  Alleszins... dat was het plan.  Maar na het nuttigen van onze maaltijd beseften we dat we meer dan 6 uur gestapt hadden en waarschijnlijk al meer dan 10 kilometer op onze teller hadden.  Onze voeten wisten het ook.  We besloten met unanimiteit van stemmen terug naar het hotel te gaan.

De volgende morgen nuttigden we een lekker ontbijt in het hotel.  “Hagelslag “, zei mijn vriendin, “da’s al heel lang geleden.”  “Aah een boke met muizenstrontjes”, zei ik.  “Ja zóóó lang geleden”, herhaalde ze en ik schudde m’n hoofd.  Ze zou het NOOIT leren!!! Ik weet dat je dit waarschijnlijk leest lieve vriendin:  “In Nederland eten ze muisjes..  beschuit met muisjes!”

De zon van zaterdag had plaats geruimd voor een wenende hemel.  Het regende en dat was natuurlijk ook niet de ideale moment om een boottochtje door de kanalen te maken.  Dat zou voor een toekomstige Amsterdam reis zijn.  We besloten dan maar naar het Rijksmuseum te gaan en vermits het nog vroeg was wandelden we zo naar binnen.  Geen lange wachtrijen!

Een kaartje kostte €15 maar voor mensen tot 19 jaar was het gratis.  Ik begaf me naar de kassa. “Als ik u zou zeggen dat ik 18 ben, zou u me geloven?”, vroeg ik aan de glimlachende onthaaldame.  Ze schoot hard in de lach. “Uw reactie spreekt voor zich”, zei ik gespeeld verontwaardigd, “geeft u me dan maar twee tickets voor twee volwassenen.” 

Het museum stelde heel veel kunstwerken tentoon en het was wel eens de moeite maar veel van die kunstwerken deden me helaas niets.  Dat stond ook geschreven op de A3 bladen die op de muur hingen.  Dat er waarschijnlijk veel kunstwerken niet tot mijn verbeelding zouden spreken.  Uiteindelijk spraken de A3 bladen met de zeer droge humoristische opmerkingen op die naast de kunstwerken hingen nog het meest tot mijn verbeelding.  Ik las ze dan ook bijna allemaal en merkte dat mijn vriendin dit ook aan het doen was. 

“Die Nederlanders zijn toch zo veel losser dan wij stijve Belgen”, merkte ze terecht op.  “In België zouden ze zoiets nooit durven hangen in een serieus museum.” Uiteindelijk vonden wij beiden dat het een meerwaarde voor het museum was.  Na een leuke voormiddag beleefd te hebben en nog een kleine maaltijd genuttigd te hebbend die helaas wel voldeed aan ons Hollands verwachtingspatroon was het tijd om ‘de biezen te pakken’. 

Mijn vriendin reed terug richting Belgenland en tijdens die lange rit bleef ik maar zagen – niet over onze uitstap want die was heel fijn geweest – maar over dingen des levens die op mijn lever lagen en ik kon heel eventjes haar gedachten lezen “... ik heb je wel graag maar ik ga héél blij zijn om thuis te komen en mijn vriend terug te zien.” Ik begrijp het hoor.  Ze heeft naar verluidt een heel fijne man leren kennen en het is haar van harte gegund want het is een fantastische vrouw.  Maar ik heb nog steeds geen foto gezien!!! Picture pleazzzzzzzzzzzzzzzz...

27-04-2014 om 18:48 geschreven door Lilly L.  

Assertiviteit... mijn vriend zegt dat dat bij mij schromelijk ontbreekt... en hij heeft gelijk.  Het probleem stelt zich niet zozeer als ik vreemde mensen tegen kom.  Ik durf écht wel mijn gedacht te zeggen!  Het probleem is eigenlijk dat ik té veel empathie heb en vanaf het moment dat ik iemand ook maar een beetje ken ga ik meestal trachten om die persoon zijn gevoelens te sparen!  Fout natuurlijk want daardoor ben ik al in situaties gekomen waar ik liever niet in wilde zitten. 

Met het ouder worden is het wel wat gebeterd.  Ik durf nu al meer een keer ‘neen’ zeggen omdat mijn leven korter wordt en ik beslist heb dat het ok is dat ik meer quality time voor mezelf eis.  Maar het is en blijft een strijd! 

Sommige mensen zijn er echter super goed in.  Ze kunnen je afwimpelen en op je plaats zetten zonder dat je er erg in hebt.  Ik kan dat ook... met vreemden!  Onlangs moest ik naar een helpdesk bellen omdat bepaalde softwareproblemen moesten aangekaart worden.  Aan de andere kant van de lijn zat een heel vriendelijke mijnheer die vanachter zijn bureautje kon zien wat er op mijn computer scherm gebeurde.

Ik: “Kijk mijnheer, ik zal u nu eens tonen wat er gebeurt als ik op dit knopje druk...”

Mijn computer begon heel raar te doen.

IT’er: “Oei mevrouw... dat behoeft geen verdere uitleg...”

En hij nam een screenshot.

Ik: “Ja mijnheer... je kan begrijpen dat het zo héél moeilijk is om...”

Ik word abrupt onderbroken

IT’er:  “Ik zie het... behoeft inderdaad geen verdere uitleg.”

Ik: “Ja  is erg lastig.”

IT’er: ”Inderdaad de beelden spreken voor zich.  Geen bijkomende uitleg meer nodig.”

Ik: “Mijnheer... bent u mij nu hier al drie maal op een lieve manier aan ’t zeggen dat ik eigenlijk best mijn mond moet houden?”

En toen schoot de vriendelijke man aan de andere kant van de lijn heel hard in de lach.

26-04-2014 om 07:39 geschreven door Lilly L.  

Copywriter zijn... lijkt me een zàààlig beroep.  Heel de dag spelen met taal en schrijven... veel schrijven. En het zijn vaak nog dik betaalde jobs ook.  Niet altijd gemakkelijk denk ik want er bestaat wel degelijk zoiets als een schrijversblok.  De inspiratie komt dan niet en dat kan je je als copywriter dus echt niet veroorloven.

Dit gezegd zijnde denk ik dat sommige copywriters toch beter een ander beroep zouden kiezen.  Ik denk hier nu aan welbepaalde reclame: deze van Boursin.  Ik weet niet of jullie die reclamespot op tv al gehoord hebben maar hij luidt als volgt...

Wacht... ga eerst zeker even zitten voordat je het leest.  Ik wil zeker zijn dat je niet overweldigd wordt door de originaliteit waardoor je je plots onwel zou voelen.  Zit je neer?  Wat een stomme vraag!  Je zat waarschijnlijk al neer want heel waarschijnlijk lees je dit vanop een computer of een i-Pad en dan is zitten wel zo gemakkelijk.  Of misschien ook niet?  Misschien heb je je I-phone in je hand en loop je al lezend in het rond? Gevaarlijk hoor.  Zorg dan zeker dat je niet tegen iets opbotst! 

Enfin, hier komt de superdeluxe fantastisch originele slogan van Boursin:

“Als je Boursin eet... dan eet je Boursin...”

Wat heb ik je gezegd?  Fantastisch hé!  Een fantastisch voorbeeld van hoe het volgens mij niet moet.  En waarschijnlijk hebben ze die persoon die dit uitgeschreven heeft een hoge verloning gegeven.  Of misschien was het een strategie?  Misschien wisten ze dat er wel ergens een ambetant persoontje zoals ik zou zijn die hier kritiek op zou uiten?

Jàààààà... dat moét het zijn!   Nu wordt erover gesproken en gelezen.  Het merk Boursin wordt gewoon verschillende keren vermeld.  Die copywriter of marketeer is gewoon geniaal!  Ze hebben me goed liggen!  Wat ben ik een kieken.  En ik die dacht dat dat een oerslechte slogan was.  Waar is de pain en de vin gebleven?  Who needs fucking ‘pain’ en ‘vin’!

Boursin... boursin... boursin.  Als je Boursin eet... dan eet je Boursin. Geniaal!

24-04-2014 om 20:01 geschreven door Lilly L.  

Het feit dat ik ik ben is te danken (of te wijten, ’t is hoe je ’t maar bekijkt) aan het feit dat er één spermatozoïde veel sneller kon zwemmen dan honderdduizenden andere en de eicel het eerst bereikte.  Als je me nu ziet zwemmen zou je niet zeggen dat er ergens in mij een ‘snelle zaadcel’ verborgen zit.  Ik ben als een baksteen in het water.  Nu... da’s misschien overdreven, ik kan het hoofd wel boven water houden maar ik was in een vorig leven geen zeemeermin, zo veel is zeker.

Enfin, ik hou al veertig jaar het hoofd boven water en denk dat nog wel even vol te houden.  Alleen... met het ietsje ouder worden beginnen er zich bepaalde kwaaltjes te manifesteren.  Ik ben er gelukkig tot nog toe grotendeels van bespaard gebleven.  Er zijn wel twee zaken die me regelmatig tergen:  rugpijn en spierkrampen in de benen en voeten.

Voor die zéér pijnlijke spierkrampen consulteerde ik onlangs mijn huisarts.  “Waarschijnlijk een tekort aan magnesium”, zei deze spontaan.  “Je moet meer bananen eten...”  “Bananen... ja zeg, ik ben wel geen aap!”, antwoordde ik verontwaardigd.  En toen stopte ik met praten en dacht even na.  Natuurlijk ben ik wel een aap.  En jij ook!  Wist je dat genetisch gezien als je naar het DNA gaat kijken we maar 2% verschillen van de mensapen?

Trouwens, als je objectief kijkt naar het gedrag van mensen en dan analyseer je het gedrag van de mensapen dan zijn er toch opmerkelijke gelijkenissen, niet?  Niet alleen het gedrag maar zelfs het uiterlijk... 

Jaren geleden zat ik op de trein en voor me zat een dame die... tja, hoe moet ik het schrijven zonder grof te klinken...?  Lukt niet dus ik schrijf maar gewoon hoe ik het toen aanvoelde: de dame leek op een baviaan!  De baviaan is niet eens een mensaap en ik vind het heel erg voor die onbekende dame dat ik dit hier schrijf, maar ze deed me écht aan een baviaan denken.  Heel spits gezicht en ogen te dicht bij elkaar.  De héle rit lang... da’s jaren geleden en ik herinner het me nog. Maar zelfs dichter bij eigen huis.  Mijn ex had ongeloofelijk veel borsthaar en ook rughaar... Apen dus...

En dan komen we tot het rugpijn hoofdstuk.  Nu ik ervan overtuigd ben dat er op zijn minst een aapje in elk van ons schuilt begon ik na te denken over het gedrag van apen.  Wat zijn de essentiële gelijkenissen en verschillen?  Eén heel groot verschil is dat wij bijna altijd (en ik schrijf bijna omdat ik regelmatig wel eens de grond kus) rechtop lopen en apen hangen vaak ondersteboven in de bomen.  Nu... ik weet niet of er veel apen met rugpijn zijn, ik vermoed het niet, maar ik ken genoeg mensen die last hebben van hun rug. 

Mijn theorie - en ik ben geen medisch geschoold iemand - is dat de aantrekkingskracht van de aarde ons eigenlijk wat naar beneden trekt.  Daardoor worden onze rugwervels heel subtiel tegen elkaar getrokken.  Trouwens, als je iemand ’s morgens of ’s avonds meet is er vaak een merkelijk verschil.  Bij apen gebeurt dat natuurlijk ook maar doordat deze zo vaak op hun kop hangen werkt die kracht ook in de andere richting waardoor de wervels weer van elkaar getrokken worden en daardoor hebben apen gewoonweg veel minder rugklachten dan mensen.  Als we meer ons natuurlijk apengedrag - t.t.z. ondersteboven hangen - zouden vertonen, zouden we volgens mij minder rugpijn hebben. Ge kunt ermee lachen, met mijn roots-theorie, maar ik vind het zo dom nog niet.

Eigenlijk zou ik het willen uittesten.  Ik ben in mijn appartement op zoek gegaan naar een plaats waar ik mijn één meter tachtig lange lichaam ondersteboven kon keren maar dat bleek een uitdaging.  Eerst heb ik gezocht naar de handleiding van mijn kleerkast.  Ik wou weten hoeveel gewicht mijn kledingroede aankon maar het stond er helaas niet in.  Daar ik al brokken genoeg maak met ‘normaal’ te doen besloot ik dat het misschien beter was om mijn kleerkast maar niet als test-case te gebruiken.

De enige andere mogelijkheid was mijn balkon.  Maar dan zou ik met mijn lichaam naar buiten moeten hangen en eerlijk gezegd, lijkt me een beetje gevaarlijk van de eerste verdieping. Zo heldhaftig ben ik nu ook weer niet!  Ik heb trouwens het sterke vermoeden dat als ik dat doe, mijn overburen naar de politie zouden bellen.  Voordat je het weet beland je zo in de psychiatrie.  Leg het dan maar eens uit, nadat ze je vol met pillen gestoken hebben, dat je geen einde wou maken aan je leven maar gewoon je roots-theorie wou testen.  Geen kat die het gelooft!

En toen dacht ik aan de speeltuin!  Daar staat een rek waaraan je ondersteboven kan hangen.  Ik denk wel dat het mijn gewicht kan houden.  Misschien... als het weer niet te mooi is en de terrasjes recht tegenover de speeltuin niet gevuld zijn met koffiedrinkende mama’s...  Misschien dat ik dan wel eens de gelegenheid krijg om mijn theorie te testen.  Ik zal er wel aan moeten denken om het eventuele kleingeld uit m’n zakken te halen.

Conclusie: als je een veertig jarige vrouw in het park van Zaventem ondersteboven aan een rek ziet hangen, denk dan niet dat dat ‘het oud zot’ is.  Het is gewoon iemand die probeert een natuurlijke oplossing te vinden voor haar rugkwaaltje.  Of misschien is het wel iemand die graag ondersteboven hangt en het kind in haar wil loslaten en daarvoor  een verdomd goed excuus bedacht heeft? 

21-04-2014 om 07:21 geschreven door Lilly L.  

Alle begin is moeilijk zeggen ze maar OMG!  Ik ben het gewoon om op Facebook te schrijven en heb eigenlijk zo goed als geen blog ervaring.  Op aanraden van een aantal vrienden ben ik deze blog begonnen maar ik beklaag het me al een beetje.  Eerst was er de aanmaak van de account.

Ik vulde plichtsbewust alle velden in en probeerde een account aan te maken.  Ik kreeg een foutboodschap dat ik de algemene voorwaarden niet had goedgekeurd en ik dus met mijn browserpijltje terug moest gaan. 

In een verwoede tweede poging zorgde ik dat de algemene voorwaarden wel goedgekeurd werden maar ik kreeg weerom een foutboodschap.  Mijn paswoord was verdwenen door terug te gaan naar de vorige pagina. 

Poging drie resulteerde ook in een foutboodschap want nu had ik die nummertjes die je moest overtypen kennelijk niet correct overgetypt.  Ik dus terug met het pijltje.  Vermits mijn paswoord weer verdwenen was dacht ik eraan om dit eerst in te vullen en vervolgens de nummertjes over te typen.  Ik ontving een soort van felicitatie want ik was nu een blogger.  Nog slechts één stap te gaan en dat is via je e-mail account de link goedkeuren.

Ik open dus mijn e-mail maar ik zie geen link van bloggen.be.  Ik vermoedde dat ik een fout e-mail adres had ingegeven dus ik weer naar bloggen.be om daar nogmaals een vijfde poging te wagen.

Vijfde poging lukte niet want natuurlijk bestond mijn blog login al dus ik moest een andere kiezen.

Poging zes was succesvol maar weer kreeg ik geen link in mijn e-mail inbox.  Toen bedacht ik dat ik een telenet e-mail adres heb dat gelinkt is aan een hotmail account die ik dagelijks gebruik.  Misschien zat er wel een vertraging op het doorzenden van de telenet mail naar de hotmail?

Jawel hoor... toen ik mijn telenet box opende zag ik twee bevestigingen van account 1 en account 2.  Account 2 liet ik voor wat het was en ik besloot op de link van account 1 te klikken.  Eureka... mijn blogpagina was geboren.  Ik postte haastig een aantal blogs op mijn maagdelijk witte pagina.

Toen ik de verhaaltjes die ik gepost had even na wou kijken vond ik ze niet terug.  Ik scrolde en zag daar nummers 0 tot 5.  Ik had moeten weten dat pagina 0 niet zou bestaan maar in mijn naïeve onschuld drukte ik op 0 met de foutieve gedachte dat dat me naar mijn eerste geposte verhaaltje zou brengen.

Toen viel mijn Euro.  Ik had zonet mijn eigen verhaaltje een vette 0-score gegeven.  OMG!  Wat ga ik hier nog allemaal uitsteken?

20-04-2014 om 14:59 geschreven door Lilly L.