Een vriendin van mij postte vandaag op Facebook devolgende wijsheid: "Hell had no fury like a 4 year old whose sandwich has been cut into squares when he wanted triangles".  Even vrij vertaald:  Het is een echte hel als je een 4-jarige een boterham geeft die in vierkantjes gesneden is terwijl de vierjarige driehoekige boterhammetjes wou.  Dàt is nu eens een waarheid als een koe en ik spreek uit ervaring...

Vooraleer ik mijn diploma van lerares ben gaan behalen in de USA (ik heb een beetje vanalles gedaan tot nog toe maar weet nog altijd niet goed wat ik wil worden J) besloot ik om eerst even 'substitute teacher' te zijn om te zien of ik lesgeven wel uberhaupt leuk zou vinden vooreleer de studies aan te vangen. Ik kwam dus in heel verschillende klassen terecht van heel verschillende leeftijden.  Mijn meest angstaanjagende ervaring ooit was in een kleuterklas. 

Ik kwam binnen om een lerares te vervangen en onmiddellijk begon er al een klein meisje te wenen.  Ze kende me niet en was bang.  Ik nam aanvankelijk de kleine meid op m’n schoot om haar een beetje gerust te stellen maar twee uur later was ze nog bezig...  Enfin, het lesplan dat de lerares had achtergelaten was heel duidelijk.  We begonnen de dag met ‘het weer’.  Ik moest vragen aan de klas hoe het weer was en dat op het bord tekenen.  Een zonnetje voor een zonnige dag, een wolkje voor een bewolkte dag, ... je kent dat wel hé! 

Ik begon er meteen aan en vroeg hoe het weer was.  ‘A SUNNY DAY’, antwoordde de klas bijna volmondig in koor (behalve miss traantje die nog steeds aan het snikken was).  ‘A sunny day... very good!’ , bevestigde ik.  Nu... in Texas is het heel vaak heel zonnig dus veel variatie zat er niet in. Ik besloot het zonnetje op het bord te tekenen.  Ik liep naar het bord, pakte een krijtje in de hand en vooraleer ik nog maar mijn tweede streepje kon zetten was het plots één grote chaos in de klas.  Een stuk of twintig kleutertjes riepen opgewonden allen door elkaar dat het zo niet kon zijn.  Ik schrok me een hoedje.  Uiteindelijk bleek dat de échte juf het zonnetje links op het bord zette en ik had het aan de rechterkant van het bord willen tekenen.  Enfin... dat was maar één klein voorbeeld van hoe de rest van de dag verliep.  Alles moest precies gebeuren hoe de juf het deed en ondanks het feit dat ik al heel precieze instructies van de juf op een blaadje papier had, waren die nog nét niet nauwkeurig genoeg.  De hele dag liep ik op eieren en toen de ouders van ‘traantje’ haar kwamen ophalen viel er een blok beton van mijn schouders. 

Conclusie: Tenzij ik ooit zelf als lerares in een eigen kleuterklas zou staan, zou men mij nooit of te nimmer nog moeten vragen om vervanglerares te zijn in zo’n klasje.  Uiteindelijk heb ik vier jaar les gegeven in het middelbaar onderwijs aan leeftijdsgroepen van 12 tot 18 jaar.  Geef mij maar een groep lekker puberende tieners!

06-07-2014 om 11:27 geschreven door Lilly L.  

Soms zie je ze op één: de mededelingen van openbaar nut.  Als we dat even ‘normaal’ zeggen zouden dat nuttige boodschappen moeten zijn voor de bevolking.  Meer en meer wordt een verdoken vorm van reclame echter ook toegelaten als mededeling van openbaar nut. 

Zo denk ik bijvoorbeeld aan het spotje van Belgische kazen.  We willen Belgische producten promoten en dat is natuurlijk goed en nuttig voor de kaasindustrie en Belgische economie maar heeft het veel openbaar nut voor de algehele Belgische bevolking?  Kaas is vettig.  Kaas heeft veel cholesterol.  Als je veel kaas eet word je dik.  En als we dat dus allemaal doen hebben niet alleen de mensen die in de Belgische kaasindustrie tewerkgesteld zijn een job, maar ook diëtisten, hartspecialisten, fitnesscentra, dokters... en ik kan zo nog wel even doorgaan.  In die zin is er een nut voor die groem mensen maar om te zeggen dat Belgisch kaas promoten nu openbaar nuttig is? Neen!

Aan de andere kant heb ik hier wel een échte boodschap van openbaar nut.  Een waarschuwing aan de bevolking als het ware.  Het gaat om een product dat ik in den Aldi gekocht heb.  Niets tegen Aldi hoor!  Ik ga er vaak.  Ze hebben er onder andere het beste wc-papier én de beste scampi’s.  Maar  je moet goed weten wat je er koopt want niet alles is er goed.  Vandaar mijn mededeling van openbaar nut:

Bevolking van Vlaanderen en omstreken.  U weze gewaarschuwd.  De alombekende Duitse winkelketen Aldi verkoopt Twido allesreiniger met Jasmijn en Marseille zeep.  Dit product reinigt wel degelijk doch laat helaas een ‘frisse’ geur na die men kan vergelijken met de geur van een openbaar stationstoilet dat veel gebruikt wordt en weinig gereinigd wordt. Wij raden mensen met gevoelige reukorganen daarom aan dit product te vermijden en een waardig alternatief te zoeken.  Gebruik van dit product kan voor gevoelige mensen tot misselijkheid en hoofdpijn leiden. Einde mededeling van openbaar nut.

05-07-2014 om 11:47 geschreven door Lilly L.  

Je kent dat wel, van die Amerikaanse tv spotjes waarin ze je één of ander keukentoestel of verfsysteem willen verkopen of denken dé oplossing te hebben voor je bilspieren.  Het wordt dan gedubd met een vals Nederlands-Amerikaans accent en terwijl de mond van de persoon naar links gaat gaat de klank naar rechts als je snapt wat ik bedoel.

Ik ben al wel een paar keer bijna in de verleiding gekomen om zoiets te kopen.  Vooral als het gaat om keukenspullen.  Dan zie je wat die koks allemaal kunnen met zo’n wondertoestelletje : fijn hakken aan topsnelheden, grof hakken, dunne plakjes snijden, julienne... kortom, de mogelijkheden zijn écht oneindig en dan weet je... jij moet dat ook hebben!  Het is dé oplossing voor al je keukenproblemen.  Gelukkig heb ik me tot nu toe kunnen inhouden maar ik vond in het huis van mijn mama een keukentoestel genaamd ‘mandoline’.  Nog ongebruikt in de doos!  Ik besloot deze mee te nemen en op een gepast tijdstip eens een poging te wagen.  ’t Is niet dat mijn mama hem nog zou gebruiken vermits zij nu enkel nog rijstpap met gouden lepeltjes eet.

Zo gezegd, zo gedaan.  Ik bekeek de DVD die erbij zat en het ging allemaal zo ‘vlotjes’.  Oh ... ik zou kommetjes met vanalles en nog wat op tafel toveren en het zou er mooi uitzien én lekker smaken.  Ik begon met een komkommer maar daar ging het al behoorlijk fout mee. “Je komkommer is té zacht”, wist m’n vriend me te vertellen.  Die komkommer was hélemààl niet zacht en so what... zelfs als hij zacht zou zijn dan zou dat machien toch ook moeten werken? Er stond toch nergens in de manual dat dat toestel niet geschikt zou zijn voor zachte komkommers?

Ik besloot dan maar over te schakelen op wortels.  Harde wortels.  Maar wéér ging het niet.  Mijn vriend, die een ietsie pietsie technischer aangelegd is dan ikzelf kwam ter hulp.  Ook hij had het lastig. “De wortelen zijn te klein”, zei hij nu. 

“Verdorie zeg, wat is dat voor een rottoestel?  Niet geschikt voor zachte komkommers, niet geschikt voor kleine wortelen...  ’t Is knudde dat toestel!  Dàt zeg ik!”, antwoordde ik zwaar geïrriteerd.  Uiteindelijk slaagde mijn vriend er min of meer in om de wortelen toch te raspen met die mandoline maar het leek wel of er een bom ontploft was in mijn keuken.  Beiroet is er niks tegen!

Enkele uurtjes later zag ik een dotje bloed op z’n t-shirt.  “Vanwaar komt dat bloed?”, vroeg ik curieus.  Hij stak z’n vinger omhoog.  “Van mandoline te spelen.  Stout muziekinstrument!”

05-07-2014 om 09:47 geschreven door Lilly L.  

Het is publiek geheim: ik heb rijvrees!  Het verkeer maakt me bloednerveus.  De borden die achter struiken staan, de borden die voor verkeerslichten staan, het gebrek aan parkeerplaats, de hooligans in het verkeer... Kortom, ALLES maakt me nerveus. 

Dit gevoel ken je vast ook: je rijdt bijvoorbeeld met je klein Audi A1-tje op de linker rijstrook (misschien zelfs al wat harder dan toegelaten?) en je steekt de mensen die rechts van je rijden gestaag voorbij.  Plots merk je in je achteruitkijkspiegel dat vanuit het niets er een wagen aan je derrière plakt.  Niet alleen levensgevaarlijk maar ook behoorlijk irritant.  En meestal is die wagen een BMW, een andere Audi of een andere wagen van één of ander luxemerk.  En je wil nog wel wat sneller gaan maar niet véél sneller want je wil geen monsterboete.  En dan begint de wagen achter jou met z’n lichten te knipperen.  En je wil niet van rijvak veranderen want je rijdt aan een gestaag tempo en wil dit aanhouden en bovendien kan je niet van rijvak veranderen want het is druk verkeer en er is niet genoeg plaats.  En je rijdt toch al behoorlijk wat te snel maar Speedy Gonzales achter je wil op z’n minst 180 km/u rijden in z’n dikke Mercedes.  En er wordt nog maar eens met de lichten geknipperd.   En er wordt wat gegesticuleerd en in je achteruitkijkspiegel zie je dat de persoon achter je aan ’t vloeken is.  Behoorlijk irritant niet? 

Niet zo irritant als wat ik vandaag meegemaakt heb.  “Wat kan er dan nóg irritanter zijn? Hoe kan er nog iets irritanter dan dàt zijn?”, hoor ik je al denken.  Welnu, je neemt al het voorgaande: de dikke voiture, de ‘in het gat zitten’, de met de lichten knipperen, het nog wat dichter komen, de vieze gestes...  MAAR je vervangt die dikke voiture door een kleine knalrode KIA die je A1-tje van de baan wil rijden.  DÀT is pas irritant!  Want denkt diene pee in zijne KIA wel?  Dat hij de 24 uur van Le Mans rijdt? Dat hij een coole sportbak heeft? Dat hij Vettel is misschien?...

01-07-2014 om 19:49 geschreven door Lilly L.