een fraai uitgegeven lannooboek uit 2006. chielens en co hebben alle relicten en sites in het getekende landschap van de westhoek in dit boek bijeengebracht.
samen met 'congo' (david van reybrouck) en 'in europa' (geert mak), behoort dit boek tot het beste wat ik de voorbije jaren gelezen heb i.v.m. geschiedenis.
buruma vertelt hoe amerika, europa, azië en de sovjet-unie zich na de tweede wereldoorlog afrekenen met het verleden en hoe deze werelden -met hun eigen cultuur, politiek, samenleving en trauma's van de oorlog- een nieuwe/andere wereldorde creëren.
het beeld dat hij schetst is onthutsend én ontluisterend.
regisseur jean-pierre jeunet ('le fabuleux destin d'amélie poulain') heeft een nieuwe film.
ik kocht het boek in parijs in juli 2010 (zie blogbericht 8 mei 2011). ik was al een heel eind gevorderd in het boek, maar mijn bladwijzer is eruit gevallen en ik weet begot niet meer op welke bladzijde ik beland was.
de film krijgt goede recensies. de muziek is van denis sanacore en die is om-naar-uit-te-kijken (zie youtube).
jean-pierre jeunet maakt gebruik van 3D.
hij is ook de regisseur van 'un long dimanche de fiançailles'. mooie, maar ietwat trage film die w.o. I als 'decor' heeft.
se hé... al dat pcgedoe. had ik al heel wat regels geschreven over het boek. ben met iemand aan het bellen en terwijl op mijn laptopklavier aan het tokkelen. ineens... alles weg! en plezant!
dus opnieuw.
het is een prachtige en verzorgde uitgave. groot vierkant formaat en paginagrote foto's.
echter... een minpunt!
in de lijst 'voornaamste trans-atlantische passagiersschepenmaatschappijen voor 1914' is bij de continentale lijnen geen melding gemaakt van cobh (an cobh - de inham -het vroegere queenstown, nadat queen victoria er op bezoek was geweest) als europese thuishaven. nochtans vertrokken van daaruit 2 en een half miljoen van de 6 miljoen ieren die tussen 1848 en 1950 naar noord-amerika emigreerden.
de eerste ierse die via het nieuwe immigratiegebouw op ellis island voet aan grond zette op de nieuwe wereld was de 14-jarige annie moore ('a rosy-cheecked irish girl'), die samen met haar broertjes van 11 en 7 twaalf dagen lang deed over de overtocht tijdens de maand december en er op 1 januari 1892. hun ouders waren een jaar eerder vertrokken. nu werden ze herenigd.
in het station van cobh is nu een 'cobh heritage centre' en werden enkele scènes gereconstrueerd met levensgrote beelden.
naast het museum staat het standbeeld van annie moore met haar twee broertjes, uitkijkend over de oceaan. je kunt er zelfs in dikke boeken en documenten op zoek naar je geëmigreerde voorouders.
de massale ierse emigratie werd mede veroorzaakt door de mislukte aardappeloogsten, het basisvoedsel (en vaak het enige) voor de arme ieren. dat er echter onvoldoende aardappelen waren, wordt door sommigen in twijfel getrokken. zij beweren (en staven dit) dat tijdens de grote hongersnood hele schepen met ierse aardappelen naar engeland werden getransporteerd.
en ierland was echt arm. die armoede was er nog in grote mate in 1984 toen ik de eerste keer ierland bezocht.
en dankzij de steun van de eu kon ierland zich ontpoppen tot de keltische tijger. en die is nu opnieuw een lammetje geworden.
met 13,6 % werklozen is er eindelijk sinds drie jaar een lichte daling. ierland kreeg uit het steunfonds van de eu 80 miljard euro.
na spanje en de baltische staten heeft ierland de hoogste werkloosheidsgraad van de eu.
half dagje mechelen dus. een stad met nogal wat kleine straatjes en leuke hoekjes. tamelijk druk ook. en heel veel andersgekleurde mensen.
eerst naar boekhandel 'de zondvloed'. ruime lokatie met een massa boeken en rustige jazzmuziek. 6 boeken gekocht. terug naar de markt. op een terras boeken bekeken en 's gegrasduind. toeme: 2 keer 'le grand meaulnes' van alain-fournier, weliswaar in verschillende uitgaven. terug dus. en nog een boek gekocht dat 'in mijn been beet'. en eens het boek gekocht, was het bijten voorbij. allé, toch niet helemaal.
opnieuw naar het marktplein. een koffie besteld bij de norse ober ('neig hé', zei de dame naast mij).
in boeken snuisteren en deels gewild, deels ongewild meeluisteren naar gesprekken. gewoon 's willen weten: waarover hebben mensen het op een terrasje? tja, 'les choses de la vie', zeg maar.
-twee oudere dames (er 40 willen uitzien, terwijl je ergens tussen de 60 en 65 zweeft. mét lange en gelakte nagels, schoenen met hakjes om 'u' tegen te zeggen, een hele ijzerwinkel rond de armen en vingers en opgetut als om naar een vrijgezellenfeestje te vertrekken.
ze hadden het over de kinderen die niet (genoeg) op bezoek kwamen. wel als er iets te rapen viel.
-madame toertjes. rijzig, mager, naar kledij en streken te oordelen uit de 'hogere' kringen. alhoewel; schijn kan bedriegen.
ze monsterde elk potentieel zitplaatsje. en het tafeltje. ze heeft er toch zo'n tiental geïnspecteerd. trok daarbij steeds rare gezichten. het leek haast of ze vreesde voor de pest. tragikomisch.
-het koppel van zo'n jaar of 50. de man die handtastelijk was en de vrouw die zich wat schaamde.
-het bejaarde koppel aan het tafeltje naast het mijne. 3 kwartier zwijgzaam. geen woord. 3 kwartier en elk een koffie. niets meer.
en dan toch: 'we zijn weg'. na drie kwartier.
-het jonge koppel met het kind met downsyndroom. ontroerend.
in mechelen vind je nog authentieke winkels van zelfstandigen: sigarenwinkel, interieurzaak, koffiebranderij en dies meer.
in de gemeente vanwaar ik afkomstig ben, waren vroeger (jaren '50 tot jaren '70?) 3 cinema's:
ciné rio, ciné ritz en ciné madeira (voorheen 'rubenspaleis' en 'bij bravekes', naast 't café van finne foef).
in de laatste mochten wij van thuis in de hal van de cinema niet naar de blote foto's gaan kijken. da was de 'vuil cinema'.
verboden vruchten zijn echter aantrekkelijk.
wij dus met enkele kameraden (tegenwoordig heet dat 'maten') naar die cinema.
consequent waren steeds de t..... en andere erogene zones beplakt met een zwart stickertje.
niet eens met een transparant, neeje me zwart!
en toch hadden wij leut. en hebben wij onze ogen de kost kunnen geven.
één van die zwarte vierkantjes was er op een dag bijna afgevallen. en wij maar springen op de vloer en tikken tegen dat vensterglas in de ijdele hoop dat...
ziede u da nu nog doen in kinepolis? dacht van ni!
pas op! ik heb daar in de jaren '60 'the fall of the roman empire' gezien. man man man, dat was prachtig!
ik zie zelfs nu bepaalde fragmenten voor me (het roven van schone blonde vrouwen door barbaren, de decimering van een troep soldaten die naast elkaar aan beide randen van een ravijn stonden en door een soldaat te paard met een lans de dieperik in werden geduwd).
brubeck (1920-2012, de dag voor zijn 92ste verjaardag overleden!).
hij had een multiraciale band 'dave brubeck quartet', waardoor hij geweigerd werd in sommige clubs. hij weigerde tv-optredens, waarbij zijn zwarte bassist niet in beeld zou gebracht worden .
krant gelezen op een terrasje in een drukke winkelstraat. te druk in feite, want ik kwam niet echt aan geconcentreerd lezen.
nu ja, 'mensjes kijken', is ook een vorm van 'lezen'.
ik zag: mooie, lelijke, om-na-te-fluiten, dikke en dunne, grote en kleine, getatoeëerde, blije en sippe, drukke en rustige mensen. in alle soorten en maten. ieder met zijn leefwereld, zorgen en bekommernissen.
ik heb het steeds raar gevonden: je ziet enkel de verpakking. het innerlijke weerspiegelt zich soms in het uiterlijke, de manier van doen. bij mensen kun je niet zomaar vrij binnenkijken.
en terwijl ik daar zat, werd ik aangesproken: een moeder van een oud-leerling, een vroegere leerlinge. en de knikjes en het handen opsteken als gebaar van groet. het blijft me boeien.
ik ben niet alleen, zelfs niet als ik er behoefte aan heb.
en dan vraag ik me af: wat zit er in die mensen hun hoofd, waarmee zijn ze bezig? zijn ze wel met iets bezig? of bestaan er mensen die echt aan 'niets' denken? ik kan het me haast niet voorstellen.
doen deze mensen gewoon hun boodschappen of 'zoeken' zij iets, iets onbestemds. iets waarvoor geen naam is.
en is dat dan te vergelijken met de soms ondraaglijke lichtheid van het bestaan?
soms zijn mensen bezig met iets wat mij totaal zinloos lijkt. of zit de zin in de zinloosheid? iets zoals de sisyphusmythe.
ik zou 'de mythe van sisyphus' van albert camus moeten lezen.
echter... in geen enkele reguliere boekhandel zie je een franse auteur van weleer. dus geen: albert camus, honoré de balzac, alexandre dumas, alphonse daudet, gustave flaubert, alain, fournier, antoine de saint-exupéry,...
pover dus.
spaar mij de montefiores, de 50 tinten in alle kleuren, de kookboeken en al die ramsj (oorspronkelijk een jiddisch woord).
vanuit commercieel oogpunt liggen die op in-het-oog-springende lage tafeltjes, maar ik heb er geen boodschap aan.
soms ligt er in die 'top 10' iets degelijks.
ik vraag mij af hoe lang boeken in hun huidige vorm nog zullen verkrijgbaar zijn. ik wil een boek kunnen vastnemen, bladeren, in zijn geheel bekijken, een cover, alles in enkele momenten kunnen 'overzien'. ik hoef geen legio gebruiksmogelijkheden die een e-reader waarschijnlijk biedt. ik wil iets tastbaars. iets dat eigen is aan een boek.
een boek is lijfelijk. een e-reader lijkt me kil. terwijl eender welk boek me ook iets vertelt over mezelf: waar ik gestopt ben, wanneer ik het las, welke muziek ik toen beluisterde. een boek appelleert aan je zintuigen. dat zie ik een e-reader nog niet doen.
en neen, ik ben niet wars van nieuwe technologieën.
terwijl ik in mijn boekenkamer zit, kijk ik naar de ruggen. neem ik een boek eruit, blader, ruik, voel. boekenruggen brengen kleur in mijn leven ;-)
een greep (terwijl ik zelf geniet en het anderen misschien aanzet tot...):
virginia woolf - naar de vuurtoren
reinaart de vos*
jozef vantorre - de kavijaks
toon tellegen - misschien wisten zij alles
alberto manguel - de kunst van het lezen
de '1001-reeks'
adam hochschild - de geest van leopold II en de plundering van de congo
karel van isacker - mijn land in de kering I en II
geert mak - in europa
geert clerbout - plekken met een verborgen geschiedenis
alexandre dumas - de zwarte tulp
diane ackerman - reis door het rijk der liefde
vwala... ;-)
*een davidsfondsuitgave uit 1985. met een 'ten geleide' van anton van wilderode en illustraties van gustave van de woestyne.
omdat de cover van het boek wat verweerd was, heb ik het op 12 juli 1989 kunnen kopen voor 325 i.p.v. 645 belgische franken.
hoe ik dat weet? ik heb het vooraan in het boek genoteerd.
wel , er zijn 'pareltjes' bij! kijk op www.froot.nl
nooit begrepen trouwens waarom die 'alle 14 favoriet'-elpees nooit genoeg hadden aan 'alle 2 favoriet'.
tja, dat waren die elpeehoezen die altijd voor de vitrine van de fonoplatenzaak lagen. en wij konden daar niet naast kijken, want die vitrine was klein en de hoezen lagen deels onder elkaar. zodus.
'... the most satisfying collection of orchestrated popular standards to be released since the heyday of frank sinatra and ella fitzgerald' (the new york times)
krall (°1964; ik zat toen in het eerste leerjaar) is gehuwd met de brit elvis costello.
ze won al twee grammy awards.
bij de begrafenis van neil armstrong in 2012 zong ze 'fly me to the moon' ;-)
ik geef even enkele titels en originele componist/vertolker weer:
-s'wonderful - george & ira gershwin (2 broers, steeds gedacht dat ze broer en zus waren)
achter de betonnen schutting van het ouderlijk huis lag een weide. daarop koeien en paarden (gesepareerd, niet de dieren hé!).
witte koeien met zwarte vlekken en bruine paarden.
voor mij was een koe het vrouwtje en het paard het mannetje. eigenlijk nog zo gek niet, gezien hun morfologie (don't hit me! ik was een kind en wist niet beter. wist ik veel dat ik tussen de poten/benen moest kijken).
bovendien was het voor mij zo klaar als een klontje dat koeien dus (witte) melk gaven en paarden (bruine) chocomelk.
ik was blij toen ik voor thuis eieren bij de boer mocht halen. wanneer ik het kleine poortje van de hoeve opende, werd ik direct geconfronteerd met het trekpaard van de boer. zelfs nu zie ik het beeld voor me en ruik ik de indringende geur.
in mijn kindertijd reden melkventers rond met paard en kar. toen we op een keer een paard stonden te bewonderen en te wrijven (de boer was ergens binnen aan het leveren), begon dat paard te plassen. toen de melkboer buitenkwam, keek hij ons gespeeld kwaad aan en riep: wie heeft dieë naft laten lopen? en wij weg.
een fraai uitgegeven lannooboek uit 2006. chielens en co hebben alle relicten en sites in het getekende landschap van de westhoek in dit boek bijeengebracht.
