Toen een zeer goede vriendin me uitnodigde met de vraag of ik een weekendje Amsterdam wel zag zitten moet ik iets geantwoord hebben in de zin van: “Hebben kiekens pluimen?”  Ja, dus... En dit weekend was het zover.  Ik had er erg naar uitgekeken.

We waren van plan er een ‘gemoedelijk’ weekendje van te maken.  Wij waren ons er echter niet bewust van dat 26 april een héél  speciale dag was.  Onze Euro begon echter te vallen toen we ons hotel naderden.  Een zéér grote rommelmarkt was aan de gang en we zagen heel veel oranje op straat.  “Nederlanders zijn toch écht veel chauvinistischer dan wij Belgen”, spookte het door mijn hoofd.  Toen we echter een halve kilomter van ons hotel moesten parkeren vermoedde zowel ik als mijn vriendin dat er iets gaande was.  We vroegen het aan de eerste de beste Nederlander die we tegenkwamen.  “Vandaag is Koningsdag”, luidde het. Natuurlijk... Koningsdag... daar ging ons gemoedelijk weekendje en het zou moeten plaatsruimen voor een weekend vol ambiance, ook goed!

Spijtig genoeg reed het openbaar vervoer niet maar vermits het een prachtige dag werd besloten we de stad te voet te verkennen.  Eerst even onze bagage in het hotel afzetten.  Toen we de lobby van het gezellige en nette hotel binnenstapten, luidde er een enorm vervelend ‘beep’ geluid en dat bleef maar aanhouden.  Met mijn luidst mogelijk stem om het alarm te overstemmen zei ik goedemorgen aan de receptioniste: “IK HOU ENORM VAN UW ACHTERGROND MUZIEK HIER”, schreeuwde ik.  “DAT IS HET ALARM VAN HET INVALIDEN TOILET”, bulderde ze terug.  Een kind had er per ongeluk op geduwd.

Dat invaliden toilet bleek trouwens in het Engels aangekondigd als ‘Disabled Toilet’ wat zoveel wil zeggen als ‘kapot toilet’.  Ik vertelde de dame van de receptie dat hun vertaling niet juist was en dat het moest zijn ‘Toilet for people with a disability’.  De vriendelijke dame geloofde me niet.  “Hier komen zoveel Engelsen en Amerikanen en niemand heeft dit ooit opgemerkt”, was de reactie.  ’t Is niet omdat er niemand iets over gezegd had dat het niet zo was, maar ik besloot het zo te laten.  Dat ze maar verder sukkelen met hun kapot toilet.  Mijn slimme vriendin schoot in de lach, want zij had het wél begrepen.

Vermits het prachtig weer was besloten we de rest van de dag buiten te spenderen en we zouden eerst even de stad verkennen om vervolgens naar de welbekende Artis zoo te gaan.  Misschien was een boottochtje de moeite, maar toen we aan de kanaaltjes aankwamen zaten de boten propvol met dronken Hollanders.  Leuke ambiance maar het zou dus niet de dag worden om gemoedelijk een rondleiding met gids te krijgen.  “Waar gaan die boten eigenlijk naartoe?”, vroeg mijn vriendin curieus. Ik wist het ook niet maar na een tijdje de taferelen te hebben gadegeslagen wisten we het antwoord.  Naar nergens!  Het was gewoon héél leuk om dronken op een propvolle boot in het midden van het water te zitten.

We besloten een broodje te nemen dat tegen onze verwachting in - we waren niet met hoge cullinaire verwachtingen naar Nederland getrokken - best wel ‘te pruimen’ was.  Na een snelle maaltijd genuttigd hebben wilden we betalen.  “Pinnen...?”, zei de dame die met de rekening kwam.  Wat?  Pinnen!!! ’t Is niet omdat ik nog geen fooi gelegd heb dat ze ons mocht uitschelden!  Ze bedoelde natuurlijk ‘of we met de kaart wilden betalen?’.  “Ik zou pinnen als ik u was”, zei ze attentvol, "want heel veel automaten zijn al leeg en aan heel veel kraampjes kan u alleen cash betalen."  Zo gezegd zo gedaan... er werd gepind!

We stonden even stil bij het werkwoord ‘pinnen’.  Zo onbelgisch hé!  Ik pin... jij pint...  Als men tegen mij zou zeggen: “Jij pint...” zou mijn antwoord iets zijn in de zin van:  “Ja, natuurlijk een pintje en neem er zelf ook één!”

We zetten nadien onze tocht door de gezellige drukke stad voort om aan te komen bij de Artis dierentuin.  Het was een leuke dag maar ik bespaar u momenteel wat we daar gezien hebben vermits ik bijna ga eten en ik dit daarom even niet wil herbeleven. 

Na het zoo bezoekje zochten we een taverne om een avondmaal te nuttigen.  We vonden een gezellige plek waar we een drie-gangen-menu met een glaasje rode wijn bestelden “... en een glas ‘spuitwater’”, zei m’n vriendin.  Ik corrigeerde haar onmiddelijk.  “Spa rood bedoelen we eigenlijk!”  De vrouwelijke garçon (hé dat klinkt raar een vrouwelijke garçon is dat dan geen fille?)  had het wel begrepen maar giechelde toch even.  En weerom ... het eten was best te pruimen.  Ik schrijf het niet graag maar eigenlijk zelfs lekker te noemen!  Asjemenou... er bestaat toch nog iets anders dan kroket uit de muur en pindakaas bij onze Noorderburen.

De rekening was ook heel goed te verteren.  Het zou slechts een dikke twintig Euro per persoon zijn.  Toen men de rekening niet bracht besloten we deze maar zelf te gaan halen.  Mijn vriendin stapte met zekere tred op de toog af waarachter de dames aan het werk waren.  “De rekening aub”, zei ze op beleefde doch kordate toon.  “Was dat voor de chocomelk en de pannekoek en de...?”, vroeg de dame twijfelend.  Mijn vriendin en ik bekeken elkaar vragend.  “Euh... ik denk het niet”, antwoordde ik, “behalve als dat veel goedkoper is dan wat wij gegeten hebben... jaja, ik denk dat we de chocomelk...”  De diensters lachten vriendelijk en schotelden ons de zeer democratische rekening voor van het drie-gangen-menu.

Nadien zouden we nog een stapje in de wereld zetten.  Alleszins... dat was het plan.  Maar na het nuttigen van onze maaltijd beseften we dat we meer dan 6 uur gestapt hadden en waarschijnlijk al meer dan 10 kilometer op onze teller hadden.  Onze voeten wisten het ook.  We besloten met unanimiteit van stemmen terug naar het hotel te gaan.

De volgende morgen nuttigden we een lekker ontbijt in het hotel.  “Hagelslag “, zei mijn vriendin, “da’s al heel lang geleden.”  “Aah een boke met muizenstrontjes”, zei ik.  “Ja zóóó lang geleden”, herhaalde ze en ik schudde m’n hoofd.  Ze zou het NOOIT leren!!! Ik weet dat je dit waarschijnlijk leest lieve vriendin:  “In Nederland eten ze muisjes..  beschuit met muisjes!”

De zon van zaterdag had plaats geruimd voor een wenende hemel.  Het regende en dat was natuurlijk ook niet de ideale moment om een boottochtje door de kanalen te maken.  Dat zou voor een toekomstige Amsterdam reis zijn.  We besloten dan maar naar het Rijksmuseum te gaan en vermits het nog vroeg was wandelden we zo naar binnen.  Geen lange wachtrijen!

Een kaartje kostte €15 maar voor mensen tot 19 jaar was het gratis.  Ik begaf me naar de kassa. “Als ik u zou zeggen dat ik 18 ben, zou u me geloven?”, vroeg ik aan de glimlachende onthaaldame.  Ze schoot hard in de lach. “Uw reactie spreekt voor zich”, zei ik gespeeld verontwaardigd, “geeft u me dan maar twee tickets voor twee volwassenen.” 

Het museum stelde heel veel kunstwerken tentoon en het was wel eens de moeite maar veel van die kunstwerken deden me helaas niets.  Dat stond ook geschreven op de A3 bladen die op de muur hingen.  Dat er waarschijnlijk veel kunstwerken niet tot mijn verbeelding zouden spreken.  Uiteindelijk spraken de A3 bladen met de zeer droge humoristische opmerkingen op die naast de kunstwerken hingen nog het meest tot mijn verbeelding.  Ik las ze dan ook bijna allemaal en merkte dat mijn vriendin dit ook aan het doen was. 

“Die Nederlanders zijn toch zo veel losser dan wij stijve Belgen”, merkte ze terecht op.  “In België zouden ze zoiets nooit durven hangen in een serieus museum.” Uiteindelijk vonden wij beiden dat het een meerwaarde voor het museum was.  Na een leuke voormiddag beleefd te hebben en nog een kleine maaltijd genuttigd te hebbend die helaas wel voldeed aan ons Hollands verwachtingspatroon was het tijd om ‘de biezen te pakken’. 

Mijn vriendin reed terug richting Belgenland en tijdens die lange rit bleef ik maar zagen – niet over onze uitstap want die was heel fijn geweest – maar over dingen des levens die op mijn lever lagen en ik kon heel eventjes haar gedachten lezen “... ik heb je wel graag maar ik ga héél blij zijn om thuis te komen en mijn vriend terug te zien.” Ik begrijp het hoor.  Ze heeft naar verluidt een heel fijne man leren kennen en het is haar van harte gegund want het is een fantastische vrouw.  Maar ik heb nog steeds geen foto gezien!!! Picture pleazzzzzzzzzzzzzzzz...

27-04-2014 om 18:48 geschreven door Lilly L.  

Assertiviteit... mijn vriend zegt dat dat bij mij schromelijk ontbreekt... en hij heeft gelijk.  Het probleem stelt zich niet zozeer als ik vreemde mensen tegen kom.  Ik durf écht wel mijn gedacht te zeggen!  Het probleem is eigenlijk dat ik té veel empathie heb en vanaf het moment dat ik iemand ook maar een beetje ken ga ik meestal trachten om die persoon zijn gevoelens te sparen!  Fout natuurlijk want daardoor ben ik al in situaties gekomen waar ik liever niet in wilde zitten. 

Met het ouder worden is het wel wat gebeterd.  Ik durf nu al meer een keer ‘neen’ zeggen omdat mijn leven korter wordt en ik beslist heb dat het ok is dat ik meer quality time voor mezelf eis.  Maar het is en blijft een strijd! 

Sommige mensen zijn er echter super goed in.  Ze kunnen je afwimpelen en op je plaats zetten zonder dat je er erg in hebt.  Ik kan dat ook... met vreemden!  Onlangs moest ik naar een helpdesk bellen omdat bepaalde softwareproblemen moesten aangekaart worden.  Aan de andere kant van de lijn zat een heel vriendelijke mijnheer die vanachter zijn bureautje kon zien wat er op mijn computer scherm gebeurde.

Ik: “Kijk mijnheer, ik zal u nu eens tonen wat er gebeurt als ik op dit knopje druk...”

Mijn computer begon heel raar te doen.

IT’er: “Oei mevrouw... dat behoeft geen verdere uitleg...”

En hij nam een screenshot.

Ik: “Ja mijnheer... je kan begrijpen dat het zo héél moeilijk is om...”

Ik word abrupt onderbroken

IT’er:  “Ik zie het... behoeft inderdaad geen verdere uitleg.”

Ik: “Ja  is erg lastig.”

IT’er: ”Inderdaad de beelden spreken voor zich.  Geen bijkomende uitleg meer nodig.”

Ik: “Mijnheer... bent u mij nu hier al drie maal op een lieve manier aan ’t zeggen dat ik eigenlijk best mijn mond moet houden?”

En toen schoot de vriendelijke man aan de andere kant van de lijn heel hard in de lach.

26-04-2014 om 07:39 geschreven door Lilly L.  

Copywriter zijn... lijkt me een zàààlig beroep.  Heel de dag spelen met taal en schrijven... veel schrijven. En het zijn vaak nog dik betaalde jobs ook.  Niet altijd gemakkelijk denk ik want er bestaat wel degelijk zoiets als een schrijversblok.  De inspiratie komt dan niet en dat kan je je als copywriter dus echt niet veroorloven.

Dit gezegd zijnde denk ik dat sommige copywriters toch beter een ander beroep zouden kiezen.  Ik denk hier nu aan welbepaalde reclame: deze van Boursin.  Ik weet niet of jullie die reclamespot op tv al gehoord hebben maar hij luidt als volgt...

Wacht... ga eerst zeker even zitten voordat je het leest.  Ik wil zeker zijn dat je niet overweldigd wordt door de originaliteit waardoor je je plots onwel zou voelen.  Zit je neer?  Wat een stomme vraag!  Je zat waarschijnlijk al neer want heel waarschijnlijk lees je dit vanop een computer of een i-Pad en dan is zitten wel zo gemakkelijk.  Of misschien ook niet?  Misschien heb je je I-phone in je hand en loop je al lezend in het rond? Gevaarlijk hoor.  Zorg dan zeker dat je niet tegen iets opbotst! 

Enfin, hier komt de superdeluxe fantastisch originele slogan van Boursin:

“Als je Boursin eet... dan eet je Boursin...”

Wat heb ik je gezegd?  Fantastisch hé!  Een fantastisch voorbeeld van hoe het volgens mij niet moet.  En waarschijnlijk hebben ze die persoon die dit uitgeschreven heeft een hoge verloning gegeven.  Of misschien was het een strategie?  Misschien wisten ze dat er wel ergens een ambetant persoontje zoals ik zou zijn die hier kritiek op zou uiten?

Jàààààà... dat moét het zijn!   Nu wordt erover gesproken en gelezen.  Het merk Boursin wordt gewoon verschillende keren vermeld.  Die copywriter of marketeer is gewoon geniaal!  Ze hebben me goed liggen!  Wat ben ik een kieken.  En ik die dacht dat dat een oerslechte slogan was.  Waar is de pain en de vin gebleven?  Who needs fucking ‘pain’ en ‘vin’!

Boursin... boursin... boursin.  Als je Boursin eet... dan eet je Boursin. Geniaal!

24-04-2014 om 20:01 geschreven door Lilly L.  

Het feit dat ik ik ben is te danken (of te wijten, ’t is hoe je ’t maar bekijkt) aan het feit dat er één spermatozoïde veel sneller kon zwemmen dan honderdduizenden andere en de eicel het eerst bereikte.  Als je me nu ziet zwemmen zou je niet zeggen dat er ergens in mij een ‘snelle zaadcel’ verborgen zit.  Ik ben als een baksteen in het water.  Nu... da’s misschien overdreven, ik kan het hoofd wel boven water houden maar ik was in een vorig leven geen zeemeermin, zo veel is zeker.

Enfin, ik hou al veertig jaar het hoofd boven water en denk dat nog wel even vol te houden.  Alleen... met het ietsje ouder worden beginnen er zich bepaalde kwaaltjes te manifesteren.  Ik ben er gelukkig tot nog toe grotendeels van bespaard gebleven.  Er zijn wel twee zaken die me regelmatig tergen:  rugpijn en spierkrampen in de benen en voeten.

Voor die zéér pijnlijke spierkrampen consulteerde ik onlangs mijn huisarts.  “Waarschijnlijk een tekort aan magnesium”, zei deze spontaan.  “Je moet meer bananen eten...”  “Bananen... ja zeg, ik ben wel geen aap!”, antwoordde ik verontwaardigd.  En toen stopte ik met praten en dacht even na.  Natuurlijk ben ik wel een aap.  En jij ook!  Wist je dat genetisch gezien als je naar het DNA gaat kijken we maar 2% verschillen van de mensapen?

Trouwens, als je objectief kijkt naar het gedrag van mensen en dan analyseer je het gedrag van de mensapen dan zijn er toch opmerkelijke gelijkenissen, niet?  Niet alleen het gedrag maar zelfs het uiterlijk... 

Jaren geleden zat ik op de trein en voor me zat een dame die... tja, hoe moet ik het schrijven zonder grof te klinken...?  Lukt niet dus ik schrijf maar gewoon hoe ik het toen aanvoelde: de dame leek op een baviaan!  De baviaan is niet eens een mensaap en ik vind het heel erg voor die onbekende dame dat ik dit hier schrijf, maar ze deed me écht aan een baviaan denken.  Heel spits gezicht en ogen te dicht bij elkaar.  De héle rit lang... da’s jaren geleden en ik herinner het me nog. Maar zelfs dichter bij eigen huis.  Mijn ex had ongeloofelijk veel borsthaar en ook rughaar... Apen dus...

En dan komen we tot het rugpijn hoofdstuk.  Nu ik ervan overtuigd ben dat er op zijn minst een aapje in elk van ons schuilt begon ik na te denken over het gedrag van apen.  Wat zijn de essentiële gelijkenissen en verschillen?  Eén heel groot verschil is dat wij bijna altijd (en ik schrijf bijna omdat ik regelmatig wel eens de grond kus) rechtop lopen en apen hangen vaak ondersteboven in de bomen.  Nu... ik weet niet of er veel apen met rugpijn zijn, ik vermoed het niet, maar ik ken genoeg mensen die last hebben van hun rug. 

Mijn theorie - en ik ben geen medisch geschoold iemand - is dat de aantrekkingskracht van de aarde ons eigenlijk wat naar beneden trekt.  Daardoor worden onze rugwervels heel subtiel tegen elkaar getrokken.  Trouwens, als je iemand ’s morgens of ’s avonds meet is er vaak een merkelijk verschil.  Bij apen gebeurt dat natuurlijk ook maar doordat deze zo vaak op hun kop hangen werkt die kracht ook in de andere richting waardoor de wervels weer van elkaar getrokken worden en daardoor hebben apen gewoonweg veel minder rugklachten dan mensen.  Als we meer ons natuurlijk apengedrag - t.t.z. ondersteboven hangen - zouden vertonen, zouden we volgens mij minder rugpijn hebben. Ge kunt ermee lachen, met mijn roots-theorie, maar ik vind het zo dom nog niet.

Eigenlijk zou ik het willen uittesten.  Ik ben in mijn appartement op zoek gegaan naar een plaats waar ik mijn één meter tachtig lange lichaam ondersteboven kon keren maar dat bleek een uitdaging.  Eerst heb ik gezocht naar de handleiding van mijn kleerkast.  Ik wou weten hoeveel gewicht mijn kledingroede aankon maar het stond er helaas niet in.  Daar ik al brokken genoeg maak met ‘normaal’ te doen besloot ik dat het misschien beter was om mijn kleerkast maar niet als test-case te gebruiken.

De enige andere mogelijkheid was mijn balkon.  Maar dan zou ik met mijn lichaam naar buiten moeten hangen en eerlijk gezegd, lijkt me een beetje gevaarlijk van de eerste verdieping. Zo heldhaftig ben ik nu ook weer niet!  Ik heb trouwens het sterke vermoeden dat als ik dat doe, mijn overburen naar de politie zouden bellen.  Voordat je het weet beland je zo in de psychiatrie.  Leg het dan maar eens uit, nadat ze je vol met pillen gestoken hebben, dat je geen einde wou maken aan je leven maar gewoon je roots-theorie wou testen.  Geen kat die het gelooft!

En toen dacht ik aan de speeltuin!  Daar staat een rek waaraan je ondersteboven kan hangen.  Ik denk wel dat het mijn gewicht kan houden.  Misschien... als het weer niet te mooi is en de terrasjes recht tegenover de speeltuin niet gevuld zijn met koffiedrinkende mama’s...  Misschien dat ik dan wel eens de gelegenheid krijg om mijn theorie te testen.  Ik zal er wel aan moeten denken om het eventuele kleingeld uit m’n zakken te halen.

Conclusie: als je een veertig jarige vrouw in het park van Zaventem ondersteboven aan een rek ziet hangen, denk dan niet dat dat ‘het oud zot’ is.  Het is gewoon iemand die probeert een natuurlijke oplossing te vinden voor haar rugkwaaltje.  Of misschien is het wel iemand die graag ondersteboven hangt en het kind in haar wil loslaten en daarvoor  een verdomd goed excuus bedacht heeft? 

21-04-2014 om 07:21 geschreven door Lilly L.  

Alle begin is moeilijk zeggen ze maar OMG!  Ik ben het gewoon om op Facebook te schrijven en heb eigenlijk zo goed als geen blog ervaring.  Op aanraden van een aantal vrienden ben ik deze blog begonnen maar ik beklaag het me al een beetje.  Eerst was er de aanmaak van de account.

Ik vulde plichtsbewust alle velden in en probeerde een account aan te maken.  Ik kreeg een foutboodschap dat ik de algemene voorwaarden niet had goedgekeurd en ik dus met mijn browserpijltje terug moest gaan. 

In een verwoede tweede poging zorgde ik dat de algemene voorwaarden wel goedgekeurd werden maar ik kreeg weerom een foutboodschap.  Mijn paswoord was verdwenen door terug te gaan naar de vorige pagina. 

Poging drie resulteerde ook in een foutboodschap want nu had ik die nummertjes die je moest overtypen kennelijk niet correct overgetypt.  Ik dus terug met het pijltje.  Vermits mijn paswoord weer verdwenen was dacht ik eraan om dit eerst in te vullen en vervolgens de nummertjes over te typen.  Ik ontving een soort van felicitatie want ik was nu een blogger.  Nog slechts één stap te gaan en dat is via je e-mail account de link goedkeuren.

Ik open dus mijn e-mail maar ik zie geen link van bloggen.be.  Ik vermoedde dat ik een fout e-mail adres had ingegeven dus ik weer naar bloggen.be om daar nogmaals een vijfde poging te wagen.

Vijfde poging lukte niet want natuurlijk bestond mijn blog login al dus ik moest een andere kiezen.

Poging zes was succesvol maar weer kreeg ik geen link in mijn e-mail inbox.  Toen bedacht ik dat ik een telenet e-mail adres heb dat gelinkt is aan een hotmail account die ik dagelijks gebruik.  Misschien zat er wel een vertraging op het doorzenden van de telenet mail naar de hotmail?

Jawel hoor... toen ik mijn telenet box opende zag ik twee bevestigingen van account 1 en account 2.  Account 2 liet ik voor wat het was en ik besloot op de link van account 1 te klikken.  Eureka... mijn blogpagina was geboren.  Ik postte haastig een aantal blogs op mijn maagdelijk witte pagina.

Toen ik de verhaaltjes die ik gepost had even na wou kijken vond ik ze niet terug.  Ik scrolde en zag daar nummers 0 tot 5.  Ik had moeten weten dat pagina 0 niet zou bestaan maar in mijn naïeve onschuld drukte ik op 0 met de foutieve gedachte dat dat me naar mijn eerste geposte verhaaltje zou brengen.

Toen viel mijn Euro.  Ik had zonet mijn eigen verhaaltje een vette 0-score gegeven.  OMG!  Wat ga ik hier nog allemaal uitsteken?

20-04-2014 om 14:59 geschreven door Lilly L.  

Dag Bloggertjes,

't Is door een goede vriendin dat ik hier terecht gekomen ben.  Ze zei me dat ik van mijn vele Facebook verhalen beter een blog zou maken. Facebook kan je nog privé houden, maar met een blog smijt je je leventje zomaar de wijde wereld in voor al wie het lezen wil.

Een beetje beangstigend maar eigenlijk ook wel spannend!  En daar ik net veertig geworden ben vind ik dat de tijd wel rijp is voor een beetje extra spanning in mijn leven. Ik heb trouwens niets te verbergen.  Ik ben wie ik ben, met m'n onnoemelijke talenten en m'n vele gebreken.

Zoals ik zonet schreef, ik heb de kaap van de veertig net overschreden en weet nog altijd niet goed waar mijn leven naartoe gaat.

Schrijven is een passie van me, dus als ik er ooit eens mijn beroep van kan maken, dan zal ik zeker niet aarzelen.

Maar vooraleer de tijd daar rijp voor is - en misschien komt die tijd er nooit want ik ben niet aan het solliciteren - neem ik er genoegen mee om een lach te toveren op het gezicht van de enkeling die de weg naar mijn blog weet te vinden.

Enjoy!

Lilly L.

20-04-2014 om 14:25 geschreven door Lilly L.  

Ik laat me maar heel moeilijk verleiden.  Reclamemakers hebben aan mij een vette kluif want ik stel gewoon ALLES in vraag.  Dit gezegd zijnde wil ik wel toegeven dat ik nog steeds op zoek ben naar de ideale shampoo waardoor ik een ‘swish’ zou krijgen, dus als ik reclame zou zien voor een haarzeep die ik nog niet ken, zou het wel eens kunnen dat ik deze wil testen.  Deze uitzondering echter ter zijde latend kan ik veilig stellen: ’t is niet gemakkelijk om me te verleiden!

Maar...  uitzonderingen bestaan om regels te bevestigen.  Na een reeks van lovende kritieken gehoord te hebben van twee hooggewaardeerde collega’s over de zogezegde kookboeken van Pascale Naessens (de reeks ‘Mijn Pure Keuken’)  - wat die drie hoofdletters in de titel doen weet ik ook niet – heb ik me dus laten verleiden...  Ik weet dat het fout was maar het menselijk vlees is zwak.

Daar ik een wannabe keukenprinses ben besloot ik dat alle middeltjes goed zijn om mijn kookkunsten naar een hoger niveau te brengen.  Ik kocht tegen beter weten in Mijn Pure Keuken 1.  Ik begon het te lezen en al snel bleek dat het een soort van dieet kookboek was.  Gezond, lekker en goed voor de lijn.  Wat wil een mens meer?  De foto’s zagen er alleszins veelbelovend uit.

Het eerste recept dat ik probeerde - iets met guacamole - viel ietwat tegen.  Er was niets fout gelopen maar ik had reeds een recept voor guacamole en het mijne was even gezond en gewoon beter van smaak.

Het tweede recept dat ik dacht te maken was iets met kreeft.  Het begon als volgt:  “Haal het gekookte kreeftenvlees uit het pantser...”  Help!  Daarvoor moet je dus wel een kreeft eerst koken.  Had ik nog nooit gedaan maar geen nood er stond een TIP: koken van kreeft.  De tip beschreef niet hoe lang je de kreeft moet koken of wat je best in het kookwater smijt (weet ondertussen dat ze gewoon mooi roos moet zien).  Er stond alleen dat je de kreeft in een soort van trance moet brengen door ze op haar rug te leggen en dat je vervolgens met de achterkant van een mes over het kopje moet wrijven.  Oooh... hoe schattig! Hoe lief voor dat kreeftje.  Pascal scoort hier dikke punten bij GAIA. Maar dat legt verdorie nog altijd niet uit hoe je best een kreeft kookt en ik had dat verdomde kookboek niet gekocht om te leren hoe best een kreeft te vertroetelen.  De tip eindigde met de woorden:  “... nadien heb ik het nog een aantal keer gehoord.  Misschien de moeite waard om te proberen?”. 

Wat?  Pascale stelde een vraag!  Wil dit dan zeggen dat ze zelf ook nog nooit op die manier een kreeft gekookt heeft en wil ze mijn feedback?  Ze kocht dus haar kreeften al gekookt.  Nu... dat is niet koken dus ik besloot dit recept maar ter zijde te schuiven.

Op naar poging nummer drie: iets met kabeljauw en groene curry.  Zag er heerlijk uit op de foto.  Het recept vereiste echter een potje groene curry.  Waar zou ik dat in hemelsnaam gaan halen?  Zeker niet in den Aldi.  Maar ook niet in de kleine Delhaize.  Ook de iets grotere Carrefour buurtwinkel verkocht het niet.  Verdomme, ik zou de auto moeten pakken...  Neen hoor, we hebben tegenwoordig ook een thaïs winkeltje en daar was de groene curry te vinden.  Ik dacht dat het een poeder zou zijn maar het goedje had de consistentie van tandpasta en zag er al eens gegeten uit.  Bon, ik had al mijn ingrediënten... op naar de keuken.

In het gepretendeerde kookboek van ‘La Naessens’  stond er dus dat ik een potje groene curry moest gebruiken.  Hoe veel is een potje?  Je hebt grote potten en kleine potten.  Je hebt groene curry poeder en groene curry pasta.  Het was niet duidelijk of men nu het poeder of de pasta diende te gebruiken. Van maten en gewichten of duidelijke omschrijvingen heeft deze dame dus geen kaas gegeten.  Een potje leek me nogal veel dus voorzichtigheidshalve pak ik ¼ van de pot. Je moest dat vervolgens mengen met wat olijfolie en dan op de kabeljauw strijken.

Zo gezegd, zo gedaan.  Mijn kabeljauw zag eruit zoals op de foto.  Njammie, dat zou smaken!  Vervolgens moest men wat groenten toevoegen en de hele rim-ram overgieten met wijn tot het boeltje een centimeter onder de wijn zou staan.  Niet alleen zou mij dat een liter wijn kosten, maar met de weinige kookervaring die ik heb voelde ik gewoon intuïtief aan dat dit niet klopte.  Als de vis met de curry onder de wijn zou komen te staan zou de curry er gewoon afweken en dan zou de vis gewoon gekookt zijn en niet mooi bruin zoals op de foto en zou ik een soort van pikkante vissoep krijgen.  Ik besloot, na overleg met mijn vriend, slechte ‘een bodempje’ wijn te gebruiken.

Ik plaatste de schotel in mijn oven en binnen de kortste keren streelde een heerlijke geur mijn neusgaten.  Dit zou écht lekker worden en ’t was een heel gemakkelijk recept.  Het was trouwens met curry en  dat eet ik echt héél graag.  Er was ook nog een TIP van het ex-fotomodel: “De curry is echt niet te pikant, ik heb nog nooit een reactie in die richting gekregen.”

Ik haalde de overheerlijk geurende schotel uit de oven. En dresseerde alles mooi op een bord.  Het zag eruit als op de foto.  Identiek!  Goh... ik was echt goed.  “Bon appétit!”, zei ik enthousiast terwijl ik mijn vriend het heerlijk geurende bord voorschotelde.  We namen allebei een grote hap, keken ik elkaars ogen en zetten het op een spurt naar de keuken om onze mond die in brand stond te blussen.  Vervolgens schraapten we de curry van de vis en we aten met tranen in de ogen verder maar onze smaakpapillen waren tijdelijk ‘out of order’.  Of ik nu vis, een tomaat of spinazie in mijn mond stak... het smaakte allemaal hetzelfde... als brandende curry. Als er ooit een bacterie in mijn mond aanwezig was, dan had ik deze nu zeker en vast gedood!  Mijn mond was bij deze officieel ontsmet.  Lysterine is er niks tegen!  Mijn pure kaken.  We namen ook een pakje Kleenex bij de hand want onze beider neuzen begonnen onwaarschijnlijk hard te lopen.  Bij deze had dit recept dan ook nog eens positieve medische gevolgen.  Niet alleen was onze mond ontsmet maar ook onze sinussen werden geopend!  Waarschijnlijk had ik dus curry poeder moeten gebruiken maar ik vraag mij nog altijd af hoe groot dat potje is. Nu begrijp ik ook beter waarom het een dieet boek is.  Een hap en je hebt er genoeg van.

In ieder geval:  TE KOOP  >>>  het superdeluxe therapeutische hype-kookboek van de verleidelijke Pascale Naessens met verschillende hippe receptjes om de vingers van af te likken.  Het eerste dieet kookboek dat écht werkt!  Gekocht voor €25,-.  Boek ziet eruit als nieuw en mag weg voor €15,-...

Geïnteresseerden moeten het wel zelf even komen halen. 

20-04-2014 om 13:56 geschreven door Lilly L.  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

20-04-2014 om 13:30 geschreven door