wakker om 4 uur. alweer slapeloos. komt goed uit; zo kan ik mijn administratie bijwerken. altijd wel iets te doen. het heeft vanmorgen al hard geregend. gelukkig heb ik slakkenkorrels gestrooid, anders heb ik gruyèregroenten in de moestuin. het is jaren geleden dat ik nog het gevoel van caoutchouc in mijn mond had. ik ga wat lezen. uit de kast neem ik straks blindelings een boek. benieuwd wat het wordt.
beagle dagboek (dirk draulans) en zoveel andere dingen
draulans schrijft vlot over unieke reiservaringen. hij vertelt evenzeer over darwins' reis, boeken, ideeën en leven. het boek is vlot leesbaar. ik ben nu halverwege het boek. soms duurt een boek te lang en begin ik in een ander boek. en als ook dat boek te lang duurt, neem ik nog een ander en... het boek verveelt nooit, maar het gaat telkens over hetzelfde en dan verlang ik wel 's naar iets anders. verandering van spijs doet eten. als ik na enkele weken opnieuw in een deels gelezen boek wil beginnen, wil ik opnieuw in de sfeer komen. dan lees ik hier en daar enkele bladzijden en dan ben ik weer mee. soms vraag ik me af wat ik van een boek onthouden heb. weinig, zo blijkt. maar als het dan in gesprekken over bijvoorbeeld darwin gaat, dan schieten me allerlei dingen te binnen. darwin kende ik al als elfjarige. toen kreeg ik voor verjaardagen en andere feestelijke aangelegenheden steevast boeken over de 'wonderen van de natuur' van life-time. ze liggen ergens op... zolder ;-) ik weet nog hoe ik gefascineerd werd door een boek over de noord- en zuidpool. die landschappen... je moet weten dat er toen wel al televisie was, maar de programma's begonnen rond 6 of 7 uur en om 10 uur kon het al afgelopen zijn. het was toen ook nog in zwartwit. dat waren nog 's heroïsche tijden. als het slecht weer was buiten, moest iemand naar de zolder de antenne beter richten. en dan werd beneden en boven heen en weer geroepen: nog slechter, is 't nu schoon beeld, terug, bijna goed of 't kan ni beter! tv kijken was toen nog een avontuur. iets zoals darwin met zijn beagle. die was ook heel onderhevig aan weersveranderingen. nu hoor je steeds dat 'er niks op tv is'. in onze kindertijd keken we, ongeacht of er 'iets' of 'niks' was. het was tv en het was een mirakel. onze tv was een precisia, gekocht in 1956. en toen de precisia versleten was, kochten ze een itt schaub-lorenz, een kleurentv. velen keken toen naar 'olland'. de mies bouwmanshow, de berend boudewijnkwis. en af en toe zag je zelfs al een blote borst. de kans dat je toen een kameel op straat zag lopen, was groter dan de kans dat je in de media een blote tiet zag. begin de jaren 70 kon je op olland de barend servetshow zien, een programma van de vpro. en de vpro stond toen garant voor bloot, vulgariteiten en humor. ik herinner me een uitzending waarin een blote dame op een vespa in de studio zat. man, dagenlang werd daarover gepraat. bloot? dat was beneden alle peil! dat was vulgair, taboe! maar blijkbaar hadden velen toch weer gekeken... later verscheen sjef van oekel in de serie. kent u deze nog van hem: verdomd interessant... maar gaat u verder! en neen, ik mocht geen bloot kijken. maar soms zijn ouders weg, of ik keek van in de gang door het sleutelgat naar de tv. deur en tv stonden in elkaars verlengde. het enige vervelende was dat er een stoel tussenstond waarvan de sporten in de rugleuning al 's een stukje bloot verborgen. ik zei het al: dat waren heroïsche tijden! op zaterdag werd er in de namiddag een speelfilm vertoond: een dansfilm met fred astaire en ginger rogers, een tarzanfilm, den dikken en den dunnen (ze werden nooit laurel en hardy genoemd), daktari en de vlaamse jeugdseries (keromar, de kat, het zwaard van ardoewaan, fabian van fallada, axel nort, johan en de alverman, kapitein zeppos,...). het zit allemaal nog fris in mijn geheugen. toen werd er voor en na de uitzendingen een testbeeld uitgezonden. zie het nog zo voor me. zappen konden we niet, want er bestonden nog geen kanaalzwemmers (afstandsbedieningen). je moest dus telkens uit je zetel om de kanaalkiezer te bedienen. elke keer dat je aan die knop draaide, hoorde je 'tek'. nu gaat kanaalzwemmen geluidloos. regelmatig hoorde je bij mensen met een kleurentelevisie zeggen: de kleuren staan niet goed! en dan werden de kleuren aangepast. al vond de ene het dan te veel groen en een ander te veel rood. kleuren op tv: nu pas zagen we de echte wereld. ik herinner me trouwens nog perfect de twee nieuwsuitzendingen over de moord op kennedy en martin luther king. natuurdocumentaires werden heel druk bekeken, omwille van de kleuren. ik herinner me ook nog beelden van amerikaanse soldaten in viëtnam. en de documentaires over wereldoorlog I. als kind was ik ervan overtuigd dat de mensen toen rapper stapten en dat onze tred gewoon een volgende schakel in de evolutie van de menselijke voortbeweging was. ik denk nu ook aan nonkel bob. voor ons was dat toen een allesweter en een alleskunner. en ik denk aan otorongo, de indiaan uit 'johan en de alverman'. wij waren er dus van overtuigd dat hij een échte indiaan was. en die sprak tot de verbeelding, ook al door de vele westernseries op tv en de boeken van karl may die ik las. maar otorongo bleek een doodgewone belg en had een café in wetteren, waar hij rondliep als otorongo. hij mompelde ook zoals in de serie. indianen spraken toen nog niet hé. de karl mayboeken werden ook verfilmd. old shatterhand en winnetou sloten een bloedbroederschap. wij speelden toen ook 'cowboy en indiaan', op de speelplaats en thuis. de indiaan werd altijd gemarteld en vastgebonden in ons spel. de indiaan was de slechte. de indiaan was de underdog waarvoor wij toch sympathie voelden. op zolder liggen nog boeken over de indianen.
't zijn nog steeds dezelfde als in het begin van de week. tja, ik zou elke week wel nieuwe boeken willen in de boekhandel. volgende week misschien toch 's naar een 'goeie' boekhandel. niet zo één waar je bij het binnenkomen op wenskaarten en kookboeken stoot. ik wil andere boeken zien. en kunstboeken. en boeken over vuurtorens. in de boekhandel die ik beoog, vraag je even info en de verkoper gaat met je mee en vertelt, ook over andere boeken. het lijkt of ie een neus heeft voor de boeken waarvoor ik interesse heb. het is ook een mooi pand, geen standaardwinkel ;-) straks naar 'lewis' kijken, één van de weinige dingen waarvoor ik nog 's wil binnenzitten als het goed weer is.
ergens tussen de 2700e en 2800e zaterdag in mijn leven. elke dag is uniek. elke dag een kans om opnieuw proberen gelukkig te maken en gelukkig te zijn. met mijn mogelijkheden en mijn beperkingen. zou het vandaag een mooie dag zijn om alweer wat boeken te kopen? ik zie wel.
er zijn zoveel dingen die ik niet snap. soms eenvoudige dingen, soms dingen des levens (en die zijn niet eenvoudig). maar ik lees en ik probeer te doorgronden, te be-grijp-en. vandaag heb ik niet intentioneel gelezen en ik begrijp dus niet. misschien brengt elke letter me dichter bij het be-grijp-en. misschien brengt elke letter me verder van het be-grijp-en. tussenin is er niks, 't is alles of niets. of het in het leven ook zo is? ik weet het niet. ik ben ervaringsdeskundige en ik weet het niet. soms is niet weten beter dan weten; comfortabeler, rustgevender. ik zoek straks de rust op. in mijn hoofd. in mijne kop.
ik ben al lang op zoek naar een boek over vuurtorens. geen gewone, zoals aan de kusten van de lage landen. het moeten bijzondere vuurtorens met een verhaal zijn. ooit zag ik een franse documentaire over een vuurtoren, op een rots ver van de kust. wanneer het stormde, was die vuurtoren soms weken na elkaar niet bereikbaar, noch met de boot, noch met de helikopter. de vuurtorenwachter bleef dan tot men hem kon vervangen. graag zou ik 's alleen in zo'n vuurtoren een dag en een nacht doorbrengen. 8 of 9 beaufort op zee lijkt me ideaal als eerste kennismaking. welk boek zou ik meenemen? een thriller! iets over zee en vuurtorens. alhoewel ik nooit thrillers lees, maak ik voor die ene keer een uitzondering. net zoals bij mijn luchtdoop: toen las ik een thriller over een voedselvergiftiging aan boord van een vliegtuig tijdens een transatlantische vlucht. passagiers stierven, een deel van de bemanning... misschien was het een ritueel om het potentiële gevaar af te wenden. een vuurtoren dus. en bang zijn en tegelijk overweldigd door de natuurkrachten. of in een huisje annex vuurtoren (of is het net andersom) wonen hoog op een klif in ierland. ik zag ooit posters van vuurtorens in een shop. maar een vuurtoren zoals in mijn fantasie, was er niet bij. het was te braaf. vuurtoren. metafoor.
vandaag alleen de krant gelezen. of toch enkele artikels. te weinig tijd en moe. te veel werk na de uren. toch even bloggen. dit was het voor vandaag. over naar het werk.
ik heb gezwommen! voel me zo fris als een hoentje. heb energie te veel. ff gebeld naar vriendin. resultaat: vanavond laat bbq! mmm! zo dadelijk beginnen aan de voorbereidingen. me niet storen hé!
geloof het of niet, maar van zwemmen is nog niks in de tuin gekomen. ik kan moeilijk 'in huis gekomen' schrijven, want het is geen binnenzwembad en dan zou ik me bezondigen aan foute informatie. en op deze blog wordt noch gelogen, noch foute informatie geschreven. al kan ik soms vergeten wat ik beloof, maar da's dan weer een ander paar mouwen. da's dan te catalogiseren als temporaire psychische incontinentie (tpi-syndroom). hoe het komt dat ik nog niet gezwommen heb? tja, ik moest: het gras maaien, enkele telefoontjes plegen, boodschappen doen, koken, ander werk. ne man kan dat allemaal. het mannelijke ras is zo geboren, mevrouw. is uw mannelijke partner anders? tja, dan ligt het helemaal aan u, want wij zijn heel makkelijk opvoedbaar. is uw man of vriend niet multi-inzetbaar, dan heeft u verzuimd hem te sensibiliseren en te motiveren. mannen zijn namelijker makkelijker op te voeden dan pups. en dat laatste is gezegd door een vrouw hé! dus ik heb nog steeds niet gezwommen. straks misschien. de eerste duik van het jaar in het pas gevulde zwembad. 't zal 3 cm koud zijn, maar da's beter dan 3°C koud, want dan zou het nog kouder zijn. even ernstig nu: de watert° bedraagt 14°C en da's zalig! bij de eerste sprong schrikt je lijf, maar dan past het zich aan en als je uit het water stapt, voel je je bloed stromen. heerlijk. en vervolgens doe ik wat stoer en loop met natte zwemshort in de tuin, alsof ik net uit de sauna kom. en nu ga ik zwemmen!
stel dat de mensen in de oertijd (of schrijf ik nu beter: uit de oertijd?) al konden lezen, zouden wij hier dan nog gazetten hebben en ne laptop enzo? zie hé, dat is een vraag waarvan ik wakker lig. want denkend, kan ik niet slapen en slapend, kan ik niet denken. 't zijn lappen.
is flamboyante kunst op zich. we ontmoetten hem ooit in het smak in gent. dagje kunst met de kinderen. hij verscheen ten tonele. anders kan ik het niet noemen. over jan hoet zeg je niet: 'hij stond er ineens'. 'kinderen, kinderen, ik moet u ne keer iets fantastisch laten zien'. en hij trok met ons door een deur met 'toegang verboden' en trok een roodwit lint in twee. naar het werk van een conceptuele kunstenaar uit polen. het werk was nog in opbouw. iets met treinen en perrons. de kinderen verstonden wellicht weinig van zijn uitleg. maar geboeid waren ze wel. toen we later in de foyer nog wat dronken, was hij er opnieuw. ofwel was hij opgedoken vanachter de bar of hij had zich laten upbeamen of iets anders onaards, maar hij stond er. het waren de laatste weken van de belgische frank. op een briefje van 100 vroeg ik hem om zijn handtekening en datum te schrijven. 'oei, een zwarte vitlstift', riep jan en weg was hij. en alweer kwam ie terug. met stiftje. en ineens vroeg hij: 'hoehetegij?' en hij vervolgde: 'x jong, vannacht hebben ze hier proberen in te breken, stel u voor, jong (en hij klopte me kameraadschappelijk op de schouder), in een museum over kunst! barbaren zijn het!' en weg was jan. dat briefje van 100 ligt ergens op -samen!- de zolder!
treinen. ik heb er altijd al iets mee gehad. perrons, treinen, mensen, houten banken, loketten, zwart-wit, rook, amour, een kartonnen valies, vochtige ogen, opengeslagen kranten, film, melancholie, een achtergelaten koffer, dampende koffie, een stationsbuffet met die typische stationsbuffetmensen, een fluitsignaal, vertrekken en aankomen en alles daartussenin.
dat mijn stadje een cultuurmekka wordt. met muurgedichten, beeldende kunst, muziek en zoveel meer. waar je om de zoveel vierkante meter even kunt stilstaan bij kunst in al haar facetten. kunst kan de wereld niet redden, maar kan hem wel aangenamer maken. kunst daagt mensen uit, vraagt om introspectie, doet mijmeren, brengt rust, roept op tot communicatie. ik zie het al in gedachten: een muurgedicht van kopland, een gigantische waterfontein, verwijzingen naar de legende van onze stad, een park met bonsais, een muurgevel met boekenillustraties, een pleintje waar kunstenaars kunnen schilderen en kappen en laten zien hoe hun werk tot stand komt, conceptuele kunst,...
zijn 'palais idéal' vind ik uniek. zoiets kunnen verwezenlijken in je leven, dat is formidabel. als postbode stootte hij tegen een steen. hij raapte hem op en nam hem mee naar huis. en hij keerde weer om meer stenen. in zijn tuin bouwde hij steen per steen zijn eigen paleis. 33 jaar lang.
maar dan moet u de toren van eben-ezer in eben-emael 's bezoeken. architectuur en geschiedenis en religie. ik bezocht de toren in 2002. robert garcet was even excentriek als cheval. hij bouwde zijn toren van de vrede (het fort van eben-emael staat in de buurt) met enkele vrienden. bovenop de zeven verdiepingen tellende toren staan 4 cherubijnen. garcet ontwierp alles aan en in het gebouw, tekende kaarten, schreef tientallen boeken, schilderde bijbelse taferelen in zijn torenkamers. in het boek over de toren dat ik toen kocht, zit nog een artikel van guido fonteyn over de toren. en warempel, ook hij begint bij le facteur cheval om te eindigen met garcet. noch op de voor-, noch op de achterkant zie ik uit welk jaar het artikel is. op de achterkant van het artikel zie ik wel een verwijzing naar 11 juli. in het boek zit ook een kopie van een artikel over eben-ezer in ds magazine en een folder van een toeristische dienst in de buurt. jammer genoeg staat het boek vol taalfouten. aha... juist! omdat het boek zo lamentabel geschreven was, stelde ik voor het opnieuw te vertalen. en inderdaad, enkele bladzijden zijn vertaald. er steekt nog een briefje bij aan wie ik alles kon opsturen: 'à l'attention de mme schoenemakers cory' (nou, lijkt me wel een nederlandse naam, joh!). de datum: 2 augustus 2002. vwala, da's ook opgelost. neen, 't is nog niet gedaan! madame woont in de moulin du broukay. tedoeme, ik heb wat gemist, denk ik zo bij mijn eigen zelf. die madame woont in een watermolen van meer dan 200 jaar oud. allez, in het gebouw van de watermolen hé, want straks word ik weer gepakt op mijn woorden. ne watermolen, is dat pars pro toto?
ongeveer 25 jaar geleden. ik bestelde in de plaatselijke boekhandel 'adagio' van felix timmermans. enkele dagen later was het boek er... in het japans! ik heb spijt dat ik het niet kocht, want zeg nu zelf... timmermans in het japans! 't zou een verzameling op zich zijn: vlaamse auteurs in andere talen. goh, zo kan ik nog wel enkele lijstjes bedenken: alle boeken over het paaseiland de volledige taschen en librero collecties alle boeken, uitgegeven in zeg maar 1922 boeken met een drekfout in de titel de 1001 boeken kunstboeken van alle grote musea ter wereld fotoboeken over onze congo de dagboeken van god hierboven handgeschreven gedichten van buning toeme, ik moet stoppen, want ik moet mijn patatten gaan afgieten.
vandaag heb ik er een zevental gezien. kapelletjes als iconen van de mariale devotie in vlaanderen. de mooiste zijn deze in rode baksteen, verweerd door weer en wind. ik herinner me er enkele uit mijn jeugd. ergens middenin een korenveld. en ik zie alweer de blauwe korenbloemen, die er nu niet meer zijn. weg korenbloemen. 'verstikt het koren' hoorde ik als jonge gast zeggen. en dan dat kapelletje. uit arduin. met houten glaslijsten. blauw en wit. h. maria bid voor ons. en ervoor stond een groengelakt houten bankje. en rond de twee poten groeiden klaprozen. nu is er geen weg meer tussen het koren. er staan huizen. verkavelingen. en ik weet niet of dat kapelletje er nog staat. echter, is het wel opportuun om terug te gaan naar mijn kindertijd? die is voorbij. jammer. ik ben in de herfst van mijn leven
(de opmerkelijke lezer ziet geen punt aan het eind van de vorige zin. dat heeft een reden)
niet iedereen kan schrijvauten zonder schrijffouten schrijven. taal is conventie, maar als je 's lekker rebels wil zijn, heb je lak aan die conventie. om die reden kan ik het me permitteren om te schrijven zoals ik wil. ofiknuallesaanelkaarschrijfofnietdaaroverhebikniemandverantwoordingafteleggen. bjk:jklklm;nnvntyiklkopui!yyhj^$à. van 't zelfde!
zo, nog van dat!
noot: bovenstaande witte ruimte is ingetikt, maar onleesbaar voor gasten. ik alleen dus kan het lezen. en neen, benijd me niet, want wat er in staat, is soms moeilijk om alleen te dragen. ik heb er mezelf geen cadeau mee gegeven.
of o ramp! het boek dat ik wil schrijven over mijn grootste geheim. maar ik kan er niet over schrijven, want dan is mijn grootste geheim niet langer geheim. je kunt niet iets vertellen wat je niet mag vertellen. en alzo is de titel voor mijn eerste boek al bezoedeld.
awel, ik snap het nog steeds niet. leg mij 's uit waarom die bazenpoepers kunnen doen wat ze doen. en hoe het komt dat die bewuste baas dat niet merkt, ondanks het feit dat hij al enkele keren verwittigd is. de gepoepte baas, is dat zoiets als 'l'arroseur arrosé' van de gebroeders lumière. oja, heb ergens nog een boek over de geschiedenis van de fotografie. ligt op zolder ;-)
en nooit zal ik alle boeken kunnen lezen die ik wil lezen. zelfs de 1001 boeken uit '1001 boeken die je gelezen moet hebben' zal ik nooit allemaal kunnen lezen. bovendien zou het een klein fortuin kosten om die allemaal te kopen. al heb ik er ooit wel 's over nagedacht om die bibliotheek aan te leggen. zou prachtig zijn, natuurlijk! stel dat ik er elk jaar 10 van koop, dan duurt het nog 100 jaar eer ik ze allemaal heb. en dan blijft er nog eentje over. zelfs met aantal van 20 per jaar haal ik het niet meer. soms ben ik een sisyphus.
omdat ik probeer het leven te doorgronden en vat te krijgen op de realiteit. en ik ben gewoon lettergek. als ik ergens naartoe rijd of stap, heb ik onderweg alles gelezen wat er te lezen is. het maakt niet uit wat: wegwijzers, reclame, nummerplaten, huisnummers,... ik wil ook steeds lezen vanwaar vrachtwagens vandaan komen en zelfs de firmagegevens op de wagendeur moet ik gelezen hebben. het is te hopen dat mijn geheugen een deleteknop heeft, zoniet zal het heel veel mappekes moeten aanmaken hebben.
awel hé. ik heb dus iets tegen bazenpoepers en gatlikkers. bij deze is het alweer 's gezegd. bazenpoepers en gatlikkers zouden het schurft moeten krijgen! euh... ik had het van bij het begin van deze blog al meegedeeld: 't zal hier niet louter over boeken gaan. men was gewaarschuwd ;-)
vorig jaar gekocht omdat ik één verhaal uit de humanioratijd nog 's wilde lezen. het mooie verhaal van philemon en baucis. op een dag krijgt dit arme en bejaarde paartje bezoek van twee vreemdelingen. zelf hebben ze amper iets om te eten, maar voor hun gasten maken ze vanalles klaar. die gasten zijn in de wolken om zoveel gastvrijheid. ze laten hun ware gedaante zien: zeus en hermes. om hen te belonen mogen ze wensen doen. hun eerste is dat ze de goden hun leven lang willen aanbidden. hun huisje verandert in een tempel voor de goden. ze wensten ook samen te sterven. op een dag staan er voor de tempel (die van hen hé, haja) twee bomen in elkaar verstrengeld: een eik en een linde... o zo schoon!
draulans schrijft vlot over unieke reiservaringen. hij vertelt evenzeer over darwins' reis, boeken, ideeën en leven. het boek is vlot leesbaar. ik ben nu halverwege het boek. 
