Iemand zei me ooit dat het aan mijn sterrebeeld ligt.  Ik weet niet of ik het moet geloven maar ik kan soms héél moeilijk beslissen.  Pas op, ’t is niet dat ik een meningloos of karakterloos individu ben.  Als ik éénmaal iets in mijn hoofd heb, dan kan ik – volgens bronnen die me goed kennen – zelfs een vrij koppig persoontje worden.  Maar voor mij is het vaak gewoon ‘om het even’.   Ik denk dat ik daarom meestal ook gewoon goed opschiet met iedereen.  “Gaan we iets drinken?”  “Ok”  “Gaan we iets eten?”  “ Ook ok” “Naar de film?”  “Mij goed!” “Theaterke?” “Zalig!” “Een blauwe of een rode wagen?” “Als ’t maar rijdt” “Wandelingske maken?”  “Ja”.

Over ’t algemeen is het een goede karaktertrek omdat ik gewoon vaak heel gelukkig ben met wat ik ook kies of wat er gekozen wordt.  Maar soms... soms maak ik het mezelf een beetje gecompliceerd.  Gisteren bijvoorbeeld: ik kon – weeral eens – niet kiezen tussen een croque monsieur, een croque madame (met een eitje) of een croque Hawaï (met ananas).  En toen bedacht ik plots dat ik ooit al eens een oplossing voor dit zware dilemma had gevonden.  Waarom kiezen?  Dat hoeft toch niet!

Gisteren maakte ik dus een zààààlige croque-monsieur-madame-hawaï.  Mijn vriend die mee aan tafel zat vond het zo lekker dat hij zei dat dat wat hem betreft iedere week wel op het menu mag staan J

23-08-2014 om 07:40 geschreven door Lilly L.  

Toen ik onlangs met een zeer goede vriendin wou Skypen hoorde ik haar wel maar ik zag haar niet.

Ik: “Hello-o-o... ik hoor je wel maar ik zie je niet!”

Dierbare vriendin: “Euh... momentje...”

En dan werd de horizon plots scheef en uiteindelijk zag ik haar.

Ik:”Wat was dat allemaal...?”

Vriendin: “Oh...wel ik heb gehoord dat ‘ze’ via je camera op je laptop ook kunnen binnenkijken, vandaar dat ik er een briefje over plak.  Kwaad kan het niet hé....?”

Nu, dit is écht wel een wat ik beschouw ‘normale’ vriendin.  Geen rare tics, geen vervelende gewoontes, eerlijk, rechtuit, logisch, intelligent... Moest ik dat laatste nu in vraag stellen?  Ik dacht erover na.  Technisch is het natuurlijk mogelijk.  Maar wie zijn zé?  En waarom zouden ze nu twee huismoeders bespioneren?  Om onze geheime recepten voor kaaskroketten te ontfutselen?  Om te kijken hoe ik soms maar half aangekleed voor mijn computer zit?  Maar technisch... tja, ik ben er zeker van dat het wel mogelijk zal zijn.  Gisteren kwam dat tijdens een dineetje met m’n vriend weer ter sprake.  Mijn laptop stond open op de kast naast de tafel en kon eigenlijk alles bespioneren wat we aan het zeggen waren.  Plots springt m’n vriend recht, haalt een roze post-it te voorschijn, en plakt dat over de cameralens op mijn laptop.  “Wa-a-t doe je nu?”, riep ik verwonderd.  “’t Is zoals je vriendin zegt, kwaad kan het niet hé!”.  Woehaha... aan al diegenen die me kennen en ooit bij mij thuis zouden komen: als je een roze, neen maak het fuchsia post-it op mijn laptop zie plakken, aub stel géén vragen.  Dat is mijn gesofisticeerde anti-spionage tool!  Got it!  Do not pass the message or I will have to kill you J

21-08-2014 om 07:19 geschreven door Lilly L.