“Bent u sportief?”, dat is een vraag die jij waarschijnlijk ook al wel eens voorgeschoteld hebt gekregen.  Ik vind dat moeilijk te beantwoorden.  Als de vraag zou zijn: “Doet u regelmatig aan sport?” Dan zou ik volmondig: “neen, nu niet meer!” antwoorden.

Vroeger wel.  Ik heb nog geturnd.  Later twee keer meegedaan aan een loopwedstrijd en twee keer gewonnen.  Ik kwam met mijn boeket bloemen en mijn gouden medaille thuis en mijn ma, zo fier als een gieter!  Maar dat vond ik nu eens écht stom.  Ik liep niet graag.  Ik wou zelfs niet aan die wedstrijd deelnemen maar ’t waren interscolaire wedstrijden en ik had niet echt de keuze.  De reden dat ik als eerste over de meet kwam was gewoon dat ik er écht snel vanaf wou  zijn en misschien ook wel dat ik eens een medaille wou winnen!

Toen ik een jaar of 23 was ben ik dan intensief beginnen fitnessen.  Ik ging iedere werkdag.  De baas van het fitnesscentrum zei wel eens lachend tegen me: “Ja... jij bent hier om je spieren te ontwikkelen, maar dan vooral je mondspieren!”  Tja,  ik kon daar toch ook niet aan doen dat ik daar heel veel leuke mensen heb leren kennen en graag een babbelke doe.   En dan is het stilgevallen. 

Neen, niet mijn mond... de fitness.  Sedert mijn 25 doe ik eigenlijk niet meer aan sport.  Tenzij je trappen doen natuurlijk als een sport beschouwt.  Ik loop echt héél veel trappen op en af.  Dagelijks!  Maar  dat is het dan ook.

Een paar dagen geleden, op het einde van een werkdag, stond ik te wachten aan een rood licht om het zebrapad over te steken.  Ik was gekleed in een leuk bloemig kleedje en blinkende zwarte ballerinekes.  Verre van sportief dus.  Naast me,  ook aan het wachten voor het rode licht, stonden drie sportievelingen.  Een dame en twee heren.  Ik schat ze ergens achteraan in de twintig tot vooraan in de dertig.  Ze waren ‘cool’ gekleed in échte loperskledij.  Spannende Lycra pakjes met felle fluorescerende kleuren.  De dame pronkte zelfs met een  ‘kastje’ van aanzienlijk formaat aan haar bovenarm. 

Ik weet niet wat dat ding deed.  Haar hartslag meten?  Haar passen en afstand meten?  Allebei?  Ik had heel erg zin om te vragen of ze daarmee ook een brood kon bakken maar toen sprong het licht op groen.  Ik stapte met zelfzekere tred over het zebrapad en onze drie sportievelingen begonnen te lopen.  Toen ik de overkant bereikte heb ik heel hard de slappe lach gekregen.  Je vraagt je misschien af : “Waarom?”  Ik stond daar als een onnozele in mijn eentje te lachen omdat ik besefte dat ik al stappend sneller aan de overkant was dan onze super-uitgeruste pimped- en dressed up sportievelingen die pretendeerden te lopen.  Ok, als men mij nu vraagt of ik sportief ben, dan is het antwoord volmondig: Oh ja, ik ben een sportster... !

... of ligt het gewoon weer eens aan mijn lange benen... ?

05-09-2014 om 17:36 geschreven door Lilly L.