Vermits ik aan de verleiding had kunnen weerstaan om in het buitenland een echte valse pimped-up bling-bling merkhandtas met aangetast chroom te kopen, besloot ik dat als ik uit vakantie kwam, ik hier naar een winkel in België zou gaan om me een mooie degelijke tas te kopen.  En aangezien ik maar elke 8 tot 10 jaar een handtas koop mag dat gerust ook iets duurder zijn.  Ik was dus op zoek naar een lederen, niet te kleine handtas met strap en liefst in het zwart of wit.

Ik trok naar een heel mooie winkel en het leven en de sjakossjen lachten me toe.  En de zon scheen en ik wist dat daar ergens een tas zou staan die ik heel mooi zou vinden. En ik zou ermee thuiskomen en eraan ruiken.  En mijn vriend zijn mond zou openvallen van verbazing. En ik zou nog enkele minuten van opperste geluk beleven als ik voor de eerste keer mijn nieuwe tas zou gebruiken.  Ik had nog gevraagd aan m’n vriend of hij niet wou meekomen omdat ik heel moeilijk kan kiezen.  Hij toonde weinig interesse dus ben ik er alleen op uitgetrokken.  Dat had ik dus beter niet gedaan!

Het was een lijdensweg want er stonden drie tassen waar ik maar niet uit kon kiezen. Uitendelijk hakte ik de knoop door en ben ik met een Furla tas thuisgekomen.  ’t Was in mijn ogen een prachtige tas: mooi afgewerkt, groot genoeg, klassevol...  Maar... vermits ik niet kon kiezen tussen een witte of een zwarte was het een gebroken wit met donkerblauw en zwarte tas geworden mèt goudkleurige ritssluiting en embleem.  Lijkt misschien een vreemde combinatie maar ik vond het super.  Met zo veel te combineren.  Mijn vriend was echter minder onder de indruk.  “En waar is je schouderband?”, vroeg hij bijna een beetje belerend.  Het was waar.  Ik had ‘gesteld’ dat ik een schouderband moest en zou hebben en dit was een draagtas.  “Ach ja... ik heb besloten dat het toch niet zo nodig was als ik dacht”, vervolgde ik. Toen ook nog eens bleek dat het geen lederen tas was (en ik had zelf zo gehamerd op een lederen tas) begreep mijn vriend er geen sikkepit meer van.

Hij werd kwaad.  “Jouw logica...vrouw... ontgaat me totaal!”  En hij draaide zich om en verliet de kamer. Vrouw... zei hij, maar in mijn oren klonk het bijna als een scheldwoord.  Ik gaf toe dat ik me had laten verleiden. “Ik heb me laten VERLEIDEN...ok”, riep ik hem bijna verontschuldigend na maar ik vond het feit dat hij de tas niet mooi vond héél erg. Hij vond het vooral erg dat ik mijn logica had laten varen.  Hij is een uiterst rationeel persoontje en ik ga héél vaak op mijn gevoel af ook al heb ik alles eerst grondig geanalyseerd maar dan laat ik mijn uitgewerkte ideeën vaak schieten omdat het toch anders aanvoelt.  Het maakt hem zot!  “Kan je gewoon niet blij voor me zijn? Je hebt verdomme mijn geluksmomentje verpest!”.  Ik voelde dat een gevoel van boosheid zich nu van mij meester maakte.

Enfin, zijn mond viel dus open maar niet van verbazing omdat hij mijn tas zóóó knap vond. Mijn gevoel van opperste gelukzaligheid was ver zoek en in de plaats ervan had ik eerder een vreemde kramp in mijn darmen. En toen wist ik... ik moest die handtas terugbrengen.  Ik vond ze nog steeds mooi en ik wist dat als ik ze gewoon zou houden, mijn vriend wel zou bijdraaien wat betreft die logica.  Hij zou ze nog steeds lelijk vinden maar hij zou er niet boos over blijven.  Maar ik... ik zou gek worden!  Iedere keer dat ik mijn handtas ergens mee naartoe zou nemen zou ik denken aan de woorden van mijn vriend dat hij ze lelijk vond en dat ik geen logisch persoon ben.  Ben ik ook niet... maar dan nog...  Enfin, ik kon niet meer genieten van mijn tas.  Ik belde de winkel op.  “Ik heb zonet een Furla tas bij jullie gekocht maar nu heb ik een probleem. Mijn vriend vindt de tas archi-lelijk en hij wil zo niet meer met mij over straat lopen...(lichte overdrijving van mijnentwege om een standpunt duidelijk te maken)”.  Natuurlijk mocht ik ze komen inwisselen voor een andere tas. Ik zou dus terug naar de winkel gaan maar deze keer zou ik ervoor zorgen dat mijn commentaar delende vriend wèl mee ging.

Ik stònd erop.  Hij sputterde tegen.  “Je hebt nét aan die mensen gezegd dat ik hun tas lelijk vond...”, protesteerde hij nog.  “Wel... dat is toch ook zo”, je hebt het zelf gezegd baasde ik rond.  “Meekomen en help me maar een andere te kiezen!”

Duidelijk met enige tegenzin vergezelde hij me naar de boetiek.  In de winkel waren ze heel vriendelijk maar vroegen toch ter info wat hij zo lelijk aan de tas vond.  “Dat is geen tas... eerder een boekentas van een teenager...”  Daar was ik het dus totaal niet mee eens.  Het was wel een aktetas model maar een heel stijlvolle.  Maar goed... de pret was eraf ik hoefde ze niet écht meer. 

En toen... tot mijn grote verbazing... na lang rondkijken in de winkel kwam mijn vriend op de proppen met een handtas.  Kleuren: zwart en wit, materiaal: leder, om in de hand te dragen of met een strap en qua grootte nog nèt iets kleiner dan de Furla (die ik naderhand gezien toch iets té groot vond).  Ooooh...zoooooo mooi... mijn perfect sjakosjke.  Hoe had ik dat modelleke kunnen voorbij lopen?  Love it   <3 <3 <3     Hij is fantastisch die vriend van mij. Heb nog wel enkele Eurootjes moeten opleggen maar dat was het meer dan waard.  Hij blij... ik blij... everybody happy!  The end.

31-05-2014 om 20:30 geschreven door Lilly L.  

Ik heb er niet aan kunnen weerstaan... Ik ben recent op reis geweest en vlakbij het hotel was een shopping mall waar ze echte valse t-shirts en handtassen enz... verkochten.  Ik weet niet hoe dat toegelaten wordt, want hier zou dat een grote inbeslagname van de douane worden maar in die landen is dat dus de normaalste zaak van de wereld dat je een boetiek kan openen in namaakartikelen.

Ik ging eerst op zoek naar een handtas.  Probleem is wel dat ze er bijna overal gechromeerde onderdelen aanhangen.  Bij de handtassen van een – zal ik het maar noemen écht merk – ziet die chroom er vaak goed uit.  Onze valse sjakossen zager er echter niet zo schitterend uit.  Uiteindelijk vond ik er eentje waar bijna geen chroom op zat.  Maar daar was het leder dan weer helemaal verkleurd.  Na lang zoeken toch een degelijk uitziende tas gevonden.  “How much...?”, vroeg ik.  “164 Euros”, was het antwoord.  Daar begin ik zelfs niet op af te bieden.  Ik wou er maximaal 30 voor geven.

Dan de tassen maar even opzij schuiven voor een t-shirt.  Tegenwoordig is het ook al bijna verboden om af te dingen.  Heel veel handelaars hadden een plakkaatje “no handlen” staan wat denk ik zoveel betekent als niet afbieden in het Duits.   En als je er dan toch een vond die bereid was om je wat ‘rabat’ te geven, dan was hij gewoon dubbel zo duur als de concurrentie die nét hetzelfde verkocht. ’t Is ook niet meer wat het geweest is...  Uiteindelijk vond ik een winkeltje waar je niet kon afbieden (allez... ik heb het geprobeerd maar het werkte niet) maar waar de prijzen toch beduidend lager waren dan in de winkels ernaast. In de winkel ernaast had ik trouwens ook al proberen af te bieden maar ben toen uitgescholden geweest door een kwaaie moslim die vond dat ik hem probeerde uit te buiten.  Ik weet niet precies wat hij tegen mij gezegd heeft, maar aan het volume van zijn stem te horen moet het niet erg vriendelijk geweest zijn. “Al wat dat ge zegt zijt ge zelf”, riep ik dan maar terug in het Nederlands. Ik dus naar de winkel ernaast waar ze niet zo riepen.  Ik had mezelf voorgenomen dat ik een aantal bling-bling t-shirts zou kopen.  Je weet wel... met veel valse diamantjes op enz... Ik draag normaal nooit dergelijke zaken maar wou eens zot doen.  Ik kwam thuis met vier t-shirten waarvan ik één al op het vliegtuig had gedragen. Dat shirt moest nodig gewassen worden maar toen ik het uit de machine haalde bleken mijn bling-blings verdwenen.  Bijna al de steentjes waren ‘verschwunden’... weg... weiiiiiiiiiiiiiiiiii... maar dat heb je natuurlijk met goedkope rommel.

En toen haalde ik de overige kledingstukken uit mijn wasmachine.  Bijna op ieder kledingstuk plakte er wel ergens een vals diamantje.  Nu... telkens ik een was doe... komt er wel ergens een bloes, kleed, broek uit met steentjes.  Ok, de t-shirten waren niks waard maar nu heb ik dus wél een bling-bling wasmasjien.  Ongelofelijk!  Je gooit er een vuil keisaai t-shirt in en het komt eruit alsof het een Hollywood make-over gekregen heeft met hier en daar een glitter steentje ter hoogte van je tepel of net onder je oksel of daar waar je navel normaal zit. Fantastisch gewoon!

30-05-2014 om 09:55 geschreven door Lilly L.  

Op vakantie gaan is altijd een beetje lijden.  Toch als je groter dan 1.80m bent en in een vliegtuigstoeltje moet passen.  Mijn knieën zitten altijd geplet tegen de stoel voor mij en omdat ik heel goed besef hoe vervelend het is als de persoon die voor je zit je knieën constant voelt bewegen heb ik besloten om uit respect voor mijn medemens proberen zo stil mogelijk te zitten.  En dat dus langer dan drie uur aan een stuk.  Ik kom dan ook meestal geradbraakt uit het vliegtuig.  Niet alleen dat... maar heel vaak ben ik ook nog eens gezegend met vreemde of vervelende mensen naast me.

Voorbeeldjes genoeg:  Een keer zat ik naast een redelijk vriendelijke en normaal uitziende man. Hoe tof ik de kerel ook vond, toch was er iets heel storend aan zijn aanwezigheid... hij rook zo vreemd.  Aanvankelijk kon ik het geurtje maar niet thuisbrengen maar aangenaam was het niet, dat kan ik je vertellen.  Maar het was geen zweetgeur en ook geen lookgeur of rookgeur. Gelukkig had ik een pakske Kleenex met menthol geur bij en terwijl ik mijn neus (nog maar eens) aan het snuiten was vertelde hij dat hij in regenwouden apen observeerde.  Dàt was het dus! Die man rook naar aap.   Maanden later heb ik hem eens toevallig in een reportage van National Geographic gezien...

Een van de laatste keren dat ik gevlogen heb zat er een orthodoxe jood naast me maar even na het opstijgen is die plots verdwenen.  Hij zal vermoed ik niet graag naast me gezeten hebben maar eerlijk gezegd, ik ben niet zo vertrouwd met hun rituelen dus voor mij was die onverklaarbare verdwijning eerder een opluchting.

Deze keer wachtte ik om aan boord te gaan van een Airbus 320 en ik was in gesprek geraakt met een sympathieke dame die ook in ons hotel gelogeerd had en om een of andere reden mij had uitgekozen om de krant waar zij iedere dag voor betaalde gratis te delen (wat natuurlijk een heel vriendelijk gebaar was).  Ze vertelde me dat haar heenvlucht een lijdensweg was geweest.  “Kinderen...”, zei ze met een super gestresseerde blik op haar gezicht.  “Tja...”, probeerde ik te relativeren, “met kinderen reizen is natuurlijk niet altijd gemakkelijk.” “Ach... misschien ligt het aan mij”, zei de dame die me anders wel van het verdraagzame type leek, “maar het was een crèche aan boord”.  En toen daagden de mensen op die ook op haar heenvlucht gezeten hadden.  “Oh nee...”, daar zijn ze weer vervolgde ze en ik zag in haar ogen een blik die het midden hield tussen paniek en angst.  Heel even deed ze me denken aan de buurvrouw van Hyacint Bucket uit de serie ‘Schone Schijn’ als ze verneemt dat ze uitgenodigd is voor een koffie.  De dame werd een tikkeltje bleker.  

Ik kan hier nu schrijven... al héél snel begreep ik waarover ze het had.  Dat waren geen kinderen.  Dat was één kind van een jaar of vier en de familie Flodder.  Nog voor we aan boord gingen had de zoon al de hele vertrekhal bijeengekrijst en de papa krijste terug.  OMG!  Ik probeerde te achterhalen op welke rij deze mensen zouden zitten.  De vriendelijke dame was weerom de pineut.  Nu zaten ze achter haar.  Ik had het geluk wat verder te zitten en keek met angstige ogen naar de vier stoelen die naast mij vrij bleven.  Daar zou waarschijnlijk ook een familie komen te zitten.  En jawel... bingo!  Een koppel met twee meisjes.  Maar deze mensen waren welopgevoed en heel even zijn er bij de landing traantjes gevloeid omdat de meisjes wakker gemaakt moesten worden maar dat was van heel korte duur. Een zaligheid om met zo’n mensen te reizen. Op de achtergrond hoorde ik wel het getier en gekrijs van de Flodders.

De man die naast mij zat was ook wel erg groot en dat maakte dat ik absoluut geen speling had voor beenruimte. Na het opstijgen zou ik mijn zetel even naar achter zetten. Het was trouwens al elf uur ’s avonds en dan wou ik mijn ogen wel eventjes sluiten alhoewel ik wist dat ik niet zou slapen.  Ik voelde bij het vertrek wel al heel onaangename knieën in mijn rug. 

De man die achter mij zat was duidelijk niet zo attent als ik voor de passagier die voor mij zat.  Toen ik mijn de rugleuning van mijn stoel zoals iedereen dat deed, zoals de mens die voor mij zat dat had gedaan achteruit wou zetten kreeg ik echter een harde dreun in de rug te verwerken. De kerel zei: “Sorry, zal niet gaan ik heb lange benen.” Die lange benen reiken natuurlijk niet tot het bovengedeelte van de stoel dus hij zat gewoon te duwen.  Pisnijdig riep ik dat ik ook lange benen had.  De grote attente man die naast mij zat keek me bijna verontschuldigend aan want hij kon zijn stoel wel naar achter zetten en ook het hoofd van mijn reisgezel die aan de andere kant zat bleek plots enkele centimeters achter mij te hangen.  Kaarsrecht heb ik gezeten.  Kaarsrecht gedurende bijna vier uur.  En toen het vliegtuig uiteindelijk de grond bereikte en we uitstapten zag ik de ‘rotte stoelterrorist’.  Hij was kleiner dan ik.  Lange benen... m’n voeten ja!

29-05-2014 om 22:47 geschreven door Lilly L.  

Hèhè... net terug van elf dagen heerlijk genieten onder een stralende Turkse zon.  Vakantie!  Het was al heel lang geleden dat ik nog eens op vakantie geweest was en ik had het nodig.  Platte rust... zááálig niets doen... kruiswoordpuzzels oplossen aan de rand van een immens zwembad... af en toe een spelletje darts of boogschieten en lekker eten.  Wat wil een mens nog meer?

Op vakantie is een van mijn favoriete bezigheden ‘people watching’.  Gewoon naar mensen kijken en je afvragen waar ze elkaar van kennen, wat ze doen in het leven etc...  Vermits ik ook af en toe aan de animatie in ons hotel deelnam leer je natuurlijk ook heel snel een pak mensen kennen.  Mijn dagelijks ritueel bestond uit een spelletje darts voor de middag en boogschieten in de namiddag.  En ik bleek er bij wonder nog niet te slecht in te zijn. 

Al heel gauw was duidelijk dat de darts animator het leuk vond om af en toe vals te spelen.  Dat bracht natuurlijk héél wat ambiance in de keet en ik had er mijn persoonlijke missie van gemaakt om deze wanpraktijken tot een halt te brengen wat resulteerde in een soort van persoonlijke ‘gespeelde’ vete tussen mij en de animator tot grote hilariteit van de medespelers. We speelden killer darts en ik moest en zou de ervaren darts animator een lesje leren.  Ik mikte iedere keer weer op zijn nummer om hem uit het spel te spelen.  Dat lukte echter bijna nooit behalve die éne keer toen hij me onbedoeld echt kwaad maakte. “Now... I will definitely kill you...”, zei ik bloedserieus en ik maakte met mijn wijsvinger een snijgebaar over mijn keel.  En met drie pijlen ontnam ik hem in één slag de vier levens die hij nog over had tot groot jolijt van de omstaanders.  Ik haalde de pijltjes uit het dartsbord voor de volgende speler en blies erop alsof je de stoom zou blazen van de loop van een revolver die je net afgevuurd hebt. Nadien had ik ergens respect verdiend van mijn medespelers.  Iedereen dacht dat ik me had ingehouden en eigenlijk beter speelde dan ik tot dan toe had laten merken.  Dat was zeker niet het geval maar als ik echt kwaad ben... tja, dan lukken sommige dingen gewoon beter.

De echte vete was echter snel over en de animator kwam zich excuseren en nadien zijn we Facebook vrienden geworden.  Hoe dan ook... het was wel iedere keer ambiance. Telkens er een nieuwe lading toeristen arriveerden moesten de spelregels natuurlijk uitgelegd worden.  Vermits de animatoren enkel krom Duits en Engels spraken kreeg ik al snel de taak toebedeeld om de Franstalige, Nederlandse en Vlaamse hotelgasten op de hoogte te brengen van de regels die regelmatig gebroken werden.

Op een morgen arriveerde ik wat later dan gewoonlijk en zag ik dat er een hele hoop nieuwe medespelers op het bord bijstonden. Eén ervan heette Hi-man.  Ik sprak het aarzelend op z’n Engels uit... Hi-man...  Wat hebben de animatoren er nu weer van gemaakt?  Ik had al alle moeite van de wereld gehad om hen mijn naam correct te laten schrijven en soms gaven ze ook bijnamen aan bepaalde speler.  Zo werd Peter van boogschieten natuurlijk Peter Pan.  Mijn voorstel om het boogschiet spel wat spannender te maken en de animator vooraan met een appel op z’n hoofd te zetten en dàn te mikken werd op gelach onthaald maar gauw verworpen door de bange animator.

Hi-man...klonk een beetje als superman.  De man zag er sympathiek uit maar zijn superhero gehalte was toch wel eerlijk gezegd aan de lage kant.  Hi-man... ik vroeg me af waar het animatie team die naam vandaan gehaald had.  En toen was het dus de beurt aan ... Hi-man.  Tot mijn grote verwondering sprak de animator de Hi niet op z’n Engels uit.  Het klonk meer als een giechelende lach hi zoals in de helft van ‘hi hi’.  Hi-man... het klonk vreemder en vreemder en ik wou weten waar die man zijn bijnaam vandaan had.  Ik sprak hem aan in het Engels maar het bleken Belgen te zijn. 

“Da’s wat gemakkelijker”, zei ik opgetogen en ik vervolgde in ’t Vlaams.  Het bleken West-Vlamingen te zijn.  “En hoe is uw naam?”, vroeg ik curieus.  “Guy”, antwoordde de vriendelijke man met een zwaar Westvlaams accent. Huy... En toen begreep ik de ‘Hi-man’ bijnaam compleet.  De lachtranen rolden over mijn wangen en ik heb die dag heel slecht gespeeld omdat ik de slappe lach had en door de vele lachtranen in mijn ogen zag ik het dartsbord als één heel wazige vlek...

29-05-2014 om 09:16 geschreven door Lilly L.