prachtig boek. de schrijver schetst doorheen het verhaal een beeld van ierland, zowel door de ogen van de britten als van de engelsen. geleerd wat een palimpsest is. dankzij deze methode is een groot deel van overschreven tekst toch bewaard gebleven. perkament was duur. gelukkig maar.
bevindingen heden ten dage: -als de paus en de bisschoppen hun mijter dragen, is dat om hun horens te verbergen; -met de politie is het fout beginnen gaan vanaf de slogan: 'de politie, uw vriend!'. daarom: geef ons de rijkswacht terug! die paramilitairen hadden tenminste gezag en orde. zij hadden haar op hun tanden en ballen aan hun lijf! de politie van nu is een blauw fabriekje, zoals het nmkn indertijd ;-) -vrije meningsuiting is een illusie. voor je het beseft, heb je een klacht wegens racisme aan je been; vwala, that will do voor vandaag...
een ierse schrijver. en niet van de minste! midden 19 e eeuw zet de stella maris koers van ierland naar new york. vele ieren verlaten het verpauperde thuisland. een roman met heel wat genres: historische roman, thriller, liefdesgeschiedenis,... huiveringwekkend schetst o' connor de levensomstandigheden in het ierland van toen. in goed 24 uur heb ik 140 bladzijden gelezen. enkele prachtzinnen heb ik al willen noteren, maar ik blijf verderlezen en vergeet dan op welke pagina die staan. ik weet zeker dat ik ooit dit boek herlees.
aha! het is me gelukt. via de site van 'the town of cobh' mailde ik naar de stadssecretaris (?) i.v.m. mijn dilemma. ben benieuwd of ik antwoord krijg en of het me verder brengt...
en aha alweer! er is in cobh een 'casement square'. inderdaad, ik heb er gestaan. ooo... die mooie huizen met hun kleurrijke geschilderde voordeuren. hier stond ik dus. en rechts was dat huis met die gedenkplaat...
er bestaat zelfs een casement square in gibraltar. vernoemd naar... inderdaad! wat is de wereld klein!
'de droom van de ier' van mario vargas llosa. dat boek lees ik in de vakantie. echter... ik herinner mij dat we ooit in cobh (cove) in ierland aan het centrale plein een huis zagen waarop een gedenkplaat hing waarop de naam stond van een ier die meedeed aan een congo-expeditie in de 19de eeuw. is het casement? wikipedia maakt me niet veel wijzer. hij werd geboren in sandycove, maar dat zou dichtbij dublin liggen. en dublin ligt toch een heel eind van cobh, dat aan de atlantische oceaan ligt. het was dus niet casement uit cobh. hoe kan ik te weten komen welke ier uit cobh rondreisde in congo? het rare is dat casement ook rondreisde in congo en de wantoestanden onder het bewind van leopold II aankloeg. of is het toch dié casement en zie ik de eventuele link niet? wie zal het zeggen? o ja, ik had een foto van die gedenkplaat. maar alle foto's hier in huis werden 'ontvreemd'. door iemand die de ballen interesse heeft in geschiedenis!
heb naar de uitgeverij (de arbeiderspers) gemaild met de vraag naar het emailadres van enquist. 'stuurt u maar naar ons, wij sturen het wel door'. ah nee, in deze moderne mediatijd moet je dus via via passeren. mooi niet! als je een brief stuurt naar iemand, leest de post die dan ook eerst? pfff!
doordat ik gisteren op zolder op zoek was naar mijn boeken over bonsais, had ik het idee opgevat om er enkele aan te schaffen. bij de kweker konden we onze ogen de kost geven: van zaailingen tot bonsais van meer dan een meter hoog en meer dan 100 jaar oud. bomen met een geschiedenis dus en overgegaan van generatie over generatie tot... alles tentoongesteld in een natuurlijk decor in een bijna onbewoonde omgeving. ik kocht er drie: een azalea, een lork, een olm. beginnersboompjes dus. ik heb de olm al wat meer in vorm geknipt en ontdaan van kruisende of rechtomhoog schietende takjes. morgen een bonsaibeginnershoekje construeren in de tuin.
welk boek zal ik nu lezen? villa des roses van elsschot? of één van die boeken waarin ik bezig ben? er liggen er nog zo'n vijftal die ik moet verderlezen. en ik ben een medicijnenvoorschrift kwijt. toeme, eerst dat briefje zoeken! 't leven hé...
een prachtig geschreven historische roman over ontdekkingsreiziger james cook en zijn tijd. maar vooral over zijn vrouw, elisabeth batts. ze baarde zes kinderen en ze overleefde hen allen. enquist heeft vast en zeker veel research gedaan voor dit boek: de geplogenheden van de britse admiraliteit, cook en zijn gezin, het leven ten tijde van de verlichting, brieven en logboeken, het leven eind 18de eeuw. elisabeth is een vrouw die altijd afscheid moet nemen en loslaten, telkens weer. een sterke vrouw, die na de dood van haar man in stilte revolteert tegen allen die haar alles hebben afgenomen. een vrouw ook die haar plaats zoekt in die verlichte tijden. die reflecteert over haar leven, over verleden, over toekomst. een sterke vrouw. door de correspondentie, logboeken en gesprekken met mede-officieren van cook, leert ze haar man pas na zijn dood beter kennen. ze komt te weten hoe james stierf. ze krijgt zelfs antwoorden over hoe james als kapitein was: de strenge, af en toe meedogenloze zeevaarder. die -tussen aankomst en vertrek- steeds bezig is: bemanning monsteren, gewassen uit de oude wereld of uit veroverde gebieden verzamelen om ergens op bewoonde eilanden te introduceren en te laten groeien. in de eerste plaats om eetbaars te hebben wanneer hij voedsel nodig heeft voor zijn bemanning op zijn jarenlange reizen. de inboorlingen mogen ze verbouwen. over de dieren die hij voor hetzelfde doel meeneemt aan boord. over het nodige tuigage (tui = touw) voor het schip. over het bevel van de engelse koning om britse dieren te importeren in de pacific. de inboorlingen eten ze op. doet me denken aan castro, die sterke melk- en veerassen naar cuba haalde om een superras te kweken. geen enkel ras bleek bestand tegen het klimaat en de ziektes op cuba. af castro. communisme.
prachtige beschrijvingen van enquist over emoties, zelfbespiegelingen van james en elisabeth. subliem.
doordat ik gisteren op zolder op zoek was naar mijn boeken over bonsais, had ik het idee opgevat om er enkele aan te schaffen.
een prachtig geschreven historische roman over ontdekkingsreiziger james cook en zijn tijd. maar vooral over zijn vrouw, elisabeth batts. ze baarde zes kinderen en ze overleefde hen allen.
