Ik denk dat ik de laatste tijd een ietsje te hard werk.  Enfin, ik weet het eigenlijk zeker door mijn vreemde slaapervaring.   Zolang ik leef slaap ik al heel slecht.  Ofwel lig ik te lang wakker, ofwel val ik op een onmenselijk vroeg uur in slaap maar dan word ik ook om 03:00 uur ’s morgens wakker.   Komt erop neer dat ik al bijna heel m’n leven te weinig slaap. 

Gisteravond viel ik in slaap voor tv.  Slecht nieuws normaal, want dat wil dan meestal zeggen dat ik weer uren zou wakker liggen, te draaien in bed nadat ik me van de canapé naar boven zou begeven hebben.  Gisteravond dus niet: mijn hoofd raakte het kussen en weg was ik!  En toen werd ik wakker om 07:15.

Dat is me nu nog NOOIT overkomen.  Ik heb meer dan acht uur aan een stuk geslapen.  Ik herinner me niet dat ik ooit zo lang geslapen heb.   Ik moet wel héél moe geweest zijn.

Bon, snel douchen, aankleden en dan naar het werk tuffen!  Toen ik buitenkwam zag ik zoals gewoonlijk de buurvrouw die haar hond aan ’t uitlaten was.  Ik krijg er sedert enige weken ook een goededag van.  Van de buurvrouw wil ik zeggen.  De hond probeert me al langer te groeten. Heeft even geduurd bij de buurmadam, maar niet iedereen is even extravert als ik dus ’t is haar vergeven. Ik zei goedemorgen en kreeg een goedemorgen terug (en de hond wou met me spelen).  Ik ging de hoek om en realiseerde me toen dat ik mijn wagen reeds voorbij gelopen was. Toen ik de hoek nu in de tegengestelde richting terug omkwam stond de buurvrouw vlakbij mijn wagen.  “Nog niet goed wakker, beetje zombie denk ik!”, zei ik enigzins beschaamd enigzins mijn lach inhoudend.  “Ik dacht al”, zei de buurvrouw, “...waar gaat die naartoe?  Haar wagen staat hier!” En er kon warempel een lachje af.  “Ik denk dat ik een koffie nodig heb”, antwoordde ik nog toen ik instapte.

Een uurtje later was ik al hard aan ’t werken achter m’n bureau.  En toen bedacht ik iets waardoor ik van mijn bureau op de tweede verdieping naar beneden liep.  Ik was vrij gehaast, legde het hele parcours af, en toen stond ik dus beneden... en wist ik dus niet meer waarom ik daar in hemelsnaam stond. Ik dus terug naar boven.

Een tijdje later kreeg ik telefoon van de broodjeszaak waar ik normaal gezien iedere dag plichtsgetrouw een bestelling plaats, met de vraag of er vandaag geen broodjes nodig waren.  Da’s nu wel omdat ik ze opdracht gegeven heb om dit te doen (omdat ik mezelf met m’n verstrooid hoofd ook wel een beetje ken) maar het was dus nog nooit nodig gebleken, tot dan toe... 

OMG... wat was ik zombie die morgen.  Help!  Waar is de koffie?

08-08-2014 om 07:16 geschreven door Lilly L.  

We hebben een nieuwe kuisvrouw op de werkplaats.  Iedere morgen als ik binnenkom en haar zie zeg ik goededag.  Ik vind dat gewoon basic beleefdheid.  Vandaag deed ik het dus weer en ze zei plots tegen me: “Mevrouw, u bent écht altijd zo vriendelijk.”  Wat, omdat ik goededag zei?  Ik vind van mezelf nu niet bepaald dat ik zó vriendelijk ben maar ik denk wel dat je elkaar moet respecteren.

“Je zou eens moeten weten hoeveel mensen zich te goed voelen om dag te zeggen tegen het schoonmaakpersoneel...”, ging ze verder.  Ik onderbrak haar: “Kijk ik ben héél rijk geweest, ik ben héél arm geweest en alles daar tussenin.  Ik heb een huis gehad met een binnenzwembad en sauna, ik ben dakloos geweest en alles daar tussenin.  En of ik me nu tussen rijke of arme mensen bevond (of alles daar tussenin), in iedere categorie heb je goede en slechte mensen.  In iedere groep heb je mensen mét en zonder manieren. Mensen die hun neus voor je ophalen en mensen die...” “...U...u...bent dakloos geweest?”, ze schrok.  “Ja... ongeveer 8 weken”, zei ik.  En toen begon ze dus te wenen. 

Ik wist niet wat gedaan. Ik kan daar zo moeilijk mee omgaan.  “Gaat het?”, vroeg ik ietwat bezorgd. Ze kreeg het nog erger.  De tranen spoten uit haar oogjes.  Ik voelde me zo ongemakkelijk.  Ze wreef nu haar gezicht af.   “Ja, ik heb ook een maand zonder huis gezeten.  Het was zo’n moeilijke tijd...”, zei ze snikkend.  Tja... ik begreep wel waarom ze huilde, heb ik toen ook gedaan, maar ik - de schijnbaar vriendelijke dame -  heb de kuisvrouw doen wenen verdomme! Ik heb me er de hele dag écht onbehaaglijk door gevoeld! 

06-08-2014 om 20:14 geschreven door Lilly L.  

Ik richt me hier nu heel even tot de dames: “Kennen jullie dat: Je stelt een vraag aan een man en er komt een heel verkeerd antwoord uit?”

Ik geef een voorbeeld vraag: “Welk kleedje zou ik dragen: het rode of het zwarte?”  En dan krijg je dus iets in de zin van:  “Maakt niet uit!”  of  iets in de zin van: “Rood!” ... Dàt willen we dus niet horen, mannen!  We willen iemand die met ons meedenkt!  Die onze dilemma’s doorbreekt.  Die proactief is.  Die zegt welk kleedje ons volgens hem het beste staat en waarom in die situatie dat bepaald kleedje zou moeten worden gedragen. Ik denk dat ik ooit eens een handleiding van de vrouw voor de man ga moeten schrijven maar ik vrees dat ik veel werk ga hebben want mannen voelen het vaak gewoon soms écht niet aan.

Mijn vriend heeft onlangs ook zo’n totaal verkeerd antwoord gegeven.  Ik was aan ’t roddelen over een vriendin van me.  ’t Is te zeggen, als je héél veel positieve dingen over iemand te zeggen hebt, is dat dan ook roddelen?  Enfin, ik was aan het vertellen over iemand dat ik het echt een heel fijne dame vond en dat ik tot op heden geen enkele karaktertrek aan deze persoon ontdekt had die ik vreemd of ongepast vond of iets dergelijks en dat als ik een man zou zijn, ik het wel zou weten... 

Nu gaan dus sommige mensen hier waarschijnlijk grote ogen trekken!  Even voor alle duidelijkheid: neen... ik voel me totaal niet aangetrokken tot vrouwen, maar ik heb er geen probleem mee om toe te geven dat er een aantal fantastische vrouwen bestaan en ik was louter aan het projecteren dat moest ik een man zijn, ik waarschijnlijk voor dàt soort vrouw zou gaan.  Daar is toch niks mis mee? 

Hoe dan ook, mijn vriend gaf me gelijk.  “Ja, inderdaad !”, zei hij.  In principe geen verkeerd antwoord want we zaten op dezelfde lijn.  Maar toen zei ik plagend: “Ah zo... dus wat als die vriendin avances naar jou zou maken?” Iets waar ik heel gerust in ben dat ze nooit zou doen want dat mens is gewoon quasi perfect en zoiets doe je niet met vriendinnen en ik ben ook zo goed als zeker dat mijn vriend daar nooit op zou ingaan.  Het antwoord van mijn vriend: “Maar allez... wat zeg je nu... die heeft toch geen interesse in zo’n oude kapitein als ik!” 

TOTAAL VERKEERD ANTWOORD!  “Ventje... dàt is nu écht eens een totaal verkeerd antwoord!  Dàt hoor ik dus écht niet graag!  Allez... denk toch eens even na...”, zei ik verbolgen.  Ik zag een denkrimpel op het voorhoofd van mijn vriend verschijnen en hij roefelde even door zijn haar.  Hij wist wat komen ging.  Een speech!  Ik ging verder: “Het juiste antwoord is: neen meisje, ze mag proberen, maar ik heb alleen maar interesse in jou!”  “Ah ...”, zei m’n vriend, “... alsof hij nét de ontdekking van de eeuw gedaan had!”  En die ‘ah...’ was er natuurlijk te veel aan.  Ik had absoluut geen jaloerse bui of zo want ik ben ervan overtuigd dat hij me heel graag ziet maar ik kon gewoon niet geloven dat hij het juiste antwoord op deze relatief simpele testvraag niet wist.  Mannen... ik denk toch echt dat ik eens aan die handleiding ga moeten beginnen!

05-08-2014 om 06:41 geschreven door Lilly L.