Mensen hebben gevoelens  - allez de meeste toch!  Ik denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn.  Als ik zeg dat ook dieren gevoelens hebben, geloof ik dat een ruime meerderheid hier ook wel mee kan instemmen.  Planten?  Dat ligt al iets moeilijker!  Hebben planten gevoelens?  Ik denk het dus wel.  ’t Is te zeggen dat als planten zich goed voelen ze dat ook tonen.  Ze bloeien mooier, hun kleur wordt dieper.  Een ‘ongelukkige’ plant laat vaak het kopje hangen en ze kunnen ook hun bladeren laten vallen, verkleuren of sterven. In die zin hebben planten volgens mij ook wel iets dat je als gevoelens kan omschrijven.

Maar nu komt het... objecten!  Hebben ‘dingen’ ook gevoelens?  Tot voor kort dacht ik van niet.  Anders had ik me al wel duizend keer geexcuseerd tegen m’n tafel omdat ik tegen haar poot liep.  Maar na ‘het voorval’ weet ik het niet meer zo goed...

‘Het voorval’ heeft betrekking op mijn koffiezetmachine.  Ik heb een knalblauwe Senseo die afgrijselijk afsteekt tegen mijn strakke witte keuken maar omdat ik maar moeilijk zaken kan weggooien heb ik besloten hem te houden zolang hij functioneel is en me een lekker bakkie troost biedt.  De laatste tijd - en ik heb het dan over een periode van enkele weken - haperde de aan/uit knop wel wat en dit begon echt vervelend te worden. “De knop hapert weer”, zei m’n vriend die zichzelf een kopje wou zetten.  “Ik wéét het”, antwoordde ik.  “...misschien is hij wel aan vervanging toe.  Het wordt tijd dat we een nieuwe kopen”, zei ik luidop.  “Zaterdag ga ik een nieuwe halen!”

Je gelooft het of niet... maar nadat ik dat gezegd heb werkte die aan/uit knop plots weer perfect.  Heb ik de gevoelens van mijn koffiezet misschien geraakt?  Héél vreemd!  Ik ben nog altijd geen nieuwe machine gaan halen want het aan/uit probleem is plots gewoon weg... verschwunden...  maar telkens ik nu in mijn woning rondloop kijk ik met andere ogen naar de dingen die er staan en zéker naar mijn Senseo.  Wacht eens...SENSEo... to sense... dat wil toch zeggen voelen...?

28-06-2014 om 11:16 geschreven door Lilly L.  

Vorige week bestelde ik pizza en toen het geleverd werd stond mijn naam foutief op het kasticket.  Er werd geleverd aan een zeker ‘Elvis’.  De pizza smaakte naar meer en ik had goed gelachen met de bestemmeling en dus besloot ik vanavond nogmaals te bellen en bestellen.  “Spel je naam deze keer!”, zei m’n vriend bezorgd.  Natuurlijk ging ik dat zeker NIET doen.  Ik wou wel eens weten wat ze er nu van zouden maken.  Lekkere pizza en iedere keer geleverd op naam van iemand anders.  Dubbele verrassing dus!

Ik belde en bestelde. De pizzaman vroeg m’n naam en prevelde iets dat erop leek.  Spannend! En toen vroeg hij m’n adres en bus nummer.  Bus?  Mijn pizza moet niet in mijn brievenbus gestoken worden.  Da’s echt niet praktisch en waarschijnlijk is hij al koud tegen dat ik zou ontdekken dat hij geleverd is.  Neen, ik heb écht wel liever dat ze aanbellen!

27-06-2014 om 18:32 geschreven door Lilly L.  

Voor mijn job moet ik regelmatig bellen met een dame die ik voor het gemak hier ‘Nathalie’ zal noemen.  Nathalie is nogal een speciale dame.  Ze eet regelmatig aan telefoon en maakt bijhorende smakgeluiden. Soms begint ze in mijn oor te zingen. Dan hoor ik een kreet omdat een collega haar aan ’t plagen is of iets dergelijks... Enfin, ’t is verre van het standaard call-center madammeke, maar het klikt!  Kan mij niks schelen dat ze aan het eten is terwijl ze me probeert te helpen.  Ze probeert ten minste te helpen.  En het lukt haar vaak nog vrij goed ook.  We hebben dus een vrij informele omgang als we met elkaar op regelmatige basis praten.

Ook vandaag probeerde ik Nathalie te bereiken maar haar plichtsgetrouwe assistent nam op.  “Ze is nu eventjes bezig...” , meldde hij me spontaan.  “Ok... zoals gewoonlijk... laat je haar weten dat ik gebeld heb?”  “Natuurlijk, met veel plezier! Da-a-g  Klik...”  Normaal belt Nathalie dan altijd vrij snel terug maar drie uur waren reeds gepasseerd en nog geen teken van leven. 

“Misschien is ze het vergeten?”, dacht ik.  Ik besloot om zelf maar even terug te bellen.  En toen volgde deze conversatie:

Telefoon: “Ring, ring...”

Nathalie:  “Hallo?”

Ik: “Nathalie?”

Nathalie: “Ja...”

Ik: “Aha mevrouwtje, was jij misschien erg bezig met andere klanten?”

Nathalie: “Pardon?”

Ik: “... Ja... dat je niet terug belt!”

Nathalie: “Euh...?”

Ik: “... Nathalie...?”

Nathalie: “... Ja...”

(kleine vreemde ongemakkelijke stilte aan weerszijde van de telefoon)

Ik: “... euh... ik heb de indruk dat jij niet Nathalie De Smet bent...”

Nathalie: “... ik heet wel Nathalie maar ik ben een andere Nathalie...”

Ik: “... Dat vermoedde ik al toen ik uw reactie hoorde. Tja, Nathalie is ook een vrij veel voorkomende naam hé!”

Nathalie: “... Dat is waar!”

Ik: “Sorry voor de vergissing Nathalie!”

Nathalie: “...geen probleem mevrouw.”

Klik!

Toen heb ik dus naar de JUISTE Nathalie gebeld en m’n vreemde verhaal gedaan.  En toen heeft Nathalie héél hard in de hoorn gelachen.  Het zindert nu nog altijd na(thalie)!

25-06-2014 om 22:05 geschreven door Lilly L.  

Toen ik gisteren naar m’n werk tufte waande ik me in een video-game.  Eerst zag ik een grote oplegger een zeer gevaarlijk manoeuvre uitvoeren.  Hij was zijn oprit bijna vergeten en de chauffeur van het metalen monster besloot last minute over de schuine strepen toch nog de afrit te nemen.  De chauffeur die op het linker rijvak op de oprit reed moet waarschijnlijk in één klap tien jaar ouder geworden zijn toen hij plots in zijn spiegels keek. Hij moest vervaarlijk uitwijken maar helaas reed er op het rechter rijvak ook een wagen. Ik was getuige van een nét-niet ongeval dat zeer zware gevolgen zou kunnen gehad hebben.  Gelukkig was ik nog vrij ver verwijderd maar ik vloekte in gedachte in de plaats van de arme chauffeur.

Vijf minuutjes later hoorde ik plots een kletterend geluid. Ik keek naar de lucht?  Weer zo’n zomerhagelbui?  Neen, kletter-de-kletter-de-kletter.  En toen zag ik dat de camion op het rechter rijvak zandmannetje aan het spelen was.  Ik reed naast een vrachtwagen die steengruis verloor.  Snel heel eventjes optrekken om mijn voorruit te vrijwaren van mogelijke sterretjes.  Ik wou zeker niet bijdragen aan het succes van Carglass.

“Oef...wat een ochtend“, dacht ik opgelucht toen ik weer wat snelheid minderde en verder op het middenvak reed maar de opluchting was van korte duur. Ik reed weer achter een vrachtwagen.  Wat doen al die verdomde vrachtwagens eigenlijk op het middenvak? Gelukkig hield ik afstand maar plots zwaaide zijn laaddeur open.  Ik schrok me een hoedje!  De vrachtwagen was leeg. De deur klapperde vervaarlijk heen en weer.  Nu was het genoeg!  Ik zette mijn pinker op en besloot het linker rijvak op te rijden.  Ik reed misschien wel een ietsje te hard maar zelfs dan zat er in minder dan geen tijd een BMW in mijn gat! 

Ook dat nog!  En nu begon ik te vloeken: “Plakker...pot kol...wegpiraat...verkeershouligan...!”  Oh, oh, ik was een stressbom klaar om te ontploffen.   Ik smeet me weer op het middenvak want mijnheer kon me niet snel genoeg passeren en kreeg toen een douche van de wagen voor mij die ostentatief onnodig veel gebruik maakte van zijn ruitensproeier vloeistof.  Ik moest zelf ook mijn ruitenwissers aanzetten en toen merkte ik dat het tijd was om naar de carwash te gaan vermits er zich wat smurrie gevormd had in de hoeken van mijn voorruit.

Ongeveer een kilometer of tien gebeurde er niks.  De grootste stress was eindelijk wat weggeebd toen het plots leek alsof ik dronken was.  Ik zag nog wel door mijn voorruit maar alles leek een beetje scheef en vervormd.  Er was een doorschijnende plastiek folie op mijn voorruit terechtgekomen en die was een beetje geplooid zodat ik een soort van scheve lijn zag.  Het duurde maar een fractie van een seconde en toen vloog de folie weg van mijn voorruit om andere chauffeurs te verrassen.

Voor de mensen die het nog niet wisten – ik heb rijvrees maar dwing mezelf elke ochtend om het woon-werkverkeer te trotseren.  Dit was GEEN goede ochtend!  Bibberend op mijn benen kwam ik het kantoor binnengevallen en ik besloot dat ik na dit hindernissenparcours een dubbele koffie verdiend had. Maar ik had het overleefd!  GAME OVER!

21-06-2014 om 08:08 geschreven door Lilly L.  

Mijn vriend is een fantastische man!  Raar dat ik dat hier nu schrijf want nog maar zo’n vier jaar geleden was ik ervan overtuigd dat alle mannen monsters waren.  Niet zo vreemd als je zou weten met wat voor een exemplaar ik ooit getrouwd ben geweest maar toch... Ik was ervan overtuigd dat ik nooit nog een man zou vertrouwen.  En nu zijn we vier jaar verder en nu vind ik mijn ventje fantastisch.

Hij rookt.  Da’s misschien niet zo geweldig want ik ben een verstokte niet-rookster maar dat is dan ook één van de weinige zaken die ik niet warm onthaal. Het tien-minuutjes-alleen-op-restaurant-zitten- tureluren omdat hij per sé eentje moet gaan smoren is niet bepaald het hoogtepunt van het avondje uit.  En als je met een vliegtuig vanuit een zonnige vakantiebestemming terugreist naar het koude België in het holst van de nacht, dan mag je ook niet verwachten direct in een taxi te kunnen duiken.  Neen, eerst gaan we  om 02:00 u ’s morgens lekker fris uitwaaien want mijnheer moet eerst even een siggi opsteken. Klapper de klapper de klapper (dat zijn mijn tanden van de koude!)

Dat zijn dus de ‘grote klachten’ die ik heb maar vermits we toch al een tijdje samenzijn is dat dus verwaarloosbaar.  Het is en blijft een fantastische man: zijn humor, zijn parate kennis, zijn handigheid, zijn speelsheid, zijn warm karakter, zijn... (ok we gaan hier niet té ver in detail treden!)  En de laatste tijd scoort hij nog wat extra punten.  Nog niet zo lang geleden verraste hij mij met twee trendy handtassen.  Ik schrok me een hoedje, want dat is helemaal zijn stijl niet.  Wij kopen zelfs geen verjaardagcadeaus voor elkaar. 

Het geschenkje viel echter bijzonder in de smaak. Hij vond dat ik niet genoeg tassen had!  Voor de ladies... als een man zoiets zegt, dan weet je toch gewoon dat het een ‘keeper’ is!  Ik liet langs mijn neus weg vallen dat ik niet genoeg kleren had.  Helaas... hij is te slim om daar in te trappen.  Alle gekheid op een stokje! Ik vond het heel leuk zo’n onverwacht cadeautje. 

Maar nu komt het... ik kom daarnet thuis en er ligt een gloednieuw bling-bling uurwerk op mijn keyboard.  Héél fake maar heel schoon!  “ ’t Was helemaal niet duur hoor”, zei hij happend naar adem terwijl ik hem misschien niet helemaal gewenst overlaadde met een verrassings-kusaanval.  Je ziet natuurlijk dat het geen duur horloge is maar het is de attentie die telt.  “Wat krijg jij nu?”, vroeg ik verwonderd.  “Vorige week die sjakossen en nu dat horloge?”  En toen begon mijn fantasie op hol te slaan.  “Oh neen, hij is al zijn geld aan het uitgeven vooraleer hij beslist er een eind aan te maken...”  Ik dacht luidop.  Hij hoorde mij en schudde zijn hoofd.  “Neen... dat is het niet.  Je hebt me bedrogen en je voelt je schuldig!  Jàààà dat moet het zijn.”  Hij keek met z’n ogen richting plafond (dat doet hij wel vaker, ik denk dat het een tic is) en dan antwoordde hij bijna stoïcijns:  “Als ik een minnares zou hebben, dan zou ik HAAR toch die horloge cadeau doen en zéker niet aan jou!”  Woehahaha... wat heb ik gezegd... hij is fantastisch, die vriend van mij!

18-06-2014 om 20:42 geschreven door Lilly L.  

Ik ben denk ik een sociaal mens. Ik probeer rekening te houden met de mensen rondom mij.  “Doe nooit aan iemand anders wat je zelf niet graag zou hebben” , da’s zo’n beetje mijn motto en het werkt meestal heel goed voor mij.

Gisteren was mijn vriend hier en hij was tv aan ’t kijken.  Autoracing!  Ik was van plan om ne keer goed te stofzuigen maar ik weet hoe vervelend dat is als iemand met een stofzuiger passeert vlak voor je scherm terwijl er net een fantastisch inhaalmanoeuvre gaande is. 

De ‘sociale’ mens in mij ging hem dat niet aandoen.  Ik ging gewoon eventjes wachten.  Eventjes op Facebook bezig zijn, eventjes wat lezen, eventjes een verhaaltje schrijven...  En dan verlies ik dus de tijd uit het oog.  Vier uur later besef ik dat ik nog altijd ‘eventjes’ bezig ben.   Ik ben sociaal maar ik heb ook zo mijn grenzen! 

Kordaat stap ik op mijn vriend af en confronteer hem met het feit dat het me allemaal wat lang duurt.  “Wat ben je eigenlijk aan ’t kijken?”, vraag ik plots curieus.  “Ah... de vierentwintig uur van Le Mans tiens”, antwoordt hij mij alsof het de normaalste zaak van de wereld is.  “Wacht eens ff...24-uur van Le Mans?  Die duurt waarschijnlijk wel 24 uur!!!”  Verdomme zeg, zóóó lang ging ik nu ook weer niet wachten om mijn vloer te stofzuigen.  En toen ben ik dus heel even heel asociaal geweest!

15-06-2014 om 09:29 geschreven door Lilly L.  

Stoor jij je er ook zo aan: etiketjes die te pas en te onpas geplakt worden op producten die je in de winkel koopt?  Ik weet dat dit vaak gedaan wordt voor reclamedoeleinden maar het stoort me enorm.  Ik begrijp dat je een verpakking hebt die je moet openen en weg moet smijten, maar is het dan echt nodig om nog zo’n vettig stickerke op het product te plakken?

En dan slaat de twijfel toe:  Zal je het stickertje eraf halen als je weet dat de kans erin zit dat het niet helemaal lukt en er dan een vettige restant lijm blijft plakken die je soms wel kan verwijderen met dissolvant of zoiets (maar ook niet altijd want de kleur kan afgaan)  of laat je het lelijke fel gekleurde stickertje zitten?

Ik kocht onlangs een huisparfum.  Je weet wel, in zo’n sjiek potje met stokjes erin.  Op het potje plakte echter een klein maar knalblauwe stickertje.  We gaan deze dus NIET verwijderen had ik me voorgenomen.  Helaas had ik dat dus niet gecommuniceerd aan mijn vriend die noest aan het stickertje begon te prutsen.  “Neen...”, riep ik nog maar het was al te laat.  Hij had het hoekje al losgepeuterd. 

Ik snokte het potje uit z’n handen en duwde het min of meer terug op z’n plaats.  Hij rukte de zaak weer uit mijn handen en ging het plakkertje er wel helemaal aftrekken.  NIET dus...  Een vettige lijmrest plakte nu waar het knalblauwe stickertje ooit gezeten had.  Een product om de lijm eraf te krijgen kon ik niet gebruiken want dan riskeerde ik mijn schattig sjiek potteke ook te beschadigen.  “Goed gedaan!”,  mopperde ik.  En mijn innerlijke barometer duidde plots aan dat het wel eens onweerachtig kon worden.  “Gij luistert ook NOOIT eens naar mij...  Ik zal het potje dan maar met de vuile vettige grijs gestreepte plakselresten van het etiket naar achter zetten zeker?”, zei ik beteuterd.  En mijn vriend...?  Die begon gewoon te lachen.  En dan kon ik dus niet kwaad blijven.  Aan de mensen die me ooit een thuisbezoek brengen vraag ik om niet naar de achterkant of onderkant te kijken van de zaken die bij mij thuis op de kast staan.  Anders zou je wel eens tot een shockerende ontdekking kunnen komen.

15-06-2014 om 09:04 geschreven door Lilly L.  

In de beenhouwerij die ik iedere week frequenteer, werkt een heel vriendelijk jong meisje.  Ik zou ze zo adopteren.  Zo een lief kind!   Altijd een lach op haar gezicht, altijd gedienstig, werkt door...  Enfin, mensen die klagen en zagen over ‘de jeugd van tegenwoordig’ zijn gewoon oud want de jeugd van tegenwoordig is volgens mij helemaal niet anders dan de jeugd van mijn tijd.  Wat er duidelijk  wel anders is, is de ruime keuze aan producten die je in winkels vindt. 

Toen ik nog een klein meiske – correctie jong meiske was (ik ben nooit écht klein geweest) dan vond je bijvoorbeeld in de winkelrekken fruit zoals daar zijn: appels, peren, appelsienen, nectarinen, als het even kon een ananas etc... Ik wist perfect hoe die dingen heetten, smaakten en hoe ik ze moest bereiden voor verbruik. Nu moet ik vaak gaan opzoeken op internet wat iets is en hoe je het schoonmaakt:  een sharon, een rambutan, een pitahaya, een maracuya,  een mangistan... (geen nood als je dit niet allemaal kent – ik ben ook gaan googlen hoor!).  Die sharon kan ik trouwens aanbevelen!

Het zijn spannende tijden en als ik een eigenaardig fruitje in mijn handen krijg dan voel ik me zo’n beetje als een ontdekkingsreiziger.  Zou het lekker smaken?  We zulllen het moeten proberen.

Ook in de beenhouwerij zijn er heel wat smaken en keuzes bijgekomen. Bij de hamburgers bijvoorbeeld: de gewone hamburger, de kaas-hamburger, de light-burger... en ga zo maar even door.  Vandaag bestelde ik dus bij het lieve kind van de beenhouwerij twee hamburgers.  Dat ging als volgt:

Ik: “Twee hamburgers alsjeblieft.”

Vriendelijke vleesdame: “Normale?...”

En toen moest ik dus even nadenken.

Ik: “Neen, doe maar liever géén normale hamburgers.  Graag twee abnormale hamburgers!”

En toen viel er een korte stilte en ik zag een lach op het lieve gezicht verschijnen. Ik zeg het u... écht een lief kind daar in die beenhouwerij... lacht constant maar stelt soms wel heel rare vragen.

14-06-2014 om 15:07 geschreven door Lilly L.  

Ik ben zo avontuurlijk als een grasparkiet in een gesloten kooitje.  Vermits ik twee linker handen en dito voeten heb zoek ik risicosituaties normaliter niet op.  Zij zoeken mij wel... Ik ben niet mensenschuw.  Op dat gebied durf ik wél heel wat risico’s te nemen, maar als het op sporten en fysieke uitdagingen uitkomt ben ik eerder wat afwachtend terughoudend.

Mijn vriend hield dan ook zijn hart vast als hij hoorde dat ik op een vrijdag de dertiende ging indoor skydiven.  Ik zou er zelf nooit aan gedacht hebben om me daarvoor in te schrijven maar de gelegenheid bood zich aan.  Da’s zoals met dat over vuur lopen.  Ook daarvan had ik nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen.  Maar toen was ik daar toevallig in de buurt... en toen vroeg ‘iemand’ of ik ook een keertje wilde proberen om met mijn poezelige voetjes over een hete vuurmat te lopen.  Op dat moment maakte de nieuwsgierigheid zich meester van mij.  Mijn hart klopte in mijn keel, het zweet brak uit, maar ik besloot het toch te doen.  Ongeschonden bereikte ik de overkant.  Het was trouwens alsof je over heel zacht tapijt liep.  Een heel vreemde ervaring.  Mijn voetzolen waren zwart maar ik had geen brandwonden.  Volgens mij had ik uit angst zodanige ‘zweetpateekes’  dat er zich een beschermend waterlaagje gevormd had onder mijn voeten.  Soit... ik ben hier weer aan ’t afwijken! 

Ik ging dus skydiven op een vrijdag de dertiende en wist dat mijn bus deodorant na afloop nog goed van pas zou komen. Op naar het zonnige Nederland!  We gingen met een groepje en onze auto kwam als eerste aan.  Ik meldde ons dus alvast aan: “We hebben ons ingeschreven voor een Skydive”, zei ik tegen de eerste de beste Nederlander waarvan ik merkte dat hij een Outfit aan had van het Skydive etablissement.  Ik weet niet of het mijn franse ‘r’ was maar hij knikte en zei: “Bonjour...”  Uh?  Qu’est-ce que je vous? “U mag het gerust in het Nederlands zeggen hoor”, zei ik ietwat geïrriteerd met een vals Nederlands accent.

Ik zag dat de Nederlander mijn geprikkelde reactie niet begreep maar ik wou hem niet uitleggen dat hij met een stressbom was aan het praten was en dat het nu geen tijd was voor grapjes als ik straks mijn leven in hun handen zou leggen terwijl ik ergens als een blad in de wind zou ronddwarrelen.  “Juist ja...”, antwoordde hij en hij begon vanalles uit te leggen.  We zouden eerst een maaltijd nuttigen.  Ik nam me voor iets licht te eten want ik zou nadien een fysieke inspanning gaan doen.  En toen dacht ik: “Misschien was het wel mijn laatste maaltijd?”  Ik veranderde van gedacht.  Ik zou niet op een dissectietafel terecht komen met enkel wortels in mijn maag.  “Geef mij maar die Skydive burger mét frietjes!”.

Er waren een aantal groepsleden die besloten het zeker voor het onzekere te nemen en niet mee te doen met de Skydive maar enkel van het uitje te genieten door een maaltijd te verorberen en nadien de luchtzwemmers te aanschouwen.  “Misschien had ik dat beter ook wel gedaan?”, dacht ik toen ik naar buiten kwam gekleed in een veel te grote blauwe overall. Enfin, moest ik van de schrik in mijn broek schijten dan was er nog ruimte genoeg in mijn pakske.  Ik had zelfs iemand overtuigd om mee te skydiven maar was er zelf helemaal niet gerust in.  Maar mijn curiositeit nam weer de overhand.  Ik durfde eigenlijk niet écht maar was weer véél te nieuwsgierig naar hoe dat nu zou voelen.  En die nieuwsgierigheid maakte dat de stress plaatsruimde voor een spannende verwachting.

Eerst kregen we een filmpje te zien terwijl we in vliegtuigstoelen zaten.  Leuk concept! Na afloop konden we nog vragen stellen.  De enige die vragen stelde was... jawel, ik.  Ik vond het filmpje meer een reclamefilm dan een instructiefilm.  Er werd gezegd hoe je naar voor en naar achter moest gaan maar ik wou natuurlijk ook weten hoe je naar boven en benden moest navigeren.  En hoe je moest draaien...

Enfin de vragen werden professioneel beantwoord en dan was het dus zover.  Je staat in een smal deurgat en dan moet je je lichaam in de handen laten van een vreemde man die – zo had ik al gezien bij m’n voorgangers – aan je enkels trekt of je elleboog vasthoudt en als hij even loslaat vlieg je dus meters de lucht in en dan moest hij dus soms achter je springen om je weer naar benenden te halen enz... Dat beloofde!

Uiteindelijk ben ik vier keer in die luchtkoker geweest en ik moet zeggen: ‘I did suck’ maar ik vond het superplezant!  Het deed me denken aan mijn kindertijd toen ik met mijn hoofd uit het autoraam hing toen mijn moeder aan een maximum snelheid van 90 km per uur de autostrade onveilig maakte en riep dat ik mijn hoofd niet uit het raam mocht steken (jaja... dit verklaart veel!)

Ik was totaal niet angstig maar ik bleek toch niet goed begrepen te hebben hoe te navigeren in dat ding.  Ik kon naar omhoog en naar omlaag gaan als een jojo.  Geen probleem!  Maar toen was de opdracht

van punt a naar punt b gaan.  Tjonge, jonge...  Ik had altijd de neiging om te zwemmen.  Kon er niet aan doen het was sterker dan mezelf.  Ik probeerde de lucht weg te duwen zoals je dat met water in een zwembad zou doen maar ik zal je een geheimpje verklappen: dat werkt dus niet!  Van zodra je je arm ook maar een klein beetje beweegt schiet je lichaam een richting uit die je niet wenst. 

Mijn lichaam was als een gevaarlijk projectiel in de luchtbuis en de begeleider had denk ik heel wat moeite om een stamp van mijn lange benen of een slag van mijn dito armen te vermijden maar hij had dat nog al gedaan.  Als een slangenmens vloog hij om mij heen en als het juist héél erg plezant begon te worden, dan voelde ik hem aan mijn enkels trekken.

Conclusie: ik ben een luchtzwemmer en geen skydiver maar heb er wel een super plezante namiddag opzitten en jawel... ik ruik nog steeds fris en ben nog steeds gipsvrij!

14-06-2014 om 09:31 geschreven door Lilly L.  

Er zijn niet écht veel dingen waar ik goed in ben maar in één ding blink ik echt uit: ik krijg alles kapot!  Tot vervelens toe ben ik in mijn kindertijd geconfronteerd geweest met een hoofdschuddende zuchtende moeder als ik weer eens afkwam met ‘iets’ dat stuk was.

Trouwens, niet altijd zonder gevaar voor de eigen gezondheid of veiligheid...  De voorbeelden zijn talrijk: het gaat van een nieuwe pul kapot doen met mijn beugel (het slachtoffer spreekt er trouwens nog altijd over...) tot  met mijn vinger ergens in vastzitten waardoor men het object moet beschadigen om mij uit m’n hachelijke positie te bevrijden en alles er tussenin.

Ik zou in de sloopbusiness moeten gegaan zijn of producttester geworden zijn want als er iets verkeerd kan gaan met een product, dan zorg ik wel dat het ook zo gebeurt.  Ik had gehoopt dat het met het ouder worden zou verbeteren maar euh... laten we zeggen dat minder lichaamsdelen betrokken worden bij mijn voorvallen maar dat mijn talent nog lang niet verdwenen is. 

Nodeloos te zeggen dat ik een man in mijn leven nodig heb die ‘poten aan zijn lijf heeft’. Zo’n echte MacGyver. Ik vind dat trouwens heel sexy... zo’n man die dingen kan maken. En ik heb er gelukkig ook één gevonden!  ’t Is niet zo’n klusser van twaalf stielen dertien ongelukken hoor.  Neen, wat hij maakt maakt hij altijd heel goed!  En ik vind dat natuurlijk fantastisch!  Niet alleen herstelt hij alle schadegevallen die ik veroorzaak... hij werkt bovendien ook nog eens ‘de projectjes’ uit die in mijn hoofd rondspoken maar die ik door gebrek aan rechter handen zelf niet kan verwezenlijken.  En ik ben natuurlijk een vat vol inspiratie...

Ik ben er echt fier op dat hij kan wat hij kan maar héél soms... laat ik heel eerlijk zijn... hangt het me ook wel eens de keel uit.  Het feit is dat al wat technisch is voor hem kinderspel lijkt en dat ik alle moeite van de wereld moet doen om te begrijpen waar hij het in hemelsnaam over heeft.  Soms wordt hij ook kwaad op mij, omdat het voor hem ‘evident’ is dat je iets zus of zo doet maar voor mij is de ‘evidentie’ ver zoek en daarom deed ik het (natuurlijk) op de verkeerde manier. Ik heb wel al geleerd om de handleiding van zaken te lezen maar hij heeft dat dus meestal niet nodig.

Ik ga niet in competitie over techniek – ik zou het toch trouwens verliezen – en ben dus blij dat hij zo’n MacGyver is maar heel af en toe krijg ik wel eens een verwijt over mijn ‘gebrek aan technisch inzicht’ en dan doen dagen zoals gisteren wel eens goed.

“Wat is er dan gisteren wel gebeurd?”, hoor ik je al denken.  Wel gisteren stond hij voor mijn keramisch kookfornuis.  Hij had hier wel al gekookt maar vaak als ik het vuur al had aangestoken kennelijk.  Gisteren wou hij zichzelf een omeletje bakken.  Ik hoor dat hij lichtelijk geïrriteerd geraakt en dan... dan gebeurde het... hij riep mij ter hulp!  “Filleke...ik krijg het vuur niet aan...”  De woorden zinderden na in mijn hoofd. “Ik krijg het vuur niet aan...”  “Hoezo?”, vroeg ik enigzins verwonderd. “Ja... “, zei hij bijna met een hoofd hangend naar beneden,”... ik denk niet dat het kapot is, maar ik krijg het niet aan.”  En hij toonde mij hoe hij met alle kracht zijn wijsvinger trachtte te gebruiken om het vuur aan te zetten maar er gebeurde niks... En nog een keer...  Niks...!

Toen begon ik te glunderen.  Dit was dus iets ‘technisch’ en ik kon hèm voor de verandering eens helpen.  Ik stak mijn wijsvinger met een grote geste in de lucht. Duwde hem met mijn linker arm lichtjes opzij (zoals hij zo vaak ook met mij doet als hij eens gaat demonstreren hoe het moet).  Plaatste mijn wijsvinger heel zachtjes op de keramische plaat en wachtte twee seconden.  Na twee seconden sprong het vuur aan. TATAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA...  ’t Zijn uitzonderlijke dagen zoals deze die ik in mijn geheugen opsla en ‘gebruik’ als ik weer eens kom aandraven met iets dat niet werkt of dat ik stuk gedaan heb en ik moet horen dat het toch evident is dat je het zo niet doet. Het zijn dagen als deze die hem tot nederigheid nopen!  ’t Zijn dagen zoals deze die mijn zelfvertrouwen ook wel eens een opkikkertje geven.  Wat een fijne uitzonderlijke dag!

09-06-2014 om 10:01 geschreven door Lilly L.  

Vermits ik aan de verleiding had kunnen weerstaan om in het buitenland een echte valse pimped-up bling-bling merkhandtas met aangetast chroom te kopen, besloot ik dat als ik uit vakantie kwam, ik hier naar een winkel in België zou gaan om me een mooie degelijke tas te kopen.  En aangezien ik maar elke 8 tot 10 jaar een handtas koop mag dat gerust ook iets duurder zijn.  Ik was dus op zoek naar een lederen, niet te kleine handtas met strap en liefst in het zwart of wit.

Ik trok naar een heel mooie winkel en het leven en de sjakossjen lachten me toe.  En de zon scheen en ik wist dat daar ergens een tas zou staan die ik heel mooi zou vinden. En ik zou ermee thuiskomen en eraan ruiken.  En mijn vriend zijn mond zou openvallen van verbazing. En ik zou nog enkele minuten van opperste geluk beleven als ik voor de eerste keer mijn nieuwe tas zou gebruiken.  Ik had nog gevraagd aan m’n vriend of hij niet wou meekomen omdat ik heel moeilijk kan kiezen.  Hij toonde weinig interesse dus ben ik er alleen op uitgetrokken.  Dat had ik dus beter niet gedaan!

Het was een lijdensweg want er stonden drie tassen waar ik maar niet uit kon kiezen. Uitendelijk hakte ik de knoop door en ben ik met een Furla tas thuisgekomen.  ’t Was in mijn ogen een prachtige tas: mooi afgewerkt, groot genoeg, klassevol...  Maar... vermits ik niet kon kiezen tussen een witte of een zwarte was het een gebroken wit met donkerblauw en zwarte tas geworden mèt goudkleurige ritssluiting en embleem.  Lijkt misschien een vreemde combinatie maar ik vond het super.  Met zo veel te combineren.  Mijn vriend was echter minder onder de indruk.  “En waar is je schouderband?”, vroeg hij bijna een beetje belerend.  Het was waar.  Ik had ‘gesteld’ dat ik een schouderband moest en zou hebben en dit was een draagtas.  “Ach ja... ik heb besloten dat het toch niet zo nodig was als ik dacht”, vervolgde ik. Toen ook nog eens bleek dat het geen lederen tas was (en ik had zelf zo gehamerd op een lederen tas) begreep mijn vriend er geen sikkepit meer van.

Hij werd kwaad.  “Jouw logica...vrouw... ontgaat me totaal!”  En hij draaide zich om en verliet de kamer. Vrouw... zei hij, maar in mijn oren klonk het bijna als een scheldwoord.  Ik gaf toe dat ik me had laten verleiden. “Ik heb me laten VERLEIDEN...ok”, riep ik hem bijna verontschuldigend na maar ik vond het feit dat hij de tas niet mooi vond héél erg. Hij vond het vooral erg dat ik mijn logica had laten varen.  Hij is een uiterst rationeel persoontje en ik ga héél vaak op mijn gevoel af ook al heb ik alles eerst grondig geanalyseerd maar dan laat ik mijn uitgewerkte ideeën vaak schieten omdat het toch anders aanvoelt.  Het maakt hem zot!  “Kan je gewoon niet blij voor me zijn? Je hebt verdomme mijn geluksmomentje verpest!”.  Ik voelde dat een gevoel van boosheid zich nu van mij meester maakte.

Enfin, zijn mond viel dus open maar niet van verbazing omdat hij mijn tas zóóó knap vond. Mijn gevoel van opperste gelukzaligheid was ver zoek en in de plaats ervan had ik eerder een vreemde kramp in mijn darmen. En toen wist ik... ik moest die handtas terugbrengen.  Ik vond ze nog steeds mooi en ik wist dat als ik ze gewoon zou houden, mijn vriend wel zou bijdraaien wat betreft die logica.  Hij zou ze nog steeds lelijk vinden maar hij zou er niet boos over blijven.  Maar ik... ik zou gek worden!  Iedere keer dat ik mijn handtas ergens mee naartoe zou nemen zou ik denken aan de woorden van mijn vriend dat hij ze lelijk vond en dat ik geen logisch persoon ben.  Ben ik ook niet... maar dan nog...  Enfin, ik kon niet meer genieten van mijn tas.  Ik belde de winkel op.  “Ik heb zonet een Furla tas bij jullie gekocht maar nu heb ik een probleem. Mijn vriend vindt de tas archi-lelijk en hij wil zo niet meer met mij over straat lopen...(lichte overdrijving van mijnentwege om een standpunt duidelijk te maken)”.  Natuurlijk mocht ik ze komen inwisselen voor een andere tas. Ik zou dus terug naar de winkel gaan maar deze keer zou ik ervoor zorgen dat mijn commentaar delende vriend wèl mee ging.

Ik stònd erop.  Hij sputterde tegen.  “Je hebt nét aan die mensen gezegd dat ik hun tas lelijk vond...”, protesteerde hij nog.  “Wel... dat is toch ook zo”, je hebt het zelf gezegd baasde ik rond.  “Meekomen en help me maar een andere te kiezen!”

Duidelijk met enige tegenzin vergezelde hij me naar de boetiek.  In de winkel waren ze heel vriendelijk maar vroegen toch ter info wat hij zo lelijk aan de tas vond.  “Dat is geen tas... eerder een boekentas van een teenager...”  Daar was ik het dus totaal niet mee eens.  Het was wel een aktetas model maar een heel stijlvolle.  Maar goed... de pret was eraf ik hoefde ze niet écht meer. 

En toen... tot mijn grote verbazing... na lang rondkijken in de winkel kwam mijn vriend op de proppen met een handtas.  Kleuren: zwart en wit, materiaal: leder, om in de hand te dragen of met een strap en qua grootte nog nèt iets kleiner dan de Furla (die ik naderhand gezien toch iets té groot vond).  Ooooh...zoooooo mooi... mijn perfect sjakosjke.  Hoe had ik dat modelleke kunnen voorbij lopen?  Love it   <3 <3 <3     Hij is fantastisch die vriend van mij. Heb nog wel enkele Eurootjes moeten opleggen maar dat was het meer dan waard.  Hij blij... ik blij... everybody happy!  The end.

31-05-2014 om 20:30 geschreven door Lilly L.  

Ik heb er niet aan kunnen weerstaan... Ik ben recent op reis geweest en vlakbij het hotel was een shopping mall waar ze echte valse t-shirts en handtassen enz... verkochten.  Ik weet niet hoe dat toegelaten wordt, want hier zou dat een grote inbeslagname van de douane worden maar in die landen is dat dus de normaalste zaak van de wereld dat je een boetiek kan openen in namaakartikelen.

Ik ging eerst op zoek naar een handtas.  Probleem is wel dat ze er bijna overal gechromeerde onderdelen aanhangen.  Bij de handtassen van een – zal ik het maar noemen écht merk – ziet die chroom er vaak goed uit.  Onze valse sjakossen zager er echter niet zo schitterend uit.  Uiteindelijk vond ik er eentje waar bijna geen chroom op zat.  Maar daar was het leder dan weer helemaal verkleurd.  Na lang zoeken toch een degelijk uitziende tas gevonden.  “How much...?”, vroeg ik.  “164 Euros”, was het antwoord.  Daar begin ik zelfs niet op af te bieden.  Ik wou er maximaal 30 voor geven.

Dan de tassen maar even opzij schuiven voor een t-shirt.  Tegenwoordig is het ook al bijna verboden om af te dingen.  Heel veel handelaars hadden een plakkaatje “no handlen” staan wat denk ik zoveel betekent als niet afbieden in het Duits.   En als je er dan toch een vond die bereid was om je wat ‘rabat’ te geven, dan was hij gewoon dubbel zo duur als de concurrentie die nét hetzelfde verkocht. ’t Is ook niet meer wat het geweest is...  Uiteindelijk vond ik een winkeltje waar je niet kon afbieden (allez... ik heb het geprobeerd maar het werkte niet) maar waar de prijzen toch beduidend lager waren dan in de winkels ernaast. In de winkel ernaast had ik trouwens ook al proberen af te bieden maar ben toen uitgescholden geweest door een kwaaie moslim die vond dat ik hem probeerde uit te buiten.  Ik weet niet precies wat hij tegen mij gezegd heeft, maar aan het volume van zijn stem te horen moet het niet erg vriendelijk geweest zijn. “Al wat dat ge zegt zijt ge zelf”, riep ik dan maar terug in het Nederlands. Ik dus naar de winkel ernaast waar ze niet zo riepen.  Ik had mezelf voorgenomen dat ik een aantal bling-bling t-shirts zou kopen.  Je weet wel... met veel valse diamantjes op enz... Ik draag normaal nooit dergelijke zaken maar wou eens zot doen.  Ik kwam thuis met vier t-shirten waarvan ik één al op het vliegtuig had gedragen. Dat shirt moest nodig gewassen worden maar toen ik het uit de machine haalde bleken mijn bling-blings verdwenen.  Bijna al de steentjes waren ‘verschwunden’... weg... weiiiiiiiiiiiiiiiiii... maar dat heb je natuurlijk met goedkope rommel.

En toen haalde ik de overige kledingstukken uit mijn wasmachine.  Bijna op ieder kledingstuk plakte er wel ergens een vals diamantje.  Nu... telkens ik een was doe... komt er wel ergens een bloes, kleed, broek uit met steentjes.  Ok, de t-shirten waren niks waard maar nu heb ik dus wél een bling-bling wasmasjien.  Ongelofelijk!  Je gooit er een vuil keisaai t-shirt in en het komt eruit alsof het een Hollywood make-over gekregen heeft met hier en daar een glitter steentje ter hoogte van je tepel of net onder je oksel of daar waar je navel normaal zit. Fantastisch gewoon!

30-05-2014 om 09:55 geschreven door Lilly L.  

Op vakantie gaan is altijd een beetje lijden.  Toch als je groter dan 1.80m bent en in een vliegtuigstoeltje moet passen.  Mijn knieën zitten altijd geplet tegen de stoel voor mij en omdat ik heel goed besef hoe vervelend het is als de persoon die voor je zit je knieën constant voelt bewegen heb ik besloten om uit respect voor mijn medemens proberen zo stil mogelijk te zitten.  En dat dus langer dan drie uur aan een stuk.  Ik kom dan ook meestal geradbraakt uit het vliegtuig.  Niet alleen dat... maar heel vaak ben ik ook nog eens gezegend met vreemde of vervelende mensen naast me.

Voorbeeldjes genoeg:  Een keer zat ik naast een redelijk vriendelijke en normaal uitziende man. Hoe tof ik de kerel ook vond, toch was er iets heel storend aan zijn aanwezigheid... hij rook zo vreemd.  Aanvankelijk kon ik het geurtje maar niet thuisbrengen maar aangenaam was het niet, dat kan ik je vertellen.  Maar het was geen zweetgeur en ook geen lookgeur of rookgeur. Gelukkig had ik een pakske Kleenex met menthol geur bij en terwijl ik mijn neus (nog maar eens) aan het snuiten was vertelde hij dat hij in regenwouden apen observeerde.  Dàt was het dus! Die man rook naar aap.   Maanden later heb ik hem eens toevallig in een reportage van National Geographic gezien...

Een van de laatste keren dat ik gevlogen heb zat er een orthodoxe jood naast me maar even na het opstijgen is die plots verdwenen.  Hij zal vermoed ik niet graag naast me gezeten hebben maar eerlijk gezegd, ik ben niet zo vertrouwd met hun rituelen dus voor mij was die onverklaarbare verdwijning eerder een opluchting.

Deze keer wachtte ik om aan boord te gaan van een Airbus 320 en ik was in gesprek geraakt met een sympathieke dame die ook in ons hotel gelogeerd had en om een of andere reden mij had uitgekozen om de krant waar zij iedere dag voor betaalde gratis te delen (wat natuurlijk een heel vriendelijk gebaar was).  Ze vertelde me dat haar heenvlucht een lijdensweg was geweest.  “Kinderen...”, zei ze met een super gestresseerde blik op haar gezicht.  “Tja...”, probeerde ik te relativeren, “met kinderen reizen is natuurlijk niet altijd gemakkelijk.” “Ach... misschien ligt het aan mij”, zei de dame die me anders wel van het verdraagzame type leek, “maar het was een crèche aan boord”.  En toen daagden de mensen op die ook op haar heenvlucht gezeten hadden.  “Oh nee...”, daar zijn ze weer vervolgde ze en ik zag in haar ogen een blik die het midden hield tussen paniek en angst.  Heel even deed ze me denken aan de buurvrouw van Hyacint Bucket uit de serie ‘Schone Schijn’ als ze verneemt dat ze uitgenodigd is voor een koffie.  De dame werd een tikkeltje bleker.  

Ik kan hier nu schrijven... al héél snel begreep ik waarover ze het had.  Dat waren geen kinderen.  Dat was één kind van een jaar of vier en de familie Flodder.  Nog voor we aan boord gingen had de zoon al de hele vertrekhal bijeengekrijst en de papa krijste terug.  OMG!  Ik probeerde te achterhalen op welke rij deze mensen zouden zitten.  De vriendelijke dame was weerom de pineut.  Nu zaten ze achter haar.  Ik had het geluk wat verder te zitten en keek met angstige ogen naar de vier stoelen die naast mij vrij bleven.  Daar zou waarschijnlijk ook een familie komen te zitten.  En jawel... bingo!  Een koppel met twee meisjes.  Maar deze mensen waren welopgevoed en heel even zijn er bij de landing traantjes gevloeid omdat de meisjes wakker gemaakt moesten worden maar dat was van heel korte duur. Een zaligheid om met zo’n mensen te reizen. Op de achtergrond hoorde ik wel het getier en gekrijs van de Flodders.

De man die naast mij zat was ook wel erg groot en dat maakte dat ik absoluut geen speling had voor beenruimte. Na het opstijgen zou ik mijn zetel even naar achter zetten. Het was trouwens al elf uur ’s avonds en dan wou ik mijn ogen wel eventjes sluiten alhoewel ik wist dat ik niet zou slapen.  Ik voelde bij het vertrek wel al heel onaangename knieën in mijn rug. 

De man die achter mij zat was duidelijk niet zo attent als ik voor de passagier die voor mij zat.  Toen ik mijn de rugleuning van mijn stoel zoals iedereen dat deed, zoals de mens die voor mij zat dat had gedaan achteruit wou zetten kreeg ik echter een harde dreun in de rug te verwerken. De kerel zei: “Sorry, zal niet gaan ik heb lange benen.” Die lange benen reiken natuurlijk niet tot het bovengedeelte van de stoel dus hij zat gewoon te duwen.  Pisnijdig riep ik dat ik ook lange benen had.  De grote attente man die naast mij zat keek me bijna verontschuldigend aan want hij kon zijn stoel wel naar achter zetten en ook het hoofd van mijn reisgezel die aan de andere kant zat bleek plots enkele centimeters achter mij te hangen.  Kaarsrecht heb ik gezeten.  Kaarsrecht gedurende bijna vier uur.  En toen het vliegtuig uiteindelijk de grond bereikte en we uitstapten zag ik de ‘rotte stoelterrorist’.  Hij was kleiner dan ik.  Lange benen... m’n voeten ja!

29-05-2014 om 22:47 geschreven door Lilly L.  

Hèhè... net terug van elf dagen heerlijk genieten onder een stralende Turkse zon.  Vakantie!  Het was al heel lang geleden dat ik nog eens op vakantie geweest was en ik had het nodig.  Platte rust... zááálig niets doen... kruiswoordpuzzels oplossen aan de rand van een immens zwembad... af en toe een spelletje darts of boogschieten en lekker eten.  Wat wil een mens nog meer?

Op vakantie is een van mijn favoriete bezigheden ‘people watching’.  Gewoon naar mensen kijken en je afvragen waar ze elkaar van kennen, wat ze doen in het leven etc...  Vermits ik ook af en toe aan de animatie in ons hotel deelnam leer je natuurlijk ook heel snel een pak mensen kennen.  Mijn dagelijks ritueel bestond uit een spelletje darts voor de middag en boogschieten in de namiddag.  En ik bleek er bij wonder nog niet te slecht in te zijn. 

Al heel gauw was duidelijk dat de darts animator het leuk vond om af en toe vals te spelen.  Dat bracht natuurlijk héél wat ambiance in de keet en ik had er mijn persoonlijke missie van gemaakt om deze wanpraktijken tot een halt te brengen wat resulteerde in een soort van persoonlijke ‘gespeelde’ vete tussen mij en de animator tot grote hilariteit van de medespelers. We speelden killer darts en ik moest en zou de ervaren darts animator een lesje leren.  Ik mikte iedere keer weer op zijn nummer om hem uit het spel te spelen.  Dat lukte echter bijna nooit behalve die éne keer toen hij me onbedoeld echt kwaad maakte. “Now... I will definitely kill you...”, zei ik bloedserieus en ik maakte met mijn wijsvinger een snijgebaar over mijn keel.  En met drie pijlen ontnam ik hem in één slag de vier levens die hij nog over had tot groot jolijt van de omstaanders.  Ik haalde de pijltjes uit het dartsbord voor de volgende speler en blies erop alsof je de stoom zou blazen van de loop van een revolver die je net afgevuurd hebt. Nadien had ik ergens respect verdiend van mijn medespelers.  Iedereen dacht dat ik me had ingehouden en eigenlijk beter speelde dan ik tot dan toe had laten merken.  Dat was zeker niet het geval maar als ik echt kwaad ben... tja, dan lukken sommige dingen gewoon beter.

De echte vete was echter snel over en de animator kwam zich excuseren en nadien zijn we Facebook vrienden geworden.  Hoe dan ook... het was wel iedere keer ambiance. Telkens er een nieuwe lading toeristen arriveerden moesten de spelregels natuurlijk uitgelegd worden.  Vermits de animatoren enkel krom Duits en Engels spraken kreeg ik al snel de taak toebedeeld om de Franstalige, Nederlandse en Vlaamse hotelgasten op de hoogte te brengen van de regels die regelmatig gebroken werden.

Op een morgen arriveerde ik wat later dan gewoonlijk en zag ik dat er een hele hoop nieuwe medespelers op het bord bijstonden. Eén ervan heette Hi-man.  Ik sprak het aarzelend op z’n Engels uit... Hi-man...  Wat hebben de animatoren er nu weer van gemaakt?  Ik had al alle moeite van de wereld gehad om hen mijn naam correct te laten schrijven en soms gaven ze ook bijnamen aan bepaalde speler.  Zo werd Peter van boogschieten natuurlijk Peter Pan.  Mijn voorstel om het boogschiet spel wat spannender te maken en de animator vooraan met een appel op z’n hoofd te zetten en dàn te mikken werd op gelach onthaald maar gauw verworpen door de bange animator.

Hi-man...klonk een beetje als superman.  De man zag er sympathiek uit maar zijn superhero gehalte was toch wel eerlijk gezegd aan de lage kant.  Hi-man... ik vroeg me af waar het animatie team die naam vandaan gehaald had.  En toen was het dus de beurt aan ... Hi-man.  Tot mijn grote verwondering sprak de animator de Hi niet op z’n Engels uit.  Het klonk meer als een giechelende lach hi zoals in de helft van ‘hi hi’.  Hi-man... het klonk vreemder en vreemder en ik wou weten waar die man zijn bijnaam vandaan had.  Ik sprak hem aan in het Engels maar het bleken Belgen te zijn. 

“Da’s wat gemakkelijker”, zei ik opgetogen en ik vervolgde in ’t Vlaams.  Het bleken West-Vlamingen te zijn.  “En hoe is uw naam?”, vroeg ik curieus.  “Guy”, antwoordde de vriendelijke man met een zwaar Westvlaams accent. Huy... En toen begreep ik de ‘Hi-man’ bijnaam compleet.  De lachtranen rolden over mijn wangen en ik heb die dag heel slecht gespeeld omdat ik de slappe lach had en door de vele lachtranen in mijn ogen zag ik het dartsbord als één heel wazige vlek...

29-05-2014 om 09:16 geschreven door Lilly L.  

Voor marketingdoeleinden is het belangrijk dat als je een product op de markt brengt, dit ook herkenbaar is door een catchy naam of een leuk logo.  Zo heet de klusdienst waar ik regelmatig een beroep op doen ‘Fixdawell’. Super toch!  Veel leuker dan ‘Handige Harry’ of ‘De Smet en zonen’, ‘Dan de Klusjesman’.  Je begrijpt direct waarover het gaat, het is origineel en het blijft hangen.

Ik heb ook gehoord over een chauffagist die gewoon zijn naam meehad.  Hij werd gedoopt Gérard en zijn familienaam is toevallig Manfroid.  Als je dat in het frans uitspreekt klinkt het als volgt:” J’ai rarement froid” (=ik heb zelden koud).  En dat voor een chauffagist, geniaal gewoon!

Soms is een naam echter heel verkeerd gekozen.  Dovy (keukens) bijvoorbeeld.  Ik dacht aanvankelijk dat dat hoorapparaten waren. Gelukkig sloeg de simpelistische spot van Donald Muyle wel aan waardoor Dovy toch een begrip is geworden.  In de keukenbranche is dat kennelijk schering  en inslag.   Ook Ixina (uitgesproken ik-zien-aa) doet mij eerder denken aan een brillenwinkel dan aan keukens.

Het kan echter nog erger.  De naam kan gewoon totaal ongepast en afstotend zijn.  Zo wandelde ik onlangs een schoenwinkel binnen omdat ik naar een leuke geklede sandaal op zoek was.  En ik vond iets tof en zomers.  De sandalen voelden comfortabel aan en hadden toch een soort van bling-bling gehalte door de vele schitterende steentjes.  Leuke sandalen dus; ik kocht ze meteen.  En toen kreeg ik de doos te zien waarin men mijn sandalen verpakt had.  De merknaam vind ik op z’n zachtst gezegd zeer ongelukkig gekozen voor schoenen:  RIEKER... (en dit behoeft volgens mij geen verdere commentaar)!

18-05-2014 om 00:00 geschreven door Lilly L.  

Een aantal weekjes geleden plaatste ik hier op mijn blog al wat info over wat je best NIET met je CV doet (tenzij je natuurlijk niet uitgenodigd wil worden).  Ik was nog een categorie vergeten te vermelden: té veel info.  Je kan gewoon té veel info geven en dan komt dat soms heel raar over...

12 STIELEN 13 ONGELUKKEN

Misschien ben jij iemand die écht heel veel pech gehad hebt.  Je bent nog altijd op zoek naar de ideale job maar tijdens je zoektocht heb je al zesendertig andere jobs gehad. Meld ze aub niet ALLE 36 in je CV!  ’t Is zeker positief als je geen luie kont hebt en tracht zo veel mogelijk achtief te zijn op de arbeidsmarkt maar... “Trop is te veel... “, zei ook een bekende saucissenfabrikant (... en ’t was niet Balthazar Boma).  Vermeld enkel de jobs die je een tijdje gedaan hebt en tracht creatief te zijn met de leegtes daartussenin.

RIJBEWIJS

Een rijbewijs hebben is voor veel beroepen een pluspunt.  Ik zou zelfs denken... als je taxichauffeur wil worden... go for it!  Misschien ook wel vermelden dat je een eigen wagen bezit. Maar als je op je CV zet dat dat een getunede pimped-Lexus XT86 is... dàt is nu nèt dat ietsje te veel info.  Kan je evengoed als titel plaatsen: “Macho man met sjieke voiture zoekt job om deze te bekostigen.” ...als je snapt wat ik bedoel.

DE ZWARTE WEDUWE

Je burgerlijke stand vermelden.  Sommige mensen doen het.  Ik ook vroeger, maar ik laat dat meer en meer weg op mijn CV.  Waarom ook?  Waarom zou het relevant zijn of je gescheiden of getrouwd bent tenzij je bijvoorbeeld als escort dame solliciteert.  Ik kan aannemen dat ze dan liefst celibataire dames zoeken.  Hoe dan ook, als je weduwe of weduwenaar bent en je voelt de drang om dat op je cv te zetten, zet er dan alsjeblieft niet de naam van je overleden partner op en de datum van overlijden...  Ik weet, het is moeilijk... maar ben je nog aan het rouwen of zoek je een job?

DE FIERE MAMA EN PAPA

Je bent mama of papa en daar ben je fier op!  Terecht, want het is één van de mooiste dingen die in een mensenleven kunnen voorkomen.  Maar is het écht nodig om de naam van je drie kinderen in je CV te vermelden?  Kobe, Ulrike en Katrijntje zullen niet zo fier zijn als hun toffe mama niet uitgenodigd wordt omdat de HR persoon dacht dat het CV van de mama vol irrelevante info stond en er dus twijfel was gerezen of deze persoon wel over juiste vaardigheden beschikte om als secretaresse korte en bondige verslagen van vergaderingen te maken.

DE BEZIGE BIJ

Hobbies hebben is positief.  Dat toont aan de je veel interesses hebt.  Maar een mens kan ook té veel hobbies hebben.  “Wanneer gaat die mens nog tijd hebben om te werken, met z’n vijfentwintig plus hobbies?”, vroeg ik me ooit af.

WTF?

En als je dan hobbies hebt... moet je ze daarom nog niet allemààl vermelden.   Vrijen,  mascotte van een provinciale voetbalploeg zijn, bench drinking, drag queen, paaldansen, de zingende Conchita imiteren... je bedenkt het zo gek niet, mensen zetten het écht soms in hun CV.

17-05-2014 om 07:59 geschreven door Lilly L.