Ik heb een eitje te pellen met een beroemde kok!  Hé, dat klinkt raar.  Lijkt wel of we samen gezellig zouden staan kokerellen.  Neen, het ‘figuurlijke’ eitje bedoel ik dan.  Een eitje met de sympathieke Jeroen Meus en zijn recept voor pannekoeken.

Via het internet kan je zijn recepten van Dagelijkse Kost opzoeken.  Ik probeer die recepten van tijd tot tijd, ook al omdat je het heel gemakkelijk kan aanpassen.  Standaard zijn de recepten voor 4 personen maar klik je op ‘2 personen’, dan moet je de wiskunde niet zelf doen en berekent een programma al de maten en gewichten voor jou.  Handig!   Ik heb het niet echt nodig want rekenen lukt vrij goed, maar ’t is gemakkelijk. Af en toe krijg je dan natuurlijk eigenaardigheden zoals een recept dat vraagt om een half ei.  Begin er maar eens aan, een half ei te zoeken in de winkel.  NIEMAND verkoopt halve eieren J.

Ik klikte dus vandaag op een recept voor pannekoeken voor twee personen.  In het recept stond dat het genoeg zou zijn voor 3 à 4 pannekoeken per persoon.  Vermits ik mijn pannekoeken vrij dun maak - ik vind ze het lekkerst zo maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak - vermoedde ik dat het wel genoeg zou zijn.  Toen ik, na de hele bereidingsprocedure gevolgd te hebben de hoeveelheid deeg aanschouwde, rezen echter de eerste twijfels.

Ik had me niet vergist met maten en gewichten maar het leek zo weinig.  Mijn twijfel bleek – helaas – gegrond.  Het was amper genoeg voor 5 pannekoeken.  2,5 pannekoeken elk!  Jeroen, man, ik heb HONGER!  Ik vermoed nu dat Jeroen misschien wel heel kleine pannetjes heeft.  Smurfenpannetjes!  Maar ik heb een prachtige non-stick superdeluxe Greenpan waar ik nu trouwens ook even heel véél reclame voor wil maken.  Tefal is er niks tegen!  De béste pannen ever zijn deze van het merk Greenpan.  Sinds ik deze pannen heb is er bij mij nooit nog iets aangebakken (en ik was daar quasi expert in).  Neen, ik heb geen percentje bij Greenpan, verkoop deze dingen niet en heb geen persoonlijke belangen in het bedrijf maar als iets goed is mag het ook een keertje gezegd (of geschreven) worden. 

Greenpan toppie!  Pannekoekenrecept van el Meus: voor kleine eters of mensen met smurfenpannen die hiermee minstens drie pannekoeken per persoon willen maken.

15-08-2014 om 14:10 geschreven door Lilly L.  

Vanochtend, op weg naar het werk waren er wegomleidingen.  Voor diegenen die het nog niet weten: ik heb rijvrees.  Naar het werk rijden gaat nét, maar als er bijvoorbeeld omleidingen aan te pas komen, hoe klein ook, ben ik één bal zenuwen.  Anders, na een ritje eigenlijk ook, maar als er onvoorziene zaken gebeuren (zoals omleidingen) is het erger.  Vanochtend was ik dus één bal zenuwen toen ik aankwam op het werk.

Gewoontegetrouw op dinsdagochtend zet ik de twee vuilniscontainers binnen.  Een grijze en een blauwe.  Ik zag een grijze container staan, maar de blauwe was nergens te bespeuren.  Ik liep tot bij de buren want de afvalmannen willen deze al eens vrij ver terug zetten.  Geen blauwe afvalcontainer te bespeuren.  “Wie pikt er nu papiercontainers?”, dacht ik geïrriteerd en verstomd bij mezelf. 

Ik besloot dan maar de grijze container binnen te rijden en op z’n plaats te zetten.  Ik reed de container binnen, deed de deur van het containerkot open en tot mijn grote verbazing zag ik zowel onze grijze als onze blauwe container staan.

Onze poetsvrouw, die uitzonderlijk op dinsdag was komen werken, was zo lief geweest om de lege vuilnisbakken al binnen te zetten.  En toen schoot ik dus héél hard in de lach omdat ik dan plots tot het besef kwam dat ik zojuist de grijze container van onze buurman mee naar binnen gesleept had.  Ik merkte nu dat onze ‘kenmerkende’ plakker er niet opstond.  Ik heb hem dus heel rap terug naar buiten gerold in de hoop dat de sympathieke buurman mij niet heeft bezig gezien.  Die zou anders wel gedacht hebben: “Waar gaat die nu met mijn container naartoe?”  Zou niet willen gearresteerd worden voor het stelen van een afvalcontainer.  Stel je voor!

12-08-2014 om 19:49 geschreven door Lilly L.  

Ik denk dat ik de laatste tijd een ietsje te hard werk.  Enfin, ik weet het eigenlijk zeker door mijn vreemde slaapervaring.   Zolang ik leef slaap ik al heel slecht.  Ofwel lig ik te lang wakker, ofwel val ik op een onmenselijk vroeg uur in slaap maar dan word ik ook om 03:00 uur ’s morgens wakker.   Komt erop neer dat ik al bijna heel m’n leven te weinig slaap. 

Gisteravond viel ik in slaap voor tv.  Slecht nieuws normaal, want dat wil dan meestal zeggen dat ik weer uren zou wakker liggen, te draaien in bed nadat ik me van de canapé naar boven zou begeven hebben.  Gisteravond dus niet: mijn hoofd raakte het kussen en weg was ik!  En toen werd ik wakker om 07:15.

Dat is me nu nog NOOIT overkomen.  Ik heb meer dan acht uur aan een stuk geslapen.  Ik herinner me niet dat ik ooit zo lang geslapen heb.   Ik moet wel héél moe geweest zijn.

Bon, snel douchen, aankleden en dan naar het werk tuffen!  Toen ik buitenkwam zag ik zoals gewoonlijk de buurvrouw die haar hond aan ’t uitlaten was.  Ik krijg er sedert enige weken ook een goededag van.  Van de buurvrouw wil ik zeggen.  De hond probeert me al langer te groeten. Heeft even geduurd bij de buurmadam, maar niet iedereen is even extravert als ik dus ’t is haar vergeven. Ik zei goedemorgen en kreeg een goedemorgen terug (en de hond wou met me spelen).  Ik ging de hoek om en realiseerde me toen dat ik mijn wagen reeds voorbij gelopen was. Toen ik de hoek nu in de tegengestelde richting terug omkwam stond de buurvrouw vlakbij mijn wagen.  “Nog niet goed wakker, beetje zombie denk ik!”, zei ik enigzins beschaamd enigzins mijn lach inhoudend.  “Ik dacht al”, zei de buurvrouw, “...waar gaat die naartoe?  Haar wagen staat hier!” En er kon warempel een lachje af.  “Ik denk dat ik een koffie nodig heb”, antwoordde ik nog toen ik instapte.

Een uurtje later was ik al hard aan ’t werken achter m’n bureau.  En toen bedacht ik iets waardoor ik van mijn bureau op de tweede verdieping naar beneden liep.  Ik was vrij gehaast, legde het hele parcours af, en toen stond ik dus beneden... en wist ik dus niet meer waarom ik daar in hemelsnaam stond. Ik dus terug naar boven.

Een tijdje later kreeg ik telefoon van de broodjeszaak waar ik normaal gezien iedere dag plichtsgetrouw een bestelling plaats, met de vraag of er vandaag geen broodjes nodig waren.  Da’s nu wel omdat ik ze opdracht gegeven heb om dit te doen (omdat ik mezelf met m’n verstrooid hoofd ook wel een beetje ken) maar het was dus nog nooit nodig gebleken, tot dan toe... 

OMG... wat was ik zombie die morgen.  Help!  Waar is de koffie?

08-08-2014 om 07:16 geschreven door Lilly L.  

We hebben een nieuwe kuisvrouw op de werkplaats.  Iedere morgen als ik binnenkom en haar zie zeg ik goededag.  Ik vind dat gewoon basic beleefdheid.  Vandaag deed ik het dus weer en ze zei plots tegen me: “Mevrouw, u bent écht altijd zo vriendelijk.”  Wat, omdat ik goededag zei?  Ik vind van mezelf nu niet bepaald dat ik zó vriendelijk ben maar ik denk wel dat je elkaar moet respecteren.

“Je zou eens moeten weten hoeveel mensen zich te goed voelen om dag te zeggen tegen het schoonmaakpersoneel...”, ging ze verder.  Ik onderbrak haar: “Kijk ik ben héél rijk geweest, ik ben héél arm geweest en alles daar tussenin.  Ik heb een huis gehad met een binnenzwembad en sauna, ik ben dakloos geweest en alles daar tussenin.  En of ik me nu tussen rijke of arme mensen bevond (of alles daar tussenin), in iedere categorie heb je goede en slechte mensen.  In iedere groep heb je mensen mét en zonder manieren. Mensen die hun neus voor je ophalen en mensen die...” “...U...u...bent dakloos geweest?”, ze schrok.  “Ja... ongeveer 8 weken”, zei ik.  En toen begon ze dus te wenen. 

Ik wist niet wat gedaan. Ik kan daar zo moeilijk mee omgaan.  “Gaat het?”, vroeg ik ietwat bezorgd. Ze kreeg het nog erger.  De tranen spoten uit haar oogjes.  Ik voelde me zo ongemakkelijk.  Ze wreef nu haar gezicht af.   “Ja, ik heb ook een maand zonder huis gezeten.  Het was zo’n moeilijke tijd...”, zei ze snikkend.  Tja... ik begreep wel waarom ze huilde, heb ik toen ook gedaan, maar ik - de schijnbaar vriendelijke dame -  heb de kuisvrouw doen wenen verdomme! Ik heb me er de hele dag écht onbehaaglijk door gevoeld! 

06-08-2014 om 20:14 geschreven door Lilly L.  

Ik richt me hier nu heel even tot de dames: “Kennen jullie dat: Je stelt een vraag aan een man en er komt een heel verkeerd antwoord uit?”

Ik geef een voorbeeld vraag: “Welk kleedje zou ik dragen: het rode of het zwarte?”  En dan krijg je dus iets in de zin van:  “Maakt niet uit!”  of  iets in de zin van: “Rood!” ... Dàt willen we dus niet horen, mannen!  We willen iemand die met ons meedenkt!  Die onze dilemma’s doorbreekt.  Die proactief is.  Die zegt welk kleedje ons volgens hem het beste staat en waarom in die situatie dat bepaald kleedje zou moeten worden gedragen. Ik denk dat ik ooit eens een handleiding van de vrouw voor de man ga moeten schrijven maar ik vrees dat ik veel werk ga hebben want mannen voelen het vaak gewoon soms écht niet aan.

Mijn vriend heeft onlangs ook zo’n totaal verkeerd antwoord gegeven.  Ik was aan ’t roddelen over een vriendin van me.  ’t Is te zeggen, als je héél veel positieve dingen over iemand te zeggen hebt, is dat dan ook roddelen?  Enfin, ik was aan het vertellen over iemand dat ik het echt een heel fijne dame vond en dat ik tot op heden geen enkele karaktertrek aan deze persoon ontdekt had die ik vreemd of ongepast vond of iets dergelijks en dat als ik een man zou zijn, ik het wel zou weten... 

Nu gaan dus sommige mensen hier waarschijnlijk grote ogen trekken!  Even voor alle duidelijkheid: neen... ik voel me totaal niet aangetrokken tot vrouwen, maar ik heb er geen probleem mee om toe te geven dat er een aantal fantastische vrouwen bestaan en ik was louter aan het projecteren dat moest ik een man zijn, ik waarschijnlijk voor dàt soort vrouw zou gaan.  Daar is toch niks mis mee? 

Hoe dan ook, mijn vriend gaf me gelijk.  “Ja, inderdaad !”, zei hij.  In principe geen verkeerd antwoord want we zaten op dezelfde lijn.  Maar toen zei ik plagend: “Ah zo... dus wat als die vriendin avances naar jou zou maken?” Iets waar ik heel gerust in ben dat ze nooit zou doen want dat mens is gewoon quasi perfect en zoiets doe je niet met vriendinnen en ik ben ook zo goed als zeker dat mijn vriend daar nooit op zou ingaan.  Het antwoord van mijn vriend: “Maar allez... wat zeg je nu... die heeft toch geen interesse in zo’n oude kapitein als ik!” 

TOTAAL VERKEERD ANTWOORD!  “Ventje... dàt is nu écht eens een totaal verkeerd antwoord!  Dàt hoor ik dus écht niet graag!  Allez... denk toch eens even na...”, zei ik verbolgen.  Ik zag een denkrimpel op het voorhoofd van mijn vriend verschijnen en hij roefelde even door zijn haar.  Hij wist wat komen ging.  Een speech!  Ik ging verder: “Het juiste antwoord is: neen meisje, ze mag proberen, maar ik heb alleen maar interesse in jou!”  “Ah ...”, zei m’n vriend, “... alsof hij nét de ontdekking van de eeuw gedaan had!”  En die ‘ah...’ was er natuurlijk te veel aan.  Ik had absoluut geen jaloerse bui of zo want ik ben ervan overtuigd dat hij me heel graag ziet maar ik kon gewoon niet geloven dat hij het juiste antwoord op deze relatief simpele testvraag niet wist.  Mannen... ik denk toch echt dat ik eens aan die handleiding ga moeten beginnen!

05-08-2014 om 06:41 geschreven door Lilly L.  

Iedereen komt het al wel eens tegen: een freak-accident!  Een voorval in je leven waarvan je denkt: “Moet dat nu aan mij gebeuren?” of “Hoe kan dat nu dat ik met mijn beugel vast kom te zitten in de nieuwe pullover van mijn vriendin?”  Zo’n soort van accident...

Bij mij gebeurt het... laten we zeggen misschien iets meer dan gemiddeld.  Ik ben gewoon nogal erg onhandig (en onvoetig ook als je het mij vraagt).  Mijn vriend heeft me ooit gezegd dat ik de onhandigste vrouw was die hij kende.  Ik denk niet dat hij dat als compliment bedoelde.  Maar allez... ik zal dan toch wel andere kwaliteiten hebben zeker, want we zijn nog steeds samen.

Zelfspot... ik denk dat ik daardoor wel een gezonde dosis zelfspot gekweekt heb.  Je kan ook niet anders hé!  Ofwel word je depressief en ga je piekeren over alles wat je kapot doet en breekt, ofwel haal je je schouders op en denk je: “Volgende keer beter!”

Enfin, gisteren is het me dus weer overkomen.  Zo’n freak accident.  Het had alles te maken met mijn electrische tandenborstel. Jaja, ik ben nogal bezeten van tandhygiëne.  Als ik m’n studies kon overdoen zou ik zéker proberen om tandarts te worden.  Ik vind dat nu écht zo’n tof beroep.  Misschien gelukkig maar dat ik die studies niet heb aangevangen want met mijn aangeboren handigheid zou het wel eens kunnen dat patiënten me zouden overladen met ‘schadeclaims’.  Geef me een boor in de hand en ik geef je gegarandeerd gaten... véél gaten... maar of ze gaan zitten waar je het wenst, dàt is nog maar de vraag!

Bij de tandarts heb ik trouwens ooit eens een schroevendraaier ingeslikt maar da’s een ander verhaal – we wijken weer af.

Bon, ik heb dus een electrische tandenborstel die ik deel met m’n vriend als hij bij mij is. Je kan het kopje van zo’n tandenborstel heel gemakkelijk vervangen en er een nieuw opzetten.  Mijn vriend was blijven slapen en ik had zijn tandenborstel eraf gehaald en vervangen door de mijne.  Kennelijk had ik deze keer niet zo goed gecheckt dat het wel goed geklikt had en stevig vaststond.  

Dat ding begint dus te draaien aan een snelheid van – ik-weet-niet-wat – bijna 9000 toeren per minuut volgens Virginie Claes.  Aanvankelijk ging het goed en tand voor tand werd gepolijst met een laagje tandpasta.  Maar toen ging het dus fout! 

De kop schoot er gedeeltelijk af, mijn tandenborstel glijdt over mijn kaak , ik heb gelukkig de gepaste reactie om met mijn linkerhand de borstel letterlijk de kop in te drukken en terug over het nog steeds roterende stokje te duwen maar in dat proces, dat slechts een luttele seconde of twee geduurd heeft, vloog de tandpasta in het rond en behalve op de spiegel belandde een grote klot tandpasta in mijn oog.  Dat pikt dus enorm!  Ik slaakte een kreet, zette m’n tandenborstel af en boog me voorover om mijn brandend oog te spoelen.  Mijn vriend die aan de lavabo naast mij stond zijn ding te doen, was zich niet bewust van wat zich zonet afgespeeld had.  Het enige dat hij wist was dat ik geroepen had en dan zag hij me plots gebogen over de lavabo hangen.  Hij dacht dat ik mijn hoofd of iets dergelijks gestoten had. 

“Gaat het?”, vroeg hij bezord.  “Neen... dat pikt verdomme!”, zei ik terwijl ik nog steeds mijn rechter ook aan het ‘bewateren’ was.

Enfin, nu zijn dus niet alleen mijn tanden, maar is ook mijn rechteroog muntfris voor een ‘frisse kijk op het leven’ zullen we maar zeggen...

03-08-2014 om 17:18 geschreven door Lilly L.  

It happens to everyone: a freak-accident!  An accident of which you think: “Why does it have to happen to me?” or “ How did I happen to end up with my braces stuck in the new pullover of my friend?”  That kind of accidents. It happens to me let us say a bit more than average. I am just very clumsy.  Actually, my boyfriend once told me that I am the clumsiest person he knows. I don’t think he meant it as a compliment.  Oh well... I must have other qualities because we are still together.

A decent dose of self-mockery.  That’s what I now have.   In my case, I had to be able to laugh with my clumsyness or I would become depressed.  So now, when somehting happens, I just raise my shoulders and thing: “Next time better!”

Yesterday, it happened again: a freak accident!  It had everything to do with my electric toothbrush.  Yes, I am a bit obsessed with dental hygiene. If I could go back to school, I would try to become a dentist.  Such a great profession!  But maybe fortunately for humanity that I didn’t commence dentist school.  My patients would probably sew the hell out of me. Give me a drill and I will give you a hole!  Lots of holes, but maybe not in the place you want them!  Anyways, back to my storyline.

I have an electric toothbrush which I share with my boyfriend when he sleeps over.  One can easily change the head of the toothbrush en replace it with a new one.  I replaced my boyfriend’s toothbrush head with mine but apparently, I had not done it completely right this time and I didn’t check that the toothbrushhead was well stuck on the rotating device.

 Initially all went well. The toothbrush starts to spin at a speed of about 9000 rotations per minute.  But then it went wrong! The tootbrush head detached and my toothbrush slips over my jaw.  Fortunately, I have the appropriate relex to push the head down agan over the rotating stick but in the process of doing so, toothpaste is flying everywhere, on my mirror… but also in my eye.

OMG!  That burns… toothpaste in your eye!  I screamed, put off my rotating toothbrush and bend over to rinse my burning eye.  My friend, who was standing at the sink next to me, was oblivous of what just had happened. All he knew was that I yelled and that I was now bent over the sink.  He thought I had bumped my head.

“Are you ok?”, he asked concerned.  “No f*@! … my eye burns”, I responded whilst still rinsing my right eye.

Oh well, now not only my breath is mint fresh, but I also have a very fresh view on life… one could say.

03-08-2014 om 17:17 geschreven door Lilly L.  

Jaja... ik geef het toe... ik luister graag naar Nostalgie!  Wil dat zeggen dat ik oud aan het worden ben?  Misschien wel.  So what?  Ze speelden recent het liedje Abacadabra en die toverformule deed me denken aan mijn dochtertje in Texas.

In het huis waar ik woonde hadden we een haardvuur op gas.  Meestal vind ik die dingen verschrikkelijk.  Je hebt in mijn ogen een ‘open haard’ of ‘geen haard’.  Maar zo’n gasdingen zijn vaak archi-lelijk.  Deze niet!  Dit was echt een hele mooie gashaard.  We hadden er ook een afstandsbediening bij waarmee je het ding dus heel gemakkelijk aan en uit kon zetten.

Op een dag gebruikte ik de afstandsbediening zonder dat mijn dochtertje het zag.  “Heee... mama... hoe doe je dat?”, vroeg ze met grote verwondering in de ogen.  Ik hou er natuurlijk niet van om tegen mijn dochtertje te liegen maar wou toch een beetje dollen.  “Mama heeft magische krachten”, jokte ik mysterieus.  “Bibbedi babbedi boe”, zei ik en ik maakte met mijn rechterhand wat tovergestes terwijl ik eigenlijk wat geniepig met de linkerhand op de afstandsbediening drukte die verstopt lag onder mijn kussen.

 Jullie hadden haar gezichtje moeten zien!  Het klaarde op.  Opwinding alom!  “Oooh mama... ik wil dat ook zo graag kunnen”, riep ze joelend.  “Wel schatje, ik kan mijn magische krachten wel even met je delen”, zei ik. Ik maakte nog wat tovergebaren in haar richting en zei: “Bibbedi babbedi boe... bij deze wens ik je mijn krachten toe!”  En toen heeft ze wel een keer of zes het haardvuur aan en uit getoverd telkens heel hard ‘bibbedi babbedi boe-roepend’ en met haar armen zwaaiend.  Toen was het welletjes!  Ik ontnam haar de krachten uit vrees dat ze anders constant voor het haardvuur zou staan.  Ze mokte heel eventjes maar dat nam niet weg dat we een dik half uur echt héél veel plezier gehad hebben. Pas een jaar later of zo heb ik haar het echte geheim van het haardvuur toevertrouwd.  Dat was iets wat ik niet echt graag deed maar ik geloof ook niet in het dom houden van kinderen!  Een mooie herinnering...

03-08-2014 om 07:35 geschreven door Lilly L.  

Recent had ik een conversatie met mijn vriend over het feit dat ik mijn bord niet spoelde voor ik het in mijn vaatwasmachine zette.  De grote voedselresten belanden natuurlijk wel in de vuilbak, ik wil geen verstopte leidingen, maar als er dus wat saus blijft plakken spoel ik dus niet. Enerzijds omdat ik een hekel heb aan afwassen en het verschil tussen spoelen en afwassen is subtiel, en anderzijds omdat ik gelezen had dat het niet hoefde.  Ik geef toe dat als je je vaatwas niet direct opzet, dan begint het wel te stinken en als ik vermoed dat ik hem later die dag niet ga opzetten, doe ik dat dus soms wel. Maar de mijne blijft vaak niet lang genoeg leeg! Ik argumenteerde dat ik het niet deed omdat het in de handleiding van mijn vaatwasser stond dat dat niet nodig was.  En toen kreeg ik ‘dé blik’.  Kennen jullie hem: dé blik?  Zo’n blik van: “Meisje, jij hebt een levendige fantasie!”

Dat is ook waar... ik heb een levendige fantasie, maar ik weet wanneer die te gebruiken en wanneer niet.  Als ik een verhaaltje schrijf, kan ik het misschien soms wat aandikken, maar ik was niet aan het liegen.  Als er nu één ding is waar ik écht niet tegen kan, is dat ik het gevoel krijg dat men mij niet gelooft.  Ik zweer het, dan kan ik dus écht de koppigste persoon ter wereld worden (en nu ben ik mijn fantasie dus NIET aan het gebruiken!).  Serieus, ik voelde de stoom uit mijn oren komen (ok ... dit is dus fantasie, er kwam niet écht stoom uit mijn oren)!  Ik schoot naar de kast met handleidingen, toverde de manual te voorschijn en begon er naarstig in te lezen,  verwoed op zoek naar dat éne zinnetje waarvan ik wist dat ik het ooit gelezen had.

M’n vriend zat met een vreemde grijns op z’n gezicht.  Ik vermoed dat hij me nog steeds niet geloofde en genoot van mijn zogezegde ‘gedreven poging om mijn gelijk te bewijzen’.

En toen vond ik het: op bladzijde 33!  Ik citeer: “ Spoel niet eerst het serviesgoed onder de kraan af (onnodig waterverbruik).”  Nà... in your face!  Ik hield het boekje bijna onder zijn neus en met mijn wijsvinger volgde ik benadrukkend de lijn waarop het in vette letters (ok hier gaan we weer met de fantasie... de letters waren helemaal niet vet) gedrukt stond!

Ik meende een klein moment van verbazing waar te nemen op zijn gezicht en nu was het mijn beurt om te grijnzen.  Ik vermoed dat hij het nu niet zo leuk vond dat ik deze kleine confrontatie gewonnen had.  Heel even werd het stil en toen zei hij: “Tja... als de vaatwasser kapot gaat... Ik ben het niet die in mijn portemonnee zal mogen duiken om een nieuwe te kopen.”  Het is waar, het is mijn vaatwasser.  En weer zag ik de hoeken van zijn lippen zachtjes naar boven krommen.  Hij moest en zou het laatste woord hebben.  Ik ging mezelf hier niet gewonnen geven.  Die éne neuroon in mijn brein deed serieuze overuren maar ik moest en zou dit winnen en toen kwam de verrassende ingeving:  “Geen nood ventje, als mijn vaatwasmachine kapot gaat, dan moet ik niet in mijn portemonnee duiken.  Dan ben jij mijn vaatwasmachine!” Yes!  In de voetbal zouden ze zeggen: GOOOOOOAAAAAAL!  Wie grijnsde er het laatst denk je? 

Z’n glimlach verdween meteen en plots riep hij heel hard: “SPOELEN!”  En toen...toen begon ik pas écht heel hard te lachen.

02-08-2014 om 04:44 geschreven door Lilly L.  

Ik ben een propere dame.  Ik was me iedere dag, poets dagelijks m’n tanden meerdere malen, ik flos, de oorstokjes staan niet ver... allez, je weet wat ik wil zeggen,  basic hygiëne.  Omdat het zonneke schijnt en het dan wel eens warm kan worden, dacht ik dat het raadzaam was ook al preventief wat deo te spuiten.  Vorige week was ik me een extra bus gaan kopen.  Wat betreft deo ben ik niet merkentrouw.  Van vriendinnen kreeg ik wel wat goede tips maar ik koop meestal gewoon wat er in de winkel is en ga geen winkels afschuimen om een bepaald merk te vinden.  Ik kocht een merk dat ik nog nooit eerder geprobeerd had.

Ik weet niet of het daaraan lag, of dat ik niet goed geschud had of misschien van te dicht gespoten maar nadat ik gespoten had zag mijn oksel helemaal wit – nog nooit voorgehad. ’t Was also er zich een winterlandschap had gevormd!  Echt geen zicht.

Allez... ik ben hier een beetje aan het jokken.  Ik heb dit wel al een keertje voorgehad maar dat was omdat ik de tube scheerschuim per ongeluk aanzien had voor de fles deo.  Ik kan toch zo’n verstrooid hoofd hebben! En ik heb ook al eens deo in mijn haar gespoten, denkende dat ik met de haarlak bezig was.  Mijne froe froe viel van haar stokje en zag eruit alsof ze een appelflauwte had gekregen.  Het ergste is me gelukkig bespaard gebleven.  Ik heb ooit eens per vergissing een soort van hechtpasta voor kunstgebitten gekocht.  Ik dacht dat het tandpasta was.  Toen ik de tube echter opende en klaar was om het plakkerige goedje op mijn tandenborstel te smeren vond ik - nog nét op tijd -  dat de tuit van de tube een beetje een vreemde spitse vorm had. Nu kan ik er hier wel mee lachen maar ik weet gelukkig niet wat er gebeurd zou zijn als ik met het goedje mijn tanden zou hebben proberen te poetsen.  Misschien zouden mijn lippen op elkaar plakken en zou ik nooit meer kunnen lachen...?

Ondertussen is gelukkig de winterlaag onder mijn oksels al lang gesmolten en overal waar ik kom laat ik nu een deogeur van vers gesmolten sneeuw achter... of is het de zomergeur van vers geplukte lavendel?

31-07-2014 om 22:28 geschreven door Lilly L.  

Ik heb respect voor het leven en probeer iedereen zijn ding te laten doen.  Als je mij niet lastig valt, ga je met mij ook geen last hebben.  Ik pas dat niet alleen op mensen toe maar ook op dieren en planten.  Ik ben ervan overtuigd dat deze twee categorieën ook in mindere of meerdere mate gevoelens hebben of toch indrukken opdoen van hun omgeving die maken dat ze zich goed voelen of niet. 

Wist je bijvoorbeeld van ficussen dat je die nooit mag verzetten?  Doe je dat wel, als is het maar een meter verder, dan kan het zijn dat die plant begint te ‘mokken’ en al zijn bladeren afgooit.  

Mijn vriend heeft een crassula.  Ik had iets tegen die plant.  Da’s vreemd, want ’t is zoals met mensen.  Het gebeurt echt ZELDEN dat ik iemand zie en deze persoon niet moet.  Ik probeer iedereen een kans te geven maar héél soms voelt het écht niet goed aan.  Heel soms, kom ik in de buurt van iemand die ik niet ken en krijg ik... tja... hoe moet je dat noemen?   Ik krijg een slechte ‘vibe’.  Als dat gebeurt vermijd ik elk contact met die persoon. Zo is er één leverancier die - gelukkig maar - af en toe op het kantoor komt waar ik werk.  Als ik die man zie... ik geef het toe... ik verstop me gewoon.  Achter een kast of zo.  Die vent geeft me gewoon de kriebels (en niet op een fijne manier!)

Met de crassula ligt het echter wat ingewikkelder.  Vermits mijn blog nu 101 dagen oud is kan ik het wel kwijt.  In de tekenfilm ‘de 101 dalmatiers’ is er een Cruella De Ville.  Een slechte akelige dame die het gemunt heeft op onschuldige hondjes en er bontjassen van wil maken.  Cruella... crassula... heb je ‘m?  Die plant deed me altijd aan dat vreselijke tekenfilmfiguurtje denken.  Ik meed die plant dus als de pest.  En toen gebeurde het:  Een goede vriendin kwam op bezoek.  Ze had een ‘plantje’ mee.  Bleek dat toch geen crassula zeker...  En nog wel een héle mooie in een hele mooie pot.  Ik heb mezelf toen gedwongen mijn slechte liaison die ik maakte met crassula’s opzij te duwen en deze plant de nodige verzorging te geven.  Mijn vriend lachte geniepig want hij weet wat ik dacht van crassula’s.  Omdat de plant echter van zo’n goede vriendin komt heeft de rare kronkel in mijn hersenen een nieuwe link gelegd.  Mijn crassula=goede vriendin!  En nu krijg ik enkel nog de kriebels als ik de crassula van mijn vriend zie.

30-07-2014 om 07:44 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik een vrouw ben, heb ik nooit problemen gemaakt van mijn gewicht.  Ik ben vier jaar geleden wel tien kilo bijgekomen, maar ik was toen om weg te blazen serieus onder mijn ideaal gewicht.  En nu... nu ben ik zeker geen pluimgewicht maar ja, ik ben dan ook 1,81 m dus ik kan moeilijk 52 kg wegen.  Zou niet schoon zijn.

Een vrouw maakte gisteren - en plein publique - een opmerking dat ik verdikt ben.  Zou kunnen, meestal na wat vakantie maar ik voel het toch gelukkig nog niet aan mijn kledij. Ze voegde er nadien aan toe dat het goed bedoeld was, dus ik zal het maar geloven, maar geen enkele vrouw hoort zoiets graag.  Als vrouw met een normale dosis intelligentie en tact hoor je dat toch te weten of niet?

Hoe dan ook, ik ging het me niet aantrekken. Ik kwam die avond thuis en was de opmerking over mijn gewicht zo goed als vergeten, totdat ik besloot om een kleedje te kopen.  Ik ben een online shopper.  Ik heb zo weinig tijd om te winkelen en als ik dat doe moét er gewoon iemand bij zijn want ik kan nooit kiezen, dus ik heb besloten dat ik heel veel van mijn kledij nu online koop.  Ik zit gewoon te zoeken achter mijn computer, zet alles wat ik mooi vind tussen mijn favorieten en dan kan mijn vriend met veel plezier daaruit kiezen wat hij mooi vindt.  Ideaal!

Zalando is normaliter mijn kleerkast (jaja... ik roep telkens A-a-a-h als er een pakje aankomt!) maar ik vond niet direct iets naar mijn smaak.  En toen zag ik plots een andere online shop waar ze ook leuke kleedjes hadden voor geen geld.  Ik besloot daar een kijkje te nemen.  Ik vond echt supér kleedjes aan spotlage prijzen.  Hoe doen ze het toch?  En toen besefte ik dat het een Chinese site was.

Nu, voor diegenen die het nog niet weten, die Chinese mensen zijn meestal niet erg groot of struis. Als je als westerling complexen wil opdoen, dan moet je dus zéker eens kledij gaan kopen via zo’n Chinese site.  Normaal heb ik dus een medium, maar in China bleek dit plots een XXL te zijn.  Ja, écht... een XXL - extra extra large. OMG, I’m fat! 

29-07-2014 om 19:26 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik – en ik durf het hier bijna niet te schrijven – ooit Franse les gegeven heb (en nadien ook wiskunde) in een middelbare school, durf ik niet zeggen dat mijn kennis van de Franse taal goed is.  Wel goed genoeg om aan beginners in de Verenigde Staten tekst en uitleg te geven en om daar een diploma graduaat Frans te behalen, maar hier in België zou ik nooit durven beweren dat ik perfect Frans spreek.

Mijn Engels, on the other hand, is véél beter.  Nu ja... ik ken heel veel Texaanse slang voor wat het waard is en ben goed op de hoogte van het reilen en zeilen van allerlei Mexicaanse gangs en het gedrag van Afro American teenagers.  Weet niet in hoeverre me dat nu nog van pas zal komen ‘but one never knows’ (men weet maar nooit!).

Mijn vriend is wel perfect Franstalig.  Da’s eigenlijk zo’n beetje z’n moedertaal.  Tijdens een hoog intellectueel gesprek liet hij me weten dat het meervoud van één Petit Beurre ‘des touillous’ zijn.  “Touillous”, zo legde hij uit, “heeft geen enkelvoud. ’t Is een uitzonderingsgeval in de Franse taal.  Je zegt dus un petit beurre maar des touillous.”  Daar had ik nog nooit van gehoord! Ik meende dat het des petits-beurre moest zijn maar besloot wijselijk mijn mondje te houden daar het zijn moedertaal was. Ik ging de confrontatie niet aangaan met iemand die de taal van Voltaire als moedertaal had.

“En weet je waarom ze dat ‘des touillous’ noemen?”, vroeg hij onschuldig.  Ik schudde curieus het hoofd.  “Un Petit Beurre des touillous”.  “Uh?”  Hij herhaalde (nu zingend met een Frans accent) : “un p’ti beur day to you”  Ik had ‘m.  Klonk als ‘Happy Birthday to you!”  En toen heb ik heel wat lachtranen moeten wegpinken.

27-07-2014 om 08:42 geschreven door Lilly L.  

In de appartementsblok waar ik woon zijn ondergrondse garages.  Om in de garage te rijden moet je eerst door de inrit.  Vermits het daar vrij donker is heeft men bij ontwerp van het gebouw voorzien dat daar lampen met sensoren staan.  De bedoeling is dat als je met de wagen komt aangereden, de spots aanfloepen.

Althans, dat is het idee, maar de sensoren stonden verkeerd ingesteld waardoor dat de lichten aangingen elke keer als er iemand op het voetpad passeerde.  Bovendien stonden die spots ook nog eens verkeerd gericht waardoor zowel ik, maar zeker ook mijn onderbuurvrouw iedere maal een lichtbundel in onze living kregen als er buiten een toevallige voorbijganger passeerde.  Ik ergerde me er rot aan.  Mijn vriend had dat natuurlijk kunnen fixen, maar vermits het een grote blok is hebben we een syndicus met een team ‘professionele klussers’ die zulke zaken dient te regelen.  Alle eigenaars betalen er trouwens voor.

Ik maakte dus melding van het probleem met de sensoren en de installatierichting van de spots en kreeg te horen dat de onderbuurvrouw ook geklaagd had.  De klussers zijn het komen oplossen. Héhé... eindelijk, geen spot meer in je ogen als je rustig probeert na te genieten van een romantisch dineetje.  Dat was goed opgelost. Zàààààlig...

Een paar dagen geleden kwam ik thuis toen het donker was.  Ik reed de inrit in maar er gebeurde niks.  Géén verlichting! Toen ik de inrit voorbij was floepten de spots aan...

Ik wil niks zeggen, maar verlichting die aangaat wanneer je de plaats al voorbij bent...

Grrr...dat dient dus tot niks – behalve dan dat het de elektriciteitsrekening nodeloos naar boven trekt!  En ik die in al mijn naïviteit zo blij was dat het probleem opgelost was.  Het probleem is gewoon verplaatst.  Er is nu een ander probleem. Helééééééééééép... mijn klusser is een prutser!  Denk dat ik toch maar eens mijn vriend zal moeten inschakelen want als die klust, dan doet hij het goed.

26-07-2014 om 08:42 geschreven door Lilly L.  

Dan koop je dus een keer iets in China via zo’n online store... En dan heb je een vraag.  Moet je dus eerst dat ‘Chinglish’ van de klantendienst verstaan.  Mijn Engels is – al zeg ik het zelf – op een zéér behoorlijk niveau.  Ver genoeg gevorderd om ook aan het meeste ‘Chinglish’ aan uit te kunnen maar toch...

Enfin, dan komt het tot een bestelling en dan krijg je een bevestigingsmailtje in – jawel, bijna perfect Engels.  Dat zal standaard in ‘het systeem’ zitten.

En dan krijg je dus een tracking nummer om je bestelling op te volgen.  Vol hoge verwachting ga je naar de website van de transporteur om daar je tracking nummer in te geven en dan krijg je hetvolgende te zien:

我很抱歉，但跟踪僅在中國，白痴！

(vrij vertaald: Sorry, maar de tracking is alleen in het Chinees, pipo!)

Voor alle duidelijkheid:  dat was het antwoord niet maar het waren allemaal Chinese tekens en vermits ik geen Chinees kan lezen had het dàt dus evengoed kunnen zijn.

22-07-2014 om 10:22 geschreven door Lilly L.  

Mensen die mij een beetje kennen weten het: ik ben geen keukenprinses.  Ondanks het feit dat ik de laatste tijd een aantal kleine successen heb behaald.  Ik maak altijd lekkere chicon gratin.  Mijn stoofvlees is heerlijk.  Het recept van mijn vriend zijn Bolognaisesaus heb ik mezelf nu ook meester gemaakt.  Ik prepareer verrukkelijke omeletten  én ik maak zelf verse (en heel lekkere) kaaskroketten. Maar daar houdt het dan ook op!  Ongeveer de helft van alles wat ik probeer te koken mislukt ergens tijdens het preparatie proces.  Mijn vriend zegt dat het aan mijn timeline ligt. 

Hij kan wel heel goed koken.  Enkele dagen geleden maakte hij van niks een wonderbaarlijk menu.  Hij had wat pasta en tonijn en kruiden en ‘je ne sais quoi’ ... maar het zelf uitgevonden recept was om je vingers van af te likken.  Het was echt heerlijk!  Ik wou bijscheppen maar hij vroeg me nog iets over te houden zodat we er later nog een gratin schotel van konden maken.  Met veel tegenzin limiteerde ik mijn ‘tweede portie’ tot een zeer klein schepje.  Maar hij had gelijk... ik zou later nog eens kunnen genieten onder de vorm van een lekkere ovenschotel. Mmm...

Gisteren was het dan zover: “Willen we die ovenschotel eten?” , stelde mijn vriend voor.  Ik had er wel héél veel zin in.  “Oei... maar hij staat nog in de freezer? Misschien kan jij die eerst even ontdooien in de microgolf oven en nadien even oven opwarmen en grillen?”  Hij had beter moeten weten, die vriend van mij, dan mij zoiets voor te stellen.  Natuurlijk was ik – zoals altijd van goede wil.  Ik ging dat klusje wel even klaren.  Maar... omdat ik mezelf ken, besloot ik dat het wijs was om toch even het boekje van de microwave te raadplegen.  Ik zocht op welk programma de juiste ontdooi functie was (want er staan er twee op) en het werd mij duidelijk dat ik het gewicht van de’ te ontdooien pasta’ moest ingeven.   Ik besloot de weegschaal erbij te halen maar was wel zo slim om het geschatte gewicht van de ovenkom daarvan af te trekken.  En ik vermoed dat het daar dus ergens misgelopen is...

Ik kan goed rekenen maar kan duidelijk niet zo goed gewichten schatten.  Toen mijn microgolfoven aangaf dat de pasta 15 minuten moest ontdooien vond ik dat behoorlijk lang.  Even heb ik nog gedacht om dat serieus te verminderen maar ik vertrouwde mijn eigen vakkundig ‘keukenprinsesoordeel’ niet.  Ik had het gedaan volgens het boekje dus het zou wel goed zijn...

Ik had natuurlijk halfweg het proces even kunnen gaan kijken maar het was veel té plezant op mijn terrasje, met mijn leuke gezelschap, fonteintje en apéroke!  En toen ging het ovenbelletje.  Ik ging kijken en merkt tot mijn grote ontstentenis dat mijn schotel al volop aan het pruttelen was.

Er zat room en melk in maar dat was volledig verdampt.  De zijkanten van het gerecht waren rotshard maar de kern was nog nét eetbaar. De lepel kon je er loodrecht inzetten.  Met een teleurstelling die voelbaar was tot in Tokio zette ik de schotel op tafel.  Mijn vriend keek - terecht -  in shock naar het gerecht dat ik verknoeid had.  “Van alles dames die ik gekend heb...”, begon hij (en geloof mij, hij heeft er wel wat gekend), “... ben jij de ergste.  Hoe is dat mogelijk?” En hij ging verder: “... jij hebt écht heel veel kwaliteiten maar koken...”

Een traantje vloeide bij mij uit frustratie.  Soms veeg ik er mijn voeten aan en dan lukt het natuurlijk niet.  Maar ik had alles gedaan volgens het boekje.  Ware het niet dat ik nu inzag dat ik het gewicht van mijn glazen schotel onderschat had en bijgevolg het gewicht van het te ontdooien voedsel overschat.

De liefde van de man gaat door de maag zeggen ze.  Wel, ... mijn ventje zijn maag...  En toen besefte ik het.  Hij moet mij verdorie wel echt héél graag zien om dat op regelmatige basis (laten we zeggen één dag op twee)  te dulden en er eigenlijk zo goed als nooit over te klagen.  Ik klaag veel meer zelf over mijn slecht eten dan dat hij iets zegt.

Ooooooh... he loves me!

18-07-2014 om 18:14 geschreven door Lilly L.  

Ik ben verzot op muziek.  Alle soorten muziek: klassiek, rock, pop,  R&B, country, jazz, rap, disco... ja, heel af en toe weet zelfs een hardrock groep me te bekoren.  Ik sta op met muziek en ik ga slapen met muziek.  Kortom, ik leef met muziek!  En altijd zit er wel één of ander deuntje in mijn hoofd.

’s Morgens als ik naar mijn werk rijd staat de radio natuurlijk aan.  Ik kan het dan niet laten om luidkeels mee te zingen als het een nummer is dat ik wel weet te smaken.  Vanochtend speelden ze ‘Walk like an Egyptian’ in de versie van The Bangles.  Ik was mee aan het zingen toen ik plots moest stoppen voor een rood licht. 

Ik bleef natuurlijk enthousiast verder meekelen en toen betrapte ik mezelf erop dat ik misschien ietwat te enthousiast was en ook de vreemde beweging met mijn handen aan het maken was – je weet wel, één hand naar voor en één naar achter zoals de oude Egyptenaren dat deden (tiens, toen ik vorig jaar op vakantie was merkte ik dat de Egyptenaren van deze tijd niet meer zo lopen) en vervolgens de handen samen en dan met het hoofd van links naar rechts hetgeen je ook ziet in het spotje van the Bangles of misschien nog beter in de versie van Michael Jackson.

Hoe dan ook, ik had niet alleen mijn eigen betrapt, maar kennelijk zat de man die in de wagen naast mij aan het rode licht stond ook te genieten van het spektakel.   Toen ik dit merkte... Laten we het zo stellen, het licht kon niet snel genoeg op groen springen. ’t Is misschien mijn verbeelding maar het leek véél langer dan anders te duren. 

16-07-2014 om 20:00 geschreven door Lilly L.  

De laatste tijd heb ik me voor de grap intensief beziggehouden met het deelnemen aan Facebook quizkes.  Tjonge, jonge...wat ik daarmee allemaal over mezelf te weten gekomen ben! 

Ten eerste heb ik een goede kennis van de tachtiger jaren - wauw... ik heb uberhaupt kennis!

Mijn Kamelotiaanse naam is Haunting Promise - I promise I’ll haunt you als je me ooit zo noemt!

Ik ben een terughoudende vrouw - ABSOLUUT!

Ik heb een jonge mentale leeftijd namelijk: 19  - Oef!  Ik dacht dat het erger met me gesteld was...

Als ik een kinderboek zou zijn zou ik ‘Everyone Poops’ zijn - Who gives a shit!

Van beroep zou ik eigenlijk best ‘artiest’ zijn  - en in een cirus werken misschien?

Ik heb een kleur van ogen die niet bestaat en dus kon ik aan de quiz niet deelnemen. 

Ik ben ‘Charlotte’ van Sex & The City - Weet niet of dat goed of slecht is want ik kijk daar niet naar.

Je mag me ook Honey Bunny noemen want dat is kennelijk mijn bijnaam - maar dan enkel op eigen risico!

Het liedje ‘Happy’ zou voor mij geschreven zijn - Weeiiiiiii ik vind dat een zagelied! 

Ik zou een ‘classy lady’ zijn - ze durfden niet anders te zeggen ander had ik ze verdomme lik op stuk gegeven, idioten die die kwis hebben opgesteld.

Als Disney karakter zou ik best in the Little Mermaid family thuishoren - zolang ik maar niet naar vis ruik is dat ok voor mij. 

Moest ik een gangster zijn was ik ‘Al Capone’ (en dus onmiddellijk ook van geslacht veranderd) en ik zou met ‘Romeo’ een affaire moeten beginnen (Al Capone en Romeo?  Wist niet dat die gay waren?) 

Aangenaam... En u bent?

15-07-2014 om 20:45 geschreven door Lilly L.  

Ik ben het type persoontje dat als ze iets graag heeft ervoor gaat en ik kan me dan soms heel moeilijk inhouden.  Om een voorbeeld te geven: ik kocht ooit twee exact dezelfde kleedjes maar wel in een verschillende kleur omdat ik ze zo comfortabel en mooi vond.  Recent schafte ik me ook twee exact dezelfde paar ‘ballerina’ schoentjes aan;  ook omdat ze zo comfortabel zaten.  Ondertussen heb ik er al één paar versleten.  Heb ze meegenomen op vakantie en daar wat afgedanst ;-) . 

Tot op de draad versleten zijn ze na nog geen twee maand tijd maar geen nood: ik heb een ander paar! Ik degradeerde het versleten paar tot sloefkes.  Voor de winter heb ik een paar lekkere warme pantoffels met een soort van wit kunstbont in.  Kunnen mijn voetjes lekker zweten tijdens koude winteravonden.  Maar in de zomer... welja, nu heb ik dus mijn versleten ballerinekes.   En als ik ga werken, een gloednieuw paar!

Ware het dus niet dat ik een beetje een verstrooid persoontje ben.  Toen ik uit mijn auto stapte en mij voeten de kasseien van de Antwerpse kaaien raakten merkte ik het... Ik was op mijn sloefkes naar het werk gegaan.  En vanavond ben ik op kousevoeten buitengeslopen voor iemand het zou merken...

14-07-2014 om 19:18 geschreven door Lilly L.  

Toen ik dit weekend in de Renmans beenhouwerij stond wou de dame achter de toog een klant haar bestelling meegeven.  “En euh... dan ook nog die kippeborsten?”, hoorde ik haar vragen.  “Neen”, zei de klant, “... die zijn niet van mij maar van die vorige mevrouw!”

De winkeldame begon te blozen.  Ze was vergeten de vorige klant haar kippeborsten te geven.  “Oei... ik ... ik zal ze maar opzij leggen”, stotterde ze verlegen.  Haar collega, een jobstudentje die vorig jaar ook al in de beenhouwerij stond, zat behoorlijk in haar zakken. “Ah... ben je iets vergeten?” , zei ze met een behoorlijke grimas op haar gezichtje.  De vaste medewerkster bloosde nog wat meer. “Ja, kan jou toch ook overkomen...?”  Lief plagend antwoordde de jobstudente dat dat haar niet overkwam.

Toen was het aan mijn beurt.  Ik werd bediend door de jobstudente. “Wat zal het zijn?...”  Op het einde van mijn bestelling vroeg ik 150 gram americain préparé met ajuintjes.  Maar de americain was op.  “Nog even geduld mevrouw... ze zijn het aan ’t maken.” De jobstudente verdween naar achter en ongeveer een minuutje later toonde ze haar hoofdje weer: “Nog even geduld...”  Jaja,  ik ging nergens naartoe zonder mijn americain met ajuintjes.

En toen verscheen ze ten tonele met een grote schaal americain.  “Vers gemaakt”, zei ze zo fier als een gieter.  “Ja... ’t lijkt wel of het beest er nog in zit”, grapte ik.  Ze gaf me 150 gram americain en toen presenteerde ze me de rekening.  De vaste medewerkster zat achteraan in de beenhouwerij.

“Juffrouw...”, zei ik toen beleefd, “...voordat uw collega terug komt - je weet wel, die die alles vergeet - zal ik het maar zeggen...  Want anders zal ze denk ik in jouw ‘zakken zitten’....  Je bent mijn ajuintjes vergeten!”

De jobstudente sloeg knalrood aan maar haalde opgelucht adem dat haar collega het niet gehoord had.  En nu zet ik het dus op mijn blog ;-)  Woehahaha!

13-07-2014 om 13:25 geschreven door Lilly L.