Ik werk mezelf soms serieus op de zenuwen.  Het probleem is dat ik heel impulsief kan zijn.  Combineer dat met een aangeboren verstrooidheid en een vergeetachtigheid en van die ‘ezel die zich geen twee maal aan dezelfde steen stoot’ is dus geen sprake meer.  Ik ben soms érger dan de ezel!

Ik doe mezelf dan ook altijd zaken aan waar ikzelf - en soms ook de mensen rondom mij - maar meestal gewoon ikzelf, de dupe van ben.  En dàt werkt dus nogal op mijn eigen zenuwen!

Vroeger konden mensen mijn verhalen op Facebook lezen over hoe ik telkens weer iets vergeet op mijn boodschappenlijstje te zetten als ik ga winkelen.  Vergeet ik het voor een keer niet op mijn lijstje te zetten, dan vergeet ik toch gewoon het hele lijstje mee te nemen naar de winkel!  En ga zo maar door...

De laatste keer bijvoorbeeld dat ik pizza maakte, toen zag mijn oven er niet uit.  Ik nam mezelf voor om de volgende keer aluminium folie op de bodem van de oven te leggen.  Zo zou de kaas die eraf loopt niet aankorsten aan de bodem van mijn oven en dien ik gewoon de folie weg te smijten.  Zo gezegd, zo NIET gedaan!  Ik schuif de pizza in de oven en als ik door het ovendeurtje kijk en zie dat de kaas begint te smelten en te lekken herinner ik me mijn goede voornemens van de laatste keer dat ik pizza maakte.  V#@!!$*!!!

Ik schotelde mijn vriend de ovenpizza voor.  “Smakelijk”, zei ik en bij het nemen van de eerste hap pizza barstte ik in tranen uit.  Mijn vriend begreep er niets van en ik moest hem uitleggen dat ik weeral vergeten was om folie in de oven te leggen en dat ik mezelf daardoor weer een kwartier meer werk gegeven had.  Hij suste mij heel lief met de woorden: “Zóóó erg is dat toch niet...”  Maar ik vond het dus wel erg!

Na het bekijken van de film ‘50 First Dates’ met Drew Barrymore vertelde mijn toenmalige man me dat die film hem aan mij deed denken.  Het hoofdpersonage in de film Lucy, liep een hersenbeschadiging op waardoor haar kortetermijngeheugen niet meer omgezet wordt naar haar langetermijngeheugen waardoor ze iedere keer dat ze wakker wordt de vorige dag compleet is vergeten. 

Zo erg is het nu ook weer niet maar ik geef toe dat ik héél vergeetachtig kan zijn.  Ik herinner het mij meestal wel maar te laat.  Als ik in de winkel sta herinner ik me bijvoorbeeld dat ik mijn boodschappenlijstje in de keuken heb gelegd.

Nog zoiets dat ik mezelf had opgelegd om het te herinneren: als je een staaltje parfum hebt, test dan altijd eerst even of je dat parfum wel graag ruikt!  Waarom?  Wel, uit eerdere ‘ervaring’ had ik dat ooit een keertje niet gedaan met alle gevolgen vandien.  Maar...bij mij bestaan sommige ervaringen dus om gewoon vergeten te worden en ze als het ware opnieuw te ervaren.

Ik had dus een staaltje parfum in mijn handen en spoot het zonder veel aarzelen in het rond.  OMG!  Ik kreeg hoofdpijn van dat parfum.  Stinken man! Maar ik had nét gedoucht en echt geen zin meer om terug onder de waterstraal te gaan staan.  Mijn haar was reeds gebrusht.  En toen herinnerde ik me dus dat ik dat mezelf al wel eens eerder had aangedaan... té laat.

Toen ik mijn vriend naderde begon deze te kuchen.  Hij zwaaide overdreven met z’n hand en bekeek me vragend.  “Jaja”, zei ik zwaar geïrriteerd door mijn eigen stommiteit, “haast en spoed en ik stink goed!”

Eigenlijk moet ik mij trachten te herinneren hier eens een verhaaltje over te schrijven... 

04-05-2014 om 12:22 geschreven door Lilly L.  

Vakantie...!  Ik geniet er veel te weinig van maar dit jaar heb ik besloten dat het anders zou zijn.  Dit jaar zou ik op reis gaan.  Ik ben dus natuurlijk naar Nancy gestapt - da’s die van de beste-prijsgarantie van Neckermann - maar Nancy was er niet.  Marina, de dame die daar anders altijd zit was er ook niet.  Wat?  Geen Nancy... geen Marina... dan hoefde het voor mij al bijna niet meer.  De illustere onbekende dame die daar werkte en van wie ik de naam niet ken, ik zal ze dus maar Jane Doe noemen zoals in de films, die hielp waar ze kon. Ik had mijn reis eigenlijk al online geboekt maar was vergeten een verzekering aan te klikken en geloof me... da’s iets wat ik echt wel nodig heb.  De dag dat ik het vergeet is de dag dat ik ziek zal vallen...!

Goedgemuts wandelde ik het reisbureau buiten.  Ik zou enkele weken later de zon en de zee zien en hele dagen zàààààlig niets doen.  Elf nachten zou ik blijven.  Elf zàààlige nachten.  Of ten minste... dat dacht ik toch.

En dan kwam hij: de e-mail.  Enkele dagen voor vertrek werd ik ingelicht over het reisschema.  Ik vertrok om... 21:00 uur.  Wat?  ’t Was bijna 4 uur vliegen dus ik zou pas iets voor 01:00 uur aankomen.  Dan nog wachten op de valiezen en door de douane en dan wachten tot iedereen op de bus zit.  Is het dus al 02:00 uur.  Vervolgens nog een lange busrit met verschillende tussenstops.  Allez... als ge om 04:00 uur ’s morgens in uw hotel aankomt moogt ge van geluk spreken.  Dan nog even inchecken en een douche nemen en om 05:00 uur ’s morgens ben ik dan gereed om aan mijn eerste nacht in een vreemd land te beginnen.

05:00 uur!  Sorry maar rond dat uur wordt ik meestal wakker.  05:00 uur... da’s toch geen overnachting meer?   En dan moet je fris en monter om 10:00 u op het appel verschijnen omdat een Neckermann dame je wat uitleg wil geven over de toeristische attracties waaraan ze nog een keertje kunnen verdienen.  Misschien is het beter om gewoon niet te gaan slapen en op het strand je jetlag uit te zweten.  Alhoewel... mezelf kennende zou ik daar in slaap kunnen sukkelen in de blakende zon.  ‘En m’n kleureke dan?’ wordt plots ‘En waar is hier een dokter...?’

Zoals je merkt was ik niet erg opgezet met het vertrekuur maar niets aan te doen... ’t Is een charter en dat moet renderen zeker?  Enfin, ik had er mij al min of meer bij neergelegd ware het niet dat ik nadien nog een e-mail van Neckermann ontving en die luidde als volgt:

“Geen zin om vroeg op te staan?  Liever geen gejaag in de ochtend of schrik voor het verkeer? Informeer naar onze hotels aan de luchthaven.”

Vroeg opstaan?  We vertrekken verdomme om 21:00 uur!  Schrik voor het verkeer?  Ik woon op loopafstand van de luchthaven...  En toen dacht ik: “Die zijn er echt mee aan ’t rammelen!”  En om de één of andere reden stond mijn innerlijke barometer plots op onweer.  “Je kijkt zo kwaad”, merkte m’n vriend droogjes op.  Ik mompelde: “Ja... Humormann... ik voel er mij wel door ge-neckt ! ”

04-05-2014 om 08:04 geschreven door Lilly L.  

Solliciteren... het is bijna een job op zich.  Doorheen de jaren heb ik vaak een beroep uitgeoefend waardoor ik veel sollicitatiebrieven onder ogen kreeg.  Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik ‘de waarheid’ in pacht heb.  Moest dat zo zijn, dan zou ikzelf voor elke job waarvoor ik ooit gesolliciteerd heb aangenomen zijn en dat is natuurlijk niet zo.  Maar ik weet wel dat alles begint met een goede cv en begeleidende brief. 

Ik wil het hier nu even niet hebben over het feit dat de layout best verzorgd is, dat er ook niet te veel spellingsfouten in het schrijven mogen staan, dat kandidaten best ook niet té veel overdrijven over hun kunnen en dat je natuurlijk niet moet solliciteren voor een IT-functie als je nog nooit een computer hebt vastgehad maar wel heel goed kan dansen... Dat zijn dingen waarover ik het later nog wel eens zal hebben.

Neen, ik wil het hier even hebben over ‘de foto’. Ik vraag altijd een foto van de sollicitanten omdat een beeld gewoon veel meer zegt dan woorden.  Werkgevers zoeken niet naar ravissant mooie mensen hoor.  Da’s meegnomen als je zo bent maar een foto kan zo veel meer vertellen.  Hieronder mijn top tien van hoe het niet moet.

NUMMER 10: DE LAAT MAAR WAAIEN SPIRIT

Vakantiefoto’s zijn heel leuk alleen... ze passen niet op een CV want het komt helemaal niet professioneel over.  Iemand in een bain soleilke met de haren in de wind en de strandtas op de grond geeft een ‘laat maar waaien’ indruk.  Helaas laat men zo ook vaak de kans op een sollicitatiegesprek voorbij waaien...

NUMMER 9: HET SELFIE-PERSPECTIEF

Het is best dat je een foto laat maken door bijvoorbeeld een vriend of een vriendin of zelfs een fotograaf.  Een selfie kan natuurlijk ook, maar zorg er dan zeker voor dat deze selfie niet uit een rare hoek getrokken wordt.  Als je jezelf van boven fotografeert zie je er klein en nietig uit alsof je een gestraft kind bent dat in de hoek is geplaatst.  Trek je een foto van jezelf langs onder dan zien je neusgaten er waarschijnlijk abnormaal groot uit en lijkt het vaak alsof je hoofd misvormd is.  En je wil je toch van je beste kant laten zien, niet?

NUMMER 8: WAT GEBEURT DAAR OP DE ACHTERGROND?

Staat er op deze sollicitatiefoto werkelijk een jonger broertje op de achtergrond die z’n tong uitsteekt? Commentaar is hier overbodig denk ik.

NUMMER 7: KIJK IK BEN EEN VOORZICHTIGE CHAUFFEUR

Tenzij je solliciteert voor een chauffeur functie is het geen goed idee om jezelf klikvast met de gordel om te fotograferen.  Wat wil je daarmee zeggen?  Dat je een voorzichtige chauffeur bent? Dat je je rijbewijs al behaald hebt?  Of dat je gewoon een heel slechte decorkeuze gemaakt hebt?

NUMMER 6: DE GRAPPIGE HARRY

Pretparken zijn tof maar of dit nu een geschikte plek is om een sollicitatiefoto te maken?  Misschien vond de persoon die me de foto opstuurde het wel leuk om met twee kleurrijke mascottes in pak op de foto te staan.  Ik vond het alleszins een vreemd zicht zo tussen Mickey en Minnie mouse.

NUMMER 5: I’M TOO SEXY

De kledij die je aanhebt op een sollicitatiefoto is ook heel belangrijk.  Tracht neutraal zakelijk te lijken.

Een dame met een decolleté waarin ‘de marchandise’ zeer goed te zien is... dàt is erover.

Een man met de knopjes van z’n hemd los zodat zijn borsthaar er macho uitsteekt... mmm.... zou ik nu precies niet doen.

En dan zijn er natuurlijk ook de ‘overdressers’.  De persoon op de foto ziet er fantastisch mooi uit omdat ze opgemaakt is om naar de eerste communie van Sofieke te gaan.  Kijk mevrouw... het is een hele mooie hoed met die bloemen en die pluim enz...  maar kleedt u zich werklijk zo als u gaat werken?

NUMMER 4: NU HEB IK HET ZUUR...

Zoals reeds eerder vermeld kan de plaats waar je een sollicitatiefoto maakt helemaal verkeerd gekozen zijn.  Geen vakantieplek, geen pretpark, niet achter het stuur van je wagen, maar zéker ook niet na het nuttigen van een maaltijd op restaurant.  Deze persoon had kalkoen of iets dergelijks gegeten en het grote, slecht afgeknabbelde kalkoenbot was de eye-catcher van de foto.  Even kreeg ik het zuur en heb toen de foto terzijde gelegd.

NUMMER 3: DE AFGEKNIPTE KAAK

Een foto waarop een jonge dame te zien is en je ziet dat er iemand heel dicht naast haar stond met de kaak tegen de hare.  Waarschijnlijk haar beste vriendin of haar liefje?  De HR persoon krijgt een foto met een stukje kaak te zien en dan een rare pose van de persoon die er wel helemaal opstaat

NUMMER 2: DE ALCOHOLIST IN SPE

Misschien drinkt deze persoon bijna nooit maar als beide handen op de foto gevuld zijn met een glas bubbels wordt er denk ik toch een verkeerd signaal gegeven.  “Hé, willen jullie een alcoholieker in spé aannemen?”  Ik zou zeggen: “Santé maar u doet niet meer mee!”

NUMMER 1: DE GROEPSFOTO

Op de foto staan met je vrienden is plezant. Maar wie is nu de sollicitant?  Ik vroeg het mij ooit af toen ik vijf jonge mannen op een foto zag staan. Hij had misschien een rood cirkeltje of een pijltje naar z’n hoofd kunnen zetten maar dat is ook maar niks.   Ik vroeg mij inderdaad af wie nu de sollicitant was maar de vraag was niet zo’n teaser dat ik me geroepen voelde om hem uit te nodigen als je snapt wat ik bedoel!

03-05-2014 om 19:23 geschreven door Lilly L.  

Ervaring... da’s zo’n woord dat nogal eens vaak te pas en te onpas gebruikt wordt en dan vooral door ouder wordende personen zoals bijvoorbeeld... euh... ik...

Maar eigenlijk wil ervaring niets zeggen.  ’t Is niet omdat je ‘ervaring’ hebt met iets dat je er ook van leert of dat het positief is.  Ik ken mensen die blijven doorklungelen en daar al heel veel jaren ‘ervaring’ in hebben. Wat hebben ze dan geleerd? Te klungelen... ?

Oudere mensen hebben de neiging om met de jongere generaties hun al dan niet positieve ervaringen te willen delen.  Da’s heel fijn, maar we weten allemaal dat we best uit onze eigen fouten leren. Jongeren lappen de ervaring van anderen - meer bepaald vaak van hun goedmenende ouders - dan ook wel aan eens hun laars of draaien met hun jonge oogjes als het woord ‘ervaring’ valt.

Toch zou men dat beter niet doen en de vele ervaringen die anderen met ons willen delen hartelijk omarmen.  Onlangs had ik een conversatie met een vriend.  Het ging over ‘ervaring’ en hij vertelde dat hij veel kennis had over het leger en dat de oorzaak was dat hij vroeger veel legertje met  z’n Playmobil soldaatjes had gespeeld.  Ervaring dus... Welnu,  ik speelde vroeger met Barbies.  Ik speelde héél veel met Barbies.  Barbie kookt, Barbie kuist het huisje... Heel veel ervaring dus.  Nochtans, ik ben niet bepaald de meest fantastische kok en nog minder beschik ik over geweldige huishoudelijke capaciteiten.  Nochtans mijn Barbiehuis was altijd mega-picco bello!

Ik begon te denken hoe mijn Barbie ervaring mij iets geleerd zou kunnen hebben.  “Ik kan me heel goed en snel uit- en aankleden,” riep ik plots heel blij.  M’n vriend rolde met z’n ogen.  Hij doet dat trouwens wel vaker, ik denk dat het een tic is.

“Waar is dat goed voor?”, hoorde ik hem mompelen, “Ervaring voor een stripper misschien? Maar wacht eens even... een stripper moet zich niet snel kunnen uitkleden... dat moet juist traag gaan”, spotte hij lichtjes.

Natuurlijk had ik - gelukkig misschien maar - mijn Barbie ervaring niet uitgetest als professionele stripper en is dit ook niet bepaald een carrière-move die ik ooit zal nastreven.  Maar inderdaad, strippers kleden zich best niet te rap uit.  Was mijn Barbie ervaring dan nergens goed voor?

“Maar strippers moeten zich wel heel snel kunnen aankleden... ,” opperde ik in een ultieme poging om mijn Barbie ervaring toch nog ergens nuttig voor te kunnen maken. “Hoezo?”, vroeg mijn vriend enigzins nieuwsgierig.  “Welja”, antwoordde ik opgetogen, “na hun optreden hebben ze het waarschijnlijk wel warm van de inspanning, maar als ze stoppen met dansen dan koelt hun lichaam razendsnel af en als ze dan niet rap iets warms aantrekken zouden ze een borstvalling kunnen oplopen! Ze moeten dus in staat zijn om zich snel te kunnen aankleden!”  Ik hoorde hem iets momepelen in de zin van:”...stripper... oh ja natuurlijk... BORSTvalling...” En toen... rolde hij met z’n ogen en keek naar het plafond.

 Ik kan je zeggen... met z’n ogen rollen, daar heeft hij al héél veel ERVARING mee en ik vraag me nog altijd af waar dàt dan goed voor is...

01-05-2014 om 19:09 geschreven door Lilly L.