al 2
maanden geen regen gezien, al 2 maanden temperaturen boven de 30
graden en meer. Onze ligstoelen, zwembad en hangmatten kenden dan ook
een groot succes, in tegenstelling tot het doen van uitstapjes
doen in de zinderende hitte.....
La
scampagnata, of straatfeest ontving heel veel bezoekers, 's avonds
was het immers nog heerlijk warm. Bovendien maakten de grootmoeders
van Poggio Cupro weer verse gnocchi's. Le nonne of grootmoeders
werden elk jaar wat ouder, dus ontbraken er al enkele op het appel .
Maar de jonge versterking (een kokkin uit de schoolkantine en ik)
werd dan ook enorm geapprecieerd. Hoeveel mensen speciaal de
gnocchivrouwen complimtenteerden ?Niet te tellen ! Door de grote
toeloop kookten we bijna 200kg aardappelen gedurende die 3 avonden
en maar zweten in de ijzeren container !
2
weken later werden alle vrijwilligers getrakteerd op een etentje in
het clubhuis van het dorp, hadden wij ons eigen feest..
De
maand augustus noemden we bijna een reuniemaand wat de gasten betrof
; een ex-collega van Kind en Gezin met zijn familie, al 10 jaar
niet meer gezien, Engelse ex-gasten van ons, al 4 jaar uit het oog
verloren, een vriendin van Erik uit de jeugdbeweging, hiervoor moest
hij 25 jaar terug in de tijd en dan een heel aangename verrassing ,
bezoek van het dierenarts- koppel waarmee we ooit samen in de
dansvereniging waren...
's
Anderendaags zouden ze de boot naar Montenegro nemen in Ancona. Maar
eerst nog even samen uit eten en als geschenk hadden ze de
overheerlijke Belgische Leopold druiven. (mijn eigen druivenoogst
viel dit jaar opnieuw tegen, te nat in het voorjaar en nu te
droog...)
Een
telefoontje van het Belgische reistijdschrift Grande vroeg of we een
artikel in hun blad zagen zitten ? Hierop zeggen we nooit nee. In
september prijken we dus in Grande Italia !
Een
minpunt tijdens de vakantiemaanden: een verwaarloosde hond als
waakhond bij een schrijnwerkerij. Toevallig reed ik er voorbij en zag
een hond zonder hok , zonder eten en zonder drinken en dat bij deze
hitte. Verschrikkelijk. Eerst wat eten en drinken gekocht en dan zo
goed en zo kwaad als het ging onder het hek doorgeschoven, zodat
het beestje wat reserve kon opdoen. Op het telefoonnummer van de
schrijnwerkerij reageerde niemand. Dan de dierenbescherming opgebeld,
een kordate vrouw antwoordde dat ze er werk van zou maken .
Inderdaad, een paar dagen later was de hond weg, hopelijk op een
meer gelukkige plaats.
10
augustus, San Lorenzo of de nacht van de vallende sterren, dit jaar
enkele dagen later. Toevallig op één van onze pizza-avonden. Onder
onze gasten bevond zich zelfs een amateur jongleur, zodat we genoten
èn van een jongleurshow èn van de pizza's èn van de vele vallende
sterren.
Op
de allerlaatste pizza-avond, want in september worden de avonden
toch korter en koeler, nodigden we 37 personen uit. Gelukkig had
ik telkens wat personeel onder de gasten dat een handje wilden
toesteken, vooral de jeugd deed enorm goed mee !
De
zomer vloog voorbij, maar in september vieren we gewoon verder, een
trouwfeest en een klasreunie.....
Tanti
cari saluti
Isabelle
en Erik
PS:
vanaf 8 augustus werden de
verkeersboetes serieus duurder, maar de Italiaanse staat gaf
korting . Men zou voortaan meer moeten betalen, maar er zouden
minder punten van het rijbewijs worden afgetrokken.
Dan heb je een luxe auto, de deur
valt in het slot, de sleutel in de auto, idem de GSM, maar gelukkig
gebeurde het in de bewoonde wereld, bij de imker waar je honing
wilde kopen. Noodnummer werd gebeld, binnen een uur kwam de
technieker aan alsook de overbuurman, de zoon, de grootvader
enz...en dan tot grote verbijstering kon die auto nog altijd met
een gewone ijzerdraad geopend worden.
De porties in de restaurants van
Cupra zijn nog altijd uit de tijd van de het harde labeur op de
velden. Onze gasten hadden dan meer dan genoeg aan hun
pastamaaltijd. De ober kwam vragen : basta ? de gasten
verstonden pasta ? nee schudden ze , geen pasta meer , ze
ontploften bijna, doch de ober verstond dat het nog niet basta of
genoeg was, dus kwam ze met de volgende pastaschotel aan.....
je
bent professionele organist, je hoort dat er in een dorp een
historisch orgel gerestaureerd is, dus wil je daar eens op spelen.
Doch waar was het VVV ? Een zaaltje met allemaal babbelende mensen
bood uitkomst, zij beweerden immers het VVV te zijn en aan de
sleutel van de kerk konden ze ook geraken, in optocht door het dorp
de sleutel halen, in optocht naar de kerk, in optocht het trapje op
naar het orgel en dan genieten van het concert en een mooi applaus
bieden !!!
je restaurant ligt een beetje
moeilijk in een steegje, hoe laat je dan klanten naar toe gaan ?
Onderweg allemaal oude mensen op een bank neer laten zitten die de
klanten langzaam naar je toe loodsen.
De
overweldigende sterrenhemel, de honderden krekels op de
achtergrond , geven voldoende inspiratie voor deze zomerlijke
nieuwsbrief.
Olijfolie
is weliswaar een winterproduct, doch een cursus over het proeven van
olijfolie leek ons toch interessant om te volgen. Een mooie
afsluiter op de snoeicursus. Zo leerden we de kenmerken van goede
olijfolie, dat bakken met goede olijfolie het gezondst is, hoe er
geknoeid wordt met goedkope extra vergine olijfolie (goede olijfolie
kost minstens 7à 8 euro de liter in Italia), en last but not least
hoe je moet ruiken en proeven. De laatste cursusdag konden we ons
geen professionele proevers noemen, doch we konden wel zéér goede
van zéér slechte olijfolie onderscheiden. De beloning was een mooi
getuigschrift en opnieuw een heerlijk buffet !
De
maand juni is tè vroeg voor olijven, doch de kruisbessen en visciola
kersen konden wel verwerkt worden tot heerlijke jam, de ronde
courgetten, aardappelen en eerste speciale tomaten (oranje en gele)
konden geoogst worden.
Op
Corpus Domini, of de de 2de zondag na Pinksteren versierden weer
talrijke stadsbewoners Cupra met prachtige bloementapijten, de
wijnkelders in de Marche openden traditioneel hun deuren tijdens het
cantine aperte weekend en onze collega durfde het opnieuw aan om een
concertweekend te organiseren dat dit jaar gelukkig nièt in het
water viel !
Op
de Girandola kan men tegenwoordig ook Italiaanse les krijgen , in
samenwerking met een jonge Italiaanse leerkracht die in Fabriano een
talenschool bezit. Het voordeel, 's namiddags na de cursus kan men
nog steeds de praktijk oefenen, in de winkels, op een terrasje,
tijdens een uitstap. De eerste cursisten waren dan ook duidelijk
enthousiast !
Nu
draait de Girandola op volle toeren, zéèr snel, de eerste vier
weken van het hoogseizoen zijn al achter de rug met een heuse
belgeninvasie, te danken aan het tv programma de Italiaanse droom.
Met die Belgen kwam veel ambiance, Nederlandstalige tijdschriften,
speculaas en -pasta, en bier. Een Belgisch gezin kwam zelfs
kennismaken met de mogelijke Italiaanse schoonouders van hun zoon;
tijdens een scholen uitwisseling waren de Belgische jongen verliefd
geworden op een Italiaans meisje uit Jesi.. de kennismaking verliep
natuurlijk met veel etentjes.
Tussen
het Belgische geweld door , logeerde ook een Italiaanse ma Baker van
ca. 80 jaar met haar dochter van ca. 60 jaar. De mama bleek een
kranige vrouw waarschijnlijk één van de eerste geëmancipeerde
Italiaanse vrouwen in de geschiedenis. Een tocht naar de Abbruzzo van
ca. 200km heen en 200km terug moest kunnen. 's Anderendaags verscheen
la mama dan ook als eerste aan het ontbijt, dochterlief was nog aan
het slapen. ja zei ik begripsvol, ze zal wel moe zijn na
zo'n hele dag achter het stuur Ma Baker antwoordde heel beledigd:
ìk reed hoor, niet mijn dochter en dan mag ik van haar nog niet
eens 140 km per uur rijden !
Met
zoveel gasten kon de nieuwe pizzahoek mooi ingewijd worden, het
bakhuisje helemaal gevoegd, een echte vloer bij de oven , goede
buitenverlichting èn een gemetselde werktafel....tevens te gebruiken
als BBQ ! Een enorme vooruitgang met onze allereerste pizza avond
rond de wijnton !!!!
Ondertussen
produceren de krekels nog altijd onvermoeid hun decibels, de
nachtbries brengt wat verkoeling aan de tropische temperaturen van
overdag ... morgen het begin van de scampagnata, hèt straatfeest
van ons dorp.
Viva
l'estate !!
tanti
saluti cari
Isabelle
en Erik
PS:
gasten
van ons wilden het kunstmuseum in Jesi bezoeken. Ze stapten de
historische palazzo binnen, gingen naar de eerste verdieping en
belandden zo bij loket. Hier keek de persoon op en zei hen dat ze
eerst moest bellen om te zien of het museum geopend was. Na een
telefoontje bleek het museum niet open vandaag. Maar waarom dan
iemand aan het loket ?
We
kregen een telefonische aanvraag. Iemand die vanuit de costa brava
belde en een overnachting nodig had van Spanje op weg naar Linz
in Oostenrijk .???? Wilde hij soms de overtocht maken van Spanje
over Italia met de boot en dan zo naar Oostenrijk ??? Vergissing
!!!! hij dacht dat we in Liguria zater.
Erik
reed laatst met de auto van Duitse vrienden. Hun auto stond bij
ons als ze niet in hun vakantiehuis zaten en wij konden die
gebruiken als 2de auto. Erik werd aangehouden door de
verkeerspolitie: Eerste opmerking wat deed een Nederlander in een
Duitse auto, 2de opmerking de verzekeringspapieren waren nog van
2007 (tja die van 2009 lagen nog zeker in Duitsland ?), de
autobanden bijna versleten (de auto zou volgende keer naar Duitsland
gaan om te worden gesloopt, ) en geen Duits kenteken van
nationaliteit. Erik verwachtte dan ook een enorme boete maar kwam er
gelukkig met 71 euro van af....voor het ontbreken van de Duitse D.
Mei,
de bloemen maand waarbij we bedolven werden onder het parfum van de
acacia's, de kamperfoelie, de rozen en de pittosforum....maar ook een
feestmaand want op 1mei 1999, 10 jaar geleden dus, startten we ons
Italiaans avontuur.
In
Cupramontana vierden ze hun patroonheilige San Eleuterio, dit met
een speciale mis, een palio en een leuke wandeling met als afsluiter
een pranzo. Een vrienden groepje , dat elke zaterdagvoormiddag de
omgeving met de benenwagen verkent.l Zo kwamen we in delen van Cupra
waar ik nog nooit geweest was, ontdekten een grot waar ze vroeger
gesteente uit haalde om molenstenen te maken. Bij een vervallen
villa, kregen we drank aangeboden, best nodig in deze warmte. Want
de temperaturen stegen deze maanden al boven de 35 graden.
Ancona
vierde ook haar patroonheilige, San Ciriaco met een reusachtige
jaarmarkt. De havenstad bezit een lange laan, te vergelijken met de
Ramblas in Barcelona, maar dan zonder terrasjes of andere
toeristische attracties , die leidt tot een spierwit
oorlogsmonument en dan uiteindelijk tot het strand der Anconitanen.
De
Monte Conero, de prachtige kliffenkust ten zuiden van Ancona mochten
we ook niet overslaan.
De
meimaand ook de bloeimaand, dus uitermate geschikt om lezingen over
wilde eetbare planten te volgen èn een bezoek te brengen aan een
bioboerderij. Na de cursus waren we enkele recepten rijker . Als
afsluiter zouden we enkele gerechten verwerkt met die planten kunnen
proeven.o.a brood met vlierbloesem,pasta met kruizemunt. Een waar
smulfestijn !
Het
bezoek aan de bioerderij verliep nogal chaotisch, samen met enkele
vriendinnen reden we in konvooi naar de piazza van San Paolo di Jesi,
de verzamelplaats voor alle deelnemers.
Met
20 auto's ging het dan richting boerderij, we bereikten die echter
vanuit een verkeerde hoek, waardoor we allemaal achteruit een
zandweggetje af moesten dalen....de uitleg boeide iedereen, wàt een
werk om al de kruiden op het juiste moment met de hand te oogsten.
In de distilleerderij verwerkte Mony ze dan tot essentiële
oliën.
Dit werd dan de volgende bezichtingsplaats. Doch 20 auto's die elkaar
moeten volgen vraagt om moeilijkheden,, op een gegeven ogenblik reed
niemand meer vòòr mij, doch wel een hele sliert achter mij, en ik
wist totaal niet waar die distilleerderij was...Bijna bereikten we
Cupramontana, nu hier lag die zeker niet. Ik stopte , waarschuwde
mijn Italiaanse volgers dat ik het best apprecieerde dat ze mij
volgden ,doch dat ik géén idee had waar we nu moesten zijn.
Rechtsomkeer maar ., Op dat ogenblik een telefoontje van andere
vrienden die ook een tevergeefse zoektocht aan het ondernemen
waren,? Doch opeens héél in de verte een ander konvooi dat het
industrieterrein opreed, daar misschien ? Ja maar nergens een bord
met aanwijzingen of zo.
Het
verwerkignsproces van kruid tot olie bleek opnieuw een geduld- en
ambachtelijk werk te zijn. Geen wonder dat men toch wat euro's voor
zo'n flesje olie mocht neertellen.
Vervolgens
met heel het konvooi terug naar de boerderij, deze keer vanuit de
juiste hoek !.Een heerlijk buffet wachtte ons op met de biowijn des
huizes ! Ondanks de chaotische organisatie een geslaagde avond.
De
Girandola draaide weer op volle toeren, we mochten sympathieke
Canadeze gasten ontvangen die de roots van hun vriend opzochten in de
Molise. Een 70-jarig Frans koppel overnachtte ook bij ons. 's
Anderendaags wensten ze de veerboot naar Griekenland te nemen om dan
naar Albanie te reizen gewoon op goed geluk. 2 jaar gelden hadden ze
dat immers ook gedaan en het was enorm meegevallen: vriendelijke
bevolking, ongerepte natuur en goedkoop.
Meimaand
betekende ook weer de eerste krekels, de het gezang van de
nachtegalen èn het terug openen van het zwembad.
Lat
de zomer nu maar komen !
Tanti
saluti cari
Isabelle
en Erik
PS:
elke
maand bracht Erik de identifikatiefiches van onze gasten naar de
politie. Doch deze keer was de verantwoordelijk van het afstempelen
afwezig en niemand anders kon dat.
Onze
labrador Pucha lust alles wat eetbaar en niet eetbaar is. Als het
kan steelt ze dan ook van onze gasten: 1kg parmeggiano, truffelsaus,
brood, schoenen, fietsbril, maar deze keer was eht wel grof, de
portefeuille....zouden wìj haar dat geleerd hebben ?
Ik
stak de straat over met onze honden voor de dagelijkse wandeling.
Een auto stopte en het raampje ging naar beneden. De weg uitleggen ?
Nee....of ik hem niet herkende ? Precies 1 jaar geleden was hij ook
gestopt om het ras van onze honden te vragen, want zo eentje wilde
hij ook en waar ik ze vandaan had ....ik moest hem
teleurstellen....het waren geen rashonden. Dat kon toch niet. Nu of
ik mij dat gesprek herinnerde ? Ja inderdaad. Niet te geloven hè
dat het geen rashonden waren ? In ieder geval wenste hij me buone
vacanze, waarschijnlijk dacht hij dat ik hier elk jaar op vakantie
kwam met mijn 3 honden !
We
doopten de 2 gastenkamers met namen van beroemde Marchigiaanse
personen: kamer Montessori, de bekende pedagoge en Leopardi, de
Italiaanse dichter vergelijkbaar met Vondel.
8 mei
2002, een héél belangrijke dag voor ons want B&B la Girandola
opende de deuren ! Geen Italiaanse sole voor onze gasten, helaas een
dikke grijze lucht waaruit het water met liters naar beneden viel.
Pino of alias Baggermans had de lading steentjes voor de parking en
ons terras rond het huis helemaal niet kunnen leveren. Gevolg één
grote modderpoel, de natte kleigrond kleefde gewoon aan de
schoenen. Gelukkig waren onze eerste gasten enkele
wandelvrienden met een goede vriendin van ons. Zij wilden bij ons een
nacht logeren om dan een grote wandeltocht te ondernemen. Het werd in
ieder geval een blij weerziens na al die jaren ! Het eerste ontbijt
klaarmaken voor de gasten een kleine vuurproef, maar we waren
eindelijk gestart !!!!
Midden 2002 zouden we onze derde
gastenkamer afmaken: Rossini, de componist van de Barbier van
Sevilla.
2003:
Geen verbouwingen, wel planten van een haag en andere sierstruiken.
De fameuze Italiaanse Black Out meegemaakt, heel Italia zonder
stroom, waarbij het ontbijt een romantisch tintje kreeg door de
verscheidene theelichtjes, en de koffie nu niet door de
espressomachine werd heet gemaakt maar op het gasvuur in oma's
mokakannetje pruttelde. 5 Bed and breakfasts telde Cupramontana al.
We werkten al een hele tijd samen, dus dan maar een vereniging
gesticht. Cupramontana-Accoglie (www.cupramontana-accoglie.it)
werd boven het doopvont gehouden en Erik tot presidente of
voorzitter verkozen. 2004:
De verbouwingskriebels jeukten weer; de eerste aanzet tot het
vakantieappartement werd gezet, een aparte deur, een nieuwe vloer
èn een onafhankelijke trap.
In
de zomer verwelkomden we een heel originele groep: een Vlaamse
djembégroep op cursus. 's Morgens het getrommel als
achtergrondgeluid en 's middags luieren of de regio Marche verkennen.
Een artikel in een Zweedse krant met als titel het Luilekker
leven in het Nieuwe Toscana zorgde zelfs voor Zweedse gasten ! 2005:
een late en koude winter met bijna anderhalve meter sneeuw .
Doch
de verbouwingen van het vakantieappartement gingen door. Ingepakt in
dikke kleren, want er was daar immers nog geen verwarming, verfden en
timmerden we er duchtig op los, bijgestaand door Eriks ouders.
Een
prachtig artikel in het Belang van Limburg zorgde voor vele nieuwe
gasten en Raffaello kon begin juli plechtig geopend worden.
2006:
Een zwembad mocht eigenlijk ook niet ontbreken op de Girandola.
Internet bracht uitkomst en eind april stond ons zwembad er met een
fantastisch uitzicht op de Monte San Vicino.
De
wereldkampioenschappen voetbal eindigden met een overwinning van de
Italianen, het dorpsfeest dat toen uitbrak !
Mijn
ouders waren 45 jaar getrouwd en het verrassingsfeest vond
natuurlijk plaats op de Girandola.
2007:
Waarvoor internet niet goed voor was: klasgenoten uit mijn
Nederlandse lagere school kwamen me bezoeken dit na meer dan 30 jaar,
een enorm leuk weerziens !
Onze
integratie in het Cuprensisch leven viel op: jaarlijks meehelpen op
het straatfeest van Poggio Cupro, ons dorp en natuurlijk stonden we
jaarlijks paraat op het wijnfeest van Cupramontana, het op 1 na
oudste feest van heel Italia.
2008:
eerst
een nostalgietrip met Interrail door Oost Europa , tijdens onze
afwezigheid velde een orkaan onze mooie boom aan de ingang om.
De
Europese kampioenschappen vielen minder gunstig uit voor de
Italiaanse azzurri, doch het bleef feesten geblazen.
Mijn zus
uit Belgie besloot om hier in la bella Italia te trouwen en het feest
mòest op de Girandola !
2009:
onze vereniging telde nu 14 structuren , we maakten dan mooie
afspraken met de restaurantjes bars van Cupramontana voor onze
gasten en zelfs voor de grotten van Frasassi. Met de Cupra card krijg
je korting of een presentje. Ryan Air zorgde ook voor 2 verrassingen,
2x per week een vlucht van Weeze (Duesseldorf)- naar Ancona en twee
keer per week van Brussel-Charleroi op Ancona. Laat de gasten nu maar
komen , siete
tutti i benvenuti!!!!!!
10 jaar Italiaans avontuur: deel 3 de verbouwingen
Eenmaal
de huissleutels in ons bezit, lieten we de stroom opnieuw
installeren. Het huis had immers meer dan 20 jaar leeg gestaan
. Eenmaal de bovenverdieping opgeruimd, konden we vanaf 1 november
in ons huis gaan wonen of beter gezegd kamperen. Geen douche of warm
water, geen verwarming wel een bed, 2 stoelen, een tafel, een oude
tv, een kleine ijskast en een kookplaat met 2 pitten op gasfles en
een wc binnen. Hummel verhuisde ook mee samen met ...........Barbie
en Bruno 2 puppies die we uit Umbria meenamen.
Een
half jaar later kwam Pucha de beestenbende vergezellen.
Voortaan
zou ons leven voornamelijk uit verbouwingen bestaan. De
belangrijkste aanschaf werd natuurlijk de betonmolen !
Het
grootste werk: het isoleren van het dak. 3 maanden zaten, stonden
en werkten we op ons dak. Het dorp noemde ons al gauw, de mensen van
het dak.
Ondertussen
een orkaan meemaken, waarbij de helft van ons isolatiewerk honderden
meters ver bij onze overburen in talrijke stukjes op te rapen viel ,
gaten in het dak door de rondvliegende stenen, autoramen die
ontploften door de druk van de wind toen we naar veiligere oorden
wilden vluchten. Alle dakbalken moesten geschuurd worden en ons
huis telde honderden, misschien wel duizenden balken......
Muren
afbreken, het oude bezetsel afhalen van de muren, nieuw bezetten en
dan verven.
Denken
aan de winter en kiezen voor een centrale verwarming op hout ,
waarbij een atoomcentrale wordt geinstalleerd !!!
Waterleidingen
voor de keuken, wc en douche aanleggen...het wordt stilletjes meer
bewoonbaar ! Eventjes naar Belgie op en af om onze hele inboedel
te halen, mijn ouders verhuisden mee naar Italia naar de regio
Umbria.
Daar
in de garage konden we onze inboedel voorlopig opslaan en beetje
bij beetje de spullen naar ons huis verhuizen. De stallen en
cantina ombouwen tot ontbijtruimte en B&B kamers. Hiervoor moeten
echter het autootje, een oude Fiat 500 en alle wijntonnen verwijderd
worden.
De
naam voor onze B&B ? het Italiaanse woord voor de houten
windhaan ooit geschonken door vrienden:
La Girandola. Het klonk vrolijk en onze gasten zouden immers uit
alle windstreken naar hier komen.
Na
6 maanden eindeloos geduld eindelijk ook een vaste telefoonlijn. Door
de vele hulp van vrienden en familieleden die bij ons op vakantie
mochten komen slaagden we er uiteindelijk in om op 8 mei 2002
officieel onze B&B te kunnen openen met 2 kamers en een
ontbijtruimte. We konden onze allereerste gasten verwelkomen !
Eind
november keerden we terug naar België,
een deel van onze spullen lieten we in Casa Maria Vittoria achter,
de eigenares zou toch niet afkomen. De overgang naar het mythische
jaar 2000 vierden we dan in Schalkhoven met de hoop om 2001 in Italia
te kunnen meemaken. In de maand mei bezochten we Eriks zus in
Zweden, waar we Italiaans zonnig weer aantroffen.
Het
land bracht ons nog meer geluk, want we vernamen dat ondertussen ons
huis verkocht was ! Terug thuis pakten we alles in en sloegen onze
inboedel op in de garage van Eriks ouders.
Vol
goede moed zouden we onze huizen zoektocht hernemen, weliswaar niet
meer in Umbria, want op korte tijd waren de prijzen er snel gestegen.
De regio Marche zou het worden, ten oosten van Umbria en nog
helemaal niet platgetreden door het toerisme. Internet was de
kinderfase voorbij en enkele makelaars bezaten nu al een website,
waardoor we online afspraken konden vastleggen. Terug bij mijn
zus, logeerden we nu in de caravan van Eriks ouders op het terrein
van mijn zus.
Onze
poes Hummel was er deze keer ook bij.
Hier
vernamen we minder goed nieuws, de dag vòòr onze terugkomst hadden
ze in Casa Maria Vittoria ingebroken en heel veel spullen van ons
weggenomen. Aangifte doen konden we niet want het was immers ons
kraakpand geweest !!!!
Dat
huis schrapten we definitief van ons lijst, het bracht blijkbaar geen
geluk. Regelmatig reden we nu richting oosten om de regio Marche
te verkennen. We zagen huizen in het noorden, maakten afspraken met
makelaars aan de kust . Langzamerhand verkenden we dit best bewaarde
geheim van Italië.
Ondertussen
verwachtte mijn zus haar eerste kindje en moest het huis ietwat
verbouwd worden. De mannen sleepten wat af met houten balken,
terwijl
mijn zus en ik als echte Trümmerfrauen
het puin opruimden.
Een
goede oefening voor ons huis later. In september hakten we dan de
knoop door: we beslisten een boerderijcomplex te kopen in
Cupramontana, precies in het midden van de regio Marche en tevens
de hoofdstad van de witte Verdicchiowijn.
Het
hoofdgebouw mat ca. 350 m₂,
de hooischuur en bijgebouw samen 160m₂.
Het terrein omheen met olijfbomen, vijgen, noten en granaatappelbomen
was nog eens goed voor 0,5 ha.
Op
23 september ondertekenden we de Comprommesso of het voorakkoord.
Deze keer verliep alles op rolletjes, we werkten dan ook
met
een Duitse makelaarsvrouw die de klappen van de zweep duidelijk
kende. Binnen 3 maanden volgde de notariële
akte. De geometra zou ons zo snel mogelijk de sleutels overhandigen
en hiermee zou dan ook een einde komen aan een 1,5 jaar lange
vakantie ! De verbouwingen konden beginnen !
A
Natale con i suoi, a Pasqua con chi vuoi....of Kerstmis met de zijnen
en Pasen met wie men wil. De Girandola was dan ook volgeboekt, o.a
gasten uit Cuneo, de hazelnotenstad of beter de Nutella stad, want
daar wordt de wereldberoemde chocopasta gemaakt. Toevallig werkte
onze gaste er ook, ze ontwierp er de nieuwe producten voor Ferrero ,
want ook de Kinder suprise eieren komen van dit merk , Ferrero
Rocher en nog vele andere lekkernijen. Het weer vierde ook mee, dus
konden vrijdagnamiddag langs de weg van ons dorp de ijzeren paaltjes
met potjes en brandolie in de grond worden geslagen, zodat die 's
avonds de Goede vrijdag processie weer mysterieus zouden verlichten.
Maart
en april de beste snoeimaanden voor de olijfbomen. Toevallig vond ik
een berichtje over een cursus olijvenbomen snoeien hier in de
buurt,georganiseerd door de regionale Boerenbond. Ik schreef me in,
het programma beloofde immers interessant te zijn: 3 namiddagen, de
helft theorie en de helft praktijk.
De
lessen hadden plaats bij een redelijk groot landbouwbedrijf in het
wijnproeflokaal. 28 mannen en 2 vrouwen, dat waren de deelnemers, ik
verwachtte me aan jonge amateurs, maar waarschijnlijk was ik de
enige, de meeste cursisten leken me och oude rotten in het
vak . Tevens bezaten de meesten minstens 50 bomen, wij welgeteld 11,
maar ja die moesten ook gesnoeid worden.
De
theorie bleek heel interessant, we kregen ook een syllabus en de
groep concentreerde zich gedurende anderhalf uur, een hele prestatie
voor een Italiaanse groep, ik had al wat anders meegemaakt. Maar de
opluchting was toch groot toen we de olijfgaard konden instappen, wel
200 bomen in 10 rijen van 20, beduidend jongere bomen dan die van
ons, dus ook niet zo hoog maar wel een aantal jaren niet meer
gesnoeid. De leraar toonde ons welke takken weggenomen werden, daarna
gingen we zo naar verschillende bomen waar wij hem zeiden welke hij
af moest zagen. Bleek niet zo eenvoudig. De tijd vloog om , morgen
zouden we het zelf in de praktijk brengen !
De
2de theorieles verliep al rumoeriger, de praktijkles kon niet snel
genoeg starten. We verdeelden ons in groepjes en dan kon het werk
beginnen!!! ik zat met de andere vrouw en nog 3 andere mannen in
een groepje. Eén ervan klom vastberaden de boom in met zijn zaag en
wachtte op ons advies, ondanks dat het hele discussies volgden dan .
Bij de eerste boom bleef er eigenlijk niet veel meer over.....De
leraar werd erbij gehaald (waren we nu gebuisd?) Nee maar meer mocht
zeker niet, dus stopten we onze zager bij de volgende op
tijd.
De
laatste dag was het louter nog snoeien geblazen, wij vormden weer
onze squadretta of ons ploegske zoals we onszelf al gedoopt hadden,
veel plezier maakten we samen. De andere groepsleden helemaal
verbaasd dat een Belgische zo'n cursus volgde, ja maar ik woonde
immers hier In Belgie zijn er geen olijfbomen in de natuur !
De
eigenaar liep aanvankelijk zenuwachtig van boom tot boom, doch hij
stelde snel vast dat we echt gemotiveerd waren en ons best deden,
dus was hij superblij dat op het einde zijn bomen bijna allemaal
gesnoeid waren.
De
cursus sloot nog feestelijk af, de directeur van de Boerenbond
feliciteerde ons allemaal, de 2 dames kregen zelfs een speciale
vermelding, we ontvingen allemaal een mooi getuigschrift èn een fles
wijn. Daarna konden we aanschuiven aan een heerlijk buffet...wat volg
ik toch graag cursussen in Italia, altijd feest !
'andenrendaags
ging ik meteen onze bomen snoeien, viel niet mee zonder de hulp van
mijn squadretta, doch de 5 eeuwelingen bewaarde ik voor Elio en zijn
vader. Vrienden van vrienden waarvan we wiaten dat ie dat zeer goed
werk leverden. Ze merkten meteen op dat die bomen waarschijnlijk al
jaren niet meer gedaan waren, tja af en toe , doch het was meer een
mishandeling geweest..... Maar eindelijk werden ze vakkundig onder
handen genomen, de vader van meer dan 70 jaar klom ook de boom in en
na 5 uurtjes werken, haalden onze bomen na al die jaren weer
opgelucht adem en knipperden ze hun blaadjes naar eht felle zonlicht.
De snoeiers hadden zelfs nog wijn van eigen productie mee en een
lonza of zoete vijgenworst.
Het
mooie weer gaf ook energie om de moestuin al wat te beplanten, om
een kruidenhoekje te installeren....
Doch
het zonnige weer bleef niet , april zorgde nog voor heel wat
grillige buien, ook tijdens het verjaardagsfeestje van mijn nichtje
in Umbria....dit betekende een bende wilde Italiaantjes binnenshuis
bezighouden. Bovendien vermeldde de uitnodiging weliswaar een
aanvangsuur, doch op dat tijdstip niemand te zien, na 3 kwartier de
eersten om 2 uur later het laatste kind te kunnen verwelkomen,
wanneer het spel dan bijna gedaan is. Doch het zelf in elkaar
geknutselde ganzenbordspel boeide de jeugdigen en Lena was blij met
haar festa.. Het weer klaarde bovendien op en na het spel en de taart
konden ze nog flink buiten ravotten.
Nu
naar de meimaand, hopelijk met meer sole !
Tanti
saluti cari
Isabelle
en Erik
PS:
de cursus snoeien kostte 40 euro
voor niet-leden en 30 voor leden. Als niet lid legde ik al 40 euro
op tafel, nee ze hadden na lang beraad besloten iedereen was
zogenaamd lid en hoefde slechts 30 euro te betalen.
Eriks liefhebberij is met het
openbaar vervoer rondrijden. Ik had ergens vernomen dat er nu een
buskaartje bestond waarbij men in heel de provincie Ancona kon
rijden. Een mooie verjaardag surprise voor Erik doch in Jesi wisten
ze van niets, en waar wil je dan naar toe rijden ? Gewoon in de bus
zitten en dan in de provincie toeren...Wie deed dat nu, die vrouw
aan het loket hoorde het echt in Jesi donderen. Je kon wel een
kaartje kopen van Jesi naar Ancona en daar kon je weer een ander
kaartje kopen. Ik vroeg maar niet naar het kaartje om in Jesi rond
te rijden, want dan had ze me gegarandeerd gevraagd van waar naar
waar in Jesi en dat iemand zomaar graag in de bus zat te rijden...
we zaten dan in de bus, de bewuste
rit Jesi-Ancona Het startte goed, de vertrektijden van de website
klopten al niet. Het kaartje moest je dan afstempelen op de bus, er
stond op 1 zijde vermeld : hier afstempelen, doch hoe we ook
probeerden...lukte niet. De chauffeur zuchtte heel luid en zei dat
we het kaartje moesen omdraaien en dan ging het wel. Inderdaad. Hoe
vaak hij dat op een rit of op een dag moest herhalen ?
Stapte onderweg in de bus een
vrouw op, ze ging niet zitten maar bleef staan. Een persoon merkte
op dat ze haar kaartje nog moest afstempelen, oh zei ze maar ik ben
solo di passaggio, gewoon even voorbij aan het komen, maar ik heb
een kaartje hoor. Ze stapte na twee haltes uit aan een niet
officiele halte...
Op
de kleine Fiera vallesina, of regiobeurs van de plaatselijke
handelaars stond er een plantenkraam . De verkoper herkende ik
vaag....och de vroegere verkoper van de gasflessen (ooit in het
begin , dus al jaren geleden, kookten we op gasflessen) hij
herkende me ook. Ik kocht wat planten, wilde afrekenen, wacht zei
hij ik heb een geschenkje, kreeg ik nog en prachtige geranium en
surfinia kado !! en 2 klapzoenen erbij.
vandaag 1mei 2009 is het precies 10 jaar geleden dat we met ons Italiaans avontuur begonnen.
Daarom op mijn blog deze maand gedurende 4 weken een terugblik op ons avontuur.
Vandaag dan ook deel 1:
1
mei 1999 betekende voor ons het begin van ons Italiaans avontuur. We
hadden afscheid genomen van vrienden, collega's en familie, ons huis
in België
te koop gezet om zo met aanhanger en onze gloednieuwe Renault Kangoo
naar Umbrië
te vertrekken.
Hier
wachtten mijn zus en mijn schoonbroer ons op, zij woonden er al 5
jaar.
Ons
voorlopige plek zou een huisje uit de 16de eeuw zijn, van een
Italo-Amerikaans kunstenaars echtpaar, dat 's zomers in New York
verbleef. Het huis doopten we meteen om in Bokrijk naar het bekende
openluchtmuseum in Belgisch Limburgs.
Met
een tijdelijk geleende jeep konden we er onze spullen afzetten, maar
voortaan zou berg op, berg af betekenen met de benenwagen!
Tussendoor
verbleven we ook eens bij de buren van mijn zus om op hun paarden te
letten, dan konden zij op vakantie.
Ook
kregen we de kans om op een huis uit de boekskes te passen !
1999
betekende het tijdperk van slechts enkele jaren GSM, (SMS bestond nog
niet), digitale fotografie nog onbetaalbaar, internet stond nog in de
peuterschoenen, dus moesten we een huis zoeken via advertenties in de
krant of bij de kantoren van de makelaars zelf.
Het
allereerste gebouw dat we zagen : een ruïne
gelegen in een typisch Umbrisch landschap met wel 70 ha grond !!!
Niet echt realistisch.
De
zoektocht via privé personen betekende leuke belevenissen, doch
leverden niets op. Dan toch maar via makelaars. Maar ook zij hadden
nèt niet dat wat we zochten. Op onze dagelijkse afdaling van de
heuvel, reden we telkens langs een verlaten huis, helemaal bedolven
onder de braamstruiken. Precies Doornroosjes huis, doch eerder bekend
in de omgeving als Het huis van de moord; jaren geleden
vermoordde de echtgenoot hier zijn vriend op verdenking van de
minnaar te zijn van zijn vrouw. Met kapmessen bewapend vochten we
ons een weg doorheen de bramen, tot onze grote verbazing bleek het
huis nog in zeer goede staat, meer nog 2 gebouwen waren al in 3
appartementen verdeeld, compleet met badkamers.
Via
een Engelse makelaar konden we een akkoord maken met de Engelse
eigenares van het huis, zij had er slechts 1 maand gewoond om nu
alweer 6 jaar in Londen te wonen.
Zij
reageerde enthousiast op onze plannen, de verkoopprijs bleek ook geen
probleem èn we mochten zelfs al in het huis gaan wonen ! Zij zou
dan persoonlijk afkomen om de papierkraam af te handelen.
Wij
trokken in het huis, maakte het enigszins bewoonbaar, zonder al te
veel kosten, want officieel was het nog niet van ons !
Het
huis had bovendien een mooie naam: casa Maria Vittoria.
Er
kwam zelfs al familie vakantie vieren bij ons, doch de Engelse
eigenares kwam maar niet af...totdat ze ons op een dag liet weten,
dat ze van mening was veranderd en niet meer wilde verkopen, want
wie weet kwam er ze toch zelf weer in wonen.
Een
enorme teleurstelling, niet alleen voor ons maar ook voor al
diegenen die we al hadden leren kennen op de heuvel en voor mijn zus,
want we zouden bijna buren zijn geweest...
We
besloten om terug te keren naar België,
ons huis was ook nog niet verkocht. Daarna zouden we dan terugkeren,
want nu hadden we geen zin meer om opnieuw op zoektocht te gaan.
De
eerste lentedag startte met natte sneeuw, gelukkig één van de
zeldzame roerende staartbewegingen van die maand.
Vorig
jaar klommen we naar de top van de Monte San Vicino, dit jaar
wilden we de Monte Murano uitproberen. Deze laatste bevindt zich in
het Parco Naturale della Gola della Rossa e di Frasassi, waar tevens
de grotten van Frasassi te bezoeken zijn, één van de grootste
grottencomplexen van Europa.
Een
klimpartij op een heldere dag is altijd de moeite waard. Een prachtig
panorama was dan ook de beloning voor onze zweetdruppels.
Een
andere uitstap leidde ons naar Fabriano, één van de eerste Europese
papiersteden. Papier maakte men toen van oude vodden, waarbij ze in
deze stad 3 belangrijke uitvindingen deden; de hydraulische
plethamer, het gebruik van dierlijke gelatine om het papier steviger
te maken en het watermerk. Dat laatste groeide zelfs uit tot ware
kunstproducten. Het papiermuseum biedt een interessante blik op de
geschiedenis van deze industrie. In Fabriano wordt nog altijd papier
gemaakt van hoge kwaliteit, o.a voor bankbiljetten en voor tekenaars.
Het historisch centrum telt enkele mooie middeleeuwse gebouwen, zoals
de Palazzo del Podestà en de fontein midden op de piazza, gebouwd
naar een kopie van de fontein in Perugia.
Sinds
kort kent deze stad een andere leuke bezienswaardigheid, een museum
Je werk mee op de fiets Een
permanente tentoonstelling over de fietsen die gebruikt werden bij
het uitoefenen van bepaalde beroepen tussen 1920 en 1960. Dhr.
Pellegrini verzamelde al die jaren fietsen van over heel Italië en
de bijbehorende attributen. De onderwijzer die van dorp tot dorp
fietste voorzien van schoolbord en andere lesmateriaal, de fotograaf
met zijn camera enz... geen gemakkelijke opgave dit met de fiets te
moeten doen, gezien het Italiaanse heuvel- en berglandschap. Per
fiets staat de uitleg ook in het Duits en het Engels geschreven.
Een heelinteressante
tentoonstelling, zeker als men uitleg krijgt van Signor Pellegrini
zelf
.....Kortom een aanrader .
Het
toeristisch seizoen nadert langzaam, dus kwam onze vereniging van
alle B&B's in Cupra weer samen. Erik ontwierp een stadsplan
waarbij elke gast de restaurants en bars uit Cupra zouden terugvinden
die een korting of kleine attentie zouden geven. Dit jaar deden ze
zelfs allemaal mee. Bovendien ontvingen onze klanten nu ook korting
op de ingang van de grotten en op die van het avonturenpark in
Cingoli. Een avontuurlijk parkoers af te leggen in het natuurgebied
rond het meer van Cingoli.
Ons
zwembad openden we nog niet, maar de tuinmeubelen kwamen wel uit de
winterberging en konden na behandeling weer mooi op de ligweide
staan. Tomaten en courgetten kon ik nu ook zaaien in bakjes in de
hoop dat in tegenstelling tot vorig jaar, ze niet in de maag van één
of ander insekt zouden verdwijnen.
Erik
was nu ook zo bedreven in websites maken, dat hij dat nu ook op het
internet zette:
De
maand sloten we af met een eenvoudig dineetje bij
vrienden in Montecarotto, een ouder koppel dat een agriturismo
beheert, een soort hoevetoerisme. Erik had hen wat geholpen met de
computer en nu konden we zoals de Italianen op zondagpranzo gaan.
Een eenvoudige maaltijd is hier nooit synoniem voor een kleine
maaltijd, de beste voorbereiding hierop is vasten gedurende enkele
dagen . Doch dat hadden we niet gedaan. Dus konden we de overigens
overheerlijke tagliatelle met eigengemaakte ragout (tomaten uit eigen
tuin , het vleesmengsel van eigen dieren op de boerderij) verorberen
, opgeschept in reusachtige porties en dit twee keer. Volgde dan de
secondo of de aardappelen en vlees uit de oven met gemengde
sla....zeer lekker allemaal, maar veel te veel, het dessert een
crostata of vruchtenvlaai.
Een
mooie algemene repetitie voor de Paasdagen, we waren er nu goed op
voorbereid !
Tot
volgende keer
Tanti
saluti cari
PS:
Voor
kerstmis bracht Erik onze kettingzaag bij de ijzerhandelaar binnen
om die te laten slijpen. Tijdens een wandeling, meer als 2 maanden
later dus, kwamen we Pietro tegen. Tja zei Erik, ik kan mijn zaag
nog altijd niet gebruiken dus ga ik maar wandelen ! Maandag, maandag
is je zaag geslepen, was het antwoord. Woensdag ging Erik naar de
handelaar, natuurlijk niets, maar nu liet Pietro alles vallen, nam
de kettingzaag, haalde die helemaal uit elkaar, oliede die nog,
poetste en sleep het instrument. Uiteindelijk betaalde Erik slechts
10 euro !
Onderweg
naar Cupra maakte een tegenligger me teken dat ik moest stoppen, het
was Paolo, de metselaar. Een geometra (soort landmeter) had dringend
een Duitse tolk nodig of ik dat vanmiddag niet kon doen ? Ja geen
probleem. Opgelucht reed hij verder...maar wat als we ons niet
hadden getroffen?
Koning Winter zorgde voor enkele dagen sneeuw: Pasta maken met de machine: Lekkere tagliatelle als resultaat: Een bierfeest, ook voor Italianen een plezier: Een dagje Ravenna: Zelf ontworpen tuinbank:
Het absolutisme van koning Winter overwon ook in
februari....regen, hagel en sneeuw doorweekten beurtelings de
Marchigiaanse aarde. De zomer verheugt zich al op een reusachtige
voorraad water !
Een
internationaal bierfeest, georganiseerd door onze Nieuwzeelands
collega's, haalde ons toch even achter de houtkachel vandaan: de
toegang tot het feest bestond uit 2 flessen bier afkomstig uit je
eigen land. Hun oude wijnkelder bouwden ze even om tot echte
Bierkeller, versierd met verschillende vlaggen. Het werd een
internationaal gezelschap, de meegebrachte flessen bier bewezen het:
Nederlands, Belgisch, Engels, Duits, Nieuwzeelands, Thais,
Italiaans.....De Bayeriche Bierfestmusik zorgde tevens voor de
vrolijke stemming.
Nog
een bezigheid voor winterse druilerige dagen: zelf verse pasta leren
maken. Geen betere lerares dan Francesca uit Poggio Cupro, die meer
dan 20 jaar de scepter zwaaide in de keuken van een rusthuis. Ook
daar stond ze erop dat de ouderen zelfgemaakte pasta en gnocchi op
hun borden kregen.
2
manieren kreeg ik onderwezen, die met de pastamachine en die met de
deegroller, anders gezegd die voor de beginners en die voor de
gevorderden ! De toverformule voor het deeg luidde :1 ei per 100gr.
Meel. (om pasta te koken: 1l water voor 100gr pasta en 10gr zout)
ook
het meel moest aan bepaalde voorwaarden voldoen, liefst harde
tarwemeel of van het type O. Fijner meel gaat ook, maar plakt
meer en is minder goed al dente te koken. Gewapend met pen en
papier observeerde ik hoe een berg meel, met eieren , olie en wat
zout tot een soepel deeg werden gekneed. Af en toe maakte Francesca
haar handen vochtig afwisselend met water, olijfolie en witte wijn
!! De voldoende dunne deeglap schoof ze dan behendig in de
pastamachine, dit herhaalde ze enkele keren totdat het deeg uiterst
dun bleek. Bij dit stadium koos men, lasagna, tagliatelle of liever
dunne sliertjes ? De pasta was nu gereed om opgegeten te worden of ze
kon ook de diepvries in.
Zelf
mocht ik het ook nog eens helemaal alleen proberen en wonder boven
wonder, het lukte ook ! Met de machine wel te verstaan.
Francesca
toonde natuurlijk ook hoe men pasta uitsluitend met een deegroller
van 0,5 m. lengte maakte. Dit bleek een combinatie van conditie,
arm-hand -oogcoordinatie training te zijn , zeer moeilijk voor
beginners zeker als men nog de slappe lach erbij krijgt. In ieder
geval moet men minstens een kwartier zwoegen voordat het deeg de
vereiste dikte krijgt of beter gezegd voldoende dun is. Nee een
medaille voor de uitvinder van de pastamachine .
Een
kapsterbezoek zorgt hier ook telkens voor verrassingen. Weer of geen
weer, een babbel bezoekje bij kapster Renata moet toch kunnen. Er
zat al een oudere dame in één van de kapsterstoelen die
nieuwsgierig bleek naar mijn nationaliteit. Belg ? Sprak ik dan ook
Duits ? Ik had het net beaamd of ze sprong uit de stoel (zo goed
als zo kwaad dat het ging, want de kapster was juist met haar
bezig) om haar GSM uit haar handtas te nemen. Of ik haar Duitse
vriendin niet wilde bellen om de groetjes te doen , ze had haar
immers al 5 jaar niet meer gesproken, sinds het overlijden van
haar man. Ja die sprak nog wat Duits maar zij alleen Italiaans. Nu
ik wilde het wel proberen in de hoop dat die Duitse vrouw zich haar
nog herinnerde. Hiervoor moest ik wel even op straat gaan staan,
want alleen daar was bereik. Er werd in Germania opgenomen, even
verbazing aan de andere kant na mijn uitleg van kappersbezoek
enz...Gelukkig was de Duitse vrouw enorm blij en ik moest zeker de
groetjes terug doen ! Mission volbracht !
Af
en toe probeerde prinses Primavera de macht van Koning Winter omver
te werpen, soms slaagde ze erin om wat zon te laten schijnen. Zo'n
stralende dag bracht ons dan tot Ravenna, een 180 km van hier.
Ravenna bekend om haar Byzantijnse kunst.
Meteen
een nostalgie trip , want 27 jaar geleden tijdens onze studententijd
stonden we met een groep vrienden al op de piazza Garibaldi . Het
historisch centrum bleek weinig veranderd, wel moest men nu voor alle
Byzantijnse kerken inkom betalen. 27 jaar geleden konden we ons nog
gratis vergapen aan de prachtige mozaieken....deze keer bezochten we
de minder bekende gebouwen, slenterden door de talrijke steegjes en
reden dan even naar de kust, we wilden immers kijken of onze camping
nog bestond ? Inderdaad camping della pineta.....Een heerlijke
maaltijd in een visrestaurant maakte de dag echt geslaagd.
De
laatste aanval van Primavera verzwakte Winter al behoorlijk, 18
graden in de schaduw en een azuurblauwe lucht. Het tuinmeubilair kon
nu behandeld worden en het mooie weer inspireerde zelfs Erik om
nieuwe tuinbanken te ontwerpen.
Laat
de Primavera nu maar gauw definitief haar intrede doen en zegevieren
!!!
tanti
saluti cari
Isabelle
en Erik
PS:
Jaarlijks moet ik 1
keer naar de schildklier specialist in het ziekenhuis van Ancona. Op
de ingangsdeuren plakte al een groot blad: staking van de helft van
het medisch personeel...dat beloofde nog langer wachten in de
wachtzaal ! Maar ook de liften deden schijnbaar mee aan de actie: 3
liften....lift 1 bleef steken op de 5de verdieping, lift 2 ging maar
steeds op en neer maar stopte nooit en lift 3 stopte wel maar
telkens vol....dan maar de benenwagen nemen.
In het ziekenhuis zijn
er 8 loketten, 5 voor de betalers , 3 als men niet moet betalen. Men
trekt een nummer en als op het bord je nummer verschijnt mag men
aan het desbetreffende loket gaan. Ik moest aan één van de 3 niet
betalende loketten...doch loket nummer 6 lag aan de ene kant van de
zaal en nummer 7 en 8 aan de totaal andere kant...het vergde dan ook
wat inspanning om èn het centraal bord in de gaten te houden en de 3
loketten......
Een novemberblog louter en alleen over de olijvenpluk !
Zolang de olijven groen blijven zijn ze onrijp. Alle olijven worden tenslotte, als men ze lang genoeg aan de bomen laat hangen donkerblauw tot zwart. Er bestaan héél veel soorten olijven, waarvan de ene meer geschikt is voor de olie en de andere voor consumptie.
De pluk begint zodra de olijven donker kleuren. Dat kan manueel of machinaal. Daar de olijven nooit allemaal tegelijkertijd rijpen zal men ook groene olijven oogsten. Hoe donkerder echter, hoe meer olie ze geven. Laat men ze tè lang aan de boom hangen, overrijpen dus, dan krijgt men olie vna mindere kwaliteit.
Het juiste moment bepalen is dan ook niet gemakkelijk. Alleen mag het niet regenen, want natte olijven schimmelen en dat komt de kwaliteit van de olie ook niet ten goede.
Eerst het net rond de boom leggen.
Als het net goed geplaatst is, dan kan men beginnen.
De hoge olijven bereikt men met een ladder. Men neemt een tak vast en ritst de olijven eraf zodat ze in het net vallen.
Alle olijven worden verzameld in plastieken bakken met gaatjes, zodat ze zoveel mogelijk lucht krijgen en niet beschimmelen. Men rijdt dan naar de frantoio of oleificio.
De hoeveelheid olijven èn de molen zelf bepalen of men zijn eigen olie geperst krijgt of niet. Dit varieert van 200 kg tot 1000kg. Wij plukten 115 kg , dus niet genoeg voor een eigen eprsing. dan maar de olijven mengen met andere of ruilen tegen olie.
In de molen worden de olijven eerst gewogen en dan omgekiept in een bak, waar ze gewassen worden en ontdaan van alle takjes.
Tegenwoordig volgende molens de oude of de moderne productiemethode. Onze molen combineert de twee, maw gemalen wordt nog met molenstenen maar de rest van het proces gebeurt in een gesloten circuit.
De molenstenen draaien minutenlang in het rond en malen de olijven met pit en al onder een hels lawaai
Na ongeveer 2uur tijd zijn de olijven geperst tot een volwaardige heerlijk geurende extra vergine olijfolie.
Wie ooit verse olijfolie proefde zal niet meer gauw olijfolie in de supermarkt kopen, die is meestal industrieel bereid en met chemische stoffen aangerijkt. De beste manier om olijfolie te proeven :een stuk brood roosteren en die dan rijkelijk overgieten met olijfolie : Buon appetito !!!
Olijven kun je niet zomaar plukken en onmiddellijk opeten. Hiervoor moeten ze eerst op zout water gelegd worden.
Tanti saluti cari
Isabelle en Erik
Ps: De meeste molens in de Marche zijn werkzaam van midden oktober tot midden januari. Enkeel ervan zijn echter op afspraak ook buiten het seizoen te bezichtigen. Je kan er zelfs olijfolie proeven !
in de mediterrane wereld speelden de
volgende 3 planten altijd een hoofdrol: de vijgenboom, de druif en
de olijfboom. Ook nu ontbreken deze planten zelden in de Italiaanse
tuinen. Dit jaar zorgden ze zelfs voor een verrassende oogst.
Vijgen variëren in soort van groen tot
donkerpaars. Onze vijgenboom stond maandenlang krom van de dikke
vijgen, talrijke potten jam maakte ik ervan. De bezitters van de
donkere vruchten lieten ze drogen om daarvan de plaatselijke
specialiteit te maken: lonza di fico of vijgenworst. De gedroogde
vijgen maakten ze fijn en mengden die met , noten, amandelen en soms
wat anijslikeur.
Na de vijgen kwamen de druiven aan de
beurt. In Cupramontana altijd gevierd met het druivenfeest.
Traditiegetrouw hielpen Erik en ik, de familie Cherubini in hun
kraampje . Dit jaar één van de koudste ooit, maar dat weerhield
de jeugd niet om met veel plezier naar de optredende Big Band te
luisteren. 4 ex-klasgenoten van Erik maakten gelukkig de laatste
dag van het feest mee met droog , zonnig weer, compleet met de
stoet van praalwagens versierd met druiven. Maar Bacchus was de
wijnproducenten goed gezind, na het feest scheen de zon weer volop
en druiven plukken met 25 graden, gaf de mensen moed. De
Verdicchiodruiven bleken zelfs van zéér goede kwaliteit, dus
noteer het maar alvast, anno 2008, una annata eccelente per il
Verdicchiowijn !
De internationale televisie ontdekte
langzamerhand onze regio de Marche; eerst organiseerden de
Nederlanders een bed and breakfast wedstrijd in Piticchio, een dorpje
hier in de buurt, de Denen en de Vlamingen volgden al snel met
dezelfde wedstrijd in Rosora en een dorpje bij Fermo.
Tevens zou vijfTV één van hun
afleveringen van Droomhuis onder de zon in de Marche laten
afspelen..of dat meer toeristen met zich mee zou brengen ? Doch een
bekende Vlaamse kledingontwerper, Drik Bikkembergs, ontdekte al jaren
geleden deze mooie regio; in Fossombrone kocht hij de plaatselijke
voetbalclub op en ontwierp voor de spelers hun wedstrijdoutfit. Een
uitstapje naar die gemeente bracht ons naar de winkel ervan.
Perugia was ook een attractie rijker,
de minimetro. De hoofdstad van Umbria kende al jaren parkeer- en
verkeersproblemen. Maar dit voorjaar opende ze een mooi staaltje
openbaar vervoer, een soort kabelbaancabine op rails, die ca. om de 5
minuten de passagiers naar het historisch centrum van Perugia
vervoert, een echte aanwinst.
Eenmaal de druiven geoogst, geperst en
in de wijnvaten opgeslagen, mochten de netten tevoorschijn gehaald
worden, want dan kwamen de olijven aan de beurt. Zodra de groene
olijven , eigenlijk de onrijpe , donker kleurden, kon er geplukt
worden. 3 jaar lang klaagden de olijfolie molens steen en been, want
de opbrengst was zeer laag, maar dit jaar hingen de bomen vol
olijven, een uitzonderlijk jaar !!! ook wij mochten weer na zovele
jaren genieten van een opbrengst van meer dan 100kg. Wel niet
genoeg voor eigen olie, doch de molen nam ze, mengde ze met andere
en de olie smaakte weer even vers van de pers .
Onze 10 bomen waren snel geplukt, doch
wie een hele plantage bezat, vond nauwelijks plukkers om de
reusachtige hoeveelheid te oogsten. Dus help ik nu een Duits koppel
met 33 eeuwenoude exemplaren . Op 7 dagen tijd oogsten we reeds 750
kg olijven, maar er wachtten nog genoeg vol ongeduld om geplukt te
worden.
Hoeveel olie dit opbracht lezen jullie
in de volgende brief.
Tanti saluti cari
Isabelle en Erik
PS:
mijn moeder , die in Umbria woont,
kreeg een telefoontje van haar vroegere Belgische buurvrouw. Deze
laatste had een kaartje in de brievenbus gekregen, geadresseerd aan
mijn ouders en ondertekend door Isabelle, opgestuurd van Perugia.
Mijn ouders natuurlijk stomverbaasd, waarom stuurde ik hen een
kaartje vanuit Perugia, gezien zij er toch woonden ? En waarom naar
hun oud Belgisch adres ? Ik kon hen ook niet verder helpen, want ik
had natuurlijk geen kaartje uit Perugia gestuurd. Bleek het een
kaartje van 1998 te zijn, dat ik ooit opstuurde tijdens een excursie
naar Umbria met de gidsen van Bilzen, het kaartje had er 10 jaar
over gedaan .
In Italia hoef je maar om de twee
jaar naar de keuring, dat kan bij een officiële keuringsdienst of
bij een bevoegde garage. Onze Fiatgarage mag ook de keuring doen,
dus Erik ernaar toe. Dat was geluk hebben, niet in de file staan,
de keuring gebeurde meteen en het was goedkoper ook !!!
In 2000 verhuisden we naar de Marche, het best bewaarde geheim van Italie. Het thuisfront hielden we door maandbrieven op de hoogte van onze avonturen. Via deze weblog kunnen voortaan ook niet-familieleden onze belevenissen meevolgen. De eerdere maandbrieven kunnen via de link geraadpleegd worden. Veel leesplezier !
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
