Ik ben een propere dame.  Ik was me iedere dag, poets dagelijks m’n tanden meerdere malen, ik flos, de oorstokjes staan niet ver... allez, je weet wat ik wil zeggen,  basic hygiëne.  Omdat het zonneke schijnt en het dan wel eens warm kan worden, dacht ik dat het raadzaam was ook al preventief wat deo te spuiten.  Vorige week was ik me een extra bus gaan kopen.  Wat betreft deo ben ik niet merkentrouw.  Van vriendinnen kreeg ik wel wat goede tips maar ik koop meestal gewoon wat er in de winkel is en ga geen winkels afschuimen om een bepaald merk te vinden.  Ik kocht een merk dat ik nog nooit eerder geprobeerd had.

Ik weet niet of het daaraan lag, of dat ik niet goed geschud had of misschien van te dicht gespoten maar nadat ik gespoten had zag mijn oksel helemaal wit – nog nooit voorgehad. ’t Was also er zich een winterlandschap had gevormd!  Echt geen zicht.

Allez... ik ben hier een beetje aan het jokken.  Ik heb dit wel al een keertje voorgehad maar dat was omdat ik de tube scheerschuim per ongeluk aanzien had voor de fles deo.  Ik kan toch zo’n verstrooid hoofd hebben! En ik heb ook al eens deo in mijn haar gespoten, denkende dat ik met de haarlak bezig was.  Mijne froe froe viel van haar stokje en zag eruit alsof ze een appelflauwte had gekregen.  Het ergste is me gelukkig bespaard gebleven.  Ik heb ooit eens per vergissing een soort van hechtpasta voor kunstgebitten gekocht.  Ik dacht dat het tandpasta was.  Toen ik de tube echter opende en klaar was om het plakkerige goedje op mijn tandenborstel te smeren vond ik - nog nét op tijd -  dat de tuit van de tube een beetje een vreemde spitse vorm had. Nu kan ik er hier wel mee lachen maar ik weet gelukkig niet wat er gebeurd zou zijn als ik met het goedje mijn tanden zou hebben proberen te poetsen.  Misschien zouden mijn lippen op elkaar plakken en zou ik nooit meer kunnen lachen...?

Ondertussen is gelukkig de winterlaag onder mijn oksels al lang gesmolten en overal waar ik kom laat ik nu een deogeur van vers gesmolten sneeuw achter... of is het de zomergeur van vers geplukte lavendel?

31-07-2014 om 22:28 geschreven door Lilly L.  

Ik heb respect voor het leven en probeer iedereen zijn ding te laten doen.  Als je mij niet lastig valt, ga je met mij ook geen last hebben.  Ik pas dat niet alleen op mensen toe maar ook op dieren en planten.  Ik ben ervan overtuigd dat deze twee categorieën ook in mindere of meerdere mate gevoelens hebben of toch indrukken opdoen van hun omgeving die maken dat ze zich goed voelen of niet. 

Wist je bijvoorbeeld van ficussen dat je die nooit mag verzetten?  Doe je dat wel, als is het maar een meter verder, dan kan het zijn dat die plant begint te ‘mokken’ en al zijn bladeren afgooit.  

Mijn vriend heeft een crassula.  Ik had iets tegen die plant.  Da’s vreemd, want ’t is zoals met mensen.  Het gebeurt echt ZELDEN dat ik iemand zie en deze persoon niet moet.  Ik probeer iedereen een kans te geven maar héél soms voelt het écht niet goed aan.  Heel soms, kom ik in de buurt van iemand die ik niet ken en krijg ik... tja... hoe moet je dat noemen?   Ik krijg een slechte ‘vibe’.  Als dat gebeurt vermijd ik elk contact met die persoon. Zo is er één leverancier die - gelukkig maar - af en toe op het kantoor komt waar ik werk.  Als ik die man zie... ik geef het toe... ik verstop me gewoon.  Achter een kast of zo.  Die vent geeft me gewoon de kriebels (en niet op een fijne manier!)

Met de crassula ligt het echter wat ingewikkelder.  Vermits mijn blog nu 101 dagen oud is kan ik het wel kwijt.  In de tekenfilm ‘de 101 dalmatiers’ is er een Cruella De Ville.  Een slechte akelige dame die het gemunt heeft op onschuldige hondjes en er bontjassen van wil maken.  Cruella... crassula... heb je ‘m?  Die plant deed me altijd aan dat vreselijke tekenfilmfiguurtje denken.  Ik meed die plant dus als de pest.  En toen gebeurde het:  Een goede vriendin kwam op bezoek.  Ze had een ‘plantje’ mee.  Bleek dat toch geen crassula zeker...  En nog wel een héle mooie in een hele mooie pot.  Ik heb mezelf toen gedwongen mijn slechte liaison die ik maakte met crassula’s opzij te duwen en deze plant de nodige verzorging te geven.  Mijn vriend lachte geniepig want hij weet wat ik dacht van crassula’s.  Omdat de plant echter van zo’n goede vriendin komt heeft de rare kronkel in mijn hersenen een nieuwe link gelegd.  Mijn crassula=goede vriendin!  En nu krijg ik enkel nog de kriebels als ik de crassula van mijn vriend zie.

30-07-2014 om 07:44 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik een vrouw ben, heb ik nooit problemen gemaakt van mijn gewicht.  Ik ben vier jaar geleden wel tien kilo bijgekomen, maar ik was toen om weg te blazen serieus onder mijn ideaal gewicht.  En nu... nu ben ik zeker geen pluimgewicht maar ja, ik ben dan ook 1,81 m dus ik kan moeilijk 52 kg wegen.  Zou niet schoon zijn.

Een vrouw maakte gisteren - en plein publique - een opmerking dat ik verdikt ben.  Zou kunnen, meestal na wat vakantie maar ik voel het toch gelukkig nog niet aan mijn kledij. Ze voegde er nadien aan toe dat het goed bedoeld was, dus ik zal het maar geloven, maar geen enkele vrouw hoort zoiets graag.  Als vrouw met een normale dosis intelligentie en tact hoor je dat toch te weten of niet?

Hoe dan ook, ik ging het me niet aantrekken. Ik kwam die avond thuis en was de opmerking over mijn gewicht zo goed als vergeten, totdat ik besloot om een kleedje te kopen.  Ik ben een online shopper.  Ik heb zo weinig tijd om te winkelen en als ik dat doe moét er gewoon iemand bij zijn want ik kan nooit kiezen, dus ik heb besloten dat ik heel veel van mijn kledij nu online koop.  Ik zit gewoon te zoeken achter mijn computer, zet alles wat ik mooi vind tussen mijn favorieten en dan kan mijn vriend met veel plezier daaruit kiezen wat hij mooi vindt.  Ideaal!

Zalando is normaliter mijn kleerkast (jaja... ik roep telkens A-a-a-h als er een pakje aankomt!) maar ik vond niet direct iets naar mijn smaak.  En toen zag ik plots een andere online shop waar ze ook leuke kleedjes hadden voor geen geld.  Ik besloot daar een kijkje te nemen.  Ik vond echt supér kleedjes aan spotlage prijzen.  Hoe doen ze het toch?  En toen besefte ik dat het een Chinese site was.

Nu, voor diegenen die het nog niet weten, die Chinese mensen zijn meestal niet erg groot of struis. Als je als westerling complexen wil opdoen, dan moet je dus zéker eens kledij gaan kopen via zo’n Chinese site.  Normaal heb ik dus een medium, maar in China bleek dit plots een XXL te zijn.  Ja, écht... een XXL - extra extra large. OMG, I’m fat! 

29-07-2014 om 19:26 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik – en ik durf het hier bijna niet te schrijven – ooit Franse les gegeven heb (en nadien ook wiskunde) in een middelbare school, durf ik niet zeggen dat mijn kennis van de Franse taal goed is.  Wel goed genoeg om aan beginners in de Verenigde Staten tekst en uitleg te geven en om daar een diploma graduaat Frans te behalen, maar hier in België zou ik nooit durven beweren dat ik perfect Frans spreek.

Mijn Engels, on the other hand, is véél beter.  Nu ja... ik ken heel veel Texaanse slang voor wat het waard is en ben goed op de hoogte van het reilen en zeilen van allerlei Mexicaanse gangs en het gedrag van Afro American teenagers.  Weet niet in hoeverre me dat nu nog van pas zal komen ‘but one never knows’ (men weet maar nooit!).

Mijn vriend is wel perfect Franstalig.  Da’s eigenlijk zo’n beetje z’n moedertaal.  Tijdens een hoog intellectueel gesprek liet hij me weten dat het meervoud van één Petit Beurre ‘des touillous’ zijn.  “Touillous”, zo legde hij uit, “heeft geen enkelvoud. ’t Is een uitzonderingsgeval in de Franse taal.  Je zegt dus un petit beurre maar des touillous.”  Daar had ik nog nooit van gehoord! Ik meende dat het des petits-beurre moest zijn maar besloot wijselijk mijn mondje te houden daar het zijn moedertaal was. Ik ging de confrontatie niet aangaan met iemand die de taal van Voltaire als moedertaal had.

“En weet je waarom ze dat ‘des touillous’ noemen?”, vroeg hij onschuldig.  Ik schudde curieus het hoofd.  “Un Petit Beurre des touillous”.  “Uh?”  Hij herhaalde (nu zingend met een Frans accent) : “un p’ti beur day to you”  Ik had ‘m.  Klonk als ‘Happy Birthday to you!”  En toen heb ik heel wat lachtranen moeten wegpinken.

27-07-2014 om 08:42 geschreven door Lilly L.  

In de appartementsblok waar ik woon zijn ondergrondse garages.  Om in de garage te rijden moet je eerst door de inrit.  Vermits het daar vrij donker is heeft men bij ontwerp van het gebouw voorzien dat daar lampen met sensoren staan.  De bedoeling is dat als je met de wagen komt aangereden, de spots aanfloepen.

Althans, dat is het idee, maar de sensoren stonden verkeerd ingesteld waardoor dat de lichten aangingen elke keer als er iemand op het voetpad passeerde.  Bovendien stonden die spots ook nog eens verkeerd gericht waardoor zowel ik, maar zeker ook mijn onderbuurvrouw iedere maal een lichtbundel in onze living kregen als er buiten een toevallige voorbijganger passeerde.  Ik ergerde me er rot aan.  Mijn vriend had dat natuurlijk kunnen fixen, maar vermits het een grote blok is hebben we een syndicus met een team ‘professionele klussers’ die zulke zaken dient te regelen.  Alle eigenaars betalen er trouwens voor.

Ik maakte dus melding van het probleem met de sensoren en de installatierichting van de spots en kreeg te horen dat de onderbuurvrouw ook geklaagd had.  De klussers zijn het komen oplossen. Héhé... eindelijk, geen spot meer in je ogen als je rustig probeert na te genieten van een romantisch dineetje.  Dat was goed opgelost. Zàààààlig...

Een paar dagen geleden kwam ik thuis toen het donker was.  Ik reed de inrit in maar er gebeurde niks.  Géén verlichting! Toen ik de inrit voorbij was floepten de spots aan...

Ik wil niks zeggen, maar verlichting die aangaat wanneer je de plaats al voorbij bent...

Grrr...dat dient dus tot niks – behalve dan dat het de elektriciteitsrekening nodeloos naar boven trekt!  En ik die in al mijn naïviteit zo blij was dat het probleem opgelost was.  Het probleem is gewoon verplaatst.  Er is nu een ander probleem. Helééééééééééép... mijn klusser is een prutser!  Denk dat ik toch maar eens mijn vriend zal moeten inschakelen want als die klust, dan doet hij het goed.

26-07-2014 om 08:42 geschreven door Lilly L.  

Dan koop je dus een keer iets in China via zo’n online store... En dan heb je een vraag.  Moet je dus eerst dat ‘Chinglish’ van de klantendienst verstaan.  Mijn Engels is – al zeg ik het zelf – op een zéér behoorlijk niveau.  Ver genoeg gevorderd om ook aan het meeste ‘Chinglish’ aan uit te kunnen maar toch...

Enfin, dan komt het tot een bestelling en dan krijg je een bevestigingsmailtje in – jawel, bijna perfect Engels.  Dat zal standaard in ‘het systeem’ zitten.

En dan krijg je dus een tracking nummer om je bestelling op te volgen.  Vol hoge verwachting ga je naar de website van de transporteur om daar je tracking nummer in te geven en dan krijg je hetvolgende te zien:

我很抱歉，但跟踪僅在中國，白痴！

(vrij vertaald: Sorry, maar de tracking is alleen in het Chinees, pipo!)

Voor alle duidelijkheid:  dat was het antwoord niet maar het waren allemaal Chinese tekens en vermits ik geen Chinees kan lezen had het dàt dus evengoed kunnen zijn.

22-07-2014 om 10:22 geschreven door Lilly L.  

Mensen die mij een beetje kennen weten het: ik ben geen keukenprinses.  Ondanks het feit dat ik de laatste tijd een aantal kleine successen heb behaald.  Ik maak altijd lekkere chicon gratin.  Mijn stoofvlees is heerlijk.  Het recept van mijn vriend zijn Bolognaisesaus heb ik mezelf nu ook meester gemaakt.  Ik prepareer verrukkelijke omeletten  én ik maak zelf verse (en heel lekkere) kaaskroketten. Maar daar houdt het dan ook op!  Ongeveer de helft van alles wat ik probeer te koken mislukt ergens tijdens het preparatie proces.  Mijn vriend zegt dat het aan mijn timeline ligt. 

Hij kan wel heel goed koken.  Enkele dagen geleden maakte hij van niks een wonderbaarlijk menu.  Hij had wat pasta en tonijn en kruiden en ‘je ne sais quoi’ ... maar het zelf uitgevonden recept was om je vingers van af te likken.  Het was echt heerlijk!  Ik wou bijscheppen maar hij vroeg me nog iets over te houden zodat we er later nog een gratin schotel van konden maken.  Met veel tegenzin limiteerde ik mijn ‘tweede portie’ tot een zeer klein schepje.  Maar hij had gelijk... ik zou later nog eens kunnen genieten onder de vorm van een lekkere ovenschotel. Mmm...

Gisteren was het dan zover: “Willen we die ovenschotel eten?” , stelde mijn vriend voor.  Ik had er wel héél veel zin in.  “Oei... maar hij staat nog in de freezer? Misschien kan jij die eerst even ontdooien in de microgolf oven en nadien even oven opwarmen en grillen?”  Hij had beter moeten weten, die vriend van mij, dan mij zoiets voor te stellen.  Natuurlijk was ik – zoals altijd van goede wil.  Ik ging dat klusje wel even klaren.  Maar... omdat ik mezelf ken, besloot ik dat het wijs was om toch even het boekje van de microwave te raadplegen.  Ik zocht op welk programma de juiste ontdooi functie was (want er staan er twee op) en het werd mij duidelijk dat ik het gewicht van de’ te ontdooien pasta’ moest ingeven.   Ik besloot de weegschaal erbij te halen maar was wel zo slim om het geschatte gewicht van de ovenkom daarvan af te trekken.  En ik vermoed dat het daar dus ergens misgelopen is...

Ik kan goed rekenen maar kan duidelijk niet zo goed gewichten schatten.  Toen mijn microgolfoven aangaf dat de pasta 15 minuten moest ontdooien vond ik dat behoorlijk lang.  Even heb ik nog gedacht om dat serieus te verminderen maar ik vertrouwde mijn eigen vakkundig ‘keukenprinsesoordeel’ niet.  Ik had het gedaan volgens het boekje dus het zou wel goed zijn...

Ik had natuurlijk halfweg het proces even kunnen gaan kijken maar het was veel té plezant op mijn terrasje, met mijn leuke gezelschap, fonteintje en apéroke!  En toen ging het ovenbelletje.  Ik ging kijken en merkt tot mijn grote ontstentenis dat mijn schotel al volop aan het pruttelen was.

Er zat room en melk in maar dat was volledig verdampt.  De zijkanten van het gerecht waren rotshard maar de kern was nog nét eetbaar. De lepel kon je er loodrecht inzetten.  Met een teleurstelling die voelbaar was tot in Tokio zette ik de schotel op tafel.  Mijn vriend keek - terecht -  in shock naar het gerecht dat ik verknoeid had.  “Van alles dames die ik gekend heb...”, begon hij (en geloof mij, hij heeft er wel wat gekend), “... ben jij de ergste.  Hoe is dat mogelijk?” En hij ging verder: “... jij hebt écht heel veel kwaliteiten maar koken...”

Een traantje vloeide bij mij uit frustratie.  Soms veeg ik er mijn voeten aan en dan lukt het natuurlijk niet.  Maar ik had alles gedaan volgens het boekje.  Ware het niet dat ik nu inzag dat ik het gewicht van mijn glazen schotel onderschat had en bijgevolg het gewicht van het te ontdooien voedsel overschat.

De liefde van de man gaat door de maag zeggen ze.  Wel, ... mijn ventje zijn maag...  En toen besefte ik het.  Hij moet mij verdorie wel echt héél graag zien om dat op regelmatige basis (laten we zeggen één dag op twee)  te dulden en er eigenlijk zo goed als nooit over te klagen.  Ik klaag veel meer zelf over mijn slecht eten dan dat hij iets zegt.

Ooooooh... he loves me!

18-07-2014 om 18:14 geschreven door Lilly L.  

Ik ben verzot op muziek.  Alle soorten muziek: klassiek, rock, pop,  R&B, country, jazz, rap, disco... ja, heel af en toe weet zelfs een hardrock groep me te bekoren.  Ik sta op met muziek en ik ga slapen met muziek.  Kortom, ik leef met muziek!  En altijd zit er wel één of ander deuntje in mijn hoofd.

’s Morgens als ik naar mijn werk rijd staat de radio natuurlijk aan.  Ik kan het dan niet laten om luidkeels mee te zingen als het een nummer is dat ik wel weet te smaken.  Vanochtend speelden ze ‘Walk like an Egyptian’ in de versie van The Bangles.  Ik was mee aan het zingen toen ik plots moest stoppen voor een rood licht. 

Ik bleef natuurlijk enthousiast verder meekelen en toen betrapte ik mezelf erop dat ik misschien ietwat te enthousiast was en ook de vreemde beweging met mijn handen aan het maken was – je weet wel, één hand naar voor en één naar achter zoals de oude Egyptenaren dat deden (tiens, toen ik vorig jaar op vakantie was merkte ik dat de Egyptenaren van deze tijd niet meer zo lopen) en vervolgens de handen samen en dan met het hoofd van links naar rechts hetgeen je ook ziet in het spotje van the Bangles of misschien nog beter in de versie van Michael Jackson.

Hoe dan ook, ik had niet alleen mijn eigen betrapt, maar kennelijk zat de man die in de wagen naast mij aan het rode licht stond ook te genieten van het spektakel.   Toen ik dit merkte... Laten we het zo stellen, het licht kon niet snel genoeg op groen springen. ’t Is misschien mijn verbeelding maar het leek véél langer dan anders te duren. 

16-07-2014 om 20:00 geschreven door Lilly L.  

De laatste tijd heb ik me voor de grap intensief beziggehouden met het deelnemen aan Facebook quizkes.  Tjonge, jonge...wat ik daarmee allemaal over mezelf te weten gekomen ben! 

Ten eerste heb ik een goede kennis van de tachtiger jaren - wauw... ik heb uberhaupt kennis!

Mijn Kamelotiaanse naam is Haunting Promise - I promise I’ll haunt you als je me ooit zo noemt!

Ik ben een terughoudende vrouw - ABSOLUUT!

Ik heb een jonge mentale leeftijd namelijk: 19  - Oef!  Ik dacht dat het erger met me gesteld was...

Als ik een kinderboek zou zijn zou ik ‘Everyone Poops’ zijn - Who gives a shit!

Van beroep zou ik eigenlijk best ‘artiest’ zijn  - en in een cirus werken misschien?

Ik heb een kleur van ogen die niet bestaat en dus kon ik aan de quiz niet deelnemen. 

Ik ben ‘Charlotte’ van Sex & The City - Weet niet of dat goed of slecht is want ik kijk daar niet naar.

Je mag me ook Honey Bunny noemen want dat is kennelijk mijn bijnaam - maar dan enkel op eigen risico!

Het liedje ‘Happy’ zou voor mij geschreven zijn - Weeiiiiiii ik vind dat een zagelied! 

Ik zou een ‘classy lady’ zijn - ze durfden niet anders te zeggen ander had ik ze verdomme lik op stuk gegeven, idioten die die kwis hebben opgesteld.

Als Disney karakter zou ik best in the Little Mermaid family thuishoren - zolang ik maar niet naar vis ruik is dat ok voor mij. 

Moest ik een gangster zijn was ik ‘Al Capone’ (en dus onmiddellijk ook van geslacht veranderd) en ik zou met ‘Romeo’ een affaire moeten beginnen (Al Capone en Romeo?  Wist niet dat die gay waren?) 

Aangenaam... En u bent?

15-07-2014 om 20:45 geschreven door Lilly L.  

Ik ben het type persoontje dat als ze iets graag heeft ervoor gaat en ik kan me dan soms heel moeilijk inhouden.  Om een voorbeeld te geven: ik kocht ooit twee exact dezelfde kleedjes maar wel in een verschillende kleur omdat ik ze zo comfortabel en mooi vond.  Recent schafte ik me ook twee exact dezelfde paar ‘ballerina’ schoentjes aan;  ook omdat ze zo comfortabel zaten.  Ondertussen heb ik er al één paar versleten.  Heb ze meegenomen op vakantie en daar wat afgedanst ;-) . 

Tot op de draad versleten zijn ze na nog geen twee maand tijd maar geen nood: ik heb een ander paar! Ik degradeerde het versleten paar tot sloefkes.  Voor de winter heb ik een paar lekkere warme pantoffels met een soort van wit kunstbont in.  Kunnen mijn voetjes lekker zweten tijdens koude winteravonden.  Maar in de zomer... welja, nu heb ik dus mijn versleten ballerinekes.   En als ik ga werken, een gloednieuw paar!

Ware het dus niet dat ik een beetje een verstrooid persoontje ben.  Toen ik uit mijn auto stapte en mij voeten de kasseien van de Antwerpse kaaien raakten merkte ik het... Ik was op mijn sloefkes naar het werk gegaan.  En vanavond ben ik op kousevoeten buitengeslopen voor iemand het zou merken...

14-07-2014 om 19:18 geschreven door Lilly L.  

Toen ik dit weekend in de Renmans beenhouwerij stond wou de dame achter de toog een klant haar bestelling meegeven.  “En euh... dan ook nog die kippeborsten?”, hoorde ik haar vragen.  “Neen”, zei de klant, “... die zijn niet van mij maar van die vorige mevrouw!”

De winkeldame begon te blozen.  Ze was vergeten de vorige klant haar kippeborsten te geven.  “Oei... ik ... ik zal ze maar opzij leggen”, stotterde ze verlegen.  Haar collega, een jobstudentje die vorig jaar ook al in de beenhouwerij stond, zat behoorlijk in haar zakken. “Ah... ben je iets vergeten?” , zei ze met een behoorlijke grimas op haar gezichtje.  De vaste medewerkster bloosde nog wat meer. “Ja, kan jou toch ook overkomen...?”  Lief plagend antwoordde de jobstudente dat dat haar niet overkwam.

Toen was het aan mijn beurt.  Ik werd bediend door de jobstudente. “Wat zal het zijn?...”  Op het einde van mijn bestelling vroeg ik 150 gram americain préparé met ajuintjes.  Maar de americain was op.  “Nog even geduld mevrouw... ze zijn het aan ’t maken.” De jobstudente verdween naar achter en ongeveer een minuutje later toonde ze haar hoofdje weer: “Nog even geduld...”  Jaja,  ik ging nergens naartoe zonder mijn americain met ajuintjes.

En toen verscheen ze ten tonele met een grote schaal americain.  “Vers gemaakt”, zei ze zo fier als een gieter.  “Ja... ’t lijkt wel of het beest er nog in zit”, grapte ik.  Ze gaf me 150 gram americain en toen presenteerde ze me de rekening.  De vaste medewerkster zat achteraan in de beenhouwerij.

“Juffrouw...”, zei ik toen beleefd, “...voordat uw collega terug komt - je weet wel, die die alles vergeet - zal ik het maar zeggen...  Want anders zal ze denk ik in jouw ‘zakken zitten’....  Je bent mijn ajuintjes vergeten!”

De jobstudente sloeg knalrood aan maar haalde opgelucht adem dat haar collega het niet gehoord had.  En nu zet ik het dus op mijn blog ;-)  Woehahaha!

13-07-2014 om 13:25 geschreven door Lilly L.  

In tegenstelling tot de tandarts, waar ik als een trouwe puppy iedere 6 maand op het appel verschijn voor een inspectie en een grote schoonmaakbeurt, ga ik bijna nooit naar de dokter.  Ik denk dat het te maken heeft met de neiging tot hypochondrie van mijn moeder.  Geen kwaad woord over de doden zeggen ze wel eens, maar ’t is ook geen kwaadsprekerij.  Mijn mama dacht écht dat er voor elk probleem een pilletje bestond.  Droge mond, een pilletje. Te veel speeksel, een pilletje.  Angstgevoelens (omdat je zonder pillen zou vallen voor je droge mond), een pilletje.  Serieus, ik kende als kind meer namen van medicijnen dan van zangers of zangeressen en voelde me op een bizarre manier zelfs een beetje een ongediplomeerde dokter.

We keken heel veel naar medische rapportages en als er één of andere bizarre ziekte op tv kwam wist ik: mijn moeder zou het waarschijnlijk ook hebben en als ze niet zeker was dan zou ze toch wel even checken of misschien zou één van haar dochters het wel hebben.  Maar ze is niet alleen hoor.  Zeker deze dagen.  Veel dokters klagen dat mensen het internet afschuimen om hun ‘symptomen’ te checken en dan naar de dokter gaan om te zeggen wat ze denken te hebben.

Ik ben ervan overtuigd dat het grote merendeel van de ziektes gewoon vanzelf verdwijnt en geloof sterk in het woord ‘rust’.  Als je je een keer niet lekker voelt moet je lichaam rusten en dan komt het wel in orde.  En meestal heb ik gelijk.  Ik zie mijn huisdokter dan ook zelden of nooit.  En als ik hem al eens zie stelt hij vaak zo’n stomme vragen.

“Ah goedemiddag... hoe is ‘t?”  “Hoe zou het zijn dokter?  Niet goed, of ik zou hier toch niet in uw wachtzaal zitten, nietwaar?”

Dit gezegd zijnde ben ik enkele weken terug toch eens naar de dokter moeten gaan.  Ik had regelmatig zware aanvallen van hoofdpijn.  Een mens sterft er niet van maar het is vrij vervelend.”Ah, goedenamiddag... hoe is ‘t?”  Ik denk dat ik mijn dokter met een kwade blik bekeken heb. “Ik heb regelmatig last van zware hoofdpijn.  Voelt alsof ze met een drilboor aan één kant een put aan ’t boren zijn in mijn schedel.”  Na wat onderzoek bleek het een vorm van migraine te zijn.  “Wanneer heb je dat?”, vroeg mijn arts curieus.  Lap, weer zo’n domme vraag (dacht ik!).  “Meestal om kwart na acht”, zei ik op een spottend toontje dat mijn dokter goed begrepen had.  “Neen, dat bedoel ik niet.  Zijn er momenten dat je het vaker hebt?  We moeten de trigger zoeken.  Sommige mensen krijgen dat na het eten van bepaalde voedingsstoffen, andere bij het ruiken van geuren, anderen gewoon als ze moe zijn... Allez... de trigger.”

Ik beloofde samen met hem naar de trigger te zoeken en we kwamen tot de conclusie dat mijn hoofdpijn zich vooral in het weekend manifesteerde.  Dan heeft een mens een keertje vrije tijd en dan voelt het alsof je hoofd in een pletwals steekt. “Aha... da’s simpel”, zei m’n doc plots opgetogen alsof hij het wiel heruitgevonden had.

“Jij hebt ontspanningsmigraine!”  “Wat?”  “Ja, het feit dat de spanning van de week wegebt is bij jou de trigger voor het krijgen van een zware hoofdpijn aanval.  In het weekend ben je meer relaxed en dan krijg je dus die hoofdpijn.”

Het rare is: hij had gelijk die dokter van me.  Maar nu dat ik besef dat het ontspanningshoofdpijn is... nu als het vrijdag gaat worden ben ik zo vreselijk bang om hoofdpijn te krijgen.  Werkelijk ik loop er zó gestresseerd van wetende dat het weekend gaat worden en dat ik weer ga afzien, dat die ontspanningshoofdpijn plots verdwenen is.  Ik heb het niet meer.  Ik ben gewoon te gespannen zeker uit vrees dat ik ontspanningshoofdpijn ga krijgen.  Probleem opgelost!

12-07-2014 om 08:25 geschreven door Lilly L.  

Voetbal... het moest ervan komen... ik schrijf iets over voetbal!  Waarom?  Wel omdat ik het de afgelopen weken ontzettend spannend heb gevonden.  Natuurlijk supporterde ik voor onze Rode Duivels.  Na de match tegen de USA heeft mijn vriend een beetje schrik van me gekregen denk ik.  Hij vertrouwde me toe dat hij een kant van mij ontdekt had die hij nog niet echt kende en hij kent me al héél erg lang.  En dat heeft hem compleet verrast. Het was dan ook een nagelbijtend spannende match en ik kan een ontzettend groot inlevingsvermogen hebben. 

Ik heb een schietgebedje gedaan dat onze Duivels mochten winnen tegen Argentinië.  Ik had beter moeten weten: wie bidt er nu tot God om de Duivel(s) te laten winnen?  Spijtig, maar nu gaan we dus volop voor Oranje.  Ik heb mijn Nederlandse vrienden wat geplaagd dat de Hollandse leeuw Loeki was (je weet wel,van de ‘Asjemenou-reclame’ op tv) maar ik gun het ze heel erg hard, die finaleplaats.  Ook al ben ik niet helemaal overtuigd dat ze de grote winnaars gaan worden, ik hoop toch dat ze vanavond winnen.  Ik heb te veel Nederlandse vrienden die anders zwaar teleurgesteld zouden zijn dus: HUP-HOLLAND-HUP! 

Ik vertelde aan mijn vriend dat Duitsland Brazilië zwaar vernederd had met een zeven-één score.  Misschien beetje de omgekeerde wereld: een madam die haar ventje inlicht over de voetbalscores maar zo is het nu éénmaal! 

“Tegen wie speelt Nederland vandaag?”, vroeg hij curieus.  “Tegen Argentinië”, zei ik alsof ik mijn hele leven al niets anders gedaan had dan voetbalscores bijgehouden.  “Wacht eens even...”, zei hij “... als Nederland wint is het dus Duitsland – Nederland?”  “Ja”, antwoordde ik ietwat afwachtend.  En toen vervolgde hij met een slecht Hollands accent: “Tjonge, jonge, ... dat zal daar dan wat worden Boven de Moerdijk!”

09-07-2014 om 20:48 geschreven door Lilly L.  

Ik gooi niet graag eten weg.  Da’s nog een understatement: ik heb er écht een hekel aan! En het gaat me niet eens om het geld.  Ik denk dan altijd aan beelden van zwaar ondervoede Ethiopische kindjes die ik als jonge ‘gamine’ voor het eerst op het nieuws zag. Hun betraande oogjes vol vliegen bekijken me en ze steken hun beenderige armpjes uit en willen naar me roepen:  “Neen, da’s eten voor een week!”  Ik voel er me echt onbehaaglijk bij en dus probeer ik het te voorkomen.

Maar af en toe gebeurt het nog wel eens.  Zo onlangs twee keer op rij met rijsttaartjes die mijn vriend gekocht had omdat hij er zin in had.  Nu, ik ben niet zo gek op rijsttaart en had al serieus ‘gedreigd’ dat het gedaan moest zijn met dingen voor de vuilbak te kopen.  Deze keer had hij echter geen rijsttaarten gekocht maar twee éclairs.  Nu... ik ben stapelzót op éclairekes.  Echt... ik kan er niet afblijven.  Op dag één was de mijne dus al weg.  Kwatongen beweren dat ik hem zou verslonden hebben! Pfff...allemaal roddel.   De éclair van mijn vriend was echter nog onaangeroerd gebleven.  Iedere keer als ik  de frigo opende zag ik geen Ethiopische kindjes maar een lekkere, goed gevulde éclair met lekkere chocolade.

Het leek wel alsof het éclaireke mijn naam riep.  Ik wou die koelkastdeur niet meer openen want ik wist dat ik mezelf niet veel langer onder controle zou hebben.  We hadden de éclairtjes zaterdagnamiddag gekocht en zondagavond lag de zijne er nog!

En toen heb ik nogmaals moeten dreigen.  Ik heb gezegd dat hij deze éclair wel best op tijd zou opeten want dat ik er zeker geen haar op zou laten komen.  Toen ik vandaag de deur van de koelkast opendeed zag ik het: de éclair was verdwenen.

Opgelucht maar toch ergens met wat spijt in het hart sloot ik de deur van de koelkast. En toen zag ik een chocoladevlek op het t-shirt van mijn vriend.  “Dat moet het laatste stukje éclair zijn...”, dacht ik bij mezelf.  En toen had ik hem bijna afgelekt... dat t-shirt.

08-07-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Mijn blog mag dan misschien nét nog niet de top 5 bij de columns halen maar ‘who needs a f*%@!*? blog’ als je een Youtube star kan worden?

Ik heb nooit beweerd dat ik goed kan rijden.  ’t Is publiek geheim dat ik rijvrees heb. Toen ik vanavond thuiskwam was de plaats waar ik gewoonlijk parkeer volzet en ik moest een ander plekje zoeken.  Ik vond een plek die groot genoeg was en ging me achterwaarts parkeren.  Meestal lukt me dat dus aardig maar soms draai ik nét iets te diep in waardoor ik bijvoorbeeld met m’n wielen op het trottoir kom.

Ik wéét dat de beste manier is om er dan gewoon uit te rijden maar ik had veel plaats en laten we gewoon stellen dat ik té lui was.  Ik heb dus ettelijke keren naar voor en naar achter moeten rijden en zat behoorlijk te klungelen.  Toen ik eindelijk geparkeerd geraakt was merkte ik dat een verdachte rode wagen met twee jonge mensen in die aan de overkant geparkeerd op de stoep stond vertrok vlak na mijn helse parkeerervaring.  Ik nam een vreemde grijns gewaar op het gezicht van de jonge man.

Volgens mij heeft die dus alles zitten filmen en krijgen we binnenkort weeral eens een filmke te zien op Youtube genaamd:  Blondje-dat-niet-kan-parkeren.  Ik word een STER!!!  Ben ik niet beschaamd over mijn geklungel?  Eigenlijk wel maar ik zal niet de eerste en ook niet de laatste zijn. En weet je wat?  Diene gast in de rode wagen heb ik al eens in z’n neus zien peuteren.  Als ik een filmke vind op Youtube ‘starring myself’ dan zal ik zeker niet aarzelen om ook eens op de loer te liggen met m’n cameraatje!  Big Brother is watching but watch out because Big Sister is watching closer!  Let the war begin!

PS Mijn blog stond vandaag even op nummer 3 in de columns categorie!  Thks trouwe lezertjes xxx

07-07-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Een vriendin van mij postte vandaag op Facebook devolgende wijsheid: "Hell had no fury like a 4 year old whose sandwich has been cut into squares when he wanted triangles".  Even vrij vertaald:  Het is een echte hel als je een 4-jarige een boterham geeft die in vierkantjes gesneden is terwijl de vierjarige driehoekige boterhammetjes wou.  Dàt is nu eens een waarheid als een koe en ik spreek uit ervaring...

Vooraleer ik mijn diploma van lerares ben gaan behalen in de USA (ik heb een beetje vanalles gedaan tot nog toe maar weet nog altijd niet goed wat ik wil worden J) besloot ik om eerst even 'substitute teacher' te zijn om te zien of ik lesgeven wel uberhaupt leuk zou vinden vooreleer de studies aan te vangen. Ik kwam dus in heel verschillende klassen terecht van heel verschillende leeftijden.  Mijn meest angstaanjagende ervaring ooit was in een kleuterklas. 

Ik kwam binnen om een lerares te vervangen en onmiddellijk begon er al een klein meisje te wenen.  Ze kende me niet en was bang.  Ik nam aanvankelijk de kleine meid op m’n schoot om haar een beetje gerust te stellen maar twee uur later was ze nog bezig...  Enfin, het lesplan dat de lerares had achtergelaten was heel duidelijk.  We begonnen de dag met ‘het weer’.  Ik moest vragen aan de klas hoe het weer was en dat op het bord tekenen.  Een zonnetje voor een zonnige dag, een wolkje voor een bewolkte dag, ... je kent dat wel hé! 

Ik begon er meteen aan en vroeg hoe het weer was.  ‘A SUNNY DAY’, antwoordde de klas bijna volmondig in koor (behalve miss traantje die nog steeds aan het snikken was).  ‘A sunny day... very good!’ , bevestigde ik.  Nu... in Texas is het heel vaak heel zonnig dus veel variatie zat er niet in. Ik besloot het zonnetje op het bord te tekenen.  Ik liep naar het bord, pakte een krijtje in de hand en vooraleer ik nog maar mijn tweede streepje kon zetten was het plots één grote chaos in de klas.  Een stuk of twintig kleutertjes riepen opgewonden allen door elkaar dat het zo niet kon zijn.  Ik schrok me een hoedje.  Uiteindelijk bleek dat de échte juf het zonnetje links op het bord zette en ik had het aan de rechterkant van het bord willen tekenen.  Enfin... dat was maar één klein voorbeeld van hoe de rest van de dag verliep.  Alles moest precies gebeuren hoe de juf het deed en ondanks het feit dat ik al heel precieze instructies van de juf op een blaadje papier had, waren die nog nét niet nauwkeurig genoeg.  De hele dag liep ik op eieren en toen de ouders van ‘traantje’ haar kwamen ophalen viel er een blok beton van mijn schouders. 

Conclusie: Tenzij ik ooit zelf als lerares in een eigen kleuterklas zou staan, zou men mij nooit of te nimmer nog moeten vragen om vervanglerares te zijn in zo’n klasje.  Uiteindelijk heb ik vier jaar les gegeven in het middelbaar onderwijs aan leeftijdsgroepen van 12 tot 18 jaar.  Geef mij maar een groep lekker puberende tieners!

06-07-2014 om 11:27 geschreven door Lilly L.  

Soms zie je ze op één: de mededelingen van openbaar nut.  Als we dat even ‘normaal’ zeggen zouden dat nuttige boodschappen moeten zijn voor de bevolking.  Meer en meer wordt een verdoken vorm van reclame echter ook toegelaten als mededeling van openbaar nut. 

Zo denk ik bijvoorbeeld aan het spotje van Belgische kazen.  We willen Belgische producten promoten en dat is natuurlijk goed en nuttig voor de kaasindustrie en Belgische economie maar heeft het veel openbaar nut voor de algehele Belgische bevolking?  Kaas is vettig.  Kaas heeft veel cholesterol.  Als je veel kaas eet word je dik.  En als we dat dus allemaal doen hebben niet alleen de mensen die in de Belgische kaasindustrie tewerkgesteld zijn een job, maar ook diëtisten, hartspecialisten, fitnesscentra, dokters... en ik kan zo nog wel even doorgaan.  In die zin is er een nut voor die groem mensen maar om te zeggen dat Belgisch kaas promoten nu openbaar nuttig is? Neen!

Aan de andere kant heb ik hier wel een échte boodschap van openbaar nut.  Een waarschuwing aan de bevolking als het ware.  Het gaat om een product dat ik in den Aldi gekocht heb.  Niets tegen Aldi hoor!  Ik ga er vaak.  Ze hebben er onder andere het beste wc-papier én de beste scampi’s.  Maar  je moet goed weten wat je er koopt want niet alles is er goed.  Vandaar mijn mededeling van openbaar nut:

Bevolking van Vlaanderen en omstreken.  U weze gewaarschuwd.  De alombekende Duitse winkelketen Aldi verkoopt Twido allesreiniger met Jasmijn en Marseille zeep.  Dit product reinigt wel degelijk doch laat helaas een ‘frisse’ geur na die men kan vergelijken met de geur van een openbaar stationstoilet dat veel gebruikt wordt en weinig gereinigd wordt. Wij raden mensen met gevoelige reukorganen daarom aan dit product te vermijden en een waardig alternatief te zoeken.  Gebruik van dit product kan voor gevoelige mensen tot misselijkheid en hoofdpijn leiden. Einde mededeling van openbaar nut.

05-07-2014 om 11:47 geschreven door Lilly L.  

Je kent dat wel, van die Amerikaanse tv spotjes waarin ze je één of ander keukentoestel of verfsysteem willen verkopen of denken dé oplossing te hebben voor je bilspieren.  Het wordt dan gedubd met een vals Nederlands-Amerikaans accent en terwijl de mond van de persoon naar links gaat gaat de klank naar rechts als je snapt wat ik bedoel.

Ik ben al wel een paar keer bijna in de verleiding gekomen om zoiets te kopen.  Vooral als het gaat om keukenspullen.  Dan zie je wat die koks allemaal kunnen met zo’n wondertoestelletje : fijn hakken aan topsnelheden, grof hakken, dunne plakjes snijden, julienne... kortom, de mogelijkheden zijn écht oneindig en dan weet je... jij moet dat ook hebben!  Het is dé oplossing voor al je keukenproblemen.  Gelukkig heb ik me tot nu toe kunnen inhouden maar ik vond in het huis van mijn mama een keukentoestel genaamd ‘mandoline’.  Nog ongebruikt in de doos!  Ik besloot deze mee te nemen en op een gepast tijdstip eens een poging te wagen.  ’t Is niet dat mijn mama hem nog zou gebruiken vermits zij nu enkel nog rijstpap met gouden lepeltjes eet.

Zo gezegd, zo gedaan.  Ik bekeek de DVD die erbij zat en het ging allemaal zo ‘vlotjes’.  Oh ... ik zou kommetjes met vanalles en nog wat op tafel toveren en het zou er mooi uitzien én lekker smaken.  Ik begon met een komkommer maar daar ging het al behoorlijk fout mee. “Je komkommer is té zacht”, wist m’n vriend me te vertellen.  Die komkommer was hélemààl niet zacht en so what... zelfs als hij zacht zou zijn dan zou dat machien toch ook moeten werken? Er stond toch nergens in de manual dat dat toestel niet geschikt zou zijn voor zachte komkommers?

Ik besloot dan maar over te schakelen op wortels.  Harde wortels.  Maar wéér ging het niet.  Mijn vriend, die een ietsie pietsie technischer aangelegd is dan ikzelf kwam ter hulp.  Ook hij had het lastig. “De wortelen zijn te klein”, zei hij nu. 

“Verdorie zeg, wat is dat voor een rottoestel?  Niet geschikt voor zachte komkommers, niet geschikt voor kleine wortelen...  ’t Is knudde dat toestel!  Dàt zeg ik!”, antwoordde ik zwaar geïrriteerd.  Uiteindelijk slaagde mijn vriend er min of meer in om de wortelen toch te raspen met die mandoline maar het leek wel of er een bom ontploft was in mijn keuken.  Beiroet is er niks tegen!

Enkele uurtjes later zag ik een dotje bloed op z’n t-shirt.  “Vanwaar komt dat bloed?”, vroeg ik curieus.  Hij stak z’n vinger omhoog.  “Van mandoline te spelen.  Stout muziekinstrument!”

05-07-2014 om 09:47 geschreven door Lilly L.  

Het is publiek geheim: ik heb rijvrees!  Het verkeer maakt me bloednerveus.  De borden die achter struiken staan, de borden die voor verkeerslichten staan, het gebrek aan parkeerplaats, de hooligans in het verkeer... Kortom, ALLES maakt me nerveus. 

Dit gevoel ken je vast ook: je rijdt bijvoorbeeld met je klein Audi A1-tje op de linker rijstrook (misschien zelfs al wat harder dan toegelaten?) en je steekt de mensen die rechts van je rijden gestaag voorbij.  Plots merk je in je achteruitkijkspiegel dat vanuit het niets er een wagen aan je derrière plakt.  Niet alleen levensgevaarlijk maar ook behoorlijk irritant.  En meestal is die wagen een BMW, een andere Audi of een andere wagen van één of ander luxemerk.  En je wil nog wel wat sneller gaan maar niet véél sneller want je wil geen monsterboete.  En dan begint de wagen achter jou met z’n lichten te knipperen.  En je wil niet van rijvak veranderen want je rijdt aan een gestaag tempo en wil dit aanhouden en bovendien kan je niet van rijvak veranderen want het is druk verkeer en er is niet genoeg plaats.  En je rijdt toch al behoorlijk wat te snel maar Speedy Gonzales achter je wil op z’n minst 180 km/u rijden in z’n dikke Mercedes.  En er wordt nog maar eens met de lichten geknipperd.   En er wordt wat gegesticuleerd en in je achteruitkijkspiegel zie je dat de persoon achter je aan ’t vloeken is.  Behoorlijk irritant niet? 

Niet zo irritant als wat ik vandaag meegemaakt heb.  “Wat kan er dan nóg irritanter zijn? Hoe kan er nog iets irritanter dan dàt zijn?”, hoor ik je al denken.  Welnu, je neemt al het voorgaande: de dikke voiture, de ‘in het gat zitten’, de met de lichten knipperen, het nog wat dichter komen, de vieze gestes...  MAAR je vervangt die dikke voiture door een kleine knalrode KIA die je A1-tje van de baan wil rijden.  DÀT is pas irritant!  Want denkt diene pee in zijne KIA wel?  Dat hij de 24 uur van Le Mans rijdt? Dat hij een coole sportbak heeft? Dat hij Vettel is misschien?...

01-07-2014 om 19:49 geschreven door Lilly L.  

Soms zie je mensen dingen doen waarvan je denkt: “Hoe idioot kan die nu in hemelsnaam zijn...?”   Zoals bijvoorbeeld dit weekend: ik kom terug van boodschappen doen, wil mijn karretje in een rij karretjes zetten en zie dat aan de laatste kar van de rij karretjes ernaast een hond is vastgebonden.

Je ziet dat wel eens vaker, mensen die hun hond buiten vastbinden, maar toch niet aan een karretje?

Er waren maar twee rijen karretjes dus indien mijn rij karretjes op geweest zou zijn dan zou men dus verplicht zijn geweest een karretje te nemen waar een hondje aanhing.

En plots dacht ik:  “Verdorie... da’s echt een gemiste kans geweest.”  Ik wou stiekem dat dat hondje er al was toen ik een karretje zou nodig hebben om te gaan winkelen.  Dan had ik vast en zeker het karretje met het hondje aan gepakt.  En dan zou er ‘iemand’ van de winkel me wel gezegd hebben: “Mevrouw... u moet uw hond buiten laten.”  En dan zou ik geantwoord hebben: “Natuurlijk... maar dat is mijn hond helemaal niet... Die hing gewoon aan het karretje.”  En waarschijnlijk zou de stomme eigenaar van het lieve diertje ook wel verwonderd gekeken hebben toen ik met zijn of haar huisdier door de winkel paradeerde... Dat zou ik wel eens willen gezien hebben!

29-06-2014 om 17:26 geschreven door Lilly L.