De voorbije twee weken waren weken gevuld met kleine ongelukjes en verloren voorwerpen.  Zo heb ik mijn vingers geraspt, bakvet in mijn gezicht gekregen, twee keer met een klink in mijn hand gestaan, een collega met een kop koffie van de trap zien totteren, bijna een scherp stuk plastiek ingeslikt dat op mijn donut kleefde en een vreemd voorwerp tegen de achterflank van mijn wagen gekregen toen ik op de E19 reed.  Wat dat laatste betreft heb ik een correctiestift gekocht om de kras op mijn wagen toch een beetje te verdoezelen. Vermits ik van plan ben de herstellingswerken dit weekend te laten uitvoeren door mijn vriend - die hier nu nét dat tikkeltje handiger in is dan ik -  besloot ik dat dit best zou gebeuren als mijn wagen proper zou zijn.  Na het werk ben ik dus even gestopt bij de carwash.  Eerst nog wat benzine getankt en toen ik naar de kassa wandelde om mijn ticketje voor de carwash te gaan halen was er een mijnheer met nét voor.  Ook hij vroeg een ticket voor de carwash.  Verdorie, ik zou dus iets langer moeten wachten.  

Toen ik aangereden kwam stond zijn wagen net in de carwash en hij stond buiten te wachten.  Hij tikte op mijn raam.  “Sorry mevrouw”, zei hij, “...als ik geweten had dat u ook naar de carwash zou gaan had ik u voor laten gaan.”  Wat een charmeur, dat pakt niet bij mij!  Maar allez wel vriendelijk.  “Ik ben Momo”, zei hij en hij strekte spontaan de hand uit.  Ik schudde hem de hand vanuit mijn wagen.  “U bent taxichauffeur?”, vroeg ik eigenlijk al het antwoord kennende vermits er een taxi voor mij in de carwash stond.  “Daar lijkt het sterk op”, antwoordde Momo.  “Als u ooit eens een taxi nodig heeft?”  En toen dacht ik aan de vele keren dat ik uitgescholden geweest ben aan de luchthaven als ik daar een taxi naar huis wil pakken omdat ik in Zaventem woon en dat voor hen niks opbrengt. Dat zou die aardige mijnheer vast en zeker niet doen!  “Geef me uw nummer maar”, zei ik. Hij gaf me z’n nummer en toen was het tijd om zijn wagen uit de carwash te halen.  Ik was de volgende.

Ik reed tot voor het toestel en besefte dan dat ik mijn code kwijt was.  Door met Momo wat te babbelen was ik vergeten wat ik met het briefke gedaan had.  Ik vond het nergens.  Ik haalde mijn hele sjakosj leeg.  Drie appelsienen, ne gps, nen usb stick, mijne portefeuille, een andere sjakosj (jaja ik heb een tas in mijn tas), een fles deodorant , een paraplu, een zonnebril... maar geen spoor van het ticketje.  Ik kon niet meer vooruit of achteruit en diene achter mij stond al te claxoneren.

Ik zette het op een drafje naar de kassa en schoot een file wachtenden voorbij.  “Ik... ik ben mijn ticketje kwijt!”, hijgde ik.  Het meisje aan de kassa bekeek me met een blik alsof dat nog nooit gebeurd was.  Het was een groot probleem.  Ze haalde er iemand bij.  Ondertussen bekeek de man wiens beurt ik een beetje abrupt onderbroken had me een beetje geërgerd en ik lachte een beetje beschaamd het voorval weg.  Ik keek naar buiten en ondertussen was de file aan de carwash al aangegroeid.

Een tweede dame – kennelijk ook geen supervisor – wist ook niet wat gedaan. “In principe mogen wij u geen nieuw ticket geven”, zei ze kordaat.  “Allez toe zeg”, antwoordde ik nog kordater, en ik kruiste mijn armen.  Mijn lichaamstaal toonde dat ik niet van plan was om zonder gratis ticketje weg te gaan en ik zou niet alleen een monsterfile aan de kassa, maar ook een file aan de carwash veroorzaken.  De vrouw bekeek me kwaad.

Op dat moment voelde ik me in een Western.  Je hoort zo’n Bonanza geluid, ziet een tumbelweed door de woestijn waaien en dan verschijnen er twee cowboys oog in oog.  Hun vingers, nerveus jeukend nabij de trekker van hun revolver. Clint Eastwood en een slechterik.  En ik was de Clint!  Ik zou dat duel winnen.  Een close-up van onze gerimpelde ogen en back to reality!

Ik stond daar nog steeds met m’n armen gekruist.  Ze brak en gaf me een tweede ticket zonder meerkost.  Ik spurtte naar m’n wagen en kwam onderweg Momo nog eens tegen die me nariep om te vragen of alles ok was.  “Oui, oui...”, antwoordde ik (Momo was franstalig!).

Toen ik eindelijk terug bij m’n wagen kwam zag ik het gezicht van de chauffeur achter mij.  Z’n innerlijke barometer stond op stormweer en achter hem stond een monsterfile. Ik lipte nog een ‘pardon’ maar de bruut kon het niet op prijs stellen.  Ach pfff.. binnen enkele minuutjes zou mijn wagen weer blinken en ik was het nummer van een vriendelijke taxichauffeur rijker (je weet nooit waar het goed voor is)!

29-08-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Met het iets 'rijper' worden ben ik zeker ook wat filosofischer geworden.  Ik denk nu veel meer dan vroeger na over dingen zoals de zin van het leven, het geluk en dergelijke en ik besef... ik ben een gelukkig mens!  Ben ik altijd gelukkig? Natuurlijk niet.  Zeker niet als ik mezelf toelaat veel te denken aan mijn dochtertje, maar ik probeer me te focussen op wat ik noem ‘kleine geluksmomentjes’.  Een straaltje zon door een wolkendek, gaan tanken héél vroeg op een zondagmorgen om er dan achter te komen dat het daar vol konijntjes zit als de mensen weg zijn, een fijne avond met vrienden... dàt zijn allemaal dingen die me gelukkig maken.

Een plaats waar ik echter zelden dat gevoel beleef is achter het stuur van mijn wagen.  Rijden... is lijden voor mij!  Toch probeer ik er het beste van te maken.  Vermits ik heel graag muziek hoor, zet ik altijd de radio op.  Dat maakt het allemaal wat minder erg.  Maar dan moet ik dus veel in Antwerpen rijden... de stad van de omleidingen.  Er zijn zóveel omleidingen dat het wel lijkt alsof het een ‘plaatsnaam’ is.  Vele plaatsen hebben trouwens ook geen ‘normale’ naam in deze voor mij vreemde stad.

De meeste steden en gemeenten hebben straten, steenwegen, lanen en boulevards.  Antwerpen niet!  Die hebben leien, kaaien, eilandjes, omleidingen en ’t Zuid.  Onlangs kwam ik er een Amerikaan tegen die uitgerekend mij aansprak om z’n weg te vinden in Antwerpen.  “Is this ‘the South?”, vroeg hij.  Ik had er alle moeite van de wereld mee om de heer uit te leggen dat het Zuid geen straatnaam is maar hij had afgesproken aan ’t Zuid.  Maar alle gekheid op een stokje... Antwerpen is wel een mooie stad en ik heb tot nog toe alleen maar fijne ervaringen met Antwerpenaren.

Enfin, terug naar mijn geluk en zen momentjes.  Ik zat in m’n wagen te wachten voor het rode licht.  Ik heb heel véél geduld met mensen maar als het aankomt op ‘wachten op iets’ ben ik niet de meest geduldige persoon.  Daarom ook dat mijn kookprobeersels regelmatig mislukken, ik kan niet wachten tot het klaar is en zet het vuur gewoon hoger omdat het ‘rapper’ zou gaan.   In de wagen tracht ik dan altijd IETS te doen.  Ofwel kuis ik mijn dashboard (ik heb er doekjes voor liggen), ofwel doe ik wat lippenstift op, ofwel kuis ik mijn handtas uit...allez, alles om maar niet gewoon te hoeven zitten wachten voor dat stomme licht. 

Ik stond weer stil en merkte dat de zon laag binnenscheen.  Het contour van mijn hand was duidelijk zichtbaar op de binnendeur van mijn wagen.  En dan ben ik dus beginnen spelen...  Schaduwspel!  Ik maakte een hond, en een papegaai en een andere vogel en iets dat eruit zag als en mens en eerlijk gezegd, ik was bijna vergeten dat ik achter het stuur van mijn wagen zat tot het licht op groen sprong en ik plots beweging rondom mij opmerkt.  Ik kon het bijna niet geloven, maar ik had een ZEN-momentje gehad in mijn wagen!

29-08-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

... de hoofdprijs dan nog wel!  Het komt altijd een beetje vreemd aan als je een wedstrijd wint waarvan je niet eens wist dat je eraan deelgenomen hebt. Ik had mezelf niet ingeschreven.  Honderden deelnemers waren er klaarblijkelijk maar de jury was unaniem: ik was de beste!

Nu, ik moet niet vals bescheiden zijn, ik heb dergelijke wedstrijden al meerdere malen gewonnen.  Nochtans speelt ervaring kennelijk geen belangrijke rol.  Je hebt het, of je hebt het niet... en euh... ik heb hét gewoon denk ik.

De jury is hier langsgeweest om me persoonlijk de prijs te overhandigen.  Ik wou er eigenlijk voor bedanken maar die nemen geen ‘neen’ voor antwoord.  Heb ik een flesje gekraakt?  Neen, maar vanmorgen toen ik opstond voelde ik toch het resultaat van de roem.

De jury – bende bloedzuigers – had me tot vier maal toe bedankt!  Weerom won ik de populariteitscontest bij muggen!  Van al de potentiële kandidaten die hier in de buurt vertoeven moesten ze er mij uitpikken.  Mijn rechterarm vertoont drie joekels van muggebeten en ook op mijn been ben ik gezegend met de hoofdprijs.

25-08-2014 om 07:01 geschreven door Lilly L.