Iedereen komt het al wel eens tegen: een freak-accident!  Een voorval in je leven waarvan je denkt: “Moet dat nu aan mij gebeuren?” of “Hoe kan dat nu dat ik met mijn beugel vast kom te zitten in de nieuwe pullover van mijn vriendin?”  Zo’n soort van accident...

Bij mij gebeurt het... laten we zeggen misschien iets meer dan gemiddeld.  Ik ben gewoon nogal erg onhandig (en onvoetig ook als je het mij vraagt).  Mijn vriend heeft me ooit gezegd dat ik de onhandigste vrouw was die hij kende.  Ik denk niet dat hij dat als compliment bedoelde.  Maar allez... ik zal dan toch wel andere kwaliteiten hebben zeker, want we zijn nog steeds samen.

Zelfspot... ik denk dat ik daardoor wel een gezonde dosis zelfspot gekweekt heb.  Je kan ook niet anders hé!  Ofwel word je depressief en ga je piekeren over alles wat je kapot doet en breekt, ofwel haal je je schouders op en denk je: “Volgende keer beter!”

Enfin, gisteren is het me dus weer overkomen.  Zo’n freak accident.  Het had alles te maken met mijn electrische tandenborstel. Jaja, ik ben nogal bezeten van tandhygiëne.  Als ik m’n studies kon overdoen zou ik zéker proberen om tandarts te worden.  Ik vind dat nu écht zo’n tof beroep.  Misschien gelukkig maar dat ik die studies niet heb aangevangen want met mijn aangeboren handigheid zou het wel eens kunnen dat patiënten me zouden overladen met ‘schadeclaims’.  Geef me een boor in de hand en ik geef je gegarandeerd gaten... véél gaten... maar of ze gaan zitten waar je het wenst, dàt is nog maar de vraag!

Bij de tandarts heb ik trouwens ooit eens een schroevendraaier ingeslikt maar da’s een ander verhaal – we wijken weer af.

Bon, ik heb dus een electrische tandenborstel die ik deel met m’n vriend als hij bij mij is. Je kan het kopje van zo’n tandenborstel heel gemakkelijk vervangen en er een nieuw opzetten.  Mijn vriend was blijven slapen en ik had zijn tandenborstel eraf gehaald en vervangen door de mijne.  Kennelijk had ik deze keer niet zo goed gecheckt dat het wel goed geklikt had en stevig vaststond.  

Dat ding begint dus te draaien aan een snelheid van – ik-weet-niet-wat – bijna 9000 toeren per minuut volgens Virginie Claes.  Aanvankelijk ging het goed en tand voor tand werd gepolijst met een laagje tandpasta.  Maar toen ging het dus fout! 

De kop schoot er gedeeltelijk af, mijn tandenborstel glijdt over mijn kaak , ik heb gelukkig de gepaste reactie om met mijn linkerhand de borstel letterlijk de kop in te drukken en terug over het nog steeds roterende stokje te duwen maar in dat proces, dat slechts een luttele seconde of twee geduurd heeft, vloog de tandpasta in het rond en behalve op de spiegel belandde een grote klot tandpasta in mijn oog.  Dat pikt dus enorm!  Ik slaakte een kreet, zette m’n tandenborstel af en boog me voorover om mijn brandend oog te spoelen.  Mijn vriend die aan de lavabo naast mij stond zijn ding te doen, was zich niet bewust van wat zich zonet afgespeeld had.  Het enige dat hij wist was dat ik geroepen had en dan zag hij me plots gebogen over de lavabo hangen.  Hij dacht dat ik mijn hoofd of iets dergelijks gestoten had. 

“Gaat het?”, vroeg hij bezord.  “Neen... dat pikt verdomme!”, zei ik terwijl ik nog steeds mijn rechter ook aan het ‘bewateren’ was.

Enfin, nu zijn dus niet alleen mijn tanden, maar is ook mijn rechteroog muntfris voor een ‘frisse kijk op het leven’ zullen we maar zeggen...

03-08-2014 om 17:18 geschreven door Lilly L.  

It happens to everyone: a freak-accident!  An accident of which you think: “Why does it have to happen to me?” or “ How did I happen to end up with my braces stuck in the new pullover of my friend?”  That kind of accidents. It happens to me let us say a bit more than average. I am just very clumsy.  Actually, my boyfriend once told me that I am the clumsiest person he knows. I don’t think he meant it as a compliment.  Oh well... I must have other qualities because we are still together.

A decent dose of self-mockery.  That’s what I now have.   In my case, I had to be able to laugh with my clumsyness or I would become depressed.  So now, when somehting happens, I just raise my shoulders and thing: “Next time better!”

Yesterday, it happened again: a freak accident!  It had everything to do with my electric toothbrush.  Yes, I am a bit obsessed with dental hygiene. If I could go back to school, I would try to become a dentist.  Such a great profession!  But maybe fortunately for humanity that I didn’t commence dentist school.  My patients would probably sew the hell out of me. Give me a drill and I will give you a hole!  Lots of holes, but maybe not in the place you want them!  Anyways, back to my storyline.

I have an electric toothbrush which I share with my boyfriend when he sleeps over.  One can easily change the head of the toothbrush en replace it with a new one.  I replaced my boyfriend’s toothbrush head with mine but apparently, I had not done it completely right this time and I didn’t check that the toothbrushhead was well stuck on the rotating device.

 Initially all went well. The toothbrush starts to spin at a speed of about 9000 rotations per minute.  But then it went wrong! The tootbrush head detached and my toothbrush slips over my jaw.  Fortunately, I have the appropriate relex to push the head down agan over the rotating stick but in the process of doing so, toothpaste is flying everywhere, on my mirror… but also in my eye.

OMG!  That burns… toothpaste in your eye!  I screamed, put off my rotating toothbrush and bend over to rinse my burning eye.  My friend, who was standing at the sink next to me, was oblivous of what just had happened. All he knew was that I yelled and that I was now bent over the sink.  He thought I had bumped my head.

“Are you ok?”, he asked concerned.  “No f*@! … my eye burns”, I responded whilst still rinsing my right eye.

Oh well, now not only my breath is mint fresh, but I also have a very fresh view on life… one could say.

03-08-2014 om 17:17 geschreven door Lilly L.  

Jaja... ik geef het toe... ik luister graag naar Nostalgie!  Wil dat zeggen dat ik oud aan het worden ben?  Misschien wel.  So what?  Ze speelden recent het liedje Abacadabra en die toverformule deed me denken aan mijn dochtertje in Texas.

In het huis waar ik woonde hadden we een haardvuur op gas.  Meestal vind ik die dingen verschrikkelijk.  Je hebt in mijn ogen een ‘open haard’ of ‘geen haard’.  Maar zo’n gasdingen zijn vaak archi-lelijk.  Deze niet!  Dit was echt een hele mooie gashaard.  We hadden er ook een afstandsbediening bij waarmee je het ding dus heel gemakkelijk aan en uit kon zetten.

Op een dag gebruikte ik de afstandsbediening zonder dat mijn dochtertje het zag.  “Heee... mama... hoe doe je dat?”, vroeg ze met grote verwondering in de ogen.  Ik hou er natuurlijk niet van om tegen mijn dochtertje te liegen maar wou toch een beetje dollen.  “Mama heeft magische krachten”, jokte ik mysterieus.  “Bibbedi babbedi boe”, zei ik en ik maakte met mijn rechterhand wat tovergestes terwijl ik eigenlijk wat geniepig met de linkerhand op de afstandsbediening drukte die verstopt lag onder mijn kussen.

 Jullie hadden haar gezichtje moeten zien!  Het klaarde op.  Opwinding alom!  “Oooh mama... ik wil dat ook zo graag kunnen”, riep ze joelend.  “Wel schatje, ik kan mijn magische krachten wel even met je delen”, zei ik. Ik maakte nog wat tovergebaren in haar richting en zei: “Bibbedi babbedi boe... bij deze wens ik je mijn krachten toe!”  En toen heeft ze wel een keer of zes het haardvuur aan en uit getoverd telkens heel hard ‘bibbedi babbedi boe-roepend’ en met haar armen zwaaiend.  Toen was het welletjes!  Ik ontnam haar de krachten uit vrees dat ze anders constant voor het haardvuur zou staan.  Ze mokte heel eventjes maar dat nam niet weg dat we een dik half uur echt héél veel plezier gehad hebben. Pas een jaar later of zo heb ik haar het echte geheim van het haardvuur toevertrouwd.  Dat was iets wat ik niet echt graag deed maar ik geloof ook niet in het dom houden van kinderen!  Een mooie herinnering...

03-08-2014 om 07:35 geschreven door Lilly L.  

Recent had ik een conversatie met mijn vriend over het feit dat ik mijn bord niet spoelde voor ik het in mijn vaatwasmachine zette.  De grote voedselresten belanden natuurlijk wel in de vuilbak, ik wil geen verstopte leidingen, maar als er dus wat saus blijft plakken spoel ik dus niet. Enerzijds omdat ik een hekel heb aan afwassen en het verschil tussen spoelen en afwassen is subtiel, en anderzijds omdat ik gelezen had dat het niet hoefde.  Ik geef toe dat als je je vaatwas niet direct opzet, dan begint het wel te stinken en als ik vermoed dat ik hem later die dag niet ga opzetten, doe ik dat dus soms wel. Maar de mijne blijft vaak niet lang genoeg leeg! Ik argumenteerde dat ik het niet deed omdat het in de handleiding van mijn vaatwasser stond dat dat niet nodig was.  En toen kreeg ik ‘dé blik’.  Kennen jullie hem: dé blik?  Zo’n blik van: “Meisje, jij hebt een levendige fantasie!”

Dat is ook waar... ik heb een levendige fantasie, maar ik weet wanneer die te gebruiken en wanneer niet.  Als ik een verhaaltje schrijf, kan ik het misschien soms wat aandikken, maar ik was niet aan het liegen.  Als er nu één ding is waar ik écht niet tegen kan, is dat ik het gevoel krijg dat men mij niet gelooft.  Ik zweer het, dan kan ik dus écht de koppigste persoon ter wereld worden (en nu ben ik mijn fantasie dus NIET aan het gebruiken!).  Serieus, ik voelde de stoom uit mijn oren komen (ok ... dit is dus fantasie, er kwam niet écht stoom uit mijn oren)!  Ik schoot naar de kast met handleidingen, toverde de manual te voorschijn en begon er naarstig in te lezen,  verwoed op zoek naar dat éne zinnetje waarvan ik wist dat ik het ooit gelezen had.

M’n vriend zat met een vreemde grijns op z’n gezicht.  Ik vermoed dat hij me nog steeds niet geloofde en genoot van mijn zogezegde ‘gedreven poging om mijn gelijk te bewijzen’.

En toen vond ik het: op bladzijde 33!  Ik citeer: “ Spoel niet eerst het serviesgoed onder de kraan af (onnodig waterverbruik).”  Nà... in your face!  Ik hield het boekje bijna onder zijn neus en met mijn wijsvinger volgde ik benadrukkend de lijn waarop het in vette letters (ok hier gaan we weer met de fantasie... de letters waren helemaal niet vet) gedrukt stond!

Ik meende een klein moment van verbazing waar te nemen op zijn gezicht en nu was het mijn beurt om te grijnzen.  Ik vermoed dat hij het nu niet zo leuk vond dat ik deze kleine confrontatie gewonnen had.  Heel even werd het stil en toen zei hij: “Tja... als de vaatwasser kapot gaat... Ik ben het niet die in mijn portemonnee zal mogen duiken om een nieuwe te kopen.”  Het is waar, het is mijn vaatwasser.  En weer zag ik de hoeken van zijn lippen zachtjes naar boven krommen.  Hij moest en zou het laatste woord hebben.  Ik ging mezelf hier niet gewonnen geven.  Die éne neuroon in mijn brein deed serieuze overuren maar ik moest en zou dit winnen en toen kwam de verrassende ingeving:  “Geen nood ventje, als mijn vaatwasmachine kapot gaat, dan moet ik niet in mijn portemonnee duiken.  Dan ben jij mijn vaatwasmachine!” Yes!  In de voetbal zouden ze zeggen: GOOOOOOAAAAAAL!  Wie grijnsde er het laatst denk je? 

Z’n glimlach verdween meteen en plots riep hij heel hard: “SPOELEN!”  En toen...toen begon ik pas écht heel hard te lachen.

02-08-2014 om 04:44 geschreven door Lilly L.  

Ik ben een propere dame.  Ik was me iedere dag, poets dagelijks m’n tanden meerdere malen, ik flos, de oorstokjes staan niet ver... allez, je weet wat ik wil zeggen,  basic hygiëne.  Omdat het zonneke schijnt en het dan wel eens warm kan worden, dacht ik dat het raadzaam was ook al preventief wat deo te spuiten.  Vorige week was ik me een extra bus gaan kopen.  Wat betreft deo ben ik niet merkentrouw.  Van vriendinnen kreeg ik wel wat goede tips maar ik koop meestal gewoon wat er in de winkel is en ga geen winkels afschuimen om een bepaald merk te vinden.  Ik kocht een merk dat ik nog nooit eerder geprobeerd had.

Ik weet niet of het daaraan lag, of dat ik niet goed geschud had of misschien van te dicht gespoten maar nadat ik gespoten had zag mijn oksel helemaal wit – nog nooit voorgehad. ’t Was also er zich een winterlandschap had gevormd!  Echt geen zicht.

Allez... ik ben hier een beetje aan het jokken.  Ik heb dit wel al een keertje voorgehad maar dat was omdat ik de tube scheerschuim per ongeluk aanzien had voor de fles deo.  Ik kan toch zo’n verstrooid hoofd hebben! En ik heb ook al eens deo in mijn haar gespoten, denkende dat ik met de haarlak bezig was.  Mijne froe froe viel van haar stokje en zag eruit alsof ze een appelflauwte had gekregen.  Het ergste is me gelukkig bespaard gebleven.  Ik heb ooit eens per vergissing een soort van hechtpasta voor kunstgebitten gekocht.  Ik dacht dat het tandpasta was.  Toen ik de tube echter opende en klaar was om het plakkerige goedje op mijn tandenborstel te smeren vond ik - nog nét op tijd -  dat de tuit van de tube een beetje een vreemde spitse vorm had. Nu kan ik er hier wel mee lachen maar ik weet gelukkig niet wat er gebeurd zou zijn als ik met het goedje mijn tanden zou hebben proberen te poetsen.  Misschien zouden mijn lippen op elkaar plakken en zou ik nooit meer kunnen lachen...?

Ondertussen is gelukkig de winterlaag onder mijn oksels al lang gesmolten en overal waar ik kom laat ik nu een deogeur van vers gesmolten sneeuw achter... of is het de zomergeur van vers geplukte lavendel?

31-07-2014 om 22:28 geschreven door Lilly L.  

Ik heb respect voor het leven en probeer iedereen zijn ding te laten doen.  Als je mij niet lastig valt, ga je met mij ook geen last hebben.  Ik pas dat niet alleen op mensen toe maar ook op dieren en planten.  Ik ben ervan overtuigd dat deze twee categorieën ook in mindere of meerdere mate gevoelens hebben of toch indrukken opdoen van hun omgeving die maken dat ze zich goed voelen of niet. 

Wist je bijvoorbeeld van ficussen dat je die nooit mag verzetten?  Doe je dat wel, als is het maar een meter verder, dan kan het zijn dat die plant begint te ‘mokken’ en al zijn bladeren afgooit.  

Mijn vriend heeft een crassula.  Ik had iets tegen die plant.  Da’s vreemd, want ’t is zoals met mensen.  Het gebeurt echt ZELDEN dat ik iemand zie en deze persoon niet moet.  Ik probeer iedereen een kans te geven maar héél soms voelt het écht niet goed aan.  Heel soms, kom ik in de buurt van iemand die ik niet ken en krijg ik... tja... hoe moet je dat noemen?   Ik krijg een slechte ‘vibe’.  Als dat gebeurt vermijd ik elk contact met die persoon. Zo is er één leverancier die - gelukkig maar - af en toe op het kantoor komt waar ik werk.  Als ik die man zie... ik geef het toe... ik verstop me gewoon.  Achter een kast of zo.  Die vent geeft me gewoon de kriebels (en niet op een fijne manier!)

Met de crassula ligt het echter wat ingewikkelder.  Vermits mijn blog nu 101 dagen oud is kan ik het wel kwijt.  In de tekenfilm ‘de 101 dalmatiers’ is er een Cruella De Ville.  Een slechte akelige dame die het gemunt heeft op onschuldige hondjes en er bontjassen van wil maken.  Cruella... crassula... heb je ‘m?  Die plant deed me altijd aan dat vreselijke tekenfilmfiguurtje denken.  Ik meed die plant dus als de pest.  En toen gebeurde het:  Een goede vriendin kwam op bezoek.  Ze had een ‘plantje’ mee.  Bleek dat toch geen crassula zeker...  En nog wel een héle mooie in een hele mooie pot.  Ik heb mezelf toen gedwongen mijn slechte liaison die ik maakte met crassula’s opzij te duwen en deze plant de nodige verzorging te geven.  Mijn vriend lachte geniepig want hij weet wat ik dacht van crassula’s.  Omdat de plant echter van zo’n goede vriendin komt heeft de rare kronkel in mijn hersenen een nieuwe link gelegd.  Mijn crassula=goede vriendin!  En nu krijg ik enkel nog de kriebels als ik de crassula van mijn vriend zie.

30-07-2014 om 07:44 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik een vrouw ben, heb ik nooit problemen gemaakt van mijn gewicht.  Ik ben vier jaar geleden wel tien kilo bijgekomen, maar ik was toen om weg te blazen serieus onder mijn ideaal gewicht.  En nu... nu ben ik zeker geen pluimgewicht maar ja, ik ben dan ook 1,81 m dus ik kan moeilijk 52 kg wegen.  Zou niet schoon zijn.

Een vrouw maakte gisteren - en plein publique - een opmerking dat ik verdikt ben.  Zou kunnen, meestal na wat vakantie maar ik voel het toch gelukkig nog niet aan mijn kledij. Ze voegde er nadien aan toe dat het goed bedoeld was, dus ik zal het maar geloven, maar geen enkele vrouw hoort zoiets graag.  Als vrouw met een normale dosis intelligentie en tact hoor je dat toch te weten of niet?

Hoe dan ook, ik ging het me niet aantrekken. Ik kwam die avond thuis en was de opmerking over mijn gewicht zo goed als vergeten, totdat ik besloot om een kleedje te kopen.  Ik ben een online shopper.  Ik heb zo weinig tijd om te winkelen en als ik dat doe moét er gewoon iemand bij zijn want ik kan nooit kiezen, dus ik heb besloten dat ik heel veel van mijn kledij nu online koop.  Ik zit gewoon te zoeken achter mijn computer, zet alles wat ik mooi vind tussen mijn favorieten en dan kan mijn vriend met veel plezier daaruit kiezen wat hij mooi vindt.  Ideaal!

Zalando is normaliter mijn kleerkast (jaja... ik roep telkens A-a-a-h als er een pakje aankomt!) maar ik vond niet direct iets naar mijn smaak.  En toen zag ik plots een andere online shop waar ze ook leuke kleedjes hadden voor geen geld.  Ik besloot daar een kijkje te nemen.  Ik vond echt supér kleedjes aan spotlage prijzen.  Hoe doen ze het toch?  En toen besefte ik dat het een Chinese site was.

Nu, voor diegenen die het nog niet weten, die Chinese mensen zijn meestal niet erg groot of struis. Als je als westerling complexen wil opdoen, dan moet je dus zéker eens kledij gaan kopen via zo’n Chinese site.  Normaal heb ik dus een medium, maar in China bleek dit plots een XXL te zijn.  Ja, écht... een XXL - extra extra large. OMG, I’m fat! 

29-07-2014 om 19:26 geschreven door Lilly L.