Georganiseerde en gelegaliseerde misdaad noem ik het; banken en verzekeringen.  Ze veranderen zomaar hun tarieven of beginnen plots niet bestaande kosten aan te rekenen en je kan hier helemaal niets tegen doen.  Misschien... in het beste geval van bank veranderen maar ’t is één pot nat en ze hebben allemaal wel hun eigen maniertjes om geld los te peuteren.  Lijkt wel of ze prijsafspraken maken... en dat is in principe verboden!

Neem nu de ‘equiperingskosten’ die ik maandelijks betaal € 3,52 . ’t Is alsof ik een bankbediende iedere maand een broodjeslunch betaal.  Wat is dat eigenlijk EQUIPERINGSKOSTEN?  Ik ben al goed geequipeerd en dat is niet dankzij mijn bank.  Ze mogen mijn spaargeld al gebruiken om leningen met forse interest toe te staan aan andere mensen waaraan ze al dik  verdienen, maar ik moet nog eens equiperingskosten betalen.

En als ze na het uitbetalen van dikke bonussen aan hun incapabele managers geld te kort komen, dan vinden ze toch gewoon een andere kost uit.

Nu stond er op mijn uittreksel het volgende te lezen:  “bla...bla...bla... speciale tarifering die zal toegepast worden indien het beschikbare saldo op de rekening onvoldoende is.  In het geval dat een verrichting niet uitgevoerd kan worden zal een bedrag van € 4,50 als verrichtingskost afgehouden worden.”

Ik sta nooit negatief maar daar gaat het hier niet om. Lees ik dit goed?  Er kan geen verrichting plaatsvinden maar dan zou er een DIKKE verrichtingskost aangerekend worden?  Dus met andere woorden:  als je denkt genoeg geld op je rekening te hebben maar je komt €3,52 te kort omdat de bank een automatische equiperingskost heeft afgehouden dan wordt je nog eens bestraft met een boete van €4,5 verrichtingskost voor een verrichting die NOOIT heeft plaatsgevonden! 

Wat voor een maffiapraktijk is dat eigenlijk?  Kosten aanrekenen voor zaken die niets kosten en nooit gebeurd zijn? Schandalig vind ik het!  Er is geen kost aan verbonden.  ’t Is niet dat daar een manneke achter een computer zit die ze moeten betalen om na te kijken of er genoeg centjes op je rekening staan.  Dan zou ik het misschien nog begrijpen. 

Wat ik niet begrijp is dat onze politici niet in actie komen!  Of zou er misschien belangenvermenging zijn?  Zouden zij ook geen dikke bonussen krijgen of werkt zoon of dochterlief misschien als directeur of manager van één of andere bank.  Aah... vast niet... dat zou toch beginnen lijken op georganiseerde misdaad.

11-05-2014 om 10:12 geschreven door Lilly L.  

Moederdag... dit is nu een dag in het jaar dat ik altijd serieus ‘down’ ben.  Door omstandigheden die ik hier niet tot in het detail ga beschrijven verloor ik zo’n vier jaar geleden mijn moeder, maar wat nóg veel erger was is dat ik bijna gelijktijdig zelf een soort van ‘moeder af’ ben geworden.  Ik ben mijn dochtertje hierdoor ook kwijtgeraakt.  Ze leeft gelukkig nog hoor, alleen... ik zie haar nooit meer door zaken en keuzes die ik heb moeten maken die buiten mijn wil hebben plaatsgevonden.  Ik schrijf er niet veel over omdat het gewoon te diep zit en ik woorden te kort kom om te uiten hoe ik mij hierbij voel (en geloof me, het gebeurt ZELDEN dat ik verlegen zit om woorden).   Om het kort in het Engels te omschrijven ‘It really sucks!’ en dat is nog een serieuze ‘understatement’.

Ik ben niet alleen triest, maar eigenlijk ook altijd vrij boos. Boos omdat ik in een situatie zit waarin ik niet echt wil zitten, maar ook héél boos op de belastingen.  “Wat heeft dat met moederdag te maken?”, hoor ik je al denken.  Alles eigenlijk.  Ik ben waarschijnlijk één van de eerste Belgen die haar belastingsbrief invult.  Ik kan die bruine enveloppe gewoon niet meer zien liggen. 

“Tax on web”, hoor ik hier een flauwe plezante al zeggen, “... dan heb je daar geen last van.” 

Enfin, ik wil die brief zo snel mogelijk de deur uit en vermits ik hem maandag ontvangen had, ben ik er dan maar meteen ingevlogen.  Ik hekel echter de rubriek waarop je moet zetten hoeveel kinderen  je ‘ten laste hebt’.  Alhoewel ik een dochtertje heb is dat bij mij dus  een dikke vette nul. 

Dat confronteert mij niet alleen ieder jaar rond moederdag met mijn grote gemis, maar maakt mij ook nog eens heel kwaad.  De term ‘ten laste’ werkt als een rode doek op een stier.  Natuurlijk kosten kinderen veel centjes en natuurlijk is dat dus een financiële ‘last’ maar ik vind dat gewoon een uiterst ‘negatieve’ term.   Welke boodschap sturen we hiermee de wereld in?  Dat kinderen ‘lastig’ zijn en dat we ze eigenlijk niet willen?  Hoe voelen kinderen zich als ze volwassenen horen discussiëren over het ‘ten laste zijn’.

Kunnen we niet gewoon zetten ‘onderhoudsgerechtigde kinderen waarop u het voorrecht heeft?’.  Blijft hetzelfde voor mij: een dikke vette nul maar het klinkt me al een stuk positiever dan ‘kinderen ten laste’.  Iedere keer als ik die rubriek zie maakt het me écht kotsmisselijk.  En dan begrijp ik al beter de ‘bruine kotskleur’ van de enveloppe.  Enfin, het formulier is al weg, de bus op zodat ik me niet meer moet ergeren aan het negatieve woordgebruik. Tot volgend jaar althans...

11-05-2014 om 05:53 geschreven door Lilly L.  

Ik weet het nu wel heel zeker: ik ben van ‘generatie V’.  De ‘V’ staat voor vraagteken. Een hele generatie van mensen die is opgevoed met bepaalde zekerheden om deze dan van de kaart te zien worden geveegd. 

Neem nu de spelling van het Nederlands.  Als braaf gewillig studentje noteerde ik ooit eens dat het woord ‘factuur’ met een ‘c’ geschreven werd.  Een aantal jaren verder in mijn opleiding blijkt dat plots met een ‘k’ te zijn.  “Ok... faktuur is dus nu met een ‘k’, “ en ik propte deze belangrijke info in mijn kleine breintje waar de neuroon die nog werkt overuren deed want er waren nog andere woorden in hetzelfde geval.  Een aantal jaren later blijkt faktuur toch plots terug faCtuur te zijn.  Bon, het zal dan wel aan het Nederlands gelegen hebben.  Het is een ‘levende taal’.  Die kan dus veranderen.  Ik moest flexibel zijn.  Als ik dit niet aankon had ik maar verder Latijn moeten studeren zeker?

Maar toen kwam Marc Van Aalst.  “Wie in hemelsnaam is Marc Van Aalst?” hoor ik u denken.  Marc (ik weet niet of dat met een c of een k is, zou dus ook Mark kunnen zijn!) komt uit een ander vak: natuurkunde! 

Ik  heb op 13-jarige leeftijd het volgende zinnetje gememoriseerd: “Zal Marc Van Aalst met Jan Steen uit Nederland praten?”  Dit zinnetje was een ezelsbruggetje om de volgorde van de planten t.o.v. hun stand van de zon te onthouden.  Zon, Mars, Venus, Aarde, Mercurius, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunus en Pluto...  Zie je wel… ik ken ze nog altijd !  Niet dus… Enkele jaren geleden hoorde ik plots op het nieuws dat er een nieuwe definitie van planeet was en dat Pluto dus geen planeet meer was.  “Wat moet Marc Van Aalst nu met Jan Steen doen?”, vroeg ik me verwonderd af.  “Zal Marc Van Aalst met Jan Steen uit Nederland...euh...” .  Verdomme hé... daar gaat mijn parate kennis.  Ik zou een nieuw ezelsbruggetje moeten vinden: “Maak Van Acht Meter Japanse Stof Uw Nachthemd!”  Bon, dat was dan ook opgelost.

Een paar dagen geleden kom ik plots weer tot een verbijsterende vaststelling:  Er is geen zekerheid over hoeveel continenten er zijn.  Mijn kennis van Aarderijkskunde is lamentabel.  Ik geef het toe.  Ik kan geen kaarten volgen omdat daar te veel kronkels op staan. Ik ben het type persoontje dat nog kan verloren lopen in de gemeente waar ze al heel haar leven gewoond heeft.  Bij mij is het meer AarderijksOnkunde. 

Dit gezegd zijnde was ik er wel zeker van dat er zeven continenten zijn.  Toen dit onderwerp toevallig ter sprake kwam en ik het cijfer zeven uitsprak, schoot mijn vriend in een - door mij niet zo op prijs gestelde - lach.  “Zeven...euh neen... vijf...euh...”, corrigeerde ik mezelf héél onzeker.  Ik ben al zó onzeker van mijn Aarderijkskundige talenten en mijnheertje die daar zat te grinikken was niet echt een hulp.  Ik schrok er wel van dat eerst het cijfer zeven en vervolgens het cijfer vijf door mijn brein schoten.  Ik ben dan maar gaan Googelen in de hoop een antwoord te vinden op deze vreemde hersenkronkel van mij.  Uiteindelijk vind ik het antwoord op Wikipedia op de vraag hoeveel continenten zijn er.  Het antwoord is 4 tot 7.  Afhankelijk van hoe je het geleerd hebt.  Ik heb op school altijd 7 geleerd maar mijn vriend had 5 geleerd.  Ik ben heel hard beginnen denken (neen, het deed geen pijn) en alhoewel ik 7 geleerd in had in de lagere school, hing er in de middelbare school wel een oude wereldkaart waarop 5 continenten stonden en waar ik tijdens de les naar had zitten staren.  Vandaar de 5-7 verwarring in mijn hoofdje.  Enfin, de wereld verandert dus moet ik maar flexibel zijn.

In mijn zoektocht naar wat standvastigheid deed ik iets wat ik al in jaren niet meer gedaan heb.  Ik keek naar de halve finales van Eurosong.  Nét zoals vroeger. Op zich is dat al niet standvastig want vroeger waren er geen halve finales en toen mocht bijna ieder land gewoon meedoen maar tja, we moeten flexibel zijn.  In de loop van de avond hoorde ik – het was weliswaar als grap bedoeld – dat Australië ook wou meedoen aan Euro-visie.  En ik dacht terug aan mijn Aarderijkskunde kaarten en mijn verbijsterende ontdekking van niet zo lang geleden.  Neen, 4 tot 7 continenten ok, maar Australië ligt nog altijd niet in Europa! 

En toen verscheen de inzending van Oostenrijk op het podium.  “De vrouw met de baard”, werd het genoemd.  Rechtzetting: “Dat is geen vrouw met een baard... dat is een man met een boezem!!!”  Kennelijk zou het als grap bedoeld zijn.  Niemand neemt Eurosong nog au sérieux.  Wat vroeger ooit een leuke liedjeswedstrijd was is helemaal verknoeid met politiek gekonkelfoes, zeer ouderwets klinkende liedjes en landen die sowiezo al denken meer te zijn dan andere landen want zij mogen altijd meedoen (en waarom dan wel vraag ik me af?) Het zou een teken zijn dat de deelnemer zich ook verzet en dat verzet wordt heel duidelijk getoond met een baard... euh neen... met een boezem.

 Kijk, ik ben een ruimdenkend mens (allez, dat denk ik toch van mezelf).  Laat Pluto een planeet zijn, laat er zeven continenten zijn, blijf af van de Nederlandse spelling en laat een vrouw vrouw zijn en een man man zijn maar niet een ‘Vram’ of een ‘Mouw’ of zoiets... Het is genoeg!  Wij van generatie V hebben er genoeg van.  Eén wijze levensles hebben wij alvast met de paplepel meegekregen... er bestaan bijna geen zekerheden dàt is zeker!

10-05-2014 om 08:13 geschreven door Lilly L.